คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ความรัก และ คำสัญญา(-_-)
แต่ก่อนที่สติของเด็กหนุ่มจะกระเจิงไปใหนต่อใหน มือๆ หนึ่งก็คว้าที่ต้นแขนของเซเวอรัสไว้แล้วกระชากออกจากประตู ลากลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอยู่ในสภาพไม่ต่างอะไรกับความฝันล่องลอย ก็ดึงเข้ามาเผชิญหน้า เขย่าเรียกสติ
"สเนป!?!"
ตอนนี้เซเวอรัสเริ่มได้สติกลับมาแล้ว และสังเกตเห็นว่าคนที่เขย่าตัวเค้าอยู่คือ เจมส์ พอตเตอร์ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เด็กหนุ่มร่างผอมกรีดร้องสุดเสียงแล้ววิ่งไปยังทางออกอย่างไม่คิดชีวิต โดยไม่สนใจเจมส์ที่วิ่งตามมาข้างหลัง
"เฮ้ย!?! อย่าร้องสิวะ อยากตายรึไง" เจมส์สบถ พลางวิ่งตามไปโดยมีมนุษย์หมาป่าไล่หลังตามมาติดๆ
ตายแน่ๆ........... ต้องตายแน่ๆ.......... เด็กหนุ่มร่างบางคิดอย่างหวาดหวั่น แต่ชั่วขณะที่คิดว่าจะไม่รอด ก็ต้องหันหลังไปมองคนที่ช่วยชีวิตไว้ เมื่อได้ยินเสียงที่เริ่มแตกห้าวของพอตเตอร์ดังไล่หลัง
"รีมัส!!!!!!!!!! อย่า"
เจมส์ พอตเตอร์ หันไปยิงคำแช่งใส่เพื่อนรักที่จำเค้าไม่ได้ จนร่างของมนุษย์หมาป่ากระเด็นไปพร้อมกับรองเท้าที่ถูกคว้าไว้เมื่อกี้ และเมื่อเค้าหันกลับไปยังทางออก เซเวอรัสก็ยื่นมือมาหา บางทีความชุลมุนและตกใจอาจจะทำให้ลืมความชิงชัง เจมส์คว้ามือเซเวอรัสแล้วเจ้าของมือก็รีบดึงเค้าขึ้นไป ทะว่ากิ่งไม้ก็หวดเข้าใส่เด็กหนุ่มผมดำมันที่เจมส์เกือบจะขอบใจเมื่อกี้
"สเนป!!!!!!!!!!!!!!" เจมส์กรีดเสียง เมื่อเห็นเด็กหนุ่มบ้านสลิธีรีนถูกเหวียงจนกระเด็นออกไป เค้ายิงคำแช่งใส่ตาไม้แล้ววิ่งไปหาเซเวอรัสที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
"สเนป" เจมส์ประคองร่างบางในชุดนอนแบบมักเกิ้ลหลวมๆ ขึ้นมาแนบอก ดวงตาสีน้ำตาลเหมือนคนเสียสติเมื่อเห็นเลือดสีข้นไหลรินจากใต้เส้นผม ผ่านหน้าผากได้รูปและหยดจากปลายคางลงสู่พื้นอย่างแผ่วเบาของเซเวอรัสที่หมดสติโดยสิ้นเชิง "สเนป.............. ลืมตาสิ"
...........ชั้นแค่ชังศาสตร์มืดที่นายรัก แต่ไม่ได้อยากให้นายตายนะ.....
...........ชั้นเกลียดนาย แต่ชั้นไม่เคยต้องการให้นายตายเลย......
"เซเวอรัส........." เจมส์กอดร่างบางเอาไว้แนบอกราวกับกอดศพของคนรัก "เซเวอรัส.............ลืมตาสิ"
**********************
"ให้ตายสิซีเรียส" ดัมเบิลดอร์พูดเสียงดุ "ทำไมทำแบบนี้นะ เธอคิดว่าสนุกมากเหรอที่ทำแบบนี้ โชคดีแค่ใหนที่เจมส์แค่ขาหัก"
ซีเรียสเงียบ เจมส์ถอนใจแล้วตั้งคำถาม "สเนปเป็นไงบ้างครับ"
"เค้าไม่เป็นไรมากหรอก" มาดามพรอมฟรีย์ตอบ "แต่เค้าอ่อนแอมากน่ะ เลยยังสลบอยู่ ยิ่งยังไม่หายป่วยแล้วมาเจอเรื่องหนักๆ อย่างงี้อีก"
แต่ก่อนที่ดัมเบิลดอร์จะพูดอะไร เสียงครางก็ทำให้ทุกคนหันไปมอง ดัมเบิลดอร์กระซิบเบา "อย่าส่งเสียงนะ... เพราะถ้าเค้ารู้ว่าพวกเธออยู่นี่ อาจจะตะเกียดตะกายออกจากห้องพยาบาลทั้งๆ ที่ร่างกายไม่พร้อมก็เป็นได้ พอพูดจับและได้รับการพยักหน้าจากเจมส์และเพื่อนๆ เป็นคำตอบ ดัมเบิลดอร์ก็ผละไปยังเตียงที่เซเวอรัสนอนอยู่
และพักหนึ่งเสียงกรีดร้องอย่างเสียขวัญก็ดังขึ้น....
"ท่านอาจารย์ใหญ่!!!!! ลูปินครับ!!! มนุษย์หมาป่า!!! เค้าเป็นมนุษย์หมาป่า แล้ว...แล้ว... ผะ..ผม-" ตอนนี้เองที่เจมส์ได้ยินเสียงปลอบโยนของดัมเบิลดอร์ แล้วก็เสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ของเซเวอรัส "ผม.... ฮึก... ผม...เกือบตาย...ฮือ..."
ซีเรียสกับปีเตอร์รู้สึกเหมือนซี้โครงกำลังจะหักเพราะกลั้นหัวเราะไว้ เจมส์ค่อยหายใจทั่วท้องเมื่อรู้ว่าเจ้าชายน้อยนักปรุงยาของฮอกวอสต์ไม่เป็นไรแล้ว
**********************
เซเวอรัส สเนปเดินไปที่ห้องโถงอย่างเลื่อนลอย แต่ไม่ทันไรก็ถูกมือลึกลับคว้าเข้าห้องเรียนว่าง เด็กหนุ่มหันไปเผชิญหน้ากับผู้มีพระคุณที่ตนเกลียดแสนเกลียด เจมส์หัวเราะ
"อะไรกัน... นายทำหน้าแบบนี้ใส่คนที่ช่วยชีวิตนายไว้ได้ยังไง"
"ไม่ได้ขอให้นายช่วยสักหน่อย" เซเวอรัสตอบเสียงหนักๆ แม้จะตัวเล็ก แต่น้ำเสียงกลับฟังดูน่ายำเกรง นั่นทำให้เจมส์นึกขำมากขึ้น
.............ถ้าปรับปรุงท่าทางซึมๆ เหงาได้ล่ะก็ คงมีแต่คนกลัว....
"แค่จะบอกว่า...........ที่ช่วยนายน่ะ..........เพราะถ้านายตายไปซีเรียสกับรีมัสจะเดือดร้อน ไม่ได้พิศวาสนายหรอกนะ"
..................เรื่องพรรนั้นชั้นรู้เว้ย....................
เจมส์ พอตเตอร์เดินจากไป ทิ้งให้เซเวอรัสยืนโมโหกรุ่นอยู่ตรงนั้น ในที่สุดก็ตัดสินใจออกไปบ้าง แล้วจากอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก ก็แปรเปลี่ยนโดยสิ้นเชิงเมื่อเห็นเด็กสาวผมแดง
"หายแล้วเหรอ...................?" ลิลี่ยิ้ม
"ครับ........ เอ่อ ลิลี่ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผมไว้"
"แต่ชั้นยังไม่หายโกรธนะ" ลิลี่ทำแก้มป่อง "ที่เรียกชั้นว่าเลือดสีโคลนนะ"
เซเวอรัสหน้าสลด ทำท่าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร้อ "ต้องทำไงถึงจะยอมยกโทษให้ผม..............."
"แล้วยอมทำทุกอย่างเพื่อไถ่โทษมั้ยล่ะ" ท่าทางเธอจริงจังมาก เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ แล้วก็ต้องประหลาดใจกับรอยยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์ "งั้นขอที่อยู่เธอให้ชั้นพร้อมกับแผนที่"
"อ่ะ................เอ๊ะ............."
"ไหนว่ายอมทุกอย่างไง" ลิลี่แก้มป่องอีกรอบ
"งั้นวันพรุ่งนี้ผมจะเอาให้"
"งั้นชั้นจะนั่งรถไฟตู้เดียวกับเธอ.......... ถ้าตุกติกล่ะก็ เลิกคบทันที"
ราวกับถูกมัดมือชกก็ไม่ปาน เซเวอรัสไม่อาจผิดคำได้แม้แต่น้อย แต่ลึกๆ แล้วเค้าดีใจ ดีใจที่เธออยากรู้จักเค้าให้ลึกล้ำมากขึ้น ทั้งคู่รอรถไฟด้วยกัน และนั่งรถไฟตู้เดียวกัน ลิลี่ไม่ได้นั่งตรงข้าม แต่นั่งข้างๆ เซเวอรัส และเมื่อมีใครมาขอนั่งด้วยเธอก็จะกุมมือเค้าไว้
และเซเวอรัสก็ได้เห็น...... นิ้วนางข้างซ้ายของเธอสวมแหวนที่เซเวอรัสให้!?!
"เธอรักชั้นมั้ย" ลิลี่กระซิบ
"รัก............" เซเวอรัสตอบทั้งน้ำตา "รักมากกว่าอะไรในโลก รักมาก"
"โลกของชั้น เธอจะรับชั้นเป็นภรรยาหรือเปล่า"
"แล้วคุณอย่าหนีผมไปก็แล้วกัน คุณเจ้าหญิงจันทรา"
"สาบานได้มั้ย ว่าจะรอแค่ชั้นคนเดียว"
"สาบาน"
ลิลี่จูบเซเวอรัสเมื่อรถไฟจอดเทียบชานชาลา เจ้าแฮร์รี่เค้าแข้งเค้าขาเธอ และเธอก็จูบมัน จากให้เมื่อลงจากรถไฟลิลี่ก็กอดเซเวอรัสอีกครั้งทั้งๆ ที่เด็กหนุ่มยังอุ้มแมวอยู่
"เหมือนสามี ภรรยา แล้วก็ลูกเลยแฮะ" รีมัสกระซิบ ก่อนจะปิดปากตัวเองที่รู้ว่าพูดอะไรไม่ดีออกไป แต่เจมส์กลับพูดบางอย่างที่ทำให้เพื่อนๆ อ้าปากค้าง
"ถ้าชั้นมีลูกชั้นจะตั่งชื่อลูกว่า แฮร์รี่ แล้วกัน"
.........แล้วทำไมต้องเป็นแฮร์รี่ เพราะอยากเป็นพ่อของลูกลิลี่ รึว่า อยากให้เซเวอรัส สเนปรักเด็กคนนั้นเหมือนลูกตัวเองกันนะ......
***********************
TBC.
ความคิดเห็น