คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 11 : สาบานสิ part1
Chapter 12
“เจ็บมั้ย”
คำถามที่ออกจากปากสีชมพูทำเอาผมหันขวับ ผลักไหล่คนพูดอย่างหมั่นไส้
“ลองโดนตบหน้าหันหน่อยมั้ยจีเซล ย้ำว่าตบจนหน้าหัน ซักทีมั้ย”
ยัยป้าฝรั่งหลุดขำพรืด เอามือหยิกแก้มผมไปมาเหมือนรู้สึกว่าที่ผมโดนมันยังน้อยไป ผมทิ้งตัวนั่งลงบนม้านั่งข้างๆเธอ หายใจรดทิ้งสักสองสามทีก็ลงนอนบนตัก
“แย่จังที่ไม่มีน้ำแข็ง เอาน้ำร้อนประคบมั้ย จะได้บวมไปให้คุณภรรยาเห็นใจ”
ผมถลึงตามอง “ตบซ้ำสิไม่ว่า โอย เด็กบ้านี่มือหนักชะมัดเลย ตอนเจอหน้าครั้งแรกก็เอาสตาร์บัคสาดใส่ เดี๋ยวก็ตบ เดี๋ยวก็ตี นิสัยเสียกว่าเธออีกจีเซล”
เราต่อปากต่อคำกันเป็นประจำ สนิทกันเหมือนเพื่อน เหมือนพี่น้อง เหมือนครอบครัวจริงๆ จีเซลเป็นสาวแกร่ง อารมณ์ดี ร่าเริง และเป็นพี่เลี้ยงเด็กทีเพอร์เฟ็คที่สุดในสามโลก พวกเราจึงลงความเห็นว่า ถ้าจะมีใครทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงหลานของพวกเรา คนคนนั้นต้องเป็นจีเซล
“นายเคยถามเค้ามั้ย ว่าเค้ารู้สึกยังไงที่ต้องมาแต่งงานกับนาย”
“ให้ฉันถามวอนส้นรึไง คำถามแบบนั้นน่ะ ...”...ผมไม่กล้าหลุดออกไปหรอก ไม่กล้าที่จะคิดเลยด้วยซ้ำ มีแต่เขาที่สงสัยว่าผมต่างหากล่ะ ไม่คิดหน้าคิดหลังก่อนเลยรึไง
ซึ่งบางที ผมไม่กล้าถามออกไปเพราะกลัวมันจะไปสะกิดเรื่องในใจของเขา ที่เขาไม่อยากบอกผม
“นายเคยคิดมั้ยล่ะว่าฮาโลอยากแต่งงานกับนาย”
... น่าคิดที่สุดในโลก น่าคิดมากเลย...
“นายเป็นผู้ชายที่สมควรถูกบอกเลิกที่สุดในจักรวาล เลห์เอ๊ย...นายหัดคิดถึงหัวใจคนอื่นบ้าง ใส่ใจบ้างอะไรบ้างไม่ทำให้อายุสั้นลงหรอกนะ”
บ่นต่อเลย
“... นายทำตัวให้น่ารักกว่านี้ได้มั้ยหา ถ้าชั้นเป็นฮาโล ชั้นจะเอามีดฆ่าสัตว์ปาดคอนาย รู้ตัวรึเปล่า หัดทำหน้าที่สามีให้ดีกว่านี้หน่อยสิ พี่ใหญ่ไม่ทำอะไรไร้เหตุผลหรอกนะ ไอ้คุณชายฮาเวิร์ด”
เธอพูดไปก็บีบจมูกผมไปด้วยอย่างหมั่นไส้ เหมือนแม่ที่กำลังสั่งสอนลูกชายตัวแสบของเธอ
“จีเซล คิดว่าเป็นเพราะอะไร พี่ใหญ่ถึงรีบส่งน้องชายสุดที่รักของเขามาให้ฉัน ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง บ้างานขนาดไหน ติ๊งต๊องขนาดไหน”
(ได้ยินรึเปล่า นี่ผมกำลังด่าตัวเองอยู่นะ ช่วงเวลานี้ไม่ได้หากันได้บ่อยๆ)
“ฉันว่านะ ...มันคงหลายๆสาเหตุรวมกัน ยายนายอายุปาเข้าไปเท่าไหร่แล้วล่ะ”
เรานั่งคิดถึงปัจจัยอะไรก็ได้ที่จะพอทำให้ฮาโลด่วนบินกลับจากอิตาลี นอกจากคุณยายเสีย มันก็ไม่มีเหตุผลอื่น แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ ฮาโลไม่ต้องกลับมาก็ได้ ตามพินัยกรรมของพ่อแม่ที่เสียไป ฮาโลไม่ได้รับทรัพย์สินใดๆเลย นอกจากส่วนที่เป็นของแม่เขาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว ถ้ายายที่รักแต่เขาคนเดียวจะยกสมบัติในยุโรปให้เขาทั้งหมด เขายิ่งไม่จำเป็นต้องกลับมาตกนรกกับผมเลย
“นายไปสัญญาอะไรไว้กับพี่ใหญ่รึเปล่า”
“ถ้าเรื่องแต่งงานน่ะ พี่ใหญ่เอาสัญญาสมัยยังเป็นละอ่อนน้อยมาแกล้งฉัน”
วัยประมาณ...8ขวบเห็นจะได้มั้ง
“นายไปขอฮาโลแต่งงานรึไง”
ผมเหลือกตามองเธอ อยากหายใจไม่ออกตายซะตอนนี้เลยเอ้า
“กลับกัน....”
“กร๊ากกกก ฮ่าๆๆๆ”
“นี่ยัยแก่ หล่อนจะหัวเราะให้เป็นกุลสตรีกว่านี้ไม่ได้เหรอ เดี๋ยวหลานฉันโตขึ้นมาเหมือนเธอจะเสียคน”
“เขาอยากให้นายเป็นเจ้าสาวเขา นายเลยแกล้งลืมงานแต่งงานตัวเองล่ะสิ อร๊าย เด็ดนะเรา”
หยุดหัวเราะได้แล้ว เรื่องนี้ไม่น่าขำเลยสักนิดเดียว
“ใครจะไปรู้ เขาอาจจะจริงจังกับสัญญานั้นก็ได้นะ อาจจะยอมกลายเป็นเจ้าสาวแทนก็ได้เพื่อให้นายทำตามคำสัญญา โอ๊ย ตายละ ยังกับนิทานหลอกเด็กเลยอ่ะ”
ผมหัวเราะตามเธอ หัวเราะน้ำเสียงสมเพชตัวเอง
“ว่าแต่ ฮาโลรู้เส้นทางในฮ่องกงดีเหรอ ฉันมาอยู่สามปียังไม่ชินเลยนะ เห็นว่าพูดกวางตุ้งไม่ได้นี่ วิ่งไปอย่างนั้นจะดีเหรอ”
งานเข้าแล้วไง
คนแรกที่ผมโทรหาไม่ใช่ใครที่ไหน เลขาคนโปรด ลี่เสวียนสะลืมสะลือด่าผมเป็นภาษาบ้านเกิดก่อนที่จะระลึกได้ว่าผมเป็นเจ้านายของเขา
“ฮาโลหาย”
ผมได้ยินเหมือนเสียงตัวอะไรร้องอย่างแรงเพราะถูกเหยียบ ...”...บอสเอาไปวางไว้แถวไหนฮะ”
“ฮาโลนะคุณ... ไม่ใช่แปรงสีฟัน จู่ๆเขาก็วิ่งหนีผมไป ไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหนดี”
สงสัยเลขาแอลจะตื่นเต็มตาแล้วล่ะ เขาส่งเสียงตกใจ แล้วผมก็ได้ยินเสียงเขาคุ้ยของ ค้นหาอะไรก็ไม่รู้ดังสนั่น ผมบอกว่าคนหาย ไม่ใช่ไฟไหม้นะ
“เดี๋ยวผมติดต่อพ่อคุณให้”
“เอ่อ ภรรยาผมหายแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพ่อผมล่ะ”
สงสัยผมจะใช้บริการผิดคนผิดวันแล้วล่ะ
“ท่านจะได้ให้ลูกน้องออกตามหาไง แฟนบอสยิ่งไม่ชินที่อีก เดี๋ยวโดนจับไปเรียกค่าไถ่ทำไง คุณฮาซันไม่กระทืบคุณติดดินก็ให้มันรู้ไป”
ขู่ผมอีกแน่ะ เดี๋ยวพัด...ตัดเงินเดือน ค่าโอที ค่าสินไหม ค่านู่นค่านี่...
เขาซักผมอีกสองสามคำถาม พูดเหมือนเข้าใจสถานการณ์ แล้วก็บอกว่าอีกเดี๋ยวผมคงได้เจ้าเด็กบ้านั่นคืน ราวกับว่าจะมีใครเก็บได้แล้วเอาไปฝากไว้สถานีตำรวจยังไงยังงั้นแหละ
“ได้เรื่องไหม...”จีเซลทำหน้ากวนๆ ถามผมพลางดูดลาเต้จากแก้ว แน่ล่ะ เธอไม่มาปวดกะโหลกกับพวกผมหรอก แต่อย่างน้อยเธอก็เป็นสาเหตุ40%ที่ทำให้เจ้าฮาโลวิ่งหนีผมไปอย่างนั้น (ผมโทษไม่ผิดคนใช่มะ)
“ฉันคงต้องไปตามหาเองแล้วล่ะ”
ยัยป้าขำพรืด
“นายก็หลงทิศพอๆกับเด็กนั่น ชั้นว่านายกลับไปนอนกอดหมอนข้างรออยู่ที่บ้านดีกว่าไหม นายช่วยอะไรไม่ได้หรอก ”
ผมก็ไม่ได้อยู่ที่ฮ่องกงนานพอๆกับเขานั่นแหละ แล้วพอมาอยู่ได้ไม่กี่ปี ผมก็วนเวียนแถวๆหมงก๊ก จิมซาจุ่ย กับรอบๆอีกนิดหน่อยไม่ได้ไปไหนไกล พูดแล้วก็อยากเอาหัวโขกโต๊ะกระจกให้ตาคาที่เลย
ยังไงซะ ...ก่อนตายผมต้องเอาน้องชายไปคืนพี่ใหญ่ก่อน
“ฉันบอกให้พวกบอดี้การ์ดตามหาให้...”
คุณพระ แล้วถ้าเฮียรู้
“เฮ้ย ฉันไม่บอกฮาซันหรอก เขาบินไปสวิส ไม่มาบีบคอนายถึงที่นี่หรอก”
นอกจากขอให้ลูกน้องของพ่อและคนของพี่ใหญ่ช่วยตามหาฮาโล ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะต้องทำอะไรอีก พยาบาลจีเซลแนะนำให้ผมกลับไปสงบสติอารมณ์ที่บ้าน ผมก็เลยกลับมานั่งทำสมาธิ ต่อจิ๊กซอว์อยู่ที่บ้านเหมือนเดิม ยิ่งต่อ ยิ่งหาช่องลง ก็ยิ่งฟุ้งซ่านมากขึ้น
หาเจ้าเด็กบ้านั่นในฮ่องกงก็เหมือนกับการต่อจิ๊กซอว์ที่ไม่รู้ว่ามันคือรูปอะไรนั้นแหละ ไม่รู้ว่าจุดหมายมันอยู่ที่ไหน ก้าวต่อไปคือที่ไหน
ผมย้อนกลับมามองที่ตัวเอง
ผมตกลงแต่งงานกับฮาโลเพราะพี่ใหญ่ ไม่มีจุดประสงค์ที่แน่ชัด พี่ใหญ่ว่าไงก็ว่างั้น เอาเข้าจริงๆก็ไม่ได้สนใจด้วย แถมดูเหมือนทำเป็นไม่สนใจอีกต่างหาก ผมไม่รู้ว่าทำไมจิตใต้สำนึกข้างในมันพยายามจะพาผมหนีจากเขา พยายามปฏิเสธเขา ถึงรู้ทั้งรู้ว่าเขากำลังต้องการผม ต้องการใครบางคนดูแล แต่ผมก็ยังอยากจะก้าวเท้าหนีจากเขา
แล้วในวันนี้ เขาเป็นฝ่ายหนีผมบ้าง
ผมไม่เคยรู้ว่าฮาโลเกลียดพี่สะใภ้ตัวเอง เพียงเพราะเธอเป็นแฟนเก่าผม และก็เป็นคนเดียวกันที่แย่งความสนใจจากพี่ใหญ่ไป ผมคิดว่าทั้งสองคนนั้นไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำไป แล้วการแสดงออกของเขาต่อลูกชายของพี่ใหญ่ทำให้ผมเข้าใจอะไรมากขึ้น เข้าใจว่าเขารู้สึกเหงาและไม่มั่นคงเพียงไร ที่แล้วมาเขาคงรู้สึกว่าเขาอาจจะสูญเสียพี่ชายเพียงคนเดียวให้กาเบรียล และเรื่องนั้นเป็นเรื่องที่เขายอมไม่ได้แน่นอน ต่อให้กาเบรียลตายไป เธอก็ทิ้งความเกลียดชังนั้นไว้กับลูกของเธอ
ฮาโลรักพี่ใหญ่ แต่เกลียดลูกเมียของพี่ใหญ่ เขาจะเลือกอยู่บ้านหลังเดียวกันกับพี่ใหญ่รึเปล่า
คำตอบคือไม่แน่นอน เป็นผมก็เลือกที่จะจากพี่ใหญ่มา
ดังนั้น ผมเป็นเพียงที่พึ่งเดียวของเขา ที่พึ่งที่ดูจะพึ่งไม่ได้เอาซะเลย
หลายๆวันที่ผ่านมา ผมสงสัยว่า เขารู้สึกอึดอัดบ้างมั้ยนะ
ผมอยากรู้หลายอย่าง ไม่กล้าที่จะถาม และก็พยายามเดินหนีคำถามเหล่านั้น
ผมมันบ้าจริงๆ
จำเป็นต้องตัดตอนนี้ให้จบก่อน เฟ้ออย่างแรง
ไม่คิดว่าเขียนไปเขียนมาจะกินความยาวมากมายขนาดนี้
ปกติตอนละไม่กี่หน้าเอง
ไปอ่านต่อพาร์ทใหม่ดีกว่า สบายตาเนอะ
ความคิดเห็น