Kakikomi Academy (รับวิจารณ์ทุกอย่าง)

ลำดับตอนที่ #15 : [ผลตรวจรายงาน l อาจารย์พ้อยท์โตะ]Secret Love ❤ กลับมาได้มั๊ย ความทรงจำนั้น

สวัสดีอีกรอบค่ะ วันนี้มาวิจารณ์เรื่องSecret Love ❤ กลับมาได้มั๊ย ความทรงจำนั้น นะคะ  แน่นอนว่าเหมือนเดิมค่ะ ไม่มีการให้คะแนน คล้ายๆการเม้นต์ยาวๆของนักอ่านคนหนึ่งมากกว่า มีผิดพลาดตรงไหน ติมาได้เลยนะคะ

ชื่อเรื่อง

โอเคค่ะ ตั้งได้เข้ากับเนื้อเรื่องอยู่ ไม่มีอะไรจะติเท่าไหร่  แต่จะขอบอกนิดนึงตรงคำว่า มั๊ย นะคะ คือไม่ได้จะให้เปลี่ยนเป็นไหมหรืออะไรหรอกค่ะ แต่การสะกดคำนี้ต้องแบบนี้นะคะ มั้ย ใช้ไม้โทค่ะ (ความจริงเปลี่ยนเป็นไหมได้เลยจะดีมาก เพราะไหมมันดูให้อารมณ์กว่า และส่วนนี้เป็นชื่อเรื่อง ไม่ใช่ประโยคสนทนา การใช้คำน่าจะเป็นทางการกว่านี้)

เรื่องย่อ

ตอนนี้จำนวนบทยังไม่มากเท่าไหร่ สรุปเรื่องได้ประมาณนี้นะคะ  นางเอกหรือมิวสิค คุณหนูชื่อดัง โดนพ่อสั่งให้ย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่น แล้วตัวนางเอกเองเนี่ยไม่อยากไป แต่สุดท้ายก็ไปเพราะเจอเพื่อนเก่าที่เรียนอยู่ที่นั่นพอดี พอไปถึงก็ได้เพื่อนใหม่ เจอผู้ชายที่ชื่อโชอิมากวนบ่อยๆทำกิจกรรมนู่นนี่นั่นกัน แล้วโชอิก็บอกว่าชอบนางเอก นางเอกเลยรู้สึกเหมือนจะหวั่นไหว//มั้งนะคะ

โครงเรื่อง

สำหรับเรื่องนี้นะคะ มีจุดติงเรื่องความสมเหตุสมผลนิดหน่อย อย่างเรื่องที่นางเอกตัดสินใจง่ายมาก เปลี่ยนใจไปญี่ปุ่นเพราะเจอเพื่อนโคตรเก่าที่ตัวเองจำแทบไม่ได้ด้วยซ้ำเรียนอยู่ที่นั่น ความจริงเริ่มจากตอนที่นางเอกยอมออกไปเจอเอวาละ ง่ายไปรึเปล่าคะ เพิ่งคุยกันได้ไม่นานเอง ในเมื่อมิวสิคเป็นคุณหนูดังที่ใครๆก็รู้จัก ข้อมูลส่วนตัวที่เอวาหามาได้ ไม่น่าหายากขนาดนั้นหรอกค่ะ ต่อให้หายากจริงๆก็ไม่ควรออกไปพบคนแปลกหน้า(หรือคนที่เราไม่แน่ใจว่าดีจริงรึเปล่า)คนเดียวนะคะ พาพ่อบ้าน คนติดตามไปบ้างก็ดี  หรือเรื่องที่มิวสิคเจอมิวค์ได้วันเดียว วันต่อมาก็บรรยายนางว่าเป็นเพื่อนสนิทแล้ว คือมันเร็วไปอ่ะค่ะ นางเอกเอง ก็ดูเหมือนจะเริ่มชอบโชอิเร็วไปนิด ตอนที่โดนหอมแก้ม งอนอยู่แท้ๆ กลับเริ่มหวั่นไหว ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังบรรยายว่าไม่ชอบหน้ากัน นางเอกเก่งกีฬามากไปแบบไร้เหตุผล แทนที่จะบอกว่านางมีพรสวรรค์มากล้น น่าจะบอกว่าเพราะเธอฝึกหนักมาตั้งแต่เด็กมากกว่านะคะ  หลักๆที่ต้องแก้ไขก็มีอยู่ประมาณนี้ เพราะเรื่องอื่นๆจะถือว่าเพราะนางเอกรวยมาก เลยทำได้ก็ไม่ผิด อย่างการยัดเข้าโรงเรียนหรืออื่นๆ

ปมของเรื่องนี้ เท่าที่เห็นคือเรื่องอดีตของนางเอก ที่ลืมเพื่อนสมัยเด็กไปคนหนึ่ง ถือว่าปมโอเคค่ะ น่าสนใจอยู่ แต่ผู้เขียนยังไม่สามารถบรรยายมันให้ออกมาน่าสนใจกว่านี้ได้ อาจจะเพิ่มปมย่อยที่เชื่อมโยงกับปมหลักเข้าไปอีกหน่อย  เรื่องอาจจะน่าสนใจกว่านี้ค่ะ(ในส่วนนี้ผู้เขียนอาจมีอยู่แล้ว แต่เนื้อเรื่องยังดำเนินไปไม่ถึง ถ้ายังไงขออภัยนะคะ) คือปมนี้นี่ มันต้องมีเรื่องอะไรในสมัยเด็กใช่ไหมคะ คือไม่ใช่แบบ ลืมไปเฉยๆ เวลาเฉลยก็แค่ว่า นางเอกกับคนนี้เคยเจอกัน สนิทกันตอนเด็กๆ (ถ้ามีแค่นี้เรื่องคงเรียบไปหน่อย)

ตัวละคร 

มิวสิค นางเอกของเรื่องนี้ นิสัยของเธอค่อนข้างดูไม่แน่นอนเท่าไหร่ อารมณ์แปรปรวนมากไป เดี๋ยวอย่างนู้นเดี๋ยวอย่างนี้ เรื่องนี้เชื่อมกับความสมเหตุสมผลที่ว่าไปค่ะ ควรหาเหตุผลที่นางเอกจะตัดสินใจทำอะไรลงไปให้ดีกว่านี้  แต่นิสัยรวมๆก็น่ารักดีค่ะ ชอบเล่นเกม ติ๊งต๊องหน่อยๆ อาจเป็นที่ถูกใจของใครหลายๆคน  ส่วนตัวละครอื่นๆยังมีความเป็นตัวเองน้อยไปนิดนึง อาจเป็นเพราะจำนวนตอนที่น้อยและไม่ยาวมากกับนางเอกเป็นคนเล่าเรื่อง ที่พอจะเด่นๆขึ้นมาหน่อยตอนนี้คือ โชอิ เรื่องนี้ก็คงต้องรอดูกันต่อไปอีกหน่อย การแบ่งบทให้ตัวละครแต่ละตัวถือว่าโอเคค่ะ แต่มีเอวาที่ช่วงหลังๆเหมือนจะหายไป ทั้งที่ช่วงแรกนี่ถึงกับมารับที่สนามบินแถมพาไปหาผอ.

การใช้ภาษา

เรื่องนี้มีจุดพลาดอยู่เยอะนะคะ

1.คำผิด เรื่องนี้มีเยอะพอสมควรค่ะ ให้ดูดีๆเรื่องสระ ไม้เอก ไม่โท ใช้ผิดค่อนข้างบ่อย ส่วนคำอื่นๆ เช่น จิง จริง ขอโทษ ขอโทด ยังไง เลวลาไม่มั่นใจคำไหนลองเปิดหาดูในกูเกิลก็ได้ค่ะ

2.การเว้นวรรค โดยเฉพาะช่วงแรก เหมือนมือกระตุกไปโดนบ่อยๆอย่างไรอย่างนั้น คือมีเว้นวรรคในช่วงที่ไม่จำเป็นมากไปค่ะ อันนี้แนะนำให้ลองอ่านออกเสียงดู (พ้อยท์ลองมาแล้ว อารมณ์เหมือนเราติดอ่างเลยอ่ะค่ะ) น่าจะช่วยได้นะคะ

3.การตัดฉาก น่าจะใช้การบรรยายมากกว่านะคะ ในเรื่องนี้การตัดฉากเป็นไปในแบบเดียวกันหมดทุกตอนคือ ณ บ้าน ณ โรงเรียน ซึ่งพ้อยท์ว่า โอเค มันก็พอใช้ได้ค่ะ แต่เล่นใช้ทุกตอนแบบนี้เวลาอ่านมันจะขัดอารมณ์ น่าจะเปลี่ยนเป็นบรรยายเอาแทนค่ะ

ตัวอย่างนะคะ

 “มิวสิค ตามพ่อกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้ “  อะไรของพ่อเนี่ย ฉันไม่รู้เรื่องอะไรสักหน่อย……

ณ บ้าน

คุณพ่อให้ฉันรออยู่ในห้องทำงาน ขณะที่.....

เป็น

  “มิวสิค ตามพ่อกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้ “  อะไรของพ่อเนี่ย ฉันไม่รู้เรื่องอะไรสักหน่อย  ฉันคิดก่อนจะเดินตามพ่อกลับบ้านไปอย่างเซ็งๆ

ตอนนี้ฉันนั่งรอพ่ออยู่ในห้องทำงาน ขณะที่พ่อเดินออกไปเอาอะไรสักอย่างที่ครัว....

อย่างนี้คนอ่านก็เข้าใจแล้วค่ะว่าตอนนี้อยู่ที่บ้านแล้วนะ

3.ใส่รายละเอียดรัวๆทีเดียวมากไปค่ะ อย่างประโยคที่นางเอกคิดในหัวว่า บ้านฉันมีห้องนู่นนี่นั่น บอกหมดทุกอย่างทีเดียวยาวห้าบรรทัด แล้วก็คิดต่อ เอ๊ะ ฉันคิดอะไรมายาวเหยียด มันแปลกๆน่ะค่ะ  แล้วรายละเอียดพวกนี้บางทีก็ไม่จำเป็นต้องใส่มาเท่าไหร่

4.คำซ้ำค่ะ มีการใช้คำซ้ำอยู่บ้าง แต่ไม่เยอะเท่าไหร่ อย่างคำว่าฉัน ที่นางเอกแทนตัวนู่นี่นั่น ลองหาทางลดลงดูค่ะตรงไหนที่เยอะๆ เพราะการใช้มุมมองที่1ในการดำเนินเรื่องต้องระวังเรื่องพวกนี้อยู่พอสมควร

5.การใช้คำในประโยคให้เหมาะสมและมีเหตุผล มีบางประโยคแปลกอยู่บ้างค่ะ เช่น ฉันถามเสียงเข้มด้วยความไม่แน่ใจ(อันนี้จำมานะคะ อาจไม่ตรง) คือปกติ ถ้าคนไม่แน่ใจ น่าจะถามเสียงเบาๆ หรือสั่นๆมากกว่า

โอเคค่ะ จุดหลักๆที่หามาได้ก็มีประมาณนี้

แก่นเรื่อง

ที่เห็นๆตอนนี้อาจเป็นการใส่ใจความรู้สึกของคนอื่น อย่างนางเอกที่ลืมเพื่อนสมัยเด็กแล้วพอนึกได้ น่าจะคิดหาความจริงมากกว่านี้ หรือโชอิที่แกล้งมิวสิคแรงๆแบบลืมนึกถึงความรู้สึกมิวสิค อันนี้น่าจะเป็นข้อคิดมากกว่า ส่วนแก่นเรื่องหลักๆ ตอนนี้ยังไม่เห็นค่ะ

โอเค จบไปแล้วสำหรับงานวิจารณ์นี้ มีอะไรผิดพลาดบอกมาได้เลยนะคะ ขอให้ท่านประสบความสำเร็จในการเขียนค่ะ

แบบฟอร์มรับงาน

   

แบบฟอร์มรับงาน

ชื่อ :
บทวิจารณ์เป็นอย่างไรบ้าง : 
ให้เครดิตโรงเรียนเราด้วยได้ไหม : 
ขอบคุณที่ไว้ใจ ให้อาจารย์ตรวจรายงาน หวังว่าจะมีโอกาสได้ตรวจให้ใหม่นะ :

 

BANNER

❀ QUITE EXACTLY ❀ QUITE EXACTLY