เจ้าสาว(ตัวร้าย)ม.ปลายที่รัก

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนพิเศษรับปีใหม่(ไม่อ่านก็ไม่ว่ากัน)

ชี้แจงๆ ไรต์ขอนำเสนอตอนพิเศษรับปีใหม่คร่าาา 

ตอนพิเศษจะมีทั้งหมด...อาจจะ10ตอน หรือไม่ก็จนกว่าจะครบทุกคู่555 ในตอนพิเศษไรต์จะรวบรวมพระ-นางจากนิยายที่จบแล้วของไรต์มาฮากันในตอนพิเศษนะคะ(ป.ล.อย่าคิดไรมากแค่ขำๆรับปีใหม่) จะอัปจนจบจากนั้นจะปิดตอนนะคะ แต่ถ้ามีใครอยากเก็บไว้อ่านไรต์ก็จะทำเป็นอีบุ๊คแจก หรือขาย อันนี้ดูจากการตอบรับก่อน555 มาๆมาอ่านกัน

พระเอกนางเอกของเวณิตาทอฝัน

-พันธนาการร้ายพ่ายรัก

หมอเสือ พงศ์พยัคฆ์ &แพร แพรวารินทร์

คุณพี รณพีร์ & ทราย เพลงพิชชา

-โคแก่แพ้รัก + โคอ่อนอ้อนรัก

พ่อเลี้ยงชล ชนะชล &กระแต กรรณณารา

ชัช ชัชรินทร์ & ไผ่หวาน ผกาเกศ

-เจ้าสาว(สำรอง)ม.ปลายที่รัก

ผู้การธาม ธนกฤต & พริกหวาน พิมพ์ลภัส

-รึจะรักราชนาวี

ผู้การเมฆ เจ้าสมุทร & ผู้กองพราว แพรชมพู

-ราชนาวีพ่อลูกอ่อน

ผู้กองมินทร์ ปรมินทร์ & ไข่หวาน ขวัญชีวิน

-เจ้าสาววัยใส(ป่วนหัวใจโคแก่)

ผู้การสรัน อิสรัน & ภีร์ ภีรพิชชา

-ชนทีพ่ายรัก

พ่อเลี้ยงชุณห์ ชนที & หมอแก้ม กรรัมภา

และพิเศษคู่ที่ยังไม่จบ

-เจ้าสาว(ตัวร้าย)ม.ปลายที่รัก 

ผู้การพาย พายัพเมฆ & พริกไทย พิมพ์ชนก

เพชรแท้ พชรดนัย & เม็ดทราย ศิริกานดา

-วิวาห์ร้ายหัวใจพ่ายรัก

สิงโต สิรดนัย & ต้องตา ตฤณรดา

ตอนพิเศษส่งสุขปีใหม่

ตอน นิยายอลวน 1

ในช่วงฤดูหนาว ณ จังหวัดมหาสารคาม ป่าน สาวน้อยหุ่นผอมบางอย่างกะโอ่งผู้ชอบเพ้อฝันและจินตนาการสูงที่มีงานอดิเรก(และงานหลัก)คือการมโนและแต่งนิยาย โดยใช้นามปากกา เวณิตา ทอฝัน อั๋น อั๋น (เอคโค่ๆ)กำลังนั่งสั่นหงักๆๆๆๆเพราะความหนาวเย็น

"อยู่ภาคใต้มา18ปีไม่เค้ย ไม่เคยเจออาการหนาวขนาดนี้มาก่อน พอขึ้นมามหาสารคามเท่านั้นแหละ เจอเต็มๆ หลบใต้ดีหว่า โอ๊ยหนาวววววว" ป่านพูดกับตัวเองก่อนที่จะจัดแจงเก็บกระเป๋า กะว่าจะหนีออกจากบ้านลงไปบ้านที่พังงาสักพักเพื่อหลบหนีความหนาวเย็นที่ตัวเธอและ จี้น้อย น้องหมาสุดที่รักของพี่ชายไม่เคยพบเจอมาก่อน

ในกระเป๋าของป่านมีทั้งเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นและที่ขาดไม่ได้ก็คือเครื่องมือทำมาหากินในการแต่งนิยาย สมุดสันห่วงที่ใช้ในการจดพล็อตสามเล่ม ปากกา และที่ขาดไม่ได้ก็คือจี้น้อย 'ปล่อยไว้ไม่ได้ ต้องเอานางไปด้วยถ้าพี่ชายรู้ว่าทิ้งหมานางไว้โดนเนรเทศออกจากบ้านตลอดชีวิตแน่'

เมื่อจัดแจงเก็บของเสร็จแล้วป่านก็ไม่วายเขียนโน๊ตบอกกับพ่อแม่ที่รักว่าลูกนี้ขอหนีหนาวก่อนไว้หน้าร้อนมาเมื่อไหรลูกป่านจะรีบหลบมา

เมื่อเขียนโน๊ตเสร็จป่านก็สะพายกระเป๋าอุ้มใส่สายจูงให้จี้น้อยแล้วออกเดิน เดิน เดิน แล้วก็เดิน ก่อนที่จะหยุด แล้วก็เดินต่อ

"จะเดินเพื่อ?" ถามตัวเองแล้วก็เดิน เดิน เดิน จนไปถึงหนองน้ำขนาดใหญ่ซึ่งสร้างติดกับถนนทางเข้าบ้านเดินไปยืนอยู่บนคูหนองอย่างขบคิด จะไปยังไง รถก็ไม่มี เงินติดเป๋าก็ไม่มี

ในขณะที่ป่านกำลังคิดอยู่นั้นเธอจูงหมาเดินต่อไปก่อนที่จะหยุดชะงักเมื่อรู้สึกว่าเท้าไปเหยียบอะไรเข้าสักอย่าง ป่านค่อยๆก้มหน้าลงมองแล้วเบิกตากว้าง

"อี๋ขี้" เด็กสาวร้องลั่นก่อนที่จะกระโดดไปกระโดดมา แต่ด้วยน้ำหนักที่มากเอาการของเธอทำให้ร่างแบบบางอย่างกะช้างเซจนล้มแล้วกลิ้งสามตลบลงไปในน้ำหนองอันเย็นยะเยือกพร้อมด้วยจี้น้อยผู่น่าสงสาร

"แค่กๆ จี้ช่วยด้วยว่ายน้ำไม่เป็นนนน" เสียงตะโกนอันโหยหวนดังลั่นไปทั้งทั่วทิศก่อนที่ร่างของหนึ่งคนกับหนึ่งหมาและกระเป๋าอีกหนึ่งใบจะจมหายลงไปในน้ำ

ในขณะที่จมลงไปในน้ำป่านและจี้ก็หลุดเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง ไม่ใช่โลกคู่ขนาน ไม่ใช่ยุคจีนโบราณ แต่...

"ตื่นแล้วเหรอ ลุกไหวมั้ย" เสียงถามอย่างเป็นห่วงของหญิงสาวในชุดเดรสสวมทับด้วยเสื้อกาวน์เอ่ยถาม

"ที่นี่ที่ไหนอ่าาา แล้วจี้น้อยล่ะ จี้น้อยของหนูอยู่ไหน" ป่านลนลานถามไม่ได้สนใจว่าตัวเองเป็นอะไรรีบถามหาน้องหมาน้อยทันที

"หมายถึงหมาที่มาด้วยกันอะนะ ตอนนี้หลับสบายอยู่ในห้องแอร์โน้นแหนะ" สาวในชุดกาวน์บอกก่อนที่จะตรวจวัดการเต้นของหัวใจให้ป่าน

"แล้วที่นี่ที่ไหนเหรอ?" ป่านถามแล้วลอบสังเกตหญิงสาวตรงหน้า เธอสวยราวกับนางฟ้า อายุน่าจะราวๆ25-26

"ที่นี่เหรอ ก็โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพไง" เธอคนนั้นบอกก่อนที่จะยกมือขึ้นกอดอก "ว่าแต่เธอเป็นใคร ทำไมมาโผล่อยู่ในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลได้"

"หาาาา โผล่ในห้องฉุกเฉิน แถมนี่กรุงเทพ บ้าไปแย้ววววว" ป่านที่ฟังและเรียบเรียงคำพูดของเธอคนนั้นแล้วก็ต้องสติแตก เธอมาอยู่ที่ไหนกันเนี่ย 'นี่โรงบาล โรงบาล อ๊ากกกก ป่านไม่ชอบโรงบาล'

เธอคนนั้นปล่อยให้ป่านได้บ้าโวยวายอยู่ครู่ก่อนที่จะตบโต๊ะเสียงดัง ปัง!

"เงียบได้แล้ว หนวกหูเว้ย" เธอบอกก่อนที่จะชี้หน้ามาทางป่าน "บอกมาว่าเธอชื่ออะไร"

"ชะ ชื่อเวคับ" ป่านเอ่ยบอกอย่างหวาดกลัว "แล้วพี่คนสวยชื่อไรอ่า"

"พี่เหรอ พี่ชื่อแก้ม" เธอบอก ป่านพยักหน้าหงึกหงักแล้วก็รู้สึกสะดุด 'ชื่อแก้ม เป็นหมอด้วย บังเอิญจัง'

"หมอกรรัมภาคะ น้องหมาตัวนั้นตื่อแล้วค่ะ" เสียงของพยาบาลทำให้การสนทนาของทั้งหยุดลงและทำให้ป่านชะงักไป

"มะ หมอแก้ม กรรัมภา อย่าบอกนะว่านามสกุลสัตยากรณ์น่ะ" เด็กสาวถาม คงไม่ใช่ว่าเธอหลงมาอยู่ในนิยายของตัวเองหรอกนะ

"รู้ได้ไงอะ รู้จักพี่มาก่อนเหรอ แปลกจัง เพิ่งจะกลับจากเมืองนอกแท้ๆมีคนรู้จักด้วย" หมอแก้ม หรือแพทย์หญิงกรรัมภาเอ่ยบอกอย่างคาดไม่ถึงว่าจะมีคนรู้จักเธอ

ป่านมองคุณหมอตรงหน้าด้วยอาการใบ้กิน แพทย์หญิงกรรัมภา หรือ หมอแก้ม เป็นนางเอกในนิยายเรื่องชนทีพ่ายรัก ที่เธอเพิ่งจะแต่งจบก่อนที่ลมหนาวจะมานี้เอง

'หมอแก้มสวยขนาดนี้ พี่ชุณห์ก็ต้องหล่อแน่ๆเลย' เด็กสาวได้แต่คิดอย่างตกใจและอยากเจอกับพระเอกของเรื่องบ้าง

"หมาของเวตื่นแล้ว เข้าไปดูซิ เป็นห่วงไม่ใช่เหรอ" หมอแก้มบอกทำให้ป่านผู้ที่ตอนนี้ใช้นามแฝงว่าเวต้องพยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินตามไป หมอแก้มเปิดประตูห้องให้แต่ไม่เข้าไปด้วย ป่านรีบวิ่งเข้าไปหาน้องหมาสุดที่รักในทันที

"จี้น้อยของพี่ เป็นไงบ้าง" เธอถามทั้งที่รู้ว่านางคงตอบเธอไม่ได้

แต่แล้วอยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น "เอาหัวเหม็นๆออกไปจากจมูกฉันน่ะนังทาส"

"หือ" ป่านผละออกจากร่างอ้วนปุกของเจ้าหมาแล้วมองซ้ายมองขวา "ใครพูดหว่า"

"จะใครล่ะยัยทาส ฉันเอง จี้" เสียงนั้นตอบกลับมาทำให้ป่านถึงกับตกใจ "จะ จี้ จี้พูดได้ อ๊ากกกกกก ผีหลอก"

"นี่ยัยทาส เงียบ ที่นี่น่ะอะไรก็เกิดขึ้นได้ย่ะ ฉันพูดได้ส่วนเธอ ก็ผอมลง" จี้น้อยบอกแล้วยกขาหน้าขี้ชี้มาที่ตัวของป่าน ป่านมองตามแล้วตะลึงหนักกว่าเดิม

"อ๊ากกกก ไขมันที่รักของฉันไปไหนนนนนน" คนที่ตะลึงเพราะอยู่ๆหุ่นก็บอบบางอย่างกับขี้ก้างโวยวาย 'ใครเอาไขมันเวไป เอาคืนมาาาาาา'

"พอๆ อย่าเว่อร์ซิยัยทาส ตั้งสติๆ สติมาปัญเกิด สติเตลิดจะเกิดปัญหา สติมาปัญหาหายย่ะ" จี้น้อยบอกอย่างเอือมๆ ยัยขี้ข้าของเธอนี่ช่างโอเวอร์ขนาดหนัก เล่นใหญ่ซะไม่มี

"สติ สติ ใช่แล้วสติ" ป่านพูดได้แค่นั้นก็เดินไปเดินมาท่องคำว่าสติ สติ สติ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ร่วมชั่วโมงจึงหันมามองแรกใส่จี้

"ยัยจี้ เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ"

"ก็ยัยทาสไง"

"ทำไมเรียกแบบนั้นอ่า"

"ก็เธอเป็นขี้ข้าประจำตัวฉันนี่ เจ้าคุณพ่อฉันสั่งให้เธอตามดูแลฉันให้ดีจำไม่ได้เหรอ"

"หราาาา เจ้าคุณพ่อเธอเนี่ยพี่ชายฉันปะยัยจี้น้อยจอมหยิ่ง"

"แล้วไง ใครแคร์"

"ย่ะแม่หมาเทวดา"

"เว คุยกันเสร็จยัง พี่จะออกไปข้างนอกแล้วนะ" เสียงของหมอแก้มดังลอดเข้ามาทำให้ป่านรีบอุ้มจี้แล้วออกจากห้องเดินมาหาทันที

"พี่หมอแก้มจะไปไหนอ่ะ ไปหาพี่ชุณห์เหรอ" ป่านถาม เพราะตามเนื้อเรื่องหลังจากกลับจากเรียนต่อต่างประเทศหมอแก้มต้องไปทวงสัญญาจากชนทีหรือชุณห์ที่เป็นพระเอกของเรื่อง

"จะไปหาทำไม ถ้าไปหาพี่ชุณห์ภรรเมียเขาได้ตบคว่ำซิ พี่จะไป...ไปทำงานที่โรงพยาบาลที่พัทยา" หมอแก้มบอกและคำบอกเล่าของเธอทำให้ป่านและจี้ขมวดคิ้วเข้าหากัน

'นี่มันไม่เหมือนในนิยายนิ' ป่านคิด

'ชุนชุ่นของเธอไปมีเมียที่ไหนล่ะยัยทาส ผิดเนื้อหาชัดๆ' จี้คิด

แต่ทั้งสองก็ได้ยินความคิดของกันและกันจนป่านยกมือขึ้นกุมขมับ 'นรกเถอะนี่มันอะไรกันฟระ'

"พี่จะไปแล้วนะ" หมอแก้มบอก

ป่านลังเลก่อนที่จะเอ่ยขอตามไปด้วย"พี่หมอแก้ม เวกับจี้ขอไปด้วยได้มั้ยอ่ะ"

หลายชั่วโมงต่อมา

"มันชักไปกันใหญ่แล้วนะยัยทาส" จี้น้อยเอ่ยบอกหลังจากติดสอยห้อยตามหมอแก้มมาถึงจังหวัดชลบุรี

"ก็นั่นดิ ไปกันใหญ่แล้ว" ป่านบอกตัวเองแล้วมองภาพตรงหน้าซึ่งหมอแก้มกำลังนั่งเชิดหน้าอยู่ในห้องรับแขกของบ้านไม้หลังหนึ่งที่มันดันไปเหมือนกับบ้านพระเอกในนิยายอีกเรื่องของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นชายที่นั่งอยู่ข้างๆหมอแก้มคือผู้การเมฆ นาวาโทเจ้าสมุทร พระเอกในนิยายเรื่องรึจะรักราชนาวีของเธอและสารวัตรหมอก พันตำรวจตรีเจ้าพระยาน้องชายของเขา 'อ๊ากกกกกนี่มั้ยอะไรกัน แล้วผู้กองพราวนางเอกของพี่เมฆไปไหน อย่าบอกนะว่าไปแต่งงานกับพี่ชุณห์น่ะ ไม่หรอกๆ ไม่หรอก...มั้ง'

"น้องแก้มจะมาพักที่นี่จนกว่าจะหาที่พักใหม่ได้ พี่เมฆช่วยดูแลน้องสาวเพื่อนผมหน่อยนะ" สารวัตรหมอกบอกก่อนที่จะยิ้มให้แล้วเดินออกจากห้องรับแขกไป

ป่านรีบตามสารวัตรหนุ่มไปแล้วเอ่ยถาม "เอ่อ คุณตำรวจขาาา แล้วผู้กองพราวล่ะคะ"

"ผู้กองพราวเหรอ อยู่บ้านผู้กองมินทร์ครับ ผู้กองมินทร์เขารับไปดูแลเอง" สารวัตรหมอกบอก

"เอ๋!!! อย่าบอกนะว่าผู้กองมินทร์เนี่ย เรือเอกปรมินทร์น่ะ" ป่านถามอย่างตกใจก่อนที่สารวัตรหนุ่มจะพยักหน้าแล้วเดินหนีไป ป่านมองหน้าจี้น้อยแล้วทำหน้าจะร้องไห้ เรือเอกปรมินทร์เนี่ยคือพระเอกจากนิยายเรื่องราชนาวีพ่อลูกอ่อน พระเอกเจ้าชู้แบบนั้นผู้กองพราวผู้มีอคติกับทหารเรือเจ้าชู้จะไม่ยิงทิ้งเอาเหรอ

ในขณะที่ป่านกำลังนั่งงุนงงหมอแก้มก็ลอบสังเกตผู้การหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า

'ดูดีจังเลย' หมอแก้มคิดแล้วแอบลอบยิ้มลืมความรู้สึกที่มีให้กับชนทีที่มีมายาวนานไปทันที 'ต้องคนนี้ซิถึงจะใช่พ่อของลูกในอนาคต'

"น้องแก้มหิวข้าวรึเปล่าครับ เดี๋ยวพี่ทำอะไรให้ทาน" ผู้การหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงสุภาพกิริยาท่าทางของเขาไม่ได้สร้างความกังวลให้แก่หมอแก้มเลยสักนิด

"อุ๊ย พี่เมฆทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอคะ" หมอแก้มถามอย่างมีจริต 'คิดจะจีบผู้ก่อนใจต้องนิ่ง แบ้วไว้ แรดเบาๆ'

"พอได้ครับ แม่พี่สอนไว้" ผู้การเมฆบอกแล้วยิ้มให้กับน้องสาวของเพื่อนน้องชาย

'พี่เมฆจะสุภาพบุรุษเกินไปแล้ว เดี๋ยวน้องแก้มจะทำให้พี่เมฆเป็นผู้ชายธรรมดาๆเหมือนคนอื่นเขาเอง' หมอแก้มคิดก่อนจะฉีกยิ้มน่ารักในแบบที่เธอเคยยิ้มให้ชนทีดู "น้องแก้มอยากกินข้าวผัดค่ะ"

"โอเคครับ" เขาบอกก่อนที่จะหายลับเข้าไปในครัว

"เว มานี่ๆ" หมอแก้วส่งเสียงเรียกทำให้ป่านต้องรีบเดินมาหา "อ้ะ พี่ให้ทั้งกระเป๋าเลย ออกไปหาไรกินซะนะ แล้วก็ไปหาที่พักซะ พี่จะอยู่ที่นี่"

"กับพี่เมฆ2คน?" ป่านผู้มีมโนอันล้ำลึกถามตามที่จินตนาการแล้วก็ได้รับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมา

"ก็แบบนั้นแหละ ไปได้แล้วไป" หมอแก้มบอกก่อนที่จะไล่ ป่านรับกระเป๋าสตางค์มาแล้วพยักหน้ากับจี้ก่อนจะพากันเดินออกไป

"พี่เมฆคะ ฮือๆ ยัยเด็กเวขโมยของน้องแก้มไปหมดแล้ว" คุณหมอสาววิ่งเข้ามากอดผู้การหนุ่มในครัวแล้วบีบน้ำตา

'นางเอกฉัน11รดไปแล้วจี้'

'ก็ว่างั้น นอกจากเนื้อเรื่องเปลี่ยนนิสัยคุณหมอแก้มก็เปลี่ยนด้วย'

'เราไปหาพระเอกเรื่องอื่นกันดีมั้ยจี้'

'ดี ไปหาผู้กองพราวก่อนมะ กลัวใจนาง'

'อืม ดีๆ งั้นไปกันเถอะ'

'อุ้มหน่อยขี้เกียจเดือน'

'อีจี้'

เมื่อตกลงกับได้ป่านและจี้น้อยจึงเดือนจากไป ในขณะที่หมอแก้มนั้นก็กอดอ้อนผู้การเมฆเพลิน ผู้การเมฆผู้แสนสุภาพก็มีหรือจะกล้าปฏิเสธผู้หญิง เขาสุภาพและขี้เกรงใจจะตายไป

จบตอนที่1

ขำๆสนุกๆ ใครไม่ชอบไม่อ่านต่อไม่ว่ากันจ้า สวัสดีปีใหม่ทุกคนนะคะ ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีของทุกๆคน ร่ำรวยเงินทองกันทั่วหน้าจ้า