Harry Potter Fanfiction:Darkness in my heart:Malfoy&Hermione

ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 14 : คืนแห่งความทรงจำ

Chapter 14: คืนแห่งความทรงจำ

เฮอร์ไมโอนี่เดินไปที่ระเบียงชั้น 7 เธอรอมัลฟอยอยู่ตรงระเบียง
มือกระชับไม้กายสิทธิ์ที่ซ่อนอยู่ในเสื้อ มัลฟอยค่อยๆเดินมา
“เข้ามาในนี้สิ” มัลฟอยพูด และเดินไปเปิดประตู
เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปในห้องอย่างหมดทางเลือก เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นอย่างตกตะลึง
เธอกำลังยืนอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา เตียง 4
เสาแกะสลักสวยงามวางอยู่กลางห้องที่ตกแต่งอย่างโอ่อ่าราวกับห้องบรรทม
หน้าต่างบานใหญ่เปิดให้แสงจันทร์ผ่านเข้ามา รวมกับแสงจากเชิงเทียนที่ตั้งอยู่ข้างเตียง
ทำให้ภายในห้องมีบรรยากาศสลัวๆ ผสมกับความเย็นของลมที่พัดเข้ามา
สัญชาติญาณความเป็นผู้หญิงเตือนบางอย่างแก่เธอทันที เฮอร์ไมโอนี่หันหลังกลับ เห็นมัลฟอยกำลังปิดประตู
และมันก็หายไป เฮอร์ไมโอนี่ชักไม้กายสิทธิ์ออกมาทันที
“แกจะทำอะไรกันแน่!!!”
“ก็รู้อยู่แล้วนี่ เอกซเปลลิอาร์มัส!!” มัลฟอยตะโกน ไม้กายสิทธิ์ของเธอก็ลอยไปอยู่ในมือเขา
มัลฟอยโยนไม้เธอทิ้งและวางไม้เขาลง
เฮอร์ไมโอนี่หันหลังกลับ แล้ววิ่งไปที่หน้าต่างทันที แต่เขาเร็วกว่า
มัลฟอยใช้แขนทั้งสองข้างรวบร่างเธออย่างรวดเร็วและอุ้มไปที่เตียง เฮอร์ไมโอนี่ดิ้นรนขัดขืน
“ปล่อยชั้นน่ะ!!!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน พยายามทุบตีเขาเท่าที่แรงเธอมี
“ไม่มีทาง!!!” มัลฟอยคำราม
เขาวางเธอลง แล้วเริ่มจูบเธออย่างรุนแรงบ้าคลั่ง และถอดเสื้อผ้าเธอออกอย่างรวดเร็ว
ในไม่ช้าเฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่เหลือเสื้อผ้าปกปิดร่างกาย
มัลฟอยซุกไซ้ซอกคอเธออย่างเมามัน สูดดมความหอมหวานของเธอ
“อย่าขัดขืนเลย เธอหนีไม่พ้นหรอก” มัลฟอยพูดอย่างเหนือกว่า แล้วจูบไล่ลงมาตาม
ทรวงอก
ริมฝีปากเขาเคล้นคลึงหน้าอกเธออย่างกระหาย จนมาถึงปลายถันสีชมพูอ่อน เขาค่อยๆขบมันเบาๆ
เฮอร์ไมโอนี่ครวญครางแทบขาดใจ ยิ่งทำให้เขารุกเร้าไม่หยุด มัลฟอยทิ้งรอยจูบไว้ทั่วทรวงอกเธอ
“อย่า!!!...ได้โปรด”เฮอร์ไมโอนี่วิงวอน
แต่มัลฟอยไม่หยุด เขาลงมือถอดเสื้อผ้าตัวเอง จนเขากับเธอต่างก็เปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่
เฮอร์ไมโอนี่เบือนหน้าหนีด้วยความอาย มัลฟอยใช้มือลูบไล้บริเวณสะโพก และใช้เข่าแยกขาเธอออกจากกัน
มือเลื่อนไปผสานกับมือเธอ กดไว้ติดเตียงเหนือหัว
“ไม่!!!!อย่าทำลายชั้นเลย มัลฟอย ได้โปรด” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงสั่น แต่มัลฟอย
กลับยิ้มเยาะที่มุมปากและค่อยๆ แทรกเข้าไปในกายเธอ
“โอ้ย!!!เจ็บ” เธอครวญคราง หอบหายใจ น้ำตาไหลอาบแก้ม
“เจ็บนิดเดียว ทนหน่อยน่ะ” เขากระซิบปลอบข้างหู แล้วจูบซอกคอเธออย่างปลอบประโลม
เฮอร์ไมโอนี่พยายามขัดขืน แต่ไร้ประโยชน์ เขาแข็งแรงกว่าเธอ มันเป็นธรรมชาติของผู้ชาย
เธอทำได้แค่รับรู้ความเจ็บปวดที่เขาหยิบยื่นให้
มัลฟอยค่อยๆ ขยับเข้าไปในร่างเธอช้าๆ เฮอร์ไมโอนี่ครางด้วยความเจ็บ
แล้วเขาก็พบสิ่งที่แสดงความบริสุทธิ์ของเธอ เยื่อบางๆ ที่กั้นไม่ให้เขาเข้าไปในกายเธอมากกว่านี้
เขาสัมผัสมันเบาๆ เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องอย่างเจ็บปวด บีบมือเขาแน่น ตัวสั่นเทาน่าสงสาร
มัลฟอยตัดสินใจประกบปากเธอ และแทรกผ่านเยื่อกั้นเข้าไปในกายเธออย่างรวดเร็ว
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือก กรีดร้องสุดเสียง
แต่เสียงนั้นก็ผ่านเข้ามาในร่างกายมัลฟอยที่กำลังประกบปากอยู่
ราวกับว่าเขาต้องการให้มันซึมซาบเข้าไปในร่างกายเขา
เฮอร์ไมโอนี่สะอื้นด้วยความเจ็บ มัลฟอยค่อยๆ ละจากริมฝีปากเธอ เปลี่ยนมาคลอเคลียอยู่ตรงแก้มเธอแทน
“จะรู้สึกอึดอัดสักหน่อยน่ะ”มัลฟอยพูดแผ่วๆ เลื่อนมือมาโอบกอดเธอ
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอึดอัดทรมาน ตัวเธอร้อนเหมือนจะเป็นไข้ มัลฟอยค่อยๆขยับไปมาในร่างกายเธอ
เฮอร์ไมโอนี่สะท้านไปทั่วกาย เผลอตวัดแขนกอดมัลฟอยอย่างลืมตัว เธอได้ยินเสียงลมหายใจเขาตรงซอกหู
“เจ็บอยู่มั๊ย” เขากระซิบถาม
“นิดหน่อย”เฮอร์ไมโอนี่คราง มัลฟอยขยับกายเร็วขึ้นอีกเล็กน้อย
“อย่าเกร็งสิ ปล่อยตามสบาย ยังไงเธอก็เป็นของชั้นแล้ว”มัลฟอยพูด เฮอร์ไมโอนี่จำใจทำตาม
“มัลฟอย!!”เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงสั่น มันเปลี่ยนจากความเจ็บมาเป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน
“เรียกเดรโกสิ” มัลฟอยพูด ขยับเข้าออกเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“เด...เดรโก...”เฮอร์ไมโอนี่คราง ร่างกายอ่อนระทวยอยู่ในร่างเขา มัลฟอยขยับกายเร็วขึ้น
‘ยิ่งกว่าที่คิดซะอีก เธอทำให้ชั้นคลุ้มคลั่งเฮอร์ไมโอนี่ เธอต้องรับผิดชอบ!!!
เสียงร้องเธอมันทรมานชั้นขนาดไหนรู้มั๊ย!... ความจริงชั้นต้องเป็นฝ่ายทรมานเธอสิ แต่นี่มันอะไรกัน!!
เธอเป็นใครกันแน่...เฮอร์ไมโอนี่ ถึงทำให้ชั้นเตลิดได้ขนาดนี้!’
“อ๊า!!!”เฮอร์ไมโอนี่ร้อง กอดมัลฟอยแน่น สั่นสะท้านไปทั่วร่าง มัลฟอยกัดฟันกรอด เกร็งไปทั่วร่าง
เธอรู้สึกว่าเขาและเธอรวมกันเป็นหนึ่งเดียว
มันจบลงแล้ว เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆ หลั่งเข้ามาในกาย มัลฟอยหอบหายใจ ค่อยๆ
ขยับออกจากกายเธอ เฮอร์ไมโอนี่พ่ายแพ้เขาอย่างราบคาบ เธอค่อยๆ มองไปตรงที่นอน
“เลือด!?!”
“ไม่เป็นไรน่า ครั้งแรกก็งี้แหละ ครั้งต่อไปไม่เจ็บหรอก” เขาคลอเคลียอยู่ข้างหู
“แก!! ไอ้คนสารเลว” เฮอร์ไมโอนี่ด่าทั้งน้ำตา พยายามคว้าผ้าห่มมาปิดร่างกาย
“เลวยังไง เธอก็เป็นเมียชั้นแล้ว อย่าสะดีดสะดิ้งนักน่า” มัลฟอยยียวน
แล้วรั้งร่างเธอมานอนตะแครงอยู่ข้างเขา
“แก...ไอ้บ้า!!!” เฮอร์ไมโอนี่ดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมอกเขา แต่ไม่เป็นผล
“อะไรกัน เมื่อกี้ยังครางอยู่เลย จะเอาอีกรอบรึไง” เขาพูด จ้องเธอด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
“สารเลว..” เฮอร์ไมโอนี่คร่ำครวญ เธอหยุดดิ้นรน นอนสะอื้นอยู่บนอกเขา มัลฟอยลูบไล้ผมเธอเบาๆ
“เธอไม่เห็นเหมาะกับดอกกุหลาบที่ไอ้พวกนั้นให้เธอเลย อย่างเธอนะ เหมาะกับกล้วยไม้ป่า มากกว่า สวย
หอมอ่อนๆ เข้าถึงยาก บอบบาง”มัลฟอยกระซิบแผ่วข้างหูเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ตะลึง ‘ไม่...ทำไมต้องเป็นเขา!!!’
“ไม่น่ะ...คนอย่างแก!!!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน รัวกำปั้นลงบนอกเขาอย่างไม่ปรานี
“อย่าทำให้ชั้นมีอารมณ์สิ” มัลฟอยพูดยียวน เฮอร์ไมโอนี่ถึงหยุด
เธอนอนร้องไห้จนผล็อยหลับไปในอ้อมอกของมัลฟอย
“เป็นของชั้นแล้วน่ะ เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพึมพำ ลูบไล้หน้าเธออย่างทะนุถนอม มัลฟอยค่อยๆ หลับตา
แต่ยังโอบกอดเฮอร์ไมโอนี่แน่น ราวกับว่ากลัวเธอจะหายไปเมื่อเขาตื่น