คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : {ตอนพิเศษ} จากท่านขุนในตำนาน
ไม่มีอะไรครับ
ท่านขุนเพียงแค่เขียนขึ้นมาด้วยความคึกคะนอง(?)เท่านั้น
- รองประธานเซ -
ตอนพิเศษ
นี่เป็นอีกหนึ่งวันที่ผมต้องวิ่งไปทำงานอย่างเร่งรีบ เพราะว่าเมื่อคืนผมเพิ่งกลับมาจากธุระที่ต่างจังหวัด แม้จะเหน็ดเหนื่อยแต่วันนี้ผมก็ยังตื่นไปทำงาน ขยันใช่ไหมล่ะ
จะว่าไปแล้วผมลืมซื้อของมาฝากชาวสมาคมเสียสนิท ส่วนตัวก็ยุ่งกับงานที่ต้องทำจนหัวหมุนเลยไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องพวกนี้ ผมนี่มันแย่จริงๆ แต่เอาเถอะ ผมไม่ไปทำงานตั้งหนึ่งอาทิตย์ ทุกคนจะเป็นยังไงกันบ้างนะ
ผมหยุดฝีเท้าลงหน้าตึกสมาคม พยายามปรับจังหวะการหายใจให้ปกติที่สุด ก็แหม วิ่งมาเป็นสิบนาที ไม่หอบผมก็ไม่ใช่คนละครับ
สวนหย่อมหน้าสมาคมยังมีนักเขียนสาวกลุ่มหนึ่งนั่งพูดคุยกันอย่างออกรส ดูท่าจะยังไม่ถึงเวลาเข้างาน นับว่าผมรอดตัวไปในวันนี้
ผมเดินตรงไปยังตึกสมาคม ระหว่างทางผมรู้สึกได้ถึงสายตาของนักเขียนกลุ่มดังกล่าวที่มองผมเป็นตาเดียว เมื่อผมเหลือบสายตามองกลับไป พวกเธอก็รีบหันกลับไปคุยกระซิบกระซาบกันพลางหัวเราะคิกคัก
...ลืมรูดซิปรึเปล่า
ผมเริ่มเช็คสภาพเครื่องแต่งกายขณะเดิน เช็คว่าบนหัวมีขี้นกหรืออะไรพอที่จะให้พวกเธอนินทา
มันก็...ไม่มีนี่หว่า
พลันสายตาของผมก็บังเอิญไปเห็นใบประกาศที่บอร์ดหน้าประตูสมาคม มันแผ่นใหญ่สะดุดตากว่าแผ่นอื่นๆ และที่มันชัดเจนยิ่งกว่าคือตัวอักษรสีม่วงซึ่งเป็นหัวข้อของประกาศ
‘กิจกรรมประกวดฟิควายในหัวข้อ ท่านขุน’
เชี่ยยยยยยยย กูว่าแล้ว!!
ไม่รอช้า ผมหันขวับกลับไปมองนักเขียนกลุ่มเดิม ปรากฎว่าพวกเธอมองผมอยู่ครับ แต่พอรู้ว่าผมหันไปมอง พวกเธอก็รีบเนียนหันไปคุยกันต่อ เช็ดเด้ ฟันธงล้านเปอร์เซ็นต์ว่าพวกนี้มันลงแข่งทั้งแก๊งแน่ๆ
ผมเปิดประตูเข้าไปในสมาคม มองซ้ายทีขวาที เหมือนฟากฟ้าลิขิตให้ท่านออมมาเป็นผู้ตอบคำถามของผม ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตขาวพับแขนกับกางเกงสแลคกำลังเดินจิบเครื่องดื่มอันเป็นเอกลักษณ์ของตนเอง ชาเปปเปอร์มินท์
“โอ้ ท่านขุน ไม่พบกันซะนาน” ท่านออมทัก
“นี่มันเรื่องอะไรกันรึท่านเลขาฯ” ผมยิงคำถามที่แสนข้องใจ
“บอกตามตรงเลยว่าเรื่องนี้ผมไม่เกี่ยว” ท่านออมยักไหล่ “อ้อ แล้วผมก็ไม่อนุญาตให้พวกเธอเอาไปจิ้นอะไรแบบนั้นด้วย”
“แล้วไหงตรูถึงโดนฟระ!!”
“ท่านเซ็นยินยอมด้วยตัวเองเลยไม่ใช่รึ ผมได้ข่าวมาแบบนั้น” ท่านออมขมวดคิ้วพลางจิบชาในมือ
“หา!? ผมเซ็นไปเมื่อไหร่”
“ไม่ทราบครับ เอาเป็นว่าเท่าที่ดู สาววายให้ความสนใจกิจกรรมนี้มากพอตัว ขอให้โชคดีกับกิจกรรมนี้ครับ” ท่านออมพูดจบก็เดินปลีกตัวไป เขาโบกมือขึ้นเป็นเชิงอำลาโดยไม่หันมามอง
“เฮ้ย เดี๋ยวๆ” ผมพยายามรั้งเจ้าตัวให้อยู่ตอบคำถามมากกว่านี้ แต่รู้สึกเขาจะมีภารกิจที่ต้องทำอยู่ ผมเลยไม่ขัด
เดี๋ยวนะ ใช่เหตุการณ์นั้นรึเปล่า ก่อนจะไปธุระต่างจังหวัด
ณ ห้องทำงานนักเขียนสงคราม หนึ่งสัปดาห์ก่อน
“ท่านขุนคะ เรามีเอกสารมาให้ท่านเซ็นค่ะ” ท่านเซียสเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของผมอย่างถือวิสาสะ เธอยืนยิ้มร่าอยู่ด้านหลังผมที่กำลังสืบหาข้อมูลนิยายอย่างเคร่งเครียด
“วางไว้แถวนั้นแหละท่านเซียส ผมต้องหาข้อมูลเพื่อไปทำธุระ” ผมบอกปัด
“แย่จังค่ะ เอกสารนี้ท่านเซบอกเราว่าต้องการด่วนที่สุดซะด้วย”
“วางไว้แถวนั้น ผมจะเซ็นทีหลัง” ผมย้ำคำเดิม
“ตกลงค่ะ” ท่านเซียสรับคำ ครู่หนึ่งผมก็ได้ยินเสียงปิดประตู
เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่ทราบที่ผมสืบหาข้อมูลเพื่อจะนำไปใช้เขียนนิยาย รู้แต่เพียงว่าเมื่อผมหยุดมือจากการหาข้อมูล นาฬิกาก็บอกเวลาห้าโมงเย็นเสียแล้ว
เป็นหนึ่งในรอบปีที่ผมตั้งใจทำงานเชียวละครับ
ผมหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านหัวข้อ
‘ว่าด้วยเรื่องกิจกรรมที่จะจัดขึ้นนี้ ทางสมาคมมีนโยบาย....’
บลาๆๆ ให้ตายสิ ยืดเยื้อสิ้นดี
ผมเปิดไปหน้าสุดท้าย เซ็นชื่อตัวเองลงไปอย่างเร่งรีบ ก่อนจะเปิดประตูห้อง
“อ๊ะ”
ผมกับเด็กสาวร่างบางที่อยู่อีกฝั่งของประตูอุทานพร้อมกันเมื่อได้เจอกันโดยไม่คาดคิด
“ท่านเซ็นแล้วเหรอคะ” ท่านเซียสถาม
“ตามนั้นครับ ขอให้สนุกกับกิจกรรมครับ” ผมยื่นเอกสารในมือให้คู่สนทนา “รบกวนฝากไปให้ท่านเซด้วย”
“เย่~~” ท่านเซียสรับเอกสารในมือก่อนจะรีบเดินไปหาท่านเซด้วยสีหน้าแจ่มใส
อืม ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมถึงอารมณ์ดีนักนะท่านเซียส
ใช่ ผมไม่เข้าใจจริงๆ
จนกระทั่งตอนนี้ กูเข้าใจแจ่มแจ้ง!!!
ผมยืนตัวซีดสีขาวโดยมีแบคกราวด์สีดำ โอ้พระสงฆ์ น้ำตาจะไหลเป็นน้ำตกไนแองการ่า
“อ๊ะ ขน” เสียงทักที่เป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นไม่ห่างจากผมนัก เมื่อหันไปมองต้นเสียงก็พบกับชายหนุ่มผู้เป็นนักวิจารณ์อันดับต้นๆของสมาคม ‘คันดะ’
“ท่านดะ ไม่เจอกันนานนัก” ผมทักทายด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น
“เช่นกัน กิจกรรมนี้ท่านฮอตน่าดูเลย ผมได้เกียรติไปเป็นกรรมการสับเรื่องสั้นของแต่ละคนด้วย”
“แสดงว่าท่านก็ถูกจิ้น?”
“เปล่าเลย ผมไม่อนุญาตให้เอาผมไปจิ้นในทางแบบนั้น ท่านออมก็เช่นกัน ส่วนท่านที่เป็นเจ้าภาพของงาน ก็ทำใจหน่อยนะ” ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวตบไหล่ผมป้าบๆจนผมแอบคิดไม่ได้ว่านี่มันกำลังปลอบใจหรือซ้ำเติม
“แล้วกิจกรรมตอนนี้เป็นเช่นไรบ้าง”
“จบรอบที่หนึ่งไปแล้ว” ท่านคันดะตอบ
“แลดูทุกคนสนุกดีนะ”
“ผมเฉยๆ ท่านสนุกเรอะ” ท่านดะย้อน
“กับผีนะสิ!! โดนจิ้นซะเละแล้ว” ผมโวยวาย “เอ้อ แสดงเขาคนนั้นก็คอยจับตาดูกิจกรรมนี้เงียบๆสินะ”
“ครับ ซุ่มอยู่ที่ใดที่หนึ่งของสมาคม ดูพวกสาวๆแข่งขันกันอย่างดุเดือด”
เพียงไม่ต้องเอ่ยนาม แต่ทั้งผมและท่านคันดะก็ทราบดี ไม่สิ อาจมีคนรู้มากกว่าพวกเราก็ได้ ชายผู้ขึ้นชื่อว่าตำนานยิ่งกว่าผม...
...ท่านภวิล
ขอบคุณธีมในหน้าเพจนี้ จาก . .
.
ความคิดเห็น