คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : CHAPTER 11
CHAPTER 11 :: ความห่วงใย...
คยูฮยอนเดินตามทางเดินในป่าอย่างรีบร้อน เขาไม่ได้กลัวฝนที่กำลังจะตกแต่เขากลัวร่างบางที่ยังอยู่ในป่า แม้เวลาจะร่วมชั่วโมงแต่คยูฮยอนก็ยังไม่พบซอฮยอน ยิ่งเดินยิ่งลึกเสียงฟ้าร้องก็ดังเตือนให้เขาเร่งรีบตลอด
ชายหนุ่มหยุดเดินก่อนจะลดฉายไฟลงแล้วหันไปหาลูกน้องที่ตามเขามา
“พวกนายแยกย้ายกันตามหา ฉันจะไปทางนี้เอง” เขาชี้ไปที่ทางด้านหน้าเขา ลูกน้องพยักหน้ารับก่อนจะแยกย้ายกันไปคนละทาง คยูฮยอนมองทางตรงก่อนจะตัดสินใจเดินออกตามหาซอฮยอน
หญิงสาวเดินล้มลุกอยู่ในป่าหลังจากที่หายเหนื่อยจากการพักแล้ว เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดครื้มก่อนจะยกมือกอดตัวเองเพราะลมที่พัดโดนผิว มันทำให้เธอเย็นไปถึงหัวใจ แสงไฟจากไฟฉายส่องมาทางเธอ หญิงสาวฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเห็นร่างใหญ่เดินตรงมาทางเธอ
“คุณคยูฮยอน!” ซอฮยอนรีบวิ่งไปหาเขาทันทีที่เห็น คยูฮยอนก็เช่นเดียวกัน
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เขาถามเธอด้วยความรู้สึกเป็นห่วง ซอฮยอนส่ายหน้า
“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ”
“ฉันว่า เราหาที่หลบก่อนเถอะ ฝนกำลังจะตก วันนี้น่าจะมีพายุเข้า…” คยูฮยอนมองซ้ายมองขวาก่อนจะกุมมือซอฮยอนไว้แล้วพาเดินไป
“คุณออกมาตามหาฉันหรอคะ?”
“ก็ใช่นะสิ! เล่นพิเรนอะไรกัน รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแทบแย่!” เขาหันมาตะคอก ก่อนจะยืนนิ่งไป
“ขอบคุณนะค่ะ…” ซอฮยอนยิ้ม เธอสัมผัสได้ว่าเขาเป็นห่วงเธอ คยูฮยอนหันหน้ามองไปทางอื่นก่อนจะกระชับมือที่กุมมือซอฮยอนให้แน่นขึ้น
“คยูฮยอนหายไป?! พวกนายตามไปยังไง ปล่อยให้เขาหายไปได้ยังไงห่ะ?!” เจสสิก้าตะคอกใส่ลูกน้องที่ออกไปพร้อมคยูฮยอนแต่พวกเขาดันกลับมาในขณะที่คยูฮยอนยังอยู่ในป่า
“คุณคยูฮยอนบอกให้พวกเราแยกย้ายกันหาครับ” หนึ่งในนั้นบอกขึ้น
“พายุเข้าขนาดนี้ถ้าคยูฮยอนเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะไล่พวกนายออก!!” เจสสิก้าตวาด
“พวกนายไปพักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าค่อยออกตามหาพร้อมกัน” ทงเฮบอกก่อนจะยืนมองเจสสิก้าที่มีอารมณ์ฉุนเฉียว “ทำอะไรนึกถึงหน้าของรีสอร์ทไว้สักนิดก็ดี”
“ฉันใจเย็นแบบนายไม่ไหวหรอกนะ ว่าที่คู่หมั้นฉันหายไป พายุกำลังเข้า นายจะให้ฉันยืนยิ้มหรือไง!”
“ฉันเชื่อว่าไอ้คยูฮยอนมันจะต้องไม่เป็นอะไร คุณซอฮยอนก็ด้วย”
“นายคิดว่าสองคนนั้นอยู่ด้วยกันงั้นหรอ?” เจสสิก้ามองหน้าทงเฮหาคำตอบ แต่ชายหนุ่มกลับไม่มีคำตอบให้เธอ “ฉันจะออกไปตามหาคยูฮยอน!”
ทงเฮกระชากแขนหญิงสาวไว้ “พายุแรงขนาดนี้นะหรอ จะออกไปตามหา เธอคิดว่าเธอเป็นเซเลอร์มูนหรอไง!”
“ไม่เกี่ยวกับนาย!”
“เกี่ยว! … ฉันรับปากจะดูแลเธอแทนไอ้คยู ฉะนั้นกรุณาขึ้นไปนอนซะ”
“แต่ฉันเป็นห่วงคยูฮยอน”
“พรุ่งนี้เราจะออกไปตามหาด้วยกัน”
ซอฮยอนนั่งกอดเข่าอยู่ใต้หลังคาไม้ที่คยูฮยอนทำให้เธอก่อนหน้าที่ฝนจะตกไม่นาน ถึงแม้ว่าจะเปียกแต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรกั่น คยูฮยอนเบียดเธอเพื่อจะลบละอองฝน ตอนนี้เขาและเธอตัวแนบชิดกันเกินไป จนซอฮยอนรู้สึกว่าหัวใจเธอกำลังเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา
“เป็นอะไร? หนาวหรอ?” คยูฮยอนถามเธอ
“เปล่าค่ะ… แค่คิดว่าเมื่อไรฝนจะหยุดตก”
“คิดว่าคงอีก…” คยูฮยอนเงยหน้ามองรอบๆ “สักพักมั่ง”
“อ๋อ…ค่ะ” ซอฮยอนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แต่สักพักคยูฮยอนก็ถอดเสื้อคลุมของเขามาคลุมให้เธอ
“ตัวสั่นงกๆ คลุมซะ ถึงมันจะเปียก แต่ก็น่าจะช่วยได้”
“แล้วคุณละคะ?”
“ห่วงตัวเธอก่อนเถอะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “ถ้าง่วงก็หลับไปซะ ฝนหยุดตกแล้วฉันจะเรียก”
ซอฮยอนพยักหน้า เธอก็รู้สึกว่าตัวเองใกล้หมดแรงเหมือนกัน หญิงสาวจึงเอาหัวพิงต้นไม้และผล็อยหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น
“คยูฮยอน!!! คุณซอฮยอนครับ!!” ทงเฮตะโกนเรียกก่อนจะกวาดสายตาจนทั่วบริเวณ
“คยูฮยอน!!... นายอยู่ไหนเนี่ย!!?” เจสสิก้ามองหาว่าที่คู่หมั้น ก่อนจะหันไปทำสายตาดุคนข้างๆ “ฉันเหนื่อยแล้วนะ! เพราะซอฮยอน คยูฮยอนถึงต้องออกมาตามหา เสียเวลา! คอยดูนะถ้าคยูเป็นอะไรไป! ฉันไม่ปล่อยแน่”
“นี่! เจสสิก้า เธอเป็นคนปล่อยซอฮยอนไว้ที่ป่าไม่ใช่หรอไง? แล้วบ่นหาอะไร?”
“ทงเฮ! นายเงียบไปเลย!!”
“คุณทงเฮ คุณเจสสิก้าครับ!” ลูกน้องวิ่งตาตื่นมาหาพวกเขาทั้งสอง “เจอคุณคยูฮยอนกับคุณซอฮยอนแล้วครับ เหมือนคุณคยูฮยอนจะมีไข้ด้วยครับ”
“นำฉันไปเดี๋ยวนี้เลย!” ทงเฮสั่งก่อนจะรีบวิ่งตามลูกน้องคนนั้นไป และตามด้วยเจสสิก้า
“คุณคยูฮยอน… คุณได้ยินฉันไหม?” ซอฮยอนมองคนที่ซบไหล่เธอ พลางเอามือตบแก้มเรียกสติเขาเบาๆ เมื่อเช้าที่เธอลืมตาขึ้นมาเธอจะปลุกเขาแต่พอได้สัมผัสตัวกลับพบว่าตัวของคยูฮยอนร้อนมาก และใบหน้าก็ซีดมาก
“คุณซอฮยอน!” ทงเฮเรียกชื่อเธอก่อนถลาเข้าไปหา “คยูฮยอนเป็นอะไรครับ?”
“น่าจะเป็นไข้ป่านะค่ะ ตัวเขาร้อนมาก คุณทงเฮช่วยทีค่ะ” ซอฮยอนพยายามประคองคยูฮยอนให้ลุกขึ้น ทงเฮก็ช่วยเธออีกแรง ก่อนที่ชายหนุ่มจะเรียกลูกน้องมาช่วยกันประคองคยูฮยอน
เพี้ยะ!
เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับใบหน้านวลเนียนของซอฮยอน หญิงสาวหันมองหน้าคนที่ตบเธอทันที
“เธอทำอะไรคยูฮยอน! ทำไมเขาถึงป่วยขนาดนี้!” เจสสิก้าถามก่อนบีบแขนเธอทั้งสองข้าง
“ฉันเปล่าค่ะ! ฉันไม่ได้ทำ”
“โกหก! เธอเป็นหนี้คยูฮยอนไม่ใช่หรอไง?”
“การเป็นหนี้ไม่ทำให้ฉันต้องฆ่าใครหรอกค่ะ ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ… ขอโทษด้วยค่ะ” ซอฮยอนพูดจบก็สบัดออกจากเจสสิก้าทันทีก่อนจะวิ่งไปสบทบกับทงเฮและช่วยเขากับคนอ่านประคองคยูฮยอนที่ป่วยหนัก
เจสสิก้าหันมองตามก่อนจะกำมือแน่น เธอต้องทำทุกอย่าง ให้ซอฮยอนพ้นทางของเธอ…
ความคิดเห็น