◣ Mч яøoɱ!! ◥

ลำดับตอนที่ #15 : OIJI

B
E
R
L
I
N
❀

 

CR.SQW

Application

ปล. ในรูปผิวจะซีดกว่าผิวจริงนะคะ---

“ฮึ...ไม่มีอะไรที่น่าสนใจกว่านี้แล้วหรือไง?”

     บท : รองหัวหน้ากลุ่ม ฮาเกน

     รองหัวหน้ากลุ่ม : ฮาเกน

     กลุ่ม : ฮาเกน

     ชื่อ - นามสกุล : ฟูจิชิกะ โออิจิ I Fujishiga Oiji

     ชื่อเล่น : โออิจิ I Oiji

     อายุ : 23 ปี

     ลักษณะ :  โออิจิเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ติดผอมเล็กน้อยเพราะไม่ค่อนได้ทานและทานไม่มาก มีใบหน้าออกหวานเล็กน้อยแต่ก็ยังคงความเป็นชายเอาไว้ให้ได้เห็น แต่ใบหน้าส่วนหนึ่งของเขาก็ถูกบดบังด้วยแว่นกรอบกลม เขามีเรือนผมสีดำสนิทประดุจปีกกา มีดวงตาเรียวคมสีเดียวกับเรือนผม คิ้วเรียวเล็กพาดเฉียง จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบสีซีด มีผิวขาวซีดจนคล้ายกับศพ สูง 178 cms. และหนัก 69 kgs.

          และส่วนมากเขามักจะสวมชุดสูทในโทนสีดำที่ตัดกับสีผิวไปโดยสิ้นเชิง

     นิสัย : โออิจิเป็นคนที่ดูเข้าถึงยาก เพราะเขามักเลี่ยงการที่จะเสวนากับคนอื่นและหลบไปอยู่คนเดียวเสียส่วนใหญ่ เขาไม่สนว่าจะมีใครมองเขาอย่างไร เพราะโดยส่วนตัวเป็นที่สนแต่ตัวเองและไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง ซึ่งแน่นอนว่าต้องรวมคนอื่นด้วย เป็นคนที่เรียกได้ว่าเกือบจะไร้ความรู้สึก เพราะไม่แสดงออกว่าสนใจต่ออะไร และมักจะทำใบหน้าเรียบนิ่งจนดูเหมือนหุ่น แต่จริงๆแล้วก็ยังมีความรู้สึกของมนุษย์ เพียงแค่ไม่ค่อยแสดงออกมากมายเท่านั้น และโออิจิยังเป็นคนที่ปากร้ายอยู่พอตัว และมีสกิลยั่วโมโหคนอื่นอยู่เยอะพอสมควร

          โออิจิเป็นคนขี้เบื่อ แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่หาสิ่งที่ตนเองสนใจได้ยากก็ตาม แต่ถ้าเรื่องไหนที่เขาคิดว่าหมดสนุกแล้วเขาก็จะเลือกสนใจไปโดยปริยาย เป็นคนขี้รำคาญ แต่กลับเป็นคนที่มีความอดทนเข้าขั้นสุดยอด เขาเป็นคนแข็งกระด้างและขาดความละเอียดอ่อน เรียกได้ว่างานไหนที่ต้องใช้ความละเอียดเขาจะขอบายทันที หรือไม่ก็ทำแบบชุ่ยๆเอา ถึงจะดูไม่ค่อนน่าเชื่อ แต่โออิจิเป็นคนที่มีไหวพริบดีมากและมีความใจเย็นสูงจนน่าใจหาย และในความใจเย็นก็มีความเด็ดขาดมากเช่นกัน เมื่อเขาตัดสินใจจะทำอะไรแล้วก็จะทำสิ่งนั้นให้สำเร็จได้โดยไม่สนวิธีการ

     ลักษณะการพูด : โออิจิเป็นคนที่มีเสียงทุ้มต่ำ มักจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย และมักจะแทนตัวเองว่า ฉัน กับคนอื่นจะเป็น นาย เธอ แต่ถ้าเป็นคนที่เขาเคารพจะเรียนว่า คุณ หรือ ท่าน (อยู่ที่ระดับความเคารพ) และ แน่นอนว่ากับคนที่เคารพเขาจะแทนตัวว่า ผม

     ตัวอย่าง

          ปกติ - "อาหะ.. หมดธุระแล้วก็หลบไป เกะกะ"

                    "บ้าชิบ แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่นายพูด?"

                    "คนที่เอาแต่โมโหมีแต่คนที่เป็นเด็กไม่รู้จักโตเท่านั้นนั่นแหละ"

          ไม่พอใจ - "หลบไป และอย่างให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สอง"

                         "เฮอะ"

                         *พ้นลมหายใจแรงๆแล้วมองไปที่ต้นเหตุด้วยสายตาคมปลาบ*

          พอใจ - *ยกยิ้มมุมปาก*

                    "ก็ดี"

          เสียใจ - *หลับตาลงแล้วผ่อนลมหายใจ*

     ประวัติ : ฟูจิชิกะ โออิจิ นั้นเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวฟูจิชิกะ ในวัยเด็กนั้นเขาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอย่างครอบครัว เป็นเด็กร่าเริงที่ไม่มีเรื่องอะไรให้ทุกข์ร้อน เป็นเหมือนเด็กทั่วไป แต่แล้วในวันหนึ่ง กลับมีสัตว์ประหลาดโผล่ขึ้นในเมือง มันออกอาละวาดและเข่นฆ่าทุกชีวิต ไม่เว้นแม้แต่ครอบครัวของเขา.. แต่เขากลับรอดออกมาได้เพราะพ่อกับแม่ออกปกป้องเขา และเขาก็ได้เห็น.. ภาพที่บุพการีทั้งสองถูกปลิดชีพไปต่อหน้าต่อตา

               ในตอนนั้นเขาทำได้เพียงหนีไปใหไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตามคำพูดที่บิดากล่าวไว้ก่อนสิ้นลม หนีไปให้ไกลที่สุด อย่าหยุดและอย่าหันกลับหลัง

               เขาวิ่งต่อไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ ไม่สนว่าเสื้อผ้าจะเกี่ยวกับกิ่งไม้ รองเท้าจะหลุด หรือจะโดนหินบาด แต่ในระหว่างที่วิ่งนั้นเขากลับไปชนกับคนคนหนึ่งเข้า ก่อนที่ทุกอย่างจะดับลง.. และนั้นคือจุดเริ่มต้นของการกลายเป็นมนุษย์ทดลองของเขา

               เขากลายเป็นมนุษย์ทดลองให้กับโครงการ ซีโน่ คอยสังหารเหล่าสัตว์อสูรที่ทำร้ายมนุษย์ ในคราแรกแม้จะหวาดกลัว แต่เมื่อวันเวลาผันผ่านไปความหวาดกลัว ความโศกเศร้า สิ่งเหล่านั้นกลับจางหายไปจากจิตใจ ความเบื่อหน่ายเริ่มเข้าครอบงำ เขาเริ่มเบื่อการฆ่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้เสียแล้ว

               เขาต้องการ... ต้องการความตื่นเต้น ต้องการความแปลกใหม่ ต้องการฆ่ามากกว่านี้...

               และแล้วหลังจากนั้น เขาก็ดได้ออกอาละวาด สังหารทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่มนุษย์ เขาได้กลายเป็นที่หวาดกลัว ก่อนจะถูกไล่ล่า เพื่อสังหารเขาที่เป็น ภัย

               ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ได้รู้จักกับกลุ่ม ฮาเกน ...มันเป็นกลุ่มที่น่าสนใจไม่น้อยเลยสำหรับเขา และนั้นก็เป็นอีกจุดเริ่มต้นใหม่ของเขา.. จุดเริ่มต้นที่น่าจะทำให้เขารู้สึกสนุกมากที่สุด

     ชอบ : ของเย็นๆ I สัตว์มีพิษ เช่น งู แมงมุม I ความเงียบสงบ I สุนัขพันธุ์โกลเด้นรีทีฟเวอร์ I หมอนข้าง I บุหรี่

     ไม่ชอบ : ของเผ็ด I ปลา I คนน่ารำคาญ

     เกลียด : ของขม I ความสูง I น้ำตา

     อาวุธ : ปืนพกคู่ มีสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ (ความรุนแรงของปืนไรท์สามารถกำหนดเองได้ค่ะ)

     พลัง : ควบคุมความกดอากาศเฉพาะจุด สามารถมีรัศมีกว้างสุดได้สิบเมตรรอบตัว ลักษณะของพลังจะเป็นการลดอากาศหายใจในจุดที่เลือก ทำในคนที่อยู่ในจุดนั้นๆมีลักษณะคล้ายปลาขาดน้ำและขาดอากาศหายใจตายในที่สุด สามารถทำได้มากสุดสองจุด พลังสามารถหายไปได้ถ้าผู้ควบคุมศูนย์เสียการควบคุม

     เพิ่มเติม : - สักรูปหัวกระโหลกเล็กๆไว้ที่หลังคอ มีตัวอักษรภาษาผรั่งเศษอยู่ใต้รูป สักว่า DEAD

     คุณตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองนั้น อยู่ห้องสีขาวสีเหลี่ยมที่มีแค่ โซฟา และตัวคุณ… จนกระทั่ง

ร่างใหญ่เดินเข้ามาภายในห้อง มีเพียงคุณและเขาที่อยู่กันสองคน เขาเดินเข้ามาพร้อมนั้ง บนโซฟาที่ขาวสะอาดนั้นที่ตรงข้ามกับคุณ เขา จ้องมาที่คุณ อย่างจะชักถาม

     “สวัสดี…. ฉัน ไรเกอร์ นิโค… ชื่ออะไรล่ะ”   

: ชายหนุ่มมองชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยสายตาเรียบนิ่ง ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตอบคำถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งที่ฟังดูห้วนไม่น้อย "ฟูจิชิกะ โออิจิ"

     “อืม…นาย เนี่ย. ดูน่าสนใจดีนะ พอดีฉันก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมถึงต้องมานั้งคุยแบบนี้ เธอพอจะรู้บ้างไหมล่ะ” เขาทำหน้าครุ่นคิด อย่างสงสัย เขาหันกลับมามองคุณอีกครั้ง เพื่อจะได้รู้คำตอบจากคุณบ้าง

: เขากลอกดวงตาหลังกรอบแว่น รู้สึกหน่ายขึ้นมาไม่น้อย "ถ้านายไม่รู้ ฉันจะรู้ได้ยังไงกัน?"

     “งั้นหรอ..ให้ตายสิ”   ชายหนุ่ม  ลูบหัวตัวเองไปมา เหมือนกับว่าเขาหมดปัญญาที่จะคิดเสียแล้วล่ะ เพราะเขาไม่ชอบที่จะคิดอะไรเยอะ

     “...ถามจริง… นาย นะไม่เบื่อกับการใช้ชีวิตแบบนี้บ้างหรอ”

: พอได้ยินคำถามคิ้วเรียวก็เล็กขึ้นเล็กน้อย เขาตัดสินใจเอนหลังพิงโซฟาก่อนจะตวัดขานั่งไขว่ห้าง มุมปากกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มทำให้ใบหน้าเรียบนิ่งดูร้ายกาจขึ้นทันตา "แน่นอน น่าเบื่อสุดๆ"

     “เป็นคำตอบที่ดี ดีนิ… ฉันชอบคนอย่าง นายซะแล้วสิ..”  ร่างใหญ่ยิ้มออกมา ด้วยรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ คุณมองเขาด้วยความสังสัย ก่อนที่นิโคจะลุกขึ้น

: เขาร้อง เฮอะ เบาๆเมื่อได้ยินคำว่าชอบของอีกฝ่าย พลางมองร่างสูงใหญ่ที่ผุดลุกขึ้น

     “อืม..  จะกลับแล้วล่ะ อยู่นี้มีนน่าเบื่อ”

     ในขณะที่กำลังจะเปิดประตูออก คุณที่นั้งดู อยู่ ก็อดสังสัยไม่ได้ ว่าคุณนั้นอยู่ที่ไหน และต้องการอะไรจากเขา

: พอได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเขาก็ตัดสินใจกวาดตามองไปรอบห้องที่ไม่คุ้นเคย ไม่นานก็ตวัดสายตาไปที่ร่างสูงแล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ "ที่นี่ที่ไหน?"

     “ที่นี้… ก็แค่ห้องโง่ๆ  นายไม่ต้องรู้หรอก… เดี๋ยวก็ชินเชื่อฉันสิ”  เขายิ้มออกมา ก่อนที่กำลังจะเดินออกไป แต่คุณก็รีบวิ่งมาเพื่อไม่ให้เจ้าตัว ปิดห้องนี้เสีย แต่ห้องมันก็ถูกปิดไปเสียก่อน ก่อนจะมีเสียงลอดเจ้ามาในห้อง

     “ I think it's just a dream. Sleep now”