ห้องนอน ออริ ห้ามเข้านะเออ

ลำดับตอนที่ #136 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

                                                               <<ใบสมัคร>>

   

                                                                                             

                      

ชื่อ-นามสกุล :: มิเซริซาว่า ยูอินะ - Miserisawa Yuina

ชื่อเล่น :: ยุย - Yui

สัญชาติ :: ญี่ปุ่น - ฮ่องกง

อายุ :: 16 ปี

นิสัย :: เป็นเด็กสาวผู้ความสดใสร่าเริง ดังเช่นเด็กสาวธรรมดาสามัญทั่วไป ขี้เล่นชอบหยอก ชอบแกล้งคนอื่น โดยเฉพาะถ้าเป็นคนที่สนใจยุยจะชอบเข้าไปแกล้งเล่นบ่อยเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่ใช่การกลั่นแกล้งอะไรแรงๆ แค่เข้าไปกวนนิดหน่อย หรือเอาของจำพวกจิ้งจกปลอม งูปลอมอะไรแบบนั้นไปโยนใส่ให้ตกใจเล่นน่ะ ยุยเป็นคนเฮฮา ติ๊งต๊องออกจะบ้าๆบอๆ และสนุกสนานอยู่ตลอดเวลา สามารถทำเรื่องเครียดๆ ให้กลายเป็นเรื่องสนุกได้ มองโลกในแง่บวก แต่ก็ไม่ใช่คนโลกสวยแต่อย่างใด ฉลาดหลักแหลมและรู้เท่าทันคน ไหวพริบดีและมีการตัดสินใจที่เฉียบขาด เห็นปัญญาอ่อน(??)ๆแบบนี้ก็มีความเป็นผู้ใหญ่กว่าที่คิด ยุยเป็นคนไม่ค่อยเคร่งเครียดหรือทำตัวจริงจัง แต่ก็ไม่ใช่คนลอยชายหรือขี้เกียจ เธอมีพลังงานล้นเหลือแบบเต็มเปี่ยม จึงออกจะเหมือนพวกบ้าพลังนิดหน่อย มนุษยสัมพันธ์ดี ผูกมิตรได้ตั้งแต่ทารกยันคนแก่ใกล้ตาย มีฟีโรโมนดึงดูดต่อสรรพสัตว์มากเป็นพิเศษ ยุยมีความสามารถทางด้านกีฬา เรื่องการเรียนนั้นก็จัดอยู่ในลำดับที่ดี แต่ไม่ได้เก่งจนเกินหน้าเกินตาใคร ยุยมักขยันขันแข็ง กะตือรือร้น ชอบอาสาช่วยงานจิปาถะต่างๆ ที่ตนช่วยได้ หรือถ้าถูกไหว้วานเธอก็ไม่เกี่ยงที่จะทำเลยแม้แต่น้อย ปกติยุยจะไม่ค่อยโกรธใครแบบจริงจัง จะแค่งอนๆแบบสาวน้อยเท่าไป ที่แค่เอาเค้กมาง้อก็หาย(?)โกรธอย่างรวดเร็ว เป็นพวกโกรธยากหายง่ายน่ะนะ ยุยไม่ค่อยจะเป็นกุลสตรีเท่าไหร่ ออกจะกระโดกกระเดกและห้าวหาญเกือบเทียบเท่าผู้ชาย (ขัดกับหน้าตาแสนน่ารักของเธอสุดๆ) เป็นคนกล้าพูดกล้าทำ ลุยๆ ถึงไหนถึงกัน รักเพื่อนมาก จริงใจและโกหกไม่เก่งเอาเสียเลย และยุยยังมีความ 'ช่างจิ้น' อยู่ในสายเลือด จิ้นได้หมดตั้งแต่วาย ยูริ นอลมอล ชอบทำตัวเป็นแม่สื่อให้คู่รักและคอยช่วยเหลือเรื่องความรักของคู่รักอื่นๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับความรักของตัวเองเธอจะเอ๋อครับ แบบไม่รู้เรื่องรู้ราว คิดว่าทุกคนเป็นเพื่อนเธอไปเสียหมด มีใครมาสารภาพรักก็คิดว่าเขาล้อเล่นหรือไม่ก็คิดว่าเขามาขอเป็นเพื่อนซะอย่างนั้น จึงยังไม่เคยมีแฟนมาจนถึงปัจจุบัน นอกจากนี้ยุยที่ไม่มีความคล้ายคลึงกุลสตรีนั้น กลับทำงานบ้านเก่งนะจ๊ะ กวาดบ้าน ถูบ้าน รีดเสื้อ ล้างจาน บลาๆๆ ทำได้หมดไม่มีข้อติ แต่เรื่องทำอาหาร...เอ่อ ถ้าครัวไม่ระเบิด อาหารที่ทำออกมาก็คงระเบิดในกระเพาะคนที่กินนั่นล่ะ ทางที่ดีอย่าให้สาวน้อยคนนี้เข้าครัวจะดีกว่า เพราะอาหารที่เธอทำออกมามันคือระเบิดนิวเคลียร์เคลือบยาพิษดีๆ นี่เองที่สามารถส่งคุณเข้าห้องไอซียูได้เลยนะ!!

ประวัติ :: แม่ของยุยเสียชีวิตตั้งแต่ยุยเพิ่งอายุได้สองขวบ ยุยจึงอาศัยอยู่กับพ่อสองคนในบ้านหลังเล็กหลังหนึ่ง พ่อทำงานเป็นนักข่าวและมีอาชีพรองเป็นนักเขียนนิยายแนวสืบสวน ลึกลับเพราะเจ้าตัวชอบหนังสือนิยายเรื่องเชอร์ล็อก โฮมส์มากกก แล้วอยากให้ลูกสาวได้แนวชอบสืบสวนด้วย เลยมักชอบเปิดหนังแนวๆ นี้กรอกลูกตา(?)ของยุยมาตั้งแต่เด็ก ยุยที่ยังเด็กไม่สามารถอยู่บ้านเพียงลำพังได้ก็มักจะออกไปตะลอนๆ หาข่าวกับพ่อทั่วเมือง บางครั้งก็ได้ไปต่างจังหวัดหรือต่างประเทศ ยุยที่เห็นพ่อทำงานเป็นนักข่าวก็เริ่มชอบอาชีพนั้นขึ้นมา พออายุสิบขวบ ก็ทำงานเป็นผู้ช่วยของพ่อ จึงได้มีโอกาสทำหน้าที่นักข่าวมาตั้งแต่เด็กเช่นกัน ถึงคุณแม่จะไม่อยู่แล้ว แต่ยุยก็ไม่เคยเศร้าหรือเหงาเลยสักนิด เพราะมีคุณพ่อที่รักเธอมาก กับยูกิจัง (จิ้งจอกทะเลทราย ได้มาตอนที่ไปทำข่าวในอียิปต์)ที่คอยอยู่ดูแลเธอเสมอ  จนวันหนึ่งเธออายุครบสิบห้าย่างสิบหกปี ก็ทะเลาะกับคุณพ่อเสียยกใหญ่ เรื่องเรียนต่อนั่นล่ะ คุณพ่ออยากให้เธอเรียนต่อม.ปลายที่เน้นเรื่องการสอบเข้ามหาวิทยาลัยซึ่งโรงเรียนนั้นเข้มงวดเรื่องการเรียนมากและนักเรียนทุกคนต้องใช้ระบบอยู่หอ นั่นหมายความว่ายุยจะไม่สามารถตามคุณพ่อไปทำงานได้อีกแล้ว ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมายุยก็รู้สึกเหมือนมีเสียงแก้วแตกดังก้องในหู หลังจากนั้นพายุหมุนขนาดย่อมที่ไม่รู้มาจากไหน ก็มาพัดข้าวของในบ้านเธอจนกระจุยกระจายไปหมด พ่อมองไปรอบบ้านที่มีพายุเข้าอย่างปลงตก แล้วพูดให้ยุยสงบลง บอกว่าจะยอมคุยเรื่องเรียนต่อกันดีๆ อีกครั้ง พายุจึงค่อยสงบลง หลังจากนั้นพ่อก็อธิบายเรื่องราวของพลังประจำตระกูลให้ยุยฟัง ว่าคุณปู่ทวดของเธอก็มีพลังแบบนี้และส่วนใหญ่พลังจะแสดงออกมาเมื่อโกรธ (ด้วยเหตุนี้ทำให้ปัจจุบันยุยไม่ค่อยจะโกรธใครจริงจังเท่าไหร่นัก เพราะกลัวพายุเข้า) พ่อบอกว่าไม่คิดว่ามันจะตกทอดมาที่เธอเลยสักนิด พ่อเลยพูดว่ามีโรงเรียนที่เหมาะสมกับเธอแล้ว และส่งเธอเข้าโรงเรียนนั้นทันที โดยมีข้อเสนอว่าถ้าเรียนจบจากที่นั่นและสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ ได้ จะยอมให้เธอทำอาชีพนักข่าวเต็มตัว

อาวุธ :: มีดพดสองเล่ม เล่มหนึ่งมีด้ามจับสีดำสนิท ชื่อคุโระจัง อีกเล่มมีด้ามจับสีขาว ชื่อชิโระจัง

อาชีพ :: นักข่าวอิสระ 

คู่หู :: จิ้งจอกทะเลทรายสีทราย ชื่อยูกิจัง เพศผู้ อายุสามขวบกับอีกสี่เดือน จุดเด่นที่เห็นได้ชัดคือตรงคอจะมีริบบิ้นสีแดงผูกเป็นโบว์อย่างน่ารักอยู่ ซึ่งยูกิจังมักจะอยู่ในกระเป๋าเป้ของยุยเสมอ มีนิสัยขี้อ้อน ฉลาด และคอยดูแลยุยอยู่ตลอด

บอร์ดี้การ์ด :: เอ่อ สึรุงิได้มั๊ยครัช (อ่านของคนที่เขาพิจารณาแล้ว) อืม เหมือนจะมีคนได้ไปแล้วนะ ถ้าไม่ได้สึรุงิก็แล้วแต่ไรท์เตอร์เลยครัชชชช

ความสามารถพิเศษ :: ธรรมดาสามัญ ประจำบ้าน (?) - เขียนข่าว หาข่าวที่คนอื่นหาไม่ได้ เป็นแม่สื่อให้ชาวบ้าน (นี่เรียกความสามารถพิเศษเรอะ!) เล่นกีฬาเก่ง พูดภาษาจีนได้ // ความสามารถแบบสุดยอด สุโค่ย ประหลาดล้ำลึก (?) - สร้างพายุทอร์นาโดขนาดย่อมๆ (แต่อนุภาคนี่น้องๆ ไซโคลน) เมื่อเวลาโกรธ

เพิ่มเติม :: ยุยมีของกินที่ชอบคือขนมปังไส้ถั่วแดง กับแซนวิซไส้หมูทอด / ยุยไม่ชอบพวกที่หยิ่งและถือตัว และพวกที่ทำตัวกร่าง / สิ่งที่ยุยมักพกเสมอเวลาออกไปไหน คือ กล้อง กระเป๋าเป้ใส่ของจำเป็นต่างๆ (สมุด ปากกา ดินสอ ยางลบ กระดาษทิชชู่และขนมปังไส้ถั่วแดง) รวมถึงเอาไว้เป็นที่อาศัยของยูกิจังเวลายุยเดินทางไปไหนมาไหนด้วย / ริบบิ้นผูกผมสีน้ำเงินที่ผูกผมของยุยอยู่เป็นของสำคัญมากในชีวิตของยุย เพราะเป็นของเพียงชิ้นเดียวที่คุณแม่ให้ไว้ก่อนท่านเสีย / ยุยกลัวตุ๊กแกและผีมาก

****

พูดคุยกัน

ทำไมถึงมาสมัครล่ะคะ :: หย่า...หย๊าาา (เพื่อออ) แหมๆ มันน่าสนุกดีน่ะครับ ผมเองก็ค่อนข้างจะห่างหายจากการสมัครตัวละครไปเนิ่นนานเเสนนาน เพราะแบบนั้นพอเจอเรื่องนี้เลยลองมาสมัครดูน่ะครับบ

ถ้าไม่ติดจะว่าไหมคะ :: ก็ไม่เป็นไรนะครับบบ

ขอยำลูกๆนะคะ :: เชิ๊ญญญญญ เลยครับ (ผูกโบว์ลูกสาวส่งให้ไรท์จับไปยำ)

ขอบคุณที่มาสมัครค่า :: ครับผม!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                                                            <<ใบสมัคร>>

   

                                                                                             

                      

ชื่อ-นามสกุล :: รึซึคาเสะ อาเมะ - Ritsubase Ame

ชื่อเล่น :: อาเมะ - Ame

สัญชาติ :: ญี่ปุ่นแต๊ๆ (ผิดๆ)

อายุ :: 16 ปี

นิสัย :: อาเมะเป็นเด็กสาวแสนจะขี้อายแบบสุดๆ ไม่ค่อยกล้าเผชิญหน้ากับโลกภายนอก ไร้ซึ่งความมั่นใจในตัวเองและชอบพูดว่าตนเองเป็นเพียงคนที่ไม่มีใครต้องการ มักจะมีรังสีหม่นหมองแผ่ออกมาจากตัวของเธออยู่เสมอ อาเมะเป็นพวกจืดจางไม่โดดเด่น ไร้ซึ่งใครมาสนใจหรือเหลียวแล มักจะอยู่เงียบๆ คนเดียวและใช้เวลาอ่านหนังสือ เจ้าน้ำตาและซึมเศร้าง่ายมาก ชอบคิดว่าทุกอย่างเป็นความผิดของตัวเอง (เธอเลยชอบพูดว่า ขอโทษบ่อยๆ) ไม่กล้าเเสดงออกว่าตนคิดอย่างไรจนกลายเป็นคนที่มักเก็บทุกอย่างมาคิดโดยไม่กล้าพูดออกไป มองโลกในแง่ร้ายและไม่เชื่อใจใครง่ายๆ เพราะกลัวจะถูกหักหลังหรือกลั่นแกล้งอีก ขี้กลัวและขี้ตกใจง่ายมาก เจออะไรจะร้องไห้ก่อนเป็นอันดับแรก อ่อนแอและบอบบางจนน่าเป็นห่วงว่าจู่ๆ เธอจะเป็นลมไปเลยหรือเปล่า อาเมะค่อนข้างจะซุ่มซ่าม ขนาดขาตนเองยังสะดุดล้มได้เลย ด้วยความที่เจ้าตัวใส่แว่นหนาเตอะ ผมยุ่งๆ ฟูๆ ชอบนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจากับใครเลยถูกคนอื่นมองว่าเป็นตัวประหลาด และถูกกลั่นแกล้งอยู่บ่อยครั้ง และเธอก็ไม่กล้าโต้ตอบอะไรจึงทำให้คนอื่นยิ่งแกล้งเธอสนุกขึ้นไปอีก อาเมะเป็นคนใสซื่อมากนะ เธอน่ะไม่เคยเกลียดชังใครเลย ไม่เคยเลยนอกจากตัวเอง... และเธอยังเป็นคนที่จริงใจกับคนอื่นมากอีกด้วย เธอไม่เคยคิดร้ายกับใคร ไม่ว่าจะเจอเรื่องร้ายแรงแค่ไหนก็ไม่เคยเคียดเเค้นหรือจงเกลียดจงชังใครสักคน (อันเนื่องจากเธอคิดว่าตัวเองผิดอยู่วันยังค่ำ) ทั้งอ่อนโยนและใจดี มีน้ำใจ แต่กลับไม่มีใครเคยเห็นข้อดีของเธอเลยสักคนเดียว อาเมะนั้นอยากจะมีเพื่อน แต่เพราะเธอไม่กล้าจะผูกมิตรกับใครและพูดไม่เก่ง จึงไม่เคยได้มีเพื่อนจริงๆสักที ได้แต่เก็บตัวอยู่คนเดียว ทำตัวให้ไม่เป็นจุดเด่นมากที่สุด อาเมะไม่ใช่คนเข้มแข็งแต่เป็นคนเปราะบางมาก เป็นคนคิดมากในเรื่องของคนอื่น เป็นห่วงคนอื่นจนไม่ได้ดูแลตนเอง และขี้สงสารกับใจอ่อนมาก เวลาเจอเรื่องอะไรกระทบจิตใจอาเมะก็มักจะแอบมาร้องไห้เงียบๆ ไม่ยอมให้ใครเห็น เนื่องจากใช้ชีวิตอย่างดูแลตัวเองมาตั้งแต่เล็ก จึงทำงานบ้านและทำอาหารในระดับที่พอใช้ได้ ส่วนเรื่องการเรียนจะอยู่ในระดับกลางๆ ไม่ได้ดีเด่นแต่ก็ไม่ได้ห่วยแตกจนเกินไป แต่สำหรับเรื่องกีฬา...แค่เธอวิ่งรอบสนามได้สักรอบหนึ่งโดยไม่เป็นลมไปเสียก่อนนี่ก็ปาฏิหาริย์แล้วล่ะ-_-!

ประวัติ :: แต่เดิมแล้วครอบครัวของอาเมะเคยมีความสุข แต่พออาเมะอายุห้าขวบ พ่อกับแม่ก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตกระทันหัน การจากไปของคนที่รักทำให้อาเมะกลายเป็นเด็กซึมเศร้าอย่างที่เป็นในปัจจุบัน พอหลังจากงานศพพ่อกับแม่จบ ญาติๆ ก็ไม่มีใครอยากรับเธอไปดูแลสักคนเพราะคิดว่าเป็นภาระ อาเมะจึงต้องใช้ชีวิตเพียงลำพังด้วยเงินประกันของคุณพ่อกับคุณแม่ ที่มีพอส่งเสียเธอจนจบม.ปลาย โชคยังดีที่เธอยังมีบ้านอยู่ ไม่ต้องออกไปเร่ร่อน อาเมะที่กลายเป้นเด็กกำพร้ากะทันหันนั้น เริ่มต้นใช้ชีวิตด้วยตนเอง เงินที่มีอยู่ไม่พอประทังชีวิตไปด้วยส่งเสียตัวเองเรียนไปด้วย เธอจึงเริ่มทำงานพิเศษจนไม่มีเวลาพักผ่อนและบางครั้งก็ทานอาหารไม่ถึงสองมื้อด้วยซ้ำ (เลยทำให้เธอเป็นคนที่ร่างกายอ่อนแอ) ที่โรงเรียนก็โดนกลั่นแกล้ง และไม่เคยอยู่อย่างสงบ อืมจะว่าไปตอนที่เธอใช้พลังได้ครั้งแรกก็เป็นตอนอยู่โรงเรียนและกำลังโดนเหล่านักเรียนหญิงที่ชอบแกล้งเธอไล่ตามอยู่ด้วยสินะ แต่โชคยังดีที่พอเธอจบม.ต้น ก็สอบชิงทุนเข้าม.ปลายที่โรงเรียนๆ หนึ่งได้

อาวุธ :: เข็มอาบยาพิษที่ทำให้ร่างกายเป็นอมพาตชั่วขณะ (แต่ส่วนใหญ่เจ้าตัวไม่ค่อยอยาก (กล้า) ใช้หรอก)

อาชีพ :: นักเรียนม.ปลาย , พนักงานพาร์ทไทม์ที่ร้านสะดวกซื้อ , เด็กส่งนม+ส่งหนังสือพิมพ์

คู่หู :: งูสีขาวล้วน (อาเมะเก็บได้ในวันที่ฝนตก มันบาดเจ็บ เธอจึงพากลับมารักษาที่บ้าน หลังจากนั้นเหมือนมันสื่อสารกับเธอรู้เรื่อง เธอเลยเลี้ยงเอาไว้ จนมันกลายเป็นเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวของเธอไปโดยปริยาย) ชื่อคุโมะ (ก้อนเมฆ) จุดเด่น เกล็ดสีขาวประกายฟ้า นิสัยค่อนข้างจะนิ่งๆ เงียบๆ แต่ก็คอยอยู่เคียงข้างอาเมะเสมอ และถ้าอาเมะมีอันตรายก็จะปกป้องสุดชีวิต (คุโมะมีพิษที่ทำให้คนนั้นเป็นอัมพาต และอาเมะก็สกัดพิษนั้นออกมาทาเข็มของตัวเอง)

บอร์ดี้การ์ด :: เพกาซัส เท็นมะ หมัดดาวตก!! ถรุยคนละเรื่อง #ผิดๆ อยากได้เท็นมะครับผมม ถ้าไม่ได้ก็แล้วแต่ไรท์จะพิจารณา

ความสามารถพิเศษ :: ธรรมดาสามัญ ประจำบ้าน (?) - ปฐมพยาบาลเบื้องต้น , ทำอาหาร ทำงานบ้าน , วาดรูปเหมือน / แบบพิเศษฝุดๆ (?) - ล่องหนหายตัวไปจากประสาทการรับรู้ของคนอื่น

เพิ่มเติม :: อาเมะชอบกินเครป แซนวิซทูน่าและไข่เจียวกุ้งสับ / อาเมะป่วยเป็นโรคหอบหืด (แต่ยังฝีนตัวเองทำงานพิเศษ) / อาเมะชอบวันที่ฝนตก (ชื่อของอาเมะ เเปลว่าฝน) แต่อาเมะไม่ชอบฤดูร้อน (เพราะเธอจะเป็นลมและเหนื่อยง่ายกว่าปกติ) / แทบไม่มีชั่วโมงพละชั่วโมงไหนที่อาเมะไม่ต้องไปนอนห้องพยาบาล / อาเมะชอบตุ๊กตาน่ารักๆ และของสวยๆงามๆแบบผู้หญิงทั่วไป / อาเมะกลัวหนอนมาก 

****

พูดคุยกัน

ทำไมถึงมาสมัครล่ะคะ :: อย่างที่บอกไปด้านบนขอรับกระผมมม

ถ้าไม่ติดจะว่าไหมคะ :: ก็ไม่เป็นไรนะขอรับบ นินๆ (?)

ขอยำลูกๆนะคะ :: ครับ เชิญครับบผมมม

ขอบคุณที่มาสมัครค่า :: คร้าบบบบ