ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 12 เลิกรา
Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน
ตอนที่ 12 เลิกรา
ตอนนี้หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินเพื่อรายงานอาการของนิวให้ทุกคนรู้ และให้ญาติเซ็นต์ยินยอมในการรักษา
"อาการของผู้ป่วยตอนนี้คือ แขนด้านขวาหักสองท่อน บาดแผลตามตัวค่อนข้างลึก หมอจึงทำความสะอาดแผลแล้วเย็บ คลื่นสมองไม่เป็นปกติ หมอสันนิษฐานว่าอาจจะมีเลือดคลั่งในสมอง จะต้องทำการผ่าตัดเอาเลือกเสียออกไม่งั้นผู้ป่วยอาจไม่รอด" หมอหยุดพูดเพื่อให้ทางญาติได้ซักถาม
"ถ้าผ่าแล้ว ลูกของผมจะมีสิทธิ์รอดไหมครับ แล้วจะเกิดผลอะไรข้างเคียงหรือเปล่า" พ่อของนิวถามหมอ
"ถ้าการผ่าสมองเป็นไปด้วยดี ผู้ป่วยก็มีสิทธิ์รอดครับ แต่หลังการผ่านั้นหมอไม่รับประกันว่าสมองของผู้ป่วยจะปกติดังเดิม โดยรวมแล้วผู้ป่วยมีโอกาสที่จะรอดเพียง 50/50 เท่านั้น หมอขอให้ญาติเตรียมใจไว้ส่วนนึงเพื่อการลาจากของผู้ป่วยนะครับ ทางญาติจะเซ็นต์ยินยอมการผ่าตัดไหมครับ"
"คะ ยินยอมคะ ทำยังไงก็ได้ให้ลูกของดิฉันหายและกลับมาเป็นเหมือนเดิม" แม่ของนิวพูด
"งั้นเชิญด้านนี้เลยครับ" หมอเดินนำตามด้วยพ่อและแม่ของนิว
"ฮือๆๆ นิว ฮือๆๆ นิวต้องไม่เป็นอะไรนะ นิวต้องอยู่กะเรา ฮือๆๆ" เคนร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบ
"ฮือๆๆ ใช่นิวต้องไม่เป็นอะไร กูเชื่อว่านิวต้องหายดี ฮือๆๆๆ" เจย์ก็ร้องไห้ออกมาอีกคน และโอ๊ตที่กำลังเดินมาพอดี เห็นเพื่อนร้องไห้ ด้วยความตกใจเลยรีบเข้ามาถาม
"พะ พะ พวกมึงร้องไห้กันทำไม นิวเป็นอะไร ฮ๊า!! นิวเป็นอะไร" โอ๊ตเดินเข้ามาเขย่าตัวเจย์
"ฮือๆๆ หมอบอกว่านิวต้องผ่าสมอง มันมีโอกาสรอดแค่ 50/50 เท่านั้น และไม่รับประกันว่าหลังการผ่าสมองนิวจะเหมือนเดิม กูสงสารเพื่อนว่ะ ฮือๆๆ" เจย์ตอบโอ๊ตในขณะที่ตัวเองร้องไห้จนพูดแทบไม่รู้เรื่อง
"พวกมึงอย่าร้องไห้ดิ มันไม่ดีนะเว้ย นิวยังไม่เป็นอะไรซะหน่อย มันต้องหายแน่ๆ เชื่อกู ฮือๆๆ มันต้องหาย" โอ๊ตบอกให้เพื่อนอย่าร้องไห้แต่เขาเองกลับร้องออกมา จนทำให้เจย์และเคนหันมามองหน้า ทางแม่ของนิวที่เซ็นต์ยินยอมเสร็จแล้วก็เดินกลับมานั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉินอีกครั้ง
"คุณคะ ลูกของเราจะเป็นอะไรมากไหมคะ ฉันสงสารลูกเหลือเกิน" แม่ของนิวพูดออกมาด้วยน้ำตาเธอเจ็บปวดกับเหตุการณ์ครั้งนี้อย่างมาก
"คุณอย่าคิดมากนะ ผมเชื่อว่าลูกของเราต้องอยู่กับเรา เขาจะไม่เป็นอะไร" พ่อของนิวดึงแม่มากอดเพื่อเป็นการปลอบใจ
"คะ ฉันก็คิดอย่างนั้น ถ้าลูกหายดีฉันจะไม่ทำอะไรให้ลูกเสียใจเลย ฉันจะทำให้เขามีความสุขที่สุด"
"ผมเองก็เหมือนกัน ผมจะไม่ทำให้นิวเครียดเพราะผมอีกต่อไป" พ่อและแม่ของนิวนั่งกอดกันเพื่อปลอบใจกันและกันว่าลูกของเขาทั้งสองจะต้องไม่เป็นอะไร เพราะนิวถือว่าเป็นแก้วตาดวงใจของทั้งสองเลยก็ว่าได้
... ผ่านไป 4 ชั่วโมง ...
เวลาการผ่าตัดเพื่อนำเอาเลือดเสียที่คลั่งอยู่ในสมองของนิวผ่านไปกว่า 4 ชั่วโมงแล้ว ทั้งพ่อและแม่ของนิวรวมทั้งเพื่อนๆก็นั่งเฝ้าอย่างใจจดใจจ่อลุ้นว่าอาการของนิวนั้นจะออกมาเป็นเช่นไร ซึ่งในขณะนี้โซ่ลุกออกมาจากห้องพัก เพื่อมารวมกับเพื่อนๆแล้ว
"มึงรีบออกมาทำไมว่ะ ไม่นอนพัก มึงดูไม่ดีขึ้นเลย" เจย์ที่เห็นโซ่เดินออกมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี
"กูบอกให้มันนอนต่อก็ไม่นอน จะลุกออกมาท่าเดียว" โอ๊ตที่เดินตามพูดอย่างเป็นห่วง
"เหอะหน่า กูไหว กูไม่เป็นไรหรอก กูอย่างมารอดูอาการนิวมากกว่า" โซ่พูดขณะเดินมานั่งข้างๆเคน
"ทำไมมึงไม่นอนพัก แล้วถ้ามึงเป็นอะไรไปอีกคน กูคงบ้ามากกว่านี้" เคนพูดขึ้นแต่ไม่ได้มองหน้าโซ่
"กูอยากมารอดูอาการนิวมากกว่า แค่นี้กูไม่เป็นไรมากหรอก"
"เมื่อกี้ กูขอโทษนะ กูแค่เป็นห่วงนิวเลยใส่อารมณ์ไปอย่างนั้น"
"ไม่เป็นไร กูไม่ได้โกรธมึงหรอก อีกอย่างกูสมควรที่จะโดนละ" โซ่เอื้อมมือไปตบไหล่เคนเบาๆ
"อืม" เคนยิ้มให่โซ่อย่างอ่อนโยน ความเป็นเพื่อนของทั้งสองคนกลับมาแน่นแฟ้นดังเดิมแล้ว โอ๊ตและเจย์ที่ยืนมองอยู่ก็เดินเข้ามากอดไหล่เพื่อนทั้งสอง
"เรามาอธิฐานให้นิวไม่เป็นอะไรกันเถอะ กูเชื่อว่าถ้าพวกเราดีกันเหมือนเดิม นิวแมร่งต้องดีใจแน่ๆ" เคนชักชวนเพื่อน เพื่อนๆทุกคนตอบรับ แล้วต่างก็นั่งนิ่งเพื่อกล่าวคำอธิถานของตนเองในใจ และไม่นานหมอก็เดินออกมาจากห้องผ่าตัด โซ่และเพื่อนๆจึงรีบวิ่งไปรวมกับพ่อและแม่ของนิวทันที
"ลูกของดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ คุณหมอ" แม่ของนิวไม่รอให้หมอเอ่ยปาก เธอชิงตัดหน้าถามก่อน
"ตอนนี้การผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลังใจของผู้ป่วยดีมากจึงทำให้การผ่าตัดครั้งนี้ผ่านไปด้วยดี" หมอเว้นช่วงให้ญาติได้ถาม
"แล้วอารการเป็นยังไงบ้างครับ" พ่อของนิวถามขึ้นบ้าง
"ตอนนี้ผู้ป่วยพ้นขีดอันตรายแล้ว เหลือแต่รอดูผลหลังการผ่าตัด เรื่องอื่นก็ไม่น่าเป็นห่วงครับ"
"แล้วหลังการผ่าตัด ลูกของเราจะเป็นปกติไหมคะ"
"อันนี้ก็อยู่ที่ผู้ป่วยนะครับ บางเคสก็เป็นปกติทุกอย่าง บางเคสก็รุนแรงถึงกับนอนเป็นเจ้าชายนิทรา แต่สำหรับผู้ป่วยรายนี้สมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง หมอว่าผู้ป่วยอาจจะจำความไม่ได้ไปซักระยะหลังจากที่ผู้ป่วยฟื้นครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวนะครับ อ่อ..อีกเรื่องเราจะย้ายผู้ป่วยไปห้องพักฟื้นนะครับ เชิญคุณพ่อคุณแม่ด้านนู้นด้วย" พูดจบหมอก็เดินเข้าห้องฉุกเฉินทันที
"เฮ้อ!! กูค่อยโล่งอกหน่อย" เจย์อุทานออกมา
"โล่งอะไรว่ะ เห็นมึงไม่ได้ยินที่หมอบอกไง ว่านิวจะความจำเสื่อม" โอ๊ตพูดอย่าไม่สบายใจ
"ก็โล่งที่นิวยังอยู่กะเราไง แค่นี้คำอธิฐานของกูก็สำเร็จและ"
"เออว่ะ แค่นิวยังอยู่กะเรากูก็พอใจละ" โอ๊ตเห็นด้วยกับเจย์ซะงั้น
"มึงเป็นไรว่ะไอ้โซ่ นิวพ้นขีดอันตรายแล้วยังมาทำหน้าเครียดอีก" เจย์หันไปถามโซ่ที่ทำหน้าเครียด
"กูกลัวนิวจำกูไม่ได้ว่ะ แล้วอีกอย่างนิวยังไม่ฟื้นกูยังปล่อยวางไม่ได้หรอก" โซ่พูด
"เอาหน่า ๆๆ ยังไงมันก็ต้องฟื้น และอีกอย่างเราเป็นเพื่อนสนิทของมัน มันต้องจำเราได้อยู่แล้ว ถึงจะจำไม่ได้เราก็เริ่มต้นกันใหม่ก็ได้นิ เนอะไอ้เคน" โอ๊ตพูดและหันไปหาเคนเพื่อหาตัวร่วม
"เออๆ กูว่าไอ้นิวมันจำมึงได้อยู่แล้วล่ะ มึงเล่นทำกับมันซะขนาดนั้น อีกอย่างมึงเป็นคนที่มันรักมาก ทำไมมันจะจำมึงไม่ได้ เลิกเครียดได้แล้ว" เคนตบไหล่โซ่เบาๆเป็นการให้กำลังใจ
"โหย..ไอ้นี่ จะให้กำลังใจกูหรือตอกย้ำกูว่ะเนี่ย สาสสส" โซ่หันมายิ้มให้เพื่อนๆ แต่ยังแฝงไปด้วยความกังวล
"55555 กูล้อเล่น ป่ะ ไปรอนิวที่ห้องพักเหอะ กูอยากเจอนิวใจจะขาดละ" เคนชวนเพื่อน
"เกินหน้าเกินตากูเลยนะไอ้เคน นิวอะของกู"
"แล้วน้องฟ้าไม่ใช่ของมึงหรอ แหมๆๆเห็นช่วงหลังๆเนี่ยหวานหยดเลยนะมึง ตกลงแล้วมึงจะเอาทั้งหน้าทั้งหลังเลยหรอว่ะไอ้โซ่" โอ๊ตพูดล้อโซ่ จนทำให้โซ่หน้าแดง
"เชี่ยโอ๊ต ปากดีนะมึง เรื่องน้องฟ้าอ่ะ กูไม่ได้ชอบน้องเค้าเลยแม้แต่น้อย ที่คบไปอ่ะเพื่อมันจะลืมนิวไง แต่ยิ่งทำอย่างนั้นมันยิ่งทำให้กูคิดถึงนิวมากกว่าเดิม สรุปคือกูไม่สามารถลืมนิวได้จริงๆ และอีกคำตอบ กูชอบเอาได้แค่ข้างหลังว่ะ 55555" โซ่พูดจบก็วิ่งไปที่ห้องพักฟื้นของนิวทันที ปล่อยให้เพื่อนยืนอึ้งกับคำตอบของเขา
... 3 วันผ่านไป ...
3 วันผ่านมาแล้วหลังจากที่นิวได้รับการผ่าตัด แต่นิวยังคงนอนนิ่งไม่มีปฏิกิริยาว่าจะฟื้นขึ้นมาแต่อย่างใด จนตอนนี้ทั้งพ่อและแม่ของนิวเป็นห่วง โดยที่แม่ของนิวเฝ้าดูลูกไม่ห่างจนตัวเองกินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่ยังดีที่มีโซ่มาคอยผลัดเวณเฝ้านิว ซึ่งหลังจากที่โซ่เลิกเรียนแล้วเขาจะตรงมาที่โรงพยาบาลทันที อยู่เฝ้านิวจนถึงเช้าและไปโรงเรียนในวันถัดไป เขาทำอย่างนี้มา 3 วัน โดยที่ขออนุญาติทางบ้านเรียบร้อยแล้ว ทางบ้านโซ่ก็เข้าใจว่าโซ่เป็นห่วงนิวมากจึงไม่ว่าอะไร
"น้าขอบใจโซ่มากนะ ที่มาช่วยน้าเฝ้านิว น้าผู้ชายเขาก็ติดงาน หน้าที่นี้ก็ต้องเป็นของน้า แต่ดีที่โซ่ยังมาช่วย ถ้าไม่มีโซ่น้าก็ไม่รู้จะไหวรึเปล่า" แม่ของนิวพูดกลับโซ่ในขณะที่เธอกำลังจะกลับบ้านไปพักผ่อน
"ไม่เป็นไรครับคุณน้า สำหรับนิวแล้วผมทำได้ทุกอย่างครับ อีกอย่างถ้าคุณน้าเป็นอะไรไปอีกคนแล้วถ้านิวตื่นมา นิวต้องเสียใจแน่ๆเลยครับ"
"จ๊ะ ยังไงน้าก็ต้องขอบใจโซ่อีกที ทุกๆอย่างที่โซ่ทำ มันทำให้น้าเห็นแล้วหละว่าโซ่หวังดีกับนิวขนาดไหน ถ้านิวรับรู้เขาคงดีใจมากนะ" แม่ของนิวยิ้มอย่างอ่อนโยน
"ครับ ผมก็หวังว่านิวจะรับรู้บ้าง"
"งั้นน้ากลับก่อนนะ ที่เหลือฝากด้วยนะจ๊ะ" พูดจบแม่ของนิวก็เดินออกจาห้องไป
"นิว เมื่อไหร่นิวจะตื่นซักที อย่าขี้เซาสิ ตื่นมาคุยกะโซ่หน่อยนะ นิวรู้ไหมโซ่เจ็บปวดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ขนาดไหน โซ่อยากจะเป็นคนที่โดนรถชนแทนนิว เป็นคนที่โดนผ่าตัดแทนนิว และอยากจะเป็นคนที่นอนนิ่งแบบนี้แทนนิว" โซ่ร้องไห้ออกมาและซุกหน้าของเขาไปที่มือของนิว
"โซ่รู้ว่าโซ่ผิด ผิดที่ปิดกลั้นหัวใจ ผิดที่หลอกตัวเอง จนทำให้นิวต้องทุกข์ทนอยู่คนเดียวมาตลอดโดยที่นิวไม่เคยแสดงให้โซ่เห็นเลย โซ่ผิดสัญญาที่ให้ไว้กับนิว สัญญาที่ว่าจะไม่ใครมาทำร้ายนิวจะปกป้องนิว แต่กลับเป็นโซ่เองที่ทำร้ายนิว ฮือๆๆ โซ่ผิดเอง ยกโทษให้โซ่นะ ตื่นมาคุยกะโซ่นะ ฮือๆๆ" โซ่ยังคงพูดกับนิวแต่ไม่มีการตอบรับใดๆจากนิวเลย จากนั้นโซ่จึงเดินไปหยิบกีตาร์ตัวโปรดของเขาที่นำติดตัวมาโรงพยาบาลด้วยทุกวันเพื่อมาเล่นให้นิวฟัง เขาเริ่มเกากีตาร์เบาๆ เป็นเพลงที่ทั้งสองคุ้นเคย นั่นคือเพลงจากนี้ไปจนนิรันดร์เพราะโซ่รู้ดีว่าเพลงนี้เป็นเพลงโปรดของนิวและยังเป็นเพลงที่ร้องด้วยกันบ่อยๆ โซ่ทำอย่างนี้มา 3 วันแล้วเพื่อหวังให้นิวฟื้นขึ้นมา
"นิว ตื่นมาร้องเพลงโปรดของเราสิ อย่างที่โซ่เคยบอกถ้าไม่มีเสียงร้องเพลงของนิวเสียงกีตาร์ของโซ่ก็ไม่เพราะหรอก นิวตื่นมาร้องเพลงซิ ตื่นมาร้องเพลงกะโซ่นะ ฮือๆๆๆ" โซ่ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดที่เห็นคนที่เขารักนอนนิ่งแบบนี้
"จะมีเพียงเธอรักเพียงแต่เธอ โอบกอดเธอด้วยร๊ากกก ~ " เสียงโทรศัพท์ของโซ่ดังขึ้น โซ่จึงหยิบขึ้นมาดูและเห็นเป็นชื่อ “ฟ้า” เขาตัดสินใจอยู่นานกว่าจะรับ
"ฮัลโหล" ในที่สุดโซ่ก็ตัดสินใจรับโทรศัพท์
[ฮัลโหล พี่โซ่ ทำไมฟ้าโทรไปตั้งหลายรอบพี่โซ่ไม่รับโทรศัพท์ฟ้า] เสียงจากโทรศัพท์ดังออกมาจนโซ่ต้องเอาโทรศัพท์ออกจากหู
"พี่ไม่ค่อยว่างอะ" โซ่ตอบสั้นๆ
[ไม่ว่างอะไรคะ เห็นวันๆนั่งเฝ้าแต่พี่นิว เฝ้าไปใช่ว่าจะตื่นขึ้นมาซะหน่อย]
"นี่ฟ้า พูดอะไรให้มันเป็นมงคลหน่อย แล้วโทรมามีอะไร" โซ่เริ่มเสียงแข็งขึ้น
[คือฟ้าเหงาอะ อยากไปเที่ยวแต่ไม่มีเพื่อนไป พี่โซ่ไปกับฟ้านะ]
"พี่ก็บอกไปแล้วไง ว่าพี่ไม่ว่าง" โซ่เริ่มเบื่อ
[พี่โซ่เป็นอะไรไปคะ ช่วงนี้ดูเหินห่างจัง ชวนไปไหนก็ไม่ไป ทำอะไรก็ไม่ทำ ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ วันๆคลุกอยู่แต่กับพี่นิว ไม่เห็นสนใจฟ้าบ้างเลย]
"เฮ้อ มีอะไรอีกไหมฟ้า พี่จะวางแล้วนะ"
[อย่าเพิ่งวางสิคะ ! คุยกับฟ้าให้รู้เรื่องก่อน] ไม่ทันที่ฟ้าจะได้พูดอะไรต่อ โซ่ก็กดวางสายก่อน
"เฮ้อ น่าเบื่อจริงๆ ไม่น่าเลยเรา" โซ่พูดกับตัวเองเบาๆ และเดินมานั่งข้างเตียงนิว
"นิว โซ่จะแก้ปัญหายังไงดี ไม่มีนิวมาคอยให้คำปรึกษาทุกอย่างมันก็ยุ่งยากไปหมดเลย" พูดจบก็หมอบลงกับเตียงข้างๆนิว
... 30 นาทีผ่านไป ...
หลังจากที่โซ่กดวางสายฟ้าไปนั้น เธอก็รีบออกจากบ้านมายังโรงพยาบาลทันทีเพื่อเคลียกับโซ่ให้รู้เรื่อง ฟ้าเป็นคนทีไม่ยอมอะไรง่ายๆ หากเธอต้องการอะไรเธอต้องได้สิ่งนั้น นิสัยของเธอแฝงอยู่ภายใต้ใบหน้าที่น่ารัก จนทำให้ผู้ชายหลายๆคนที่เห็นถึงกลับตกหลุมรักไปตามๆกัน
"พี่โซ่คะ ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!!" ฟ้าเขย่าตัวโซ่อย่างแรง
"อะไรเนี่ยฟ้า มาทำไม" โซ่ตื่นขึ้นมาถึงกับตกใจ ที่อยู่ๆดีฟ้าก็มาหาเขาถึงที่นี่
"ก็มาหาพี่โซ่ไง เรามีเรื่องต้องเคลียกันนะคะ" ฟ้าพูดเสียงแข็ง
"ก็ดีเหมือนกัน มันจะได้จบๆกันไป" โซ่พูดและทำสีหน้าไม่พอใจ
"ทำไมพี่โซ่ต้องทำหน้าอย่างนั้นใส่ฟ้าด้วยละคะ พี่ก็รู้ว่าฟ้าไม่ชอบ" ฟ้าทำเป็นงอน
"พี่ว่าเราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่านะ" โซ่ดึงฟ้าออกไประเบียงห้อง เพราะเขากลัวจะรบกวนนิว ทั้งๆที่รู้ว่านิวยังไม่ฟื้นก็ตาม
"ไม่คะ ฟ้าจะคุยตรงนี้ ทำไมต้องออกไปข้างนอกด้วย หรือกลัวพี่นิวตื่น หึ! คงจะตื่นอยู่หรอกสภาพแบบนี้" ฟ้าพูดและนิวด้วยสายตาสมเพส
"หยุดพูดกับนิวแบบนี้นะ !!" โซ่เริ่มขึ้นเสียง
"ทำไมคะ เดี๋ยวนี้ฟ้าแตะต้องพี่นิวไม่ได้เลยนะ พี่โซ่เป็นอะไรไปเนี่ย หรือว่าพี่โซ่ติดเชื้อพวกวิปริตไปรักเพศเดียวกันอย่างพี่นิวคะ" ฟ้าทำสายตาขยะแขยง
"หยุดทำสายตาอย่างนั้นใส่นิวซะที" โซ่ตะหวาดใส่
"อะไรกันคะพี่โซ่ แค่นี้ต้องตะหวาดฟ้าด้วยหรอ"
"ตรงๆเลยนะ พี่จะให้ฟ้าเป็นคนบอกเลิกพี่ เพราะพี่เป็นคนขอคบกับฟ้า เพื่อไม่ให้ฟ้าเสียหน้าและอายเพื่อนๆ ฟ้าบอกเลิกพี่มาได้เลย" โซ่ทำหน้านิ่งเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับการเลิกครั้งนี้
"ไม่คะฟ้าไม่เลิก ฟ้ารักพี่โซ่นะ เรื่องแค่นี้ฟ้าให้อภัยพี่ก็ได้ แต่ฟ้าจะไม่เลิกกับพี่เด็ดขาด" ฟ้ายังคงตื้อ
"เฮ้อ! นี่พี่พูดมาขนาดนี้แล้ว ฟ้ายังไม่รู้อีกหรอ ว่าพี่ไม่เคยรักฟ้าเลย"
"ไม่จริง! แล้วที่ผ่านมามันอะไรกันคะ ถ้าพี่ไม่รักฟ้าแล้วพี่คบกับฟ้าทำไม"
"พี่ขอโทษ พี่ผิดเองที่ก่อเรื่องทั้งหมดขึ้น"
"ไม่คะ ฟ้าไม่ต้องการคำขอโทษ ฟ้าแค่ต้องการให้เราเป็นเหมือนเดิม นะคะพี่โซ่ๆๆ" ฟ้าเดินเข้ามาเขย่าตัวโซ่
"ไม่ฟ้า มันจะไม่เหมือนเดิม ไม่สิ มันไม่เคยเกิดขึ้นตะหาก" โซ่ยังคงยืนเฉย
"ฟ้างงไปหมดแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน พี่โซ่บอกฟ้ามานะว่ามันเรื่องอะไรกัน !!" ฟ้าเขย่าตัวโซ่แรงขึ้น
"พี่ไม่ได้ชอบผู้หญิง และคนที่พี่รักคือนิว!!" ในที่สุดโซ่ก็พูดออกมา ตอนแรกเขากะจะให้ฟ้าบอกเลิกแล้วมันจะได้จบๆกันไป แต่ไม่เป็นอย่างที่เขาคิดเมื่อฟ้าตื้อ ไม่ยอมเลิกกับเขา โซ่จึงต้องพูดความจริง
"ไม่จริง ไม่จริง ฟ้าไม่เชื่อ พี่โซ่โกหกฟ้า ไม่จริง ฮือๆๆ" ฟ้าร้องไห้อย่างกระวนกระวายและทรุดตัวลงกับพื้น
"มันคือความจริงฟ้า พี่ขอโทษ" โซ่นั่งลงเพื่อจะช่วยพยุงฟ้าขึ้น
"อย่า อย่ามาแตะตัวฟ้า เอามือพี่ออกไป !!" เธอสะบัดมือโซ่ออก
"ฟ้า พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ พี่ผิดเองที่ฝืนความรู้สึกตัวเอง" โซ่พูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด
"พอเถอะคะ เลิกพูดคำว่าขอโทษสักที ทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรกว่าเป็นเกย์ ฟ้าจะได้ไม่ลดตัวลงมาคลุกคลีด้วย รู้ไหมว่าฟ้าขยะแขยงคนประเภทนี้ขนาดไหน ยิ่งโดยเฉพาะไอ้บ้านิวแล้วฟ้ายิ่งไม่อยากเข้าใกล้ แต่นี่นึกไม่ถึงว่าพี่โซ่จะเป็นซะเอง เหอะ! ฟ้ามันตาบอด มองไม่ออกได้ไงว่าพี่เป็นพวกวิปริตผิดเพศ ต่อแต่นี้ไปอย่าได้เจอะอย่าได้เจอกันอีกเลย ฟ้าลาคะ" พูดจบเธอก็เดินออกจากห้องไป
"เฮ้อ! จบซะที คนอะไร หน้าตาสวยแต่ข้างในจิตรใจแฝงไปด้วยความโหดร้าย" โซ่พูดกับตัวเองเบาๆ
"นิวตอนนี้โซ่โสดแล้วนะ นิวรีบๆตื่นมาสิ โซ่จะได้ขอนิวเป็นแฟน" โซ่พูดพลางลูบหัวนิว
"นิวจำที่โซ่บอกได้ไหม ว่าความรักอะมันไม่เคยแบ่งเพศ แต่คนเราตะหากที่เป็นคนแบ่งเพศให้กับความรัก ทั้งๆที่โซ่พูดกับนิวไปอย่างนี้แท้ๆเลย แต่ตัวเองกลับทำไม่ได้ ปล่อยให้ความกลัวมาครอบงำจิตรใจ จนเกิดเรื่องบ้าๆแบบนีขึ้นมา แต่มันก็จบลงแล้วละ หลังจากที่นิวตื่นมาแล้วเรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่นะ" พูดจบโซ่ก็นั่งลงข้างๆนิวและหลับไปอีกรอบ
- TBC -
Talk With Writer
หวัดดีครับ ^^ ช่วงนี้อย่างที่เคยบอก ว่าไรท์ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ แต่ช่วงศุกร์-เสาร์-อาทิตย์
ไรท์จะอัพให้หลายๆตอนนะครับ ถ้ารอกันนานเกินไปก็อย่าเพิ่งหนีกันไปนะครับ
ไรท์สัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุด ให้รีดเดอร์ทุกคนได้อ่าน จะไม่ปล่อยแน่ๆ ^^
.
.
.
.
ปล.ตอนนี้ไรท์เสียใจมาก เพราะยอกวิวเพิ่มขึ้นมาก แต่ยอดเม้นยังน้อยอยู่
ความสุขของไรท์คือได้อ่านคอมเม้นต่างๆ ที่เหล่ารีดเดอร์ที่น่ารักได้โพสไว้
ในเมื่อไรท์ให้ความสุขทุกคนโดยการเขียนฟิคให้อ่านแล้ว
รีดเดอร์น่าจะให้ความสุขกลับคืนมาให้ไรท์บ้างนะครับ ... ขอแค่คนละคอมเม้นก็ยังดี TT
ทุกกำลังใจมาจากคอมเม้นทั้งนั้นนะครับ ไม่แน่ไรท์อาจหยุดแต่งต่อ ถ้าเมื่อใดไรท์หมดกำลังใจแล้วจริงๆ
ขอบคุณที่ติดตามกันมานะครับ :"))
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น