คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : CHAPTER 12 INNOCENT II 100 %
Chapter 12 innocent jongkey
“ เธอนี่ท่าจะบ้า ”
เสียงของหญิงสาวดังมาแต่ไกลลับ ชายหนุ่มเงยหน้ายิ้มให้กับหล่อนขณะยืน
พิงข้างเสาโรมันสูดอากาศข้างนอกคนเดียวเงียบๆ แม้ว่าสาวเจ้าเสนห์จะส่ง
เสียงโวยวายใส่เขายังไง คิมจงฮยอนก็ยังหน้ายิ้มระรื่นอีกตามเคย
“ เซคยองฉันไม่ได้ขอให้เธอมาด่าฉันน่ะ ”
“ แล้วใครกันล่ะที่บอกว่าฉันเป็นภรรยาของเธอ เราตกลงกันแล้ว ว่าเธอจะ
ไม่พูดอะไรจนกว่าฉันจะเป็นฝ่ายพูดมันเอง ” หญิงสาวแสดงความกรุ่นโกรธ
เพราะคำพูดไม่ยั้งคิดจากปากเพื่อนสนิทของเธอเอง
ชินเซคยอง เธอเป็นเพียงเพื่อนสนิทของเขาสมัยมัธยมต้น ผู้หญิงที่เพียบพร้อม
และรักสนุกอย่างเธอ จู่ๆก็กลายมาเป็นคุณแม่จำเป็นและภรรยาจอมปลอมของ
เพื่อนสนิทชั่วคราว เท่านี้เธอก็คิดจนหัวแทบปั่นจะแย่ ได้เห็นสายตาเขาที่อ้อน
วอนขอร้องเธอ
“ ฉันคิดว่าเธอจะเข้าใจความรู้สึกของฉันซะอีก รูปหัวใจสองดวงในสมุดแคลคูรัส
ของฉัน เธอคงวาดมันเองสินะเซคยอง ”
“ ความรู้สึกช้าจังเลยนะ เก็บมันเอาไว้เป็นความทรงจำเถอะ ”
“ ขอโทษนะ ”
“ รู้ตัวบ้างก็ดี แต่ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ ซอจูฮยอนน่าจะช่วยเธอได้ดีกว่า
ฉันอีกนะ นายก็รู้ ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกอยากจะจริงใจกับใครเลย ”
“ แต่ก็ไม่ใช่กับฉันใช่มั้ยล่ะ”
“ คนหลงตัวเอง .....ผู้หญิงคนนั้นสวยดีนะ เธอร้ายกาจมากที่กล้าทิ้งผู้ชายดีๆ
อย่างเธอ ให้ตายสินี่ฉันคงจะกินเยอะไปหน่อย ไปหาน้ำข้างในดื่มดีกว่า เธอ
จะไปด้วยกันมั้ย “ หญิงสาวเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น พลางชี้นิ้วเข้าไปในงาน
ที่เธอออกจะชอบมันมากกว่าตัวเขาซะอีก
“ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ เธอไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันตามไป” เธอผงกศรีษะ หันหลัง
กลับเข้าไปในงานไม่รอช้า ข้างนอกหอประชุมจึงเหลือเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น
คิมจงฮยอนก้มหน้าตลอดทางระหว่างเดินไปเข้าห้องน้ำทางซ้ายมือ แต่แล้วใคร
คนหนึ่งก็ทำให้เขาหยุดชะงัก มองตามรองเท้าส้นสูงสีเทาประกายระยิบระยับ ไล่
สายตามองเจ้าของร่างอย่างช้าๆ
หญิงสาวได้แต่ทำหน้าตกใจเมื่อเห็นเขา ทว่าก็ปรับสีหน้าไว้ได้ทัน ร่างสูงโปร่ง
จึงกลับจ้องมองเธออยู่นิ่งนาน เสื้อไหมพรมแขนยาวสีขาวและกางเกงขายาว
สีเดียวกัน ทำให้เส้นผมสีน้ำตาลทองนั้นเข้ากันดีกับสร้อยคอคริสตัลที่เธอ
สวมมันอยู่
“ วันนี้คุณแต่งตัวสวยจังเลยนะ ” คิมจงฮยอนเอ่ย จังหวะที่เธอกำลังจะเดินหนี
“คุณคงไม่สบายอยู่ล่ะสิ ”
“...”
“ ช่วงนี้ผมเองก็ยุ่งๆจนไม่มีเวลาพักผ่อนเลย แต่ผมก็ยังคิดถึงคุณและก็อยากจะ…
เจอหน้าคุณด้วย ” ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไป ทันทีที่ได้พบกันครั้งนี้ เขาอยากกอด
และจูบเธอมากเหลือเกิน เธอต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา ผู้หญิงคนนั้นถึงได้แสดง
ความเย็นชาใส่โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
“ ผมมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณตั้งเยอะแยะ แต่ตอนนี้คุณเป็นภรรยาของเชวมินโฮ
ผมจึงไม่มีสิทธิ์พูดอะไรแบบนั้นกับคุณได้อีก ” คิมจงฮยอนไม่ได้ตั้งใจออกมาเจอ
กับเธอ แต่มันยิ่งทำให้เขารู้สึกคลางแคลงใจเสียเหลือเกิน ที่จู่ๆใบหน้าของ
หญิงสาวกับพี่ชายของเธอนั้นกลับซ้อนทับกัน จนเขานึกถึงเรื่องที่พี่ชายเธอบอกกับ
เขาผู้หญิงคนนี้จะกลับมางั้นหรือ เธอเย็นชาใส่เขาขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้หรอกที่
เธอจะกลับมาหาเขา
เลิกคิดเสียเถอะ!! คิมจงฮยอน
ฉันยังหวาดกลัวที่ต้องเผชิญหน้ากับเขาจึงเดินหนีออกมาเข้าห้องน้ำ เขากับ
ผู้หญิงคนนั้นดูเหมาะสมกันดีทีเดียว จู่ๆ ความอิจฉาก็ดันปะปนกับความเสีย
ดายเล็กๆ ทันทีที่ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำได้ไม่เท่าไหร่ เพราะไม่คิดว่าจะได้
เจอ ก็เล่นเอาฉันปรับตัวไม่ถูกมากเลยทีเดียว
“ วันนี้คุณแต่งตัวสวยจังเลยนะ ”
“ คุณคงไม่สบายอยู่ล่ะสิ ”
“ ช่วงนี้ผมเองก็ยุ่งๆจนไม่มีเวลาพักผ่อนเลย แต่ผมก็ยังคิดถึงคุณและก็อยากจะ…
เจอหน้าคุณด้วย ”
“ ผมมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณตั้งเยอะแยะ แต่ตอนนี้คุณเป็นภรรยาของเชวมินโฮ
ผมจึงไม่มีสิทธิ์พูดอะไรแบบนั้นกับคุณได้อีก ”
“ คิดแบบนั้นได้ก็ดีนะ ฉันเองก็รู้สึกโชคดีเหลือเกิน คำพูดของคุณน่ะไม่ได้
ทำให้ฉันรู้สึกอะไรแบบนั้นอีกแล้ว …อย่างมากคุณก็แค่เศษฝุ่นเศษดินสำหรับ
ฉันก็เท่านั้น ” คุณจงฮยอนก้มหน้าลงต่ำ พ่นลมหายใจอย่างหนักหน่วง
เขาไม่รู้หรอกว่าฉันต้องพยายามแค่ไหน หลังจากที่ฉันเอ่ยปากพูดไปแบบนั้นแล้ว
ในเวลานี้อะไรก็มืดหม่นไปหมด คนเลวๆไม่รู้จักพอสุดจะโลภมากพวกนั้น
ที่มีแต่จะจ้องทำร้ายพวกเรา เกี่ยวกับมรดกและทรัพย์สมบัติที่กลัวจะตกเป็น
ของคนอื่น ฉันก็ไม่รู้เรื่องนี้มากนัก ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าจะปกป้องพวกเขา
ได้โดยวิธีไหนแล้วเหมือนกัน
“ ผมว่าเราสองคนมาไกลกันเกินไป จนผมไม่อยากเชื่อว่าคุณจะเปลี่ยนไปได้
ขนาดนี้ มินฮวานก็คงจะรู้สึกเช่นเดียวกัน แต่จะให้ผมเชื่อได้หรือว่าผมไม่มีค่า
พอสำหรับคุณ ในเมื่อตอนนี้คุณยังใส่แหวนแต่งงานของเราบนนิ้วนางอยู่เลย ”
เขาเอ่ยถามชี้นิ้วมายังแหวนแต่งงานบนนิ้วฉันด้วยความสงสัย
“ เครื่องประดับใหม่น่ะ คุณเองก็ทิ้งมันไปแล้วไม่ใช่รึไง จะสำคัญอะไรอีกล่ะ
เมื่อแหวนคู่วงนี้คุณต่างหากที่เป็นคนทิ้งมัน เหมือนกับพวกเราที่ต่างก็จบความ
สัมพันธ์นั้น ” พูดจบฉันก็เดินผ่านหน้าคุณจงฮยอนกลับเข้าไปในงานอีกครั้ง
จังหวะเดียวกัน เทวดาผู้ช่วยชีวิตก็ส่งเสียงเรียกฉันหน้าประตูบานใหญ่ ฉันจึงรีบ
เร่งฝีเท้าของตัวเองเดินออกมาให้ห่าง
เชวมินโฮเดินจูงมือหญิงสาวเอาไว้แน่น หลังจากที่พวกเขาได้รับเกียรติ
ขึ้นกล่าวบนเวที คิมจงฮยอนซึ่งยืนอยู่ข้างๆเวทีคอยเฝ้าจับตามองหญิงสาว
ไม่คลาด ผู้หญิงคนนั้นจะโกหกได้สักแค่ไหนกันเชียว
“ อย่างที่ทุกท่านทราบ กระผมขอเรียนว่าต่อไปนี้ลูกสะใภ้ลูกชายคนรอง
ของผม จะเข้ามาดูแลกิจการร่วมกันกับพวกเราทุกคน เพื่อส่งเสริม
กิจการไวน์ข้าวซองวอนก้าวสู่ระดับสากล กระผมปาร์คยูซอนขอต้อน
รับการกลับมาของลูกชายคนโตของผม และขอแสดงความยินดีกับตำแหน่ง
หัวหน้าฝ่ายผลิต ต่อจากนี้คิมจงฮยอนจะออกมากล่าวอะไรกับทุกท่านสัก
เล็กน้อย ” ทันใดนั้นเสียงปรบมือกลับดังสะท้อนทั่วทั้งหอประชุม
ที่ จู่ๆ คิมจงฮยอนก็ขึ้นมาอยู่เวทีเดียวกันกับคิมคีซุนและเชวมินโฮ
“ สำหรับตำแหน่งใหม่ที่มอบให้กับผม ถึงผมจะไม่ได้กลับไปทำงานเดิม
ผมก็รู้สึกขอบคุณอย่างสูงที่ทุกๆท่านเมตตากรุณาผมอีกครั้ง สี่ปีที่ทำให้
ผมได้รู้ว่า ทำไมไฮยีน่าถึงอยู่ร่วมกันกับสิงโตไม่ได้ ซึ่งนั้นเป็นสิ่งที่คุณตา
ของผมท่านได้สอนเอาไว้เสมอ และที่สำคัญผมคงไม่มีวันได้พบกับ
ชินเซคยอง หากเธอคนนั้นไม่ทิ้งลูกชายของเธอไว้กับผมเพื่อหาชายคนอื่น
ขอบคุณครับ ” ประโยคท้ายสุด สร้างความตื่นตะลึงแก่ผู้ฟังได้เป็นอย่างดี
ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางหญิงสาว ก่อนจะเดินหายลับตาไป
จากเวที
หลังจากคิมจงฮยอนทิ้งระเบิดลูกใหญ่ปริศนาไว้ให้ ขณะนี้ แสงแฟลช
แวววับด้านหน้าเวที ทำให้หญิงสาวรู้สึกลายตาไปหมด หล่อนพยายาม
เกาะแขนเชวมินโฮเอาไว้แน่น หน้าตาซีดผาดจนเหงื่อตก
“ เรื่องการแต่งงานของลูกชายคนโตกับภรรยาคนเก่า ท่านมีส่วนรู้เห็น
หรือเปล่าค่ะ”
“ เรื่องนี้ผมไม่ทราบจริงๆครับ ”
“ คุณคิมคีซุน รู้จักกับท่านประธานคิมซองวอนและก็หลานชายของท่านด้วย
ใช่มั้ยคะเนี่ย ”
“ ดิฉันรู้จักกับท่านประธานคิมซองวอนจริงค่ะ แต่คุณจงฮยอนฉันไม่ได้รู้จัก
เขาเป็นการส่วนตัวเลยค่ะ”
“ เกี่ยวกับพินัยกรรมที่คุณนายคนที่หนึ่งเขียนเอาไว้ ลูกชายคนโตของคุณ
มีสิทธิ์จะได้สืบทอดกิจการของซองวอน พร้อมกับคุณคิมคีซุน หรือเป็นคุณ
มินโฮกันแน่คะ ”
“ คำถามนี้ผมไม่ขอตอบจะดีกว่านะครับ คงต้องขอเวลาพิสูจน์ความสามารถ
ในการบริหารของพวกเขาก่อน และบริษัทที่ผมดูแลอยู่ในฝรั่งเศสผมอาจจะยก
ให้ใครคนหนึ่งก็ได้ ดังนั้นผมจึงไม่ขอพูด ณ ที่นี่จะดีกว่า ”
แม้การสัมภาษณ์สุดเซอร์ไพส์ระยะสั้นจะจบลงไปแล้ว ฉันออกจะชอบบรรยากาศ
แบบนี้เสียด้วยซ้ำ เพราะเสียงเพลงบรรเลงเบาๆที่กำลังเปิดอยู่ในตอนนี้ ทันทีที่เดิน
ลงจากเวทีได้ไม่เท่าไหร่
ทว่าสายตาผู้คนรอบๆตัว เสียงซุบซิบนินทาเหล่านั้น กลับทำให้ฉันอยาก
จะหนีไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด
“ อะไรกัน ผู้หญิงคนนั้นกล้าโกหกเราได้ยังไง นังผู้หญิงเห็นแก่เงิน ”
“ ผู้หญิงคนนั้นแต่งงานกับจงฮยอนไม่ใช่หรือ แล้วทำไมเธอถึงเป็นภรรยา
ของเชวมินโฮไปได้ล่ะเนี่ย ”
“ ที่แท้หล่อนก็หวังจับผู้ชายดีๆไปทั่วนี่เอง ”
“ คิดจะควบทั้งพี่ทั้งน้องล่ะมั้ง จะอะไรซะอีก ” ฉันไม่รู้ว่าเขาเล่าอะไรให้คนอื่น
ฟังไปบ้าง ถึงคุณจงฮยอนจะไม่เอ่ยถึงว่าเป็นใครก็ตาม เท่านี้พวกเพื่อนๆของ
เขาก็สงสัยฉันได้ไม่ยาก คุณลีจุนเข้ามาทักทายตามด้วยคุณชอนดุง ฉันแสร้ง
ทำเป็นไม่เห็น ตัดสินใจเดินออกจากงานเลี้ยง โดยไม่บอกใครล่วงหน้า
โชคดีที่รถแท็กซี่จอดเทียบอยู่ริมฟุตบาท ฉันรีบกระโดดขึ้นไปนั่งบนรถอย่างเร่งรีบ
คุณลุงซึ่งขับมาไกลพอสมควร จึงต้องเหยียบเบรกหลบกะทันหัน เมื่อรถสปอต์สี
น้ำเงินเข้มวาววับ พรวดพราดขับตัดหน้าช่วงจังหวะที่รถเลี้ยวไปทางซ้ายมือ
หน้าผากฉันกระแทกกับเบาะด้านหน้า เพราะรถคันนั้นเข้า
“ ไอ้รถคันนี้มันอยากตายห่ารึไงว่ะ!! ” คุณลุงเสื้อฟ้ากระโดดลงจากรถ ฉันไม่รู้ว่าเกิด
อะไรขึ้น ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ก่อนได้ยินเสียงคุณลุงคนขับตวาดใส่เจ้าของรถคันนั้นเพราะ
โมโหสุดๆ เหตุการณ์ด้านนอกแทบจะสงบศึกลงในทันที ชายร่างสูงสวมชุดสูธเดิน
ดุ่มๆเข้ามาใกล้ และแล้วฝั่งประตูรถด้านซ้ายจึงเปิดออกทันใด
“ ลงมา!!!! ” ไม่สิ.. มันไม่ใช่ความฝันซะหน่อย แล้วฉันก็นึกขึ้นได้เกี่ยวกับเรื่อง
เมื่อไม่นานมานี้
“ คุณลุง... เร็วๆสิคะ ช่วยไปส่งฉันที่อับกูจองทีเถอะค่ะ”
“ ผมบอกให้คุณลงมาจากรถ!! ”
“ คุณลุงยืนอยู่ตรงนั้นทำไมค่ะ ต้องการเท่าไหร่บอกมาเลยค่ะฉันมีเงิน
จ่ายให้มากกว่าที่คุณลุงคิดอีกนะคะ ” ฉันพูดพลางปิดประตูรถใส่
ทว่าคุณจงฮยอนกลับกระชากประตูรถไปอีกหน พร้อมกับฉุดข้อมือฉัน
ลงจากรถท่ามกลางความวุ่นวายที่ซึ่งเกิดขึ้น
เขาจับยัดฉันขึ้นมาบนรถได้สำเร็จ ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังจะพาไปที่ไหน
ตะโกนถาม เขาก็นั่งนิ่งไม่ยอมตอบตั้งหน้าตั้งตาขับรถจนฉันอดรู้สึก
หงุดหงิดระหว่างนั่งรถไปด้วยกันไม่ได้
“ นี่จะขับไปอีกไกลแค่ไหน... ”
“ ...... ”
“มันจะเลยออกจากตัวเมืองอยู่แล้วนะ!! ”
“ ยังไงผมก็ไม่พาคุณไปไกลกว่านี้หรอก อีกอย่างผมไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วที่คุณต้อง
ไปเป็นภรรยาหลอกๆแค่ในนามกับมัน น่าภูมิใจนักหรือไง ”
“ เรื่องนั้นเรื่องนี่มันเกี่ยวกันตรงไหน! คุณนี่มันทุเรศที่สุดเลยนะ!! ฮึ~ ฉันจะภูมิใจ
หรือไม่ ทำไมคุณต้องทำให้มันยุ่งยากสำหรับฉันด้วยล่ะ ได้โปรด~ทิ้งฉันไปหา
ผู้หญิงคนนั้นของคุณซะเถอะ และก็ช่วยจอดรถสักที…ฉันจะลง!!!! ” เพราะการ
แบกรับภาระไว้คนเดียว ฉันถึงได้ระเบิดอารมณ์ใส่เขาเช่นนั้น อยู่ๆความเร็วซึ่งค่อยๆ
ชะลอลงหยุดอยู่กับที่ และคำพูดของเขา ฉันจึงจ้องมองคุณจงฮยอนผ่านม่านน้ำ
ด้วยลมหายใจที่หยุดไปชั่วขณะ
“ คิดว่าผมช่วยอะไรคุณไม่ได้สินะ คุณถึงไม่ยอมบอกอะไรผมเลย! ” ฉันว่าฉันไม่
เคยบอกเรื่องนี้กับใครนอกจาก พี่จองชิน และคุณมินโฮ แล้วนี่เขา..O_O
-ต่อ-
“ คุณจงฮยอน รู้ตัวมั้ยว่าคุณกำลังทำอะไรลงไป… ”
“ รู้!! ผมก็ไม่ได้ ขอให้คุณยกโทษให้ผมไม่ใช่รึไง ”
“ ฉันต้องอับอายขายหน้า เพราะคำพูดไม่รู้จักคิดของคุณนั่นล่ะ มันจะเป็น
ข่าวใหญ่โตสักแค่ไหนคิดบ้างรึเปล่า ใช่!คุณเป็นผู้ชายจะเข้าใจหัวอกผู้หญิง
ได้ยังไงกัน อย่างมากฉันมันก็แค่นังผู้หญิงหน้าด้านชอบ ” พูดไม่ทันจบ คุณ
จงฮยอนกลับดึงฉันเข้าไปกอดพูดงึมงำอะไรบางอย่างเบา ๆ ฉันปฏิเสธสะบัด
ตัวจากเขาในทันที ทว่าอ้อมกอดซึ่งดูเหมือนจะแน่นหนากว่าเดิม จึงปล่อยให้
น้ำตาของตัวเอง เช็ดเข้ากับเสื้อสูธนั้นด้วยความรู้สึกโกรธอยู่ไม่น้อย
“ ตั้งแต่พรุ่งนี้เชคฮยองจะมาอยู่กับเราในฐานะภรรยาของผม ส่วนคุณ
เป็นภรรยาของมินโฮ ข่าวไม่ต้องห่วงนะผมให้ชอนดุงจัดการให้เรียบร้อย
แล้ว รอเห็นข่าวดีๆบนหน้าหนังสือพิมพ์ได้เลย อีกอย่างเรื่องที่ผมพูดบน
เวทีก็มีแต่นักข่าวที่รู้จักกันกับผมทั้งนั้น ” ฉันถึงกับออกอาการพูดไม่
ออกไปชั่วขณะ นี่เขา..คิดจะทำอะไรอีกแล้วรึไงเนี่ย
“ อะไร!! ไม่เห็นจะต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นเลย แค่เล่นละครตบตา
คุณเองก็ถนัดมากไม่ใช่เหรอ ”
“ คุณนี่มันเหลี่ยมเยอะจัดจริงๆนะ ต้องการอะไรกันแน่ ”
“ ถ้ารู้ จะยอมนอนกับผมทุกคืนหรือเปล่าล่ะ ” คำตอบนั้นยิ่งกระตุ้นต่อม
ประสาทตรงปลายเท้าเข้าไปใหญ่จนฉันไม่คิดจะอยากรู้ด้วย พอจะเดา
ได้คราวๆ ไม่รู้ว่าแผนการของเขาจะส่งผลกระทบกับงานของฉันด้วยหรือ
เปล่า แต่สิ่งที่ทำให้ฉันนึกไม่ถึงก็คือ ทำไมแม่เลี้ยงของเขาถึงยอมตกลงรับ
ข้อเสนอง่ายๆแบบนั้น ทั้งๆที่พวกเขาต่อต้านการกลับมาของคุณจงฮยอน
ยิ่งกว่าอะไร ดังนั้นการเซ็นต์สัญญาที่ดินโรงงานนั่น ยังไงฉันก็บอกให้
เขารู้ไม่ได้เด็ดขาด!!
“ กลับดึกสักวันคงไม่เป็นไรหรอก ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าคุณมากับผม
วางใจซะเถอะ ”
“ เรื่องอะไรฉันจะต้องไปกับคุณ! ”
“ ก็เพราะพวกเราจะไปตามหาแหวนวงนั้นด้วยกันยังไง ”
“ ..ตามหางั้นหรือ ถึงยังไงคุณก็หามันไม่เจอหรอกนะ ”
“ ว่าไงนะ!! ”
“ ถ้าหากว่ามันไม่ใช่ของมีค่าที่สามารถเลี้ยงคุณได้เป็นปีๆแล้วล่ะก็ มันไม่
น่าเสียดายไปหน่อยหรือที่คุณจะโยนมันทิ้งไปแบบนั้น ” คุณจงฮยอน
ทำหน้าเลิ่กลัก เบือนหน้าออกไปนอกกระจกรถ แล้วหันกลับมามองฉัน
ท่าทางสงสัยมากกว่าเดิมเสียด้วย
“ นี่ผมเดาไม่ผิดไปหรอกใช่มั้ย ฮึ! คุณเองสินะที่เป็นคนเก็บมันมา ถ้าหาก
ผมต้องการเค้นคำตอบจากปากคุณแล้วล่ะก็นะ คุณก็ห้ามผมไม่ได้หรอก
เพราะว่าตอนนี้..คุณเป็นผู้ต้องหาของผมแล้วน่ะสิ ” เสียงกระซิบนั้น
เล่นเอาฉันขนลุกซูวว์ไปหมด ขณะที่ร่างกายสูงใหญ่ของเขา โน้มตัวเข้าใกล้
มือซ้ายค้ำไว้บนเบาะ ถึงจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่หวั่น
ไหวที่ถูกจ้องซะเมื่อไหร่ล่ะ
“ จะมองฉันอีกนานมั้ย ไม่มีอะไรก็ขับรถกลับเถอะ ”
“ แหวนก็ไม่ต้องไปหาแล้ว คุณจะให้ผมกลับไปตัวเปล่า ไม่ใจร้ายกับผม
ไปหน่อยรึไง ” เพราะคิดว่าจะไม่รอดกับสถานการณ์ในตอนนี้แน่ๆ เมื่อ
ใบหน้าคุณจงฮยอนใกล้เข้ามามาก ฉันถึงกับต้องเอียงศีรษะหลบ
และแล้วเสียงโทรศัพท์ของฉันจึงดังขึ้นคั้นระหว่างเราสองคน
‘ กริ้งงง~กริ้งง~~’ ด้วยเสียงของมันที่กำลังดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันเลยรีบหยิบ
มันออกจากกระเป๋าเตรียมจะกดรับ หากไม่ใช่เบอร์มือถือคุณเชวมินโฮ
แล้วล่ะก็ ไม่เช่นนั้นคงไม่ถูกคว้าไปแบบนั้นแน่
“ อย่าลืมสิว่าตอนนี้คุณอยู่กับผม ” คุณจงฮยอนเปิดลิ้นชัก วางโทรศัพท์
ของฉันเอาไว้ในนั้น แล้วข้อมือเขาก็ฉุดฉันไปยังที่นั่งฝั่งคนขับ
“ นั่งอยู่เฉยๆสิ คุณทำให้ผมไม่ถนัด ”
“ แล้วใครใช้ให้จับฉันมานั่งบนนี่ล่ะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ!! ” ฉันเอ่ย
ระหว่างที่สองมือกำลังกอดรัดฉันไว้ไม่ยอมปล่อย จนกระทั่งเสื้อแขน
ยาวไหมพรมถูกขว้างทิ้งไปบนเบาะหลัง ฉันจึงไม่มีโอกาสได้พูดอะไรอีก
เมื่อริมฝีปากของเขา ยึดพี้นที่จากฉันเป็นการชั่วคราว
“ คุณจงฮยอน~ ที่นี่ไม่ใช่ที่บ้านสักหน่อย พอแค่นี้เถอะนะ” ฉันหอบหายใจ
แรงๆอยู่ครู่หนึ่ง ยกมือเกาะบนแผงอก ซบหน้าลงบนเสื้อเชิ้ตสีดำยับย่น
จากรสจูบของเขาที่ทำเอาฉันหายใจแทบไม่ทันมากมายเลยทีเดียว
“ อะไรกัน แค่จูบก็หมดแรงซะแล้ว ”
“ คนบ้า!! คุณเล่นจูบฉันขนาดนี้ ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ” ฉันว่าพลาง
ยกกำปั้นทุบบนหัวไหล่เขาเต็มๆแรง ที่กล้ากวนประสาทฉันได้เหมือนเดิม
ไม่เคยเปลี่ยน
“ ช่วยไม่ได้….ก็ผมคิดถึงคุณมากนิ ” เขาส่งเสียงหัวเราะเยาะ ก่อนจะจูบ
ฉันอีกครั้งพร้อมกับฝ่ามือที่กอบกุมลงบนหน้าอก ยังดีที่กระจกรถคันนี้เป็น
กระจกทึบแสง เลยไม่สามารถมองเห็นได้จากข้างนอก วินาทีนั้นริมฝีปากเขา
จึงไล้ต่ำลงมาเรื่อยๆ ตามด้วยเรียวลิ้นอุ่นชื้นที่หยุดอยู่ตรงหน้าอกอันเปลือย
เปล่าเนินนานพอสมควร
“ ครั้งนี้…คุณต้อง…ชดเชยให้ผมนะ ” น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นนั้นขณะที่เขา
เงยหน้ามองฉันด้วยดวงตาหวานฉ่ำที่กำลังสื่อความหมายเช่นไร
“ คุณอยากจะให้ฉันช่วยสินะ ” ถึงตอนนี้ร่างกายของฉันว่างเปล่าไม่มีเสื้อผ้า
สักชิ้น เพราะสัมผัสอันวาบหวามกลับทำให้ฉันซึ่งนั่งบนตักใช้มือโอบกอดรอบๆ
คอเขา เช่นเดียวกับอุณหภูมิภายใต้กางเกงสเล็คสีดำรัดรูป หลังจากที่ฉัน
จัดการดึงมันลงมาจนถึงข้อเท้า ส่งผลให้เสียงครางนั้นดังผ่านจากลำคอของเขา
จนปิดไม่มิด
ดวงตาสีเข้มทอดสายตามองรถที่ผ่านไปมาคันแล้วเล่า ด้วยความกังวลว่า
คิมจงฮยอนจะเจอกับเธอหรือไม่ ทำให้เสียงถอนหายใจของเขาผ่อนออกมา
เป็นครั้งคราว จังหวะนั้นสายตาเขาจึงเหลือบเห็นหญิงสาวในชุดราตรีสีน้ำ
เงินเข้ม ก่อนจะเดินไปหาเธอที่กำลังนั่งตรงขั้นบันไดเพียงลำพัง
“ คิมจงฮยอน ฉันคอยเธอจนจะเที่ยงคืนอยู่แล้วนะ อพาร์ทเม้นต์อะไร ฉันไม่รู้
หรอก งั้นก็รีบกลับมาเร็วๆแล้วกัน แค่นี้ก่อนนะ โอ๊ะ!คุณนี่เองยังไม่กลับอีก
รึไงคะ ”
“ ครับ!! พอดีว่า…ผมคอยภรรยาของผมอยู่น่ะแต่ก็ว่าจะกลับอยู่พอดีแล้ว
จงฮยอนล่ะครับ ”
“ พอดีว่าเขาติดธุระที่โรงงานนะค่ะ เขาเลยให้ฉันกลับไปที่อพาร์ทเม้นต์
ของเขาก่อน ”
“ อย่างงั้นหรือครับ”
“ ต่อไปพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไม่รู้จงฮยอนจะกลับไปถึง
หรือยัง ฉันคงต้องขอตัวกลับก่อน ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ “
“ เช่นกันครับ ” ลับหลังหญิงสาวไปแล้ว จู่ๆ เชวมินโฮกลับรู้สึก
ตะขิดตะขวงใจแปลกๆ ผู้หญิงคนนั้นมีความสัมพันธ์แบบไหนกับ
คิมจงฮยอน ในเมื่อหมอนั่นเพิ่งจะบอกเขาไม่นานมานี้ และ
ไม่ทันจะได้เอ่ยถามไปตรงๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ขึ้นรถไปเสียก่อนแล้ว
ปล. กลับมาเเล้วตามคำเรียกร้อง พาร์ทหน้าไรท์เตอร์จะพยายาม
เอาให้จบ ขอบคุณมากๆนะค่ะที่ติดตามกันเสมอมา ^o^
ความคิดเห็น