คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Wedding Dress
ดอก Lilly of the valley…
เค้กช็อคโกแล็ต...
เสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบๆ...
และโน้ตเพลง Canon…
“หยก... รินจะแต่งงานกับณุแล้วล่ะ”
ชายหนุ่มหยุดมือจากการปาดครีมลงบนเนื้อเค้ก ใบหน้าคมได้รูปเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าหวานนั้นที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี... ผู้หญิงคนนี้... คนที่เขาแอบรักมาตลอด 6 ปีที่ได้รู้จักกัน
“เหรอ....? ยินดีด้วยนะริน.. ^^”แม้จะรู้สึกเหมือนหัวใจจะโดนกรีดจนไม่เหลือชิ้นดี แต่จำต้องทนฝืนยิ้มให้เมื่อเห็นรอยยิ้มอันเปี่ยมสุขของเธอ
“หยกช่วยทำเค้กแต่งงานให้รินหน่อยได้มั้ย? ^^”เธอยิ้มให้เขา แม้จะเป็นรอยยิ้มที่เขาชอบมองทุกครั้ง แต่... ครั้งนี้มันต่างออกไป เหมือนรู้สึกว่า... ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่เธอจะมอบรอยยิ้มอันงดงามนี้ให้
“ได้สิ... รินเป็นเพื่อนหยกนี่ ทำไมจะไม่ได้ ^^”
“ขอบคุณนะหยก ขอบคุณมาก ^^”
ริน... เธอจะรู้บ้างหรือเปล่านะ...
รู้บ้างไหม? ว่า 6 ปีที่เราเป็นเพื่อนกันน่ะ...
ฉันรักเธอ...รักมาโดยตลอด....
“คุยอะไรกันอยู่~”ประตูห้องครัวถูกเปิดขึ้นพร้อมชายหนุ่มร่างสูงที่เดินเข้ามา ใบหน้าของเขาถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม ท่าทางที่แสนสุขขีนี้ยิ่งมองดูก็อดทำให้เขาเศร้าไม่ได้
ทำไมนะ... ทำไมถึงไม่ใช่เขาที่ได้ยืนเคียงข้างเธอ...
“รินมาขอให้หยกทำเค้กแต่งงานให้น่ะค่ะณุ ^^”
“อ้าว? ไม่เอาที่ทางสตูดิโอเขาจัดหาให้หรือ?”
“ไม่ดีกว่า หยกทำเค้กอร่อยกว่าตั้งเยอะ ^^”
“งั้นเหรอ? ผมตามใจรินแล้วกัน ^^”ชายหนุ่มหันมามองเพื่อนหนุ่มที่ยืนนิ่งเงียบมองเขากับรินสนทนากัน
“รินช่วยไปเอาการ์ดที่รถณุมาให้หน่อยสิ”
“ได้ค่ะ ^^”เธอยิ้มก่อนจะเดินออกไป
บรรยากาศในห้องครัวเหมือนจะดูเงียบลงถนัดตา ต่างฝ่ายต่างเงียบและไม่ยอมแม้แต่จะสบตากันแม้แต่น้อย แก้วหยกหลุบตาต่ำมองพื้น ในขณะที่วิษณุหันหนีมองไปอีกทางนึง แม้จะเป็นเพื่อนที่ร่วมเรียนด้วยกันมา แต่มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่ทำให้ทั้งคู่ไม่สามารถมองหน้ากันติด...
“แก้วหยก...”วิษณุเป็นฝ่ายเริ่มเอ่ยก่อนคนแรก ดูเหมือนเขากำลังทนกับบรรยากาศที่แสนกดดันนี้ไม่ไหว “ฉันขอโทษ...”
“ขอโทษทำไมครับ?”แก้วหยกเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิท แม้จะรู้คำตอบที่จะได้รับมาแล้ว ก็ยังถามคำเดิม
“ฉันขอโทษ... ฉันเองก็รู้อยู่แล้ว... ว่าแกก็รักรินเหมือนกัน...”
เหมือนมีลูกศรลงมาปักตรงกลางอกกับคำพูดนี้... แก้วหยกกับวิษณุต่างก็เป็นเพื่อนที่รู้ใจกันมานานพอสมควรอยู่แล้ว เรื่องแค่นี้ทำไมจะดูไม่ออก... ว่าทั้งคู่ชอบผู้หญิงคนเดียวกัน... คนที่เป็นเพื่อนรักแสนดีของทั้งคู่...
“ไม่เป็นไรหรอกณุ ^^ ไม่เป็นไรเลย”แม้จะกำลังร้องไห้อยู่ในใจแต่จำต้องฝืนยิ้มเหมือนกับว่าไม่ได้เป็นอะไรทั้งสิ้น “ผมกับรินก็เป็นแค่เพื่อนกันอยู่แล้ว... แล้วถ้าณุดูแลรินดี ผมก็สบายใจ ^^”
“แต่ฉันขอโทษ...”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ^^”
เลิกขอโทษได้แล้ว...
อย่าทำเหมือนฉันเจ็บปวดมากอย่างนั้นสิ...
ช่วยดูแลเธอให้ดีกว่าฉันแค่นั้นก็พอ...
แค่นั้นจริงๆเท่านั้นที่ฉันต้องการ...
“คุยอะไรกันอยู่หรือคะ? ^^”หญิงสาวเดินกลับเข้ามาพร้อมกับซองสีชมพูหวานที่ถืออยู่ในมือ เธอก้าวเข้ามาข้างหน้าก่อนจะยื่นซองนั้นให้เขา
“ต้องมาให้ได้นะหยก! ^^”
“อื้ม ^^ หยกไปแน่”
“ณุคะ ^^ เดี๋ยวเราต้องไปลองชุดแล้วนะ”
“อ๋อ...ไปสิ ^^ เออ... ฉันไปก่อนนะหยกนะ”เพื่อนหนุ่มตบบ่าเขาเบาๆเหมือนจะเป็นการปลอบ เขาทำได้แค่ยิ้มและมองแผ่นหลังของทั้งคู่ที่ดูเหมือนไกลห่างออกไปทุกที
ไม่สามารถที่จะสัมผัส...
ไม่สามารถที่จะครอบครอง...
ทำได้แค่เพียงแอบมอง...
แม้ว่าเธอจะไม่เคยสังเกตว่ามีฉันรอเธออยู่ตรงนี้เลยก็ตาม...
ไม่เคยกล้าที่จะเอ่ยปากบอกไป แล้วใยถึงต้องมานั่งเจ็บใจที่หลังแบบนี้ด้วยเล่า? แม้จะยืนส่งเขาด้วยรอยยิ้ม วลีจากปากที่เอื้อนเอ่ยว่าไม่เป็นไร แต่ใครจะรู้เล่า? ว่าเขาเสียใจแค่ไหนที่ต้องแสร้งทำแบบนั้น...
ฉันเสียใจ... ฉันเสียใจที่ฉันรักเธอ...
ฉันเสียใจที่ไม่สามารถบอกเธอได้...
ฉันเสียใจที่คนที่ยืนข้างๆเธอตรงนั้นไม่ใช่ฉัน
ฉันเสียใจที่ฉันไม่สามารถรั้งเธอไว้...
จะเห็นแก่ตัวไหมนะ...
ถ้าฉันจะบอกกับเธอว่า.. “อย่าแต่งงานกับเขาเลย...”
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ในห้องเหมือนกับตอกย้ำภาพวันวานเก่าๆที่เคยมีร่วมกัน หลายครั้งเหลือเกินที่ยากที่จะหักห้ามใจ แต่เมื่อนึกถึงความเป็นเพื่อนที่อาจจะต้องแตกสลายลง จึงทำได้เพียงแค่นี้... มันอาจจะดูเหมือนคนขี้ขลาดก็เลี่ยงไม่ได้ ในเมื่อตัวเขาเองก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ...
ฉันมีความสุขเพราะเธอ...
ฉันยิ้มได้เพราะเธอ...
ฉันเชื่อในความรักเพราะเธอ...
และ...ฉันก็ร้องไห้เสียใจเพราะเธอ...
อยากที่จะลืมเหลือเกิน... แต่ยิ่งรักมากก็ยิ่งลืมยาก ยิ่งคิดถึงเท่าไหร่ น้ำตาแทบจะหลั่งไหลเป็นสายเลือด
เจ็บ... เจ็บจนหัวใจและใบหน้าเริ่มชาไปหมด รักครั้งแรกที่ยาวนาน และจบลงที่ด้วยการที่ไม่สมหวังมันทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างของเขาเหมือนจะพังทลายลง จะให้ทำอย่างไรเล่า... ในเมื่อถึงทำตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว
เขาไม่รู้ว่าเธอจะร้องไห้เพราะเขามั่งหรือเปล่า...
แต่ที่แน่ๆ... เธอคงไม่รู้ว่าเขาร้องไห้เสียใจมากแค่ไหน...
อยากย้อนเวลากลับไปทั้งๆที่รู้ว่าคงทำไม่ได้แล้ว อยากจะย้อนกลับไปตอนที่เราเพิ่งรู้จักกันใหม่ อยากจะย้อนกลับไปตอนที่เราสนิทกันมาก อยากจะย้อนกลับไป... เพื่อบอกเธอ บอกทุกสิ่งทุกอย่าง... ว่าเขา... รักเธอมากแค่ไหน...
ถึงจะอ้อนวอนอย่างไรก็ไม่สามารถทำได้... ในเมื่อ...ทุกสิ่งทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว...
แค่เพื่อน.. ท่องเอาไว้... ยังไงฉันก็เป็นแค่เพื่อน...
คงต้องเก็บคำสารภาพนี้เอาไว้ตลอดไป...
เก็บเอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ...
ทำได้แค่เพียงสารภาพกับตัวเองเงียบๆ...
ฉันรักเธอ...
เขาจัดวางเค้กบนสถานที่ที่ถูกเตรียมการไว้อย่างดี อีกไม่นานแล้ว... ที่เขาจะได้พบกับเธออีกเป็นครั้งสุดท้าย... ก่อนที่เธอจะจากเขาไปเพื่อสร้างครอบครัวที่อบอุ่นกับคนที่เธอรัก
แม้อยากจะรั้งมือนั้นไว้ แต่ก็ไม่มีทางทำได้...
ก็ในเมื่อเธอมีคนที่จับมือเธอไว้แล้วปกป้องเธอแทนเขาแล้ว...
“หยก”เสียงเรียกทำให้เขาหันมา เขายิ้มให้เธอพร้อมกับปัดความเศร้าออกไป
“ขอบคุณนะที่อุตส่าห์ทำเค้กให้ริน ^^”
“ไม่เป็นไรหรอก... แค่นี้เอง ^^”
“หยกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของรินเลยนะ ^^”
เขาเงียบไม่ตอบ ทำได้แค่เพียงยิ้มให้เธอเท่านั้น ไม่ว่าเมื่อไหร่... ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยังคงได้เป็นแค่ ‘เพื่อนที่แสนดี’ ของเธอเท่านั้น
“รินต้องไปเตรียมตัวแล้วล่ะ ^^ ขอบคุณค่ะหยก”
เขาได้แต่มองเธอที่ค่อยๆเดินจากไป แม้จะรู้สึกอิจฉาคนที่ยืนข้างๆอยู่ลึกๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขายอมรับจริงๆ
วันนี้... เธอสวยมาก...
เขายืนมองเธอยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ในพิธีแต่งงาน เธอยิ้มให้เขาครู่นึง เขาเองก็ทำได้แค่ยิ้มน้อยๆตอบกลับเท่านั้น เมื่อแน่ใจว่าเธอหันไปสนใจทางอื่น เขารีบหันหลังก่อนจะเดินออกมาจากงาน เพื่อไม่ให้เธอเห็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
ขอให้เธอมีความสุขกับคนที่เธอรักนะ...
เธอไม่จำเป็นต้องลืมฉัน...
เพราะฉันจะเป็นคนลืมเธอเอง...
ถึงรู้ว่ามันจะยาก... แต่ฉันจะพยายาม...
แม้ว่ามันเหนื่อยมากจนแทบอยากจะหลับตาแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก...
แต่ฉันก็จะทำ...
แต่ริน... อย่างน้อย...
อย่างน้อยในชีวิต...
ฉันเคยรักเธอนะ....
ความคิดเห็น