เธอน่ะตัวร้าย แล้วนายก็ปากแข็ง

ลำดับตอนที่ #14 : อาหารเช้า

"กอดกันหวานซึ้งจังนะ"เสียงยานคางคุ้นหูดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่หันไปดู เธอพบมัลฟอยกำลังยืนอยู่ตรงบันไดจ้องเธอตาเขม็ง

"พูดบ้าๆฉันกับแฮร์รี่เราไม่ได้คิดอะไรกันสักหน่อย"เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างฉุนๆ

"ใครถามเธอ"มัลฟอยพูดอย่างกวนๆ เฮอร์ไมโอนี่มองตาขวางแต่ก็ไม่ตอบโต้กลับ

"เธอจะเป็นอะไรกับมันก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว"มัลฟอยพูดพึมพำทำสีหน้าเรียบเฉย

"แน่นอนว่ามันไม่เกี่ยวนั้นนายก็หยุดพูดซะทีฉันรำคาญ"เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินจึงพูดก่อนจะเดินเข้าไปในครัว เพื่อไปทำอาหารแต่พบว่าครีเชอร์กำลังวิ่งพล่านอยู่ในครัวดูเหมือนว่ามันกำลังทำกับข้าวอยู่

"ครีเชอร์ฉันว่าเธอไม่ต้องทำก็ได้...เดี๋ยวฉันทำเอง"เฮอร์ไมโอนี่พูดเมื่อเห็นอาการคลั่งของครีเชอร์

"ไม่ไม่...ครีเชอร์ทำเอง...ฉันทำเอง ฉันทำเอง ฉันทำเอง"ครีเชอร์พูดเสียงแหลมสูงแหบแห้ง

"เอ่อครีเชอร์...ให้ฉันช่วยก็ได้"เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหวาดๆเพราะดูเหมือนครีเชอร์จะบ้าไปแล้ว (กลัวโดนกระโดดกัดหู) มันวิ่งไปทอดไข่ดาวบนกระทะเป็นโหลๆ กลับเนื้อเสต็กอีกสิบชิ้น ต้มซุปเนื้อแกะเป็นกะละมัง (กลัวปะป๋ากินไม่หมดหรือไง) เบคอนอีกกองเบ้อเริ่ม และไส้กรอกพูลจานใหญ่ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกปวดหัวที่เห็นสิ่งที่ครีเชอร์ได้ทำทั้งหมด

"เพื่อนายน้อยมัลฟอย...เพื่อนายน้อยมัลฟอย...ครีเชอร์ทำ...ครีเชอร์ทำ...ต้องทำ...ต้องทำ"ครีเชอร์บ่นเพ้อเหมือนคนเป็นบ้า เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่ส่ายหัวก่อนจะเดินออกมาจากครัว

  เฮอร์ไมโอนี่เดินออกมานั่งที่โซฟาตรงข้ามกับมัลฟอยเธอมีสีหน้าง้ำงอ เฮอร์ไมโอนี่ค้อนใส่มัลฟอยที่กำลังมองเธอ มัลฟอยงงกับอาการของเฮอร์ไมโอนี่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเขามองเฮอร์ไมโอนี่นิ่งอยู่นานจนกระทั่งเสียงครีเชอร์ดังขึ้น

"นายน้อยมัลฟอย ครีเชอร์ทำอาหารมาให้ขอรับ"มัลฟอยหันไปมองดูตามเสียงของครีเชอร์ และเขาก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น อาหารกองเพนินวางไว้บนโต๊ะ เขาหันมองรอยยิ้มครีเชอร์ที่มันดูจะภูมิใจสุดขีด

"เอ่อ..."มัลฟอยหาคำพูดอะไรมาพูดไม่ได้

"ครีเชอร์ทำสุดฝีมือเพื่อนายน้อยมัลฟอย ใช่แล้ว"ครีเชอร์พูด มัลฟอยโบกมือไล่อย่างสุดจะทน

"ไปเลย กลับไปทำหน้าที่ของนายซะ"มัลฟอยพูดครีเชอร์ยิ้มกว้างก่อนจะหายตัวไป มัลฟอยลอบถอนหายใจเบาๆ

"เป็นไงล่ะ เขาคลั่งนายน่าดูเสียดายที่เขาคลั่งผิดคนนะ"เฮอร์ไมโอนี่พูดแกมเยาะๆ มัลฟอยลุกขึ้นยืนมองเฮอร์ไมโอนี่ก่อนจะเดินหนีขึ้นบันไดเฮอร์ไมโอนี่มองอย่างหมั่นไส้

"อาหารนั่นน่ะฉันไม่กินแล้วเชิญบอกไอ้เจ้าบ้านั่นด้วยว่าฉันอิ่ม"มัลฟอยตะโกนทิ้งท้ายก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้ยินเสียงประตูปิดตามหลัง เธอเดินขึ้นบันไดไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องมัลฟอย

"อิ่มก็ไม่ต้องกินอีกเลยสิ"เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนดังลั่นเพื่อจะให้มัลฟอยได้ยิน ก่อนที่จะเดินไปเข้าห้องของตัวเองแล้วนั่งอ่านหนังสืออยู่ในนั้นจนถึงเที่ยง เธอรู้สึกหิวเมื่อเดินออกมาจากห้องเธอจึงนึกถึงมัลฟอย

"ตานั่นไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยนี่นา ไม่หิวตายแล้วหรือไง"เฮอร์ไมโอนี่พูดพึมพำ

"กอดกันหวานซึ้งจังนะ"เสียงยานคางคุ้นหูดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่หันไปดู เธอพบมัลฟอยกำลังยืนอยู่ตรงบันไดจ้องเธอตาเขม็ง

"พูดบ้าๆฉันกับแฮร์รี่เราไม่ได้คิดอะไรกันสักหน่อย"เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างฉุนๆ

"ใครถามเธอ"มัลฟอยพูดอย่างกวนๆ เฮอร์ไมโอนี่มองตาขวางแต่ก็ไม่ตอบโต้กลับ

"เธอจะเป็นอะไรกับมันก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว"มัลฟอยพูดพึมพำทำสีหน้าเรียบเฉย

"แน่นอนว่ามันไม่เกี่ยวนั้นนายก็หยุดพูดซะทีฉันรำคาญ"เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินจึงพูดก่อนจะเดินเข้าไปในครัว เพื่อไปทำอาหารแต่พบว่าครีเชอร์กำลังวิ่งพล่านอยู่ในครัวดูเหมือนว่ามันกำลังทำกับข้าวอยู่

"ครีเชอร์ฉันว่าเธอไม่ต้องทำก็ได้...เดี๋ยวฉันทำเอง"เฮอร์ไมโอนี่พูดเมื่อเห็นอาการคลั่งของครีเชอร์

"ไม่ไม่...ครีเชอร์ทำเอง...ฉันทำเอง ฉันทำเอง ฉันทำเอง"ครีเชอร์พูดเสียงแหลมสูงแหบแห้ง

"เอ่อครีเชอร์...ให้ฉันช่วยก็ได้"เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหวาดๆเพราะดูเหมือนครีเชอร์จะบ้าไปแล้ว (กลัวโดนกระโดดกัดหู) มันวิ่งไปทอดไข่ดาวบนกระทะเป็นโหลๆ กลับเนื้อเสต็กอีกสิบชิ้น ต้มซุปเนื้อแกะเป็นกะละมัง (กลัวปะป๋ากินไม่หมดหรือไง) เบคอนอีกกองเบ้อเริ่ม และไส้กรอกพูลจานใหญ่ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกปวดหัวที่เห็นสิ่งที่ครีเชอร์ได้ทำทั้งหมด

"เพื่อนายน้อยมัลฟอย...เพื่อนายน้อยมัลฟอย...ครีเชอร์ทำ...ครีเชอร์ทำ...ต้องทำ...ต้องทำ"ครีเชอร์บ่นเพ้อเหมือนคนเป็นบ้า เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่ส่ายหัวก่อนจะเดินออกมาจากครัว

  เฮอร์ไมโอนี่เดินออกมานั่งที่โซฟาตรงข้ามกับมัลฟอยเธอมีสีหน้าง้ำงอ เฮอร์ไมโอนี่ค้อนใส่มัลฟอยที่กำลังมองเธอ มัลฟอยงงกับอาการของเฮอร์ไมโอนี่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเขามองเฮอร์ไมโอนี่นิ่งอยู่นานจนกระทั่งเสียงครีเชอร์ดังขึ้น

"นายน้อยมัลฟอย ครีเชอร์ทำอาหารมาให้ขอรับ"มัลฟอยหันไปมองดูตามเสียงของครีเชอร์ และเขาก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น อาหารกองเพนินวางไว้บนโต๊ะ เขาหันมองรอยยิ้มครีเชอร์ที่มันดูจะภูมิใจสุดขีด

"เอ่อ..."มัลฟอยหาคำพูดอะไรมาพูดไม่ได้

"ครีเชอร์ทำสุดฝีมือเพื่อนายน้อยมัลฟอย ใช่แล้ว"ครีเชอร์พูด มัลฟอยโบกมือไล่อย่างสุดจะทน

"ไปเลย กลับไปทำหน้าที่ของนายซะ"มัลฟอยพูดครีเชอร์ยิ้มกว้างก่อนจะหายตัวไป มัลฟอยลอบถอนหายใจเบาๆ

"เป็นไงล่ะ เขาคลั่งนายน่าดูเสียดายที่เขาคลั่งผิดคนนะ"เฮอร์ไมโอนี่พูดแกมเยาะๆ มัลฟอยลุกขึ้นยืนมองเฮอร์ไมโอนี่ก่อนจะเดินหนีขึ้นบันไดเฮอร์ไมโอนี่มองอย่างหมั่นไส้

"อาหารนั่นน่ะฉันไม่กินแล้วเชิญบอกไอ้เจ้าบ้านั่นด้วยว่าฉันอิ่ม"มัลฟอยตะโกนทิ้งท้ายก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้ยินเสียงประตูปิดตามหลัง เธอเดินขึ้นบันไดไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องมัลฟอย

"อิ่มก็ไม่ต้องกินอีกเลยสิ"เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนดังลั่นเพื่อจะให้มัลฟอยได้ยิน ก่อนที่จะเดินไปเข้าห้องของตัวเองแล้วนั่งอ่านหนังสืออยู่ในนั้นจนถึงเที่ยง เธอรู้สึกหิวเมื่อเดินออกมาจากห้องเธอจึงนึกถึงมัลฟอย

"ตานั่นไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยนี่นา ไม่หิวตายแล้วหรือไง"เฮอร์ไมโอนี่พูดพึมพำ

แง้...ตายแน่ๆ...ทำไมแต่งบ้าๆอย่างนี้/สายธารแห่งราตรี