คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 13
เช้าวันรุ่งขึ้นเด็กชายได้เดินลงไปยังห้องรับประทานอาหารอย่างช้าๆจนเด็กชายเดินมาถึงก็ได้เห็นหญิงสาวผู้มีเรือนผมสีเทา
ดวงตาสีเขียวกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารคนเดียวโดยที่มีเซฟยืนอยู่ข้างหลัง
เด็กชายที่เห็นนั้นก็
“อรุณสวัสดิ์คุณเมย์”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับกุมหัวให้กับเธอไปที่นึ่งแล้วเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับหญิงสาว
เด็กชายมองไปรอบๆอย่างสงสัย
“เช่นกันจ้า
เซนเมื่อวานพี่น่าจะอยู่จะได้เจอเซนเร็วๆแท้ๆ”
“ไม่เป็นไรเหรอครับคุณเมย์
แล้วพวกคริสโตเฟอร์ไปไหนเหรอครับ”
“พวกคริสจังเหรอ..เห็นว่าไปคุยธุระกับลูกค้านะ”
เมย์กล่าวออกมาพร้อมกับยิ้มให้กับเด็กชายนั้นจึงทำให้เด็กชายพยักหน้าตอบกับไปให้โดยสายตาจ้องไปยังเซฟที่ตอนนี้ยิ้มออกมาให้
“จริงสิเซน
โรงเรียนที่เธอไปเรียนเป็นไงบ้าง มีเพื่อนบ้างไหม พี่เป็นห่วงนายมากๆนะ”
“ทีละคำถามครับคุณเมย์”
เด็กชายที่ตอนแรกมองไปยังเซฟพอได้ยินคำถามของเมย์ก็หันมาทันทีและดูเหมือนว่าเธอจะเป็นห่วงเด็กชายจริงๆเพราะสีหน้าของเมย์มีแต่ความกังวล
“เรียนที่นั้นก็ดีครับ
ส่วนเพื่อนได้คนนึ่งเป็นคนที่เรียกว่ายังไงดี ถึงจะตื่นสาย กินจุ
ทำการบ้านช้าแต่ก็คงเป็นเพื่อนที่ดีมั่งครับ”
“ฮ่าๆๆๆ
พี่อยากเห็นเพื่อนของเซนจังเลย”
“ไว้วันไหนที่คุณเมย์สุขภาพแข็งแรงพอที่จะไปลอนดอนผมจะแนะนำเขาให้นะครับ”
เด็กชายกล่าวออกมาเพราะคนตรงหน้าถึงจะเป็นแฟนของคริสแต่ร่างกายของเธอนั้นเรียกว่าย่ำแย่แบบสุดๆเมย์เธอเป็นโรคแทรกซ้อนหลายโรคทั้งโรคทางเดินหายใจ
โรคหัวใจและมะเร็งในสมอง การที่เธอยังมีชีวิตอยู่นั้นเป็นเรื่องที่สุดยอดมากแล้ว
เด็กชายกับเมย์นั่งกินอาหารและคุยกันอย่างยาวนานพอทั้งเมย์และเด็กชายกินเสร็จแล้วนั้นเมย์ก็เดินเข้ามากอด
“ทำไหมเซนถึงไม่มาอยู่ที่นี้ทุกปิดเทมอเลยละ”
“ผมไม่อยากเป็นภาระให้กับคุณครับ”
“ไม่เป็นภาระเหรอเซน
พี่เป็นห่วงนะตอนที่ได้ยินว่าเธอโดนญาติจับตัวไปพี่ก็เป็นห่วงเธอมากเลยนะ”
“ขอโทษครับ
แต่ที่นั้นมีสุสานครอบครัวผมอยู่ การที่ผมมาที่นี้คุณก็รู้ว่าเพราะอะไร คุณเมย์”
เด็กชายกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเป็นอย่างมากสายตาที่ไว้ใช้ฆ่าคนนั้นเป็นประกายจนดูน่าหลงไหล
“พี่รู้ เซน”
เมย์กล่าวออกมาพร้อมกับมองไปยังหน้าของเด็กชายที่เธอคิดว่าเป็นน้องชายที่เธอเป็นห่วงเป็นใย
เธอไม่อยากเห็นเด็กชายตรงหน้ามีแต่ความแค้นและในสมองมีแต่เรื่องแก้แค้นอย่างเดียว ชีวิตในวัยนี้ควรเล่นสนุกกับเพื่อนๆ
เธออยากให้เด็กชายได้รับรู้และเธอก็เป็นห่วงความปลอดภัยของเด็กชายตรงหน้าด้วย
“งั้นพี่ไปดีกว่า นายเซฟดูเซนด้วย”
“ครับนายหญิง”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับกุมหัวให้กับเมย์หลังจากที่เมย์เดินออกมาไปจากห้องรับประทานอาหารเด็กชายก็ลุกออกจากเก้าอี้
“นายเห็นอะไรในตัวของเธอละ น็อค”
“หึ นายอยากรู้ไปทำไม”
เด็กชายกล่าวออกมพร้อมกับเดินออกไปจากห้องรับประทานอาหารทันทีโดยที่มีเซฟตามหลังมาอย่างติด
ทั้งสองเดินลงไปชั้นใต้ดินที่เป็นคุกที่มืดสนิท
“คนๆนี้เหรอที่มีส่วนรู้เห็นนะ”
“ก็เป็นคนที่หาสาบสูญไปตอนที่เกิดอุบัติเหตุครอบครัวของนายนิ”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปยังเด็กชายที่มองไปที่อีกฝ่ายด้วยสายตาเครียดแค้นและต้องการที่จะฆ่าคนแถวนี้
“เธอ...คือ..เซน..เหรอ”
“ไม่คิดว่าจะเป็นคุณนะครับ อาเวล”
“เป็น..เธอ.จริงๆ.ด้วย”
“ผมเองครับ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่อีกฝ่ายด้วยสายตาที่แสแสร้งขึ้นมาเพื่อให้อีกฝ่ายได้เห็น
“ช่วย..พา..อา.ออก.ไป..ที”
“หึ ผมพาไปออกไปแน่ครับ
แต่...ช่วยบอกเรื่องราวเมื่อ 6 ปีก่อนได้ไหมครับ อาเวลว่าเกิดอะไรขึ้น”
“อา..ไม่รู้..”
เวลกล่าวออกมาพร้อมกับทำสายตาอ้อนวอนนั้นทำให้เด็กชายเห็นแล้วอารมณ์เสียกลับคนตรงหน้าที่มาโกหกตนเอง
“เหรอครับ อาเวล...คริสโตเฟอร์จับคนผิดมาสินะ”
เด็กชายกล่าวออกมานั้นทำให้เวลที่ได้ยินที่เด็กชายพูดออกมานั้นยิ้มร่าออกมาด้วยสีหน้าดีใจแต่
“ไม่มีท่าละนะ
อาเวลยังไงคุณก็รู้ว่าเรื่องอุบัติเหตุเมื่อ 6 ปีก่อนนะ”
“อา.ไม่รู้จริงๆเธอก็รู้ว่าตอนนั้นอาไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ..”
“น็อค นายอยากได้ข้อมูลอะไรอีกไหม”
เซฟที่พูดขัดเวลด้วยสีหน้าที่แปลดประหลาดรอยยิ้มที่เหมือนกับยาพิษถูกส่งมาให้กับเวลดวงตาของเซฟและเด็กชายจ้องมาด้วยกัน
“นายอยากจะพูดอะไรละ เซฟ”
“เอเรีย เวล เซไฟล์ แต่งงานกับโนอา
อลิซ เมรี่อา ตอนนี้มีลูกอยู่ 1 คน เป็นเด็กผู้หญิงที่ตอนนี้อายุแค่ 4 ปี
ชื่อว่าเมรี่ แบล็ก เซไฟล์”
“อาเวลมีลูกสาวด้วยเหรอ..หึ น่าสนใจ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับหันไปเอาแส้ออกมานั้นทำให้เวลตัวสั่นเป็นจ้าวเข้าด้วยความกลัวเพราะไม่รู้ว่าเด็กชายตรงหน้าจะทำอะไรต่อ
“อาเวล บอกผมมาดีกว่านะว่าเมื่อ 6 ปี
ก่อนเกิดอะไรขึ้น”
“มันเป็น..อุบัติ..เหตุ..เธอ..ก็รู้.”
“อยากคิดว่าฉันโง่!!!ไอขยะ!!!”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับฟาดแส้ลงที่ตัวของเวลอย่างแรงไม่พอยังฟาดซ้ำๆแบบไม่หยุดเพราะดูจากสีหน้าแล้วเวลคงไม่มีทางบอก
“หึ
อุบัติเหตุเหรอ งี่เง่า แล้วทำไม่วันนั้นแกไอขยะถึงย้ายบ้านละ!!!!”
“หรือไม่ใช่เพราะว่าแผนไว้อยู่แล้วละ”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้มและสายตาที่จ้องไปที่เวลด้วยความสมเพชที่โดนเด็กที่อายุกำลังขึ้นสิบสองทรมาณอยู่
“อา..”
“ทำเป็นเงียบ
เป็นแค่ขยะ..แท้ๆ.. แต่เรามาเล่นสนุกกันดีกว่า ถ้าแกไม่บอกก็ไม่เป็นไร”
“เธอจะปล่อย..อา..ใช่ไหม”
“หึ
ถ้าแกชนะนะ เกมส์นั้นแสนง่าย เซฟ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเซฟเดินเข้ามาหาเด็กชายพร้อมกับเข็มฉีดยาที่ข้างในเป็นน้ำสีเขียวออกแลดูน่ากลัว
“นี้
น็อค”
“ค.คือ..อะไร..”
“ไม่ต้องกลัวไปเหรอ
มันก็แค่ยาเสพติดเท่านั้น..แต่แค่ถ้าติดยาตัวนี้ไปแล้ว..มันจะXXXXเท่านั้น”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับหยิบมาจากมือของเซฟด้วยสีหน้าโรคจิตแบบสุดๆยิ่งเดินเข้าไปใกล้เวลเท่าไรเวลก็ยิ่งพยายามหาทางหนีเท่านั้นแต่เด็กชายก็ใช้ทางแตะไปที่ท้องของเวลอย่างแรงจนทำให้เวลจุกจากนั้นก็ฉีดมันลงไปที่ต้นของ
“ผมจะรอดูนะว่าจะทนกับยาตัวนี้ไหม”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับฟาดแส้ลงไปอีกหลายทีกลิ่นของเลือดฟุ้งเต็มห้องขังที่ตอนนี้ขังเวลไว้อยู่โดยที่เด็กชายไม่ลืมที่จะกล่าวก่อนออกมา
“ทนให้ได้
1 เดือนละ อาเวล หึหึหึหึ”
เด็กชายเดินกลับมาที่ห้องโดยที่ให้เซฟกลับไปทำงานของตัวเองสายตาของเด็กชายมองไปที่ท้องฟ้ายามเย็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดอยู่เต็มห้อง
สายตาของเด็กชายมีแต่ความแค้นและไม่นานมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเด็กชายเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือและจดหมายโดนที่ไม่ลืมตราประทับรูปตัว
E ไม่นานก็เกิดไฟจนหายไป
“สวัสดียามเย็น
คุณชาย”
“เช่นกันครับ
คุณผู้ส่งสาร”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่อีกฝ่ายด้วยสายตาที่ไม่น่าไว้ใจแต่เด็กชายก็เปิดลิ้นชักพร้อมกับโยนของบางอย่างให้
“คุณชายนี้คือ..”
“ถึงจะเป็นของธรรมดาแต่ให้ในฐานะคนรู้จัก”
“คุณชายดูเปลี่ยนไปนะ
ปีหนึ่งคงเจออะไรมาสินะ”
“หึ
ถ้ามีโอกาสสนใจที่จะให้ความช่วยเหลือฉันหรือป่าวละ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่อีกฝ่ายอย่างไม่สนใจแต่ดูแล้วอีกฝ่ายก็คงรู้จึงพาเด็กชายมาที่คาเฟ่ทันทีโดยมีคนอยู่ก่อนแล้วสองคนคือเทียร่าและคาร่า
“คงต้องดูก่อนนะครับ”
เด็กชายได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาพร้อมกับกำลังเดินขึ้นชั้นสองแต่ก็ถูกทักโดยเทียร่าแต่เด็กชายไม่สนใจแล้วกล่าวพึมพำว่า
“รำคาญ”
และดูเหมือนว่าเทียร่าจะรู้แต่เด็กชายไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นเพราะเด็กชายที่มาที่นี้ก็เพราะสิเดียวคือหนังสือที่เกี่ยวกับคาถามืดเท่านั้นแต่ไม่นานก็มีคนมาอีกคนนั้นคือมิเกลแต่เด็กชายกำลังหาหนังสือจนได้ในสิ่งที่ต้องการเด็กชายก็ออกมาจากคาเฟ่ไป
ความคิดเห็น