ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : + + Chapter 12 + + [Fixed : แก้คำผิด]
วันที่ 4 ตุลาคม เวลา 17.00 น. ไมอามี่, ฟลอริด้า...
เมื่อมาถึง ยูริก็จัดการหาที่พักในทันที เธอเลือกโรงแรมที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ทำงานของเป้าหมายมากนัก เพื่อจะได้เริ่มการสังเกตพฤติกรรมของเป้าหมายอย่างเงียบๆ
ยูริหยิบกล้องถ่ายรูปของเธอออกจากจากกระเป๋า พร้อมๆ กับที่เดินมาหยุดยืนอยู่ที่ขอบหน้าต่างและปรับกำลังขยายส่องไปยังอาคารฝั่งตรงข้าม
เป้าหมายของเธอในครั้งนี้ยังคงง่วนอยู่กับการทำงานเอกสาร ซึ่งมันก็ดูไม่เห็นต่างจากการทำงานทั่วไปเท่าไรนัก เธอยังคงนั่งมองและเฝ้าสังเกตต่อไปเรื่อยๆ แต่เสียงของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เธอต้องละมือมาทันที
“ยูลจ๋า รับสายของสิก้าหน่อยสิ...”
เสียงเรียกเข้าดังกล่าวทำให้ยูริอดที่จะหัวเราะออกมาเสียมิได้
เธอเอาไปอัดเสียงเล่นไว้ตอนไหนกันนะ…
ยูริรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับทิ้งตัวนอนลงบนเตียงทันที ใบหน้าของเธอยิ้มอย่างมีความสุข
“ว่าไงสิก้า ?”
/ยูลทำอะไรอยู่เหรอ ?/
เสียงใสๆ ของเจสสิก้าถามขึ้น
“เพิ่งจะมาถึงได้ไม่นานเท่าไรน่ะ ตอนนี้กำลังจะจัดของนะ...” ยูริตอบกลับพร้อมกับพลิกตัวขึ้นมานอนคว่ำและกระดิกขาเล่นไปมา
/เหรอ.../
“แล้วตอนนี้สิก้าทำอะไรอยู่เหรอ ?”
ยูริเป็นฝ่ายถามกลับบ้าง
/เดี๋ยวสิก้าต้องไปทำงานต่อน่ะ... ได้เวลาพอดีเลย งั้นสิก้าไปก่อนนะ/
“อะ... อือๆ”
ยูริตอบกลับ ก่อนที่เจสสิก้าจะเป็นฝ่ายวางสายโทรศัพท์ไป
ยูริพลิกตัวกลับมาเป็นนอนหงายอีกครั้ง ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่เธอก็รู้สึกมีความสุขจนหลุดยิ้มออกมาอย่างลืมตัว
ทางด้านของเจสสิก้า...
หลังจากที่กดวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว เธอก็เดินออกมาจากอาคารมุ่งหน้าไปยังโรงจอดรถทันที และเมื่อมากันครบแล้ว ขบวนรถจึงเคลื่อนตัวออกมาจากอาคารและตรงไปยังสถานที่ทำงานในครั้งนี้ทันที ซึ่งนี่จะเป็นครั้งแรก ที่ทาง FBI และ CIA จะได้ร่วมงานกัน
ขบวนรถที่วิ่งมาบนถนนสายหลัก ยังคงตามกันมาอย่างเป็นระเบียบ ก่อนที่จะวิ่งลอดอุโมงค์ไป
“ทาง CIA ติดต่อมาว่าไง ?”
“ตอนนี้ทาง CIA กำลังเร่งตรวจสอบเส้นทาง แล้วก็ได้ขอความร่วมมือจากตำรวจท้องที่ในการปิดล้อมอาคารครับ” นายตำรวจคนนหึ่งรายงานขึ้น
“แล้วผู้ก่อการร้ายครั้งนี้เป็นใคร ?”
เธอถามต่อ
“นาย อิวานคอฟ อิวานโควิช พ่อค้าอาวุธสงครามข้ามชาติ ลักลอบค้าอาวุธสงครามให้กับกลุ่มผู้ก่อการร้ายภายในประเทศ หนึ่งในอาวุธปืนดังกล่าวถูกใช้โดยนาง มากาเรต ดี พอร์ตแมน ครับ…”
เจสสิก้าไม่ได้ตอบอะไร เธอหันมาปรับขนาดชุดเกราะให้เข้ากับตัวของเธอเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับงาน ซึ่งไม่นานนักขบวนรถของทาง FBI ก็มาถึง
“เจ้าหน้าที่เจสสิก้า จองจากฝ่ายสืบสวนสอบสวนคดีพิเศษ FBI”
“เอฟเวอร์ลีน ซอลท์ เจ้าหน้าที่พิเศษฝ่ายรักษาความมั่นคงแห่งชาติ CIA”
หญิงสาวคนนั้นตอบกลับมา
“สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ ?”
“จากที่เราทราบมา นายอิวานคอฟกำลังหลบซ่อนตัวอยู่ในอาคารหลังนี้ ตอนนี้ทางตำรวจท้องถิ่นกำลังส่งลูกทีมเข้าไปสำรวจ…”
ปังง ปังงง ปังงงง !!!
ไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบ เสียงปืนก็ดังขึ้น ทำให้ทั้งเธอและเจสสิก้าต่างก็หันไปดูทางอาคารหลังดังกล่าว
“รายงานสถานการณ์ด้านในด้วย ได้ยินแล้วตอบด้วย !”
/ซ่าาาาาาาา…/
“เป็นไงบ้างคะ ?” เจสสิก้าหันไปถาม
“ขาดการติดต่อไปแล้ว…” เธอพูดอย่างเซ็งๆ ก่อนที่จะหันมาทางเจสสิก้าและพูดขึ้นอีกครั้ง
“เธอรับหน้าที่พาลูกทีมบุกเข้าไปก็แล้วกัน รู้อะไรเพิ่มเติมแล้วแจ้งให้ทราบด้วย”
“รับทราบ !”
เจสสิก้าตอบกลับพร้อมกับเดินมาหากลุ่มลูกทีมของเธอ ก่อนที่จะเริ่มแจกแจงรายละเอียดของแผนการ และเตรียมเข้าสู่ขั้นตอนการปฏิบัติจริง
“เอาล่ะ ไปๆ !!”
เจสสิก้าเดินตามหลังลูกน้องเธอเข้ามายังด้านใน ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่หัวมุมทางแยก เธอใช้สัญญาณมือแบ่งให้ลูกทีมไปยังทิศต่างๆ ก่อนที่จะแยกย้ายกัน
เธอเดินชิดกำแพงมาเรื่อยๆ อย่างระมัดระวัง จนมาหยุดอยู่ที่บันไดทางขึ้นชั้น 2 และลิฟท์ที่อยู่ติดๆ กัน
ลูกทีมที่แยกไปยังทิศต่างๆ ก็กลับมารวมตัวกันตรงจุดที่เธออยู่อีกครั้ง
“ไม่มีอะไรผิดปกติครับ”
“อืม…”
เจสสิก้าใช้สัญญาณมือสั่งลูกทีมของเธออีกครั้ง เพื่อเดินขึ้นไปยังชั้นสองของอาคาร ซึ่งในระหว่างที่เธอกำลังเดินขึ้นมายังชั้นสอง สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่นอนจมกองเลือดอยู่บริเวณจุดพักบันได นั่นยิ่งทำให้เธอต้องระวังตัวมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม
เจสสิก้าค่อยๆ ก้าวขึ้นไปอย่างเงียบๆ และเอาหลังพิงกำแพงเอาไว้เมื่อขึ้นมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย
เธอหยิบปืนกลเบาประจำหน่วยขึ้นประทับบ่าไว้ ก่อนที่จะค่อยๆ ชะโงกหน้าไปดูยังระเบียงทางเดิน ซึ่งเห็นแต่เพียงความว่างเปล่า นอกเหนือจากร่างของเจ้าหน้าที่ตำรวจชุดก่อนหน้าที่เข้ามาเท่านั้น
ลูกทีมที่วิ่งไปประจำที่ตามจุดต่างๆ เพื่อทำการเช็คความเรียบร้อยค่อยๆ ทยอยวิ่งกันไปอย่างเงียบๆ เจสสิก้าที่เดินมาหลังสุดหยุดอยู่ที่ร่างของนายตำรวจคนหนึ่งที่ยังพอมีลมหายใจอ่อนๆ อยู่
“เฮ้! ตรงนี้พบผู้รอดชีวิต 1”
เธอบอกกับลูกทีมข้างๆ และย่อตัวลงตรวจเช็คชีพจร ซึ่งมันเต้นอ่อนลงทุกทีๆ
“เฮ้ ! ยังไหวอยู่รึเปล่า ?”
เจสสิก้าถามเจ้าหน้าที่คนนั้นพร้อมกับใช้มือของเธอตบที่ใบหน้าเบาๆ เป็นการเรียกสติ ซึ่งไม่นานนักเขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
“อดทนไว้… ชั้นจะให้คนนำตัวส่งออกไปรักษาด้านนอก”
พูดจบเธอก็หันไปสั่งงานทันที
“เจ้าหน้าที่จองพูด ตอนนี้กำลังส่งตัวผู้บาดเจ็บออกไปข้างนอก สถานการณ์ตอนนี้ยังคงสงบไม่มีอะไรผิดปกติ”
/รับทราบ…/
เจ้าหน้าที่ของทาง CIA ตอบกลับมา ก่อนที่เจสสิก้าจะทำงานของเธอต่อไป
เจสสิก้าและลูกทีมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องบริเวณชั้นสอง ซึ่งเธอได้ยินเสียงโทรทัศน์ภายในห้องนั้นกำลังเปิดอยู่ จึงอดที่จะสงสัยเสียมิได้ เธอค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปด้านในเบาๆ และเริ่มสำรวจห้องทีละห้อง จนมาหยุดอยู่ที่บริเวณห้องนั่งเล่นที่มีเสียงโทรทัศน์ดังออกไป
แต่สิ่งที่เห็นอยู่ในห้อง ก็มีแต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น
เธอไล่สำรวจห้องแต่ละห้องอย่างละเอียด แต่ก็ไม่พบแม้แต่วี่แววของคนอื่นๆ เลย
เมื่อเธอเดินออกมาจากห้อง เธอจึงเห็นเจ้าหน้าที่ของทาง CIA เริ่มปฏิบัติงานบ้างแล้ว เอฟเวอร์ลีนที่เดินมาทางเจสสิก้าหยุดยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอเท่าไร พร้อมกับพูดขึ้น
“พบอะไรน่าสงสัยบ้างรึเปล่า ?”
“ไม่นี่คะ… จะมีแปลกก็แค่อย่างเดียว ก็คือ ไม่มีวี่แววของคนอาศัยอยู่ที่นี่เลย”
เจสสิก้าตอบกลับไป ซึ่งทำให้เอฟเวอร์ลีนต้องใช้ความคิดอยู่สักพัก ก่อนที่เธอจะนำลูกทีมของเธอขึ้นไปยังชั้นสามต่อไป เจสสิก้ามองออกไปยังนอกหน้าต่าง ซึ่งอาคารที่เธออยู่นี้ มันอยู่ไม่ไกลจากอาคารข้างๆ เท่าไรนัก
เธอเดินมาหยุดอยู่ที่ขอบหน้าต่างที่เปิดอ้าเอาไว้ ก่อนที่จะชะโงกออกไปยังด้านนอก
มุมที่เธออยู่นี้ถือว่าเป็นมุมบอดของทางตำรวจ เพราะต้นไม้สูงที่ขึ้นมาบังเอาไว้ทำให้ไม่สามารถมองเห็นได้ อีกทั้งยังมีบันไดหนีไฟอยู่ที่ตึกข้างๆ ซึ่งตรงกับหน้าต่างที่เธออยู่พอดีด้วย
“แยกย้ายกันออกสำรวจ… อเล็กซ์ นายพาพวกอีก 5 คนไปสำรวจทางด้านนั้น ส่วนที่เหลือตามชั้นนมา”
“รับทราบครับ !”
เมื่อสิ้นสุดคำสั่ง ทาง FBI จึงได้แบ่งทีมกันอีกครั้งและแยกย้ายกันออกไป เจสสิก้าหยุดยืนอยู่ที่กระจกตรงหน้า ก่อนที่เธอจะสั่งให้ลูกน้องที่อยู่ข้างๆ นั้นกระโดดข้ามไปก่อน เพื่อจะได้เป็นการตรวจความเรียบร้อยไปด้วยในตัว
ตุบบบ !!
เมื่อข้ามไปถึงลูกน้องคนนั้นก็ทำการสำรวจด้านในอยู่สักพัก เมื่อมั่นใจแล้วจึงให้สัญญาณกับคนอื่นๆ ต่อ
“เคลียร์ !!”
เมื่อข้ามมาถึงตึกข้างๆ แล้ว เจสสิก้าจึงเปิดประตูเดินนำเข้าไปด้านในทันที
เจสสิก้าเดินตามระเบียงทางเดินมาเรื่อยๆ จนมาถึงบริเวณหัวมุม ซึ่งมีทางแยกแบ่งไป 2 ทาง เธอจึงแยกย้ายกับลูกทีม อีก 3 เพื่อความเร็วในการสำรวจ
“เป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ไหม ?”
เสียงบทสนทนาที่ดังขึ้นจากด้านหน้าทำให้เจสสิก้าต้องชะงักกึก และแอบฟัง
“ป่านนี้พวกตำรวจหน้าโง่คงไม่รู้หรอกว่าเราอยู่ที่นี่ ตอนนี้คงจะขึ้นไปชั้น 3 แล้วมั๊ง”
ชายอีกคนหนึ่งพูด
เจสสิก้าสั่งให้ลูกน้องข้างตัวใช้อุปกรณ์ที่นำติดตัวมาด้วย กล้องที่ใช้สำหรับการสอดแนมถูกงัดออกมาใช้ ซึ่งกล้องตัวนี้ลักษณะจะเป็นกล้องตัวเล็ก คล้ายๆ กับสายไฟสามารถบังคับได้ และที่สำคัญคือ มันสะดวกต่อการแอบดูนั่นเอง
ชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งกำลังยืนวางแผนกันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไรนัก ซึ่งทางเจสสิก้านั้นก็ได้แต่เพียงแอบดูอยู่เงียบๆ เท่านั้น
“แล้วระเบิดที่เตรียมไว้ล่ะ ?”
ชายที่คาดว่าเป็นหัวโจกถามขึ้น
“ทันทีที่ประตูห้องนั้นเปิด ทั้งตำรวจและตัวกระกันที่อยู่ในห้องก็ตูมเองแหล่ะ ฮะๆ”
ชายอีกคนพูดขึ้นและหัวเราะ
ระเบิดงั้นเหรอ…
เจสสิก้านึกในใจ และยังคงแอบฟังต่อไปอย่างเงียบๆ
“นอกจากนั้น… ก็ยังมีเซอร์ไพรซ์เล็กๆ น้อยๆ ให้กับทางนั้นด้วย ถือซะว่า… เป็นของขวัญก็แล้วกัน ฮะๆๆ”
ทันทีที่นึกขึ้นได้ เจสสิก้าก็สั่งให้ลูกน้องของเธอออกโจมตีในทันที เพื่อเธอจะได้มีเวลาในการแจ้งเตือนทางหน่วยของ CIA ที่กำลังขึ้นไปบริเวณชั้น 3
ขอให้ทันทีเถอะ…
ปังง ปังงง ปังงงง !!!
เสียงปืนที่ยิงกระหน่ำกันทำให้เจสสิก้าต้องปลีกตัวออกมา พร้อมกับวิทยุไปหาเอฟเวอร์ลีนทันที
“นี่เจ้าหน้าที่จอง เรียกเจ้าหน้าที่เอฟเวอร์ลีนได้ยินแล้วตอบด้วย !!”
/เจ้าหน้าที่เอฟเวอร์ลีน กำลังพูด…/ เธอตอบกลับมา
“ตอนนี้ทาง FBI กำลังปะทะกับกลุ่มผู้ก่อการร้ายที่ตึกข้างๆ พวกมันแอบใช้จุดบอดบริเวณชั้น 2 หนีมา ส่วนชั้น 3 ที่นั่นมีกับดักระเบิดวางเอาไว้ อย่าเพิ่งรีบเปิดประตู เพราะไม่รู้ห้องไหน”
เจสสิก้าตอบกลับไป
/รับทราบ…/
เธอเงียบไปสักพัก ราวกับกำลังหาทางรับมือกับปัญหา ก่อนที่จะพูดขึ้นอีกครั้ง
/ตอนนี้ทาง CIA กำลังขึ้นไปสำรวจด้านบน ขอบคุณสำหรับข้อมูลล่ะ แล้วก็… อย่าให้เจ้าพวกนั้นมันหนีรอดไปได้เด็ดขาด เดี๋ยวจะรีบตามไปสมทบ/
“รับทราบ !”
เจสสิก้าตอบกลับ ก่อนที่เธอจะชักปืนเตรียมพร้อม
ปังง ปังงง ปังงงง !!!
ปังง ปังงง !!!
เสียงปืนยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พร้อมๆ กับที่ทาง FBI ค่อยๆ เขยิบเข้าไปทีละนิดๆ
“หลบ !!”
เจสสิก้าพูดพร้อมกับนำระเบิดแก๊สปาเข้าไปทางกลุ่มของผู้ก่อการร้าย พร้อมกับที่พวกเธอนำหน้ากากลงมาสวมเอาไว้ เจสสิก้าหันไปสั่งลูกน้องด้วยสัญญาณมืออีกครั้ง ก่อนที่พวกเธอจะเริ่มบุกต่อ
ฟู่ววววว !!
กลุ่มแก๊สที่ออกมาทำให้เหล่าผู้ก่อการร้ายต้องพากันวิ่งหลบออกไป
เจสสิก้าวิ่งนำลูกทีมของเธอตามไปติดๆ จนเห็นหลังของชายคนหนึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไรนัก
ปังง !!
กระสุนหนึ่งนัดถูกยิงใส่ที่ขาจนชายคนนั้นทรุดลงกับพื้นและร้องโอดครวญ
“อ๊ากกกกก !!”
ปังง ปังงง ปังงงง !!!
ชายคนนั้นหันมายิงตอบโต้จนพวกเธอต้องหลบเข้าหาที่กำบัง พร้อมๆ กับที่พยายามฝืนลุกขึ้นวิ่งตามเพื่อนๆ ต่อไปอีกครั้ง
ปังง !!
กระสุนปืนอีกหนึ่งนัดถูกยิงซ้ำเข้าที่บริเวณเดิมจนต้องทรุดลงไปอีกครั้ง
เจสสิก้ารีบวิ่งเข้าไปหาชายคนนั้นพร้อมกับเตะปืนที่อยู่ในมือทิ้งจนมันกระเด็นออกไปไกลพอสมควร
“จัดการตรงนี้ต่อที ที่เหลือตามมา !”
“ครับ !!”
ทางด้านของ CIA…
หลังจากที่ได้รับคำเตือนจากทาง FBI แล้ว เธอจึงเรียกลูกทีมมาและเริ่มวิเคราะห์อีกครั้ง ถึงความเป็นไปได้ว่าระเบิดนั้นจะอยู่ที่ห้องไหน
“เอากล้องสอดแนมออกมาใช้ที…” เอฟเวอร์ลีนหันไปขอจากหน่วย SWAT ที่ตามเธอเข้ามาด้วย
กล้องที่ค่อยๆ สอดเข้าไปในห้องผ่านช่องว่างเล็กๆ ใต้ประตูทำให้สามารถเห็นสิ่งต่างๆ ที่อยู่ภายในห้องได้
“ไม่ใช่ห้องนี้…”
เอฟเวอร์ลีนพูดพร้อมกับสั่งให้เก็บกล้องเสีย เพื่อจะนำไปใช้สำหรับห้องอื่นๆ ต่อไป
“ตรวจสอบระเบียงด้านนอก ดูว่ามันเชื่อมต่อกันไหม ?”
เธอหันไปสั่งลูกทีมอีกคนหนึ่ง ก่อนที่จะทำการสำรวจห้องอื่นๆ ดู จนในที่สุด พวกเธอก็มาถึงห้องสุดท้าย
“เหลือห้องนี้เพียงห้องเดียวแหล่ะครับ…”
“ใช้กล้องสอดแนมสำรวจด้านใน แล้วรายงานผลด้วย” พูดจบเธอก็หันไปหาลูกน้องอีกคนหนึ่ง
“เส้นทางเป็นยังไงบ้าง ?”
“ตรวจสอบแล้วระเบียงด้านนอกนั้นเชื่อมต่อกันหมดครับ !”
“อืม… แล้วทางนี้ด้านในมีอะไรบ้างล่ะ ?”
“พบระเบิด TNT ติดตั้งไว้กับฝาผนัง ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ระเบิดก็จะทำงานทันทีครับ”
นายตำรวจคนนั้นพูดขึ้น
“ถ้างั้นเราเปลี่ยนไปทางระเบียงแทน แล้วให้ทีมงานกู้ระเบิดขึ้นมาจัดการด้วย”
เอฟเวอร์ลีนสั่งงานไปยังลูกน้อง ก่อนที่เธอจะเปิดประตูห้องข้างๆ เข้าไปและหยุดยืนอยู่ที่หน้าต่าง และมองออกไปยังระเบียงด้านนอก ซึ่งมันก็กว้างพอสมควร
พาออกมาทีละคนคงจะไม่เป็นปัญหานะ…
เธอนึกในใจสักพัก ก่อนที่จะหยิบวิทยุสื่อสารออกมาและติดต่อไปยังทีมงาน FBI
“นี่เจ้าหน้าที่เอฟเวอร์ลีน เรียกเจ้าหน้าที่จอง ได้ยินแล้วตอบด้วย…”
/เจ้าหน้าที่จองได้ยินแล้ว เปลี่ยน…/ เจสสิก้าอบกลับมา
เสียงปืนนั้นยังคงดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย
“สถานการณ์ตรงนั้นเป็นยังไงบ้าง ?”
/ตอนนี้ผู้ร้ายกำลังพยายามที่จะหลบหนี ตอนนี้จับได้แล้ว 1 คน…/ เธอตอบกลับมา
“รับทราบ ขอสถานที่ด้วย…”
/ชั้น 1 อาคารข้างๆ ตอนนี้ผู้ก่อการร้ายกำลังจะหนีออกไปแล้ว…/
ได้ยินดังนั้น เอฟเวอร์ลีนจึงเดินมาหยุดอยู่ที่ระเบียงด้านนอก พร้อมกับมองไปยังอาคารข้างๆ ซึ่งระยะทางนั้นก็ไม่ได้ห่างไกลเท่าไรนัก
เป็นไงเป็นกัน !!
เธอคิดในใจ ก่อนที่จะถอยจนหลังติดกำแพงพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ และผ่อนออก
“ฮึบ !!”
เธอตัดสินใจกระโดดข้ามไปยังอาคารฝั่งตรงข้าม ก่อนที่จะลงพื้นด้วยการม้วนหน้าเพื่อลดแรงกระแทก
“ช่วยตัวประกันเสร็จ แล้วตามมาสมทบด้วย !”
เธอหันไปพูดกับลูกน้องที่กำลังพยายามช่วยเหลือตัวประกันอยู่ ก่อนที่จะวิทยุติดต่อไปยังเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ทำการปิดล้อมอาคารอยู่ด้านนอก
“ขอให้เจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ด้านนอก ทำการปิดล้อมอาคารข้างๆ ด่วน อย่าให้คนร้ายหนีออกไปได้ ทั้งประตูหน้าและหลัง ปิดล้อมเอาไว้ให้หมด !!”
/รับทราบ !/
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตอบกลับมา ก่อนที่จะหันไปสั่งเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ให้ไปประจำตำแหน่ง
เอฟเวอร์ลีนหันกลับไปมองอาคารที่เธอเพิ่งจะกระโดดข้ามมา ซึ่งตอนนี้ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังทยอยช่วยตัวประกันออกมาแล้ว ซึ่งดูเหมือนทุกอย่างกำลังไปได้สวย แต่ขณะที่กำลังช่วยตัวประกันคนหนึ่งออกมา สิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น
พิ้งงง…
เสียงที่เหมือนกับชิ้นส่วนของเศษเหล็กกระทบกับพื้นทำให้นายตำรวจคนหนึ่งเหลือบไปมอง เศษเหล็กเล็กๆ ที่หลุดกระเด็นออกมาทำให้นายตำรวจคนนั้นหันไปมองตัวประกันข้างๆ ตัว
ระเบิดถอดสลักที่ถูกผูกไว้จำนวน 3 ลูกกำลังกลิ้งหล่นลงพื้นอย่างช้าๆ
กึกกกก
.
.
.
“บัดซบ !!”
ตูมมมมมม !!!!
เสียงระเบิดที่ดังขึ้นอย่างสนั่นหวั่นไหวทำให้เอฟเวอร์ลีนต้องหันกลับไปมองอีกครั้ง เธอยืนค้างอยู่กับที่เป็นเวลานานพอสมควร ความรู้สึกเหมือนกับโดนหมัดตรงสวนเข้าอย่างจังจนทำอะไรไม่ถูก
ภาพของเหล่าบรรดาลูกน้องที่เพิ่งจะได้คุยกันอยู่เมื่อสักครู่ผุดขึ้นมาในหัวจนเต็มไปหมด
ขาที่ตั้งใจจะก้าวตามไปสมทบกับเหล่า FBI จึงต้องชะงัก และกลับพุ่งไปในทิศทางเดิมอีกครั้ง
กลับไปยังทิศที่เธอข้ามมา…
“Oh my gosh !”
เธออุทานออกมาทันทีที่เห็นสภาพห้องที่เละไม่เป็นชิ้นดี ทั้งชิ้นเนื้อและเศษส่วนต่างๆ กระจัดกระจายจนทั่วทุกทิศ กลิ่นคาวเลือดรุนแรงจนชวนอ๊วกทำให้เธอรู้สึกขยาด
เอฟเวอร์ลีนรีบออกมาจากบริเวณห้องเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ทันที
“โอยยย…”
เสียงโอดครวญที่ดังขึ้นข้างๆ ทำให้เธอหันไปมองอย่างช้าๆ
“Oh my gosh…”
เธออุทานออกมาอีกครั้งและรีบวิ่งเข้าไปหาเจ้าหน้าที่คนนั้นทันที ขาข้างขวาที่จะขาดแหล่ไม่ขาดแหล่ช่างเป็นภาพที่สะเทือนใจของเธอยิ่งนัก
“อดทนไว้ เข้าใจไหม อดทนไว้ !!”
“นี่เจ้าหน้าที่เอฟเวอร์ลีน ขอหน่วยพยาบาลฉุกเฉินด่วน มีเจ้าหน้าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจำนวน 1 คนที่ชั้น 3 ขอย้ำ มีเจ้าหน้าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสที่ชั้น 3”
เธอพูดผ่านวิทยุสื่อสาร พร้อมกับกุมมือเจ้าหน้าที่คนนั้นเอาไว้ เพื่อเป็นการให้กำลังใจ เอฟเวอร์ลีนเหลือบไปเห็นเศษผ้าผืนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลออกไปเท่าไรนัก เธอจึงตัดสินใจวิ่งไปหยิบมันมาทันที ก่อนที่จะนำมาพันรอบๆ ขาของชายคนนั้นเพื่อเป็นการห้ามเลือด
“โอ๊ยย !!”
“รู้ว่าเจ็บ แต่อดทนเอาไว้สิ เป็นลูกผู้ชายไม่ใช่เหรอ !?”
ทันทีที่ได้ยินเอฟเวอร์ลีนพูดแบบนั้น สีหน้าของเขาก็กลับมาดูเข้มแข็งขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
“ดี !”
เธอกล่าวชม ก่อนที่จะเดินไปสำรวจหาผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ ต่อไป
ครึ่กกๆ
.
.
.
เสียงของเพดานที่เหมือนกับจะถล่มลงมาทำให้เอฟเวอร์ลีนต้องรีบถอยออกมายังด้านนอก ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่รถกระเช้านั้นส่งคนขึ้นมารับตัวพอดิบพอดี
ครืนนน…
แรงระเบิดอย่างรุนแรงทำให้เกิดรอยร้าวไปยังส่วนต่างๆ ของตัวอาคาร ทำให้สมดุลที่เคยมีนั้นเสียไป เอฟเวอร์ลีนที่อยู่บนกระเช้านั้นกับเจ้าหน้าที่อีก 2 คนมองดูตัวอาคารที่ค่อยๆ ถล่มลงไปอย่างช้าๆ
ขอโทษนะ ทุกคน…
/หัวหน้าครับ ตอนนี้มีรถต้องสงสัยพยายามขับฝ่าวงล้อมของตำรวจเข้ามาครับ !/
ได้ยินดังนั้นเอฟเวอร์ลีนจึงหันไปมองยังถนนทางด้านหลังของเธอทันทีขณะที่กระเช้าค่อยๆ ลดระดับต่ำลง ซึ่งรถคันดังกล่าวนั้นก็กำลังขับฝ่าเข้ามาจริงๆ
“หยุดรถคันนั้นเอาไว้ให้ได้ !”
เธอตะโกนสั่ง ก่อนที่จะเห็นชายคนนั้นนั้นเปิดประตูและกระโดดลงจากรถ ปล่อยให้รถคันนั้นพุ่งเข้าใส่กลุ่มของตำรวจ แต่สิ่งที่ตามมาไม่ใช่แค่นั้น ทันทีที่รถพุ่งเข้าชนกับบังเกอร์ของตำรวจ ชายคนขับก็ตัดสินใจกดสวิตทันที
ตูมมมมมมมมมมม !!!
“อ๊ากกกก !!”
เสียงระเบิดที่ดังขึ้นอีกครั้งทำให้เจ้าหน้าที่ตำรวจได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก เอฟเวอร์ลีนที่ลงมาจากกระเช้าแล้ว เธอรีบวิ่งตามชายหนุ่มคนนั้นไปทันที
เธอวิ่งตามเข้าไปในตรอกเล็กๆ และเห็นชายคนนั้นวิ่งอยู่ไหมไกลเท่าไรนัก
ปังง ปังงง !!!
กระสุน 2 นัดถูกยิงเข้าใส่ที่ขาพับของชายคนดังกล่าวอย่างแม่นยำจนเสียหลักล้มลงไปนอนกับพื้น เธอตรงเข้าไปพร้อมกับใช้ขาอันเรียวงามของเธอเตะซ้ำเข้าที่กลางลำตัวอีกครั้ง
พลั่คคค !!
“อ่อคค !”
เอฟเวอร์ลีนอาศัยความรวดเร็วของเธอในการรวบตัวคนร้ายเอาไว้ พร้อมกับกดตัวของชายคนนั้นลงกับพื้น เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาทำให้เธอนึกว่าเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ตามหลังเธอมา เธอจึงพูดขึ้นโดยที่ไม่ทันได้หันไปมอง
“ขอกุญแจมือที…”
แกร๊ก…
เสียงขึ้นลำของปืนที่ดังขึ้น อีกทั้งความรู้สึกที่เหมือนกับโดนจ่ออยู่ในระยะประชิด ทำให้เธอไม่สามารถขยับได้เลย
“อย่าขยับนะ !”
เสียงของชายคนนั้นดังขึ้น
“นายนั่นแหล่ะอย่าขยับ…”
เสียงของหญิงสาวอีกคนหนึ่งดังขึ้น
“อั่คคคค !!”
เธอใช้สันปืนนั้นหวดเข้าที่ท้ายทอยของชายคนนั้นอย่างแรงจนทำให้ชายคนนั้นทรุดลงไปนอนกับพื้น
“ระวังหน่อยสิเอฟ…” เธอหันมาพูดกับเอฟเวอร์ลีน
“ขอบคุณนะมิลล่า… ถ้าไม่ได้เธอนี่ชั้นคงจะแย่…”
เอฟเวอร์ลีนหันมากล่าวขอบคุณมิลล่าเพื่อนสาวของเธอ
“เอ้านี่ ! กุญแจ”
มิลล่าพูดขึ้นพร้อกับโยนมันมาให้เพื่อนสาว ซึ่งเธอก็รับมันไปและจัดการล็อคแขนชายคนนั้นเอาไว้ทันที
“เราไปช่วยทาง FBI กันต่อเถอะ !”
“อือ…”
มิลล่าตอบกลับก่อนที่จะวิ่งตามหลังเพื่อนสาวไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น