Fiction[SooxNew]Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 11 บาดแผลและความเจ็บปวด

Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน

ตอนที่ 11 บาดแผลและความเจ็บปวด

 

"ไอ้นิวมันไปเข้าห้องน้ำนานจังวะ เดี๋ยวกูไปดูมันหน่อยนะ"  เคนที่เห็นนิวไปเข้าห้องน้ำนานผิดปกติด้วยความเป็นห่วง เขาจึงขอตัวจากโอ๊ตและเจย์เพื่อไปดูนิว

"เออๆๆ กูก็ว่านานไปละ  ไปเหอะ เดี๋ยวทางนี้กูดูให้"  โอ๊ตพูด

"เออๆ ไปละ"  จากนั้นเคนก็รีบวิ่งไปห้องน้ำชายทันที  แต่ก่อนที่จะถึงห้องน้ำ เขาหันไปมองหน้าโรงเรียนเห็นคนยืนมุงอยู่เต็มไปหมด

"ดูอะไรกันว่ะ"  เคนพูดเบาๆแต่ด้วยความสงสัยจึงเดินเข้าไปดู

ตอนนี้เคนรีบวิ่งมายังหน้าโรงเรียน และเริ่มใจคอไม่ดีเมื่อได้ยินลุงคนนึงพูดว่าเด็กในโรงเรียนโดนรถชน เคนพยายามแทรกตัวผ่านเข้าไปในฝูงชน เมื่อไปถึงใจกลางของคนมุง เขาถึงกับต้องตะลึงในสิ่งที่เห็น 

"นิว นิว!!!!!!"  เคนรีบวิ่งไปยังร่างที่หมดสติและโชคไปด้วยเลือด

"น้องคะ เข้าไปไม่ได้นะคะ"  พยาบาลที่กำลังจะเคลื่อนย้ายร่างของนิวเข้ามาดึงเคนไว้

"ผม ผมจะไปหาเพื่อน  นิวเป็นอะไร นิวๆๆ!!!"  เคนตะโกนเรียกชื่อนิวออกมาด้วยน้ำตา

"น้องคะ ใจเย็นๆนะคะ"  พยาบาลอีกคนมาช่วยกันดึงเคนเอาไว้ และพยายามทำให้เขาใจเย็นมาขึ้น

"ฮึก ฮึกๆๆๆๆ  นิว นิว ๆๆ อย่าเป็นอะไรมากนะ"  เคนพูดด้วยน้ำเสียงเบา และร้องไห้ออกมาก

"น้องเป็นอะไรกับผู้ป่วยคะ  คือเราต้องการติดต่อผู้ปกครองของน้องคนนี้คะ"  พยาบาลอีกคนเดินเข้ามาถามเคน

"ผม ผม... ผมเป็นเพื่อนนิวครับ นิวเป็นอะไรมากไหมครับ"  เคนยังคงร้องไห้

"เพื่อนของน้องอาการสาหัสมาก เราต้องพาน้องไปยังโรงพยาบาลด่วน แต่ตอนนี้เรายังติดต่อผู้ปกครองของน้องเขาไม่ได้  น้องพอจะช่วยได้ไหมคะ"  พยาบาลถาม

"ดะ ดะ ได้ครับ"  จากนั้นเคนก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์แม่นิวแล้วโทรออก 

"ฮะ ฮะ ฮัลโหล ฮึกๆๆ  สวัสดีครับคุณน้า"  เคนพูดด้วยน้ำเสียงสั่น

[สวัสดีจ๊ะเคน  โทรหาน้ามีอะไรหรอ] 

"คะ คะ คือ คุณน้าทำใจดีๆไว้นะครับ กับเรื่องที่ผมจะบอก ฮึกๆๆ"

[เรื่องอะไรหรอจ๊ะ  เกี่ยวกับนิวหรอ]

"คะ คะ คือตอนนี้นิว นิว.. ฮึก ฮึก ฮือๆๆๆ" เคนปล่อยโฮออกมา

[เคน นิวทำไม นิวทำไมลูก!! ]

"นิวถูกรถชน อาการสาหัสครับคุณน้า ฮือๆๆๆ"

[อะไรนะ!!!นิว นิวลูกแม่  ฮือๆๆ]  แม่ของนิวร้องไห้ออกมา

"คุณน้า อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะครับ ฮือๆๆ"

[ละ ละ ....แล้วตอนนี้นิวอยู่ที่โรงพยาบาลไหน  ]

"โรงพยาบาล...... ครับ ฮึกๆๆ"

[อืม  เดี๋ยวเจอกันที่โรงพยาบาลนะ ขอบคุณนะที่โทรมาบอกน้า ฮึก ๆ ]แม่นิวพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

"ครับ คุณน้าทำใจดีๆไว้นะครับ ฮือๆๆๆ  แค่นี้นะครับ"  เคนกดวางสาย

 "โทรบอกแม่นิวแล้วนะครับ  ผมไปกับเพื่อนได้ไหม"  เคนหันไปถามพยาบาลสาว

"ได้จ๊ะ ขึ้นรถเลยน้อง"  เคนเดินขึ้นรถตู้ของโรงพยาบาล และนึกออกได้ว่าต้องโทรบอกโอ๊ต

[ว่าไงเคน  มึงก็หายไปนานเลยนะ  ตกลงนิวเป็นไงบ้าง]  โอ๊ตถาม

"คะ คะ คือ ฮือๆ นิวถูกรถชนอยู่หน้าโรงเรียน"

[อะไรนะ!!!มึงพูดใหม่ดิ]  โอ๊ตพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ

"ฮือๆๆ นิวถูกรถชนอยู่หน้าโรงเรียน  ตอนนี้อาการสาหัส"

[หะ!! นิวถูกรถชน อาการสาหัส]

"ฮือๆๆ อืมๆ  ตอนนี้กูกำลังไปโรงพยาบาลกะนิว" 

[เออๆๆ เดี๋ยวกูตามไป ใจเย็นๆนะมึง นิวมันต้องไม่เป็นอะไร]

"อืม ๆ รีบๆมานะ ตอนนี้กูทำอะไรไม่ถูกละ ฮือๆๆๆ"  เคนร้องไห้หนักกว่าเดิม

[เออๆๆ แค่นี้นะ กูกำลังออกไปละ ตุ๊ดๆๆ ] โอ๊ตกดวางสาย

"เป็นไรวะเชี้ยโอ๊ต ใครถูกรถชน  แล้วมึงร้องไห้ทำไม"  เจย์เดินมาพอดีเลยถามขึ้น

"ไอ้นิว ไอ้นิวโดนรถชน อาการสาหัส ฮึกๆๆ" โอ๊ตเริ่มมีเสียงสะอื้น

"เห้ย! เป็นไปได้ไงว่ะ แล้วมันอยู่ที่ไหน แล้วเชี้ยเคนละ"  เจย์รัวคำถามใส่โอ๊ตด้วยความตกใจ

"เชี้ยเคนมันโทรมาบอกกู ตอนนี้มันกำลังไปโรงพยาบาลกะนิว  มึงจะไปกับกูไหม"  โอ๊ตถาม

"ไปดิ ไปๆๆ เชี้ยเอ๊ย !! ทำไมเรื่องแย่ๆต้องมาเกิดกับเพื่อนกูด้วยว่ะ  เออ! แล้วเชี้ยโซ่อะ"  เจย์นึกขึ้นได้ว่าโซ่ยังไม่รู้

"เออว่ะ มันลงมาจากเวทีแล้วนิ ไปไหนว่ะ  นั้นไง!" โอ๊ตชี้ไปที่โซ่ ซึ่งกำลังเดินมาทางพวกเขา

"เป็นเชี้ยไรกันพวกมึง  ร้องไห้ทำไม ซึ้งหรอที่กูดีดกีตาร์เพราะ กร๊ากกก"  โซ่พูดจบก็ยกน้ำขึ้นดื่ม

"ฮือๆๆๆ โซ่ ไอ้นิวโดนรถชน อาการสาหัส ฮือๆๆๆ" เจย์พูดออกมาพร้อมกับร้องไห้

"หา!!" โซ่ทำแก้วน้ำหลุดมือ

"ตอนนี้มันกำลังไปโรงพยาบาลกับไอ้เคน  มึงจะไปกับพวกกูไหม"  โอ๊ตพูดขึ้นบ้าง

"นะ นะ นิว!! นิวต้องไม่เป็นอะไรนะ ฮือๆๆๆ"  โซ่ร้องไห้ออกมาและทรุดตัวลงกับพื้นทันที

"ไอ้โซ่ มึงตั้งสติหน่อย  มึงจะไปโรงพยาบาลกะพวกกูไหม"  โอ๊ตถามขึ้นมาอีกครั้ง

"ไป ฮือๆๆ กูจะไปหานิว ฮือๆ เพราะกูนิวถึงเป็นแบบนี้ เพราะกู!!"  โซ่ร้องไห้ดังกว่าเดิม

"เห้ยไอ้โซ่!! กูบอกให้มึงตั้งสติ อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกล เร็วๆ กูจะไปแล้วนะ"  โอ๊ตดึงโซ่ให้ลุกขึ้น


 

  ... 30 นาทีผ่านไป ...
 

ตอนนี้โซ่และเพื่อนๆมาถึงโรงพยาบาลแล้ว  โซ่ไม่รอช้ารีบเข้าไปถามพยาบาลที่เคาท์เตอร์ทันทีว่านิวอยู่ที่ไหน

"ขอโทษนะครับ  คือผู้ป่วยที่ถูกรถชนเมื่อชั่วโมงก่อน ตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ"

"สักครู่นะคะ  อยู่ที่ห้องฉุกเฉินตึกซีคะ"  

"ขอบคุณครับ"  โซ่รีบวิ่งไปยังตึกที่พยาบาลบอกทันที   เมื่อโซ่มาถึงก็พบกับพ่อและแม่ของนิว รวมไปถึงเคนด้วยที่มาก่อนหน้าแล้ว โซ่จึงเดินเข้าไปหาพ่อและแม่ของนิว

"สวัสดีครับคุณน้าทั้งสอง   ฮึกๆๆ"  โซ่พูดด้วยน้ำเสียงสั่น

"สวัสดีจ๊ะโซ่"  แม่ของนิวกล่าวทักทาย

"ผมกราบขอโทษคุณน้าทั้งสองด้วยนะครับ ที่เป็นต้นเหตุทำให้นิวต้องเป็นแบบนี้  ฮือๆๆๆ"  ...โซ่ก้มลงกราบเท้าพ่อและแม่ของนิวและร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

"ไม่เป็นไรโซ่  ไม่เป็นไรๆ น้าทั้งสองไม่โกรธโซ่หรอก  ลุกขึ้นๆๆ"  แม่และพ่อของนิวนั่งลงกับพื้นเพื่อรับไหว้โซ่และบอกให้เขาลุกขึ้น

"ผมขอโทษจริงๆ ฮือๆๆ  แล้วนิวเป็นไงบ้างครับ"   โซ่เช็ดน้ำตา

"น้าก็ยังไม่รู้เลย พอน้ามาถึงน้าก็ยังไม่ได้เห็นนิวเลย  มีแต่เคนเท่านั้นแหละที่เห็นนิวก่อนเข้าห้องฉุกเฉินไป แต่ตอนนี้เคนดูช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก เขาดูเบลอๆ ถามอะไรก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง"  แม่ของนิวพูดและหันไปมองที่เคน ที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่

"ครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปหาเคนก่อนนะครับ"  จากนั้นโซ่ก็เดินเข้าไปหาเคน และนั่งลงข้างๆ

"เคน ตอนที่มึงเห็นนิวถูกรถชน นิวเป็นยังไงบ้างว่ะ"  โซ่ถามขึ้น

"ไอ้โซ่มึง!!!!  พลัก!"  เคนลุกขึ้นต่อยหน้าโซ่อย่างแรง จนโซ่ล่วงลงจากเก้าอี้

"มึง มึงทำให้นิวต้องเป็นแบบนี้  ถ้าไม่มีมึงนิวก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก ฮือๆๆๆ" เคนชี้หน้าด่าโซ่พร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

"เห้ยเคน ใจเย็นๆๆ"  โอ๊ตและเจย์เข้ามาดึงเคนไว้

"กูขอโทษ กูผิดเอง ฮือๆๆ ถ้ากูไม่เห็นแก่ตัวนิวคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้หรอก กูมันเลว ฮือๆๆๆ"  โซ่ร้องไห้อีกครั้ง

"ใช่!  มึงมันเลว มึงมันไอ้เห็นแก่ตัว มึง มึง..... ฮือๆๆๆ"  เคนร้องไห้ออกมาเช่นกัน

"เห้ย ใจเย็นๆดิว่ะ แค่นี้ไอ้โซ่มันก็รู้สึกผิดพอและ  เราเพื่อนกันนะเว้ย"  เจย์พูดในขณะพยุงตัวโซ่ให้ลุกขึ้น

"มึงจะให้กูใจเย็นอีกหรอ มึงไม่เห็นนิ สภาพนิวตอนที่มันถูกรถชน!! มึงไม่เห็นนิ มึงไม่เห็น!!!"  เคนพูดเสียงค่อยๆเบาลง และนั่งลงร้องไห้อีกครั้ง

"เด็กๆใจเย็นๆนะ น้ารู้ว่าทุกคนเป็นห่วงนิว ทะเราะกันแบบนี้ถ้านิวรู้นิวจะไม่สบายใจนะลูก ค่อยๆพูดกันนะ  ใช่ว่าน้าทั้งคนจะไม่เครียดนะ แต่เราต้องรู้จักเก็บอารมณ์เพื่อไม่ให้คนรอบข้างพอยเดือดร้อนไปด้วย" แม่ของนิวพูดขึ้นจึงทำให้ทุกคนสงบลง และในขณะนั้นคุณหมอก็เดินออกมาพอดี

"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าใครเป็นญาติผู้ป่วย"  

"ผมครับ ผมเป็นพ่อเด็ก"  พ่อของนิวลุกขึ้นตอบหมอทันที

"คือตอนนี้ทางเราขาดเลือดที่จะให้กับผู้ป่วย มีใครสามารถให้เลือดได้บ้างครับ" 

"ผมกับภรรยาเลือดคนละกรุ๊ปกับลูก แล้วจะเป็นใครละเนี่ย"  พ่อของนิวพูดด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย

"ไม่ทราบว่าเลือดกรุ๊ปอะไรครับคุณน้า"   โอ๊ตถามมขึ้น

"เอบีจ๊ะ นิวกรุ๊ปเลือดเอบี" 

"ผมครับ ผมกรุ๊ปเอบีครับ"  โซ่ที่ยืนฟังอยู่ก็เสนอตัวขึ้น

"โอเคครับ  งั้นตามผมมาเลยครับ เราต้องตรวจสภาพเลือดของน้องก่อน"  จากนั้นคุณหมอและโซ่ก็เดินเข้าห้องฉุกเฉินไป


 

- SOO’S PART -

ตอนนี้ผมเดินเข้ามาในห้องฉุกเฉินแล้วครับ  ผมต้องตกใจแทบจะยืนไม่ได้เพราะเมื่อเห็นสภาพนิวที่นอนนิ่ง ลำตัวเต็มไปด้วยบาดแผล หัวของนิวพันรอบด้วยผ้าพันแผล  ใบหน้าของนิวซีดจนออกเหลือง ผมเห็นนิวในสภาพนี้แล้วผมแทบอยากจะไปเป็นคนที่นอนอยู่ตรงนั้นแทน เพราะผมแท้ๆที่ต้องทำให้นิวเป็นอย่างนี้  และนี่คงเป็นวิธีเดียวที่ผมจะสามารถช่วยนิวได้ ผมต้องเข้มแข็งเข้าไว้

ขณะนี้ผมนอนอยู่บนเตียงข้างๆ เตียงของนิวหลังจากที่พยาบางพาผมไปตรวจสภาพเลือดว่าสามารถให้เลือดได้ไหม ซึ่งเลือดของผมไม่มีปัญหาใดๆ  และตอนนี้เลือดของผมกำลังส่งไปยังร่างกายของนิว 

"นิว โซ่ขอโทษนะ ถ้าโซ่ไม่ตัดสินใจแบบนั้น นิวก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก" ผมหันหน้าไปพูดกับนิวเบาๆ 

"ต่อจากนี้ไปโซ่จะดูแลนิวเหมือนเดิม โซ่จะไม่ปิดกั้นหัวใจตัวเองอีกต่อไป"  น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมา

"เลือดของโซ่ตอนนี้มันจะไปช่วยให้นิวดีขึ้น แต่นิวก็ต้องเข้มแข็งไว้นะ โซ่เต็มใจทำทุกอย่างเพื่อให้นิวกลับมาเป็นเหมือนเดิม โซ่เต็มใจ ฮือๆๆ" ผมเริ่มร้องไห้ แต่ก็ต้องก็บเสียงเอาไว้ เพราะกลัวคนข้างนอกได้ยิน

- END SOO’S PART -

 

หลังจากที่โซ่นั้นอาสาที่จะเป็นคนให้เลือดนิว หมอก็สั่งให้โซ่หยุดให้เลือดเพราะความดันเริ่มต่ำลง จากการพักผ่อนไม่เพียงพอและยังให้เลือดในปริมาณมากเกินไป แต่ดีที่นิวได้รับเลือดในปริมาณที่ร่างกายต้องการพอดี  

"น้องครับ  หมอว่าพอก่อนดีกว่า"  หมอพูดในขณะที่กำลังดึงเข็มออก

"ไม่เป็นไรครับหมอ  ผมไหวครับ"  โซ่พูดเสียงแห้ง

"ไม่ได้ครับน้อง น้องให้เลือดเกินปริมาณที่กำหนดมามากแล้ว เราไม่อนุญาตให้น้องให้เลือดต่อแล้ว"นะครับ 

"แล้วเพื่อนผมจะเอาเลือดที่ไหนละครับ"  โซ่พยายามลุกมองหน้านิว แต่กลับไม่มีแรง

"เพื่อนน้องได้เลือดตามปริมาณที่ร่างกายเขาต้องการแล้วครับ น้องไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวหมอให้พยาบาลพาน้องไปพักแล้วกัน"  จากนั้นพยาบาลก็เข็นเตียงของโซ่เพื่อไปพัก

"เป็นไงบ้างว่ะโซ่ หน้าซีดเชียวมึง"  โอ๊ตเดินมาช่วยพยาบาลเข็นเตียง

"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง กับนิวแล้วความเจ็บที่กูได้รับยังน้อยนิด"  โซ่พูดด้วยน้ำตา

"เห้ย ใจเย็นๆ กูว่าตอนนี้มึงไปพักก่อน เดี๋ยวกูดูแลมึงเอง นอนซะมึงอ่ะ"  

"ขอบใจมากนะโซ่  ถ้าไม่ได้โซ่นิวคงแย่"  แม่ของนิวเดินตามโซ่มาในห้องพัก

"ไม่เป็นไรครับคุณน้า  นิวต้องเป็นแบบนี้เพราะผม แค่นี้มันยังไม่พอด้วยซ้ำที่ผมทำให้นิวเป็นแบบนี้"

"ไม่พอที่ไหน ดูเราซิหน้าซีดเลย คงให้เลือดไปเยอะละซิ  เฮ้อ! โซ่เอ๊ย"  แม่นิวลูบหัวโซ่ด้วยความเป็นห่วง

"หมอบอกว่าผมให้เลือดเกินปริมาณที่กำหนด และความดันผมต่ำเกินกว่าจะให้เลือดต่อครับ"

"โซ่ไม่ฝืนนะดีแล้ว ถ้าโซ่เป็นอะไรไปอีกคน แล้วถ้านิวตื่นขึ้นมา น้าจะบอกนิวยังไง" แม่ของนิวยิ้มอย่างอ่อนโยน

"ขอบคุณครับ ผมระอายใจเหลือเกิน คุณน้าดีกับผมมากแต่ผมกลับทำให้นิวเสียใจ" โซ่เริ่มสะอื้น

"ไม่เป็นไรจ๊ะ อย่าคิดมาก ถือซะว่าโซ่เป็นลูกของน้าอีกคนละกัน  น้าไม่กวนละพักผ่อนซะ"  

"ขอบคุณครับ"

"โอ๊ตจ๊ะ น้าฝากดูโซ่ด้วยนะ ถ้ามีอะไรก็ไปบอกน้าข้างนอกด้วยนะ  น้าไปก่อนละ"  พูดจบแม่ของนิวก็เดินออกจากห้องไป


 

- TBC -

 

Talk With Writer
อันยองฮาเซโย !! ฮ๊าๆๆๆ ขอโทษรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะครับ
ที่หายไปนาน T^T ช่วงนี้ไรเตอร์ไม่ค่อยมีเวลาว่างเท่าไหร่ 
เพราะเป็นช่วงที่ต้องสมัครสอบมหา'ลัยต่างๆ และก็ต้องสมัคร GAT PAT อีก
เฮ้อ!! เยอะไปหมด :"(( เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะครับ
แต่ยังไงแล้ว ไรเตอร์ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่ๆ หวังว่ารีดเดอร์ก็คงจะไม่ทิ้งไรเตอร์เช่นกันนะครับ
.
.
.
ปล. ช่วงวันหยุด เสาร์-อาทิตย์ จะอัพให้หลายตอน เพราะช่วงวันธรรมดา ไม่ค่อยมีเวลา
อย่าลืมติดตามกันด้วยนะครับ ^^ 
หน้าเฟจ https://www.facebook.com/groups/401687626533482/