คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 15 : ความเจ็บปวดของมัลฟอย...
Chapter 15: วามเ็บปวอมัลฟอย...
เฮอร์ไมโอนี่เินเ้าไปในห้อรับแ
ทั้ห้อมืสลัวไร้ผู้น่อให้เิวามวัเวอย่าน่าประหลา
“ลับมารึยัน่ะ?” เฮอร์ไมโอนี่วาามอไปทั่วห้อ ่อนะเินเ้าไปในห้อนอน...
“ลับมาแล้วเหรอ...” เสียเย็นๆัึ้น
“ม...มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ใ
ทั้ห้อมีเพียแสสลัวาไฟในเาผิที่ำลัประทุัเปรี๊ยะๆ
เธอมอไปที่้าเาผิ...มัลฟอยนั่ไว่ห้าอยู่บนโฟา
ในมือถือแ้วที่มีบรั่นีอยู่เ็ม บนโ๊ะ้าหน้าเาเ็มไป้วยวเหล้าเปล่าๆหลายว
แ่ที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่หวาลัวมาึ้นือวาเยียบเย็นอเาที่ำลัับ้ออยู่ที่เธอ..
“ไหน...บอมาิ เธอไปไหนมา...” มัลฟอยถามแผ่วๆ ยแ้วรริมฝีปา
“็...็ไปทาน้าวับุฮิว” เฮอร์ไมโอนี่พูสั่นๆ ้าวถอยหลัทีละ้าวไปที่ประู
“โห!!!” มัลฟอยะอ
ประูปิัปั!
“นายะทำอะไรันแน่!” เฮอร์ไมโอนี่วิ่ไปที่ประู พยายามเปิมันอออย่าราน
“เรามีเรื่อ้อุยัน เธอไปไหนมาันแน่ บอมา!!!” มัลฟอยำราม
เินย่าสามุมมาหาเฮอร์ไมโอนี่
“บ...บอแล้วไ!” เฮอร์ไมโอนี่พยายามเปิประู
“เธอโห !! เธอโหั้นทำไม!!! เธอไปหาพอเอร์ับวีสลีย์ไม่ใ่เหรอ!!!”
มัลฟอยะโน ระามือเฮอร์ไมโอนี่มาประันหน้าเา
“...ั้น ปล่อยน่ะ!!!” เฮอร์ไมโอนี่สะบัแน
“เธอบอพวมันรึป่าวล่ะว่า ลีลาอั้นเยี่ยมแ่ไหน” มัลฟอยยิ้มเยาะ
“แ!!!!”
‘เผลี๊ยะ!!!’
เฮอร์ไมโอนี่บหน้ามัลฟอยเ็มแร
“เฮอร์ไมโอนี่!!!!” มัลฟอยะอสุเสีย ระาเฮอร์ไมโอนี่ไปที่เีย
“ปล่อยน่ะ ปล่อยั้นน่ะ!!!!!” เฮอร์ไมโอนี่ิ้นรนถูลู่ถูถัไปับพื้น
มัลฟอยลาเธอมาที่เีย่อนะเหวี่ยเฮอร์ไมโอนี่ลไปบนที่นอน
“โอ๊ย!!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อออมา้วยวามเ็บ
“เห็นทีะ้อย้ำเือนันสัหน่อยว่าเธออยู่ในานะอะไร!!!” มัลฟอยำราม
เฮอร์ไมโอนี่ไ้ลิ่นบรั่นีุนัะเา่อมอยู่เหนือร่าเธอ
“ไม่...อย่าน่ะ ไ้โปร..ั้นลัวแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่วิวอนเสียสั่น
แ่มัลฟอยีทึ้เสื้อผ้าเธออออย่าไม่ปรานี
ริมฝีปาร้อนๆยับไปามร่าายเปลือยเปล่าอเฮอร์ไมโอนี่อย่ารวเร็ว
“ม่าย....” เฮอร์ไมโอนี่ราะมัลฟอยถอเสื้อผ้าัวเอออ
“เธอรู้ัั้นน้อยไปเฮอร์ไมโอนี่!! ั้นไม่ใ่ไอ้โ่ที่ะให้เธอหลอเล่น ำไว้!
อย่าทำให้ั้นโรธ ำืนนี้ไว้ให้ี!!!” มัลฟอยะอใส่เฮอร์ไมโอนี่ที่ำลัสะอื้นอย่าหวาลัว
เาับสะโพเธอให้เ้าที่และ....
“รี๊!!!!”
เฮอร์ไมโอนี่เ็บนแผเสียออมา
วามเ็บปวาารที่มัลฟอยแทรเ้ามาในายเธออย่ารุนแรไม่มีำว่าทะนุถนอม
เาไม่สนใว่าเธอะเ็บปวอย่าไร
มัลฟอยยับายามที่ใ้อารเพื่อปลปล่อยวามใร่
เา้อารให้เธอรับรู้ถึวามเ็บปว ทุารยับอมัลฟอย
เฮอร์ไมโอนี่รีเสียร้ออย่าทรมาน...
“มัลฟอย...ไ้โปร ั้นอโทษ..” เฮอร์ไมโอนี่รวรา
แู่เหมือนว่ามันะไปไม่ถึโสประสาทอมัลฟอยที่ำลัปลเปลื้อวาม้อาร
“ิว่ามันะบแ่นี้เหรอ!!! ่ายไป! ั้นบอแล้วไว่าำืนนี้เอาไว้!!!”
มัลฟอยำรามหลัาออมาาายอเฮอร์ไมโอนี่
“ไม่น่ะ...ไม่!!!” เฮอร์ไมโอนี่รีร้ออย่าหวาลัว
พยายามัืนแ่เมื่อเธอยับ
“โอ๊ย!!!”
“เ็บแ่นี้ไม่เท่าที่ใั้นเ็บหรอ!!!” มัลฟอยะอ
ับแนเฮอร์ไมโอนี่รึไว้ับที่นอน แล้วเริ่มแทรเ้าไปในายเธออีรั้
เฮอร์ไมโอนี่ึ่ทนรับวามเ็บปว่อไปไม่ไหวแล้ว
ึสลบอยู่ใ้ร่ามัลฟอยในะที่เาถึีสุ
พายุวามโรธอมัลฟอยสบลแล้ว
อนนี้เา่อยๆหอบหายใอยู่เหนือร่าที่สลบสไลอเฮอร์ไมโอนี่ มีวามรู้สึผิเ้ามาแทนที่
“เฮอร์ไมโอนี่...ั้น..ั้นอโทษ” มัลฟอยระิบแผ่ว ่อยๆยันายลุึ้น
“เลือ...” นี่เารุนแรับเธอถึเพียนี้เียวหรือ
มัลฟอยลูบไล้ใบหน้าเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ แล้ว้มลูบหน้าผาเธอ
“เธอเลียั้นอย่าถึที่สุแล้วสิ..ใ่มั๊ย?” มัลฟอยพึมพำอย่าเศร้าหมอ
่อนะลุึ้นใส่เสื้อผ้า เาึผ้าห่มมาห่มให้เฮอร์ไมโอนี่
แล้วเินไปนั่ที่โฟา้าเาผิ
มัลฟอยว้าวเหล้ามารินใส่แ้ว ยึ้นื่มรวเียวหมอย่าลุ้มลั่
วาับ้อไปที่เฮอร์ไมโอนี่ึ่นอนไม่ไ้สิอยู่บนเีย
สีหน้าแสวามปวร้าว มัลฟอยนั่อยู่อย่านั้นเป็นเวลานานนระทั่เฮอร์ไมโอนี่ส่เสียรา
“เฮอร์ไมโอนี่..” มัลฟอยลุึ้นเินไปหาเธออย่ารวเร็ว
“อือ...อย่า...ั้นลัวแล้ว อย่า!!!” เฮอร์ไมโอนี่รวราไม่ไ้สิ
มัลฟอยเอื้อมมือไปแะหน้าผาเธอแล้ว็้อใเมื่อสัมผัสไ้ว่าเฮอร์ไมโอนี่ัวร้อนั
มัลฟอยรนรานรีบหาผ้านหนูุบน้ำมาเ็ัวให้เธอเพื่อับพิษไ้
“เฮอร์ไมโอนี่ ั้นอโทษ” มัลฟอยพูเศร้าๆ
เานัุ่มมือเฮอร์ไมโอนี่อยู่้าเียนระทั้ผล๊อยหลับไป
“อือ...” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มยับัว้าๆ มัลฟอยสะุ้ื่น
“เฮอร์ไมโอนี่ เป็นไมั่” มัลฟอยถามอย่าเป็นห่ว ุมมือเธอไว้แน่น
เฮอร์ไมโอนี่่อยๆลืมาึ้น ใบหน้าอมัลฟอยูเลือนลาในสายาอเธอ
เาุมมือเธอแนบแ้มอเาอย่าทะนุถนอม
แ่เฮอร์ไมโอนี่ัริมฝีปาแล้วึมือลับเมื่อนึถึเรื่อที่เาทำับเธอ
“เฮอร์ไมโอนี่...” มัลฟอยพูเสียสั่น มอูเธอพลิัวนอนะแหันหลัให้เา
มัลฟอยเ็บในใอย่าบอไม่ถู
มันรวร้าวเหลือเินที่้อสัมผัสวามเย็นาที่เธอระทำใส่เา..
“ั้นอโทษ..” มัลฟอยเอ่ยแผ่วๆ เอื้อมไปับมือเธอ แ่เฮอร์ไมโอนี่สะบัมือหนีอย่าไร้เยื่อใย
‘อโทษเหรอ!!! อนั้นอโทษแ แอภัยให้ั้นมั๊ยล่ะ แไม่ลอมาเป็นั้นมั่ล่ะ! ะไ้รู้ว่ามันทรมานแ่ไหน วามทรมานที่ผู้ายอย่าแไม่เยไ้สัมผัส แะไ้รู้ว่าวามสุอแมันแลับวามทรมานเหมือนนรอั้น!!!!’
เฮอร์ไมโอนี่ัฟันอย่าเรียแ้น
ุหน้าอยู่ับหมอน พยายามั้นลืนน้ำาเอาไว้ เธอรู้สึเ็บปวรวร้าวไปทั้ายและใ
“ถ้า..ถ้าั้น็นอน่อนเถอะ” มัลฟอยพูเบาๆน้ำเสียเศร้าหมอ
เาึผ้ามาห่มให้เฮอร์ไมโอนี่่อนะหันหลัเินออไปที่ห้อนอน้าๆ้วยสีหน้าเ็บปว
มัลฟอยทรุายอยู่รมุมห้อที่มืมิ
หัวใเ้นระรัวอย่าปวร้าวับวามเย็นาอเฮอร์ไมโอนี่
ถ้าเพียแ่เธอบหน้า ทุบีเาอย่าโรธแ้นแทนเา็ไม่เ็บในใอย่านี้
มัลฟอยอยาย้อนเวลาลับไปอนที่เธอเพิ่ลับมา
เาะใเย็นให้มาว่านี้ ะไม่ทำให้เธอเ็บ้ำ
มัลฟอยมอูมือเรียวยาวอนอย่าเ็บใ
เธอ่าบอบบาเหลือเิน
บอบบาราวับุ๊า เาอยาทะนุถนอมให้ีที่สุ
แ่...เาทำให้เธอแหลสลายามือเา้วยวามโมโหเพียั่ววูบไปเสียแล้ว
มัลฟอยิอย่าเ็บปวะมอออไปที่ท้อฟ้ายามรารีที่ไรึ่แสาว.....
________________
ความคิดเห็น