คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER 13
------------------------------------
เพราะยอมรับผิดทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของเรา
คงไม่มีเหตุผลอะไร.. ที่ต้องทนอยู่
------------------------------------
CHAPTER 13
“ฮึ่!”เสียงพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดของคุณคิม พร้อมเจ้าตัวที่เดินวนไปวนมาอยู่ตรงหน้าซูโฮที่กำลังรู้สึกอึดอัด ใบหน้าหวานก้มหน้างุดพลางเหลือบมองคนเป็นพ่อระยะๆ
นึกแล้วก็อดโมโหไม่ได้ เมื่อเช้าแทนที่เขาจะได้หยุดพักอยู่บ้านอย่างสงบสุข แต่ก็โดนไอ้คนตัวสูงที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโซฟามาสร้างเรื่องวุ่นวายให้จนได้!
ดีแค่ไหนที่พ่อเขาไม่ตกใจจนปืนลั่นใส่เซฮุน ถ้าหมอนั่นตายขึ้นมาละก็… -3- ฮึ่ย!
“เอ่อ.. คุณพ่อครับ..”
“ใครพ่อแก!!!”คนมีอายุหันไปตะโกนใส่ร่างสูงที่เพิ่งจะบอกว่าเป็น ‘ลูกเขยบ้านนี้’ เขาจะอยากจะยิงทิ้งตอนนั้นจริงๆ
“คือ..”แม้จะโดนตวาดแต่เขาก็ยังยิ้มสู้ ที่ซูโฮมองแล้วมันน่าโดนถีบเหลือเกิน
“ทำไมแกถึงพูดแบบนั้น?.. แกก็เห็นว่าจุนมยอนเป็นผู้ชาย!”สิ้นเสียงของคุณคิม ใบหน้าทะเล้นของเซฮุนก็ดูสงบขึ้น ก่อนเขาจะตอบ
“ผู้ชายก็จริงครับ.. แต่คุณดูสิ จุนมยอนนะ ตัวเล็ก ผิวขาว ปากแดง น่ารักจะตาย นิสัยด้วยนะครับ น่ารักมากๆ.. ผมลืมไปเลยละว่าเขาเป็นผู้ชาย”
คำตอบนี้ทำเอาร่างบางอยากจะมุดหน้าลงกับโซฟา พูดตรงเลยๆ.. จุนมยอนเขิน T///////-///////T
คนเป็นพ่อถอนหายใจอีกครั้ง.. ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นด้วยนะ เพราะลูกของเขานะได้ทางแม่มาเต็มๆ แม่สวยยังไง ลูกมันก็สวยอย่างนั้นแหละ! แต่ยังไงเขาก็ยังอยากได้ลูกสะใภ้อยู่ดี
“มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น ฉันหมายถึงลูกฉันโตขึ้นก็ต้องมีอนาคต ต้องแต่งงานมีลูก แกไม่เคยคิดหรอ?”
“ผมก็คิดครับ.. ผมก็คิดไว้เหมือนกัน” ..ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆที่เซฮุนตอบมาแบบนั้น?
“แต่คุณคิมครับ.. ลูกสะใภ้เท่านั้นหรอครับ ที่จะทำให้จุนมยอนมีอนาคต ถ้าได้ลูกเขยจุนมยอนจะหมดอนาคตเลยงั้นหรอ? มันจำเป็นหรอครับ..”
“………..”
“ไม่เมื่อสถานะของมันไม่ได้ต่างกันเลย.. มันต่างกันแค่เพศเท่านั้น”
“………..”
“ผมเอง..ผมแค่รักจุนมยอน แต่ผมยังไม่ได้คิดถึงเรื่องที่ต้องแต่งงาน ผมยังไม่ได้คิด..”
“………..”
“ตอนนี้ผมคิดเพียงอย่างเดียว.. ว่าจะทำยังไงให้วันนี้จุนมยอนมีความสุข..”
“………..”
“ทำยังไงถึงจะรักษารอยยิ้มของเขาไว้ตลอดไป.. ถึงเขาจะไม่ได้ยิ้มให้ผมก็ตาม”
ดวงตาคู่คมหันไปสบตากับร่างบางที่กำลังนั่งมองเขาอยู่พอดี แววตาที่จริงจังนั้นสะกดให้ดวงตาคู่สวยนิ่งอยู่กับที่..
“พอกันที!! นายเลิกแกล้งฉันซักที! ฉันเหนื่อยแล้ว ออกไป! นายออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ออกไป!”ร่างบางลุกขึ้นมาตวาดใส่เขา พร้อมมือบางที่ฉุดเขาให้ลุกขึ้นพร้อมกับผลักให้เขาออกไปทางประตู ก่อนเจ้าตัวจะรีบวิ่งหนีขึ้นบันไดไป
“จุนมยอนเดี๋ยวสิ! จุนมยอน! ฉันพูดจริงๆนะ ฉันไม่ได้ล้อเล่น!”
“นาย.. นายทำลูกฉันเปลี่ยนไปจริงๆ..”เสียงเข้มเอ่ยขัดก่อนที่เขาจะตะโกนเรียกอีกคนต่อไป เซฮุนหันมามองคนอาวุโสพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม
“จุนมยอนนะ.. เขาไม่ค่อยจะแสดงอารมณ์อะไรเลย.. คงมีแต่แม่เขาเท่านั้นแหละที่เคยเห็นด้านอื่นๆ”
“………..”
“และนายก็ไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้..”
“ผมรู้แล้วครับ.. ผมกำลังจะไป”ร่างสูงก้มหัว แล้วยิ้มให้กับตัวเองอย่างอ่อนแรง เขาคงต้องยอมแพ้แล้วจริงๆ ขาเรียวกำลังจะก้าวออกแต่ก็ต้องหยุดชะงักไว้เพราะประโยคถัดมา..
“ฉันจะบอกว่า.. ห้องจุนมยอนอยู่ซ้ายมือ”
ร่างสูงเดินมาหยุดลงที่หน้าห้องตามที่คุณพ่อบอกไว้ ใจเขาละอยากจะฟัดคุณพ่อของคนตัวขาวจริงๆ ใบหน้าคมเข้มยิ้มทะเล้นอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูเข้าไป
สายตาคมไล่ไปทั่วห้องสีครีมขาว สไตล์เรียบๆ เฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งทุกอย่างถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ พลันก็ไปสะดุดกับคนตัวขาวที่ยืนหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง
“เห้ยย!”ร่างบางร้องขึ้นอย่างตกใจที่อยู่ๆก็โดนสวมกอดจากด้านหลัง พยายามแกะมืออีกคนออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!!”ดิ้นไปก็เหมือนอีกคนจะยิ่งกอดแน่น สุดท้ายเลยต้องยอมแพ้ ใบหน้าหวานยู่ลงอย่างหงุดหงิด
“ฉันพูดจริงๆนะจุนมยอน.. ฉันไม่ได้ล้อเล่น”
“………..” ..รู้สึกได้เลยว่าหัวใจกำลังเต้นอย่างหนัก แต่เขาก็รู้สึกอยากจะร้องไห้เหมือนกัน..
“ฉันชอบจุนมยอนจริงๆนะ.. ถึงฉันมันจะ เออ! โคตรแย่ไงแต่ก็อยากให้จุนมยอนเชื่อ..”
“………..”
“จะไม่พูดอะไรหน่อยหรอครับ?”พอเห็นคนในอ้อมกอดนิ่งไปเลยถามออกมาด้วยเสียงที่ดูอ้อนในแบบที่คนตัวเล็กไม่เคยได้ยิน ก็นะ.. ร่างสูงไม่ตวาด ตะโกน ก็แหกปากใส่เขานิ -____-
“จริงจังรึเปล่า?..”เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา
“จริงจังครับ! จริงจังจริงๆ”
“อือ…”
“ทำไมตอบแค่นั้นละ..”พูดพร้อมเอาหน้ามาเกยไว้ที่ไหล่ ให้อีกคนสะดุ้งเล่น
“เอาหน้านายออกไปนะ! ปล่อยได้แล้วด้วย!”
“ไม่! จนกว่านายจะคุยกับฉัน!”
“ก็คุยแล้วไงนี่! เลิกบ้าได้รึยังห้ะ!?”ใบหน้าหวานหันมาตีหน้าหงุดหงิดใส่ แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิดเพราะเจอคนตัวสูงเข้ามาประชิดตัวเลยเต็มๆ
“พี่ซูโฮ..”เรียกเสียงออดอ้อนพร้อมแววตาเว้าวอน
“อ..อะไร”ร่างบางถึงกับไปไม่เป็น เพราะคนตรงหน้าไม่เคยเรียกเขาแบบนี้ แถมทำหน้าตาแบบนั้นนะ..
“พี่ชอบผมบ้างรึเปล่า?.. ว่าไงฮะ?”
โอเซฮุน!!! ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้!! T////^////T
“ฉัน..”
“ว่าไงละฮะ?”
“ฉัน..ไม่รู้..”
“งั้นต้อง..”
“อย่านะ!!! ฉันยังไม่เคลียร์กับนายเรื่องคราวที่แล้วเลยนะ!!”ดวงตาคู่สวยจ้องอีกคนอย่างคาดโทษ มือขาวพยายามผลักอีกคนออกแต่ก็โดนรวบไปกุมไว้จนได้
“ผมขอโทษนะ.. หายโกรธนะฮะ”
“อื้อ.. ปล่อยมือได้แล้ว..”บางทีร่างบางก็ไม่ใช่คนใจแข็งอะไรเลยจริงๆ =_____=
“แล้วตกลงชอบผมบ้างรึเปล่า?..”
“..คิดเอาเองสิ!”ซูโฮเสหน้าหนีไปอีกทางเพราะแก้มเขากำลังแดงระเรื่อ..
เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปชอบอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่อยากจะยอมรับเลยจริงๆ ใจก็เกลียด ก็รำคาญ แต่มันก็ชอบไปซะแล้ว.. ออมม่า จุนมยอนจะเอาไงดี T/////^//////T
“คิส?.. จูบอะหรอ?”
“จะบ้ารึไง!!”
“โอเคฮะๆ เข้าใจแล้ว.. ผมจะคิดว่าพี่คิดเหมือนผมแล้วกันนะ”
“อื้อ..”ตอบไปแบบนั้น แต่อีกคนนี่สิคิดว่าเอ่ยเล่นๆไม่นึกว่าคนตัวขาวจะตอบรับมา ตาของเซฮุนเบิกกว้างทันที
“เห้ย!! ฉันขออัดเสียงไว้ได้ปะ? อ้ากกกก!”
“ฮ่ะๆ อะไรของนายเนี่ย?”เสียงหัวเราะน้อยๆของคนตัวเล็กทำให้เซฮุนหันไปมองแล้วเหมือนจะลอย คนอะไรทำอะไรก็น่ารักไปหมด
“น่ารักอีกแล้วนะจุนมยอน”
“พอได้แล้วน่า -////////-”มือขาวยกขึ้นปัดมืออีกคนที่กำลังเอื้อมมาจับแก้มเขา
“งั้นเราเป็นแฟน..”
“ยัง! ฉันยังไม่เป็นแฟนกับนายเด็ดขาด!”
“อะไรกัน ฉันจีบ..”
“ไม่ก็ไม่สิ! มันยังต้องใช้เวลามากกว่านี้นะ”
“โอเคๆ ยอมแล้วๆ งั้นตอนนี้ทำเหมือนแฟนได้ใช่ปะ?”
“อือ.. แต่นายต้องมีขอบเขตกับฉัน ไม่ก็คือไม่!”..คงเป็นเรื่องถึงเนื้อถึงตัว คำพูดแทะโลมประมาณนั้นแหละ..
“อย่างนี้ฉันต้องเอาเมียไปอวดผัวอย่างไอ้ไคมันแล้วละ!!”
“โอเซฮุน!!!!!!”
ออมม่าฮะ.. จุนมยอนคิดผิดคิดถูกเนี่ย T////^////T
“ได้โปรดคืนหัวใจของฉัน.. ที่นายขโมยไปเถอะนะ..”
เจ็บ.. ทำไมฟังประโยคนี้แล้วถึงเจ็บแบบนี้.. ชานยอลหยุดอยู่กับที่ ขาที่เคยคิดว่าจะก้าวเดินกลับนิ่งราวกับถูกสะกด เขาหมุนตัวกลับช้าๆ สายตาคมจ้องภาพคนตัวเล็กที่ฟุบหน้าลงร้องไห้กับโต๊ะ เสียงสะอื้นที่ดังชัดเจนทำให้เขาเข้าใจทันที.. เขาจะไม่รออะไรแล้ว ไม่จำเป็นแล้ว
“แบคฮยอน.. ขอโทษนะ.. ขอโทษ”คนตัวเล็กเบิกตากว้างกับสัมผัสอบอุ่นที่รอบเอวของเขา เสียงเข้มคุ้นหูแบบนี้.. ชานยอลหรอ?
“ช..ชาน..ยอล”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น.. ฉันขอโทษๆ”กอดแน่นขึ้นราวกลับกลัวคนตรงหน้าจะหายไป
“ขอโทษที่ไม่สนใจ ขอโทษโมโหใส่ ขอโทษที่ทำตัวแย่ๆ ขอโทษที่พูดไม่ดี..”
“………..”
“ขอโทษที่ไม่ฟังอะไรนายเลย ขอโทษที่ทำร้าย.. ขอโทษ..”ใบหน้าคมทาบลงที่ไหล่ลาดจนแบคฮยอนนิ่งไป อีกคนกำลังจะพูดบางอย่าง..
“ขอโทษที่ไม่รู้ใจตัวเอง.. ยกโทษให้คนๆนี้ได้มั้ยครับ?”
เม็ดน้ำตาใสๆกลิ้งลงจากเบ้าตาสวยอีกครั้ง ก่อนคนตัวเล็กจะโผกอดอีกคนไว้แน่น ศีรษะกลมพยักขึ้นลง ไม่มีทางเลยที่คนอย่างเขาจะไม่หายโกรธ
“ชานยอล.. อย่าทิ้งฉัน.. อย่าทิ้งอีกนะ..”
“สัญญาเลย จะไม่ไปไหนแล้ว.. ฉันอยู่ตรงนี้นะ อยู่กับแบคฮยอน”คนในอ้อมกอดเงยหน้าขึ้นสบตาคนตัวสูง ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะทาบทับลงมาเบาๆ ราวกับยืนยันคำสัญญานั้น.. รสจูบที่อ่อนหวานกำลังหลอมละลายหัวใจของคนสองคนให้รวมกัน
“ขอโทษอีกเรื่องนะ..”
“ขอโทษอะไรอีก เยอะไปแล้วนะ”
“ขอโทษที่คิดเกินเพื่อนไง ^^”
“ไอ้บ้า! -/////////-… งั้นฉันก็ต้องขอโทษด้วยสิ..”
“รักแบคฮยอนนะ”หอมแก้มอีกที จนคนที่เขินหน้าแดงตีเข้าที่ไหล่กว้างเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆเขยิบตัวลงไปนั่งที่เก้าอี้แทน ก็นั่งเกยตักกันซะนานอะนะ..
“อื้อ รักเหมือนกัน”รอยยิ้มเขินๆถูกส่งไปให้ จนชานยอลแทบจะขยำร่างบางให้ตายคามือ ตอนนี้คนตรงหน้าเขาน่ารักเกินไปแล้ว งื้อออ!
“งั้นเป็นแฟนกัน!”ชานยอลยิ้มกว้างโชว์ฟันครบทุกซี่ มือแกร่งยกมืออีกคนมากุมไว้ แบคฮยอนมองที่มือของเขาแล้วอมยิ้ม ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องปฏิเสธหรอกนะ
“แต่เป็นแฟนแล้วห้ามเกินเลยนะ!”เสียงหวานบอกพร้อมจ้องมาที่คนข้างๆ
“ครับบ”
“ห้ามทำร้ายร่างกาย ทุกๆทาง”
“คร้าบบ ไม่ทำแน่นอน”
“ห้ามมากกว่าจูบ กอดได้ หอมแก้มได้”
“อ่าห้ะ..”
“แต่ต้องขอก่อน! ให้ฉันอนุญาต”
“อืมมม...”ร่างสูงพยักหน้าหงึกๆ
“ห้ามยุ่งวุ่นวายมาก ห้ามเรียกร้องด้วย”
“อื้อ!”
“ห้ามมีกิ๊ก เล่นได้แต่ห้ามจริงจัง ห้าม..”
“โอ้ยย เรื่องมากวะเตี้ย!”ชานยอลขยี้หัวแล้วตีหน้าหงุดหงิด ร่างบางเลยถลึงตาใส่
“ใครเตี้ยวะ? ไอ้หยอย!”
“มึงไง จำไม่ได้หรอ.. แม่งกฏเยอะชิบหาย นี่กูไม่ได้ขอมึงแต่งงานนะ”
“แล้วใครจะแต่งกับมึงห้ะ! ไอ้ฟวยยยย”มือเล็กยกขึ้นผลักหัวอีกคนหนึ่งที ชานยอลเลยหันมาแยกเขี้ยวใส่อีกรอบ
“โห มึงไม่รักกูรึไง?”
“รักเว้ยยย!”
“เออ กูก็รักมึง”..คู่นี้หวานจริงๆนะ พอระลึกชาติได้ว่าพึ่งบอกรักกันไป ทั้งสองคนเลยหันหน้าหนีไปคนละทาง ก่อนจะหันมาเจอแล้วระเบิดหัวเราะใส่กัน
มือแกร่งคว้ามือเล็กมากุมไว้อีกครั้ง ขาเรียวยาวพาก้าวเดินออกจากร้าน คนหนึ่งก้าวให้ช้าลง อีกคนก้าวให้เร็วขึ้น.. เพื่อจะได้อยู่ข้างๆกัน.. บนเส้นทางของคำว่า ‘แฟน’
“เตี้ย..”
“อะไร?”
“หัวใจที่ขอคืน.. ไม่ให้นะ”
“อื้อ.. เอาไปเหอะ”
“งั้นเอาของฉันไปแทนแล้วกัน!”
“เออ.. รู้แล้วน่า..”
ดวงตากลมใสกำลังกวาดมองไปรอบๆบ้านของเขา ห้องเล็กๆที่ไม่ใหญ่เท่าบ้านหรูๆ แต่เขากลับอยู่โดยมีความสุขที่สุด.. แต่เพียงเพราะวันนั้นเขาเป็นต้นเหตุที่ทำลายความสุขของตัวเองลงไป
ยิ่งมองเห็น.. ยิ่งคิดถึง.. ยิ่งลืมไม่ได้
บ้านแฝดหลังตรงข้ามที่ปิดไฟสนิท ทั้งที่ปกติจะมีเสียงดังโวยวาย หรือไม่ก็เสียงดนตรี พร้อมร่างโปร่งพร้อมรอยยิ้มกว้างของใครบางคนที่จะวิ่งมาหาเขา แต่ตอนนนี้..ไม่มี..ไม่มีอีกแล้ว
มือบางกำเข้ากับเสื้อตัวแน่น ไม่มีเสียงสะอื้นมีเพียงน้ำตาที่กำลังไหล แม้แต่สะอื้นเขายังหมดแรง เพราะสองสามวันที่ผ่านมาเขาเอาแต่ร้องไห้
สิ่งที่คิดได้อย่างเดียว.. คนผิดคือเขาเท่านั้น
“คุณหนูครับ ให้เก็บของหมดเลยรึเปล่าครับ?”เสียงของพนักงานขนของเดินเข้ามาถามเขา คยองซูปาดน้ำตาบนใบหน้าออกลวกๆ ก่อนจะหันไปพยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ
“คุณหนูจะไม่เก็บไว้เลยหรอครับ?”
“ผมเก็บเฉพาะของสำคัญไว้แล้วฮะ..”พนักงานหนุ่มก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกไป ร่างบางล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกง แล้วล้วงบางสิ่งบางอย่างออกมา
..ไอพอตที่ใครคนนั้นเคยให้ไว้..
“มายเตสดีนี่! ว่างรึเปล่า?”เสียงทุ้มที่เอ่ยถามเขาเหมือนขออนุญาต แต่ตัวกลับลอดเข้ามาหน้าต่างหน้าตาเฉย
“ก็คงต้องว่างแล้วละ ฮ่าๆ”คยองซูหัวเราะน้อยๆ คนที่มองอยู่เลยยู่หน้าเล็กน้อย ก่อนมือเรียวจะเดินเข้ามาฉุดให้คนตัวเล็กกว่าเดินไปนั่งลงที่เตียงกับเขา
“ฉันมีเพลงอยากให้โด้ฟัง ^______^”ร่างสูงเอี้ยวตัวไปหยิบกีต้าร์ที่วางอยู่ด้านหลังเขา คยองซูอึ้งไปเล็กน้อยไม่รู้ว่าเจ้าสิ่งนี้มาอยู่นี่เมื่อไหร่ อีกทั้งไม่เคยเห็นคนตรงหน้าเขาอยู่ในลุคแบบนี้เลย
“อยากฟังมั้ย? อ่า..ฉันรู้ว่าโด้ต้องอยากฟังแน่นอน ฮ่าๆๆ”
ใบหน้าหวานอมยิ้มพลางเหลือบมองคนคิดเองเออเอง แต่ยังไงอีกคนก็พูดถูกอยู่ดี.. เขาอยากฟังจริงๆ
เสียงกีต้าร์โปร่งดังก้องไปทั่วห้อง ไคเงยหน้าขึ้นจากเครื่องดนตรีพร้อมสบตาคู่สวยที่กำลังจ้องมองมาที่เขา
그 댈 보면 구름을 나는 기분
เมื่อได้มองคุณผมรู้สึกเหมือนล่องลอยอยู่บนก้อนเมฆ
유치해도 자꾸만 그래
มันช่างดึงดูดใจทุกครั้งไป
아마 내게 사랑이 온 건 가봐
บางทีความรักของผมอาจจะกำลังเข้ามา
그 대는 Darling
คุณคือที่รัก
밤 하늘 별빛보다 아름다워요
คุณงดงามยิ่งกว่า ดวงดาวที่สว่างไสวบนท้องฟ้าในยามค่ำคืน
내 맘속 깊은 곳에서 반짝거리는
เปล่งประกายอยู่ในส่วนลึกของ หัวใจผม
나 만의 사랑 빛
เป็นความรักที่สว่าง ไสวของผมคนเดียวเท่านั้น
그대를 사랑해요 Darling
ผมรักคุณ..ที่รัก
언제나 내 곁에서 빛을 내줘요
ให้เราสว่างไสวเคียงข้างกันเสมอ
매일 밤 바라보고 바라봐도 아름다워요
ทุกๆคืนต่อให้จ้องมองอีกกี่ครั้ง ก็ช่างสวยงามเหลือเกิน
그댄 나의 사랑 빛
คุณคือความรักที่สว่างไสวของผม
..เพลงกำลังสื่อความหมายทุกอย่างผ่านทุกถ้อยคำ ทุกตัวโน๊ต เสียงทุ้มที่บรรจงขับร้องออกมาทำให้คนฟังอยู่อย่างคยองซูนิ่งเงียบไปแล้ว เหมือนเขากำลังตกไปในภวังค์ที่อีกคนกำลังโอบอุ้มเขาไว้..
“เป็นไง? เสียงฉันตลกรึเปล่า? มายเดสตีนี่เงียบไปเลย”ไคยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อเรียกสติคนที่นั่งนิ่ง ดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆก่อนจะขยับหนีเพียงเล็กน้อย
“เพราะมากเลยไค ฉันชอบ...”รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้ แต่มันกลับยิ่งหวานขึ้นไปอีกเมื่อร่างสูงส่งบางอย่างมาให้เขา
“ฉันอัดเอาไว้ในไอพอต ฉันให้โด้นะ เอาไว้ฟังเวลาคิดถึงฉัน”
เขาฟังมันทุกวัน.. ฟังมันซ้ำๆอยู่อย่างนั้น เมื่อก่อนมันคงสร้างรอยยิ้มให้กับเขา แต่ตอนนี้มันกลับเรียกน้ำตาให้รินไหล
อีกครั้งที่เขามาเหยียบที่นี่.. และอีกครั้งที่เขาหยุดยืนลังเลอยู่หน้าห้องด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ร่างบางหายใจเข้าลึกๆแล้วตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป
คยองซูกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง เขารู้สึกโล่งใจอย่างมากที่ไม่พบร่างเพรียวของคนเมื่อวันก่อน มีเพียงความเงียบและร่างสูงที่ดูเหมือนนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงผู้ป่วย
ขาเรียวเล็กก้าวเข้าไปยืนข้างเตียงเหมือนวันนั้น.. และเขากำลังจะร้องไห้เหมือนวันนั้นอีกเช่นกัน..
“ไค.. นายยังไม่กลับมาหาฉันอีกหรอ..”เสียงสั่นจนใครได้ฟังอาจจะใจหาย เสียงที่ดูเบาบางจนเหมือนจะสลายหายไปกับอากาศ
“ฉันไม่ได้เรียกร้องอะไรเลยนะ.. นอกจากให้นาย..ฮึก.. กลับมา..”มือเล็กๆกอบกุมมือเรียวไว้แล้วออกแรงบีบ อยากจะให้คนๆนี้ลุกขึ้นมากอด มาปลอบเขา หรืออะไรก็ได้ทั้งนั้น..
“ฉันคือมายเดสตีนี่ของนายไม่ใช่หรอไค.. อย่าทิ้งฉันไว้แบบนี้สิ..”
“อย่าทำให้ฉัน..คิดถึงนาย..ไปมากกว่านี้เลย..ฮึก”
“ไค..”
คยองซูกลืนก้อนสะอื้นลงไป ก่อนจะพยายามฝืนยิ้มทั้งๆที่มันยากเหลือเกิน เขาอยากจะบอกบางอย่างกับคนๆนี้ ถึงอีกคนจะไม่ได้ยินหรือไม่รับรู้อะไรก็ตาม..
“พรุ่งนี้ฉัน.. ฉันจะไปเรียนต่อ.. ฉันจะกลับอเมริกา..นะ”
..ทั้งๆที่ไม่อยากไป ทั้งๆที่ยังตัดขาดไม่ได้ ทั้งๆที่ยังคิดถึงมากขนาดนี้ ทั้งๆที่รักคนๆนี้ไปแล้ว..
แต่เขาก็คงต้องไป.. เพียงเพราะความผิดที่สร้างไว้ แล้วจะให้เขาเข้าหน้ากับอีกคนได้ยังไง รวมถึงเพื่อนของร่างสูงด้วย.. เขาไม่อยากทำร้ายไคอีกแล้ว
“ถ้านายตื่นมา.. ไม่..ไม่จำเป็น..ฮึก..ต้องตามหา..ฉ..ฉัน”พยายามไม่ร้องไห้แค่ไหนน้ำตามันกลับไหลลงมากกว่าเดิม
“ลืมฉัน..ลืมฉันไปนะ..แต่ฉัน.. คงลืมนาย..ไม่..ไม่ได้”
“ขอบคุณนะไค..ขอบคุณทุกอย่างที่ให้คนอย่างฉัน”คยองซูเม้มปากแน่นพลางหลับตาลง ให้ทุกอย่างมันจบลงแบบนี้ดีแล้ว ร่างบางก้มหน้าลงประทับริมฝีปากอิ่มที่ริมฝีปากของคนนอนนิ่ง
..เหมือนที่อีกคนชอบทำกับเขา..
อยากให้เป็นเหมือนเทพนิยาย เพียงแค่จุมพิตแล้วอีกคนฟื้นขึ้นมา.. แต่มันคงเป็นแค่ฝัน
คยองซูรีบปาดน้ำตาออกก่อนที่มันจะหยดลงบนใบหน้าคม มือเล็กบีบเบาๆที่มือเรียวที่อบอุ่น.. ความอบอุ่นที่เขาขอเก็บไว้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาจะไม่มีโอกาสได้รับอีกแล้ว..
“ฉันรักนายนะ จงอิน.. มายเดสตีนี่รักนายนะ..ฮึก รักนาย..”
เสียงหวานกล่าวเป็นประโยคสุดท้ายมือเล็กยกขึ้นป้องปากกลั้นเสียงสะอื้น ร่างบางเตรียมหมุนตัวกลับออกจากห้องนี้.. ก่อนที่เขาจะทำใจไม่ได้ ก่อนที่เขาจะล้มลงเพราะแรงสะอื้น
‘ฟุบบ!!?’
“จะไปไหน..?”
__________________________
ตื่นเต้นมั้ย? ฮ่าๆๆ นั่นใครนะ?
เลย์รึเปล่า? อาจจะไปแอบฟังอยู่
ฮ่าๆๆ หายเครียดแล้วเนอะ ^^
วิวเพิ่มเยอะเลยฮะ เม้นด้วยนะฮะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมนะ
เราจำคนที่เม้นตลอดได้แล้วละ ฮ่าๆ
รู้ด้วยว่าคนนี้จะเม้นช่วงไหน คึคึ
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนฮะ รักที่สุด!
ความคิดเห็น