คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER 12
CHAPTER 12 :: เล่ห์เหลี่ยมของคยูฮยอน
ยุนอานั่งอยู่ริมแม่น้ำฮัน ในมือของเธอแหว่งโทรศัพท์ราคาแพงเล่นไปมา เพื่อรอคอยการมาของใครอีกคน
“เรียกฉันมามีอะไรยัยกว้าง?”
“มาถึงก็ปากหมาเลยนะ” ยุนอาค้อนขวับก่อนจะมองร่างชายหนุ่มที่ยืนข้างๆเธอ หญิงสาวจึงลุกยืนแล้วมองหน้าเขา “ฉันเรียกนายมาต้องการที่จะคุยเรื่องงาน จองยงฮวา”
“วันนี้เป็นอะไรเนี่ย… เรียกซะเต็มยศเลย”
“อย่านอกเรื่อง!”
“เธอมีอะไรก็ว่ามาสิ” ชายหนุ่มเดินไปนั่งก่อนจะยกขาไขว้ห้าง ยุนอาเบ๊ะปากเล็กน้อยก่อนจะยืนกอดอกแล้วมองเขา
“ดูนายสบายใจจริงๆเลยนะ ผีเข้าหรือผีออก?”
“แล้วเธอจะมายุ่งอะไรกับเรื่องของฉันมิทรายยัยคุณหนูขาโกง”
ยุนอากำมือแน่น ก่อนจะยืนกอดอกอีกครั้ง “เรื่องที่จะไปดูสถานที่ร้านฉันขอเลื่อนเป็นอีกสองวันข้างหน้า”
“ไหนบอกพรุ่งนี้ไงละ?”
“ฉันมีธุระต้องทำ พี่ชายฉันไม่สบายมาก”
“ทำไมไม่ตายๆไปซะวะ!”
“ปากนายหรอห่ะ… โอ๊ะ!” ยุนอาจะถลาไปเข้าหายงฮวาแต่เธอกลับล้มส้นสูง ชายหนุ่มจึงรีบรีบตัวเธอไว้ตามสัญชาติญาณทำให้ตอนนี้ยุนอาล้มนอนทับบนตัวชายหนุ่มเต็มๆ
ยุนอามองหน้าของเขาในขณะที่เธอนอนทับบนตัวของเขา แต่สายตาของยงฮวาทำให้เธอต้องหลบและค่อยๆผละออกมา
“ฉันไปก่อนนะ” หญิงสาวยกผมถัดหูก่อนจะรีบจ้ำเดินไปเพราะความเขินอาย ยงฮวามองตามก่อนจะหลุดยิ้ม เขาค่อยๆลุกนั่งและเหลือบเห็นสร้อยบนอกของเขา สร้อยรูปผีเสื้อสีทอง ชายหนุ่มยกมองเสมอสายตาก่อนจะมองยุนอาที่เห็นแต่หลังเธอเดินออกไปไกลมาก มากที่จะเรียก ยงฮวาจึงตัดสินใจเก็บสร้อยใส่กระเป๋าแล้วลุกไปที่รถของเขา
“คนป่วยไข้ลดลงเยอะมากแล้วละครับ ไม่มีอะไรน่าห่วง” คุณหมอพูดกับซอฮยอนพลางเก็บอุปกรณ์ใส่กระเป๋า “ผมฉีดยาให้แล้วหนึ่งเข็ม แล้วรบกวนคุณช่วยดูน้ำเกลือด้วยนะครับ ถ้าหมดขวดแล้ว ก็เอาออกได้เลย”
“ค่ะ , ขอบคุณนะค่ะคุณหมอ” ซอฮยอนยิ้มให้หมอก่อนจะเหลือบมองคยูฮยอนที่นอนบนเตียง
“นี่ยาครับ จัดให้คนไข้ทานตามนี้เลยนะครับ แล้วช่วงนี้รบกวนเป็นอาหารอ่อนๆไปก่อน เน้นนมและน้ำผลไม้เยอะๆ งดกาแฟให้คนไข้นะครับ”
ซอฮยอนรับยามาถือไว้ “ค่ะ ฉันจะจำไว้ ขอบคุณคุณหมอมากเลยนะค่ะ”
“เสร็จหรือยังครับ?” ทงเฮโผล่หน้าเข้ามาในห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“เสร็จแล้วละค่ะ รบกวนคุณทงเฮไปส่งคุณหมอทีได้ไหมคะ?” ซอฮยอนวางถุงยาก่อนจะหันมองคนทั้งคู่
“ไม่เป็นไรครับคุณผู้หญิง ผมเอารถมานะ ถ้างั้น ผมขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ” ซอฮยอนโค้งก่อนจะเดินออกไปส่งหมอกับทงเฮที่หน้าบ้าน หญิงสาวยืนรอจนรถของคุณหมอใหญ่ออกไปไกลจึงหันมาคุยกับทงเฮต่อ
“คุณเจสสิก้าเป็นไงบ้างคะ?”
“โดนลากตัวกลับโซลแล้วละครับ คุณซอฮยอนไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ยัยนั้นโดนจัดการบ้างก็ดี”
“อย่าพูดแบบนั้นสิค่ะ ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอ”
“คุณซอฮยอน…” ทงเฮหยุดเดินก่อนจะมองซอฮยอน “คุณรักไอ้คยูมันใช่มั้ย?”
ซอฮยอนไม่ตอบคำถามแต่เธอกลับยิ้มออกมาอย่างจริงใจ ทงเฮจึงประเมินรอยยิ้มนั้นแทนคำตอบ
“ดูแลมันดีๆละครับ สักวันมันต้องค่าของคุณ”
“ฉันไม่ได้หวังค่ะ เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว”
“ไม่ได้ทรมานหรอครับ?”
“การที่เราจะรู้สึกรักใครมันไม่มีคำว่าทรมานหรอกค่ะ มันมีแต่คำว่าความสุข ขึ้นอยู่กับว่าจะสุขน้อยหรือสุขมากเท่านั้นเอง”
“เพราะถ้ามันทรมานมันคงไม่ใช่ความรัก…” ทงเฮต่อขึ้นมา ตอนนี้เขานึกถึงซูยอน ซอฮยอนจึงมองเขาแล้วยิ้มให้
“คุณทงเฮจะรับซุปสาหร่ายร้อนๆก่อนกลับมั้ยคะ? อากาศค่อนข้างเย็น”
“ผมขอเป็นข้าวกิมจิไข่ดาวกับซุปสาหร่ายร้อนๆได้ไหมครับ? ฮ่าๆ” เขาหัวเราะ
“ได้สิค่ะ… รอสักครู่นะค่ะฉันจะไปเอามาให้” ซอฮยอนยิ้มกว้างก่อนจะเดินเข้าครัวแล้วทิ้งให้ทงเฮอยู่คนเดียวที่โต๊ะอาหาร เขามองซอฮยอนจนลับ ซอฮยอนเป็นผู้หญิงที่จริงใจ แสนดี และมองโลกในแง่ดี เขารู้สึกเอ็ดดูซอฮยอนมากเหลือเกิน
ตกดึก
ทงเฮกลับไปแล้ว แล้วตอนนี้ขวดน้ำเกลือที่ให้คยูฮยอนก็ถูกถอดออกแล้ว ซอฮยอนกำลังเช็ดตัวให้เขาหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ วันนี้ยังไงเธอก็ตั้งใจไว้ว่า จะอยู่ดูแลคยูฮยอน เพื่อว่าในช่วงที่ดึกกว่านี้ เขาต้องการความช่วยเหลือจากเธอ
ซอฮยอนยกชามไปเก็บในห้องน้ำก่อนจะทำความสะอาดผ้าขนหนูหลังจากที่เช็ดตัวให้ชายหนุ่มเสร็จ ใบหน้าของเขาไม่ซีดเหมือนเมื่อวาน ไข้ของเขาลดลงมาก เว้นเสียแต่ว่าเขายังไม่ตื่นขึ้นมาแค่นั้น
เพล้ง!
ซอฮยอนรีบวิ่งออกไปดู สิ่งที่เธอพบคือ คยูฮยอนปัดแก้วน้ำที่เธอวางไว้บนหัวเตียงตกแตก หญิงสาวจึงรีบเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะรินน้ำให้เขาใหม่ แล้วประคองเขาดื่มน้ำ
“หิวน้ำทำไมไม่บอกฉันค่ะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงเข้ม
“ฉันหาเธอไม่เจอ… เธอไปไหนมา?” เขาพูดด้วยเสียงแหบ
“ฉันอยู่ในห้องน้ำนะค่ะ ซักผ้าขนหนูอยู่ คุณหิวไหม? เพิ่งตื่นมาน่าจะหิว”
คยูฮยอนพยักหน้าแทนคำตอบ ซอฮยอนจึงพยุงเขาให้นั่งขึ้นแล้วพิงหัวกับหัวเตียง โดยกำชับเขาว่า ‘อย่านอนอีก เดี๋ยวจะปวดหัว’
ซอฮยอนใช้เวลาไม่นานในการทำโจ๊กสาหร่ายร้อนๆให้เขา และคยูฮยอนก็กินมันจนหมด แต่ตอนนี้เขากำลังดื้อที่จะไม่กินยา
“ฉันหายแล้ว เธอไม่เห็นหรอไง ไข้ก็ไม่มี หน้าก็สดชื่น” เขาเถียง
“แต่คุณหมอสั่งมานิค่ะ”
“แต่ฉันเป็นเจ้านายเธอนะ เชื่อหมอกว่าเจ้านายหรอ?”
“โอเคค่ะ… ไม่กินก็ไม่กิน โดนจับฉีดยาอีกก็อย่ามาโอดครวญทีหลังแล้วกัน”
“ไม่ต้องมาทำตัวเหมือนแม่ได้ไหมห่ะ”
“ฉันไม่กล้าหรอกค่ะ มีลูกอย่างคุณฉันไมเกรนตายก่อนพอดี โตขนาดนี้แล้วยังจะดื้ออีก”
“ซอฮยอน!”
“ขึ้นเสียงแบบนี้แสดงว่าหายดีแล้วจริงๆ” เธอยิ้ม “คืนนี้ฉันกะว่าจะนอนเฝ้าคุณ คงไม่ต้องแล้วละ” ซอฮยอนทำท่าจะลุกแต่คยูฮยอนกลับดึงแขนเธอลงมานั่งตักของเขา
“ปล่อยนะค่ะ!”
“ฉันไม่สบายนะ…. เธอต้องอยู่ดูแลสิ” เขาแนบหน้ากับหลังของซอฮยอน พลางอ้อนเหมือนลูกอ้อนแม่
“ไม่สบายต้องทานยาและพักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไวๆค่ะ”
“กินเธอได้ไหม?”
“คุณคยูฮยอน!” ซอฮยอนดุ “มันไม่ใช่เวลาเล่นนะค่ะ”
“ฉันก็ไม่ได้เล่น ถ้าเธออยากให้ฉันกินยาเธอต้องป้อนฉัน” เขายิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่ค่ะ!”
“งั้นฉันก็ไม่กิน ตายๆไปเลย”
“คุณคยูฮยอน…” เธอถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองหน้าเขา “โอเคค่ะๆ ป้อนแล้ว” หญิงสาวหยิบยาที่เขาต้องทานมาไว้ในฝ่ามือก่อนจะหยิบมันทีละเม็ดแล้วจ่อปากชายหนุ่ม แต่เขากลับส่ายหน้า ซอฮยอนจึงเลิกคิ้วถาม
“ป้อนยา…” คยูฮยอนชี้ที่ปากของเขาก่อนจะยิ้มอย่างน่ารัก ซอฮยอนถอนหายใจ เธอไม่น่าหลวมตัว ให้ตายสิ
ซอฮยอนหยิบยาใส่ปากตัวเอง ก่อนจะยกน้ำดื่มตามแล้วประกบปากคยูฮยอนทันที ก่อนจะปล่อยยาเข้าไปในปากของเขา ซอฮยอนจะผละออกเมื่อเธอป้อนยาเสร็จแต่คยูฮยอนกลับโอบเอวของเธอและกระชากเข้าหาตัวเอง ก่อนจะมอบรสจูบที่แสนหวานให้กับเธอ
ฉันยอมอีกแล้ว เธอยอมอีกแล้วนะชเวซอฮยอน….
ความคิดเห็น