คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : How Gee act: 12 มุกเสี่ยว หักมุม!!
How Gee act: 12 มุกเสี่ยว หักมุม!!
......................................................................
“กูถามมึงจริงๆเหอะ คิดได้ไงวะแผนแบบนี้ สกปรกเวอร์”
อนยูพูดไปทำหน้าหยีไปขณะถือโทรศัพท์แนบหู
(“ทำไม รับไม่ได้หรือไงอีคุณหนู”) เสียงด่าดังมาตามสาย
“กูไม่ได้รับไม่ได้ เอ๊ะแปปๆเหยี่อถึงจุดนัดพบแล้ว” คนหน้าเต้าหู้พูดเสียงดังขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินออกไปยังจุดที่เตี๊ยมกันไว้เมื่อไม่นานนี้
“อ้าว...แดซอง รีบไปไหนหรอ?” อนยูถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว
“เอ่อ...ไปห้องน้ำอ่ะ” คนตาหยีว่าพลางทำตัวกระสับกระส่าย
“หือ...ห้องน้ำหรอ”
“ถ้าไม่มีธุระอะไร ขอตัว”
“เดี๋ยวสิ”
“อะไรเล่า คนยิ่งรีบๆอยู่!” แดซองเผลอตวาดใส่เสียงดัง
“คือ...จะบอกว่า ห้องน้ำชั้นนี้แม่บ้านเค้าทำความสะอาดอยู่อ่ะ นายคงต้องขึ้นไปอีกชั้นแล้วล่ะ”
ว่าไปตามแผน คนพูดแอบกระตุกยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
“จะ จริงอ่ะ...” แดซองถามอย่างอึ้งๆ กว่ากูจะวิ่งไปถึงบันได กว่ากูจะเปิดประตูห้องน้ำ กว่ากูจะ....
“อ่าฮะ จริงน่ะสิ”
“อือๆ ขอบใจ” ว่าแล้ววิ่งหันกลับไปทันที บันไดอยู่ไหนวะ!!!
“...โฮะๆ แผนที่หนึ่ง สำเร็จ” อนยูยิ้มหัวเราะอย่างชั่วร้ายจนตาเหลือแค่ขีดเดียว แล้วหยิบโทรศัพท์ที่เมื่อกี้ยัดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงออกมายกขึ้นทาบหู
“หู้เรียกเป็ดได้ยินแล้วตอบด้วย”
(“เป็ดได้ยินชัดเต็มสองรูหู หู้มีไรว่ามา เป้าหมายอยู่ไหนแล้ว”) จงฮยอนกรอกเสียงถามอย่างรวดเร็ว
“เป้าหมายกำลังไปยังจุดนัดพบที่สอง เป็ดเตรียมแสตนบายได้”
(“เป็ดได้ยินแล้ว ไอ้แพนด้า มึงได้ยินมั้ย”)
(“เออ...กูได้ยินเหมือนที่มึงได้ยินอ่ะแหละ ไอ้จงมึงอย่าลืมที่เตี๊ยมกันไว้นะโว้ย ถ้าพลาดละก็ หึหึหึ....”)
ก็ไม่ได้มีอะไร ก็แค่ก่อนหน้านี้ตกลงกันเอาไว้แล้ว ว่าถ้าใครทำพลาดรอบนี้ต้องยอมจำนนจนหนทางมาเป็นทาสซึงรีตลอด 24 ชั่วโมงน่ะ หึหึหึ
(“ไอ้หู้ ทำไมมึงไม่เปิด 3G วะ กูอยากเห็นหน้ามันว่ะ”)
“สัด...เปิดให้ส่องหน้ามันรึไง โง่รึเปล่า” อนยูสบถคำหยาบด่าเพื่อนอย่างไม่อายปาก
(“อย่าด่ากูแบบนี้สิ หยาบคายที่สุดอ่ะ”)
“เออ กูบอกแล้วไงว่าให้แสตนบายได้แล้ว ซุยอยู่ได้ เดี๋ยวได้ล่มกันหมด”
(“เออ แสตนบายมีเลยมั้ยล่ะ”) จงฮยอนพูดเหน็บแนมออกมา
“ตามแต่ศรัทธามึงเลย”
ว่าจบก็เดินหลบมุมออกไปอีกด้านหนึ่ง
............................................................................
“อีแม่บ้านนิสัยไม่ดี ทำไมต้องมาขยันทำความสะอาดตอนนี้วะ”
แดซองบ่นไปวิ่งไปอีกมือก็กุมท้องตัวเองไปอารมณ์แบบคนไม่ไหวแล้ว ใกล้ๆจะถึงห้องน้ำก็ต้องชะงักกึก
....จงฮยอนยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ที่หน้าห้องน้ำ
เมื่อตาเล็กของแดซองมองไปเห็น สิ่งหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในใจก็คือ...อ่ะ...เชี่ยแล้วไงมึง...
ทำไงดีเนี่ยกู
.
.
.
มันมายืนทำเชี่ยรัยตรงนี้ฟระ นึกทะลึ่งในอารมณ์อยากเลียนแบบตาผู้พันหน้าแป้นยืนหน้า KFC รึไง
“หลบหน่อย” แดซองพูดขึ้นอย่างเร็ว
“ไม่”
....อ่าว....อย่างนี้เรียกกวนส้นตรีนนี่หว่า....
“ไม่มีที่อื่นยืนรึไงจะไปไหนก็ไปไป๊” ออกปากไล่อย่างอารมณ์เสีย
“ก็จะยืนตรงนี้อ่ะ มีปัญหาไรมะ” ปัญหาสำหรับกูชัดๆเลยโว้ยยยยย!!
เอาวะ กูไปห้องน้ำชั้น 4 ก็ได้ กูไม่ง้อมึงหรอก กูไม่ง้ออีป้าแม่บ้านผู้ขยันผิดเวลาด้วย!!เอาไปเลยห้องน้ำเนี่ย กูให้!!
คิดเสร็จแดซองก็รีบวิ่งไปทางบันไดทันที อยู่กับมันไปท้องไส้กูก็ไม่ดีขึ้น โฮกกกกก แดเจ็บปวดและรวดร้าว
“เป้าหมายไปแล้ว ถึงจุดไคลแมกซ์แล้วนะ” จงฮยอนกรอกเสียงใส่โทรศัพท์
(“กูเห็นมันกำลังวิ่งมาละ ไอ้หู้ มึงถึงรึยัง”) ซึงรีถามเพื่อน
(“ถึงนานละ พร้อมเสมอ”)
(“ไอ้จง มึงรีบขึ้นมาเลย โอเคป่ะ”)
“เออๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ สั่งกูจริ๊งงงง” ลากเสียงยาวอย่างขัดใจมากมายแต่ก็ยังทำตาม
แดซองวิ่งมาเรื่อยๆตามทาง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครมาขัดขวางก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างไว
“อึก....ไอ้บ้าเอ๊ย....ฮึบบบบ”
ยังอุตส่าห์บ่นอีกด้วยแหน่ะ - -*
“อย่าให้กูเจอนะ อีนู....นาหน้าไม่สวย”
แดซองยังคงปล่อยภารกิจหนักพลางบ่นถึงนูนาหน้าไม่สวย ผู้อาจเป็นสาเหตุของโศกนาฏกรรมอันยิ่งใหญ่(?) ครั้งนี้อย่างไม่หยุดปาก
ครืนนนนนนน
เมื่อเสร็จภารกิจสำคัญแล้ว แดซองยังไม่ทันจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูห้องน้ำ ปรากฏว่า...
ซ่าาาาาาา!!!!
เสียงใครซักคนโดนน้ำราดใส่ดังขึ้นภายในห้องน้ำอันแสนเงียบสงบ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของใครๆหลายคน
“อ๊ากกกกก ใครวะ” คนตาหยีโวยวายอย่างหนักพลางหมุนลูกบิดประตูหมายจะออกไปทันที
แกร๊ก..แกร๊กๆๆๆๆ
บิดแล้วบิดอีกบิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก
...เอาแล้วไง...แม่งเล่นกูอีกแล้ว!!!
“อ๊ากกกก เปิดประตูนะเว้ยยย เอากูออกไป๊!!”
แดซองตะโกนโวยวายลั่นห้องน้ำอย่างบ้าคลั่ง อย่าให้กูเจอคนทำนะพ่อจะอัดใส่ผนังแล้วฉาบปูนทับแมร่งเลย!!!
“...ลัลล้า อีรอกเค ชา ชะชะโลอา...” ซึงรีผู้เป็นคนลงมือจัดการกับลูกบิดประตูห้องน้ำร้องเพลงอย่างสบายใจเฉิบเดินนวยนาดออกมาจากห้องน้ำ ตามด้วยเพื่อนอีกสองคน(ที่ตอนนี้กลายเป็นสมุน?) ผู้เป็นคนกระทำการสาดน้ำใส่อย่างอารมณ์ดี
“ชินนันตาโก ยา ” อนยูร้องต่อ
“ลัดชา ลัดชา ทา ทา~” แล้วก็จงฮยอนต่ออีกให้จบท่อน
“หาทางออกมาเองละกัน เซย์กู๊ดบาย ฮ่าๆๆๆ”
………………………….
“กลับมาแล้วครับ” จียงเดินเข้ามาในบ้านแล้วพูดขึ้น อนิจจา ไม่มีคนตอบกลับมา
“หายไปไหนกันหมดวะ” ร่างบางพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นว่าไม่มีเงาหัวใครอยู่ในบ้านเลยสักคนไม่เว้นแม้แต่แม่บ้าน คนขับรถ และคนสวน
จียงเกาหัวตัวเองด้วยความมึนงงและสงสัย ขาเรียวก้าวเข้าไปทางด้านห้องนั่งเล่น เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นใหญ่ไซส์ F4 แปะด้วยสก็อตเทปใสอยู่หน้าทีวีจอใหญ่ คนตัวเล็กชะงักไปเล็กน้อยแล้วรีบสาวเท้าเดินเข้าไป
“ไอ้เชี่ย ใครเอามาแปะเนี่ย ทีวีไม่ใช่ถูกๆนะเว้ย เดี๋ยวได้บรรลัยหมด”
แต่เมื่อเขาดึงมันออกมา เห็นข้อความที่อยู่บนกระดาษแผ่นนั้น เล่นเอายิ่งอึ้งหนัก...
ถึงจียงลูกรัก
ถ้าลูกเห็นกระดาษแผ่นนี้ พ่อกับแม่คงถึงที่ฝรั่งเศสแล้ว ลูกคงเข้าใจ ว่านี่เป็นการฮันนีมูนครั้งที่ 24 ของพ่อและแม่ พ่อกับแม่ขอโทษที่ไม่ได้บอกลูกก่อนว่าจะไป แต่ยังไงๆก็ไปอยู่กับยองเบก่อนก็ได้นะลูก เพราะพี่แทบินเพิ่งจะกลับมาเก็บของบินไปอเมริกาเมื่อเช้านี้เอง
จียงนิ่งไป ทำหน้าอารมณ์เสียสุดขีด ฮันนีมูนอีกแล้ว!!! พี่แทบินไม่อยู่อีก กูจะบ้าตาย ตานี่เค้าเพิ่งกลับมาจากเกาะเชจูไม่ใช่หรอวะ!! แต่จียงเองยังไม่วายสงสัยว่า ทำไมต้องให้เค้าไปอยู่กับยองเบด้วย ทั้งๆที่บ้านตัวเองก็มี เออเนอะ ข้อเนี้ยสงสัยมากกกกก
ตาเรียวไล่มองบนข้อความอีกครั้งจนไปเจอคำว่า ปล. ที่อยู่ด้านล่างสุด
ปล. ระหว่างที่พ่อแม่ไม่อยู่ พ่อจ้างคนมาทาสีบ้านแล้วก็เดินสายไฟใหม่ทั้งหลัง แม่บอกให้แม่บ้านกลับบ้านให้เป็นวันหยุดยาว เพราะรอบนี้ไปตั้ง 1 เดือน ถ้ายังไงก็ไปอยู่บ้านยองเบก่อนนะลูก รัก...จากพ่อกับแม่
ป้าบ!!!
เสียงข้างต้นนั้นไมใช่อะไร ก็แค่ควอนจียงที่เดือดมากจะโยนกระดาษฟาด(?)พื้นเสียงดังลั่นเท่านั้นเอง
เจริญโคตร!!พ่อกับแม่ทำงี้กับเค้าได้ไง!!!
คฤหาสน์ชเว
พี่น้องสองชเวกลับมาถึงบ้านด้วยหน้าตาโคตรเหนื่อยเนื่องจากการทะเลาะกันต่อเนื่องอย่างไม่คาดฝันในรถสปอร์ต จนเกือบขับรถเสยตูดรถดูดส้วมตายคู่
ชายชเวผู้พี่เหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังเดินหอบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาทางหน้าบ้าน
“อ้าวพี่เซเว่นกลับมาแล้วหรอฮะ” ซึงรีทักอย่างตกใจ
“อือ”
“แล้วนั่นพี่จะไปไหนอีกเนี่ย เพิ่งกลับมาไม่ใช่หรอ” เทมโปออกปากถามบ้าง แน่ล่ะ บ้านก็มีไม่อยู่มันเข้าไป...
“แล้วแกยุ่งอะไรด้วยวะ แกเป็นพ่อชั้นเรอะ!” เซเว่นตะโกนด่าอย่างรำคาญ
“ก็แค่ถามอ่ะ....”
“ชั้นจะไปอเมริกากับพี่แทบิน”
“ไปอีกละ” เทมโปสวนขั้นทันควัน
“เอ๊ะไอ้นี่หนิ ถามนู่นถามนี่จริงโว้ย ชั้นจะไปหาพี่เท็ดดี้”
“แล้วไหงพี่ไม่บอกให้พี่เท็ดดี้เค้าบินมาเกาหลีแทนล่ะ”
“พี่เท็ดดี้ไม่ชอบอากาศเกาหลี เข้าใจ๊” เซเว่นตอบเสียงสูงแล้วลากกระเป๋าใบใหญ่ไปทางรถของเทมโป
“ไปส่งที่สนามบินหน่อย...”
นั่น!!กูไม่น่าไปทักเค้าเล้ยยยยย
.............................................................................
เช้าวันต่อมา ควอนจียงที่ดูอิดโรย(โคตรๆ)วิ่งตรงเข้ามาในโรงเรียนอย่างที่เรียกได้ว่า เร็วมาก(กกกก)
มันก็ไม่ได้มีอะไร ก็แค่เมื่อคืนโทรไปบ่นกับแม่จนแทบไม่ได้นอน กว่าจะยัดของใส่กระเป๋าไปอยู่บ้านไอ้ยองเบมันอีก ครีมนู่น ครีมนี่ เยอะแยะมากมาย มันก็เลยตื่นสาย(อีกแล้ว)แล้วก็มาสาย(อีกครั้ง)อย่างที่เห็น เข้ากับคอนเซปต์เพลง Again & Again กันเลยทีเดียว (ไม่เกี่ยวเว้ย - -*)
พลั่ก ...โครม!!!
“โอ๊ย” เสียงคนถูกชนลมลงไปกองกับพื้นร้องเสียงดัง ข้าวของที่ถือมากระจายเต็มทางเดินไปหมด
“เอ๊ย โทษทีๆนายเป็นไรรึเปล่า” จียงขอโทษขอโพยอย่างแรงเพราะตัวเองเป็นฝ่ายผิดเต็มๆ
ร่างเล็กเอื้อมมือไปดึงคนบนพื้นขึ้นมาแล้วเดินไปเก็บของที่กระจัดกระจายมาให้อย่างเร่งรีบ
แหม...ถึงจะเห็นเป็นแบบนี้ แต่กูก็มีน้ำใจต่อเพื่อนร่วมโลกนะเว้ย!
“พอดีรีบไปหน่อย นี่ของๆนาย ขอโทษอีกรอบละกัน ไม่รู้มีไรเสียหายรึเปล่า”
จียงยื่นของให้กับคนผมดำอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งออกไป
...เหลือไว้เพียงแต่แววตาประทับใจสุดกู่ของคนเบื้องหลังผู้ถูกชน...
“น้ำใจงามเหลือ...”
พึมพำออกมาเบาๆและพูดต่อ....
“ถ้าเจออีกครั้ง เค้าจะขอพาไปเดตแหละ!!!”
……………………………
Special Wooyoung’s part
“เฮ้ยอูยอง ไหนมึงบอกไปเอาของแปปเดียว นี่มึงไปเอาถึงปูซานรึไง”
ไอ้จุนซูหน้ายาวจากแดกูตะโกนด่าพลางอ้างอิงถึงภูมิลำเนาอันแสนรักของผมตั้งแต่เดินก้าวเข้าในห้อง แน่ละ...ผมจะสนใจมันทำไม ว่าแล้วก็เดินเมินผ่านหน้ามันแล้วเตะขาไอ้ชานซองที่นอนเอาขาพาดเก้าอี้ของผมออกแล้วนั่งลงไปตรงที่ประจำ...ดูทำขนาดนี้มันยังไม่ตื่นเลย...
“เอ้าเชี่ยนี่ ถามไม่ตอบ” ไอ้หน้ายาวยังพร่ำเพ้อต่อไป ตอนนี้คนกำลังอินเลิฟฟฟฟฟ อย่ามายุ่ง!!!
ผมยังคงไม่สนใจมัน นิ่งเอามือเทาคางแล้วหักหัว(?)ไปมาอมยิ้มอย่างมีความสุข เค้าคือใครหนออออ เค้ามาจากหนายยยยย ฮิ้ววววววว
“- -* มันเป็นไรของมัน ถามไรก็ไม่ตอบ” จุนซูจนหนทางจนต้องหันไปถามคนข้างๆแทน
“ไม่รู้ดิ มันดูแปลกๆ” นิชคุณหนุ่มหล่ออิมพอร์ตจากไทยแลนด์เริ่มออกความเห็นมั่ง
“แปลกๆอ่ะ ยังไง”
“มันดู...เยิ้มๆอ่ะ”
“เยิ้มๆนี่มันหมายความว่าไงฟระ” จุนโฮเพื่อนผมอีกคนที่หน้าตามันละม้ายคล้ายพี่ฝน (เรน) ถามนิชคุณหน้าตาจริงจัง แต่อย่าได้ไปทักมันว่าเรนเลยเชียวนะ มีไล่กระโดดเหยียบยอดหน้ากันบ้างอ่ะ เพราะมันไม่ชอบ - -*
“หรือว่ามันไปเดินชนอะไรมา” แทคยอนถามขึ้นเสียงสงสัย
“มันจะไปเดินชนอะไรวะ เยิ้มขนาดนี้” นิชคุณยังไม่หยุดพูดคำว่าเยิ้ม
“โห่ไม่เคยอ่านการ์ตูนไง๊! ที่แม่งวิ่งชนกันแล้วสลับร่างกันอ่ะ”
“เฮ้ยแทค มึงลองยืนดิ๊” ไอ้หน้ายาวพูดขึ้นเสียงเบื่อๆ ผมเดาว่ามันคงรำคาญไอ้แทคยอนมันนั่นแหละ
“อะไร” แล้วมันก็ยืนจริงอีกแน่ะ ควายเอ๊ย มาอีหรอบเนี้ย ไม่วายโดนหลอกด่าแหงมๆ
“ยืนทีก็ตัวสูงกว่าควายแล้วเนี่ย เสือกเชื่อการ์ตูนเป็นเด็กปัญญาอ่อนไปได้ ไอ้ควายเอ๊ย!!!”
จุนซูตะโกนด่าเสียงดัง(มากๆ)ทำเอาแทคยอนหน้าชาไปทันที
ตอนนี้เสียงเพื่อนๆผมเถียงกันดังมากจนน่ารำคาญสุดๆ เว้ยยย กูคิดโปรแกรมเดตไม่ออกแล้วเนี่ย!
จบ ...พอ ไม่ทนแล้วโว้ยยยย
ปัง!!
......
โอเค...ได้ผล พอผมตบโต๊ะดังๆทีเดียว ทุกคนเงียบหมด...เจ๋ง
“หุบปากไปเลย เสียงดังกันอยู่ได้!”
“...” ทุกคนหุบปากเงียบกริบ ดี จะได้พูดต่อ
“หยุดเรื่องการ์ตูนบ้าๆของแกไปเลยนะเว้ยแทคยอน เดี๋ยวปั๊ดพ่อจับยัดใส่กระเป๋าส่งไปซีแอทเทิลแมร่งเลย”
“เฮ้ย พี่เจย์เค้าอยู่ซีแอทเทิลไม่ใช่หรอ?” นิชคุณถามขึ้นเบาๆ
“เออ เอาไปอยู่ด้วยกันน่ะแหละ เพ้อเจ้อพอๆกัน คนแก่ด้วยกันอยู่ด้วยกันได้!!”
“มะ...มึง ว่ากูแก่เรอะ” แทคยอนเริ่มโวยวายหลังจากที่โดนด่า
“จากการที่แสกนแปลนหน้าแล้วก็...ใช่” เป็นจุนซูที่พูดขึ้นมาแทน
“พวกมึงไม่รักกูจริงอ่ะ!!” แทนที่ว่ามันจะด่าตอบกลับกลายเป็นหันหัวสะบัดไปมาแล้วทำท่าสะดีดสะดิ้ง...เอ่อ
...ขอเปิดรอบ ไวลด์บันนี่แกล้งแทคยอนร้อยอย่างอีกซักรอบได้ป่ะ...- -* เห็นแล้วขึ้นว่ะ
“แล้วมึงเป็นไร ทำไมวันนี้ดูเยิ้มๆ” ดูมัน ไอ้คนไทยหน้าตาดีมันยังไม่ยอมหยุดเยิ้ม เดี๋ยวพ่อสอยให้เลย
“ถ้าพวกมึงอยากรู้มาก เดี๋ยวกูจะเล่าให้ฟัง”
“ว่ามา” เพื่อนทั้ง 4 ชีวิต (ไอ้ชานซองหลับ - -*) พูดขึ้นพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย
“เมื่อเช้ากูโชคดีม้ากมาก กูเดินไปเอาของแล้วกูก็โดนคนวิ่งมาชน อู๊ย ข้างของงี้กระจาย!!เก็บกันไม่หวาดไม่ไหวเลยทีเดียว”
เพื่อนทุกคนของจางอูยองคิดเหมือนกันหมดว่า...มันโชคดีตรงไหนวะ
“แล้วพวกมึงคิดดู พอเค้าชนกูของกระจาย เค้ายังมาช่วยกูเก็บของอ่ะ น้ำใจงามโคตร”
มันก็แค่เรื่องที่ควรทำไม่ใช่หรอไง - -*
“คนอะไรไม่รู้ น้ำใจดีแล้วยังหน้าตาดีอีกอ่ะ ถ้าเค้าเจอคราวหน้า เค้าจะขอพาไปเดต!!”
อูยองพูดอย่างมุ่งมั่น
แต่ในสายตาของเหล่าเพื่อนนั้น....มึงบ้ารึเปล่า
“แล้วถ้าเค้ามีแฟนแล้วอ่ะ” จุนโฮถามขัดขึ้นมา
“แฟนไม่มาแปลว่าแฟนไม่มีเว้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ”
เออเนอะเพื่อนกู...จู่ๆก็เลวขึ้นมาซะงั้น - -*
Special part …End
“อะไรนะมึงจะมาอยู่บ้านกู?” ยองเบถามหน้าตาเซ็งเป็ดทันที หลังจากที่จียงเล่าเรื่องอัตชีวประวัติของตัวเองที่เจอเข้าไปเมื่อวานให้ฟัง
แหม...แค่กระดาษส่งสารใบเดียวนี่ กำหนดความเป็นอยู่กูได้ทั้งเดือนเลยนะ
“เออ ทำไมกูไปไม่ได้รึไง”
“มึงแน่ใจนะว่าจะไป” ยองเบถามย้ำอีกครั้งด้วยความสงสัย บ้านเค้ามันก็ใหญ่อยู่หรอก แต่ไม่ได้มีคนใช้เหมือนบ้านจียงมันซักหน่อย คุณหนูอย่างมันเนี่ยนะ อยู่ได้ไม่ถึง 3 วันหรอก
“อือ”
“มึงไม่ไปเช่าคอนโดอยู่วะ แค่เดือนเดียวเอง ตังค์ก็มี ทำ งกไปได้”
“เอ้าไอ้นี่หนิ ไม่งกแล้วจะรวยเรอะ!” จียงตะโกนว่าเพื่อนเสียงดัง
“มึงไปอยู่ที่อื่นเหอะ กูพนันได้เลย มึงอยู่บ้านกูได้ไม่ถึง 3 วัน บ้านกูไม่มีคนใช้นะ”
“...” แทนที่จะตอบกลับ กลายเป็นว่าจียงไม่ตอบอะไรออกไป คิดดูสิ มีคนทำนู่นนี่ให้มาทั้งชีวิต จะให้ไปทำอะไรด้วยตัวเองนี่ก็กระไรอยู่
“เอางี้ กูมีที่ให้มึงไปและ”
“ที่ไหนๆๆๆ” จียงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที
..........................................................................................................
“ไอ้อูยอง มึงเอางี้จริงๆอ่ะ กูว่ามันเหมือนพวกสโตกเกอร์ไงไม่รู้ว่ะ”
จุนโฮบ่นไปมาถึงความปัญญาอ่อนอันไม่สามารถประเมินได้ของเพื่อนตัวเอง คิดดูเอาเองละกัน มีอย่างที่ไหน มาดักรออยู่หน้าโรงเรียน โรคจิตได้โล่จริงๆ
“พวกมึงไม่รอก็กลับไปเลยไป กูจะรออยู่อย่างงี้แหละ”
“กูไม่สามารถปล่อยให้มึงอยู่คนเดียวได้” จุนซูพูด
“เพราะพวกกูกลัวว่ามึงจะลากเค้าเข้าซอกตึก” แทคยอนต่อ
“หุบปาก!”
“เชี่ยนี่หนิ ทำไมชอบโวยวายจังวะ”
“เรื่องของกู ถ้ารับไม่ได้ก็เลิกเป็นเพื่อนกับกูไปเลยไป จะได้รู้ไว้ว่าไม่มีใครรักกูจริง” อูยองตัดพ้อยาวๆจนจบความทำเอาเพื่อนทุกคนเงียบไป
...อย่าบอกนะ ว่าแม่งงอนอ่ะ - -*
“เบ้ มึงทำอย่างนี้กับกูไม่ได้นะ!!!” จียงโวยวายหนักหลังจากที่เพื่อนเบ้ตัวเตี้ย(?)ของเขาจัดสรรที่ซุกหัวนอนให้เสร็จสรรพ
“ทำไม ที่นี่มันไม่ดีเรอะ มีคนใช้ให้มึงด้วยนะ”
“มึงทำแบบนี้ได้ไง มึงใช่เพื่อนกูป่ะเนี่ย”
“...” ยองเบเงียบไป อ่าว ก็เห็นแม่งบอกอยากได้ที่ซุกหัวนอนสบายๆแบบที่มีคนใช้ด้วย กูก็จัดให้แล้วไง ทำไมยังต้องมาด่ากูอีกล่ะ นี่กูอุตส่าห์เป็นธุระให้มึงเลยนะเนี่ย
ก็ไม่ได้ทำไม ก็แค่จียงมันอยากได้สบายๆ ก็เลยลองไปคุยๆแย๊บๆกะไอ้เทมป์มันดู แล้วพี่เซเว่นก็ไปอเมริกา คนไม่ค่อยมี บ้านก็โคตรใหญ่ แถมมีคนใช้ให้ด้วย เผลอๆแม่งได้คนขับรถอีกต่างหาก มันไม่ดีตรงไหนวะ?
“เอาน่า มันไม่ดีตรงไหนวะ”
“ไม่ดีตรงที่มีกอริลล่าโว้ย เข้าใจฟิลกูมั้ย!”
“เออ..” ตอบไปงั้นๆแหละ - -*
“ไอ้เบ้ มึงไปเคลียร์เดี๋ยวนี้เลย กูไม่มีที่ซุกหัวนอนนะเนี่ยยยยยย”
....ทงยองเบนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร เพื่อนจี ได้ข่าวว่านี่เรื่องเดือดร้อนของมึงที่กูไม่มีส่วนเกี่ยวข้องสักนิดเลยนะเนี่ย
“อ่ะ เอางี้ เดี๋ยวกูไปอยู่เป็นเพื่อนมึงที่บ้านไอ้เทมป์มันก็ได้ โอเคป่ะ”
“จริงง่ะ” พูดไปแค่นี้ ประกายแห่งความสดใสในดวงตาของควอนจียงก็กลับมาอีกครั้ง
โห...รู้งี้กูพูดคำนี้ไปนานละ ที่บอกว่าไปอยู่เป็นเพื่อนอ่ะใช่ แต่ไม่ได้บอกนะว่าจะไปอยู่ด้วยทุกวัน เช่น...วันนี้เป็นต้น กูต้องหาทางชิ่งก่อน เพราะวันนี้กูต้องพาน้องบอสไปเดินเล่น - -*
จียงรู้สึกใจชื้นขึ้นมากเมื่อได้ยินจากปากเพื่อนว่าจะไปอยู่ด้วย (แม้มันจะแอบโกหกเล็กน้อย) ร่างบางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีและมีความสุข
“ตกลงมึงว่าไงเนี่ย” ยองเบถามย้ำอีกครั้ง
“โอเค กูไปก็ได้” จียงตอบอ้อมแอ้มไป
“เฮ้ยเทมป์ งั้นตอนเย็นมึงก็กลับบ้านพร้อมไอ้จียงมันเลยละกันนะ”
ยองเบหันไปสะกิดๆบอกเพื่อนข้างตัวทันทีหลังจากจียงพูดจบ
“อือ...ตามใจ” เทมโปตอบหน้านิ่ง แต่กำลังใช้กระแสจิต(?)ก่อกวนควอนจียงอย่างต่อเนื่อง
ยองเบจ้องมองทั้งสองคนอย่างปลงๆ พวกแม่งจ้องกันมาจะครึ่งชั่วโมงแล้วเนี่ย ถ้าเป็นปลากัดป่านนี้แม่งท้องไปแล้ว!
“ก็บอกแล้ว ว่าสำหรับนาย จะอยู่นานแค่ไหนก็ได้” ชเวหน้าตาดีพูดอย่างลอยหน้าลอยตา
“เฮอะ” จียงขี้คร้านจะตอบอะไรทำแค่เชิดหน้าหนีอย่างเอือมระอา
หน้าประตูโรงเรียน
“งั้นเดี๋ยวกูขับรถตามไป” จียงพูดพลางจะเดินแยกไปทางที่ตัวเองจอดรถเอาไว้
“เฮ้ยๆๆๆๆ ไม่ต้องๆๆ” ทงยองเบห้ามทันทีอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ปฏิบัติการชิ่งเพื่อพาน้องบอสหมาน้อยแสนรักไปเดินเล่นกำลังจะเริ่มขึ้น - -*
“อะไรของมึงอีกไอ้ยองเบ เดี๋ยวกูสอยร่วงเลย” คนตัวเล็กออกแนวเริ่มมีน้ำโห
“เดี๋ยวกูไปเอาให้ มึงรอนี่แหละ” ว่าแล้วยองเบก็คว้ากุญแจรถไปจากมือจียงแล้วเดินไปที่รถของเจ้าตัวทันที
มือหนากดรีโมตหนึ่งทีให้ประตูปลดล็อค แล้วหยิบกระเป๋าใบใหญ่ของเพื่อนออกมาส่งให้
“ของมึงอ่ะ เอาไปใส่รถไอ้เทมป์มัน เดี๋ยวรถมึง กูจะขับตามไป”
“ไหงมึงทำเงี้ย!!!” อย่างงี้ก็เป็นนัยว่ามึงส่งกูไปให้มันทางอ้อมอ่ะดิ ไอ้ยองเบ!!
“มึงขับรถไปบ้านมันเป็นหรอ กูขับไปได้แต่มึงไม่รู้ทางนะ”
“กูไปกับมึงก็ได้”
“มึงต้องไปกับเจ้าของบ้านสิ จะไปกับกูได้ไง” ยองเบยังทู่ซี้หาข้ออ้างเอารถควอนจียงชิ่งกลับบ้านหาหมาไปเรื่อยเปื่อย รอบนี้กูต้องไม่พลาด กูต้องกลับบ้านจริงๆเพื่อน - -*
“- -* บ้าป่าววะ มีงี้ด้วยหรอ” จียงยังคงยืนเถียงกับยองเบอยู่
สุดท้ายเหมือนเจ้าของบ้านที่ยืนอยู่นานจะทนไม่ไหว คว้าข้อมือจียงลากเดินออกไปซะอย่างงั้น
“เฮ้ยยยยยยยยย” จียงร้องลั่น
“ชักช้า ยืดยาด น่ารำคาญ รีบๆไปไม่ได้รึไง” เทมโปบ่นอุบอิบไปเรื่อยๆ
จนใกล้จะถึงรถสปอร์ตสีดำ จียงสะบัดข้อมือทิ้งอย่างแรง แล้วทำท่าปลงตกจะเดินขึ้นรถ ก็มีคนวิ่งมาดักหน้าเสียก่อน
“เดี๋ยววววววๆๆๆๆๆ” เสียงดังตะโกนมาตามทาง คนตัวเล็กเหลียวหลังกลับไปมอง
“เอ่อ...”
“เอ่อ?” จียงเอียงคอทวนคำ ตานี่มันจะสื่อ? หน้าตาคุ้นๆว่ะ เหมือนเคยเจอที่ไหน แต่ทำไมกูจำไม่ได้วะ - -*
“ผม เอ่อ...จางอูยอง ยินดีที่ได้รู้จักครับ!!”
“เอ่อ...หวัดดี ชั้น คะ ควอนจียง” จียงทำหน้าอึนๆตอบกลับไป พลางยื่นมือไปเชคแฮนด์ตอบเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายื่นมือออกมา
“เอ่อ...คือว่า....คือ เอ่อ....” อูยองยังไม่พูดอะไรออกไป ได้แต่อ้ำๆอึ้งๆอยู่อย่างนั้น สายตาก็เหล่ไปทางเพื่อนตัวดีอีก 5 คนที่ยืนรออยู่
แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับมานั่นหรือ....สมาชิกทั้ง 5 ต่างพูดปากเปล่าขยับแบบไม่มีเสียงกันได้ความว่า
‘บอกไปสิโว้ย’ จุนซู
‘บอกเค้าไปเร็วๆเข้า!!!’ แทคยอน
‘ชักช้าอยู่ได้ แค่นี้มึงบอกๆเค้าไปเถอะ’ ชานซอง (หลังจากที่ตื่นแล้วได้รับฟังจากจุนโฮ)
‘ไอ้ห่า เร็วๆเข้า กูรอมึงนานมากแล้วนะ’ จุนโฮ
‘บอกสิโว้ย บอกไปเล้ยยยยย บอกไปเลยยยย’ นิชคุณ
....ขอขอบคุณเพื่อนๆทุกคน วันหลังไม่ต้อง!!! ช่วยกูได้มากเลยเนี่ย - -*
เอาวะ บอกก็บอก!!!
“ไปเดตกับผมได้มั้ยครับ!!!” อูยองก้มหน้าก้มตาตะโกนเสียงดังหลังไตร่ตรองกับตัวเองในหัวสมองเสร็จแล้ว
“ห๊ะ” จียงอึ้งมาก
“หา” เทมโปที่แอบอึ้ง
“ห๊า” ยองเบที่เดินตามมา ยิ่งโคตรอึ้ง
“วะ...ว่าไงนะ” จียงถามทวนคำอีกครั้ง เมื่อกี้มันอาจจะพูดผิด ที่จริงมันอาจจะอยากพูดว่า ‘ต่อยกับกูมั้ย’ ก็ได้นะ (คิดได้เนอะ ควอนจียง - -*)
“ไปเดต ...เอ่อ ได้มั้ย” อูยองถามอีกรอบ หน้าเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย เค้าเขินอ่าาาา >____<
“เอ่อ...คือ...” จียงนิ่งไป คิดคำพูดไม่ออก ตอนนี้กูอึ้งอย่างรุนแรง และอาการ อาฟเตอร์ช็อคกำลังจะตามมา
“Listen to my heartbeat” อูยองร้องเพลงเป็นแบ็คอัพประกอบความคิด จนสุดท้ายที่สุดจียงจึงพูดออกมาสีหน้าเบื่อหน่าย
“ไม่”
“...0_0”
สิ้นเสียงตอบอย่างตรงไปตรงมาและไร้ซึ่งเยื่อใยของควอนจียง อูยองนิ่งไปเหมือนโดนเสกให้กลายเป็นรูปปั้นยังไงอย่างนั้นเลยทีเดียว
“ทะ ทำไมอ่ะ” จางอูยองอยากทราบถึงเหตุผล T^T
“ชั้นเป็นผู้ชาย นายเป็นผู้ชาย อีกอย่าง เราไม่รู้จักกันสักนิดเลย - -*”
“ไม่หรอก เดี๋ยวค่อยทำความรู้จักกันก็ได้ อีกอย่าง นายดูเหมือนผู้หญิงจะตาย” อูยองตอบเสียงมั่นใจ แต่หารู้ไม่ เพราะประโยคสุดท้ายนั่นแหละ มันจะทำให้คนตรงหน้าฟิวส์ขาด!
“นะ นี่มึงว่ากูเหมือนผู้หญิงหรอ ไอ้หน้ากลม!” ตะโกนด่าเสียงดังลั่น
“อุ๊...ทำไมต้องด่าด้วยอ่ะ T^T”
“ก็กูพอใจจะด่าอ่ะ มีไรป่ะ” จียงตอบกลับน้ำเสียงกวนตีนสุดๆ
“อุ๊ยยยยย...ไม่เป็นไร เป็นตัวของตัวเองดี เค้าชอบบบบบบ” อูยองตอบเสียงเลี่ยนๆพลางทำหน้าตาเคลิบเคลิ้ม
....นี่มึงเป็นโรคจิตป่ะเนี่ย โดนด่าแต่เสือกชอบซะงั้นน่ะ จียงคิดทำหน้าหนักใจ - -*
“หลบไปให้พ้นเลย กลับบ้านดีกว่ากู สัด อารมณ์เสีย” จียงพ่นคำหยาบใส่หน้าอูยอง
“อ๊า ทำไมต้องหยาบคายด้วยอ่ะ” ไอ้อุด้งยังไม่เลิกถามคำถามน่าโดนโดดถีบยอดหน้า
“เอ้าไอ้นี่หนิ ก็กูพอใจจะหยาบคายอ่ะ มีไรป่ะวะ!”
“ไม่เป็นไร หยาบคายซักนิดก็ดีเหมือนกัน ชีวิตมีรสชาติ อิอิ”
...- -* อึ้งครับ ควอนจียงอึ้ง!!!
“ก็บอกเค้าไปสิ ว่ามีแฟนแล้ว” อยู่ๆเทมโปที่ยืนดูอยู่นานก็พูดขึ้นมา
“อะไรของมึงวะ เงียบไปเลยไป”
“เห จียงมีแฟนแล้วหรอ!” อูยองโวยวายหลังจากที่ได้ยิน
“- -*....” ชายควอนหลบหน้าหลบตา พูดอะไรไม่ออก…วันนี้มันเวรกรรมอะไรของกูวะ
“โอ้ ความเป็นจริงนั้นช่างแสนโหดร้าย รังแต่จะทำให้จิตใจอันแสนบริสุทธิ์ของเราแปดเปื้อนมากยิ่งขึ้นเท่านั้น”
อูยองพร่ำเพ้ออยู่คนเดียว โดยที่คนที่ยืนมองอยู่ทุกคนอึ้งกันไปเกือบหมด ตัวจียงเองนั้นก็ยืนคิดหนักไปเลย
ถ้ากูมีแฟนเป็นผู้หญิงอ่ะ กูตอบมึงไปนานแล้ว แต่นี่มันไม่ใช่!! กูไม่ได้มีแฟน นี่มันเรียกว่า ผัว!!
“มีแล้วใช่มั้ย ใครอ่ะ ตอบมาสิๆๆๆ” อูยองเหมือนคนบ้า ตอนนี้เค้าจับไหล่จียงสองข้างแล้วเขย่าไปมาเพื่อเอาคำตอบ สีหน้าท่าทางประหนึ่งเหมือนผัวจับได้ว่าเมียมีชู้แล้วถามว่าเมียเอาชู้ไปซ่อนไว้ที่ไหนกันเลยทีเดียว
เทมโปส่ายหน้านิดหน่อยในความบ้าพลังของอูยอง ร่างสูงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งโอบคอจียงจากด้านหลังแล้วดึงเข้าหาตัว
“มีแล้ว ...อยู่นี่”
สิ้นจากเสียงและการกระทำอันน่าตกใจของชเวซึงฮยอน สิ่งมีชีวิตในระบบนิเวศตรงนั้นเงียบกริบพร้อมกันทันทีอย่างไม่ได้นัดหมาย
“วะ ว่าไงนะ ไม่เอาน้า เค้าไม่ย๊อมมมมม!!!” อูยองดิ้นเร่าๆสะบัดหัวไปมาอย่างขัดใจเหมือนเด็กอยากได้ของเล่น จนจุนซูทนไม่ไหวต้องวิ่งเข้ามาห้าม
“ไอ้เชี่ย ถึงตรงนี้มันจะไม่ค่อยมีคนแล้ว แต่มึงช่วยอายตัวเองหน่อยได้มั้ย อีกอย่าง มึงจะไปยุ่งกับเค้าทำไม แฟนไอ้ชเวซึงฮยอนมันนะโว้ย เดี๋ยวมึงก็โดนฆ่าหรอก - -*”
“ไม่รู้โว้ย จางอูยองหาได้แคร์สื่อไม่ ไม่สนใจสักนิดเลย!!”
คนโดนห้ามตะโกนด่ากลับมาอย่างอารมณ์เสีย พลางทำหน้ามั่นใจแล้วประกาศกร้าว
“ไม่ว่าจะยังไง จางอูยองคนนี้ก็จะต้องชิงตัวคุณนายชเวมาให้จงได้”
ห๊ะ....
นี่มึงว่าไงนะ....
กูเป็นตัวผู้มีหางเหมือนพวกมึงนะโว้ย จะมาคิดอกุศลกับกูกันทำไมเนี่ย อ๊ากกกกกกก
ไอ้เชี่ยนี่ก็อีกคน เอามือออกไปนะเว้ย
คิดได้ดังนั้น จียงหันไปพยายามจะแกะมือของเทมโปออก
“ปล่อย”
“ไม่” ตอบกลับหน้าตาย ลอยหน้าลอยตาอย่างไม่สนใจ
“เฮ้ย ไอ้ชเวหน้าหล่อ เค้าบอกให้ปล่อยก็ปล่อยสิวะ หน้าด้านจริงๆเลย” อูยองตะโกนด่าบ้าง
“แล้วไง ไม่สนใจ ใครจะทำไม ใช่มั้ยจ๊ะ?” ว่าพลางถามจียงเสียงหวานเลี่ยน
“ไม่สนไม่ได้โว้ย อย่ามาใช้สิทธิในทางมิชอบนะ มันก็แค่วูบหนึ่งในคืนเมาเท่านั้นแหละ!”
ร่างบางตะโกนเสียงดังลั่น เทมโปหน้าตึงไปเล็กน้อยที่ได้ยินอย่างนั้น ชอบอ้างจัง เดี๋ยวพ่อก็จับกดตอนไม่เมาแม่งเลย จบเรื่อง - -*
“ใช่ แกบังคับขู่เข็ญจียงใช่มั้ย!” อูยองตะโกนด่าอีกครั้ง ตามสำนวน นายว่าขี้ข้าพลอย (เกี่ยว?)
“เฮ้ย แกน่ะ” เทมโปหันไปเรียกอูยอง คนโดนเรียกมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
“อะไรวะ บอกให้ปล่อยจียง ทำไมไม่ปล่อยเล่า ไอ้หน้าโบกปูน”
“รู้จัก เทมป์จีมะ” ร่างสูงไม่สนใจคำด่าสักนิด ยังถามต่อเหมือนคุยกันปกติ - -*
“ไม่รู้จักโว้ย เทมป์จีเชี่ยไร กูรู้จักแต่ แทคเจย์!” อูยองตอกกลับ
....หลายคนอาจไม่รู้ แต่เมื่อกี้หลังพูดจบ อ๊คแทคยอนสะดุ้งโหยงเลยแหละ
"โอเค ไม่ได้ว่าอะไร ถ้าไม่รู้จักก็ดูไว้ -_,-"
เทมโปยิ้มเจ้าเลห์อย่างคนถือไพ่เหนือกว่า มือใหญ่เชิดคางคนตัวเล็กที่ล็อคไว้ขึ้นมา และประกบปากลงไปอย่างเร็ว
0_0!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อึ้ง อึ้ง อึ้ง อึ้ง ทึ่ง ทึ่ง ทึ่ง เสียว!! (อันหลังไม่เกี่ยว)
สิ้นการกระทำอันแสน โคตรอิมพอสสิเบิลของชเวซึงฮยอน สรรพสิ่งทุกชีวิต ณ ที่แห่งนั้นเงียบสงัด
ทุกคนตอนนี้มีแต่ความอึ้งและทึ่ง
จางอูยองถึงกับอ้าปากค้าง
ในขณะที่แทคยอนแอบเลียปากตัวเอง (เอ๊ะ? ยังไง)
ควอนจียงเองซึ่งเป็นผู้ถูกกระทำก็อึ้งไม่แพ้กัน แต่จะให้ทำไงได้
จะด่ามันยังไงว่ามันโรคจิต ในเมื่อปากเขาขยับไม่ได้!!
ในหัวสมองอันชาญฉลาด(?) ของควอนจียงในตอนนี้นึกออกแค่อย่างเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ...
อะ อะ อะ ...ไอ้ชเว มันจูบเค้า!!!!!!!!
...กว่าจะจบ...
แทบถวายหัวให้ชายควอนกันเลยทีเดียว (เวอร์ - -*)
เอาน่ะ จบไปอีกตอน
อ่านแล้วเม้นสักนิด เป็นมารยาทที่พึงกระทำนะคะ
ตอนหน้าอาจจะมาเร็ว ถ้ามีคนเม้น เพราะถ้าไม่มี ไรท์เตอร์ก็ไม่มีกำลังใจ
หลายคนอาจไม่รู้
แต่แค่คอมเม้นว่า "อ่านแล้ว รีบๆมาต่อนะ" แค่นี้ไรท์เตอร์ก็มีกำลังใจแต่งต่อแล้วล่ะค่ะ
ความคิดเห็น