เธอน่ะตัวร้าย แล้วนายก็ปากแข็ง

ลำดับตอนที่ #15 : มื้ออาหารแสนสุข1

"ตายไปซะได้ก็ดี"เฮอร์ไมโอนี่พูดกับตัวเองก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง แล้วเธอก็พบกับมัลฟอยกำลังนอนอยู่บนโซฟา

ดวงตาปิดสนิท เฮอร์ไมโอนี่มองดูอย่างพิจารณาก่อนที่จะปลุกเขาให้ตื่นอย่างอดสงสารไม่ได้

"มัลฟอยตื่นขึ้นมาคุยกับฉันก่อน"เฮอร์ไมโอนี่เขย่าตัวมัลฟอยเบาๆ เขาร้องครางเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้น

"มีอะไร"เขาถามเสียงงัวเงีย

"หิวไหม"เฮอร์ไมโอนี่ถาม มัลฟอยดันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองเมินไปทางอื่น

"ไม่ อิ่มก็ไม่ต้องกินไม่ใช่เหรอ"มัลฟอยตอบสั้นๆ เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าเขาโกรธเธอ

"มัลฟอยฉันขอโทษ...ฉันแค่ว่านายนิดเดียวเองนะ"เฮอร์ไมโอนี่อ้อนวอน

"ไม่"มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงโกรธๆ

"น่านะ" "ไม่"มัลฟอยยังคงยืนยันคำเดิม

"ฉันอุตส่าห์ขอโทษแล้วนะ รู้ไหมที่ฉันลงมานี่ก็ลงมาทำอาหารให้นายกินด้วยจะกินไหม"เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเหลืออด

"งั้นเหรอ..."มัลฟอยพูดพลางทำท่าครุ่นคิด แล้วหันมามองเฮอร์ไมโอนี่แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ฉันหายโกรเธอแล้วเกรนเจอร์...ฉะนั้นไปทำซะเร็วๆด้วยฉันหิว"มัลฟอยบอก เฮอร์ไมโอนี่มองค้อนเขา

"ทีนี้หายโกรธเร็วเหลือเกินนะ เก่งจริงไม่ทำเองซะตั้งแต่แรก"เฮอร์ไมโอนี่บ่นก่อนจะเดินเข้าไปในครัว มัลฟอยเดินตามเข้ามา เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองอย่างหมั่นไส้ มัลฟอยมองดูรอบๆห้องครัวแล้วหยุดมองดูเฮอร์ไมโอนี่ที่จ้องเขาอยู่

"เป็นอะไรของเธอมองอยู่ได้ ฉันจะหิวตายอยู่แล้วนะ"มัลฟอยพูดพลางยิ้มกวนๆให้เฮอร์ไมโอนี่ เธอทำเป็นไม่สนใจ

"เดี๋ยวฉันจะเรียกครีเชอร์มาช่วยทำ"เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางยิ้มเยาะ

"ถ้าเรียกฉันโกรธเธอแน่"มัลฟอยสวน

"ถ้างั้นนายก็ต้องเป็นลูกมือช่วยฉัน"เฮอร์ไมโอนี่บอก

"ก็เอาสิง่ายจะตายทำครัวเนี่ย"มัลฟอยพูด แต่ดูเหมือนว่าหลังจากนั้นมันจะไม่ง่ายซะแล้ว

  เฮอร์ไมโอนี่ใช้ให้มัลฟอยหยิบเนื้อหมูในตู้ถนอมอาหาร แต่มัลฟอยก็หยิบเอาเนื้อแกะอบมา

"นี่นายฉันบอกให้หยิบเนื้อหมูไม่ใช่แกะฟังภาษาคนรู้เรื่องไหมนะ"เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเขียว

"แล้วเนื้อหมูกับแกะต่างกันยังไงล่ะยายบื้อ สั่งนู่นสั่งนี่ บ่นอีกต่างหาก รีบๆทำเข้าเถอะฉันหิวรู้ไหมเนี่ย"มัลฟอยบ่น

"นายไปรอข้างนอกนู่นไปฉันทำเองก็ได้"เฮอร์ไมโอนี่บอก มัลฟอยพยักหน้าแล้วเดินออกไปเงียบๆ

  10 นาทีผ่านไป

"นี่เกรนเจอร์เสร็จหรือยัง...ฉันแสบท้องไปหมดแล้วนะ"มัลฟอยตะโกนบอก

"ใกล้แล้วน่า...รอหน่อยไม่ได้หรือไง ถ้าหิวนักก็ฆ่าตัวตายไปซะสิ"เฮอร์ไมโอนี่บ่นกลับมา

"ก็อยากฆ่าหรอก...แต่ฉันกลัวเธอเสียใจแล้วก็ร้องไห้ซะมากกว่า"เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับชะงัก

"นายว่าไงนะ...ฉันเนี่ยเหรอจะร้องไห้เพราะนายตาย ถ้าฉันจะร้องไห้ก็ร้องเพราะมีนายมากวนประสาทฉันนี่แหละ"เฮอร์ไมโอนี่ตอกกลับแม้จะรู้สึกเขินๆอยู่บ้าง

"เหรอถ้าเธอร้องไห้อย่าลืมมาซบไหล่ฉันล่ะ...ฉันจะกอดปลอบเธอเอง"มัลฟอยพูดเป็นจังหวะเดียวกับที่เฮอร์ไมโอนี่ถือจานอาหารเดินออกมาจากครัวพอดี ทั้งสองหน้าแดงปรี๊ดเมื่อมองสบตา มัลฟอยแทบอยากตบหน้าตัวเองที่ต้องเขินเวลาพูดประโยคนั้นต่อหน้าเฮอร์ไมโอนี่ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าวที่มัลฟอยพูดอย่างนั้นกับเธอ

  เฮอร์ไมโอนี่วางจานลงตรงหน้ามัลฟอย"กินซะปากจะได้เงียบๆ"เฮอร์ไมโอนี่บ่นพึมพำ

หวานจนเลี่ยนแล้วนะจ๊ะมัลฟอย/สายธารแห่งราตรี