ห้องเก็บของในห้วงเวลา

ลำดับตอนที่ #130 : ใบสมัคร Fate : The Last Future

Application [Master]

"ถ้ามีทางที่จะให้ชั้นกลับไปแก้ไขเรื่องตอนนั้นได้ จะอะไรก็ลองหมดนั่นแหละ"

สมัครเป็นมาสเตอร์คนที่เท่าไร? :: 1

ชื่อ-นามสกุล :: ทาจิบานะ มิซึกิ

ชื่อเล่น :: มิจจัง

อายุ :: 18

เพศ :: ญ

รูปร่างหน้าตา :: หญิงสาวเรือนร่างสูง รูปร่างอวบอิ่ม เรือนผมยาวสีส้มมัดทรงหางม้า ดวงตาสีน้ำเงินแลดูไร้จุดหมาย ใบหน้าค่อนไปทางหล่อเล็กมากกว่าสวย(?) สูง 171 ซม หนัก 52

นิสัย ::

-          มาดแมน เปรียบได้ดั่งผู้ชายในร่างหญิงสาว(?) ความห้าวจัดเต็ม สามารถซัดกับผู้ชายตัวใหญ่ในช่วยอายุเดียวกันได้อย่างสูสี และ ไม่ยี่หระ

-          หัวดีแต่ไม่ค่อยได้ใช้ หัวดี มีทักษะการเรียนรู้สูง สามารถคิด และ เรียนรู้สิ่งต่างๆได้ไว แต่เจ้าตัวชอบที่จะทำตามสัญชาตญาณมากกว่า นานๆทีจะใช้สมองก่อนร่างกายอะไรกับเขาบ้าง

-          มุ่งมั่น มีความหัวรั้นนิดๆ เวลาตัดสินใจทำอะไรแล้วก็จะทำให้ถึงที่สุด และ ทำให้มันดีที่สุด ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆอาทิเช่น การเรียน การกีฬา และ ฯลฯ ถ้าไม่ได้ตามเป้าที่หวังไว้จะอารมณ์บ่จอยในระดับนึง

-          เรียบง่ายติดดิน ไม่เรื่องมาก ใช้ชีวิตแบบง่ายๆ ชอบความสมถะ และ เรียบง่ายเป็นนิจ

-          ปากคอเราะร้าย ฝีปากจัดพอสมควร หลายครั้งที่พูดมักจะพูดแรงไปบ้างเพราะติดนิสัยที่ว่าคิดอย่างไรก็พูดอย่างงั้น แต่ถ้ารู้จักตัวเธอจริงๆจะรู้ว่าไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร

-          เห็นคนอื่นเดือดร้อนเป็นไม่ได้ แม้ปากคอก็ไม่ค่อยจะดี แต่ก็มักจะเอาใจใส่คนรอบข้างและคอยช่วยเหลืออยู่เสมอ ทำให้มีคนรู้จักเยอะพอสมควร

ประวัติ :: ปัจจุบันเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัว เคยมีน้องสาวหนึ่งคน น้องของเธอมีร่างกายอ่อนแอพอสมควรทำให้ต้องเข้าไปตรวจเช็คที่โรงพยาบาล และ ดูแลสุขภาพจนไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นแต่ก็เป็นที่รักของทุกคนที่รู้จัก ซึ่งก็ชอบบอกเธออยู่บ่อยๆว่าอยากออกไปเที่ยวบ้างอะไรบ้าง จนคืนหนึ่งเธอตัดสินใจแอบพาน้องออกไปเที่ยวซึ่งก็เกิดเคราะห์ร้ายที่ๆเธอไปเที่ยวเกิดการทะเลาะกันของยากูซ่าขึ้นแบบเหมาะเจาะ และ น้องของเธอก็โดนลูกหลง บาดแผลไม่ได้สาหัสมากแต่ด้วยการที่ร่างกายอ่อนแอทำให้เสียชีวิตลง เหตุการณ์นั้นทำให้ทุกคนในครอบครัวของเธอใจสลาย ถึงปัจจุบันพ่อแม่จะยกโทษให้แล้วแต่สำหรับเธอนั้นจนถึงวันนี้ก็ยังคงโทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้น้องต้องตาย

ความปราถนาที่อยากจะขอต่อจอกศักดิ์สิทธิ์ :: ขอย้อนเวลากลับไปห้ามตัวเองไม่ให้พาน้องออกไปข้างนอกคืนนั้น

ลักษณะการพูด :: เรียกแทนตัวเองตัวเองด้วย ชั้น/เรา แทนคนอื่นด้วยชื่อสกุล กับผู้สูงอายุจะมีคำว่าคุณ แต่เวลาอารมณ์ร้อนจะมีคำหยาบสบถออกมาให้ฟังอย่างดังชัด

ของที่ชอบ :: ท้องฟ้า ทะเล และ ความเรียบง่าย

ของที่เกลียด :: นักเลง ยากูซ่า และ แมงมุม

สิ่งที่กลัว/แพ้ :: -

จุดแข็ง :: เป็นคนที่มุ่งมั่น ไม่ยอมถอดใจอะไรง่ายๆ

จุดอ่อน :: หัวแข็งพอสมควร โอนอ่อนตามสถานการณ์ไม่ค่อยจะเป็น

ความสามารถพิเศษ :: เรี่ยวแรงเยอะ และ ทนทายาทกว่าที่เห็น

เวทย์มนต์ที่ถนัด :: เวทย์เสริมแกร่งให้ร่างกายของตนเอง

อาวุธ :: มือเปล่า

เพิ่มเติม :: ปัจจุบันเธอขออณุญาติพ่อแม่ออกมาเช่าห้องอยู่คนเดียว และ เป็นอันดับหนึ่งของชมรมมวยสากลหญิงประจำโรงเรียน

จำลองสถานการณ์ (สำหรับคนที่สมัครบทมาสเตอร์คนที่ 1 และ 2)

ภายใต้ความมืดมิดยามค่ำคืน ผู้คนส่วนมากต่างหลับไหล แต่มีเงาหญิงสาวสองคนกำลังเดินอยู่บนถนนเพียงลำพัง …

            “ถามหน่อยสิเซเบอร์ เราก็รู้จักกันซักพักแล้วแต่ …เลิกเรียกชั้นว่ามาสเตอร์ไม่ได้เหรอ”

            หญิงสาวผมทรงหางม้าพูดกับหญิงสาวอีกคนที่เดินเคียงข้างมาด้วยกัน

“ทำไมล่ะ มาสเตอร์?” บุคคลที่เดินมาเคียงข้างกับตอบกลับเป็นเชิงสงสัย

“คือ … มันรู้สึกไม่คุ้นยังไงไม่รู้สิ ถ้ายังไงก็ช่วยเรียกเป็นชื่อจริงตรงๆเลยได้รึเปล่า” คนเปิดประเด็นบอกเหตุผลในท่าทางที่เอามือซ้ายเกาหัวอยู่

            “ถ้ามาสเตอร์ต้องการอย่างงั้นก็ข้าจะเรียกอย่างงั้นได้ ท่านมิซึกิ”

            “ไม่ต้องมีท่านมีเทิ่น มิ-ซึ-กิ ก็พอ โอเคนะ”

            “แต่ว่า …”  “ห้ามแต่!!” หญิงสาวผู้เปิดประเด็นกล่าวขัดขึ้นก่อนถอนหายใจเล็กน้อย

“เซเบอร์ ตอนนี้ชั้นอายุแค่ 18 ปีเองนะ โดนคนอื่นเรียกท่านเทิ่นนี่รู้สึกแก่ขึ้นเป็นสิบปีเลย โดยเฉพาะเมื่อมาจากราชาแห่งอัศวินด้วยแล้วเนี่ยความรู้สึกมันแบบเจ็บ …”

            “โอเคๆ เข้าใจแล้ว มิซึกิ”

            เซเบอร์มีท่าทีไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมจำใจเรียกอีกฝ่ายตามที่ต้องการก่อนที่จะบานปลายไปกว่านี้

            “อืม มันต้องอย่างงั้นสิ” มิซึกิ พยักหน้าแสดงอาการเห็นด้วยก่อนที่จะเท้า ณ จุดชมวิวใกล้ตัวเมือง

            สองขาของเธอเดินไปที่ราวรั้วก่อนหยิบล๊อคเก็ตประจำตัวขึ้นมาเปิดดูภาพข้างในซึ่งเป็นภาพถ่ายของสาวสองคน

หนึ่งในนั้นพอจะดูออกได้ว่าเป็นมิซึกิตอนเด็ก ส่วนอีกคนก็พอจะมีโครงหน้าคล้ายกันแต่หน้าตาแลดูอ่อนแอกว่า ซึ่งเจ้าของล๊อคเก็ตก็มองนิ่งไปอยู่ซักพักหนึ่ง

 “มิซึกิ?” เซเบอร์เอ่ยชื่อเรียกถาม เมื่อเห็นคู่สนทนาของตนยืนนิ่งอย่างไม่ทราบสาเหตุก่อนได้ยินคำพูดเบาๆ

“มินามิ … คอยพี่ก่อนนะ”

            เจ้าของคำพูดค่อยๆหันกลับมาหาคนที่เรียกตนในมือกำล๊อคเก็ตเอาไว้แน่น สายตานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นก่อนเอ่ยคำพูดว่า

 “เซเบอร์ … เรื่องสงครามจอกน่ะ ชั้นไม่คิดที่จะแพ้หรอกนะ แล้วเธอล่ะ?”

“แน่นอน ข้าเองก็ไม่คิดที่จะแพ้อยู่แล้ว” เจ้าของสมณาราชาอัศวินกล่าวตอบอย่างมั่นใจก่อนกล่าวเพิ่มว่า “ข้าขอสัญญาว่าข้าจะเป็นดาบฟาดฟันซึ่งนำชัยชนะมาให้มิซึกิเอง”

เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้นบนใบหน้าของมิซึกิก็มีรอยยิ้มมั่นใจผุดขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะปล่อยมือจากราวแล้วเดินกลับไปคู่หูของตน

ใช่ … อุตส่าห์มีโอกาสที่จะได้กลับไปแก้ไขเรื่องตอนนั้นทั้งที ใครจะยอมแพ้กันล่ะ

คุยกับผปค.

สวัสดีค่ะ ไรท์ชื่อมัดหมี่นะคะ ผปค.ชื่ออะไรคะ?

-          ซันฮะ

ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้ล่ะคะ?

-          ชอบเฟทอยู่แล้วครับ แล้วมาเจอพอดี :P

ลูกของท่านมีสิทธิ์เสียชีวิตได้ทุกเมื่อ คงไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ? เพราะบทมันกำหนดมาแบบนี้

-          ครับผม

แต่ไรท์มีสิทธิพิเศษให้กับคนที่ติดตามและมาเม้นอย่างสม่ำเสมอนะคะ คือโอกาสที่จะรอดมีเพิ่มมากขึ้น

-          อ่า … ครับ ได้ครับผมฮ่ะๆๆ

มีอะไรอยากบอกไรท์ไหมคะ?

-          ฝากพิจารณาด้วยครับ

ขอบคุณที่มาสมัครค่ะ