คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : eleven.
บทที่ 11 ฤาจะเป็นเพียงแค่ฝัน ):
“แฟนต้า”เสียงเรียกจากทางด้านข้าง ทำให้ผมหันกลับไปมอง ในดวงตาของผมปรากฏแววตาสั่นระริกกับภาพตรงหน้า ขอบตาของผมรื้นขึ้นมาด้วยน้ำตา
“เดล”ผมเรียกคนตรงหน้าด้วยเสียงที่สั่นไหว ผมลุกขึ้นนั่งหลังพิงหัวเตียงและเอามือจับหน้าคนตรงหน้าเอาไว้ ผมกลัวว่าภาพตรงหน้าจะหายไปไหน
“ฉันคิดถึงนายจัง”เดลต้าก้มลงมากระซิบที่หูของผม
“เหมือนกัน”ผมคว้าตัวคนตรงหน้ามากอดทันทีที่จบประโยค มันตอบกอดผมเบาๆและลูบหัวผม ผมคิดถึงสัมผัสแผ่วเบาของมัน น้ำตาของผมไหลออกมาจากดวงตาช้าๆ
“ร้องไห้ทำไม”มันผละออกจากผมและเอามือเกลี่ยน้ำตาจากดวงตาผมเบาๆ แสงจันทร์จากทางหน้าต่างกระทบใบหน้าของเดลต้าดวงตาสีเขียวมรกตของมันทอประกายสวยงาม
“กู...คิดว่ามึงจะลืมก็แล้วซะอีก”
“ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ลืมนาย อย่าคิดมากสิ”
“นายเปลี่ยนสีผมนี่”
“อ้อ นี่หน่ะเหรอก็ผู้จัดการเขาบอกให้เปลี่ยนสีซะบ้าง ปกติทำแต่สีดำ”มันเอามือยกปลายผมสีน้ำตาลแดงที่ยาวลงมาแทบจะปรกหน้าของมันขึ้นและพูดพึมพำกับผม
“ทำผมทรงนี้แล้วหล่อดี”
“หล่อจริงเหรอ (:”มันถามพร้อมกับความตกใจของผมผมว่าผมพึมพำเบาๆนะ T[]T จากนั้นก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอามือจับไหล่ทั้งสองข้างของผมเอาไว้
“ไม่จริง -/-.”
“ไม่จริงแล้วหน้าจะแดงทำไม”
“อะ...อากาศมันร้อน”
“แอร์ห้องนายตั้งยี่สิบสองแล้วนะ”
“ดักกันหมดอย่างนี้ก็ไปเลยไป”ผมดันตัวมันออกไปจากเตียงของผมมันทำหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะล้นตัวลงมาทับผมอย่างแรง
“ไม่มีแรงกะทันหัน”
“อย่ามาตอแหล ลุกขึ้น -^-”
“ไม่มีแรงจริงๆ ช่วงนี้งานเยอะมาก ไม่มีเวลาพักเลย”
“นายก็กลับบ้านไปพักสิมาปีนเข้าบ้านคนอื่นเขาดึกๆดื่นๆได้ยังไงกัน”
“ก็คิดถึงนี่”
“...”เหตุผลของมันข้อเดียวทำให้ผมชะงักในทันที คำพูดคำนี้ทำให้ผมลืมทุกวันที่ผมทรมานเพราะคิดถึงมัน
“มุมนี้นายน่ารักจัง”เดลต้าพูดพร้อมกับเอามือไล้ที่แก้มของผม
“บะ...บอกแล้วไงว่าไม่ให้ชมว่าน่ารัก -/-.”
“อืมได้ นายสวยมาก”
“หนักกว่าเดิมอีก เอาแบบหล่อไม่ได้เหรอ –[]-?”
“ไมได้หรอก ก็นายคนนี้น่ารักจริงๆนี่”มันพูดพร้อมกับโน้มหน้าลงมาเอาริมฝีปากแนบกับริมฝีปากของผม ผมเอามือขึ้นโอบต้นคอมันไว้เพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวตัวเองขนาดผมนอนราบยังหมดแรงซะขนาดนี้ถ้าผมยืนอยู่ผมคงต้องละลายไปกับพื้นแน่ๆ
จูบของมันหวานนุ่ม ’เหมือนเดิม’ เหมือนเมื่อก่อนที่มันมักจะจูบผมผมคิดถึงมันจริงๆ ลิ้นอุ่นของมันเกี่ยวกระหวัดลิ้นผมและไล้ลิ้นมาที่แก้ม ริมฝีปากแล้วลงไปที่คอของผม มันดุนลิ้นที่ขอผมขบเม้มจนผมรู้สึกเจ็บ “อ๊ะ”ผมร้องออกมาแต่มันไม่สนง่วนอยู่ที่คอผมซักพักและผละออกมา ผมเกิดอาการหอบและร้อนที่หน้าหลังจากที่เห็นหน้าของมันดวงตาสีเขียวกับรูปหน้าคมเข้ากันกับผมสีน้ำตาลแดงของมันมาก ทำเอาผมใจเต้นอย่างไม่มีสาเหตุ
“นายอย่าทำหน้าแบบนี้ที่ไหนนะ”
“หืม ?”
“หน้าของนายตอนนี้โคตรยั่วเลย”
“หา! -/-”
“นายน่ารักไปแล้ว”มันพูดพร้อมกับก้มลงมาหอมแก้มผม ผมซุกหน้าลงกับหมอนด้วยความอายและดิ้นไปดิ้นมาเบาๆ
“คะ...คืนนี้นายจะนอนนี่ไหม ?”ผมรวบรวมความกล้าส่งเสียงอู้อี้ผ่านหมอนของผมไป
“ห๊ะ ?”
“คืนนี้นายจะนอนที่นี่ไหม”
“อะไรนะไมได้ยินเลย”
“นายนอนกับฉันนะคืนนี้ -////-!!!!”ผมทนไม่ไหวเลยลุกขึ้นจากหมอนและตะโกนใส่หน้ามัน เฮ้ย ! ผมพูดอะไรออกไปวะเมื่อกี้ พอผมคิดได้ผมก็เลยเอามือปิดปากตัวเองแลเอาผ้าห่มคลุมตัวไว้ดับความอาย
“ชวนให้นอนแล้วเอาผ้าห่มคลุมทำไม”
“...นาย”มันทำท่าจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ผมไม่ให้มันพูดเลยทำการกระชากตัวมันลงมาซุกลงที่ผ้าห่มผืนเดียวกับผม
ผมซุกหัวลงกับอกของมัน กลิ่นน้ำหอมของมันตีกันสับสนแปลกๆมันสับสนมันเป็นกลิ่นสองกลิ่น...ลาเวนเดอร์กับวานิลา ทำให้ผมเวียนหัวมากขึ้น
“มึงก็รู้ว่ากูแพ้น้ำหอม”
“กูทำงานก็ต้องใช้เป็นธรรมดา”มันกระชับกอดผมแน่นขึ้นกว่าเก่าเล็กน้อยและจุมพิตที่หน้าผากผมเบาๆ “นายนอนได้แล้วตีสามกว่าแล้วนะ”
“มึงนั่นแหละมากวน กูกำลังนอนหลังสบาย”
“ก็กูคิดถึงถึงมาหา นอนได้แล้วนะครับ”มันพูดพร้อมกับหอมที่แก้มผมเบาๆ ผมรู้สึกว่าความร้อนจากริมฝีปากนั่นแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจมันรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ผมจับมือมันเอาไว้และกระชับแน่น สติหลายๆอย่างเริ่มเลือนหายอาจะเพราะความเหนื่อยล้าหรือกลิ่นน้ำหอมที่มัวเมาผมก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้สติผมค่อยๆหายไปและจมดิ่งสู่ห้วงนิทราในที่สุดแต่สิ่งที่ผมไม่ปล่อยมันไปคือมือของเดลต้า...เพราะผมกลัว....กลัวว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความฝัน...
เดลต้าก้มมองร่างบางที่นอนซบอกเขาอยู่แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาทำร้ายคนที่น่ารักแบบนี้ไปมากแค่ไหนทั้งที่รักมากแต่กลับยอมทำร้ายเขาเพื่ออนาคตตัวเอง เดลต้ามองมือที่กอบกุมมือของเขาอยู่ด้วยสายตาห่วงหา เขาค่อยๆโน้มหน้าลงไปที่แก้มเนียนใสแต่ยังไม่ทันได้สัมผัสความนุ่มเสียงโทรศัพท์ก็ร้องดังขึ้น เขากดรับมันด้วยเสียงขัดใจ
“สวัสดีเดลต้าพูด”
[อยู่ไหน]
“บ้าน”
[บ้านใคร]
“นายไม่ต้องยุ่งได้ไหม”
“อืมมมมม”ร่างบางยืดตัวออกเล็กน้อยเพื่อให้ปรับตัวในท่าที่สบายขึ้น เดลต้ามองไปที่ร่างที่ขดนอนซบอกเขาอยู่ด้วยสวยตาห่วงใย ปลายสายได้ยินเสียงแว่วมาก็เริ่มหงุดหงิด
[แต่นั่นเสียงของ...]
“ฉันจะไปหานายเดี๋ยวนี้ นายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”
[ตะ...]
“เดี๋ยวนี้ ‘ฟาร์อีสต์’ ”เขากดเสียงต่ำลงเพื่อขู่ปลายสาย จนในที่สุดปลายสายก็ถอนหายใจและวางสายไปในที่สุด
เดลต้าลุกขึ้นจากเตียงด้วยความเงียบงันเขาจุมพิตที่หน้าผากมนเบาๆก่อนจะกระซิบเบาๆที่หูของบุคคลที่กำลังหลับใหล
“ฝันดีนะแฟนต้า”
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นผมขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะตบมันดัง ป้าป ไอ้นาฬิกาปลุกเวรเมื่อคืนยิ่งไม่ค่อยได้นอนอยู่ -__- เอ๊ะ! ไมได้นอน ผมง่วงแปลว่าเรื่องเมื่อคืนผมไม่ได้ฝัน ? เดลมาหาผม ? ใช่ไหม เมื่อผมนึกได้ดังนั้นผมก็ลืมตาสะดุ้งขึ้นสุดตัวและกวาดตามองรอบห้อง
ว่างเปล่า ?
ผมฝันไปงั้นเหรอ ที่มันมาหาผมเป็นแค่ความฝันจริงเหรอแต่กลิ่นน้ำหอมนี่มันวานิลา ผมรู้ว่าเดลชอบวานิลาหรือมันจะไปไม่บอกผม ?
ผมหวังว่าจะเป็นมันที่ไปไม่บอกผมอย่างเคยเหมือนตอนที่มันไปจากผม ผมไม่อยากให้เรื่องเมื่อคืนเป็นแค่ความฝัน ผมแตะที่ริมฝีปากเบาๆ มันจูบผมเมื่อคืนนี้จูบเหมือนที่มันเคยให้กับผมผมไม่อยากให้มันเป็นแค่ความฝันเลยเรื่องเมื่อคืนนี้ ):
Cry
17.11.11
เดลต้าผู้ชายคนนี้โผล่มาเเล้วหลายๆคนบอกว่า
ชอบมากผู้ชายคนนี้หน่ะอยากเจอๆ
ไรท์บอกเลยนะค่ะว่าชอบผู้ชายนิสัยเเบบเดลต้านี่เเหละ 555555
ผู้ชายคนนี้ยังมีความลับน่าค้นหามากจริงๆ :)
สำหรับเเฟนคลับยูไฮไฮเวย์โดมินิครอก่อนนะค่ะไรเตอร์บอกให้คำเดี๋ยวว่า
ตัวละครในเรื่องนี้ติดต่อสื่อสารรู้จักกันว่นุวายมาก
P.S อย่าลืมเม้นนะค่ะ :)
ความคิดเห็น