คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : (หน้ากระดาษเต็มไปด้วยคราบเลือด) บันทึกที่ 13....
(หน้าระาษเ็มไป้วยราบเลือ) บันทึที่ 13....
ำเือน้านเนื้อหา: ำหยาบาย, าร่าทอ, ารใ้วามรุนแร, ารประหารีวิ
When I was just a little girl
I asked my father, what will I be
Will I be pretty? Will I be rich?
Here's what he said to me……………………….
……………………………………………..
………………..
……….
“ลา….ลารับ….สายแล้วนะรับ….”
ายหนุ่มปลุหิสาวบนเีย แ่วันนี้วันหยุเธออยานอนื่นสายเหลือเิน
แน่นอน เารู้ัเธอี ึปล่อยให้เธอนอน่อ
สัเ้าโมสิบโม เามาเรียเธออีรั้ แ่เธอไม่ยอมื่น
นระทั่ไ้ยินเสียเปียโน
เธอึื่นาฝันเสียที
……………………………………………..
………………..
……….
“ทาเราส่ไ้ถึแ่รนี้นะรับ”
“โอเ อบใมา…..ลา….ื่น…..เรา้อลรนี้…..”
เฮลิอปเอร์ปล่อยบันไลิให้ผู้โยสารปืนลไป ธาราลมา่อนแล้วรับร่าลาที่โลมา
เฮลิอปเอร์ีเรื่อลับไปยัานทัพาฟท์ทันที
……………………………………………..
………………..
……….
“ว้าย! แป้ๆๆ นายหยิบวแป้เ็มาให้ันเร็ว!!”
“เอ๊ะ!? อ้อรับ!….แ่ผมว่าให้แม่บ้านถอไปัเลยีว่าไหม!?”
ำลัะลาเียหิสาวสัมผัสไ้ถึวามื้นาท่อนล่า ลอยับ้นมอเป็นอย่าที่ิริ
“โอ๊ย ปวท้อ”
“มานี่ ผม่วยประอไปส่ห้อน้ำ”
ายหนุ่มไม่ลืมที่ะเปิลิ้นัเพื่อหยิบอใ้ส่วนัวอเธอไป้วย
“แย่ั นี่มันน.ัวโปรันเลย….”
“ัอออยู่แล้วรับ ไม่ั้นื้อใหม่็ไ้ เอาัวนี้ไปใส่่อนนะรับ”
เายื่นาเในผ้าไนลอนแปะผ้าอนามัยพร้อม เธอรับมาอย่าเินอายพลาอบุ
มันเป็นิวัรที่เาเ็มใทำเพื่อเธออยู่แล้ว
……………………………………………..
………………..
……….
“พวมันหัหลัันไปมา….แ่าวามเหี้ยอไอ้เอ ไม่แปลหรอที่มันะาย้อมูลให้พวสหพันธ์….”
“แล้วพวเราะทำยัไ่อล่ะพ่อ? เรือะมารับเราริไหม? แล้วะไปยัไ่อะ….”
สอพ่อลูถอเรื่อแบบัวนอออเพื่อไม่ให้เป็นที่สัเ ว่ามีทหาราฟท์แอบมาหลบภัยอยู่บนเาะร้าใลาทะเลฝั่ภาใ้อไทย ่อนหน้านี้ธาราแอบิ่อาวประมนรู้ัที่ทำานเป็น่าภาพสนามรบวบู่ไป้วย เพื่ออให้่วยมารับพวเาไปส่ผืนแผ่นิน
“ลับบ้านันเถอะลา….พ่อิ่อพวเฮียให้เรียมรถไว้แล้ว….่อยื้อ้าวื้อเสื้อผ้าระหว่าทาเอานะ….”
……………………………………………..
………………..
……….
“อไปปินิเลยอะ อุส่าห์่วยุแม่เรียมับ้าวั้แ่เมื่อวาน”
“เราปินิันหน้าบ้าน็ไ้นี่รับ แร่มแล้ว่อยออไปนั่เล่นริมสระน้ำัน….ฮัลโหลรับ….ุพ่อุแม่ำลัะลับ อยาฝาื้ออะไรา้านอไหมรับ? อนนี้พวท่านอยู่ร้านาแฟ Andy's Coffee”
“อยาินาแฟปั่นั!! เพิ่ม็อโแลิพ้วยยยยยยยยยยยย”
“แ่ลาเป็นประำเือนอยู่นะ ินอเย็นเี๋ยวปวท้อหรอ”
“ั้นเอาอะไรแทนี?….ไม่เอาแล้ว็ไ้ นมที่บ้านมีั้เยอะแยะ”
เธออนแ้มป่อยน้ำิร้อนื่ม เาอมยิ้มุยโทรศัพท์บอพ่อแม่ไป
……………………………………………..
………………..
……….
“าแฟไหมพ่อ? ปั๊ม้าหน้าเนี่ย”
“็ีนะ”
หลัไ้รถ ่ายเิน่าปิปาเรียบร้อย สอพ่อลู็เินทาาใ้ึ้นเหนือ
“พ่อ….อนนี้ที่อลาส้า….”
“่าแม่เถอะ….เราทำอะไรไม่ไ้แล้ว….”
“แ่ผบ.รูเ่บอะไปห้ามนะะ….ไม่รู้ป่านนี้ะเป็นยัไบ้า….อิ้า็ไป้วย….”
ลานั่ร้อไห้มอสายฝนระทบระ ถึมรสุมะเ้าพอี แ่พวเาะหยุอยู่ับที่ไม่ไ้
……………………………………………..
………………..
……….
“ุพ่อ! ุแม่! มานั่้วยันสิรับ!”
เาโบมือเรียพ่อแม่นให้ออมานั่ปินิ้วยันที่ริมสระว่ายน้ำหน้าบ้าน
“นึว่าะไป้านอเสียอี ลา? เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ปัหาเิม ๆ ที่เผิทุเือน่ะุพ่อ….”
“เพิ่มาเหรอ๊ะ? แย่ั แม่ื้อาแฟปั่นเพิ่ม็อโแลิพอโปรลามาให้้วย นิโลอุส่าห์ฝาสั่”
ไ้ยินแม่พูแบบนั้น เธอหันวับมอเา เาทำเป็นไม่รู้ไม่ี้ไปินแน์วิหมูหยอมายอเนสที่เธอทำให้ไป
“ไม่เป็นไร่ะแม่! อบุมานะ้าาาาาาาาาาาาาา แ่อึเียวให้ื่นนนนนนนนนนายยยยยยยยยย….”
เธอูาแฟเย็นอย่าอบใ ไ้แ่อึเียวริ เพราะำลัะูอึสอเา็ว้าแ้วามือเธอมาู่อ
……………………………………………..
………………..
……….
“หุ่นัวใหม่อย่า Freedom ับ Justice มันเ๋แ่ไหนเียวะ?”
“เ๋นาิั้ N-Jammer Canceller ไล่ะ”
“ฮะ!? สรุปลับมาใ้พลัานนิวเลียร์เหรอะ!? ทำไมาฟท์ถึ!!…”
“อนแรไม่ไ้อยาใ้หรอ….แ่ั้แ่เพื่อนแเสีย….พ่อเพื่อนแลให้อนุมัิใ้ N-Jammer Canceller ทันที….ุยูริเปลี่ยนไปเ้าฝั่ประธานาล่าแล้วล่ะ….ไม่น่าเลย….นอ่อนโยนันทั้บ้านแบบนั้น….”
นอ่อนโยนันทั้บ้านแบบนั้น
นอ่อนโยนันทั้บ้านแบบนั้น
นอ่อนโยนันทั้บ้านแบบนั้น
อนุมัิใ้ N-Jammer Canceller
อนุมัิใ้ N-Jammer Canceller
อนุมัิใ้ N-Jammer Canceller
“นี่นาย! อย่ามาูาแฟอันแบบนั้นสิ!!”
“เอ๊ะ?….อ๋อ….แหมลารับ….ยัไม่ินอีเหรอ….”
ัหวะพ่อแม่เ้าบ้านไปเปลี่ยนุ หรือให้เวลาส่วนัวับทั้สออยู่นั้นเอ
ายหนุ่ม็ว้าหิสาวมาูบอย่าูื่ม รสาิมายอเนสับาแฟปะปนไปทั่วปา
“บ้าริ ันเป็นเมนส์อยู่นะ”
“ผมอทนรอไ้น่ะ”
“ลาม….ันอายุมาว่านายนะ”
“ปีเียวเอนี่รับ….ริสิ….ใล้ะวันเิลาแล้ว อยาไ้อะไรเป็นพิเศษไหมรับ?”
“อนวันเินายันให้อะไรไปนะ?”
“วันเิผมผ่านมาแ่เือนว่าเอ ทำไมลืมะแล้ว….”
“ไม่รู้สิ….่วนี้ันเบลอ ๆ แฮะ….”
“ั้นผมทำให้หายเบลอไหมล่ะรับ….”
เา้อนัวเธอึ้น เธอใรีบออเาเพราะลัว ำลัะุแ่็ไม่ล้าเสียัเพราะพ่อแม่ลับมาแล้ว
เธอเียบปายอมให้เาอุ้มึ้นไปยัห้อนอน แม่บ้านเ้ามาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ใหม่แล้ว
เา่อย ๆ วาเธอนอนบนเีย ยิ้มมุมปามอเธอ้วยสายามีเลศนัย
“ไหนบออทนรอไ้ไ? ันไม่ยอมให้เ้าเ็านะ”
“ผมแ่อยาสัมผัสลานิหน่อยเอ….บอให้หยุไ้เสมอนะ….”
มือหนาปลอเสื้อเิ้นเอ แล้วปลระุมเสื้อผ้าฝ้ายอเธอเผยให้เห็นุั้นใน เา้มลไปประทับราวามเป็นเ้าอ ไลู่บออยับมาหัวไหล่เนียนนุ่ม มือเรียวยับหามือหนาเพื่อุมมือเาไว้แน่น
“ลา….ผมรัุ….”
เสียหนุ่ม….ใ่….เาเป็นหนุ่มเ็มัวแล้ว….เธอ็เป็นสาวเ็มัว….เธออบน้ำเสียระิบนี้มาเลย….
“นิโลัน….ันรั….อ้าัน….”
“ไม่้อพูอะไรอีแล้วรับ ผมรู้อยู่เสมอ”
เา้มประบปาเธอ ท่ามลาห้อเียบไ้ยินแ่เสียราอทั้สอ
สลับับเสียสายฝน….ลมพายุ….
“ผมรัุ”
เสียเา….
“ผมะปป้อลาเอ.….ไม่ว่าะอยู่ในานะอะไรผมะูแลลาเอ…..”
เสียอเา….เหมือนะเ็ล….ลับมาเหมือนเป็นเพียเ็หนุ่ม…..
“ผมรัลานะรับ….ไม่ว่าุะเป็นอะไรผม็รัเสมอ….”
“ผมะรีบลับมานะ”
“ันออนายไ้ไหม?”
“ไ้เสมอรับ”
ผมรัุ
ลา….ผมรัุ….
นอ่อนโยนันทั้บ้านแบบนั้น
อนุมัิใ้ N-Jammer Canceller
ผมะรีบลับมานะ
ผมะรีบลับมานะ
ผมะรีบลับมานะ
อนุมัิใ้ N-Jammer Canceller
นอ่อนโยนันทั้บ้านแบบนั้น
ไม่ว่าุะเป็นอะไรผม็รัเสมอ
ผมะปป้อลาเอ
ไม่ว่าะอยู่ในานะอะไรผมะูแลลาเอ
ผมะปป้อลาเอ
ผมะปป้อลาเอ
ผมะปป้อลาเอ
อนุมัิใ้ N-Jammer Canceller
“ิว่าะหนีพวันพ้นเหรอ….ธารา….ลา ลาวี….”
“ไอ้เหี้ยเอ….ไอ้สารเลว….มึ่าหาหนอนบ่อนไส้!!!!”
ันแ่ฝันไป
ันแ่ฝันไป
ันแ่ฝันไป
ันแ่ฝันไป
ันแ่ฝันไป
ันแ่ฝันไป
ันแ่ฝันไป
ันแ่ฝันไป
ันแ่ฝันไป
ันแ่ฝันไป
“มึ่าหา….เป็นแ่เนเอรัล….เสือมาแย่านโออิเนเอร์อย่าู….ูแ่ว่ามึเป็น 10 ปีไอ้ธา!! ูเ่ว่ามึั้มา!! แ่ทำไมูเป็นไ้แ่ลูน้อมึ!!….”
สอพ่อลูโนับโยหน่วยทหาราฟท์อร.เอที่แอบิามพวเามาอีที….้อบอว่าร.เอรู้อยู่แล้วว่าู่นี้ไม่เหลือที่ไหนให้ไปไ้หรอ….ธาราับลาถูวายาสลบแล้วถูพามายัลานโล่แห่หนึ่….เรื่อแ่ายถูเปลี่ยนมาใส่เรื่อแบบทหาราฟท์ามเิม….เพื่อให้สมับศัิ์ศรีและเียริยศ….
“นี่มันอะไรวะ!!? พ่อันล่ะ!!? พวแะทำอะไรพ่อัน!!!!”
ลามอทหาราฟท์เรื่อแบบไมุ่้นา พวมันือหน่วยพิเศษฝึมาเพื่อรบหรือสอแนมโยเพาะ
อนนี้เธอโนับแยมาอยู่อีฟาอลาน มอาไล ๆ เหมือนเห็นเสาั้ไว้อยู่ใลาีนเา
เธออยาวิ่ไปหาพ่อมา แ่็โนลูน้ออร.เอับมัไว้
“มึอิาูล่ะสิ”
“สมวรให้อิาอยู่แล้วล่ะร.ธารา!! นที่แม้แ่แพทริ าล่ายัไว้ใ!! มึแม่ีสนิทับทุนในสภาและระทรวลาโหมไ้หมเลยว่ะ!! ูนับถือมึริ….แ่มึ็ไม่เหลือใรแล้วล่ะ….รูเ่็.…ายห่าไปแล้วมั้ มันอยู่อลาส้านี่….ส่วนนอื่นานี้็้อไปายในสนามรบอีเยอะ….เื่อสิ หลัา Operation Spitbreak พัพินาศ าฟท์้อโรธแ้นอทัพโลแล้วส่ำลัไปโมีปานามาเพื่อทำลาย Mass Driver ามแผนเิมนไ้!! เมื่อนั้นาฟท์็ะไ้รู้สัทีว่าอทัพโลสามารถผลิโมบิลสูทอัวเออย่า GAT-01 Strike Dagger ที่ไ้้นแบบาสไร์มาใ้านไ้แล้ว!!….มึมีอะไระสั่เสียไหม? เผอิว่าู้อรีบลับไปรายานให้ท่านประธานาล่า….”
ร.เอส่สายาให้ทหารเรียมปืน ลูน้ออีนเอาผ้ามาปิาธาราไว้
“ทำไมมึ้อทำให้ลูสาวูแปเปื้อน….ทำไมวะไอ้เหี้ย!!!!”
“เรื่อวันนั้นยัไม่บอีเรอะ? ูนึว่าบั้แ่ที่มึับไ้ละนะ….”
ร.เอหันไปมอฝั่ที่ลาอยู่ หัวเราะและหันมาูนิ้วลาให้ธาราเพราะิว่าเามอไม่เห็น
แ่วามริธารายัเห็นทุอย่ารา ๆ
“ถ้าลาแปเปื้อน เท่าับว่ามึแปเปื้อน้วยไ”
“*ย!! มึมาลับลููทำไม!!? เลียู็มา่าูเอสิ!!!!”
ธาราโนลูน้ออร.เอลาไปมัไว้ับเสา
“นี่ไ ูำลัะ่ามึอยู่….และะ่าลา้วยเลย ะไ้หมเสี้ยนหนามสัที”
“มึอย่าทำอะไรลูู!!!!”
“มันไม่ใ่ลูมึ”
“ปล่อยลูู!!!!”
“มันไม่ใ่ลูมึ”
ร.เอแสยะยิ้มเอ่ยแ่ประโย้ำ ๆ
ร้าม ลาเห็นพ่อโนมับนเสา็หายใแรึ้น พยายามวิ่ไปหาแ่็โนทหารรนั้นระาลับมา
“ปล่อยู!! พ่อ!! พ่อออออออออออออออออออออออออ มึะทำอะไรับพ่อูวะไอ้เอ!!!!”
ไ้ยินเสียลาะโน้ามมา ธาราัฟันแน่นทั้น้ำาไหล
“ลาเป็นลูู….”
“มันไม่ใ่ลูมึ….มันือมึ….”
ร.เอหัวเราะในอ เินมาบบ่าธารา หันไปส่สัาให้ลูน้อใล้ัว
และฝาไปบอรนั้น้วยว่า ให้ปล่อยัวลามารนี้ทันทีเมื่อไ้เวลา
………………..
………………..
………………..
“ผู้ายันเอมันุยันอยู่แล้วน่า แ่เธอเป็นผู้หินแร และน่าะนเียวเลยไหมเนี่ย ที่ล้าพูเรื่อนี้อย่าเปิเผย….อโทษอีรอบละัน”
“็บอล้านรอบแล้วไว่าันไม่เป็นไร อนนี้ันรำาที่นายทำัวไม่สมเป็นนายแล้วเนี้ยีอั้า เอลส์แมน!”
“เี๋ยวสิลา!”
“อะไรอี!?”
เธอหันมาเท้าเอว ูาท่าทาารยืนและารพูาเธอถอแบบร.ธารามาเป๊ะ ๆ เลย
………………..
“ันอยาให้เธอัลอพวนี้ทั้หมเลย่าหา….เียน้วยมืออเธอเอน่ะ….”
“ออภัย่ะ ่วยทวนประโยนั้นอีรอบไ้ไหมะ?”
“เธอไ้ยินัเนอยู่แล้วล่ะลาวี และฟัไม่ผิหรอ ถึพวนี้ะถูพิมพ์และถูบันทึในไฟล์อมพิวเอร์อยู่แล้ว็เถอะ แ่ันอยาไ้บับเียน้วยมือลบนระาษธรรมา ๆ ้วย ัน่อน้าเป็นนอบอะไรเ่า ๆ และเบื่อเทโนโลยีที่้อเอทุวี้ทุวันอยู่แล้ว ันึอยาอ่านอะไราระาษริบ้า และลายมือเธอ็สวย้วย….เหมือนร.ธารา….”
………………..
“ถึยุนี้ทุนะเป็นไพร่เหมือนันหม แ่ในไพร่ันเอย่อมมีนั้นอมันอีที เรามัน็แ่ไพร่ที่เป็นนไทย เป็นเนเอรัล บัเอิมีวามสามารถ้านนี้ เลยไ้เ้ามาทำานที่นี่….็เท่านั้นเอ….ถ้าเิอะไรึ้นพ่อะปป้อแเอ….ถึระนั้นแ็้อยืหยัอยู่้วยัวเอให้ไ้้วย ไม่ว่าะอยู่ที่ไหนในยุสมัยใ นย่อมเป็นที่พึ่แห่น”
“พ่อพูเหมือนเป็นลาร้ายเลยอะ”
“มัน้อมีลาร้ายอยู่แล้วเพราะรอบ้านเรามีแ่สราม”
“หนูรู้ แ่หนูไม่อยาให้พ่อเป็นอะไรเลย ถ้าไม่มีพ่อแล้วหนูะอยู่ยัไ!”
นัยน์าสีแเหมือนันสะท้อนใบหน้าอันและัน ึ่เหมือนันสมับเป็นพ่อลู
มือหนาลูบผมสีำเหมือนันอย่าเบามือ
………………..
“อโทษนะ ที่ทำให้ีวิแเป็นแบบนี้”
“หนูรัพ่อนะ”
ลายิ้มแ่ ฟันเธอมีเี้ยวน่ารั ๆ ้วย มีเหมือนธาราเลยหาเายิ้มสุ แ่เาไม่เยยิ้มเห็นฟันสัที
………………..
………………..
………………..
“มึำไม่ไ้แล้วเหรอวะไอ้ธา….ว่าเมื่อ 16 ปีที่แล้ว….มึเป็นนโลนัวมึออมาเอ….ที่ Mendel ไ….”
………………..
………………..
………………..
“ลา….เป็นลูอู….”
หนูรัพ่อนะ
อโทษนะ ที่ทำให้ีวิแเป็นแบบนี้
หนูรัพ่อนะ
อโทษนะ ที่ทำให้ีวิแเป็นแบบนี้
หนูรัพ่อนะ
ID XXXXXX Thara
ID XXXXXX Lada
รี๊
สิ้นเสียปืน ลารีร้อออมา
และไ้รับารปล่อยัวให้วิ่ไปหา
ID XXXXXX Thara ------ KIA
ID XXXXXX Lada
“พ่ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ”
เธอวิ่ไปึร่าธาราให้ร่วลมาาเสา ูแะเือที่มัมือเาไว้นเล็บี
ร.เอว้าัวลาออมา
“ปล่อยูไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยย ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พ่ออออออออออออออออออออออออ”
“มันไม่ใ่พ่อมึ!! ไอ้ธามันไม่ใ่พ่ออมึนัลา!!”
“ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ูบอให้ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เธอัมือเา เาร้อเ็บแ่ไม่มีทาปล่อยแน่แม้เธอะันมือเลือออ็าม
ลูน้ออร.เอแะร่าอธาราลมานอนราบ
หมอทหารเ้ามารวีพรับมอนาฬิา้อมือ แ้เวลาเสียีวิ
“พ่อออออออออออออออออออออออออออออออ พ่อ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
“มึหุบปา่อนลา!! ูไม่ไ้ยินลูน้อพู!!….เอ่อรู้แล้ว ท่านประธานาล่ารีบริ….สสัยไ้ลายัยนี่ลับไป้วย….ไม่สิ….ให้มันอยู่ไทยนี่แหละ….ฝาิ่อาิอไอ้ธา ทนาย้วย บอให้ัารยมรและทรัพย์สินทั้หมอไอ้ธาให้ลา ลาวี อ้อ ทำเรื่อพัานให้นันี่้วย อย่าเพิ่ให้มันออาาฟท์ เินเือนะไ้ยัเ้าบัีอยู่….ูิ….ว่าาิไอ้ธาะเลือหลาน….หรือเิน….”
ร.เอปล่อยให้ลาไปอร่าไร้วิาอธารา
“พ่อ…..พ่อ๋า……”
หิสาวร้อไห้นหมสิไป
……………………………………………..
………………..
……….
Qué será, será
Whatever will be, will be
The future's not ours to see
Qué será, será
What will be, will be……………………….
ความคิดเห็น