คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Part' 10 :: เด็กดื้อ
10
ดิ๊ง ด๊อง~
เสียงกริ่งหน้าบ้านของเจสสิก้าดังขึ้น พร้อมกับชายร่างสูง มาดแมนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน ป้าแม่บ้านเดินไปเปิดประตูให้ก่อนจะเชิญเข้ามาในนบ้านอย่างสนิทสนม เพราะเขาคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน นั้นคือจงฮยอน เพื่อนชายของเจสสิก้าที่มาที่บ้านของเจสสิก้าบ่อยยิ่งกว่าบ้านตัวเองเสียอีก
“คุณจงฮยอนรอตรงนี้สักครู่นะค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะไปตามคุณหนูมาให้” ป้าแม่บ้านพูดยิ้มอย่างใจดีก่อนจะเดินขึ้นไปตามเจสสิก้า
“จงฮยอน..” แต่ไม่เกิน 1นาที เสียงเจสสิก้าก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างของเจ้าของเสียงที่ยืนอยู่ตรงบันได
จงฮยอนมองตามไป ก่อนจะลุกขึ้นยืนและทำท่าจะเดินไปหาเพื่อน แต่ไม่ทัน.. เจสสิก้าชิงพุ้งเข้ากอดเขาเสียก่อน ตอนนี้จงฮยอนสัมผัสได้ถึงร่างสั่นเทาของเพื่อนสาว เขารับรู้ได้ทันทีเลยว่าเพื่อนของเขากำลัง ‘ร้องไห้’
“เป็นอะไรสิก้า..” จงฮยอนพูดเสียงเรียบปลอบใจเพื่อน
“ฉันกลัวจงฮยอน.. ฉันกลัวว่าพวกเราสามคนจะไม่เป็นเหมือนเดิม พวกเราจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ฉันกลัวจงฮยอน” เจสสิก้าพูดพลางร้องไห้ออกมาอย่างหนัก โชคดีที่พ่อและแม่ของเธอไปทำงานแล้ว ถ้าได้มาเห็นภาพนี้คงปรี๊ดบ้านแตกแน่ ถึงแม้จะเป็นเรื่องี่เห็นจนชินตาแล้วก็ตาม
“เธอเริ่มมีไข้แล้วนะสิก้า ไปพักผ่อนก่อนดีกว่า แล้วเราค่อยคุยกันอีกที ..ตอนนี้ตัวเธอร้อนมากเลยนะ” จงฮอยพูดก่อนจะผละร่างบางของเจสสิก้าออก
แต่นั้นไม่ใช่เหตุผลหลัก! ที่เขารีบผละกอดเธอออก เพราะตอนที่เจสสิกากอดเธอและร้องไห้นั้นมันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงจนทำอะไรไม่ถูกเลยต่างหาก
“ไม่.. ฉันอยากจะเคลียร์กับคริส! ฉันอยากบอกเขาให้รู้ว่าพวกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ฮือๆ จงฮยอนขอร้องทีเถอะ... นายเป็นคนที่ฉลาดที่สุด นายเรียนสายวิทย์-คณิตด้วย นายบอกคริสสิ! บอกคริสได้ไหมให้เขาเข้าใจ..” เด็กดื่นตรงหน้าสายหัวพลางร้องไห้ และเกาะแขนอ้อนวอนชายร่างสูง
“สิก้า.. เธอไม่สบายหนักแล้วนะ! เดี๋ยวฉันตรวจ.. เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้ เธอยังมีฉันไม่มีคริสก็ไม่เป็นไร หยุดร้องไห้ได้แล้ว” จงฮยอนพูดเรียกสติร่างเล็กตรงหน้า และนั้นคือสิ่งเดียวที่เขาจะสามารถทำได้
“ฉันต้องไปเคลียร์กับคริส! ความสำพันธ์ของพวกเราสามคนสำคัญที่สุด! ถ้านายไม่ช่วยฉัน ฉันก็จะไปเอง!!” ร่างเล็กพูดจบก็ปาดน้ำตาแบบลวกๆ ก่อนจะหันหลังเดินไปหน้าบ้านด้วยสภาพที่หน้าเป็นห่วงแบบสุดๆ
จงฮยอนทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่ยืนมองตามหลังเพื่อนสาวของตัวเองที่ใกล้จะพ้นจากประตูบ้านเต็มทีแล้ว แต่ไม่ทันได้ก้าวเท้าออกไป ร่างเล็กก็ลมตึงลงกับพื้น จงฮยอนที่เห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปดูเธอทันที
“สิก้า.. เจสสิก้า.. จอง เจสสิก้า” จงฮยอนเขย่าร่างเล็ก และเรียกเธอด้วยอ่อนนุ่มไม่ตกใจมากไป ก่อนจะยกมือเจสสิก้ามาวัดชีพจร เมื่อรู้ว่ายังเต้นดีอยู่เขาก็รีบช้อนร่างเล็กของเธอขึ้นบนแขนที่แข็งแรงทันที
“ว้าย!! คุณหนูเป็นอะไรค่ะ!” ป้าแม่บ้านที่เดินผ่านมาเห็นพอดี ก็ตกใจหัวใจเกือบวายตาไปอีกคน
“ช่วยผมหน่อยครับ! เดี๋ยวป้าช่วยเอาผ้าและกะละมังใส่น้ำมาให้ผมด้วยนะครับ” จงฮยอนพูดขึ้นอย่างรีบร้อน “แล้วก็ขอแผ่นลดไข้ด้วยก็ดีนะครับ” เขาพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะพาร่างเล็กในอ้อมแขนขึ้นไปที่ห้องนอนของเจ้าตัวด้วยความรวดเร็ว
“จริงๆเลยยัยคนนี้! ไม่คิดเลยว่าจะดื้อได้ขนาดนี้!” จงฮยอนค่อยๆวางร่างของเจสสิก้าลงบนเตียงอย่างค่อยๆ และบ่นขึ้นเล็กน้อยกับความดื้อเกินบรรยายของคนตรงหน้า
“ได้แล้วค่ะ.. คุณจงฮยอนไปรอข้างนอกเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าจัดการเอง” ป้าแม่ป้าเดินเข้ามาพร้อมกับของที่จงฮยอนสั่งทุกอย่าง คุณป้าวางของลงที่หัวเตียงก่อนจะหันไปพูดกับจงฮยอน
“ไม่เป็นไรครับ ป้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวผมดูแลสิก้าเอง” จงฮยอนพูดขึ้นอย่างนอบน้อม
“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ ฝากด้วยนะค่ะคุณจงฮยอน” ป้าแม่บ้านครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะตอบมา ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยเหมาะสมแต่มันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจงฮยอนเขาไม่ทำอะไรเจสสิก้าแน่นอน
“ครับ” จงฮยอนตอบพลางโค้งให้ หลังจากที่ป้าแม่บ้านปิดประตูออกไปแล้ว เขากค่อยๆเช็คตัวให้เจสสิก้าอย่างชำนาญ จึงกินเวลาแค่ไม่นาน เขาติดแผ่นลดไข้ให้ที่หน้าผากของเจสสิก้าเป็นอย่างสุดท้าย และมานั่งหัวเราะกรุบกริบอยู่คนเดียว
“เด็กดื้อกว่าเธอฉันก็เจอมาแล้ว และเยอะด้วยจะบอกให้” จงฮยอนบ่นพลางยิ้มให้ร่างที่นอนไร้สติ ร่วมถึงเขาด้วย
ตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองยิ้มกว้างแค่ไหน หรือไม่เขาอาจจะเมาอากาศในห้องของเจสสิก้าก็เป็นได้ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่หอมพอๆกับกลิ่นของเจ้าของห้อง นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันเขาคงอดใจไม่ไหวที่จะได้เชยชมผิวกายใต่ร่มผ้านั้นเป็นแน่
ณ โรงเรียนมัถยม A
หลังจากเรียนเหนื่อยมาเกือบทั้งวัน ตลอดช่วงเวลา 8คาบเรียนที่สอนมา ในที่สุดพวกเขาก็วนมาเจอคาบว่างจนได้ นักเรียนในห้องตอนนี้ต่างภาวนาไม่ให้ครูประจำชั้นเข้ามานิเทศน์ เพราะไม่งั้นจากคาบว่างมันจะกลายเป็นคาบเรียนธรรมมะเป็นแน่
“ทุกคนเงียบๆหน่อย! วันนี้เราจะมีเพื่อนใหม่มา อีกสองนาทีครูจะเข้ามาแนะนำเพื่อนใหม่ให้รู้จัก” เสียงของกายุน รองหัวหน้าพูดขึ้นทำให้เด็กนักเรียนคนอื่นๆเซ็งไปตามๆกัน และแน่นอนว่ายกเว้นคริสตัลผู้เบื่อโลก
ตอนนี้ในหัวของคริสตัลคิดแต่ว่า เมื่อไหร่จะได้กลับบ้าน เมื่อไหร่จะเลิกเรียน เมื่อไหร่จะออกจากโรงเรียนนี้สักที ความคิดที่ทำให้เธอต้องปวดไมเกรนพวกนี้ไม่หายไปเลย
ติ๊ง! เสียงข้อความของโทรศัพท์มินฮยอก ชายที่นั่งมองทุกกริยบทของคริสตัลมาเป็นเวลาเกือบทั้งวันดังขึ้น
‘เธอเลือกเองนะ! ดูแลความสัมพันธ์ของพวกเธอให้ดีเถอะ ขอเตือน!’
มินฮยอกเปิดอ่านข้อความจากผู้หวังดีจากคนที่เขารู้ว่าใคร และเขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าใครเป็นคนที่จะทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นคือใคร ตอนนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะรับมือกับกยูริได้
“เอาหล่ะเด็กๆ!” เสียงครูดังขึ้น ทำให้มินฮยอกต้องออกมาจากภวังค์
“สวัสดีครับ/ค่ะ คุณครู” นักเรียนทุกคนพูดพร้อมกับถึงแม้จะไม่เต็มใจก็ต้องพูด
“เพื่อนใหม่หญิงหรือชายครับ!” เด็กผู้ชายมุมสุดของห้องพูดขึ้น
“ผู้หญิงจ๊ะ”
“โอ้ว!!!” หลังจากสิ้นเสียงครูนักเรียนชายทั้งห้องยกเว้นมินฮยอกก็โหร้องด้วยความตื่นเต้น
“เอาหล่ะเงียบๆหน่อย! อยากให้เด็กใหม่คิดว่าพวกเธอเป็นเด็กประหลาดงั้นเหรอ?!” ครูเข้าโหมดคุณครูใจดีที่ศิษย์รักได้ไม่นาน ก็ต้องเปลี่ยนกลับโหมดนางมารร้ายดังเดิม ทำเอานักเรียนในห้องนั่งนิ่งเป็นก้อนหินแช่แข็ง
“ขอโทษค่ะ/ครับ”
“เอาล่ะ! เรามาทำความรู้จักของเพื่อนใหม่กันดีกว่า!” ครูพูดจบก็หันหน้าไปทางประตู พยักหน้าครั้งนึงเป็นสัญญาณว่าใหเด็กใหม่เดินเข้ามาได้
“ส.. สวัสดีค่ะ ฉันปาร์ค จียอน อายุ16ปีค่ะ” เมื่อเด็กใหม่เดินเข้ามาปุ๊บนักเรียนทุกคนต้องอึ้งกับความสวยของหญิงสาวตรงหน้าทันที และนั้นก็รวมถึงมินฮยอกด้วย
“ว้าว.. นางฟ้า...” นักเรียนชายทั้งห้องอึ้งจนพูดออกมาเป็นคำพูดเดียวกันทั้งห้อง ยกเว้นมินฮยอกที่นั่งตกใจอยู่คนเดียว
“เจ๋งอะ! ขนาดมินฮยอกยังอึ้งได้!” แล้วจู๋ๆเสียงผู้หญิงคนนึงก็พูดขึ้น ทำเอาทุกคนหันมามองที่มินฮยอกเป็นสายตาเดียวกัน
ใช่แล้ว!! การที่มินฮยอกจะอึ้งกับความสวยของใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะตลอดเวลาในสายตาของเขามีแค่คริสตัลเท่านั้น! แต่การที่เขาตกใจไปนั้นมันไม่ใช่เรื่องพิศวาทอะไรทั้งนั้น เพราะรู้จักเธอคนนี้ต่างหาก
“มินฮยอก..” ครูเองก็หันมามองมินฮยอกด้วย
“ค... ครับคุณครู!” มินฮยอกตื่นจากภวังค์ด้วยการสะกิดของแอลเพื่อนที่นั่งข้างๆ และรีบตอบครูไปด้วยท่าทางรีบร้อน
“มาพบครูที่ห้องด้วยนะ! แล้วก็จียอนเธอไปนั่ง.. อืมมม..” ครูพูดเชิงครุ่นคิด พลางมองไปทั่วๆห้องหาที่ว่างให้เด็กใหม่นั่ง “ไปนั่งข้างๆคริสตัลดีกว่า” ครูพูดพลางชี้ไปที่โต๊ะแถวแรกริมใกล้ประตู
ไม่ต้องแปลกใจที่เด็กไม่สนใจเรียนอย่างคริสตัลได้มานั่งแถวแรก เพราะหลังจากการจัดห้องใหม่เป็นการนั่งเป็นคู่ คริสตัลไดรับคำสั่งพิเศษให้มานั่งแถวหน้าสุดริมประตู เพื่อที่ครูเข้ามาจะได้เห็นเธออย่างชัดเจน และที่ไม่มีใครมานั่งข้างเธอเลยก็เพราะกลัวรัศมีของเธอนั้นเอง
“สวัสดีเราชื่อจียอน เราพึ่งจะอายุ16 ช่วยเตือนๆเราหน่อยน่ะ พอดีเราเรียนข้ามชั้นหน่ะ” เมื่อเดินมานั่งแล้ว จียอนก็ทำความรู้จักทันที
“แค่ไม่ทำตัวงี่เง่าก็พอ” คริสตัลตอบมาสั้นๆก่อนจะฟุบหัวลงนอนกับโต๊ะ
“เอาล่ะ! อีก 25นาทีเตรียมตัวเรียนคายสุดท้ายด้วยนะนักเรียน” ครูส่ายหน้าให้กับการกระทำของคริสตัล ก่อนจะหันมาสั่งนักเรียนในห้อง และเดินออกจากห้องไป
หลังจากที่ครูออกจากห้องปุ๊บก็เหมือนกับปล่อยผีออกจากป่า ทุกคนมารุมกันที่เด็กใหม่ ยิ่งกว่าเจอไอดอลที่ไหน แต่ยกเว้นพวก 4Up (มินฮยอก,แอล,ซิ่วหมิน,กายุน) ที่กำลังนั่งเก็บของและไม่ตื่นเต้นกับเด็กใหม่เท่าไหร่
“วันนี้เลื่อนประชุมไปตอนเย็นนะ” มินฮยอกหันไปบอกเพื่อนทั้งสาม ก่อนจะลุกขึ้นทำท่าเดินตามครูไป
“มินฮยอกไม่เป็นอะไรนะ?” เสียงกายุนที่นั่งอยู่ข้างหลังมินฮยอก คู่ของซิ่วหมินถามขึ้น
“ฉันโอเค..” มินฮยอก
“แต่หน้านายซีดมากเลยนะ มีอะไรบอกพวกเราได้นะมินฮยอก!” ซิ่วหมิน
“ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอ เย็นนี้ฉันจะบอกทุกอย่าง เพราะฉันมีบางเรื่องที่ต้องการคำปรึกษา ฉันดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับพวกนาย รวมถึงเธอด้วย” มินฮยอกพูดพลางยิ้มไป
“ขอบใจเว้ยที่ไม่ลืมกัน” แอลที่ดูเงียบอยู่นานก็พูดไป แน่ล่ะ! ถึงจะเครียดแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยลืมว่ามีเพื่อนที่ร่วมทุกข์ ร่วมสุขกับเขาอยู่
“จียอน.. พ่อแม่เธอทำงานที่ไหนงั้นเหรอ?” เสียงของเพื่อนผู้หญิงในห้องถามจียอน
“เราไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่หรอก ฉันอยู่กับพี่สาวหน่ะ” จียอนตอบมาแบบสดใส
“งั้นเธอต้องระวังตัวเอาไว้ให้ดีนะ! โรงเรียนน่ากลัวกว่าที่เธอคิด!” เสียงเพื่อนอีกคนเตือนเธอ
“ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน ..แต่ถ้าพี่สาวฉันรวยฉันก็จะปลอดภัยใช่ไหม?”
“แน่อยู่แล้ว.. แต่ไม่เป็นไรพวกเราจะเป็นเกราะให้เธอเอง” เพื่อนคนหนึ่งพูด คนอื่นๆก็พยักหน้าตาม
“คุณมินฮยอกค่ะ!!” จียอนที่เห็นมินฮยอกเดินผ่านกเรียนชื่อห้ามเขาไว้ก่อน เพราะเสียงนั้นทำให้คริสตัลที่นอนอยู่ต้องสนใจขึ้นทันที
“อย่าเรียกฉันแบบนั้นเลย.. มันจะดูไม่ดีกับเธอ” มินฮยอกหันมาพูด เพื่อนคนอื่นๆที่เห็นความผิดปกตินี้ก็หลีกทางให้ทั้งคู่คุยกัน
“คุณมินฮยอกไม่สะดวกให้ฉันเรียกชื่อ งั้นฉันจะเรียกว่าเจ้านายแล้วกันนะค่ะ เพราะเจ้านายฉันเลยได้มาเดินอยู่ในโรงเรียนที่ฉันใฝ่ฝัน ขอบคุณนะค่ะ” จียอนพูดพลางโค้งให้มินฮยอกเกือบ 90องศา
“เรียกฉันมินฮยอกเฉยๆจะดีกว่า...”
“ไม่ได้หรออกค่ะ! เจ้านายมีบุญคุณกับฉัน ฉันจะเรียกแบบสนิทสนมได้ไง”
“ตอนนี้สายมากแล้ว ฉันต้องไปพบครู ขอตัวก่อนนะ” มินฮยอกตัดบทเธอด้วยการอำลาและเอาครูเข้ามาอ้าง
“แล้วเจอกันนะค่ะเจ้านาย” จียอนพูดเสร็จก็นั่งลงอย่างเดิม และยิ้มที่เรียกว่าอย่างกว้าง พร้อมท่าทางเขินอาย ทำให้คนอื่นๆทายไดไม่ยากว่าเธอสนใจผู้ชายที่ชื่อมินฮยอกอยู่
ห้องพักครู
“สวัสดีครับคุณครู” มินฮยอกเดินเข้ามาก็ทักครูอย่างสุภาพ
“เห็นแล้วใช่ไหม? นักเรียนใหม่”
“ครับ! เห็นแล้วครับ!”
“รู้สึกยังไง?”
“ครูหมายความว่าไงครับ?”
“กับเด็กนักเรียนไหม? รู้สึกแบบไหนกับเธอ?”
“แบบ..” มินฮยอกพูดลากเสียงยาวเป็นเชิงว่าถาม
“แบบผู้หญิงทั่วไปที่ผู้ชายจะรักได้ ..น้องสาว หรือว่าเพื่อน?” ครูขยายความให้
“ครูหมายความว่ายังไงครับ! จะจับคู่พวกเราเหรอ?”
“ทุกปีก็มีอยู่แล้วหนิ! เหลือเวลาอีกแค่เทอมเดียวแล้วนะมินฮยอก! เธอไม่คิดเหรอว่าที่โรงเรียนเรารับเด็กอย่างเธอคนนั้นมาเพื่ออะไร? ปีนี้กลุ่มUp ของโรงเรียนไม่มีอะไรพิเศษเลยนะ! คิดเหรอว่าความสัมพันธ์ของเธอกับคริสตัลจะเป็นไปได้?!”
“ระหว่างผม.. ผมรักเธอจริงๆนะครับ ไม่ใช่เพื่ออะไรทั้งนั้น!” มินฮยอกค้านครู
“งั้นก็หยุดซะ! นี่คือคำสั่ง! เย็นทุกวันกลุ่ม4Upของเธอ ต้องติวพิเศษให้กับจียอน! และนี่ก็เป็นคำสั่งเหมือนกัน!” ครูสั่งมินฮยอกมาอย่างเด็ดขาด
“คุณครูปาร์ค ฮโยมิน! คุณสั่งผม!” มินฮยอกพูดขึ้น ทำให้ครูตกใจจนเกือบเก็บอาการไม่อยู่ หรือว่าตอนนี้เธอจะควบคุมเด็กคนนี้ไม่ได้แล้ว?!
“ช..ใช่!! ฉันสั่งเธอ.. ทำความรู้จักกับจียอนซะ! นี่ไม่ใช่แค่เพื่อนกลุ่มของเธอ และเพื่อโรงเรียนเท่านั้น แต่มันก็จะดีกับเธอด้วย! เลิกจมปลักกับรักโง่ๆที่ไม่มีวันเป็นจริงได้แล้ว..”
“...”
“จียอนเธอเป็นเด็กที่ร่าเริง ตอนที่เธอมาที่นี่ครั้งแรกเธอถามถึงนายเป็นคนแรกเลยนะมินฮยอก! อย่าทำลายความรู้สึกดีที่เธอมีให้สิ! เชื่อครูแล้วหัวใจของเธอจะแข็งแรงเหมือนเดิม” ครูพูดมาด้วยความหวั่นๆ แต่พอเห็นมินฮยอกกลับมานอบน้อมเหมือนเดิมก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
“ครับ... ผมจะพยายาม” มินฮยกตอบรับไปในที่สุด และเดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆ
ตอนที่เขาตอบไปนั้น เขาได้ใช่สมองของเขาคิดเรื่องนึงอยู่ นั้นคือเรื่องแต่งงานของเขา ถึงเขาจะดื้อกับครูไปก็ไม่ได้ผล เขาจะใช้อำนาจของเขาไปมันก็ไม่สมควร หากว่าชีวิตของเขาไม่มีทางเลือกอีกแล้ว ตอนนี้เขาทำได้แค่เชื่อฟังผู้ใหญ่ ใส่ใจความรู้สึกของตัวเองไปก็ไม่ได้อะไร...
‘คริสตัล... หลังจากนี้ฉันคงเป็นได้แค่ครูสอนพิเศษของเธอเท่านั้น’
______________________________________________________________________
มาส่งให้แล้วจ้าาา...
สัปดาห์นี้รอนานหน่อย 55 โทษด้วยน๊า T^T
ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย (ให้อภัยไรท์เถอะ ^/\^)
- ตอนนี้ตั้งชื่อว่าเด็กดื้อ 'เด็กดื้อ' ของเราไม่ใช่ใครที่ไหน นั้นคือ เจสสิก้า กับ มินฮยอกนั้นเอง
- ตัวเสริมผุดขึ้นอย่างกับดอกเห็ดเลย ฮี่ฮี่ ให้รีดงงกันเล่นๆ
- แล้วก็จียอนมีบทแล้วน๊าา นางมาแบบน่ารักมาก ใครสนใจเป็นเจ้านายให้ไม่มีใบลงทะเบียนนะ [ อ่าว ]
- รอภรรยาในอนาคตของมินฮยอกกันด้วยนะ ฮิฮิ [ ทุกอย่างเปลี่ยนได้เพราะคอมเม้น ]
- ไรท์เปลี่ยนขนาดอักษณใหม่อ่านง่ายไหมเอ๋ย? [ ทำไมไรท์พูดมากจัง? ]
- สุดท้ายก็เช่นเดิม เม้นกับโหวตให้เยอะๆนะ ไม่แน่ตอนหน้าอาจจะมาเร็วกว่านี้ 55
ความคิดเห็น