คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Episode12: zutto
Esprit ... ความทรงจำของนางฟ้า
Episode12: zutto
วันนี้เป็นปัจฉิมนิเทศ หรือวันสิ้นสุดการศึกษาในชั้นม.6 ของทั้งซินแล้วก็นัท หลังจากพิธีจบการศึกษาอย่างเป็นทางการแล้ว เพื่อนในห้องต่างพากันเขียนเสื้อ เขียนสมุดเฟรนชิฟ หรือแลกของที่ระลึกให้กัน เพราะนับจากวันนี้หลายคนอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
นัทเดินหอบดอกกุหลาบที่บรรดารุ่นน้องและสาวๆในชั้นเดียวกันเอามาให้คนละดอกสองดอกมาวางกองไว้บนโต๊ะหินอ่อน ไม่ช้าคนที่นั่งข้างๆที่กำลังเขียนเฟรนชิฟอย่างตั้งใจก็แซวขึ้นมา
“ฮอตเหลือเกินพ่อคุณ” ซินเบ้ปากอย่างมั่นไส้พลางปรายตามองไปที่กุหลาบกองโต
“แน่นอนดิ หล่อขนาดนี้” พูดพลางยกยิ้มอย่างมั่นใจ ทำเอาซินต้องส่ายหัวให้กับความหลงตัวเองของอีกฝ่าย
“เพื่อนรัก เขียนเฟรนชิฟให้ชั้นหน่อยสิ” แป้งยื่นสมุดเล่มโตให้กับซิน พลางนั่งลงบนม้านั่งข้างเพื่อนสนิท เอาคางเกยโต๊ะมองตามซินที่กำลังเอาปากกาเขียนเฟรนชิฟให้ตน ก่อนจะบ่นหงุงหงิง
“พวกแกดีว่ะ สอบได้มหาลัยเดียวกันเลยอ่ะ มีชั้นคนเดียวที่ต้องไปเรียนที่อื่น เฮ้อ”
“ที่เดียวกันแต่ก็คนละคณะอยู่ดีอ่ะ ไม่ได้เจอกันบ่อยหรอกเชื่อดิ” ซินบอกพลางลูบหัวแป้งที่ทำหน้าเซ็งโลกอย่างปลอบๆ นัทกับเขาสอบติดมหาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ นัทสอบเข้า
ศิลปศาสตร์เอกดนตรี ส่วนเขาเลือกเรียนคณะสถาปัตยกรรมที่ตัวเขาชอบมานาน
“เออนี่ แล้วพวกแกไม่คิดจะเขียนเฟรนชิฟหรือให้อะไรกันหน่อยเหรอ ?” แป้งถามเมื่อเห็นทั้งซินและนัทต่างฝ่ายต่างกำลังไล่เขียนเฟรนชิฟที่เพื่อนคนอื่นเอามาให้ แต่ทั้งคู่ยังไม่ได้เขียนเฟรนชิฟให้กันเลย
“เขียนทำไม เดี๋ยวก็เจอกันอีกอยู่ดีอ่ะ” ซินว่า พลางคืนสมุดเล่มโตที่เขียนเสร็จแล้วคืนให้แป้ง
“เอ้า ก็เขียนความรู้สึกตอนนี้ให้กันไงแก พอต่อไปข้างกลับมาอ่านจะได้รู้ไงว่าตอนนี้พวกแกรู้สึกยังไงต่อกัน ไม่น่าสนใจเหรอ” เพื่อนสาวชักชวน
“เออ น่าสนุกดีว่ะ อ่ะ... ซิน เอาไปเขียน”
นัทที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเห็นดีเห็นงาน ก่อนจะยื่นสมุดเฟรนชิฟของตัวเองมาให้ซิน คนรับๆมาอย่างมึนๆ ประมาณว่า ...แกเอาจริงเหรอ? ก่อนจะส่ง เฟรนชิฟของตัวเองไปฝ่ายอีกฝ่ายเช่นกัน ก่อนจะยิ้มมุมปากเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
“แต่หน้าที่ซินเขียนนัทอย่างพึ่งเปิดอ่านนะ หน้าที่นัทเขียนซินก็จะยังไม่เปิดอ่านเหมือนกัน อีกห้าปีถ้ายังเป็นเพื่อนกันอยู่ค่อยเปิดอ่าน”
“โห นานไปป่ะวะ ถ้าเลิกคบกันก่อนห้าปีอ่ะ ” ร่างสูงบ่นออกมา ทำเอาซินและแป้งหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนคนหน้าหวานจะกล่าวตอบไปว่า
“ไม่หรอก นัทจะเป็นเพื่อนเราตลอดไปเลย”
“โห แกมาทำซึ้งอะไรกันแถวนี้เนี่ย ” แป้งที่นั่งอยู่แขวะขึ้นมา ก่อนจะมองไปทางนัทที ซินที
“ก็นิดนึง ใช่ไหมนัท รับปากดิ ...เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป” ร่างบางส่งนิ้วก้อยยื่นไปตรงหน้า พลางมองอีกคนอย่างรอคำตอบ เสี้ยววินาทีหนึ่งนัทมีความลำบากใจฉายชัดอยู่บนแววตา แต่ชายหนุ่มก็รีบทำสะกดมันไว้ก่อนที่ซินจะสังเกตุเห็นพลางยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับอีกฝ่ายเป็นคำตอบ
“อืม เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”
……………………..
คืนนี้นัทนอนไม่หลับ
ไม่ว่าชายหนุ่มจะพยายามพลิกซ้ายพลิกขวาหาท่านอนที่คิดว่าสบายที่สุด หรือข่มตานับดาวนับแกะยังไงก็นอนไม่หลับอยู่ดี จนสุดท้ายก็ต้องนอมแพ้ลุกขึ้นมาเปิดไฟพลางหยิบกีตาร์ตัวโปรดขึ้นมาเล่นบนเตียง แต่แม้ว่ามือจะอยู่ที่กีตาร์แต่ใจกลับลอยไปที่เรื่องอื่นแทน
ใจกลับนึกถึงสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อนสนิทเมื่อเย็น...เพื่อนกันตลอดไป ? แต่ประเด็นคือใจเขามันไม่คิดแค่เพื่อนแล้วในตอนนี้ ถึงจะไม่เคยคิดที่จะแย่งแฟนพี่ชายตัวเองก็เถอะ แต่แค่คิดก็รู้สึกผิดกับอกกับใจอยู่ดี แล้วนี่ดันไปสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปอีก
ตลอดไปงั้นเหรอ...?
แอ๊ดดดดด ....
“ไอ้นัท ยังไม่นอนอีกเหรอ? ” คนเป็นพี่ชายเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างไม่บอกกล่าว ทำเอานัทสะดุ้งอย่างคนมีชนักติดหลัง แสตมป์หัวเราะร่วนกับท่าทางน้องชายพลางเดินมานั่งบนเตียงเดียวกัน
“ตกใจขนาดนั้น? ขอโทษละกัน พี่เห็นไฟเปิดอยู่เลยเปิดเข้ามา ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมตกใจเฉยๆ” นัทพูดพลางหยิบกีตาร์ขึ้นมาเกาเล่น ก่อนจะถามอีกฝ่ายอย่างอดไม่ได้
“พี่แสตมป์ครับ ทำไมพี่ถึงรักซินเหรอ?”
“ทำไมจู่ๆถึงถามแบบนี้ล่ะ?” คนเป็นพี่ถามอย่างสงสัย
“ผมก็แค่อยากรู้เฉยๆ ” ว่าจะเป็นเหตุผลเดียวกับผมไหม... ประโยคท้ายชายหนุ่มได้แต่ต่อเองในใจเท่านั้น
“ทำไมเหรอ? พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ... แค่รู้ว่าอยู่ใกล้ซินแล้วพี่สบายใจ มีความสุขไปด้วยทุกครั้งที่ซินยิ้ม หัวเราะ หรือร้องเพลงให้พี่ฟัง บางทีมันอาจจะดูไร้เหตุผล แต่พี่พูดได้ตามปากว่าพี่มีความสุขที่สุดเวลาที่อยู่กับซิน ”
“แล้วรักแค่ไหนเหรอครับ? ถ้าสักวันหนึ่งซินไปกับคนอื่น พี่จะยอมไหม?”
“รักขนาดตายแทนได้ ...รักขนาดถ้าสักวันเค้าไปกับคนอื่น พี่ก็จะไม่ว่าอะไรเค้าสักคำ เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพี่ก็คือความสุขของซิน”
...เป็นอย่างนั้นเองสินะ...
นัทคิดในใจ อยากจะด่าตัวเองสักร้อยรอบที่จู่ๆก็คิดไม่ซื่อกับพี่ชายตัวเอง ทั้งๆพี่ชายเขารักซินขนาดนี้ แต่เขาก็ดันไปหลงชอบซินจนได้...
“คำพูดพี่มันน้ำเน่าขนาดแกต้องเงียบไปนานขนาดนั้นเลยเหรอวะ?” แสตมป์พูดพลางหันมามองคนเป็นน้องที่นิ่งไปจนผิดสังเกตุ
“เปล่านี่ ผมก็แค่คิดอะไรนิดหน่อยเฉยๆ”
“คิดอะไร? ” นัทได้ฟังคำถามของพี่ชายก็นิ่งไปพักสักหนึ่ง ในใจของเขาวนเวียนไปด้วยหลายเรื่องที่อยากจะถาม อยากจะพูด และอยากจะบอกกับอีกฝ่าย แต่สุดท้ายนัทก็เลือกถามสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวจนทำได้เขานอนไม่หลับ
...รับปากดิ ...เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป…
“ตลอดไปมันนานเท่าไหร่เหรอครับพี่?”
แสตมป์เลิกคิ้วน้อยๆอย่างแปลกใจกับคำถามของนัท ชายหนุ่มนิ่งไปสักพัก ก่อนจะให้คำตอบ
“ตลอดไปก็คือตลอดไป ถึงจะเดินทางไปไกลจนสุดแผ่นดินหรือสุดขอบฟ้า แต่ก็ยังไปต่อได้อีก...นั่นแหละ ตลอดไป”
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง”
“พี่ไปนอนก่อนนะ ดีใจด้วยที่จบม.6แล้ว ... นัทก็รีบๆนอนล่ะ ฝันดีไอ้น้องชาย” แสตมป์ลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะบอกลา นัทมองประตูห้องที่ค่อยปิดลงของตัวเองอย่างช้าๆ พลางทิ้งตัวลงบนที่นอน
...รับปากดิ ...เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป…
…ตลอดไปก็คือตลอดไป ถึงจะเดินทางไปไกลจนสุดแผ่นดินหรือสุดขอบฟ้า แต่ก็ยังไปต่อได้อีก...นั่นแหละ ตลอดไป…
อย่างนี้เองสินะ... ชายหนุ่มยิ้มเศร้าๆให้กับตัวเอง ปิดไฟพร้อมกับข่มตาลงให้นอนหลับในคืนนี้เสียที
……………………..
“นั่นเป็นปีแรกที่เราสามคนได้มาเจอกัน ”
ซินสะดุ้งน้อยๆเมื่อจู่แสตมป์โผล่มาอยู่ข้างหลัง ภาพความทรงจำทั้งหมดที่ร่างบางนั่งดูเมื่อครู่เลือนหายไป ห้องนอนของนัทกลายเป็นห้องเรียนเก่าที่ซินนั่งอยู่ในตอนแรกเหมือนเดิม
“แล้วความทรงจำปีต่อๆไป ? ”
“ค่อยๆหานะคนดี พี่จะคอยช่วยเมื่อถึงเวลา ตกลงไหม?”
“ครับ เอ่อ... นัทแอบชอบซิน งั้นเหรอครับ? ” ร่างบางถามอย่างข้องใจกับภาพที่เห็นในความทรงจำ
“อย่างที่ซินเห็นนั่นแหละ ...ตอนนั้นพี่ไม่รู้เลยว่ามันชอบเรา เพราะถ้าพี่รู้บางทีเรื่องทั้งหมดอาจจะไม่จบแบบนี้ก็ได้”
“ไม่จบแบบนี้...แบบไหนเหรอครับ?” ซินมุ่นหัวคิ้วอย่างไม่เข้าใจประโยคที่อีกฝ่ายพูด
“ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องรู้นะ ...ได้เวลากลับบ้านแล้วนะซิน ป่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง ยื่นมือมาสิ”ชายหนุ่มยื่นมือมาทางซินช้าๆ ร่างบางกำลังจะยื่นมือเข้าไปหาอีกฝ่าย แต่จู่ๆก็ชักมือกลับเสียอย่างนั้น แสตมป์มองตามซินอย่างไม่เข้าใจ แต่คนหน้าหวานก็ได้แต่ส่งยิ้มบางๆมาให้เท่านั้น
“ทำไม?”
“ขอกอดหน่อยได้ไหมครับ? ...” ไม่ทันให้อีกฝ่ายกล่าวอนุญาติ ซินก็โผเข้ากอดอีกฝ่ายทันที ร่างบางซุกตัวลงในไออุ่นที่คุ้นเคย ก่อนอีกฝ่ายจะตั้งตัวได้และโอบเขาไว้เบา อีกมือหนึ่งของชายหนุ่มก็ลูบหัวซินเบาๆอย่างเอ็นดู
“นัทบอกว่าพี่แสตมป์เสียนานแล้ว ฮึก... เพราะอะไรเหรอครับ ทำไมพี่ถึงตาย ...แล้วตอนนี้พี่เป็นอะไร? ซินกล่าวถาม พลางกลั้นสะอื้น จู่ๆน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
...รู้สึกผูกพันธ์...และเสียใจที่รู้ว่าคนๆนี้ได้ตายไปแล้ว....
“พี่ก็เป็นเทวดาที่คอยช่วยเราอยู่ตรงนี้ไงคนดี” ร่างสูงเช็ดน้ำตาให้คนรักในอ้อมกอดเบาๆเป็นการปลอบ โดยที่เลี่ยงจะตอบคำถามอีกฝ่ายที่ถามว่าเขาตายเพราะอะไร ...มันยังไม่ถึงเวลาที่ซินต้องรู้
“ได้เวลากลับบ้านแล้วนะซิน ไปกันเถอะ”
คนหน้าหวานพยักหน้าถี่ในอ้อมแขน ไม่ช้าแสตมป์ก็พาซินหายตัวกลับมาสู่หน้าบ้านของนัทก่อนที่อีกฝ่ายจะหายตัวไป ร่างบางเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนจะเดินทะลุประตูเข้าไปในห้องนอนของเจ้าของบ้าน ...ซินถอนหายใจด้วยความโล่งอก นัทยังหลับสนิทเหมือนตอนที่เขาแอบออกไปข้างนอก
ซินนั่งลงบนเตียงข้างเพื่อนสนิทที่กำลังหลับไหล ...เขาไม่รู้หรอกว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้ทั้งเขาและนัทต่างฝ่ายต่างลืมเลือนกันไป แต่วันนี้เขาจำได้แล้ว แม้จะจำได้ไม่ครบทุกอย่าง แต่เขาก็จะรักษาสัญญาที่เคยที่ให้ไว้กับนัทว่าพวกเขาทั้งสองจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป
…แค่ร่างบางคิดว่าจะรักษาสัญญาที่เคยให้กัน พลันน้ำตาที่แห้งเหือดไปอีกครั้งก็กลับไหลออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ...
“หลับฝันดีนะนัท” ซินปาดน้ำตาอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะดึงผ้าห่มที่ร่นลงขึ้นมาปิดจนถึงออกของร่างสูง เพราะอากาศในวันนี้นั้นหนาวเหลือเกิน
...และคืนนั้น ...ซินก็นั่งเฝ้านัทอยู่ที่เดิมจนถึงเช้า...
TBC.
TALK : ไม่มีอะไีรจะพูดอ่ะค่ะ เหนื่อย-w-''
ชิงมาลงวันนี้ เพราะพรุ่งนี้เรียนดาว้องตั้งแต่สี่โมงถึงสามทุ่ม ไม่มีแรงมาลงเป็นแน่เท้TwT
ขอบคุณทุกคุณที่ยังตามอ่านอ่านค่ะ ^____^
ปล. ชื่อตอนดูสิ้นคิดมาก OLTตอนนี้อยากจะสื่อคำว่าตลอดไปในความหมายของทั้งสามคนให้คนอ่านรู้กัน ...หวังว่าจะอินกันนะคะ ^0^
ความคิดเห็น