คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : IchiHitsu || My Little Phobia
My Little Phobia
(ความกลัวเล็กๆของผม)
"โทชิโร่นายกลัวอะไร?"
Ichigo x Toshiro
OS || PG
AU - Kids เด็กประถม (มีการเปลี่ยนนามสกุลของโทชิโร่จากฮิตสึกายะเป็นโอริว)
❄
โอริว โทชิโร่ เด็กชายอายุ9ปี ผู้เกิดจากตระกูลสัตว์เทพผู้พิทักษ์เมืองที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ต้นตระกูลโอริว (黃龍) คือมังกรทองที่ผู้คนต่างมีความเชื่อว่าเดิมทีเป็นจุดศูนย์กลางของสวรรค์และจักรวาลทั้งหมดและได้ประทานพรให้แก่มนุษย์คนแรกด้วยชื่อสกุลโอริว
ถ้าเป็นคนในตระกูลนี้ มิว่าสิ่งใดก็ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวในสิ่งใดบนโลกใบนี้ ตัวตนของเขาจะมีพลัง ไหวพริบ และอำนาจอันยิ่งใหญ่ของคนในตระกูลเดียวกันที่ส่งเสริมกันในฐานที่ว่าสิ่งใดก็ไม่มีวันทำให้คนในตระกูลนี้ล้มได้
“เอาล่ะนักเรียนทุกคน ครูจะเริ่มอ่านสิ่งที่พวกเธอกลัวทีละอย่างแล้วนะคะ”
คุณครูสาววิชาสันทนาการหน้าห้องเขย่ากระดาษแต่ละใบที่นักเรียนส่งเข้ามาผสมรวมกันในกล่องใบใหญ่สำหรับดำเนินกิจกรรมเข้าใจซึ่งกันและกันระหว่างนักเรียนในห้อง
ส่วนเพื่อนนักเรียนหลังห้องก็กระซิบคุยกันอย่างสนุกสนาน
“นายได้เขียนอะไรลงไปในกระดาษแผ่นนั้นมั้ยโทชิโร่”
“ถามโง่ๆน่าฮิราโกะ โอริวไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวต่อสิ่งใด นายไม่เคยได้ยินคำนี้รึไง!”
“เอ้า ฉันยังเขียนเลยว่ากลัวลูกถีบ...โดยเฉพาะของเธอน่ะฮิโยริ”
“หน็อย! นายนี่มัน-”
ไม่มีใครคิดว่าคนที่มีสกุลโอริวนำหน้าจะเขียนอะไรลงไปในเกมแบบนี้อยู่แล้วทั้งคู่จึงหันไปตีกันเองแทนจนไม่ได้มีใครสังเกตว่า โอริว โทชิโร่ ที่นำหน้าเคร่งกำลังนั่งเม้มปากแน่นด้วยความประหม่าตื่นเต้นโดยไม่รู้ตัว
“กลัวโดนเตะ ที่แคบ ความสูง ผักใบเขียว ลายจุด เตาไฟ เสือ-“
โทชิโร่กำมือแน่นฟังความกลัวแต่ละอย่างที่ครูหน้าห้องพูดจนกระดาษใกล้จะหมดโหล
“และใบสุดท้าย...ไม่มีอะไรเขียนเลยค่ะ”
“เฮ้! ฉันพนันเลยว่าอันนั้นของโทชิโร่” ฮิโยริยืดอกเชิดคางใส่ฮิราโกะเย้ยหยันไม่สนใจอะไรเลย สุดท้ายทั้งสองก็ทะเลาะกันอีกจนนักเรียนคนอื่นแยกย้ายไปทำกิจกรรมกันหมดแล้วคุณครูหน้าห้องจึงเดินมาหาด้วยตนเอง
“ครูว่าพวกเธอเลิกทะเลาะกันก่อนที่ครูจะทำโทษดีกว่านะคะ ไปเขียนให้กำลังใจคนอื่นๆกันดีกว่านะ ทุกคนอยู่ที่บอร์ดด้านหน้าห้องกันหมดแล้วเห็นไหม”
“ค่ะ/ครับ”
แน่นอนว่านอกจากจะกลัวสิ่งที่เขียนลงไปในกระดาษ พวกเขาก็กลัวการถูกทำโทษเหมือนกันทั้งนั้น ฮิราโกะกับฮิโยริจึงถือโอกาสวิ่งแข่งไปยังบอร์ดเขียน ลืมนึกถึงเพื่อนคนที่สามเสียสนิท ทิ้งโทชิโร่ไว้ให้นั่งอ้ำอึ้งอยู่คนเดียว
“ถึงเธอจะไม่ได้เขียนอะไรลงไปในกระดาษ เธอก็ควรจะให้กำลังใจคนอื่นที่มีความกลัวเหมือนกันนะจ๊ะ เขียนให้ครบทุกอันเลยนะครูจะคอยดู”
ครูสาวยิ้มพลางวางปากกาเมจิกสีชมพูให้ในมือของโทชิโร่พลางพาเดินไปยังบอร์ดที่มีความกลัวต่างๆทั้ง 11 อย่างแปะอยู่
กลัวโดนเตะ, เสือ, ที่แคบ, ความสูง, ผักใบเขียว, เตาไฟ, ลายจุด, แมลงที่บินได้, งู, การนอนคนเดียว, พี่ชาย
โทชิโร่เขียนข้อความให้กำลังใจไล่ตั้งแต่อันแรกไปอย่างเชื่องช้าด้วยความลังเลและกังวล
ห้องประถมต้นปีสุดท้ายของที่นี่มีเด็ก 12คน ดังนั้นกระดาษอีกหนึ่งใบที่ไม่ได้ติดอยู่บนกระดานก็คือกระดาษเปล่าใบนั้น ทุกคนแม้กระทั่งคุณครูคิดว่านั่นเป็นกระดาษของโทชิโร่ โอริว
ทว่ากระดาษใบนั้นไม่ใช่ของโทชิโร่ซะหน่อย!
“กระดาษใบนั้นไม่ใช่ของโทชิโร่ซะหน่อย!”
“นะ นายว่าอะไรนะ”
“ใบขาวนั่นไม่ใช่ของนาย มันเป็นของฉัน”
เด็กชายผมส้มแสบตายืนค้ำหัวโทชิโร่มีท่าทางขึงขัง เขาสูงกว่าโทชิโร่นิดหน่อยจึงก้มหน้ามองโทชิโร่ทำท่าข่มขวัญได้ตามความตั้งใจกลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งห้อง
โทชิโร่มองสายตาที่ส่งตรงมาทางเขาก็พลันไม่กล้าบอกความจริง ฝืนทำหน้านิ่งพูดโกหกคำโตออกไปอย่างที่ไม่เคยทำ
“ใบสีขาวเป็นของฉันเพราะคนสกุลโอริวไม่เคยกลัวสิ่งใด”
“ฉัน คุโรซากิ อิจิโกะ ต่างหากที่ไม่กลัวอะไร ดังนั้นบอกมานะว่านายกลัวอะไร!”
คำตอบที่โทชิโร่ให้ทำให้คนตรงหน้าเดือดดาลเข้าไปอีก แน่นอนว่าอิจิโกะเจ้าเด็กเฮฮารักเพื่อนที่หนึ่งประจำห้องแต่เวลาอารมณ์ร้อนก็ไม่มีใครเอาอยู่เช่นกัน เขาแยกเขี้ยวบีบไหล่ฝ่ายตรงข้ามแน่น
สถานการณ์ชักจะไม่ดีเด็กคนอื่นๆจึงถอยห่างออกไป โทชิโร่เริ่มรู้สึกเจ็บที่ไหล่แต่ก็ทำใจกล้าจ้องกลับทว่าเมื่อเห็นเขี้ยวคมวับพร้อมเสียงขู่คำรามในคอก็เริ่มตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่
ในขณะเดียวกัน อิจิโกะก็เห็นท่าทางเริ่มกลัวของอีกฝ่ายจึงได้ใจข่มเข้าไปใหญ่
“ต่อให้เป็นมังกรเสือตัวนี้ก็เขมือบนะรู้ไหม”
เสียงขู่ข้างหูประกอบกับเค้ารอยลายเสือที่ปรากฎให้เห็นบนหน้าของอิจิโกะก็ทำให้โทชิโร่อยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลและไม่กลับมาอีก
ใช่ เขาเขียนในกระดาษนั่นว่า ‘เสือ’ ไม่ได้ปล่อยว่างอย่างที่พูดออกไป
ส่วนตัวสำหรับเขาที่อยู่ในตระกูลโอริวแล้วน่เป็นสิ่งที่น่าอายที่สุด เขาโดนคนในบ้านตำหนิตลอดเวลาแม้กระทั่งพ่อบ้านรับใช้ส่วนตัวที่บังคับให้เขาดูสารคดีเสือทุกวันเพื่อทำให้เขาหายกลัว น่าเสียดายที่ไม่ว่าวิธีไหนก็ไม่ได้ผลเลย คืนไหนก็ตามที่ถูกบังคับให้ดูก่อนนอน เขาก็จะนอนไม่หลับไปทั้งคืน
แต่ตอนนี้เขากลัวคนตรงหน้าเหลือเกิน
“ฮึก ฮืออ ผมผิดไปแล้วอย่าบอกพ่อของผมเลยนะ ผมกลัวอยู่ เลิกกลัวไม่ได้จริงๆ”
โทชิโร่น้ำตาแตกพร่ำพูดไม่ได้ศัพท์เพราะสติแตกไปเรียบร้อยแล้ว เด็กน้อยพยายามใช้มือของตนที่ขยับไม่ค่อยจะถนัดเพราะไหล่ถูกบีบอยู่ขึ้นมาบังหน้าเช็ดน้ำตาสุดชีวิต
อิจิโกะที่เห็นปฎิกิริยาตอบรับผิดคาดก็ปล่อยมือช่วยยกขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตาอีกฝ่ายพูดตะกุกตะกักด้วยความตกใจ แต่โทชิโร่ก็หลบมืออิจิโกะด้วยสีหน้าหวาดกลัวไม่หาย
“นะ นายหยุดร้องได้แล้วนะ ผมขอโทษ ฉ ฉันไม่รู้ว่านายจะเป็นคนที่เขียนว่ากลัวเสือ”
เด็กชายที่ปกติแล้วไม่เคยทำเพื่อนร้องไห้ขนาดนี้รู้สึกเจ็บใจเป็นอย่างมาก ปกติแล้วรักเพื่อนทุกคนและเฮฮาเข้ากับคนได้ง่ายจึงได้รับความรักตอบกลับ พอได้เจอสถานการณ์เช่นนี้ความรู้สึกน้อยใจก็ตีตื้นขึ้นมาทันใด
“อ้าว เกิดอะไรขึ้นอ่ะโทชิโร่เป็นอะไร”
“ตกลงนายเป็นคนเขียนใบนั้นจริงไหม หรือว่าอิจิโกะเป็นคนเขียน”
“ถ้าเป็นอิจิโกะงั้นโทชิโร่ก็โกหกน่ะสิ..”
เสียงเด็กคนอื่นๆคุยกันดังเซ็งแซ่ ส่วนคุณครูที่แหวกทางเข้ามาด้วยความเร่งรีบก็ทำให้อิจิโกะร้อนรนจนเนื้อเต้น เขาไม่อยากทำให้โทชิโร่เกลียดเขาไปมากกว่านี้ ทำยังไงดี ทำยังไงดี
“นายหยุดร้องก่อนเถอะคุณครูใกล้เข้ามาแล้ว”
“ฉันก็ไม่อยากร้องแต่มันหยุดไม่ได้นี่นา ฮืออ น่ากลัว! อย่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้สิ”
“งั้นอดทนหน่อยนะ ฉันจะหาทางช่วยนายดังนั้นอย่าเพิ่งกลัว-”
พูดไม่ทันจบประโยคครูประจำชั้นก็เดินเข้ามาทำท่าจะแยกเด็กทั้งสองออกจากกัน อิจิโกะจึงรีบคว้าโทชิโร่หมับกอดกันกลมจนไม่เห็นแม้แต่เสี้ยวหน้าของโทชิโร่
“ครูประจำชั้นมาถึงแล้ว เกิดอะไรขึ้น อิจิโกะกับโทชิโร่ห้ามทะเลาะกันนะ!”
“ทะเลาะกันเสร็จแล้ว อยู่ในระหว่างคืนดีกันครับคุณครู”
ข้อแก้ตัวของอิจิโกะดูฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย แต่อิจิโกะไม่ยอมแพ้
“พ่อผมสอนมาว่าทะเลาะกับใครให้รู้จักกอดคืนดีไว้จะได้รักกันมากขึ้น”
ครูประจำชั้นมองหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่ออยู่พักใหญ่ แต่ก็ได้แต่ถอนหายใจเพราะดูสภาพแล้วให้ตายยังไงอิจิโกะก็ไม่ยอมปล่อย
“งั้นครูขอถามอีกคำถาม โทชิโร่ เธอไม่ได้ทะเลาะกับอิจิโกะใช่ไหม”
โทชิโร่ไม่ตอบ แต่ส่ายหัวดิกในอ้อมกอดอีกฝ่ายก็เป็นคำตอบให้คุณครูประจำชั้นได้มากพอแล้ว คุณครูเลยสั่งทุกคนแยกย้ายกลับไปทำกิจกรรมดังเดิมและให้ครูสาววิชาสันทนาการจัดการต่อ
ความสนใจของทุกคนกลับไปที่บอร์ดอีกครั้ง โทชิโร่จึงรีบเช็ดหน้าเช็ดตาตัวก็กระโดดออกห่างจากอิจิโกะอย่างรวดเร็วโดยอัตโนมัติจนเด็กชายอิจิโกะเบะปากหน้ายู่ด้วยความน้อยใจ
“ขะ ขอโทษด้วย ที่จริงฉันกลัวเสือน่ะ”
ถึงแม้จะรู้สึกขอบคุณแต่เขาก็ยังกลัวเสืออยู่ดี โทชิโร่ยิ่งพูดก็ยิ่งเดินถอยหลังจนคนฟังเริ่มหงุดหงิด
“ฉันจะพยายาม...เพราะฉันก็อยากจะหายกลัวเหมือนกัน”
อิจิโกะไม่ใช่คนขี้น้อยใจขนาดที่พอเห็นเพื่อนกลัวแต่ก็พยายามจะคุยกับเขาอยู่แล้วจะมาคิดแต่เรื่องของตัวเองจึงสะบัดหน้าไปมา เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มกว้างแทนพร้อมกับเดินไปที่กระดาษพร้อมกับลากโทชิโร่ไปด้วย
ปากกาสีส้มถูกขีดเขียนด้วยลายมือไก่เขี่ยสุดแสนจะอ่านยาก จะขึ้นประถมปลายแล้วก็ยังมีสะกดไม่ถูกอยู่เยอะแยะแต่ถ้าตั้งใจอ่านก็พอจะรู้เรื่อง
“ต่อไปนี้นายจะหายกลัวเสือแน่นอนเพราะเสือตัวจริงเสียงจริงตรงนี้จะช่วยนายเอง!”
อิจิโกะตบอกตัวเองดังปั้กด้วยท่าทางภูมิอกภูมิใจ ในใจคิดว่าท่านี้เท่ที่สุด ผมสีส้มกระเทือนไปตามแรงดูเป็นภาพที่น่าขำ แต่ที่น่าขำยิ่งกว่าก็คือโทชิโร่ที่ปกติหน้านิ่งไม่แสดงออกอะไรง่ายๆกลับรู้สึกซึ้งใจกับท่าทางนั้นไปด้วยจนเผลอยื่นมือเข้าไปกอดฝ่ายตรงข้ามโดยไม่รู้ตัว ทำให้อิจิโกะหน้าเหวอเพราะไม่ทันตั้งตัว
“ขอบคุณนะ หลังจากนี้ฉันจะไม่กลัวพวกนายอีกต่อไปแล้ว”
อิจิโกะรู้สึกดีใจมากยิ่งกว่าครั้งไหนที่ได้รับการยอมรับจากเพื่อน เขาตอบรับด้วยเสียงดังตามนิสัยปกติของเขาและกอดโทชิโร่แน่นยิ่งขึ้นจนกลายเป็นก้อนกลมโยกเยกไปมาหน้าบอร์ดกิจกรรม ไม่สนใจเพื่อนที่เหลือที่ยืนงงว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างอิจิโกะเด็กหน้าห้อง กับโทชิโร่เด็กหลังห้องที่ปกติแล้วไม่ค่อยเห็นอยู่ด้วยกันบ่อยนัก
“ตกลงกระดาษขาวใบนั้นของโทชิโร่หรืออิจิโกะกันแน่”
“กระดาษอะไรก็ช่างเถอะน่า”
สหายหลังห้องทั้งสองยังไม่ยอมแพ้ในการคาดเดา ฮิโยริไม่อยากจะยอมแพ้แต่เพราะทั้งสองสนิทกันกับโทชิโร่มานานจึงเริ่มจะเดาออกบ้าง
“พนันได้เลยว่าเธอเดาผิดแน่ เป็นเพื่อนกันมากนานฉันว่าฉันดูออก โทชิโร่กลัวเสือต่างหาก”
“ฮิราโกะแกบ้าหรือไง ดูกอดกันกลมขนาดนั้นโทชิโร่ไม่กลัวเสือแน่นอน!”
“ตาไม่มีแววเลยน้าฮิโยริ มองไม่ออกเหรอว่าอิจิโกะมันพยายามขนาดไหนที่ได้คุยเป็นเพื่อนกับโทชิโร่ในที่สุดน่ะ ดูซิ แหม่ กอดแน่นซะขนาดนั้นจะเอ็นดูโทชิโร่เกินไปมั้ย”
“อิจิโกะมันเป็นคนรักเพื่อนอยู่แล้วนี่”
“บ้าน่า ฮิโยริเธอต้องตาบอดแน่เลย อิจิโกะต้องไม่ได้คิดแค่เพื่อนแน่นอน มองผิดมองใหม่ได้นะ”
ฮิราโกะทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ยกลอกตาเลียปากใส่จนฮิโยริหงุดหงิด ทนไม่ไหวกระโดดถีบฮิราโกะด้วยรองเท้าแตะลงไปนอนร้องโอดโอยดีดดิ้นอยู่บนพื้น แต่พอถูกดึงคอเสื้อขึ้นมาให้ยืนตรงอีกครั้งเขาก็ได้ยินประโยคที่ไม่คาดคิดจากปากของฮิโยริจนต้องกลั้นขำไม่อยู่
“พวกเรายังไม่สิบขวบเลยนะ ฮิราโกะไอ้เจ้าลามกเอ๊ย!”
เพราะเธอดันคิดไปไกลกว่าที่เขาพูดในตอนแรกเสียอีก
❄
15/07/21
สวัสดีอีกครั้งค่ะ วันนี้มากับเรื่องใหม่เพราะอันที่แล้วแป้กเลยเอาเรื่องใหม่ที่เพิ่งได้แต่งมาใส่แทนT_T
(รอจนคิดว่าไม่มีใครเล่นกับเราแล้วแหละเลยพยายามหาไอเดียแต่งเองก็ได้//แหะ-)
ส่วนในตอนที่แล้วที่บอกว่าอาจจะแต่งฮิตสึลูเคีย...คะ คือตอนนี้เราชอบอ่านวายเยอะมากเลยอินอยู่น่ะค่ะ555
ไว้มีกำลังใจเมื่อไหร่จะมาลงเรื่องเพิ่มนะคะ โทชิโร่คู่กับคนไหนในตอนหน้าไว้มาลุ้นกันน้าา
อ่านแล้วชอบ คลายเครียดจากเหตุการณ์บ้านเมืองที่ทำให้จิตตกก็สลับโหมดมาคอมเม้นติชมให้เราได้นะคะ อยากได้กำลังใจมากๆเลย<3
ความคิดเห็น