Chang You’re Love Chang You’re Cat ll WonKyu

ลำดับตอนที่ #13 : Chang You’re Love VII [THE END]

สิ่งที่ผมไม่ชอบน่ะเหรอครับอืม..แมวไงแต่ตอนนี้ผมชอบแมวแล้ว

ละครับเพราะแมวทำให้ผมได้เจอไอ้คยู

สิ่งที่ผมไม่ชอบน่ะเหรอครับอืม..เสียงดังแล้วก็สายตาดุๆผมไม่ชอบเอา

เสียเลยแต่ตอนนี้ผมกลับชอบมันเสียแล้วละครับ

Chang You’re Love  VII

เสียงอึกทึกครึกโครมที่ดังมาจากด้านนอกทำให้ร่างสูงที่นอนสบายอยู่บนเตียงขมวดคิ้วฉับอย่างหงุดหงิด มือหนาควานหาคนตัวหอมกลิ่นวนิลาหวังจะจับมาจูบให้หายหมั่นเขี้ยวเสียหน่อย แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่าทำให้ตาคมลืมขึ้นทันที

ไอ้คยูมึงไปไหนวะสภาพแบบนั้นยังจะทำซ่าอีกนะ!

ขายาวถีบผ้าห่มที่คลุมตัวเองออกอย่างหงุดหงิดแล้วก้าวยาวๆเดินออกมาจากห้องในสภาพที่..ท่อนบนไม่ได้ใส่เสื้อแต่ท่อนล่างยังคงสวมกางเกงขายาวเพื่อปิดบังความเปลือยเอาไว้ แผ่นหลังกว้างมีรอยข่วนเป็นแนวยาวแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ซีวอนรู้สึกเจ็บหรอกอย่างมากก็แค่คันๆ ผมบอกแล้วว่าผมน่ะหนังเหนียว

เหนียวเพราะมีแต่คนคอยสาปแช่งน่าดีใจป้ะละ!

“คยูฮยอนไม่ต้องช่วยก็ได้นะจ๊ะมีลูกน้องพี่ซีวอนมาช่วยขนของตั้งเยอะแล้วละ” เสียงนั่นเป็นของแจฮี

“ใช่ครับนายหญิงเดี๋ยวเจ้านายตื่นมาไม่เจอนายหญิงจะหงุดหงิดเอานะครับ” นั่นเสียงไอ้ตงไห่นี่มันมาตั้งแต่ตอนไหนวะครับ?

“ให้ช่วยเถอะนะครับอย่างน้อยจะได้ออกกำลังกายด้วยไงเนอะ เนอะ” มึงยังจะไปเนอะกะคนอื่นอีกนะไอ้คยู ส่วนพวกมึงจะทำตาเยิ้มทำซากอ้อยอะไร ไอ้คยูอะของกูเว้ย!!

“เมื่อคืนยังออกกำลังกายไม่พออีกเหรอไอ้คยู?” เสียงที่ดังขึ้นทำให้คยูฮยอนสะดุ้งสุดตัวตากลมๆหันไปมองคนที่มาใหม่ช้าๆก็พบชายตัวสูงที่ถอดเสื้อโชว์ซิคแพคอวดลูกน้อง และไอ้ซิคแพคนี่แหละที่ให้ความอุ่นกับผมทั้งคืน..ฮึ่ยผมไม่ได้เขินซิคแพคพี่ซีวอนจริงๆนะครับ จริงๆนะเชื่อผมสิ -/////////////////////////-

“แหนะถามไม่ตอบ หยิ่งนักหรือไงมึง” สุดท้ายคำหยาบคายก็ถูกพ่นใส่คยูฮยอนอีกรอบผมพยายามที่จะ
พูดเพราะๆกับมันแล้วนะ แต่มันก็ยังทำไม่ได้คือพูดเพราะยามที่จะตะล่อม(?)นั่นแหละที่ผมถนัดที่สุด!
เห็นมันเคยขอให้ผมพูดเพราะๆด้วยแต่ก็นะครับสันดานมันแก้ยากก็งี้แหละแต่ผมจะค่อยๆปรับไปแล้วกัน

“เปล่าสักหน่อยครับ..ผมมาช่วยคุณแจฮีย้ายของไปบ้านคุณมินฮวาน่ะครับ” คยูฮยอนพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แหละนั่นมันก็ทำให้ซีวอนรู้สึกพอใจขึ้นมาหน่อยนึงหน่อยนึงเท่านั้นนะครับ อย่าพอใจเยอะเดี๋ยวไอ้เด็กนี้มันเหลิง ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาใกล้คนที่กำลังเก็บของใส่กล่องอย่างขะมักขะเม้นแล้วจุดยิ้มมุมปาก

“กูยังไม่ได้พูดคำนี้เลย..อรุณสวัสดิ์ที่รัก” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบติดริมฝีปากและไม่วายแต้มจูบลงบนริมฝีปากอิ่มเสียหนึ่งที ไม่ได้เกรงใจลูกน้องที่ยืนบีบแก้ว บีบจานจนเกือบแตกเพื่อแก้เขิน(?) ไม่ได้สนใจแจฮีที่อายม้วนจนตัวจะติดเข้าไปแนบกับผนัง ก็บอกแล้วไงว่าคนที่ซีวอนสนใจน่ะคือคยูฮยอนคนเดียว*ยักคิ้ว*

“อะ..อรุณสัวสดิ์ครับพี่ซีวอน” ใบหน้าของคยูฮยอนแดงระเรื่อกับการกระทำที่อุกอาจแต่ให้ความรู้สึกดีชะมัด

“แล้วมึงเดินไหวหรือไงถึงมาช่วยแจฮีเก็บของเนี่ย?” เอ่ยถามประโยคที่ค้างคาใจเพราะเมื่อคืนผมก็เล่นมันหนักหน่วง(!?)อยู่เหมือนกัน แต่ไหงพอเช้ากลับมาช่วยกันขนของย้ายบ้านนี่นะ? ถ้ามึงตอบว่าไหวกูจะได้ไม่ต้องเกรงใจมึงอีกหึหึ

“ก็หะไหวครับ..” คยูฮยอนอ้อมแอ้มตอบความจริงน่ะคือแทบจะไม่ไหวเลยแต่คยูฮยอนไม่อยากนอนเขินอยู่บนเตียงเลยออกมาช่วยคุณแจฮีย้ายบ้านดีกว่า แต่กว่าจะมาถึงได้ก็ต้องให้คุณตงไห่พยุงมาแถมยังโดนกำชับให้นั่งจัดของใส่กล่องแทนที่จะได้ยกของเหมือนคนอื่นอีกผมไหวจริงๆนะทำไมไม่มีใครเชื่อ .___.

“เดี๋ยวเถอะมึงริโกหกกูรึไง ดูท่านั่งกูก็รู้แล้วมึงไปนอนพักต่ออีกหน่อยไป” ซีวอนสั่งเสียงเรียบแต่คยูฮยอนส่ายหน้าจนผมกระจาย..คือมึงได้ค่าตัวจากยาสระผมที่มึงใช้ปะไอ้คยู สะบัดซะพลิ้วเลยนะสัส!

“ไม่เอาผมอยากช่วยคุณแจฮีย้ายของนี่น่า..”

“กูให้มึงไปนอนเพราะตอนบ่ายกูจะพาไปเที่ยวจะไปไหมไอ้สัส!” หมดกันคำพูดที่ว่าจะพูดหวานๆแล้ว
ชวนไอ้คยูไปเที่ยวเพื่อปลอบขวัญมันแต่เห็นมันทำตัวแบบนี้แล้วหมั่นไส้ครับ ขอด่าสักหน่อยเถอะ
(ไม่หน่อยแล้ว..) ร่างโปร่งเบิกตากว้างก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยอาการลืมเจ็บ(?)แล้วมาจับท่อนแขนแกร่ง
ไว้แน่นด้วยดวงตาเป็นประกาย

“จริงนะครับพี่ซีวอนจะพาผมไปเที่ยวจริงๆนะ!” ซีวอนแทบอยากจะเบือนหน้าหนีกับเสียงนุ่มๆไหนจะกลิ่นหอมอ่อนที่โชยมาจากตัวมันนี่อีกละคือผมกลัวอดใจไม่ไหวน่ะครับ แล้วคราวนี้เที่ยวอะไรนี่มึงอย่าหวังว่าจะได้ไปเลย ร่างสูงพยักหน้าและนั่นมันก็เรียกรอยยิ้มหวานจัดจากริมฝีปากอิ่มได้ทันที

“ขอบคุณครับงั้นผมไปนอนก่อนนะ” คยูฮยอนเขย่งปลายเท้าแล้วกดจมูกลงบนแก้มสากไปเสียฟอดใหญ่ก่อนจะเดินไปที่ห้องนอนของตัวเองโดยที่มีตงไห่คอยตามดูอยู่ห่างๆ คือกลัวว่านายหญิงจะล้มแล้วคนที่จะซวยคือผมนี่แหละครับ ซีวอนเอามือลูบแก้มข้างที่โดนหอมช้าๆริมฝีปากหยักขยับยกยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“มีความสุขใช่ไหมล่าพี่ชาย~” เสียงใสๆของแจฮีเอ่ยล้อเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนเดินเข้าห้องไปแล้ว ตาคมเบนสายตามามองแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรมีเพียงแต่รอยยิ้มที่แต่งแต้มมุมปากเท่านั้น แต่พวกลูกน้องที่เห็นน่ะต่างรู้ดีเลยละว่าเจ้านายกำลังอารมณ์ดีและมีความสุขอย่างที่แจฮีพูดแน่ๆ

“ชั้นไม่ได้เห็นพี่มีความสุขมานานแล้วนะ คยูฮยอนน่ะเปลี่ยนแปลงพี่ได้จริงๆเพราะฉะนั้นอย่าปล่อยให้เขาหลุดมือไปละพี่ชาย” มือเรียวสวยตบเข้าที่ไหล่แกร่งเบาๆจนซีวอนหัวเราะกับการกระทำที่เหมือนพวกผู้ชายที่ให้กำลังใจกัน

“ถึงเธอไม่พูด พี่ก็จะไม่มีวันปล่อยคยูฮยอนไปอีกแล้ว” เสียงทุ้มต่ำและสายตาที่จริงจังทำให้แจฮีหน้าแดงขึ้นมาเสียอย่างนั้น ถ้าคยูฮยอนได้ยินคงจะเขินยิ่งกว่าเธอแน่ๆหญิงสาวเดินไปหาสามีหมาดๆของตนเองที่ช่วยขนของอยู่อีกห้องตาเรียวสวยสะดุดอะไรบางอย่างบนแผ่นหลังของซีวอน..

รอยข่วน..อื้อหือคยูฮยอนนี่ร้อนแรงเหมือนกันนะ-////////////////v//////////////-

“เป็นอะไรครับแจฮีทำไมหน้าแดงอย่างนั้น ไม่สบายเหรอหืม?” มินฮวาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“ปะเปล่าคะ ขนของไปถึงไหนแล้วคะ” หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องซึ่งนั่นมันก็เบนความสนใจของมินฮวาได้เป็นอย่างดี เธอจะบอกได้ยังไงกันละว่าเขินพี่ซีวอนกับคยูฮยอนพี่ซีวอนดูอบอุ่นขึ้นเยอะเวลาอยู่กับคยูฮยอนถึงจะมีคำพูดหยาบคายบ้างก็เถอะนะ

ตั้งแต่มีซีวอนมาช่วยขนของย้ายบ้านทุกอย่างมันก็ดูรวดเร็วขึ้นแตกต่างจากตอนที่คยูฮยอนมาช่วยโดยสิ้นเชิงเพราะรายนั้นมัวแต่ชวนคนอื่นคุยน่ะสิ ตาคมสายตาไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังริมฝีปากหยักบ่นพึมพำเบาๆเป็นจังหวะเดียวกับที่ขายาวก้าวเดินไปที่ห้องครัว

“อ้าวตงไห่มาตั้งแต่เมื่อไรวะ แล้วนั่นมึงทำอะไร?” ซีวอนเดินเข้ามาด้านในแล้วมองไปยังหม้ออาหารที่เดินปุดๆ กลิ่นหอมอ่อนที่โชยออกมาเรียกน้ำย่อยในท้องของซีวอนได้อย่างดี ตงไห่โค้งให้กับเจ้านายตัวเองอีกครั้งก่อนจะเอ่ยตอบ

“ข้าวต้มกุ้งนะครับ เจ้านายเอาไปให้นายหญิงสิครับ” มือหนาตักข้าวต้มกุ้งใส่ชามแก้วช้าๆแล้วยื่นไปใน
ซีวอนที่รอรับแต่โดยดี เอาไปให้ไอ้คยูมันก็ดีนะครับตั้งแต่เช้ามันยังไม่ได้กินอะไรเลยป่านนี้มันคงหิวแล้วละครับ

“เออขอบใจมาก” ตอบแค่สั้นๆก่อนขายาวจะก้าวไปตามทางเดินมือหนาเปิดประตูห้องให้เปิดออก ก็พบกับร่างโปร่งที่นอนมุดอยู่ในผ้าห่มผืนหนาที่ตอนนี้โผล่ออกมาแค่เส้นผมเท่านั้น ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆนอนแบบนี้มึงหายใจออกได้ยังไงวะไอ้คยู มือหนาวางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะแล้วเดินมานั่งที่ข้างเตียง

“ไอ้คยูตื่นได้แล้ว มันเที่ยงแล้ว” ผ้านวมผืนหนาถูกเปิดออกพร้อมกับร่างโปร่งที่ยู่หน้าอย่างขัดใจ ทีตอนกูบอกให้นอนละไม่ค่อยอยากนอนทีบอกให้ตื่นละไม่ยอมตื่นนะมึง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากหยักทันทีเมื่อคิดอะไรออก แผงอกแกร่งแนบชิดเข้ากับเสื้อผ้าเนื้อบางจนคนนอนรู้สึกเหมือนกับว่าโดนทับแล้วเหมือนได้กลิ่นเหงื่ออ่อนๆ ตากลมจึงลืมขึ้นอย่างช้าๆเพื่อมาดูว่าสิ่งที่ทับเข้าอยู่นี่คือก้อนเหงื่อหรือว่าก้อน..

“พะพี่ซีวอน!!..” คยูฮยอนชะงักไปเมื่อริมฝีปากหยักเข้าช่วงชิงลมหายใจลิ้นอุ่นดูดดึงกลีบปากเล็กเบาๆพอให้ชุ่มชื่นหัวใจ(?)แล้วจึงผละออก เห็นไอ้คยูมันหน้าแดงแล้วอยากจะจับฟัดอีกสักรอบแต่ผมมันเป็นที่รักษาคำพูดพอๆกะที่รักไอ้คยูนั่นแหละครับ..อย่าพึ่งอ้วกนะผมไม่ได้ทำคุณท้องเสียหน่อย(ยักคิ้ว)

“กินข้าวสิเดี๋ยวกูจะพาไปเที่ยว” ร่างสูงพูดแบบนั้นแล้วเดินไปหยิบชามข้าวต้มมาส่งให้ร่างโปร่งถึงเตียง โดยที่คยูฮยอนผงกหัวให้ตาของมันเบนมาที่ผมคล้ายอยากจะถามว่าไม่กินเหรอ? กูไม่อยากกินข้าวแต่อยากกินมึงแทนถ้าผมพูดไปแบบนี้รับรองไอ้ข้าวต้มกุ้งร้อนๆนี่หกรดขาผมแน่ๆ

(￣(エ)￣)

“เดี๋ยวกูไปอาบน้ำระหว่างนั้นมึงกินข้าวให้หมดละ” ซีวอนหันมาสั่งก่อนริมฝีปากหยักจะขยับยกยิ้มเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนกำลังตักข้าวต้มกินดูหน้ามันมีความสุขมากครับกับของอร่อยตรงหน้า แต่ก็นะมึงก็ซุ่มซ่ามได้โล่เหมือนกัน ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆกับการกินของคนตรงหน้าที่ข้าวต้มนั้นเลอะมุมปากจนได้

งั้นผมขอชิมหน่อยแล้วกันว่าฝีมือไอ้ตงไห่มันดีขนาดไหน

ริมฝีปากอุ่นแตะเข้าที่มุมปากเล็กปลายลิ้นหนาตวัดไล้เมล็ดข้าวที่ติดอยู่พร้อมกับจูบย้ำลงไปเพียงแผ่วเบา และนั่นก็เรียกปื้นแดงๆลามมาอยู่ที่ใบหน้าขาวอย่างง่ายดายมือเรียวประครองชามข้าวต้มไว้แน่นเพราะกลัวมันจะหกรดขาตัวเองตากลมตวัดมองคนที่อยู่สูงกว่าด้วยสายตาที่..โคตรเขิน

“อืม..รสชาติใช้ได้นะข้าวต้มกุ้งแต่มันหวานไปหน่อยเพราะปากมึงแน่ๆคยูฮยอน” ทิ้งระเบิดไว้อีกลูกจนคยูฮยอนบ่นมุบมิบว่าถ้าหวานก็อย่ามาชิม แต่ก็นะริมฝีปากระบายยิ้มซะน่ารักขนาดนั้นไอ้ที่บ่นเมื่อครู่ก็คงแก้เขินไปอย่างนั้นเอง คยูฮยอนหันมาตักข้าวต้มในชามกินต่อเรื่อยเพื่อรอให้ซีวอนอาบน้ำเสร็จ

เพียงเวลาไม่นานคยูฮยอนก็กินข้ามต้มหมดขาเพรียวเดินไปวางชามข้ามต้มลงบนโต๊ะ หันมามองอีกทีซีวอนก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว คยูฮยอนไล้สายตามองคนตรงหน้าช้าๆก็พบกับความเห่อร้อนที่ข้างแก้มของตนเพราะตอนที่ซีวอนอาบน้ำเสร็จใหม่ๆแล้วมีหยดน้ำเกราะพราวตัวแบบนี้นะมันฮึ่ยผมไม่ได้เขินะ!

ไม่ได้เขินจริงๆนะครับ-/////////////////////////////-

“เขินซิคแพคกูล่ะสิหึหึ” ซีวอนหัวเราะในลำคอมือหนาไม่วายตะปบเข้าที่บั้นท้ายนุ่มแล้วบีบคลึงแรงๆ
อย่างจงใจ ส่งผลให้คยูฮยอนสะดุ้งแล้วหันมามองตาค้อนใส่ทันทีก่อนเจ้าตัวจะหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วปิด
ประตูห้องน้ำดังปัง อะไรกันครับผมแค่แหย่มันนิดเดียวเองทำเป็นงอนเป็นผู้หญิงไปได้

คยูฮยอนยืนสำรวจตัวเองอยู่ในห้องน้ำก่อนรอยยิ้มบางๆจะประดับบนใบหน้า มือเรียวเอื้อมไปเปิดฝักบัวให้สายน้ำรดร่างกายอย่างช้าๆ ทางด้านซีวอนก็ยืนอยู่หน้าตูเสื้อผ้าแล้วเลือกเสื้อผ้าที่คิดว่าตัวเองจะดูดีน้อยที่สุดมาใส่จะได้ไม่เป็นเป้าสายตามากเกินไปไงครับ ผมหล่อออกขนาดนี้(เสยผม)

ยืนอยู่หน้าตูเสื้อผ้าได้อยู่พักใหญ่สุดท้ายซีวอนก็เลือกเอาเสื้อโปโลสีเขียวสดมาใส่พร้อมกับกางเกงขายาวสีขาวที่ถูกสวมเข้ากับร่างกาย ก่อนจะย้ายตัวไปยืนที่หน้ากระจกตาคมเบนสายตาขึ้นมองทรงผมตัวเองที่เสยผมจนมันตั้งขึ้น แต่วันนี้ผมอยากเปลี่ยนบรรยากาศมือหนาจัดการเอาผมที่ตั้งขึ้นนั้นลงพร้อมกับจัดทรงอีกเล็กน้อยให้มันเข้าที่ การที่ซีวอนทำผมทรงนี้ทำให้ตัวเองดูเด็กลงอีกโขเลยละ

“เสร็จและครับพี่..ซะซีวอน” คยูฮยอนชะงักค้างไปนิดกับการแต่งตัวของอีกฝ่ายแล้วอยู่ๆตัวเองก็รู้สึกว่าหน้ามันร้อนแปลกๆ โอ๊ยใครให้พี่ซีวอนทำผมทรงนี้เนี่ยหล่อชะมัด..ร่างสูงหันมาตามเสียงที่เรียกแล้วเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เข้าใจว่าไอ้คยูมันหน้าแดงทำไม หรือว่าจะหลงความหล่อผมอีกรอบ

“ไปแต่งตัวดิ เดี๋ยวสายแล้วรถมันจะติด” คยยูฮยอนรีบพยักหน้าแล้วเดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้าทันที

“เออไอ้คยูมึงอยากไปเที่ยวไหน กูมีสองตัวเลือกหนึ่งดิสนีย์แลนด์และสองโอเชียนปาร์ค” คำถามของซีวอนทำเอาคยูฮยอนเลิกคิ้วมอง ก่อนรอยยิ้มจะประดับบนใบหน้าพร้อมกับความคิดที่แผลงๆที่ปรากฏขึ้นพร้อมกันในหัว

“ไปดิสนีย์แลนด์ครับ” ซีวอนส่งเสียงเออออออกมาก่อนจะย้ายตัวเองออกไปด้านนอกและให้คยูฮยอนแต่งตัวด้านในถ้าผมเห็นไอ้คยูฮยอนมันแต่งตัวละก็รับรองว่าวันนี้มันไม่ต้องไปเที่ยวไหนหรอก อยู่ที่นบ้านให้ผมกกนี่แหละหึหึ ร่างสูงเดินออกมาข้างนอกพร้อมกับต่อสายถึงตงไห่ให้ตงไห่มันซื้อบัตรให้น่ะครับ
ผมขี้เกียจต่อแถวไปซื้อบัตรและสร้างสงครามกับพวกเด็กๆ

รอสักพักคยูฮยอนก็เดินออกมาด้วยเสื้อโปโลสีน้ำเงินสดบวกกับกางเกงสีดำทำให้ร่างสูงจุดยิ้มที่มุมปากไม่ว่าไอ้คยูมันใส่ชุดอะไรผมว่ามันก็น่ารักนั่นแหละครับ ร่างสูงยันตัวยืนขึ้นแล้วเดินไปจับมือเรียวของคยูฮยอนไว้ซึ่งอีกฝ่ายก็ให้ความร่วมมือโดยประสานมือไว้แน่น คนทั้งคู่ขึ้นรถโดยไม่มีการสนทนาใดๆเกิดขึ้นแต่ทว่ามือนั้นก็ยังจับกันไม่ห่างสร้างความอบอุ่นในใจของคนทั้งคู่อย่างช้าๆ

“ถึงแล้วครับจ้านายถ้าจะกลับโทรหาผมได้นะครับแล้วผมจะมารับ ขอให้สนุกนะครับนายหญิง”

“อื้อ ขอบคุณมากนะครับคุณตงไห่” คยูฮยอนยิ้มหวานและลงจากรถไปยืนข้างคนตัวสูงที่ดูดึงดูดเหลือเกินกับทรงผมนั่นจนคนที่มาเที่ยวเริ่มมอง มองด้วยสายตาชื่นชมและอยากได้ไปครอบครองน่ะซึ่งคยูฮยอนไม่ให้หรอก ก็พี่ซีวอนน่ะเป็นของคยูฮยอนนี่นา

“เข้าไปกันเถอะ” เสียงทุ้มต่ำบอกซึ่งคยูฮยอนเองก็พยักหน้ารับและเดินเคียงร่างสูงไม่ห่าง เมื่อเข้ามาถึงด้านในคยูฮยอนก็
เบิกตากว้างกับความอลังการที่ไม่เคยเห็นมีอาณาจักรใหญ่ๆตั้งอยู่รวมแล้วก็สี่อาณาจักรที่คยูฮยอนก้มหน้าลงนับนิ้วเมื่อกี้ ทุกอาณาจักรทำให้คยูฮยอนอยากเข้าไปเที่ยวชมแต่มันติดที่ว่าไม่รู้จะเข้าอันไหนก่อนนี่สิฮืออออน่าเข้าทุกอาณาจักรเลยนะครับ คยูฮยอนพูดเลย!

ซีวอนที่ยืนมองปฏิกิริยาของคยูฮยอนแล้วก็นึกขำนี่ผมพาลูกหรือพาแฟนมาเที่ยวกันแน่ครับ ดูสิเลือกไม่ถูกแม้ว่าจะเข้าไปเที่ยวอาณาจักรไหนก่อน ตาคมเหลือบไปเห็นรถไฟของดิสนีย์แลนด์ที่เขาพาชมทุกบริเวณในดิสนีย์แลนด์ มือหนายกมือเรียกรถไฟไว้แล้วดึงคยูฮยอนให้ตามมาทันที

“พี่ซีวอนจะพาผมไปไหน..อ๊ะ” เมื่อเข้ามานั่งเท่านั้นแหละคยูฮยอนถึงยิ้มออกเพราะสิ่งที่ตนนั่งอยู่คือรถไฟที่น่าจะพาชมดิสนีย์แลนด์แน่ๆพี่ซีวอนนี่น่ารักจริงๆคิก~ มือหนาเอื้อมไปยีผมคนที่นั่งอมยิ้มอยู่ด้วยความหมั่นเขี้ยวมันไม่ได้ค้อนควับกลับมาแต่สิ่งที่กลับมาคือรอยยิ้มๆวานจัดจนผมอยากจะจับมันจูบเสียเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ติดว่าคนอยู่เยอะนะผมจูบมันไปแล้ว เชื่อผมปะละ

“ไอ้คยูมึงนั่งเฉยๆดิวะ อย่าชี้โน่นชี้นี้” ซีวอนบ่นอย่างไม่จริงจังนักเมื่อคยูฮยอนเอาแต่ชี้สิ่งรอบตัวให้เขาดูเหมือนกับว่ามันเป็นสิ่งประหลาด แต่แล้วความคิดบางอย่างมันก็แล่นเข้ามาในหัวมือหนาจัดการยกตัวคยูฮยอนให้ขึ้นมานั่งตักแล้วกอดเอวทับไว้กลัวมันดิ้นตกน่ะครับไม่ใช่อะไรหรอก

ผมไม่มีความคิดแอบแฝงอย่างอื่นเลยนะ..หึหึ

“พะพี่ซีวอนไม่ต้องกอดผมแบบนี้ก็ได้ครับ..ผมนั่งเองได้” คยูฮยอนหน้าแดงระเรื่อแล้วหยุดการชี้โบ้ยชี้เบ้ในสายตาของซีวอนทันที แต่ร่างสูงกลับส่ายหน้าดิกไม่ยอมปล่อยคยูฮยอนลงไปนั่งเหมือนเดิมเพราะว่ามันจะชี้โน่นชี้นี้ให้ผมดูอีกแน่ๆ คยูฮยอนที่รู้ว่าอิสระในการดูหมดลงก็ยอมนั่งเฉยๆมองตามสิ่งที่เห็นแล้วระบายยิ้มออกมาอย่างที่คนมองยิ้มตามได้ง่ายๆ

“พี่ซีวอนเราลงสถานีหน้ากันนะครับ ผมอยากเข้าอาณาจักรแล้ว” นั่งนิ่งบนตักซีวอนไปได้พักใหญ่คยูฮยอนก็เริ่มออกเสียงอยากลงแล้วเข้าไปดูอาณาจักอันที่จริงการอยากเข้าไปดูอาณาจักรน่ะเป็นเรื่องรองครับ สิ่งที่ทำให้ผมอยากลงคือโน่นร้านขายของเกี่ยวกับดิสนีย์ที่ผมมองหาตั้งนาน~

“อืมเอาดิ” ซีวอนที่ยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองก็หันไปบอกคนขับรถไฟให้จอดสถานีหน้าและเพียงไม่นานรถไฟก็จอดลง ตอนขึ้นน่ะซีวอนเป็นคนลากคยูฮยอนขึ้นมาใช่ไหมละ แต่ตอนลงน่ะคยูฮยอนเป็นคนลาก
ซีวอนให้ลงจากรถไฟแทบไม่ทัน

“มึงจะรีบไปไหนวะไอ้..คยู” ซีวอนเบิกตากว้างทันทีเมื่อคยูฮยอนพาตนเองเข้ามาในร้านที่ขายของดิสนีย์ เขาจะไม่แปลกใจเลยถ้าคยูฮยอนมันไม่หยิบที่คาดผมแล้วมีหูแมวหันมาทางผมน่ะ!

“หยุดความคิดมึงไว้เลยนะไอ้คยู!” มีหรือที่ซีวอนจะมองไม่ออกว่าคยูฮยอนจะให้ตนเองใส่ที่คาดผมหูแมวนั่น!

“ใส่เถอะนะครับพี่ซีวอนน่านะ มาเที่ยวทั้งทีใส่หน่อยสิครับน้า” คยูฮยอนลงทุนอ้อนสุดฤทธิ์หัวทุยเอนซบลงกับต้นแขนล่ำแล้วถูไถไปมา ถ้าเป็นเมื่อก่อนน่ะจะยอมให้หรอกแต่เรื่องแบบนี้น่ะกูไม่ยอมหรอกนะมึงจะให้กูที่เป็นมาเฟียมาใส่ที่คาดผมหูแมวนี่น่ะเหรอฝันไปเหอะ!

และความฝันของคยูฮยอนกำลังจะเป็นจริง.. (￣(エ)￣)

“ไม่เอากูไม่ใส่..ถ้ากูใส่มึงต้องใส่กะกูปะละหึ” ซีวอนที่หันเป็นเห็นที่คาดผมเป็นหูมิกกี้เมาส์สีน้ำเงินลายจุดนั่นก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นในทันที เขารู้ว่าไอ้คยูมันไม่กลายหรอก มันไม่กล้าแน่ๆ!!

“เอาสิครับพี่ซีวอนใส่ให้ผมนะ ผมก็จะใส่ให้พี่ด้วยคิกๆ~” ที่คาดผมหูแมวสีเทาถูกคาดเข้ากับหัวซีวอนทันที โดยทีที่ร่างสูงเอาแต่อ้าปากค้างไม่คิดว่าไอ้คยูมันจะกล้าใส่ที่คาดผมลายปัญญาอ่อนแบบนั้น คือกูเป็นมาเฟียน่ะมึงช่วยนึกถึงภาพลักษณ์กูหน่อยได้ไหมไอ้นี่!

“ผมเอาอันนั้นด้วยครับ..ขอบคุณครับ” คยูฮยอนรับของมาจากเจ้าของร้านแล้วจ่ายเงินทันที ส่วนคนที่ตัวเองบังคับให้ใส่ที่คาดผมน่ะเหรอโน่นครับยืนหน้าบูดอยู่หน้าร้านเห็นพี่ซีวอนใส่ที่คาดผมหูแมวสีเทาแล้วนึกถึงสไนเปอร์แสนหยิ่งตัวนั้นเลยละครับคิกๆ ถึงซีวอนจะไม่ชอบใจนักที่มีไอ้หูแมวมาอยู่บนตัวตัวเองแต่ร่างสูงก็ไม่ได้ถอดออกแต่อย่างใดเหตุผลเป็นเพราะว่า

ไอ้คยูมันใส่ให้..ก็เท่านั้นแหละครับ

“อะนี่ครับพี่ซีวอนใส่ให้ผมด้วยเลย” คยูฮยอนหัวเราะคิกคักแล้วยื่นที่คาดผมลายปัญญาอ่อนสีน้ำเงินลายจุดให้ผมซึ่งผมก็รับมาโดยง่ายจัดการแกะถุงออกแล้วสวมเข้ากับที่หัวของไอ้คยูทันที ตากลมๆช้อนมองร่างสูงที่กำลังสวมที่คาดผมมิกกี้เมาส์ลายจุดสีน้ำเงินเข้ากับหัวรอยยิ้มหวานจัดถูกส่งไปให้ซีวอนทันทีที่สวมเสร็จ

“ขอบคุณ..อ๊ะ!” กำลังจะเอ่ยปากขอบคุณแต่ยังไม่ทันจบประโยคดีริมฝีปากหยักก็นาบเข้ามาแถมบดคลึงเบาๆก่อนจะผละออกแต่นั้นก็ทำให้คยูฮยอนหน้าแดงได้อย่างไม่ยากเย็น

“ค่าตอบแทนที่กูต้องใส่ไอ้ที่คาดผมหูแมวนี่หึ” คยูฮยอนก้มหน้างุดตากลมมองไปยังมือหนาที่เกี่ยวจับกับมือตนเองอยู่ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายแผ่นหลังกว้างตรงหน้าไม่ได้ทำให้คยูฮยอนรู้สึกหวาดกลัวแต่กลับเป็นตรงกันข้ามที่เขารู้สึกปลอดภัยเหลือเกินยามที่อยู่กับผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ชื่อว่าชเว ซีวอน

คยูฮยอนลากซีวอนเข้าอาณาจักรโน่นออกอาณาจักรนี้เป็นว่าเล่นโดยที่ซีวอนก็ไม่ได้ปริปากบ่นแต่อย่างใด แค่ได้เห็นรอยยิ้มไอ้คยูแค่นั้นผมก็พอใจแล้วละครับไม่นับรวมกับไอ้หูแมวปัญญาอ่อนที่อยู่บนตัวผมทุกอย่างก็ถือว่าโอเคแหละครับ

ตากลมก้มลงมองนาฬิกาที่พบว่าตอนนี้มันเย็นย่ำเพียงใดแต่คยูฮยอนยังรู้สึกสนุกอยู่เลยนานๆทีจะได้มาเที่ยวแบบนี้ แถมครั้งนี้ก็เป็นการมาเที่ยวครั้งแรกในฐานะแฟนของพี่ซีวอนอีก-////- ร่างสูงที่ก้มลงมองนาฬิกาเช่นกันก็อมยิ้มออกมาเพราว่าตอนนี้ใกล้ขบวนพาเรดที่จะออกมาแสดงแล้วพวกเขาต้องรับกันหน่อย

“คยูจับมือพี่แน่นๆละ อย่าให้หลงรู้ไหม” คยูฮยอนพยักหน้ารับและจับมือซีวอนไว้แน่นทันทีและคำตอบที่ได้รับก็ทำให้ซีวอนยิ้มพอใจ ร่างสูงพาคยูฮยอนมายืนในจุดที่เรียกได้ว่าเห็นขบวนพาเรดได้ย่างชัดแจ๋ว ยืนรอได้เพียงไม่นานเสียงเพลงก็ดังขึ้นทุกคนต่างโห่ร้องยินดีและสนุกไปกับเหล่าดิสนีย์ที่ออกมาเต้นรำกันตามท้องถนน ตัวเอกอย่าโรนัลดั๊กนั้นเนรมิตให้เกิดการ์ตูนดิสนีย์สามมิติอีกครั้ง บนถนนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มไม่ต่างจากคยูฮยอนที่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจ

เพราะผู้คนที่เยอะและบรรยากาศที่เบียดเสียดทำให้ซีวอนต้องคอยระวังว่าคยูฮยอนจะหลงและกระชับมือเอาไว้แน่นกว่าเดิมยามที่ตัวการ์ตูนยอดฮิตอย่างโรนัลดั๊กเดินเข้ามาหาคยูฮยอน คนในชุดมาสคอสยื่นดอกกุหลาบให้คยูฮยอนไม่ต่างจากเด็กคนอื่นที่ก็ได้รับเช่นกัน คยูฮยอนยิ้มกว้างและรับดอกไม้มาถือไว้

“ขอบคุณมากครับ..อะ” คยูฮยอนสะดุ้งไปนิดยามที่ฝ่ามือแกร่งโอบรั้งเขาเข้าไปหาตัว ใบหน้าพี่ซีวอนดูบึ้งตึงอ่าหรือว่าพี่ซีวอนจะหึงเขางั้นเหรอคิกคิก ไวเท่าความคิดริมฝีปากอิ่มก็กดเข้ากับแก้มสากทำให้ซีวอนหันมามองหน้าคยูฮยอนทันที

“ไม่ทำหน้าบูดนะครับพี่ซีวอนเดี๋ยวไม่หล่อ~”

“พี่หล่ออยู่แล้ว” คำพูดที่ดูไม่หลงตัวเองของซีวอนทำให้คยูฮยอนหัวเราะตากลมเบนไปมองขบวนพาเรดอีกครั้ง ทั้งที่ตัวเองยังคงถูกกอดอยู่แบบนั้นผมไม่สนใจหรอกครับว่าคนอื่นจะมองอย่างไงตอนนี้คนที่ผมแคร์ที่สุดก็คือพี่ซีวอน เราจะไปแคร์คนที่เราไม่รู้จักจริงไหมละครับ? *ยิ้มหวาน*

ขบวนพาเรดของดิสนีย์กินเวลาอยู่นานแต่ทว่าซีวอนก็ยินดีเพราะหูของเขามักจะได้ยินเสียงหัวเราะใสๆของคยูฮยอนดังคลอตามตลอด เมื่อท้องฟ้าเริ่มมือครึ้มด้วยเมฆหอกและเสียงท้องร้องที่ซีวอนได้ยินทำให้ร่างสูงหัวเราะเบาๆไม่ได้หัวเราะเพราะขบวนพาเรดที่จบไปเมื่อกี้หรอกครับ หัวเราะเสียงท้องร้องไอ้คยูมัน

“ไปหาอะไรกินก่อนกลับกัน อยากกินอะไรรึเปล่าหืม?” ซีวอนเอ่ยถามและกันตัวคยูฮยอนไว้ไม่ให้โดนชนเวลาเดินออกมาจากที่ดูขบวนพาเรด คยูฮยอนพยักหน้ารับแทบจะในทันทีเพราะตั้งแต่ข้าวต้มกุ้งเมื่อเช้า
เขากับพี่ซีวอนก็แทบไม่ได้กินอะไรเลยมัวแต่เที่ยวเพลินน่ะครับแฮ่ๆ

ซีวอนมองไปที่บอร์ดแผนที่ของดิสนีย์แล้วจึงพาคยูฮยอนไปที่ร้านอาหารอืม..ก็ไม่พ้นพวกดิสนีย์แหละครับผมไม่เข้าใจเลยว่ามันน่ารักตรงไหน ไอ้คยูมันถึงหัวเราะชอบใจและยอมให้ผมใส่ที่คาดผมนั่นอีก ไม่อยากจะบอกเลยครับว่าที่คาดผมของผมน่ะร่วงไม่รู้กี่รอบแต่ไอ้คยูก็จัดการใส่ให้ใหม่ทุกรอบ

ผมควรจะดีใจดีไหมครับเนี่ย-_________________,-

คยูฮยอนมองภายในร้านด้วยท่าทีที่ตกแต่งด้วยการ์ตูนดิสนีย์รอยยิ้มหวานๆถูกแต่งแต้มบนริมฝีปากอิ่มไม่ขาด ร่างโปร่งเป็นคนเลือกโต๊ะที่ติดกับถนนด้านนอกทำให้มองเห็นวิวยามค่ำคืนที่มันก็ดูสวยไม่ใช่เล่นเลยละซีวอนส่ายหน้าเบาๆให้กับนิสัยเด็กของคยูฮยอนแต่ก็นะเขาไม่เบื่อหรอกที่คยูฮยอนมันเป็นแบบนี้

“พี่ซีวอนจะกินอะไรเหรอครับ” พูดพลางไล่นิ้วไปตามเมนูอาหารที่ได้จากพนักงานเสริฟ์เมื่อกี้

“สเต็กหมูเอาสลัดเยอะๆ คยูฮยอนละ?”

“เอาเหมือนพี่ก็ได้ครับแต่ผมไม่เอาสลัดนะ” หันไปบอกกับพนักงานที่ยืนจดอยู่ หลังจากที่พนักงานหายตัวเข้าไปในครัวคยูฮยอนก็หันไปมองวิวด้านนอกอีกครั้งโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าซีวอนได้ย้ายที่นั่งตัวเองมาอยู่ใกล้ๆแล้ว ร่างโปร่งสะดุ้งเล็กน้อยแต่เมื่อหันมาก็แจกยิ้มหวานให้คนมองทันที

“สนุกหรือเปล่า?” มือหนาโอบรั้งเอวคยูฮยอนให้เข้ามาใกล้โดยที่คยูฮยอนเองก็ไม่ขัดขืน ริมฝีปากอิ่มแต้มยิ้มน้อยๆก่อนจะทำใจกล้ายื่นตัวไปหอมแก้มสากเบาๆแต่นั่นก็ทำให้ซีวอนยิ้มอย่างไม่ยากเย็น

“สนุกมากครับ~” คยูฮยอนพูดไปตามที่ใจตนเองนั้นรู้สึกเขาไม่ได้มาเที่ยวสนุกแบบนี้นานแล้ว

“แล้ว..ถ้าพี่มีคนอื่นละคยูฮยอนจะทำยังไง?” น้ำเสียงที่เรียบนิ่งทำให้รอยยิ้มของคยูฮยอนจางหายไป ตากลมตวัดมองคนที่ทำให้รอยยิ้มตนเองหายไปด้วยแววตาตัดเพ้อจนใจของซีวอนกระตุกวูบก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูสั่นเครือ

“ผมจะถามพี่ก่อนว่ารักผมไหมถ้ารัก..ผมจะไม่มีวันยกพี่ให้ใครหน้าไหนทั้งนั้นอย่า..อย่าพูดแบบนี้อีกนะครับ” ตากลมของคยูฮยอนแดงระเรื่อริมฝีปากอิ่มเม้มหากันแน่นจนเลือดห้อ แต่ความรู้สึกที่ไม่ดีค่อยๆมลายหายไปพร้อมกับริมฝีปากอุ่นที่กดจูบลงบนหน้าผากมน คยูฮยอนหลับตาลงและรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ มือเรียวจับเสื้อของซีวอนไว้แน่นราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไป

“พี่จะไม่มีวันไม่รักเรา เชื่อพี่นะครับคนดี” มือหนาเกลี่ยไปที่ตาคู่สวยที่เหมือนมีน้ำใสๆคลออยู่และมันพร้อมจะร่วงล่นลงมาเสมอถ้าเจอคำพูดที่ทำร้ายจิตใจ  ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มออกมาเมื่อฟังจบประโยควงแขนเรียวสอดเข้ากอดเอวของร่างสูงโดยที่มือหนาเลื่อนมาลูบหัวทุยอย่างเบามือ

ที่ผมถามคำถามเมื่อกี้ผมแค่อยากลองใจคยูฮยอนดูเท่านั้นแหละครับไม่ได้คิดจะทิ้งคยูฮยอนไปเสียหน่อย แต่คำตอบที่ได้รับมันก็ทำให้ผมผิดคาด แบบนี้แหละนายหญิงของแก๊งผมตัวจริงเสียงจริง และผมก็รู้ด้วยว่าถ้าผมทิ้งคยูฮยอนเหมือนไหร่คนอ่านได้ตามฆ่าผมแน่ๆ

สาบานสิครับว่าไม่ได้ตอบใช่กันน่ะ*ยักคิ้ว*

“ผมรักพี่นะครับพี่ซีวอนถึงแม้เรื่องของเรามันจะประหลาดไปหน่อย..แต่ผมก็รักพี่มากนะ”

“พี่ก็รักคยูฮยอนมากเหมือนกัน” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบเข้าที่ข้างหูก่อนปลายจมูกโด่งจะกดลงบนแก้มนิ่ม เสียงพุลที่ดังขึ้นดึงความสนใจจากคนทั้งคู่อีกครั้ง พุลถูกจุดเป็นรูปตัวการ์ตูนต่างๆบ้างก็มีเป็นรูปดอกไม้ซึ่งนั่นมันก็ทำให้ความรู้สึกของคนทั้งคู่อิ่มเอมมากขึ้น

เรื่องแปลกประหลาดที่ใครหลายคนอาจคิดว่าไม่มีอยู่จริงแต่ใครเล่าจะรู้ว่ามันมีอยู่จริงอย่างเรื่องที่ผมสลับวิญญาณกับแมวจนได้มาเจอเจ้าของแมวที่น่ารักและดูน่าเอาแต่ใจอย่างคยูฮยอน แต่ก็นั่นแหละครับถึง
คยูฮยอนจะเป็นอย่างไงผมก็รักคยูฮยอนมากอยู่ดี นี่แหละครับความรักของผม :)

THE END..

เกร้ดดดจบแล้วฟิคเรื่องนี้จบไม่ค่อยดีเลยเนอะอย่าลืมสั่งรวมเล่มกันเยอะนะคะ~
ตอนหน้าใครคิดถึงพี่วอนในร่างสไนเปอร์เจอกันแน่นอนค่า :)

Captain_Be

❀ Supercell