คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #139 : ตอนเก็บตก Happy Family 1
ประตูห้องพักถูกเปิดออกเมื่อเข็มนาฬิกาชี้เวลาเกือบจะสี่ทุ่มเข้าไปแล้วร่างสูงเดินเข้ามาภายในห้องด้วยสภาพอิดโรยเต็มทีเพราะพรุ่งนี้งานละครเวทีก็จะเริ่มขึ้นแล้ววันนี้ยุนโฮในฐานะพระเอกของเรื่องเลยต้องอยู่ซ้อมจนดึกเพื่อให้ทุกอย่างพร้อมที่สุด ไฟห้องนอนที่เปิดอยู่ทำให้รู้ว่าคนที่อยู่บ้านเลี้ยงลูกทั้งวันยังไม่นอนและก็เป็นจริงดังที่คิดเพราะพอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นแจจุงนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
“ กลับมาแล้วเหรอยุน ” รอยยิ้มหวานๆของแจจุงช่วยทำให้ความเหนื่อยล้ามาจากการซ้อมละครเวทีทั้งวันแทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง เพราะแบบนี้ไงล่ะยุนโฮถึงอยากรีบกลับบ้านเพราะมันมีความสุขรอเขาอยู่ “ ทานอะไรมาหรือยัง แจทำอาหารเอาไว้ให้ยุนด้วยนะ ”
“ ยังเลย...ซ้อมเสร็จก็รีบกลับบ้านเลย ” บอกเหนื่อยๆจมูกโด่งกดลงบนแก้มหอมของคนรักเพื่อเพิ่มพลังให้ร่างกายก่อนจะก้มลงหอมแก้มยุ้ยของลูกชายที่หลับสนิทด้วยความคิดถึง “ มุนบินหลับนานแล้วเหรอ ”
“ หลับตั้งแต่ยังไม่สองทุ่มแล้วล่ะ....วันนี้คลานทั้งวันเลย ” บอกด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ใบหน้าสวยมีรอยยิ้มติดอยู่เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่เขาใช้ชีวิตอยู่กับลูกชายสุดที่รักทั้งวัน เพราะพอเริ่มคลานได้เจ้าลูกหมีก็คลานใหญ่เลยจนบางทีแม่อย่างเขายังตามแทบไม่ทัน
แจจุงคิดว่าเขาเห็นแววซนของมุนบินมาแต่ไกลเลยล่ะนี่แค่ขนาดพึ่งคลานได้ยังทำเอาเขาเหงื่อตกวันละหลายๆรอบถ้าเดินได้มีหวังเขาต้องเหนื่อยกว่าเดิมหลายเท่าแน่ๆ ไหนจะดวงตาเรียวเล็กที่ถอดแบบจากยุนโฮไปนั่นอีกที่ชอบมองดูด้วยความสงสัยเวลาที่เห็นเขาทำอะไรและด้วยสัญชาตญาณของความเป็นแม่ทำให้แจจุงรู้ว่าตาแป๋วๆที่ลูกชายมองมามันแทนคำถามที่ว่า ‘ คุณแม่ทำอะไร’ เพราะเจ้าตัวยังพูดไม่ได้
ช่างสงสัยตั้งแต่เด็กเลยนะชอง มุนบิน
“ ยุนไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวแจจะไปอุ่นกับข้าวให้ ” เสียงหวานบอกเมื่อเห็นว่ายุนโฮยังคงสนุกอยู่กับเกลี่ยแก้มของลูกชายเล่น
“ แจกินเป็นเพื่อนยุนหน่อยสิ ” นิ้วยาวหยุดเขียแก้มลูกชายก่อนเสียงทุ้มเอ่ยขออ้อนๆ ก็เขาไม่อยากนั่งกินข้าวคนเดียวนี่นา
“ ไม่เอาหรอก ...ตอนเย็นแจกินไปเยอะแล้วยังอิ่มไม่หายเลย ”
“ แบบนี้ยุนก็นั่งกินข้าวคนเดียวน่ะสิ ”
“ ก็ไม่ได้บอกว่าจะให้กินคนเดียวซะหน่อย....เดี๋ยวแจจะออกไปนั่งเป็นเพื่อน ” บอกกลั้นยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าหงอยๆของพ่อหมีเขาไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นซะหน่อยแค่อยากจะแกล้งยุนโฮเล่นก็เท่านั้นเอง
“ แจจะไปนั่งเป็นเพื่อนยุนจริงเหรอ ? ” ยิ้มกว้างถาม
“ จริงสิ...ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวลูกก็ตื่นเพราะเหม็นกลิ่นตัวคุณพ่อหรอก ”
“ ไม่เหม็นซะหน่อย ” ก้มลงดมกลิ่นตัวตัวเองก่อนจะยื่นมือไปรับผ้าเช็ดตัวจากแจจุง จมูกโด่งกดลงบนแก้มยุ้ยของลูกชายอย่างไม่รู้เบื่อ “ เดี๋ยวคุณพ่อกลับมานอนกอดนะครับ ”
กลิ่นหอมของอาหารที่ลอยมากระทบจมูกเรียกน้ำลายจากคนที่พึ่งอาบน้ำเสร็จได้ไม่ยากและไม่ต้องรอให้แจจุงเรียกยุนโฮก็พาตัวเองมานั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว ยุนโฮลงมือทานทันทีที่แจจุงยกอาหารมาวางครบแล้วท่าทางเหมือนคนที่ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันทำให้แจจุงอดที่จะหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้
“ ที่มหา’ลัยเขาไม่มีอาหารให้กินหรือไง ” ถามกลั้วหัวเราะ
ยุนโฮกลืนอาหารลงคอก่อนจะเอ่ยตอบคนรักส่วนมือหนาก็ทำหน้าที่ตักอาหารใส่จานไม่หยุด “ มี..แต่วันนี้ซ้อมทั้งวันไม่มีเวลากินเลย ”
“ จริงสิ..พรุ่งนี้ก็วันงานแล้วนี่นา แจตื่นเต้นจังเลย ” เสียงหวานตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิดเขาลืมไปสนิทเลยว่าพรุ่งนี้ที่คณะของพวกเขาจะมีงานละครเวที “ แจอยากดูแล้วอ่ะ ”
“ หืม...พรุ่งนี้แจจะไปดูเหรอ ? ” คิ้วหนาเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจเพราะตั้งแต่มีมุนบินแจจุงก็ไม่ค่อยได้เข้าไปที่มหาวิทยาลัยนอกเสียจากว่าจะเข้าไปสอบ
“ ต้องไปสิ...ยุนเป็นพระเอกทั้งทีแจต้องไปให้กำลังใจ ” บอกด้วยน้ำเสียงภูมิใจคุณพ่อของมุนบินแสดงเป็นพระเอกทั้งทีคุณแม่กับมุนบินจะไม่ไปให้กำลังใจได้ยังไง
“แต่ที่จริงแจจะไม่ไปดูก็ได้นะ ”
“ หมายความว่าไงอ่ะ ” คิ้วเรียวสวยขมวดด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมยุนโฮถึงต้องพูดเหมือนไม่อยากให้เขาไปดูอย่างนั้นแหละหรือว่าแอบนัดกิ๊กที่ไหนไปดู “ ยุนไม่อยากให้แจกับมุนบินไปดูเหรอ ? ”
“ เปล่านะ...ยุนไม่ได้หมายความแบบนั้น ” เสียงทุ้มรีบปฏิเสธเป็นพัลวัลเมื่อสัมผัสได้ถึงความน้อยใจที่มากับน้ำเสียงหวานๆนั่น
“ แล้วหมายความว่าแบบไหน ? ” หรี่ตาจับผิด
“ ก็ละครเวทีที่ยุนต้องแสดงพรุ่งนี้มันมีฉากกุ๊กกิ๊กระหว่างพระเอกกับนางเอกเยอะน่ะ ”
“ แล้ว ? ”
“ ยุนกลัวว่าพอแจดูแล้วแจจะหึงยุนจนทนดูจนจบไม่ได้แล้วหนีกลับบ้านก่อนน่ะสิ ”
ปากอิ่มเบะบอกด้วยความหมั่นไส้ในความหลงตัวเองของคนรัก นี่ยุนโฮเห็นเขาเป็นคนขี้หึงจนไม่รู้จักแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน และก็ไม่รู้ว่ายุนโฮไปเอาความมั่นใจมาจากไหนเรื่องความหล่อของตัวเองนี่มั่นใจซะเหลือเกินพูดอยู่นั่นแหละว่า เขาโชคดีที่สุดแล้วที่มีสามีหล่อที่สุดในโลกแบบนี้
หล่อแบบหมีๆล่ะสิไม่ว่า
“ หลงตัวเองตลอดอ่ะ ”
“ นอกจากหลงตัวเองแล้วยังหลงแจกับลูกด้วยนะ ” นอกจากจะไม่สะทกสะท้านยังยักคิ้วกวนๆตอบกลับมาด้วยนะท่าทางที่แจจุงได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ
“ เลิกเล่นแล้วก็กินต่อได้แล้ว...พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไม่ใช่เหรอ ” บอกเสียงดุเมื่อร่างสูงยังคงส่งยิ้มกรุ่มกริ่มมาให้ไม่สุด
กว่าจะทานมือดึกเสร็จแจจุงก็โดนยุนโฮหยอดคำหวานใส่นับครั้งไม่ถ้วนและถึงแม้จะอยู่ด้วยกันจนลูกหนึ่งแล้วแต่แจจุงก็ไม่เคยชินกับคำพูดหวานๆชวนให้หน้าแดงของยุนโฮซะที
หลังจากที่อิ่มท้องแล้วตอนนี้ก็ได้เวลาพักผ่อนกันซะทีแต่ดูเหมือนว่าวิธีเข้านอนของพ่อหมีมันดูเด็กเกินไปจนแจจุงต้องเอ็ดออกมาเบาๆ ตัวเองก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆเล่นกระโดดขึ้นไปบนเตียงแบบนี้ถ้ามุนบินตื่นขึ้นมางอแงคืนนี้คงไม่ต้องนอนกันแล้วล่ะ
“ ยุน...เบาๆสิเดี๋ยวลูกตื่น ”
“ ลูกไม่ตื่นหรอก ” บอกเสียงมั่นใจพร้อมกับยิ้มทะเล้นก่อนจะคว้าตัวลูกชายเข้าไปกอดจมูกโด่งกดลงบนแก้มยุ้ยเต็มรัก
แจจุงส่ายหน้าเบาๆให้กับพ่อหมีที่นับวันชักจะทำตัวเด็กแข่งกับลูกชายขึ้นทุกวัน ปากอิ่มยิ้มเบาๆให้กับความนิ่งสนิทของลูกชายขนาดยุนโฮทิ้งตัวลงบนเตียงแรงขนาดนี้มุนบินยังไม่รู้สึกตัวเลยเชื่อเขาเลยว่าขี้เซาเหมือนพ่อไม่มีผิด ร่างบางเดินไปปิดไฟในห้องนอนก่อนจะเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนข้างๆสองพ่อลูกก่อนที่จะตามเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกคน
.
.
.
ดูเหมือนว่าเช้านี้หอประชุมของคณะบริหารจะดูคึกคักเป็นพิเศษซึ่งนั่นอาจจะเป็นเพราะมีการแสดงละครเวทีการกุศล ด้านนอกประตูทางเข้ามีผู้ชมจำนวนมากกำลังเดินดูนิทรรศการที่จัดเอาไว้ให้ดูเพื่อรอเวลาเปิดประตู ส่วนด้านหลังเวทีตอนนี้บรรดานักแสดงก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการเตรียมตัวขึ้นแสดง
“ มุนบินครับมาหาคุณแม่ดีกว่านะลูกคุณพ่อจะได้แต่งตัว ” เสียงหวานบอกกับลูกชายพร้อมกับยื่นมือไปรับลูกชายมาจากยุนโฮแต่ดูเหมือนว่ามุนบินจะไม่อยากไปหาคนเป็นแม่เท่าไหร่เพราะหนูน้อยพยายามขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมให้คุณแม่ได้อุ้มง่ายๆ
“ แอ๊.... ” เสียงเล็กๆส่งเสียงขัดใจเล็กน้อยเพราะเจ้าตัวยังสนุกอยู่กับการเล่นกับพ่อหมีอยู่
“ เดี๋ยวแจพาลูกออกไปรอข้างนอกนะ ....ยุนจะได้เตรียมตัว” หันไปบอกคนรักเพราะขืนเขายังให้มุนบินอยู่ที่นี่ต่อมีหวังลูกหมีได้กวนจนยุนโฮไม่มีเวลาเตรียมตัวแน่ๆ ไหนจะคนอื่นๆในห้องที่มุนบินไปโปรยเสน่ห์ความน่ารักใส่จนทุกคนต้องแวะเวียนมาเล่นกับหนูน้อยจนไม่เป็นอันทำงานนั่นอีก
“ ไม่เป็นไร ...แจกับมุนบินอยู่ที่นี่ต่อก็ได้ ” พ่อหมีที่กำลังนั่งให้เพื่อนจัดทรงผมให้บอกขณะยื่นนิ้วชี้ออกไปให้มุนบินกำเล่นแต่ยังไม่ทันที่เจ้าตัวเล็กจะได้จับพ่อหมีก็รีบชักนิ้วกลับซะงั้นเรียกสีหน้าขัดใจจากคนลูกแต่เรียกเสียงหัวเราะจากคนพ่อที่สามารถแกล้งลูกชายได้สำเร็จ
“ แจว่าแจพามุนบินออกไปรอข้างนอกดีกว่าจะได้ไปทักทายเพื่อนๆด้วย ” ส่ายหน้าบอกเบาๆ เขาว่าเขาพามุนบินออกไปรอข้างนอกน่ะดีแล้วจะได้ถือโอกาสไปเจอเพื่อนๆด้วยเพราะตั้งแต่มาเขายังไม่ได้พามุนบินไปเจอคุณลุงคุณป้าทั้งหลายเลย
“ มุนบินครับหอมแก้มให้กำลังใจคุณพ่อหน่อยลูก ” เสียงหวานก้มลงบอกลูกชาย
ร่างป้อมๆถูกคุณแม่อุ้มเข้าไปใกล้พ่อหมีก่อนที่จมูกเล็กจะชนเข้ากับแก้มกร้านของคุณพ่อที่ยื่นมารออยู่ก่อนแล้ว เสียงหัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจเมื่อเจ้าตัวถูกคุณพ่อเอาคืนด้วยการฟัดแก้มนุ่มทั้งสองข้าง
“ แล้วเจอกันที่หน้าเวทีนะ ” ยิ้มเป็นกำลังใจก่อนจะจับมือเล็กของลูกชายโบกบ๊ายบายเพื่อนๆของคุณพ่อคุณแม่ที่อยู่ในห้อง “ มุนบินขอตัวก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวมุนบินจะรอดูที่หน้าเวทีน๊า ”
และแล้วเวลาที่หลายคนรอคอยก็มาใกล้เข้ามาทุกทีเมื่อหรืออีกไม่ถึงห้านาทีการแสดงบนเวทีก็จะเริ่มขึ้นแล้ว แจจุงอุ้มมุนบินเข้ามานั่งประจำที่หลังจากที่แวะไปพูดคุยกับเพื่อนๆได้สักพักและเพราะความน่ารักของมุนบินเลยทำให้มีหลายคนแวะเวียนเข้ามาทักทายอยู่ไม่ขาด แรกๆมุนบินก็เล่นด้วยอยู่หรอกแต่พอมันเริ่มเยอะขึ้นเด็กที่ไม่ชอบคนแปลกหน้าอย่างมุนบินก็เริ่มที่จะงอแงซะแล้ว
“ มุนบินอยู่นิ่งๆก่อนลูกเดี๋ยวคุณพ่อก็ออกมาแล้ว ” เสียงหวานกระซิบบอกลูกชายเบาๆเมื่อนั่งรอมาได้สักพักเด็กไฮเปอร์อย่างมุนบินก็เริ่มที่จะอยู่นิ่งไม่ได้
เสียงปรบมือดังขึ้นๆพร้อมกับม่านบนเวทีที่กำลังเปิดออกเป็นสัญญาณบอกว่าการแสดงได้เริ่มขึ้นแล้ว แรกๆมุนบินก็ดูเหมือนจะสนใจของเล่นในมือมากกว่าแต่พอได้ยินเสียงคุณพ่อของตัวเองเท่านั้นแหละตาเรียวเล็กก็หันซ้ายหันขวามองหาทันทีว่าเสียงของคุณพ่อดังมาจากที่ไหนจนแจจุงต้องชี้บอกเพราะลูกชายจะคอเคล็ดเพราะหันไปหันมาหลายรอบ
“ คุณพ่ออยู่บนนั้นลูก ”
ดวงตาเรียวเล็กมองตามนิ้วมือของผู้เป็นแม่ก่อนที่มุนบินจะยอมนั่งนิ่งๆเมื่อเห็นว่าพ่อหมีของตัวเองอยู่ที่ไหน ดวงตาดวงเล็กมองตามทุกครั้งที่ร่างสูงโปร่งของยุนโฮเคลื่อนตัวไปยังส่วนต่างๆของเวที มุนบินมองดูพ่อตัวเองอย่างตั้งใจแต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
“ แง๊... แง๊ ”
เสียงร้องไห้จ้าดังขึ้นเมื่อการแสดงดำเนินจนใกล้จะจบเรื่องเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นมาแบบไม่มีปีไม่มีขลุยนั้นทำให้ทุกคนต้องหันมามองต้นเหตุ แจจุงเองก็ตกใจเหมือนกันที่อยู่ดีๆลูกชายสุดที่รักก็ร้องไห้ออกมาดังลั่นตอนที่ยุนโอกำลังกอดกับนางเอกของเรื่อง อย่าว่าแต่แจจุงที่ตกใจยุนโฮที่อยู่บนเวทีก็ตกใจเหมือนกันแต่แสดงอาการออกมาไม่ได้
“ มุนบินเป็นไรครับลูก ” เสียงหวานเอ่ยถามลูกชายพร้อมกับโยกตัวไปมาเพื่อปลอบประโลมแต่หนูน้อยก็ไม่มีท่าทีว่าจะเงียบเสียงลงมือเล็กๆพยายามไขว่คว้าออกไปข้างหน้าราวกับว่าต้องการอะไรสักอย่าง
แจจุงโค้งศรีษะขอโทษคนดูคนอื่นๆก่อนจะรีบอุ้มลูกชายออกไปเสียงหวานปลอบประโลมเจ้าตัวเล็กไปตลอดทาง ซึ่งกว่ามุนบินจะเงียบเสียงลงได้ก็ใช้เวลานานอยู่เหมือนกันแจจุงปลอบลูกชายจนคนอื่นๆทยอยเดินออกมาจากหอประชุมเป็นสัญญาณบอกว่าการแสดงได้จบลงแล้วร่างบางจึงพาลูกชายเข้าไปหายุนโฮที่หลังเวที
“ ลูกเป็นอะไรเหรอแจ ? ” ทันทีที่เห็นแจจุงอุ้มมุนบินเข้ามาเสียงทุ้มก็รีบถามด้วยความเป็นห่วงทันที ตอนที่ได้ยินเสียงมุนบินยุนโฮแทบอยากจะวิ่งลงมาจากเวทีมาปลอบลูกชายซะด้วยซ้ำ
“ ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ” หน้าสวยส่ายเบาๆบอกว่าเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ก่อนหน้าก็ยังเห็นดีๆอยู่เลยแต่ไม่รู้เป็นอะไรอยู่ดีๆก็ร้องไห้ซะงั้น
“ แปลกจัง ” พึมพำด้วยความแปลกใจก่อนจะยื่นมือออกไปรับเมื่อร่างป้อมๆพยายามดีดดิ้นจะมาหาเขาให้ได้ จมูกโด่งกดลงบนแก้มยุ้ยที่ยังคงปรากฏคราบน้ำตาอยู่เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ ลูกชายของคุณพ่อเป็นอะไรไปครับ ไม่สบายหรือเปล่าครับคนเก่ง ”
“ อ้อนแบบนี้ง่วงนอนหรือเปล่านะ ” แจจุงเองก็มีสีหน้าเป็นกังวลไม่ต่างกันเพราะทันทีที่อยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นพ่อมุนบินก็ซุกหน้าลงบนไหล่ของยุนโฮอ้อนๆ ไหนจะแขนเล็กๆที่กอดรอบคอของยุนโฮเอาไว้ซะแน่นอีกด้วย
“ นั่นน่ะสิ ” มือหนาลูบแผ่นหลังเล็กเบาๆพร้อมกับถามเสียงใจดี “ หนูง่วงนอนเหรอลูก ? ”
“ สงสัยว่าจะง่วงจริงๆนั่นแหละ งั้นเดี๋ยวแจไปเก็บของให้นะ ” ลูบหัวลูกชายเบาๆ อาการอ้อนๆแบบนี้แจจุงพอเข้าใจนะว่าวันนี้มุนบินคงเพลียคงอยากอ้อนให้พากลับบ้านแต่อาการกอดพ่อแน่นราวกับว่าหวงของเล่นนี่สิที่แจจุงไม่เข้าใจ
แต่ยังไม่ทันที่แจจุงจะได้เดินไปเก็บของให้ยุนโฮเสียงเล็กๆของลูกหมีก็ดังขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้มาพร้อมกับแขนป้อมที่กอดผู้เป็นพ่อหนักขึ้นไปอีก แจจุงกับยุนโฮหันมามองหน้ากันต่างฝ่ายต่างถามกันว่าเกิดอะไรขึ้นแต่แล้วด้วยสัญชาตญาณของความเป็นแม่ทำให้แจจุงจับสังเกตอะไรบางอย่างได้ เมื่อตากลมเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่แจจุงจำได้ว่าเล่นเป็นนางเอกคู่กับยุนโฮกำลังเดินมาที่พวกเขา ปากอิ่มกระตุกยิ้มบางๆเมื่อพอจะเดาอะไรบางอย่างได้เพราะยิ่งหญิงสาวเดินมาใกล้เท่าไหร่มุนบินยิ่งกอดยุนโฮแน่นขึ้นมากเท่านั้น
อย่าบอกนะว่าที่ร้องไห้เพราะหวงพ่อ ลูกหมีนะลูกหมี
และแจจุงยิ่งมั่นใจขึ้นไปอีกเมื่อมุนบินหยุดร้องไห้หลังจากที่หญิงสาวเดินห่างออกไป นี่คงจะหวงไม่อยากให้พ่อหมีกอดใครนอกจากตัวเองสินะขี้หวงเหมือนใครน๊า
“ แจร็แล้วล่ะว่ามุนบินร้องไห้ทำไม ” พูดกับร่างสูงหากแต่ปากอิ่มกำลังส่งยิ้มล้อๆให้ลูกชายที่เอาแต่ซบหน้าลงบนไหล่กว้างของยุนโฮ
“ หืม...ลูกเป็นอะไรเหรอ? ” คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างรอคอยคำตอบพร้อมๆกับลูบหลังลูกชายไปด้วยเพราะยุนโฮยังคิดว่าที่มุนบินง่วงนอนเลยงอแง
ตาคู่สวยมองลูกชายล้อๆก่อนจะเอ่ยบอกยิ้มๆ “ ก็ลูกหมีขี้หวงไม่อยากให้พ่อหมีไปกอดคนอื่นนอกจากตัวเองน่ะสิ”
Note :: เป็นเนื้อหาเก็บตกจากเรื่อง Happy Family ทั้งสองภาคนะคะ พึ่งมานึกได้ว่าในเรื่องน่าจะมีฉาก
พวกนี้แต่ไม่รู้ว่าจะเอาไปใส่ไว้ที่ไหนก็เลยกลายมาเป็นตอนเก็บตกอย่างที่เห็นนี่แหละจ้า
ขอให้สนุกกับการอ่านนะฮับ ^_^
ความคิดเห็น