คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 12
Chapter 12
“เฮ้อออ~ ” ผมพูดแล้วถอนหายใจ ตอนนี้ผมกับเพื่อนสุดเลิฟนามบลิงจง เรากำลังนั่งเล่นกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ครับ - - เนื่องจากชั่วโมงสุดท้ายของวันศุกร์นี้เป็นชั่วโมงว่างง~ ผมควรดีใจใช่มั้ยหล่ะ แล้วทำไมผมถึงถอนหายใจหน่ะหรอ?? เป็นคำถามที่ดีมากครับ = =
“คีย์ กุเห็นเมิงนั่งถอนหายใจตั้งแต่เช้าแล้วนะ มึงเป็นไรป่าวเนี่ย หรือแม่งไข้ขึ้นอีก?!” จงฮยอนทำท่าตกใจพลางยื่นมือมาแตะหน้าผมกับหน้ามันเอง
“พอๆ ๆ กุไม่ได้เป็นอะไร....แต่กุไม่รู้ว่าเป็นอะไร” ผมพูดแล้วปัดมือจงฮยอนออกจากหน้า
“อ่าว แล้วตกลงมึงเป็นอะไรหนิ - * - ” กวนละสาดดด กุอุตส่าห์เป็นห่วง - -++
“เฮ้อออ นั่นแหละที่กุไม่รู้.....กุไม่รู้ว่ากุรู้สึกอะไรกับแทมิน” คำหลังนี่พูดเสียงเบาราวกับพูดกับตัวเอง แต่มีรึ! ที่จงฮยอนผู้นี้จะไม่ได้ยิน = =^^
“คีย์ เมื่อกี๊ว่าอะไรนะ พูดอีกรอบซิ!”
“ป่าวว ไม่มีอะไร...”
“อย่ามาโกหกกุคีย์ เล่ามา!”
“ไม่เอาอ่ะ...”
“จะเล่าดีๆ หรือจะเล่าทั้งน้ำตา หึหึ - * - ”
“มะ...ไม่เอา กุไม่เล่า......กะ...กุเขิน -///-” คีย์พูดเสียงอู้อี้แล้วก้มหน้าลงจนคางชิดกับคอด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ คีย์มึงน่ารักมากกก กุอยากถ่ายรูปมึงแล้วเอาไปแล้วเอาไปให้แทมินดูเดี๋ยวนี้เลย =__=//
“เออ เหอะน่าๆ เล่ามาเถอะ กุไม่ว่าไรหรอก - -”
“จง.....กุเสียจูบแรกแล้ว”
“ฮะ! มึงว่าไรนะ!!? O__O ” ห๊ะ จริงง่ะ ไม่น่าเชื่อ!! เป็นเพื่อนมันมาตั้งแต่ประถมยังไม่เคยเห็นใครเข้าใกล้ปากมันได้เกิน 10 เซ็นฯซะที
“กุโกหกได้โล่มั้ยหล่ะ - * -// ”
“เออๆๆ ใครอ่ะมึง?” จงฮยอนขยับมาใกล้ๆเพื่อฟังคำตอบอย่างตั้งใจ = =
“....แทมิน”
“ O __o !!! ” บร๊ะ แทมินนี่เจ๋งจริงๆ ไม่เสียแรงที่ให้อยู่ดูแลไอ่คีย์ วะ ฮะ ฮ่าๆๆ หึหึ
“จง...กุควรทำไงดี กุไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเป็นอะไร เกิดมา 18 ปียังไม่เคยเป็นแบบนี้เลย...” ผมพูดแล้วเอียงหัวซบกับไหล่หนาของจงฮยอน ทำไมมันไม่เห็นสบายเหมือนไหล่แทมินเลยฟระ - -*
“มันเป็นไงมึง....”
“กุไม่รู้ว่ะ มันใจเต้น อึดอัดเหมือนหายใจไม่ค่อยออก ในหัวมันมีแต่หน้าของแทมิน”
“แทมินจูบมึงหรอ...?”
“ป่าว แทมินป้อนยากุ กุจูบแทมิน = =”
“อ่าว มันยังไงกันแน่หนิ - -”
“ก็....แทมินป้อนยากุทาง...ปาก -////-”
“แล้ว...”
“ตอนจะอาบน้ำ กุลื่น....ปากแตะกับแทมิน.. _////_”
“หรอ...แล้วมึงจะทำไงต่อ =__=” โด่ กุนึกว่าจะแรงกว่านี้ - - แค่จูบกันเองอ่ะ
“ถ้ากุรู้ กุจะมานั่งกลุ้มอยู่นี่หรอ - * -”
“คีย์กุจะบอกอะไรให้....ไอ่ที่มึงร่ายมาทั้งหมดหน่ะ มันเรียกว่า รัก ว้อยยยย - * -“ โอยยยย นี่เพื่อนผมนอกจากจะโง่เรื่องคณิตแล้ว ยังโง่เรื่องความรักด้วยหรอเนี่ย - -
“แล้วว มึงรู้ได้ไงว่า รัก...อาจจะไม่ใช่ก็ได้” คีย์พูดแล้วทำสีหน้าครุ่นคิด
“หรอออ =O=” จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงและหน้าตาอันกวนตีน - * - กุเครียดอยู่นะเนี่ย!!
“เอออ ก็กุไม่รู้นี่ไง ว่ามันเรียกว่าอะไร!! ไอ่ความรู้สึกเนี่ย!!”
“กุก็บอกอยู่นี่ไงว่ามันเรียกว่า รัก มึงดูปากกุอีกทีก็ได้ว่า มัน เรียก ว่า รัก” จงฮยอนพูดเสียงดังฟังชัดทุกคำ จนคนที่นั่งฟังรู้สึกเหมือนเริ่มจะเข้าใจความหมายของมันขึ้นมาบ้างแล้ว
“แล้วว รัก มันเป็นยังไงหรอ...?” คีย์ที่นั่งเงียบอยู่นานถามขึ้นมาอีกครั้ง
“ก็เป็นอย่างที่แกเป็นอ่ะแหละ =W=”
“ยังไงหล่ะ??” คีย์เอียงคอถามอย่างใสซื่อ
“อ่า..... - * - เอางี้ ตอนนี้แกนึกถึงใคร”
“....แทมิน”
“แกเป็นห่วงใคร?”
“แทมิน”
“ในหัวแกมีรูปใคร?”
“แทมิน”
“แกอยากเจอใคร?....”
“......ก็แทมิน” คีย์พูดแล้วเสมองไปทางอื่นด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ จง...กุพอเข้าใจละว่ามึงอยากบอกอะไร... - ////-
“ทีนี้เข้าใจรึยัง? - __- ” พูดแล้วนั่งเท้าคางมองหน้าเพื่อนรักตัวเอง เฮ้อออ~ กว่ามึงจะเข้าใจ -__-^^ คิมจงหล่ะเหนื่อย!!
“อือ...เข้าใจแล้ว...=///= ”
“แล้วมึงจะทำไงต่อ? บอกไปเลยมะ?” จงฮยอนถามอย่างอยากรู้อยากเห็น พลางดูดแก้วน้ำในมือ แม่งใครมันเติมน้ำตาลในแก้วกุหนิ ไอ่คีย์เพราะมึง - * - แมร่งหวานอิ๋บอ๋าย สาดดดดด
“เฮ้อออ~ ไม่รู้เหมือนกัน - -” คีย์พูดแล้วทำหน้าเหม่อๆ ก่อนจะพูดต่อ
“บอกตามตรง....กุกลัวแทมินจะรับความรู้สึกกุไม่ได้...ว่าคิดยังไงกับน้องแก”
“คีย์! มึงจะกลัวทำไมเนี่ย นี่อยู่ด้วยกันทุกวัน ยังไม่รู้เลยหรอ?? - * -” จงฮยอนพูดขึ้นเสียงดัง ไอ่บ้า นี่พวกแกอยู่ด้วยกันทุกวัน มองหน้ากันทุกวัน ยังไม่รู้อีกหรอ? - * -
“คีย์ มึงฟังกุนะ มึงไม่ต้องกลัว บอกไปก่อน ถึงตอนนั้นแล้วค่อยคิด ....หรืออยากถูกหมาคาบไปแดกก่อน!! - -”
“...ไม่เว้ยย!! กุจะไปบอกแทมินเดี๋ยวนี้แหละ ไม่ยอมให้หมาไหนคาบไปแดกหรอก!!” พูดจบคีย์ก็ลุกออกจากโต๊ะหินอ่อนไปทันทีด้วยสีหน้าร้อนรน
.
.
.
.
เฮ้อออ~ ตั้งแต่เมื่อคืนที่จูบกันพี่คีย์ก็เอาแต่หลบหน้าผมตลอดเลย...นี่ผมควรทำไงดีเนี่ย หรือพี่คีย์จะรู้ความรู้สึกของผมแล้ว!? พี่เค้าเลยพยายามห่างผม.... แต่จะให้ทำไงได้หล่ะ ในเมื่อความรู้สึก ‘รัก’ มันมีมากเกินไปจนหัวใจผมรับไม่ไหวแล้ว...
“แทมิน รับนะ!” เพื่อนคนหนึ่งพูดพลางส่งลูกบาสมาทางแทมิน
“อื้อ!” ผมรีบวิ่งไปตามทิศทางของลูกบาสที่เพื่อนส่งมาให้ แล้วเลี้ยงลูกผ่านเพื่อนๆก่อนจะกระโดดชูตลงห่วงบาสของอีกฝ่าย
“เอาหล่ะ ดีมากเหลือเวลาอีก 15 นาที เล่นกันตามใจชอบละกัน” อาจารย์ประจำวิชาพละบอกกับนักเรียน
“ครับบ/ค่า”
“แทมิน รับ!” ลูกบาสลอยมาอีกครั้ง
“อือ!” ร่างสูงเลี้ยงลูกนั้นไว้ก่อนจะส่งไปให้เพื่อนอีกคนนึง
“อีกคะแนนเดียว ฝากด้วยนะแทมิน” พูดจบลูกบาสที่อยู่ในมือก็ถูกส่งมาให้แทมินทันที
“แน่นอนอยู่ละ...”
“แทมิน!!!!!!” เสียงหวานตะโกนเรียกชื่อดังลั่นสนาม จนคนถูกเรียกชื่อรีบหันกลับมาแทบจะในทันที
“….พี่คีย์” แทมินที่หันหน้ามาทางคีย์นั้นไม่ได้มองทางด้านหลัง ลูกบาสลอยมาเรื่อยๆ เมื่อแทมินหันกลับไปก็ไม่ทันเสียแล้ว...
“แทมิน ระวัง!!!” คีย์ร้องดังขึ้นอีกเมื่อมองเห็นลูกบาสที่ลอยมาจะกระแทกหน้าแทมินในไม่กี่วินาที
“ปั้ก!! ตุ้บ!! โอ๊ยยย!! ” ลูกบาสกระแทกหน้าแทมๆ!!
“เฮ้ยยย!! แทมินเป็นไรรึเปล่า” เพื่อนๆต่างพากันวิ่งมาดู และคีย์ที่วิ่งตามมาติดๆ
“แทมิน เป็นไรมั้ย” คีย์ถามด้วยความเป็นห่วง
“เอ่ออ ก็เจ็บฮะ T ^ T แหมะๆ!!” หือ อะไรเปียกๆอ่ะ....
“เฮ้ยย เลือด!” แทมินพูดอย่างตกใจเมื่อมือเลื่อนไปแตะโดนจมูกที่มีของเหลวสีแดงไหลออกมา
“เอ่ออ.. งั้นผมขอตัวพาแทมินไปล้างแผลหน่อยนะครับ!” คีย์พูดจบแล้วรีบพาแทมินออกไปทันทีด้วยความเป็นห่วง
.
.
.
.
.
“เป็นไง เลือดออกหมดรึยัง?” คีย์ถามแทมินที่ตอนนี้กำลังล้างหน้าอยู่
“อีกนิดหน่อยฮะ....ว่าแต่พี่คีย์มีอะไรรึเปล่าฮะ ถึงมาหาผม” แทมินเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคีย์ ดวงตาคมมองเข้าไปในดวงตาสวยราวกับสื่อความหมาย....
“มีสิ....แทมินอยากรู้รึเปล่า ว่าเรื่องอะไร..?” คีย์หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กขึ้นมาเช็ดหน้าให้แทมินสายตายังคงจ้องมองกันอยู่อย่างนั้น กลิ่นหอมอ่อนๆของผ้าเช็ดหน้าลอยมาแตะจมูก... มือเรียวยกขึ้นกุมมือข้างหนึ่งที่กำลังไล้ผ้าเช็ดหน้าไปตามใบหน้าคม
“อยากฮะ....” มือบางทั้งสองข้างยกขึ้นทาบบนใบหน้าคม ก่อนใบหน้าทั้งสองจะค่อยๆเขยิบเข้าหากัน ริมฝีปากบางประทับลงบนริมฝีปากอิ่มได้รูปของแทมินอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆทาบทับจนสนิท...เนิ่นนาน....กว่าจะถอนริมฝีปากออก
“ถึงพี่จะไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ซักเท่าไหร่ แต่.....พี่ ‘รัก’ แทมินนะ” คีย์พูดด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเขินๆ =///=
“.....อีกรอบฮะ...ผมอยากฟังอีกรอบ...” มือเรียวกุมมือบางไว้แน่น เค้าไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย? ตอนนี้ผมยังตื่นอยู่รึเปล่า.....พูดอีกทีสิฮะ พี่คีย์...
“ฟังชัดๆนะแทมิน....พี่ รัก แทมินนะ” คีย์พูดแล้วยิ้มหวาน ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงอมชมพูอย่างน่ารัก นี่ตกลงจะแกล้งให้ผมเขินใช่มั้ยเนี่ย -///-
“ถ้าอย่างนั้น....ผมก็จะพูดบ้าง”
“.......?”
“ผมรักพี่คีย์นะฮะ...รัก รัก รักมากที่สุด...” แทมินพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ขอบคุณฮะพี่คีย์ที่ทำให้ผมมีความสุขมากขนาดนี้... ให้ผมได้เข้าใจความหมายของคำว่า ‘รัก’
“ผมจูบนะ...”
“.............” เสียงหวานไม่ตอบกลับมามีเพียงใบหน้าที่ขึ้นสีแดงมากกว่าเก่าเท่านั้น เรียวปากอิ่มทาบทับลงบนกลีบปากบางอย่างอ่อนโยน ลิ้นร้อนค่อยๆสอดเข้าในโพรงปากเล็ก ไล่ค้นหาความหวานในริมฝีปากสวยนั้นอย่างไม่รู้จักพอ........แทมินถอนริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้า เมื่อรู้สึกถึงแรงทุบน้อยๆที่หน้าอกของเขา
“ฮะ...แฮ่กๆ ๆ ” คีย์แทบจะหมดอากาศหายใจ เรี่ยวแรงที่มีอยู่ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนหมด ดีที่แทมินคอยพยุงเอาไว้ อะไรจะจูบเก่งขนาดนั้น แทมินน! =W=///
“พี่คีย์ฮะ เป็นแฟนกันนะ ^___^” แทมินยิ้มหวานอย่างน่ารัก
“....อือ... >///< ” โอ๊ยยย เขินนๆๆ ๆ เอามีดมาฆ่าผมเลยเหอะ อะไรจะน่ารักขนาดนั้นนแทมินน~ ถ้าผมไม่ตกลงก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วว >___<
“รักนะฮะพี่คีย์” แทมินพูดพลางสวมกอดคีย์แน่น รอยยิ้มหวานยังคงประดับอยู่บนใบหน้าหล่อคมอย่างมีความสุข
คีย์กอดแทมินกลับเช่นกัน..... แต่ดูเหมือนซอกคอผมจะไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่แฮะ.....แทมิน ปากหน่ะไม่ต้องใกล้คอมากก็ได้ พี่เสียว!! -////- ไซร้อยู่นั่นแหละ
________________________________________________________________________
TAEMIN : ถ้าอยากให้ผมรุก!! ช่วยกันเม้นด้วยนะฮะ(เพื่อผม) ^___^
ความคิดเห็น