คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [ 10 ] พบเจอ (1)
Tsuya Part
‘พ่อว่ามันก็สมควรอยู่นะที่เขาจะว่าน่ะ- -’
“พ่อฮะ...เข้าข้างกันสุดๆเลยอ่ะ- -“
ตอนนี้ผมออกมาคุยโทรศัพท์กับพ่อข้างนอกครับ เพราะถ้าคุยในห้องมีหวังคุยไม่รู้เรื่องแหงๆ- -
‘น่า..ว่าแต่ยูริแล้วใช่ไหม?’
“ครับ...พ่อจงใจให้ผมอยู่กับน้องหรือมันบังเอิญอ่ะ= =”
‘จงใจสิ...ลูกจะได้ไปดูแลน้องไง^^;;;;’
‘อย่าไปเชื่อนะลูกนะ...ตอนนี้พ่อเหงื่อแตกมากกกก’
เสียงของแม่ดังแว่วๆอยุ่ในโทรศศัพท์ และผมเชื่อว่าแม่พูดจริง 100% ครับ- -
‘ไม่ไปทำงานหรอคะคุณ’
‘แหะๆ...คุยกับลูกนิดหน่อยน่ะ^^’
‘จริงสิ...ฉันยังไม่ได้เคลียร์กับคุณเลยนะ ส่งลูกไปญี่ปุ่นทำไมไม่บอกฉัน- -+++’
‘ก็...เห็นคุณยุ่งๆผมเลยไม่ได้บอกน่ะ^^;;;’
เอ่อ...ผมยังอยู่นะครับพ่อแม่= =;;; (แม้จะทางโทรศัพท์ก็เถอะ)
‘สึยะ..แค่นี้ก่อนนะลูกนะ เดี๋วพ่อโทรไปใหม่= =’
‘ฮะ...โชคดีอย่าเข้าโรงพยาบาลนะครับพ่อ- -;;;;’
ติ๊ด!!
แต่ได้ยินแบบนี้ก็สบายใจแฮะ ที่พ่อแม่ไม่เป็นห่วงเรามากเกินไป- -
เดี๋ยวต้องไปคุยกับยูริเรื่องจัดงานศพให้พ่อสินะ รุ่นที่10ต้องจัดให้สมเกียรติ-0- (เฮ้ยแก- -)
ผมเลยเดินเล่นไปเรื่อยๆ จนมาหยุดแถวๆสวนสาธารณะ..เด็กๆนั่งเล่นกันอยู่
ตุ๊บๆๆ...
ลูกฟุตบอลกลิ้งมาหยุดอยู่ตรงเท้าผม ผมค่อยก้มลงไปเก็บ...ก่อนจะเงยหน้ามาเจอกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่วิ่งมาเก็บ
“เอ่อ...”
“^^”
ผมมองแบบยิ้มๆก่อนจะยื่นลูกบอลให้เด็กคนนั่น
“ขอพี่เล่นด้วยคนสิ^^”
Sasari Part
แล้วทำไมฉันต้องเป็นคนออกมาซื้อของด้วยนะ ไม่น่าเป่งยิงฉุบแพ้เลยให้ตายสิ- -
ฉันเดินถือตระกร้าซื้อของมาจนถึงสนามเด็กเล่น ขอไปพักสักหน่อยเถอะ= =
“พี่ชายครับ!!!ส่งมาทางนี้เลยครับ”
“อื้อ!! รับนะ!!”
ใครมันมาเตะบอลในสนามเด็กเล่นนะ- -
ฉันเลยค่อยๆเดินเข้าไปวางของไว้ที่สนามเด็กเล่น บรรยายกาศก็โอเคแฮะ
ฟิ้ว!!! ตุ๊บๆๆ...
ลูกบอลลูกหนึ่งลอยผ่านหน้าฉันไปแล้วไปตกอยู่ข้างม้านั่ง
ใคร...ใครมันเตะมาฮะ- -!!!!!
“เอ่อ...ขอโทษทีนะครับ เตะแรงไปหน่อย^^;;”
เสียงดูสำนึกผิดสุดๆดังออกมาจากหลังต้นไม้ พร้อมกับร่างเล็กที่ฉันรู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“รุ่นพี่สึยะ!”
“เอ๊ะ?”
รุ่นพี่สึยะจ้องหน้าฉันนิ่งๆเหมือนกำลังคิดว่า ’ยัยนี่เป็นใครฟะ- -’
“อ้อ...นึกออกแล้วๆ เพื่อนของยูริสินะ”
“คะ.. อามากิ ซาซาริคะ”
ฉันพูดพลางก้มหัวให้เขา(ต้องบอกว่าโค้งไปทั้งตัวมากกว่า) ซึ่งมันทำให้เขาเหมือนจะตกใจนิดหน่อย
“ไม่ต้องขนาดนั่นก็ได้^^;;;”
“ก็พี่เป็นพี่ของยูรินี่คะ”
“แต่มันเป็นพิธีไปหน่อยมั้งเนี่ย”
ฉันกับพี่สึยะมองหน้ากันก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา เขาเป็นคนสบายๆกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยแฮะ
“แล้วพี่มาทำอะไรแถวนี้หรอคะ?”
ฉันพูดพลางหยิบขวดน้ำชาที่ซื้อมาจากร้านขายของ มันกำลังลดราคาอยู่ด้วยนะ^^(เกี่ยวไหม- -)
“พอดีพี่ออกมาโทรศัพท์น่ะครับ เจอเด็กเตะบอลกันอยู่เลยไปแจมด้วย”
พี่แน่ใจหรอคะว่าเตะบอล...สภาพพี่มันเหมือนโดนรุมกระทืบมากกว่า= =
“จะถามใช่ไหมว่าทำไมพี่มีสภาพแบบนี้= =”
“พี่อ่านในฉันออกหรอคะ-0-“
“หน้าเธอมันฟ้อง- -“
อาคะ- -
“งั้นก็เล่าเถอะคะ- -“
“ก็...ช่วยเด็กเก็บบอลที่เตะไปตรงโน่นตรงนี้น่ะ เดี๋ยวติดต้นไม้ เดี๋ยวลงน้ำ เดี๋ยวไปปาดหน้าคน(ซึ่งคนๆนั่นคือฉันเอง- -) เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ^^“
“พี่จะใจดีไปไหมคะเนี่ย- -;;;;”
อยากจะบอกจริงๆว่า...พี่จะเหมือนเบ๊ไปไหมคะ= =
รุ่นพี่สึยะเกาคางนิดหน่อยก่อนจะยิ้มออกมา
“ก็นะ....จะให้เด็กไปเก็บบอลในที่อันตรายมันก็ไม่ปลอดภัยนี่นา”
ฉันหัวเราะเบาๆกับความคิดของเขา
“มันน่าขำขนาดนั่นเลยหรอ-0-“
“เปล่าคะๆ แค่คิดว่าพี่ดูเสียสละดีจัง”
“ก็แน่ละเพราะพี่ต้องเป็น.....ไม่พูดดีกว่า- -”
จู่ๆเขาก็เงียบไป มีความลับอะไรหรือไงนะ- -
“เอาเถอะคะ..อ่ะ! คงต้องไปแล้วละคะ ป่านนี้คงรอกับข้าวกับแย่แล้ว”
ฉันพูดพลางถือข้าวของเตรียมกลับ
“ไหนๆพี่ก็ว่างแล้ว เดี๋ยวถือไปส่งแล้วกันนะ”
รุ่นพี่สึยะพูดพลางช่วยฉันถือของ
“ขอบคุณนะคะ^^”
“อื้ม^^”
แล้วฉันต้องเขาก็ชวนโน่นคุยนี่ไปตลอดทาง สนุกดีเหมือนกันนะ^^
......................................................................................................................................................
ความคิดเห็น