[Fic Bigbang]..The Synchronize

ลำดับตอนที่ #15 : :EP: 13 What is wrong ? (100%)

 :EP: 13 What is wrong



กดดัน


หมอนี่กำลังกดดันเขาอยู่

จียงหันกลับไปเผชิญหน้ากับซึงฮยอน

"หมายความว่าไงว่าตกม้าตาย?" ร่างบางเอ่ยถาม

"ตามที่พูดไป ..."

"นาย..."

"นายมันโรคจิตรึไง หรือกำลังจะบ้า หรือมาจากดาวแม่ ถึงได้ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง"

"ชเวซึงฮยอน !!"

"นายมันใจร้ายจียง ชอบให้คนอื่นเค้ารักตัว แต่ตัวเองไม่หัดรักคนอื่นมั่งเลย"

"เพราะนายมันเป็นแบบนี้ไงเล่า!" จียงตะโกนลั่น

"เพราะนายมันก็ชอบทำร้ายจิตใจคนอื่นเหมือนกัน นายมันไอ้คนนิสัยเสีย ไอ้คนเอาแต่ใจ นายทำฉันเจ็บตัวมากี่รอบแล้ว หัดนับมั่งรึเปล่าวะ !!"

ซึงฮยอนนิ่งไปเหมือนกัน เขาเองไม่รู้จะเถียงอะไรคนตรงหน้า ในเมื่อสิ่งที่จียงพูดมามันคือเรื่องจริง

"ถ้านายหัดหยุดซะบ้าง มันคงดีกว่านี้" จียงพูดเสียงเบา

"ถ้าฉันหยุดแล้วนายไม่หยุดล่ะ?"

"..??" ซึงฮยอนยังคงจ้องด้วยสายตาดุดัน จียงเลือกที่จะหลบสายตาเขา

"ถ้าฉันหยุดแต่นายไม่หยุดล่ะจียง นายยังคงไปหาคนอื่นอยู่แบบนี้ นายหยุดไม่ได้รึไง ต้องการอะไรนักหนา แค่ฉันคนเดียวมันไม่พอใช่มั้ย"

"นายตัดขาดเรื่องแบบนั้นให้ฉันไปแล้วเมื่อกี้ จำไม่ได้รึไง" จียงพูดจาถากถางใส่เขาทันทีที่มีโอกาส

ถ้าวันนี้มันคุยกันไม่รู้เรื่อง ก็จบกันตรงนี้แหละ พอกันที 

ซึงฮยอนขมวดคิ้ว เขาดึงตัวจียงไปนั่งที่โซฟา 

ถ้าวันนี้คุยกันไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องนอน เขาไม่ชอบเลยที่ต้องมาทะเลาะกับจัยงแบบนี้

"ตัดขาดก็ดีแล้ว ทีนี้นายจะได้หยุดๆไอ้เรื่องขาดผู้ชายไม่ได้ซักทีไง"

"ชเวซึงฮยอนพูดงี้หาเรื่องกันใช่มั้ย?"

"ถามจริงๆเถอะ"

"..." จียงเชิดหน้ามองด้วยสายตาเฉยชา

"เคยคิดจะรักกันบ้างมั้ย?"


จนถึงตอนนี้

จียงยังแยกไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าความรู้สึกแบบนั้นมันเปนยังไง?



ใจเต้นแรง? เขินอาย? หรือมีความสุขเวลาอยู่ด้วยกัน?


อย่างมากเขาก็รู้สึกกับหมอนี่แค่สองอย่างแรก แบบนี้มันเรียกว่ารักแล้วได้รึไง?


"เวลาอยู่ด้วยกัน นายเคยมีความสุขมั่งรึเปล่า"


เคย ... หรือไม่เคย ร่างบางยังคงนิ่ง ทบทวนสิ่งต่างๆในสมอง


เคย.... มั้ง....


"ทำไมถึงมีแต่ฉันที่คิดว่าเรารักกัน?" ซึงฮยอนว่าสีหน้าตัดพ้อ 


"ฉัน" จียงอึกอัก


"ฉัน ... ไม่รู้" เสียงสูงเอ่ยเบาๆ


"นายเคยรู้อะไรบ้าง?"
ซึงฮยอนพูดเบาๆเหมือนไม่ใส่ใจ ก่อนที่จะเดินหายเข้าห้องไป

เสียงปิดประตูดังขึ้นเบาๆ ทั้งๆที่เค้าควรจะโกรธ ไม่ใช่หมอนั่นซักหน่อยที่ต้องโกรธ

บ้าชะมัด

ร่างบางถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

จู่ๆก็รู้สึกเหมือนขาแข้งมันอ่อนล้า ลงมาซะดื้อๆ

นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขั้น??? จียงไม่เข้าใจ ยังคงถามตัวเองอยู่แบบนั้น

เกิดมาทั้งชีวิต เขาไม่เคยต้องมาคิดอะไรที่มันน่าหนักใจจนแทบบ้าตายแบบนี้

ซึงฮยอนกำลังทำสงครามประสาทกับเขาอีกแล้ว??? 

กำลังบีบบังคับให้เขาบากหน้าหนาๆนี่ไปบอกเลิกยงฮวารึไง

เขา.....


....


ทำไม่ได้หรอกนะ.....




ความรู้สึกมันจุกอกไปหมดจนจียงพูดอะไรไม่ออก  คิดอะไรก็ไม่ออก

เขาทำได้เพียงพยุงตัวขึ้นช้าๆ

น้ำตาเริ่มซึมออกมาจากทางหางตา

ควอนจียงทำเพียงปาดน้ำตาตัวเองช้าๆแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป




จียงเปิดน้ำแรงมากจนตัวเขาเองรู้สึกเจ็บ

แต่มันยังไม่เท่ากับความผิดของเขา

ความโลเล กับ ความเห็นแก่ตัวของเขาเองจะทำให้ใครต่อใครเจ็บปวด

แค่คิดมาได้เท่านี้ น้ำตาเจ้ากรรมก็พาลจะไหลลงมาอีก

มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ที่โดนกลบด้วยเสียงน้ำกระทบพื้น......


ซึงฮยอนเดินออกมาจากห้องอีกครั้ง เมื่อกี้เขาเองที่ทำอะไรไม่คิดลงไป

เดินออกมาจะหาร่างบาง ก็ได้ยินเพียงเสียงน้ำไหล


ซึงฮยอนเงี่ยหูฟังอีกครั้ง




เสียงสะอื้น .....


ควอนจียง?


กำลังร้องไห้ ???





....................

ร่างบางนั่งนิ่งพิงอยู่กับอ่างจากุชชี่ ปล่อยให้สายน้ำไหลอยู่แบบนั้น

ในสมองคิดอะไรวุ่นวายตีกันไปหมด

เขารับรู้ได้ว่าตอนนี้ตาคงต้องแดงมากแน่ๆ

ขนาดตอนนี้ยังแสบตาไม่หาย ...ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน

ควอนจียงคนอ่อนแอ


คนเห็นแก่ตัว



....


มือขาวแตะตรงที่หน้าอกซ้ายเพียงแผ่วเบา

ไหนพร่ำพูดนักหนาว่าอยากได้มัน

แล้วตอนนี้นายทำให้มันเจ็บทำไม?

จียงนึกถึงภาพคนตาคมยิ้มให้เขาอย่างเปี่ยมไปด้วยรัก ไม่นานนักภาพสายตาแห่งความผิดหวังของซึงฮยอนก็เข้ามาแทนที่


มันเจ็บ ..... ไม่รู้ทำไม

หรือรักไปแล้วแต่ไม่รู้ตัว???

ให้ตายเถอะควอนจียง


นายเอายงฮวาไปไว้ไหน

เด็กนั่นทำเพื่อนายมาเท่าไหร่?  



แต่ถ้าไม่ตัดสินใจซักที

คนที่เจ็บเจียนตายอาจไม่ได้มีแค่เขา ...... ใช่มั้ย ?







....................





จียงเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเหมือนคนเหม่อลายหลังจากเข้าไปเกือบชั่วโมงครึ่ง

ร่างบางออกมาแต่งตัวเหมือนจะออกไปไหน

แต่ทุกอย่างล้วนอยู่ในสายตาของซึงฮยอน

เวลาผ่านไปพร้อมกับความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรต่อกัน จนกระทั่งจียงเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู

"จะไปไหน?"  เสียงทุ้มเอ่ยถาม



"เดี๋ยวจะกลับมา"

จียงเลี่ยงตอบคำถามไปพูดประโยคอื่นแทน


"ไม่ต้องไป" ซึงฮยอนว่าเสียงแข็ง ก่อนจะกระชากแขนบอบบางกลับมา 

สายตาจียงดูตัดพ้อ

เขาไม่อยากให้จียงไปไหน

ถ้าจียงหนีเค้าไปอีกครั้ง .... มันคงยากแล้วใช่ไหม ???

"ได้โปรด  ซึงฮยอน ...." จียงพูดเสียงอ่อน แววตาดูอ่อนแรงเหลือเกิน


"..."


"ให้ฉันไป"



"จะกลับมาใช่มั้ย?" ซึงฮยอนเค้นเสียงถาม เขาแทบพูดอะไรไม่ออก มันจุกไปหมด


ร่างบางดึงคนตรงหน้าเข้าใกล้ แล้วกระซิบที่หูเพียงแผ่วเบา

ก่อนจะเปิดประตูเดินออกไป




ทันทีที่ประตูปิดลง

ซึงฮยอนแทบทรุดนั่งลงกับพื้นทันที



ร่างสูงเอามือปิดปากตัวเอง


เขาทำอะไรไม่ถูก

เหมือนขอบตาร้อน  เหมือนน้ำตาคลอเบ้า  เหมือนหยดน้ำตาใสๆกำลังไหลออกมาช้าๆ


เขาทำได้เพียงแค่รอ


จียงตอบคำถามของเขาแล้ว แม้จะเป็นเสียงแผ่วเบาที่อ่อนแรง

แต่เขาก็จับใจความหมายของมันได้เป็นอย่างดี





"ฉันจะกลับมา .... ที่รัก"






ซึงฮยอนปาดน้ำตา พลางพึมพำเสียงเบา

"นายจะกลับมาใช่ไหม จียง?"






......................


ใครจะว่าหนูไหม

หนูหายไปไหนมา????

คือตอนแรกคิดจะไม่แต่งต่อแล้วนะ เพราะเค้านึกสภาพตอนจบไม่ออกจริงๆ

แต่สุดท้ายมันก็มาจนได้  เพราะแอบเข้ามาส่องแล้ว เห็นคอมเม้นต์เยอะมากจนน้ำตาจะไหล //เวอร์

คุณขอมาเค้าก็จัดให้ เดี๋ยวจะไปลงฮาวจีต่อด้วยนะคะ //อาจไล่เลี่ยกันหน่อย นิสนึง

จะบอกว่า อีกประมาณ 2 ตอนก็จบแล้วค่ะ เรื่องนี้ รีดเดอร์จะได้หายค้างกันเสียที ฮืออออออ

เค้าขอโทษษษษษษ


ว่าแต่

สั้นไปไหม?  ตอนหน้าไคลแม็กซ์เลยนะ 555+