คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ความจริงใต้แสงจันทร์(-_-)
เซเวอรัสพื้นตัวขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยกำลังใจ หลังจากที่เฟรยามาเยี่ยม ลิลี่ก็เริ่มได้รับอนุญาตและแวะมาหาเด็กหนุ่มในวันหนึ่ง ตอนแรกๆ เซเวอรัสก้มหน้า ไม่กล้ามองเธอตรงๆ ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาไม่ขาดสายเมื่อถูกลิลี่โอบกอด
"ผมขอโทษ........ ผมมันแย่มาก..........ไม่สมควรให้อภัยเลย........ ผมพูดแบบนั้นกับคุณได้ยังไง"
"เจ้าบ้า.......... นายนี่มันไม่เอาไหนเลย.......... ถ้าชั้นจะเกลียดนายเพราะเรื่องงี่เง่าพรรค์นี้ เราคงไม่คบกันมาตั้ง 5 ปีหรอก" ลิลี่พูดอย่างดูถูกทั้งๆ ที่ในหัวใจตรงกันข้าม เธอสงสารเซเวอรัสจับใจ
นานมากแล้วที่เธอคิดว่าเธอรู้จักเค้า จนกระทั้งวันนั้น วันที่เธอพบว่าอีกฝ่ายซ่อนอะไรมากมายไว้ภายใต้ใบหน้าที่พยายามอย่างยิ่งที่จะ 'ยิ้ม' แม้จะเป็นรอยยิ้มที่ฝืนเต็มที..........แต่ เธอก็ยังอยากจะปกป้องมันเอาไว้........... เธอรักเค้า........... รักเค้ามากเหลือเกิน............
เซเวอรัสร่ำไห้ให้กับความอ่อนแอของตนเอง ตอนนี้เด็กหนุ่มเริ่มสำนึกแล้วว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่ห่วยแตกมากขนาดไหน ทั้งๆ ที่ลิลี่เป็นผู้หญิง แต่...... อ้อมกอดของเธอกลับมั่นคงและแนบแน่นจนเค้าอยากจะร้องไห้ให้สุดเสียง เธอมั่นคงมาก.............
แต่เค้ากลับลังเล..........ทั้งๆ ที่เป็นผู้ชายแท้ๆ
ใช่..........ไม่ว่าเจมส์ พอตเตอร์จะเก่งกาจขนาดไหน........... ไม่ว่าแสงอาทิตย์จะเจิดจ้าเพียงได เค้าก็จะต้องรักษาดวงจันทร์ให้อยู่กับเค้าให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
..........เพราะถ้าทำให้อีกฝ่ายหลุดมือไป เค้าคงไม่มีวันให้อภัยตัวเอง...
***********************************
วิธีการการที่จะเอาไอ้พวกสารเลวนั่นออกจากโรงเรียนได้ ก็ต้องจับให้มันได้คาหนังคาเขาว่าพวกนั้นมีความผิดจริง แต่จะทำไงล่ะ............?
วูบหนึ่ง.........เซเวอรัสนึกถึงสีหน้าอ่อนโยนของรีมัส ลูปิน......... แต่ร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงสะบัดหัว ไล่ความคิดนั่นออกไป รีมัส สูปินไม่ใช่คนที่ดีขนาดนั้นหรอก หมอนั่นอาจจะดูเป็นคนดี แต่ก็ชอบก่อกวนและชอบดูถูกคนอื่นเหมือนไอ้เวรตะลัยสองคนนั่นน่ะแหละ หลักฐานมีอยู่ชัดๆ ก็คือเวลาที่แบล็กกับพอตเตอร์รังแกชาวบ้านไง หมอนั่นจะนั่งเฉย ไม่ห้ามเพื่อนๆ เลยแม้แต่ครั้งเดียว
..........แต่จะว่าไปแล้ว พูดถึงลูปินนี่......... เซเวอรัสสะดุดบางสิ่งในหัว ลูปินหายไปไหนทุกเดือน ทำไมต้องมีบาดแผลกลับมาด้วยเสมอ ทำไมถึงต้องเป็นวันพระจันทร์....................?
........ไม่น่า!?! ถ้าเป็นจริงทำไมดัมเบิลดอร์ถึงให้เค้ามาเรียนล่ะ........เพราะถ้าเป็นมันก็อันตรายมากนะ เค้าอาจจะทำร้ายใครก็ได้ เพราะฉะนั้นประเด็นนี้น่าจะตัดไปได้เลย............
แต่ความคิดในหัวของเด็กหนุ่มก็ต้องปั่นป่วน เมื่อเสียงบางอย่างรบกวนเค้า เซเวอรัสรีบแกล้งทำเป็นนอนหลับ เค้าเห็นรีมัสอยู่ที่ประตูและกำลังเดินมาหาเค้า มือที่ค่อนข้างผอมเอื้อมมาลูบหัวเซเวอรัสช้าๆ และแผ่วเบา เสียงพูดที่อ่อนโยนลอดผ่านริมฝีปาก
"ขอโทษนะสเนป....... เพื่อนๆ ของชั้นคงทำให้นายเจ็บปวดและทรมานมาก แต่ชั้นกลับไม่เคยช่วยเหลืออะไร ได้แต่นั่งเงียบๆ เท่านั้นเอง แต่ถ้าเป็นไปได้..............ชั้นอยากจะ"
"ลูปิน" มาดามพรอมฟรีย์เรียก ทำให้รีมัสเงยหน้าขึ้นจากเซเวอรัสที่แกล้งหลับ "พระจันทร์จะขึ้นแล้วนะ"
รีมัสพยักหน้าแล้วตามออกไปโดยไม่พูดอะไร จวบจนหายลับไปแล้ว แขนผอมๆ ของเซเวอรัสจึงยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง คำพูดของเด็กหนุ่มบ้านกริฟฟินดอร์และอุ้งมืออันอบอุ่นทำให้เค้าใจอ่อน ไม่อยากจะใช้เรื่องของรีมัส ลูปินมาเป็นประโยชน์แก่ตัวอีก
ทะว่า..........ระหว่างที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ นั่นเอง เซเวอรัสก็เห็นชัดว่าคนที่เค้าคิดถึงเมื่อกี้นี้ไปไหนทุกเดือน และนั่นราวกับเป็นยาชูกำลังชั่วคราวที่ทำให้เด็กหนุ่มผอมกะหร่องที่ แม้แต่ลุกจากเตียงยังไม่ไหว ลากสังขารไปที่หน้าต่าง
..........ลูปินลอดเข้าไปในโพรงใต้ต้นวิลโลว์จอมหวด................?
"อยากรู้มากล่ะสิว่ารีมัสไปทำอะไรที่นั้น"
เสียงที่เริ่มห้าวของซีเรียสทำให้เด็กหนุ่มผมเป็นมันเยิ้มรีบถอยออกไปจากหน้าต่างอย่างระวังตัว แต่กลับกลายเป็นเสียหลักล้มลงกับพื้น ซีเรียสหัวเราะพลางเดินเข้ามาอุ้มเซเวอรัสที่โวยวายไม่เป็นภาษา ขึ้นไปนอนบนเตียง
"ถ้านายหาไม้ยาวๆ ไปแหย่ตาไม้ นายก็จะตามไปได้"
เจ้ากระต่ายหัวเมือกนิ่งสนิทเหมือนได้ยินเสียงฝีเท้านักล่า ซีเรียสพูดต่อไป "ไม่ดีเรอะ....ชั้นอุส่าห์เปิดเผยความลับของเราให้นายรู้ เป็นการไถ่โทษที่ทำให้นายคิดจะฆ่าตัวตาย"
เซเวอรัสเหวี่ยงหมัดเข้าใส่หน้าหล่อๆ ของคู่อริ ซึ่งหลบทันและคว้ามือเล็กๆ ไว้ ดวงหน้ามีรอยยิ้มเย้ยหยัน มือทั้งสองของซีเรียส แบล็กรวบอีกฝ่าย กดลงกับที่นอนได้อย่างง่ายดาย ดวงตาสีเทาฉายความเจ้าเล่ห์จนเซเวอรัสขนลุกเกลียว
"แต่............นายคงไม่มีปัญญาออกไปพิสูจน์หรอกว่าชั้นจริงใจหรือเปล่า แค่ดิ้นให้หลุดยังไปมีปัญญาเลยนี่"
****************************************
พระจันทร์จวนจะขึ้นเต็มแก่แล้ว สิ่งที่ซีเรียส แบล็กพูดนั้นอาจจะเป็นแผนร้ายก็ได้ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะสนใจ..........แต่........ ถ้ามันวางแผนร้ายไว้จริงนี่น่าจะเป็นโอกาสดีที่จะซ้อนแผนกลับไม่ใช่เหรอ.....?
ความจริง เซเวอรัสไม่อยากให้รีมัส ลูปินโดนไปด้วยเลย แต่เมื่อมองไปทางตู้ยาเค้าก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงความทุกทรมานที่พวกตัวกวนทำกับเค้า คิดถึงรอยยิ้มเหยียดหยามที่ได้เห็นจากแบล็ก ทุกสิ่งโถมเข้าหาตัวเค้าราวกับน้ำที่ทะลักจากเขื่อนที่พังทลาย รู้ตัวอีกทีเซเวอรัสก็ดื่มน้ำยาเสริมกำลังและถูกความบ้าบิ่นเข้าครอบงำ
ท่ามกลางท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมด้วยเมฆ เท้าเล็กๆ ที่เปลือยเปล่าค่อยๆ ขยับเข้าต้นวิลโลว์จอมหวด หลังจากที่หาไม้ยาวๆ มาแหย่ตามันได้สำเร็จ ร่างบอบบางลอดเข้าไปในอุโมงค์ มือเล็กๆ เรียวๆ ค่อยๆ คลำหาทางไปในความมืด พยายามที่สุดที่จะไม่ส่งเสียง
***********************************
เสียงหัวเราะดังลั่นท่ามกลางความมืด เจมส์ที่เดินมาสมทบกับเพื่อนทั้ง 2 อดไม่ได้ที่จะตั้งคำถาม ในขณะที่ซีเรียสยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"ตกลง........ นายอุ้มสเนปจริงๆ นะ"
"รู้ด้วยเรอะ..........." ซีเรียสว่า "จริงสิ ชั้นคงพูดดังมากแหงๆ ขนาดนายยังได้ยิน นายน่าจะได้เห็นหมอนั่นตอนที่ถูกชั้นกดลงกับเตียงว่ะ ยังก่ะผู้หญิงที่กำลังจะถูกปล้ำเลย"
เจมส์หน้าแดงระเรืองโดยฉับพลัน เมื่อ 3 เดือนก่อนเค้ากับสเนปกลิ้งตกบันไดลงด้วยกันและเค้าเกือบจูบกับหมอนั้น แต่โชคดีที่มันมืด ซีเรียสเลยมองไม่เห็น ได้แต่พลามต่อไปอย่างไม่หยุดปาก
"เห็นเจ้านั่นมันแอบดูรีมัสที่หน้าต่าง ก็เลยบอกวิธีที่จะทำให้ตามไป"
เจมส์หันกลับมาทันที ดวงตาสีน้ำตาลฉายแววตระหนก ซีเรียสยิ้ม "ถ้าหมอนั้นตามไปก็ดี จะได้เลิกยุ่งเรื่องชาวบ้าน ไม่แน่นะ ป่านนี้อาจจะจับไข้หัวโกร๋นวิ่งป่าราบออกมาแล้วก็ได้"
เจมส์เผ่นออกจากซีเรียสทันทีแล้วตรงไปยังห้องพยาบาล ทิ้งให้ซีเรียสและปีเตอร์ยืนมองอย่างตกใจ เด็กหนุ่มผมดำยุ่งๆ ผลักบานประตูเข้าห้องพยาบาลอย่างแรงโดนในใจหวังจะได้ยินเสียงแหกปากด่าเป็นชุดของเซเวอรัส สเนป
ทะว่า................. สิ่งที่ตอบกลับมา กลับมีแค่ความว่างเปล่า
"ไม่นะ..................." เจมส์กระซิบ หน้าซีดราวกับซากศพ
เซเวอรัสพบว่าตนมาโผ่ที่บ้านร้างแห่งหนึ่ง ดวงตาสีดำสนิทราวกับอวกาศมองหาคนที่เค้าคิดว่าน่าจะอยู่ พักหนึ่งก็ตัดสินใจก้าวขึ้นบันได เด็กหนุ่มได้ยินเสียงอะไรบางอย่างคล้ายเสียงคำรามของสัตว์ร้าย ความหวาดกลัวจับเข้าทุกขมขน แต่แล้วก็ตัดสินใจผลักบานประตูช้าๆ
........รีมัส ลูปิน กำลังกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่า..............!?!?
ร่างบางสั่นตั้งแต่หัวจรดเท้า .....วิ่งสิ.........วิ่งหนีไป.....เด็กหนุ่มบอกกับตัวเองแต่กลับก้าวขาไม่ออกเลยแม้แต่ข้างเดียว มิหนำซ้ำ ที่เลวร้ายที่สุด เค้ารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นลม
**********************
TBC.
ความคิดเห็น