ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter15 : ลาจาก...
Chapter15: ลาจาก...
เป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ แต่เธอยังอยู่ในอ้อมอกเขา ฟังเสียงหัวใจเขาเต้น
ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ตื่นแล้ว พยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดเขา
“จะดิ้นทำไมล่ะ!!!”
“ปล่อยชั้น ชั้นจะกลับหอ!”
“จะรีบกลับไปทำไม นอนก่อนเถอะ”
“ไม่ ปล่อยชั้นน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ขัดขืน ดิ้นหลุดจากอ้อมแขนเขา เธอจะก้าวลงจากเตียง แต่...
“โอ้ย!?!” เฮอร์ไมโอนี่เจ็บจนหน้ามืดและกำลังจะหล่นจากเตียง
“เฮอร์ไมโอนี่ !?!”มัลฟอยตกใจ เขาคว้าร่างเธอไว้ได้ทันเวลา อุ้มเธอกลับมานอนบนเตียง
“เป็นไงมั่ง”มัลฟอยถามอย่างเป็นห่วง
“จ...เจ็บ”เฮอร์ไมโอนี่พูดในขณะที่กุมท้องน้อย
“นอนพักก่อนเถอะ”เขาปลอบ เฮอร์ไมโอนี่จำต้องนอนต่อในอ้อมอกเขา
*-------------------------*
‘จะเช้าแล้วเหรอเนี่ย’ มัลฟอยมองดูท้องฟ้า ที่เริ่มเป็นสีเทาอ่อนของเวลาเช้ามืด เวลาเดินเร็วจริงๆ
เขายังอยากโอบกอดเธอนานกว่านี้ ไม่อยากปล่อยเธอไป แต่เธอเริ่มดิ้นอีกแล้ว...
“พอเถอะ...ชั้นจะกลับหอแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ร้องอู้อี้ในอ้อมอกเขา มัลฟอยจำต้องคลายอ้อมแขนออก
เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อผ้า
“อย่ามองน่ะ!” เฮอร์ไมโอนี่ตวาด หน้าแดงก่ำ
“เมื่อคืนเห็นมากกว่านี้อีก แค่นี้ทำอาย”มัลฟอยยียวน
“แก๊...ไอ้บ้า”เฮอร์ไมโอนี่แหว รีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว มัลฟอยขยับลุกขึ้น
“ว้าย! ไอ้โรคจิต” เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ ปิดตาทันทีเมื่อเขาลุกขึ้น
“อ้าว! นอนกอดมาทั้งคืนยังจะมาด่าอีก” มัลฟอยพูด เดินไปหยิบเสื้อผ้า
“อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงสั่น
“เธอจะทำอะไรได้ ถ้าชั้นจะบอก” มัลฟอยพูด ค่อยๆติดกระดุมเสื้อทีละเม็ด
“ได้โปรดเถอะ ชั้นจะไม่เอาเรื่องนาย ลืมเรื่องนี้เถอะน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่สะอื้น
“ใครจะลืมลง” มัลฟอยพูด ‘ใครจะลืมลงกันล่ะ ยัยบ้าเอ้ย ทำให้ชั้นคลั่งซะขนาดนั้น’
“สารเลว!!!”
“เอาเหอะ จะเลวยังไง เธอก็เป็นของชั้นแล้ว แล้วชั้นมันก็คนขี้หึงซะด้วย ถ้าเธอมีคนใหม่
บอกมันให้เตรียมซื้อโลงศพไว้ได้เลย” มัลฟอยพูดและเดินออกไป เฮอร์ไมโอนี่ทรุดกองกับพื้น
ร้องไห้แทบขาดใจ
“ชั้นเกลียดแก!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้ และเดินกลับหอ
*-----------------------*
“เฮอร์ไมโอนี่ ไปกันเถอะ” แฮรี่บอก วันนี้พวกเขาจบจากฮอกวอตส์แล้ว และกำลังเดินทางกลับบ้าน แฮรี่ รอน
และเฮอร์ไมโอนี่เดินมาขึ้นรถม้าที่หน้าปราสาท รถม้าค่อยๆ เคลื่อนออกไป ทิ้งทุกอย่างไว้ด้านหลัง
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่หันกลับไปมอง
“เธอเป็นไรรึป่าวเฮอร์ไมโอนี่” รอนถาม
“ป...เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” เฮอร์ไมโอนี่โกหก
“พอผลสอบออกแล้ว มาพักที่บ้านชั้นน่ะ จะได้ไปที่กระทรวงด้วยกัน” รอนพูด
“ได้สิ” แฮรี่บอก
“เราจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่สักที”รอนพูด
“ใช่...เราจะต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่”เฮอร์ไมโอนี่พูด
เป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ แต่เธอยังอยู่ในอ้อมอกเขา ฟังเสียงหัวใจเขาเต้น
ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ตื่นแล้ว พยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดเขา
“จะดิ้นทำไมล่ะ!!!”
“ปล่อยชั้น ชั้นจะกลับหอ!”
“จะรีบกลับไปทำไม นอนก่อนเถอะ”
“ไม่ ปล่อยชั้นน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ขัดขืน ดิ้นหลุดจากอ้อมแขนเขา เธอจะก้าวลงจากเตียง แต่...
“โอ้ย!?!” เฮอร์ไมโอนี่เจ็บจนหน้ามืดและกำลังจะหล่นจากเตียง
“เฮอร์ไมโอนี่ !?!”มัลฟอยตกใจ เขาคว้าร่างเธอไว้ได้ทันเวลา อุ้มเธอกลับมานอนบนเตียง
“เป็นไงมั่ง”มัลฟอยถามอย่างเป็นห่วง
“จ...เจ็บ”เฮอร์ไมโอนี่พูดในขณะที่กุมท้องน้อย
“นอนพักก่อนเถอะ”เขาปลอบ เฮอร์ไมโอนี่จำต้องนอนต่อในอ้อมอกเขา
*-------------------------*
‘จะเช้าแล้วเหรอเนี่ย’ มัลฟอยมองดูท้องฟ้า ที่เริ่มเป็นสีเทาอ่อนของเวลาเช้ามืด เวลาเดินเร็วจริงๆ
เขายังอยากโอบกอดเธอนานกว่านี้ ไม่อยากปล่อยเธอไป แต่เธอเริ่มดิ้นอีกแล้ว...
“พอเถอะ...ชั้นจะกลับหอแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ร้องอู้อี้ในอ้อมอกเขา มัลฟอยจำต้องคลายอ้อมแขนออก
เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อผ้า
“อย่ามองน่ะ!” เฮอร์ไมโอนี่ตวาด หน้าแดงก่ำ
“เมื่อคืนเห็นมากกว่านี้อีก แค่นี้ทำอาย”มัลฟอยยียวน
“แก๊...ไอ้บ้า”เฮอร์ไมโอนี่แหว รีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว มัลฟอยขยับลุกขึ้น
“ว้าย! ไอ้โรคจิต” เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ ปิดตาทันทีเมื่อเขาลุกขึ้น
“อ้าว! นอนกอดมาทั้งคืนยังจะมาด่าอีก” มัลฟอยพูด เดินไปหยิบเสื้อผ้า
“อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงสั่น
“เธอจะทำอะไรได้ ถ้าชั้นจะบอก” มัลฟอยพูด ค่อยๆติดกระดุมเสื้อทีละเม็ด
“ได้โปรดเถอะ ชั้นจะไม่เอาเรื่องนาย ลืมเรื่องนี้เถอะน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่สะอื้น
“ใครจะลืมลง” มัลฟอยพูด ‘ใครจะลืมลงกันล่ะ ยัยบ้าเอ้ย ทำให้ชั้นคลั่งซะขนาดนั้น’
“สารเลว!!!”
“เอาเหอะ จะเลวยังไง เธอก็เป็นของชั้นแล้ว แล้วชั้นมันก็คนขี้หึงซะด้วย ถ้าเธอมีคนใหม่
บอกมันให้เตรียมซื้อโลงศพไว้ได้เลย” มัลฟอยพูดและเดินออกไป เฮอร์ไมโอนี่ทรุดกองกับพื้น
ร้องไห้แทบขาดใจ
“ชั้นเกลียดแก!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้ และเดินกลับหอ
*-----------------------*
“เฮอร์ไมโอนี่ ไปกันเถอะ” แฮรี่บอก วันนี้พวกเขาจบจากฮอกวอตส์แล้ว และกำลังเดินทางกลับบ้าน แฮรี่ รอน
และเฮอร์ไมโอนี่เดินมาขึ้นรถม้าที่หน้าปราสาท รถม้าค่อยๆ เคลื่อนออกไป ทิ้งทุกอย่างไว้ด้านหลัง
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่หันกลับไปมอง
“เธอเป็นไรรึป่าวเฮอร์ไมโอนี่” รอนถาม
“ป...เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” เฮอร์ไมโอนี่โกหก
“พอผลสอบออกแล้ว มาพักที่บ้านชั้นน่ะ จะได้ไปที่กระทรวงด้วยกัน” รอนพูด
“ได้สิ” แฮรี่บอก
“เราจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่สักที”รอนพูด
“ใช่...เราจะต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่”เฮอร์ไมโอนี่พูด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น