คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่4 : เพื่อนร่วมคอนโด (2) อัปแล้ว
ทัพิามอามเ้าอแผ่นหลัว้า วามิผุแวบลาใ ถ้าอนนั้นเธอไม่ทำให้ภานุรุเ็บปว ป่านนี้เาอาวนเธอหาออร่อยินแล้วระมั เห็นภานุรุหุ่นีเหมือนนายแบบ แ่เาือเ้าพ่อแห่ารินเลยละ ร้านไหนเ็ร้านไหนอร่อยภานุรุรู้หม อนเรียนมหาวิทยาลัยเาเยพาเธอิ่มอเอร์ไ์ไปหาอิน้วยันบ่อยมา
“นึแล้วหิวเลย”
หิสาวพึมพำนเียว ภานุรุอนุาให้ใ้อส่วนรวมไ้แ่ห้ามแะ้ออาหารับอใ้ส่วนัวเา ถ้าอย่านั้นเธอรีบเ็บอให้เสร็ีว่าะไ้ลไปื้อออร่อยทาน
ทัพิาทอายนอนบนเียอย่าหมสภาพ ารเ็บอเ้าที่ใ้เวลายี่สิบนาที็เรียบร้อย ภานุรุให้แม่บ้านทำวามสะอาห้อไว้่อนแล้ว เธอ็แ่เ็บเสื้อผ้าเ้าู้ และเ็บออื่นๆบนั้นวาบิล์อิน แ่ที่ทำให้หมสภาพเพราะทัพิาปวสะโพมาึ้น ปวบริเวที่ล้มอนลิ้พื้น
มือเรียวบรรนวสะโพ แ่แ่น้ำหนัมือเบาๆเธอ็เ็บนสะุ้ เธอเริ่มเ็บมาึ้นอนนระเป๋าึ้นบันไหลายรอบและเ็บแทบทนไม่ไหวหลััอเสร็
“้อหาหมอแล้วมั้”
ทัพิาิไม่ เธอไม่มีรถ ารเินทาไปโรพยาบาลหรือลินิหมอ้อพึ่นส่สาธาระ แ่ปวนานี้เินไปึ้นรถลำบา ทัพิาิทาออสามทาือ
ให้ภานุรุ่วยพยุไปึ้นรถ
ให้ภานุรุพาเธอไปโรพยาบาล
หรืออยาแ้ปวาเาทานให้ีึ้นแล้วไปึ้นรถสาธาระเอ
สอทาเลือแรสลัทิ้ไ้เลย ืนไปอวาม่วยเหลือาเาโนุและถูอลับ้วยวาาเ็บแสบ
‘ทำเลวับผมเพียบ ล้าียัไอให้่วย’
ทัพิาินนาารสิ่ที่ภานุรุะพู เธอสะบัศีรษะไล่วามัวลออาหัว ภานุรุเลียเธอเินว่าะ่วยพาไปโรพยาบาลหรือ่วยพยุพาเธอไปึ้นรถสาธาระ แ่ถ้าอยาแ้ปวสัเม็ทาน เาไม่ใืใำเินไปหรอ
ทัพิาันัวึ้นนั่้าๆ หยิบโทรศัพท์มือถือโทรออหาสามีำมะลอ
[เพี้ยนอะไรึ้นมาอี อยู่อนโเียวันโทรมาทำไม]
ทัพิาเลื่อนโทรศัพท์ออห่าหู ุนานี้นหรือร็อไวเลอร์เนี่ย
“ทรายะอยาแ้ปว ุรุมีหรือเปล่าะ”
[อยู่บนั้นวาอในห้อนั่เล่น ลมาหยิบเอ ผมไม่ว่า ะิน้าว]
ถ้าเธอเินลไปหยิบไหวไม่โทรหาเาทั้ที่อาศัยอยู่อนโเียวันหรอ เพราะยอหนัและันทุรัเินไปเินมาเยอะแท้ๆ็เลยปวสะโพมาึ้น
“ทรายเินไม่ไหว ุรุ่วยเอายาับน้ำสัแ้วให้หน่อยนะะ พอเริ่มหายปวทรายะไ้ไปหาหมอ”
พูรๆ ใ็เ้นึั หวัว่าภานุรุไม่ใืใำ แ่ในอนนั้นเอเสียทุ้มทรเสน่ห์พลันเลือนหาย ทัพิาโทรศัพท์ู ปราว่าภานุรุัสายไปแล้ว เธออ้าปา้า หน้าเหวอ
ภานุรุให้เธอลไปทานยาเอหรือนี่
ใำะมั เ้าใว่าโรธแ่เธอเ็บสะโพแบบรวร้าวทรมาน หยิบยาับน้ำสัแ้วึ้นมาให้หน่อย็ไม่ไ้
ริมฝีปาอิ่มเม้มเ้าหาัน เมื่อไร้ทาเลือ็้อลุไปทานยาเอ
ทัพิา่อยๆันัวลุึ้นยืน ทุัหวะารเลื่อนไหวเื่อ้า แ่ไม่ว่าะยับ้าแ่ไหน อาารเ็บรสะโพไม่บรรเทาลเลย มิหนำ้ำยัปวร้าวลา้วย
่อนเธอะล้มะมำเ็บัวอีรอบ ประูห้อนอนพลันถูเปิเ้ามา ภานุรุเบิาโพล เห็นร่าอ้อนแอ้นวนเะล้ม เารีบวาแ้วน้ำับระป๋อยาแล้วรปราเ้าประอ
“ไหนบอว่าเินไม่ไหวแล้วะลุเพื่อ”
สุ้มเสียนุ่มทุ้มเปรียบเสมือนสายลมพัผ่าน ทัพิาปวสะโพร้าวลา ปวน้ำาไหล ไม่มีะิะใพูอบ รู้แ่เพียายหนุ่มรหน้า่อยๆประอให้เธอนั่บนเียนุ่ม่อนที่เานนั้นะนำแ้วน้ำับยาแ้ปวให้เธอทาน
ร่าเล็ลอยหวือเ้าสู่อ้อมแนแ็แร่ ภานุรุเบามือเท่าที่เาสามารถ่อนะอุ้มทัพิาลบันไมุ่หน้าสู่โรพยาบาล
======================
ุเหลือเินอิพี่รุ
ความคิดเห็น