ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic.[Jelsa] melt your heart ปลดล๊อคหัวใจ ยัยราชินีหิมะ

    ลำดับตอนที่ #14 : Special Chapter : Raining :D 15/03/2557

    • อัปเดตล่าสุด 15 มี.ค. 57


    Special Chapter : Raining
     Presented by Papermail. △





    เมื่อฤดูฝนมาเยื่อนอาณาจักรเอเรนเดลล์ สิ่งที่ตกลงมา
    จากฟากฟ้าไม่ได้มอบเพียงความหนาวเย็น...
    แต่ได้พัดพาความอบอุ่นมาด้วย 
    ♥ "


         Talk with me..

    ในตอนนี้ไรต์จะตัดข้ามมาในช่วงที่
     
    เรื่องทุกอย่างถูกจัดการสะสางเรียบร้อยแล้ว Happy Ending
     อันนามองเห็นแจ็ค และคนอื่นๆในวังมองเห็นแจ็ค
     แจ็คและเอลซ่าอาศัยอยู่ด้วยกันใน 
    ฐานะคนรัก "

     ** หากสงสัยเรื่องคาเรกเตอร์ผิดเพี้ยนกลับไปอ่านข้อสาม ^^//3

     ตือดึง รู้ตัวว่า..เด็กกดนะจ๊ะ

     

    ณ.อาณาจักรเอเรนเดลล์ในช่วงฤดูฝน  พายุโหมกระหน่ำเทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ส่งผลให้ร่างของแจ็คและเอลซ่าที่ออกนอกวังไปเล่นกับพวกเด็กๆเหมือนทุกทีต้องเปียกปอนจนแทบไม่เหลือเค้าของราชินีน้ำแข็งและเทพผู้พิทักษ์หนุ่มจอมกวน..ผู้พิชิตหัวใจของเธอได้

     

    ทั้งคู่รีบวิ่งฝ่าสายฝนที่เทลงมาห่-าใหญ่จนมาถึงประตูวัง แจ็คเอื้อมมือไปดันประตูให้เปิดออกก่อนจะเดินเข้าไปด้านในด้วยสภาพเปียกปอน เจ้าตัวก้มหัวลงเล็กน้อยก่อนจะสะบัดแรงๆสองสามทีเพื่อให้ละอองน้ำที่เกาะอยู่บนหัวหลุดออก

     

    “พี่แจ็ค เปียกวังหมดแล้ว” อันนาที่ได้ยินเสียงประตูวังเปิด เจ้าตัวก็รีบวิ่งเพื่อออกมาดูว่าทหารคนไหนกล้าเปิดประตูวังในขณะที่ฝนตกแรงขนาดนี้ แต่ทันทีที่เห็นร่างตรงหน้าเธอก็ต้องรีบเก็บคำพูดที่เตรียมออกมาบ่นนายทหารนั้นไว้ เพราะคนตรงหน้าเธอตอนนี้คือ..

     

    แจ็ค ฟรอสต์ พี่เขยของเธอเอง

     

    “หนูบอกพี่แล้วไงว่าฝนจะตกอย่างออกไปข้างนอก พี่แจ็คไม่ฟังหนูบ้างเลยเดียวจะฟ้องพี่เอลซ่าว่าพี่แอบออกไปด้านนอกจนเปียกกลับมาขนาดนี้” อันนาพูดพล่างเดินไปหยิบผ้าเข็ดผมให้แจ็คแต่ยังไม่ทันที่เธอจะส่งมันให้กับพี่เขย สายตาของเธอก็ไปสะดุดกับร่างที่คุ้นตาดียืนตัวเปียกอยู่ด้านหลังของแจ็ค

     

    ผ้าขนหนูในมือของอันนาหล่นลงพื้น เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าพี่สาวจอมเฮียบอย่างเอลซ่าก็จะแอบหนีออกไปด้านนอกวังกับเขาด้วย ทั้งๆที่เจ้าตัวก็รู้ดีว่าฝนกำลังจะตก

     

    “พะ..พี่เอลซ่า นี่พี่ก็ด้วยหรอ” อันนายกมือขึ้นมาชี้หน้าพี่สาวอย่างลืมตัว

     

    “อะ...เอ่อ” เอลซ่ายกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้อันนาใจเย็นๆ...


    แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล

     

    “หนูเตือนพี่แล้วนะว่าไม่ให้ออกไปข้างนอกฝนมันจะตก แล้วนี้พี่หนีออกไปได้ยังไง ดูสิเนี้ยเปียกอย่างนี้ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาจะทำยังไง อย่าลืมสิว่าเย็นนี้มีประชุมนะ ไปเลยนะพี่เอลซ่า รีบไปอาบน้ำ เดียว-นี้-เลย” อันนาพูดจบก็ชี้ไปทางห้องนอนของเอลซ่าที่อยู่ทางด้านบน

     

    เอลซ่าถึงกับยืนนิ่งกับเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้า จริงอยู่ว่าครั้งนี้เธอผิดที่ไม่ยอมฟังอันนาแต่เธอก็ไม่นึกเหมือนกันว่าจะถูกน้องสาวตัวดีดุเอาแบบนี้

     

    “อะ..อื่ม” ทันทีที่ตั้งสติได้เอลซ่าพยักหน้าสองสามทีก่อนจะเดินไปที่ห้องของตัวเองทิ้งให้แจ็คยืนขำกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่


    ก็ตั้งแต่รู้จักมานี้เพิ่งเป็นครั้งแรกที่เอลซ่าโดนอันนาดุ แถมคราวนี้เธอยังผิดชนิดก็แก้ตัวยังไงก็ไม่หลุดเสียด้วย...

     

    “พี่แจ็คก็เหมือนกันไป-อาบ-น้ำ” อันนาพูดขึ้นโดยที่ยังไม่ได้ลดมือที่ชี้ลงแม้แต่เซ็นฯเดียว

     

    แจ็คยกมือขึ้นมากุมท้ายทอยตัวเองอย่างเซ็งๆก่อนจะเดินขึ้นไปด้านบนอย่างช่วยไม่ได้ เจ้าตัวเดินขึ้นบันไดได้สักพักก็หันหลังกลับไปมองทางที่เพิ่งเดินผ่านมา  


    พวกบรรดาแม่บ้านกำลังกุรีกุจอมาเช็ดน้ำออกจากพรมพร้อมกับแผ่รังสีอาฆาตส่งมาเป็นระยะๆ

     

    แจ็คที่เดินมาถึงห้องนอนก็รีบเปิดประตูเข้าไปทางด้านใน แต่เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับเสื้อผ้าของเอลซ่าที่ถอดไว้เป็นทางจนถึงประตูห้องน้ำ

     

    แจ็คเดินลัดเลาะบรรดากองผ้าที่เปียก จนไปถึงปากประตูห้องน้ำ ก่อนจะเปิดมันออกโดยที่ไม่มีการเคาะประตูแต่อย่างใด


    ทันทีที่เปิดประตูออกไอร้อนจากฝักบัวก็กระจายออกมาทางด้านนอก แจ็คปัดไอน้ำที่ลอยอยู่ตรงหน้า ก่อนจะพยายามปรับสภาพสายตาให้เข้าที่

     

    แต่ทันทีที่สายตาของเขาเริ่มชิน....ก็ต้องสะดุดกับร่างตรงหน้า

     

    แผ่นหลังขาวนวลดุจหิมะ เรือนผมสีบลอนด์ยาวเกือบถึงเอวแนบไปกับส่วนโค้งเว้าของแผ่นหลังที่ได้สัดส่วนยิ่งชวนให้น่าสัมผัส แจ็คกวาดสายตามองร่างตรงหน้าราวกับจะจำทุกรายละเอียดของเธอไว้

     

    “ถอดเสื้อผ้าทิ้งไว้อย่างนั้น ใครมาเห็นจะทำไง” แจ็คว่าพลางเดินเข้ามาด้านในก่อนจะปิดประตู เท้า
    เปื-อยเปล่าก้าวเข้ามาหาร่างที่กำลังอาบน้ำอยู่ด้วยความเคยชิน มือหนาสวมกอดเข้าที่เอวบางก่อนจะพลิกตัวเธอให้หันหน้ามาหาตน

     

    “คนที่เห็นก็มีแต่เจ้าทำนั้นแหละ ออกไป ดะ...ได้แล้ว” เอลซ่าว่าพลางดันเท้าเข้ากับพนังก่อนจะออกแรงผลักร่างของแจ็คออก เพราะตอนนี้เธอรู้ตัวดีว่าคนตรงหน้าต้องการอะไร

     

    “..??” แจ็คเลิกคิ้วสูง บ่งบอกว่าเขาสงสัยในการกระทำของคนตรงหน้า

     

    “ไม่เอา ตอนเย็นมีประชุม เดียวเข้าประชุมไม่ไหว” เอลซ่าขยายความ ก่อนจะออกแรงดันให้มากขึ้นแต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่ฟังเสียงของเธอแม้แต่น้อย

     

    และไม่ใช้แค่ไม่ฟังเท่านั้นแจ็คเริ่มรุกด้วยการโน้มใบหน้าไปที่ต้นคอขาวนวลของเธอก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างหู

     

    “ไม่หนักขนาดนั้นหรอกน่ะ”

     

    ว่าจบแจ็คก็ค่อยๆโน้มใบหน้าลงมาประกบปากกับเอลซ่า ลิ้นหนาค่อยๆรุกล้ำเข้ามาในปากอย่างเนิบๆ ในขณะเดียวกันนั้นมือแกร่งก็เริ่มซุกซนไปทั่วร่างเล็ก

     

    เอลซ่าออกแรงดิ้นแต่ดูเหมือนว่ายิ่งเธอดิ้นเท่าไร คนตรงหน้าก็ยิ่งรุกเร้ามากขึ้นทำนั้น

     

    แจ็คถอนริมฝีบอกของตนออกช้าๆ พร้อมกับเริ่มซุกไซร้ที่ต้นคออย่างตามใจตัวเองมือหนาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังก่อนจะค่อยๆเลื่อนลงมาทางด้านล่างพร้อมกับสอ-ดเข้าไปด้านในช้าๆเพื่อเปิดทาง

     

    “อะ..” มือเล็กของเอลซ่าที่เคยดันร่างตรงหน้าออกค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นจิกไหล่แทน แจ็คเลื่อนมืออีกข้างของตนดันร่างเอลซ่าให้เข้ามามากชิดมากขึ้นกว่าเดิม

     

    ริมฝีบางที่เคยซุกไซร้อยู่ที่บริเวณต้นคอค่อยๆเลื่อนลงมาจนถึงบริเวณเนินอกขาว เจ้าตัวซุกไซร้อยู่บริเวณนั้นสักพักก่อนจะตีตราจองด้วยการทิ้งคิสมาคร์ของตนเอาไว้

     

    เอลซ่าเริ่มหอบจนไม่มีแรงยืนทำให้แจ็คต้องโอบเอวเธอไว้เพื่อพยุงให้คนตรงหน้ายืนอยู่ในระดับเดียวกับเขา พร้อมกับค่อยๆขยับมือหนาที่อยู่ด้านในร่างบางด้วย

     

    เอลซ่าเบี่ยงหน้าเพื่อหลบสายตาของแจ็ค แต่เบี่ยงออกไปได้ไม่เท่าไรมือหนาของแจ็คก่อนค่อยๆดันใบหน้าของเธอให้หันมามองหน้าตน

     

    แจ็คค่อยๆดึงมือหนาที่เคยสอ-ดอยู่ด้านในออกช้าๆ พร้อมกับมองมือของตนด้วยสีหน้าที่พอใจ

     

    สัญญาแห่งความพร้อม..

     

    “เอลซ่าข้าจะสอ-ดเข้าไปแล้วน่ะ” แจ็คเอ่ยถามเอลซ่าที่ยื่นหอบจนตัวโยนอยู่ตรงหน้า ร่างบางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับจ้องมองเข้ามาที่ดวงตาของเด็กหนุ่ม มือเรียวบางที่เคยจิกไหล่อยู่เลื่อนลงมาอย่างช้าๆก่อนจะสวมกอดอีกฝ่ายอย่างเบามือ

     

    “อะ...อื่อ” เอลซ่าตอบตกลง แต่ดูเหมือนว่าแจ็คจะจับสีหน้าได้ว่าตอนนี้เธอกำลังกังวลมันอยู่

     

    “ไม่ต้องกลัวน้~~าข้าไม่ฝืนเจ้าหรอก” แจ็คว่าพลางเอื้อมมือดันหัวของเอลซ่ามาซบอกตัวเอง มือหนาขยี้หัวร่างบางเบาๆเพื่อไม่ให้เธอต้องกังวลเกินเหตุ

     

    ว่าจบแจ็คก็ค่อยๆจัดการธุระของตน เมื่อมันเข้าไปได้แล้วเจ้าตัวก็ตัดสินใจทิ้งไว้อย่างนั้นเพื่อให้คนตรงหน้าเริ่มชินกับมันซะก่อน

     

    “ข้าจะยังไม่ขยับจนกว่าเจ้าจะชินกันมัน เอลซ่า”แจ็คว่าจบก็วางคางของตนพาดกับไหล่ของร่างเล็ก ก่อนจะค่อยๆลูบหัวของเธออย่างทะนุทะนอม

     

    .

    .

    .

    “แจ็ค..ข้าโอเคแล้ว” เอลซ่าเอ่ยเบาๆจนแทบไม่มีเสียงกับร่างของเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เธอรู้ดีว่าไม่จำเป็นต้องพูดดังอะไรมากมายเพราะตอนนี้แค่เสียงหายใจของอีกฝ่ายเธอยังได้ยินมันอย่างชัดเจนเลย

     

    เอลซ่าว่าจบ แจ็คก็ค่อยๆขยับร่างของตนช้าๆตามจังหวะรั-กของตน มือหนาเอื้อมไปยันกำแพงเอาไว้พอเป็นหลักก่อนที่มืออีกข้างจะยกขาอีกฝ่ายขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้ขยับได้สะดวกมากขึ้น

     

    แจ็คค่อยพยุงร่างของเอลซ่าไว้ก่อนจะปล่อยให้บางอย่างมันเป็นไปตามธรรมชาติ

    .

    .

    .

    .

    .

    เอลซ่าค่อยลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งพร้อมกับพยายามปรับสายตาของตนให้เข้าที่ สายตาก็ไปสะดุดกับร่างของแจ็คที่นอนคว่ำหน้าอยู่ข้างๆตน

     

    เอลซ่ากระชับผ้าห่มให้เข้าที่ก่อนจะเอื้อมมือไปจิ้มแก้มร่างของแจ็คที่นอนหลับอยู่ รอยยิ้มค่อยๆฉายลงบนใบหน้า เจ้าตัวมองแก้มของแจ็คได้สักพัก ก็เปลี่ยนใจมาบีบจมูกของเขาแทน

     

    “แกล้งกันอย่างนี้ระวังโดนเอาคืนนะ ให้รู้บ้างนะว่าใครอุ้มมาส่งถึงเตียง” แจ็คที่นอนหลับอยู่ลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่งอย่างสะลึมสลือก่อนจะมองหน้าเอลซ่าที่แทบหุบยิ้มไม่ทัน

     

    เอลซ่ายกมื้อขึ้นสองข้างก่อนจะมองซ้ายมองขวาหาตัวช่วยแต่สายตาของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับนาฬิกาที่วางที่โต๊ะข้างเตียง ฉับพลันหน้าของเธอก็ซีดลงกะทันหัน เพราะว่าเข็มนาฬิกาตอนนี้มันบอกว่า

     

    เลยเวลาประชุมไปกว่ายี่สิบนาทีแล้ว

     

    เอลซ่ารีบลุกขึ้นยืนก่อนจะวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า แต่ว่าทันทีที่เท้าแตะพื้นได้เพียงไม่กี่ก้าวร่างบางก็เซจนแทบล้ม แจ็คที่อยู่อีกฝั่งของเตียงจึงรีบมาประคองร่างของเธอไว้

     

    “บ้าจริงทำไมอันนาไม่มาเรียกนะ” เอลซ่าที่พิงร่างของแจ็คอยู่พยายามฝืนลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

     

    “อันนามาเรียกเจ้าแล้วแต่ข้าบอกว่าเจ้าเหนื่อย นอนหลับอยู่บนเตียง  ” แจ็คว่าพล่างยักคิ้วอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น

     

    “นายนี้มัน” เอลซ่ากดเสียงต่ำก่อนจะรีบเดินไปสวมเสื้อผ้า “แล้วที่นี้พวกขุนนางจะคิดว่าไงเนี้ย”

     

    “ก็บอกไปสิว่าเจ้าอยู่กับข้าไม่เห็นจะเป็นไรเลย เอางี้ถ้าเจ้าไม่กล้าบอกเดียวข้าบอกเอง” แจ็คว่าพลางสวมชุดลำลองสีน้ำเงินเข้มตามสไตล์ของตน และถ้าไม่มีใครบอกก็คงไม่มีใครรู้หรอกว่านี้คือ...

     

    ราชาแห่งเมืองอาเรนเดลล์

     

    “ข้าไม่มีทางให้เจ้าบอกสาเหตุที่ข้าไปประชุมสายหรอก ตาบ้า !!” เอลซ่าว่าจบก็ผลักแจ็คเข้าไปในตู้เสื้อผ้าก่อนจะรีบปิดประตูแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไป

     

    แจ็คค่อยๆลุกขึ้นยื่นก่อนจะถีบประตูตู้เสื้อผ้าออกมา รอยยิ้มผุดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ 

     

    กลับมาโดนดีแน่ จะเอาคืนให้ดื้อไม่ออกเลยคอยดู...
     


     
     


     

     
     เอ่อ...อย่าไปใส่ใจเจ้าสีชมพูๆด้านบนเลยนะ มันไม่ทันแล้ว 

     

      เป็นไงบ้างคะ...ยังอยู่ครบใช่ไหมเนี้ย 

    สุดท้ายมันออกมาจนได้ เมลล์ใช้เวลาวันหนึ่งเต็มๆเพือคิดว่ามันจะมาบรรจบกันยังไงดี 

    แต่งออกมาแล้วคาเรกเตอร์จะเพี้ยนรึเปล่า  จะได้หวานไหม รวมๆแล้วรีดเดอร์จะชอบรึเปล่า 
    กลัวที่สุดคือ แต่งออกมาแล้วมันไม่ใช่กับที่รีดเดอร์ต้องการ 
    ยังไงก็ ชอบไม่ชอบยังไงเม้นต์บอกนะคะ เมลล์จะได้รู้ ปรับปรุง แถมแต่ละคอมเม้นต์ยังเป็นกำลังใจให้เมลล์อีกด้วย 
    อ่อ ลาเบล ทางด้านนอกเมลล์ทำเองนะค่ะก๊อปไปใช้ได้เลยไม่ว่ากัน 
     สุดท้ายนี้อย่ากดแบน  เมลล์เลยนะค่ะ ขอร้อง มันเหนื่อยนะคะถ้าโดนแบบนั้น บอกตรงว่าจุกคะ เมลล์เคยโดนมาแล้ว   
    สุดท้ายจริงๆเมลล์รักรีดเดอร์ทุกคนเลยนะค่ะ 





     
     
                                          คอมเม้นต์ด้านล่างโล๊ด!!                                  ให้กำลังใจอันยิ่งใหญ่กด VOTEด้านบนเล๊ย!!                    

        


    B ? W
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×