ศัตรูที่รัก เฮอร์ไมโอนี่ + มัลฟอย

ลำดับตอนที่ #13 : แผนการ

ตอนที่ 13  แผนการ

เฮอร์ไมโอนี่นอนร้องไห้จนหลับไป  เมื่อตื่นมาก็พบว่าแฮร์รี่นั่งเฝ้าเธออยู่ข้าง ๆ ( ส่วนรอนกำลังง่วนกับการทานพายฟักทองที่จะว่าจะเอามาฝากเธอ )

“รอน!”  แฮร์รี่เตือน  รอนสะดุ้งจนพายฟักทองติดคอ  เขารีบสิ่งหาน้ำมากินตามก่อนที่เขาจะหายใจไม่ออก ( ก็กินน้ำในเหยือกของเฮอร์ไมโอนี่อีกนั่นแหละ )

“เอออื่นแอ้วเอ๋อ (เธอตื่นแล้วเหรอ)” รอนพูดไม่เป็นศัพท์

“พวกเราเอาขนมมาฝากเธอน่ะ  แต่ว่า”  แฮร์รี่มองไปทางรอนส่วนรอนนั้นทำหน้าเจื่อน  ๆ

“ขอบใจนะ  แต่ฉันยังไม่หิวหรอก  เธอกินไปก็ได้รอน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเนือย ๆ เหมือนคนไม่มีวิญญาณ

“จริงเหรอ  งั้นฉันไม่เกรงใจนะ”  และแล้วรอนก็ก้มหน้าก้มตาจัดการกับพายที่เหลือ

“ทำไมตาเธอแดง ๆ ล่ะเฮอร์ไมโอนี่”  แฮร์รี่ถาม  จ้องมองไปในตาเธอ

“ฉันคงไปขยี้มันน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่โกหก

“เกรนเจอร์ตื่นแล้วใช่มั้ย”  มาดามพรอมฟรีย์เดินมาพร้อมขวดยา  ซึ่งตอนนั้นเฮอร์ไมโอนี่อยากจะหลับต่อซะจริง ๆ

“ดื่มนี่ซะ  เธอต้องอยู่นี่ต่ออีกคืนนึงนะเกรนเจอร์  พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ”  มาดามพรอมฟรีย์พูดอย่างรวดเร็วพลางส่งยาใส่มือเธอแล้วเดินไปโดยที่ไม่สังเกตุเลยว่าเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเหมือนมีซากตัวเคลบี้อยู่ตรงหน้า

“กินซะเถอะเฮอร์ไมโอนี่  จะได้หายไว ๆ ”  แฮร์รี่พูดพลางส่งสายตาเป็นห่วงให้เธอ ( ส่วนรอนกำลังกลืนพายชิ้นสุดท้าย  และกระดกน้ำฟักทองล้างคออยู่ )  

เฮอร์ไมโอนี่รีบกินยาเข้าไปและกลืนมันอย่างรวดเร็ว  จากนั้นเธอก็กระชากเหยือกน้ำจากมือรอนไปและดื่มมันไปเกือบหมด  ราวกับในปากของเธอกำลังมีไฟลุกอยู่

“อี๋” เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าราวกับเธอเพิ่งกลืนซากคางคกเน่า ๆ ลงไปในปาก  สีหน้าของเธอทำให้แฮร์รี่นึกถึงนำยาสรรพรสที่พวกเขากินตอนอยู่ปี  2

“ต่อไปไม่ว่าจะป่วยหนักแค่ไหน  ฉันจะไม่ยอมมาห้องพยาบาลเด็ดขาด  หากต้องกินไอ้นี่” เฮอร์ไมโอนี่บ่นทำหน้าสยอง  

“เออ  แล้วพวกเธอโดนแองเจลิน่าเค้าว่าหรือเปล่าล่ะ  ที่ไปสายน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามทั้ง ๆ ที่เธอก็น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว

“ก็โดนสวดซะยับน่ะสิ”  รอนตอบแทนเมื่อเขาจัดการกับพายหมดแล้ว

“ใช่  เขาบอกว่าเราต้องซ้อมเพิ่ม”  แฮร์รี่บ่นหน่าย ๆ

“วันละ 4 ชั่วโมง  อย่างต่ำ!”  รอนเสริม

“ถ้าเป็นวันหยุด  ก็ซ้อมจนกว่าเธอจะพอใจ”  แฮร์รี่พูดต่อ

“นี่เขาจะให้เราซ้อมจนตายคาไม้กวาดหรือไงเนี่ย  แล้วฉันจะเอาเวลาที่ไหนไปทำการบ้าน  กับอ่านหนังสือสอบล่ะ”  รอนบ่นอุบ  เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองเขาด้วยสายตารู้ทัน   เธอเลิกคิ้วทำหน้าแบบนายเนี่ยนะจะอ่านหนังสือ

“เธอก็จัดเวลาซี่รอน  ถ้าเธอทำอย่างนั้นฉันว่าเธอน่าจะมีเวลาเหลือพอให้อ่านหนังสือบ้างนะ” เฮอร์ไมโอนี่แนะนำ

“ถ้าพวกเรามีนาฬิกาวิเศษเหมือนอย่างที่เธอเคยมีก็ดีสินะ”  แฮร์รี่พูดถึงนาฬิกาที่เฮอร์ไมโอนี่เคยใช้ย้อนเวลาเพื่อที่จะไปเรียนวิชาต่าง ๆ ที่มีเวลาเรียนตรงกันได้ตอนปี 3

“ความจริงพวกเธอควรเพิ่งตัวเองมากกว่าคิดพึ่งของวิเศษนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดมองหน้าเขาทั้งสอง

“อีกอย่างของพวกนี้มันไม่จำเป็นต้องให้ผลดีเสมอไปนี่” เฮอร์ไมโอนี่นึกถึงเรื่องมัลฟอยขึ้นมาทันที  ถ้าเธอย้อนเวลาได้จริง ๆ เธอจะต้องการแก้ไขสิ่งที่ผ่านไปแล้วหรือเปล่านะ

“แฮร์รี่  ฉันว่าเรากลับกันเถอะ  พวกเรายังมีการบ้านอีกตั้งเป็นกองนะที่ยังไม่ได้ทำน่ะ”  รอนพูด

“ก็ได้รอน”  “งั้นพวกเรากลับก่อนนะ  พรุ่งนี้จะมารับ  ราตรีสวัสดิ์นะ”  แฮร์รี่พูด

“ราตรีสวัสดิ์  เฮอร์ไมโอนี่”  รอนกล่าว

“ราตรีสวัสดิ์  แฮร์รี่  รอน”



ณ ห้องนั่งเล่นรวมบ้านสลิธีริน  มัลฟอยกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาหนานุ่มส่วนแครบและกอยล์กำลังใช้น้ำมันวิเศษนวดมือขวาของพวกเขาอยู่  เนื่องจากพวกเขาใช้มันปั่นรายงานวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์จนเสร็จ

หลังจากที่มัลฟอยกลับมาจากห้องพยาบาล  เขาพยายามทำตัวเป็นปกติที่สุด  ( ถึงแม้ในใจจะปั่นป่วนก็เถอะ )  แต่ถึงว่าเขาจะปิดบังยังไง  แครบและกอยล์ก็ยังสังเกตุเห็นความผิดปกติของเขาอยู่ดีนั่นแหละ

“นายว่ามัลฟอยแปลกไปไหม”  กอยล์ถามแครบที่กำลังปิดจุกขวดน้ำมันวิเศษอยู่

“ฉันก็ว่างั้นแหละ  แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม”  แครบกระซิบกลัวมัลฟอยได้ยินว่าทั้งสองกำลังนินทาเขาอยู่  แต่แล้วสิ่งที่แครบกำลังคิดอยู่ก็เป็นจริง

“เพ็ตติพิคัส  โททาลัส” มัลฟอยสาปกอยล์ให้ตัวแข็งทื่อจนเขาล้มตึงไปนอนอยู่ที่พื้นห้องนั่งเล่นรวม

“ฉันล่ะเกลียดคนสู่รู้ที่สุด”  มัลฟอยพูดอย่างรำคาญชี้ไม้กายสิทธิ์มาทางแครบ  “ตาแกแล้ว!!!”

มัลฟอยสาปเขาด้วยคาถาจี้เส้น  แครบล้มลงไปหัวเราะตัวงออยู่บนพื้นข้าง ๆ กอยล์

“ไม่ใช่  ฮ่าๆๆๆๆๆๆ  มัล..ฟอย  ฮ่าๆๆๆๆ  ฉันมี  ฮ่าๆๆ  เอิ๊กๆๆ  เรื่อง  อ๊ากๆๆๆๆ  ยัยเกรน  ก๊ากๆๆๆๆ  เจอร์มา  ฮ่าๆๆๆๆ  บอกนาย  ก๊ากๆๆๆๆ”

“อะไรนะ”  มัลฟอยหูผึ่งเพียงแค่ได้ยินคำว่าเกรนเจอร์  เขารีบร่ายคาถาแก้คำสาปให้ทั้งสองทันที

“ไหนพวกแกลองว่ามาซิ ”  มัลฟอยกล่าวเสียงเข้ม

ทั้งสองลุกขึ้นจากพื้น  แครบหยิบบางจากกระเป๋าของเขาให้มัลฟอยดู

มันเป็นรูปถ่าย  รูปที่แฮร์รี่อุ้มเฮอร์ไมโอนี่ไปที่ห้องพยาบาลเมื่อเช้า  

“พวกแกไปได้ไอ้นี่มายังไง”  มัลฟอยคำราม  ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

“ก็เอามาจากไอ้เจ้า คอลิน  คริฟวีย์  ไอ้เด็กกรินฟินดอร์ปี 4 ที่มันชอบถือกล้องเดินตามพอตเตอร์เมื่อก่อนไง”  แครบพูดเขาพยายามที่จะไม่ทำให้มัลฟอยโกรธอีก

“เราเห็นว่านายพลาดชอตเด็ดเมื่อเช้า  พอรู้ว่าไอ้เจ้านั่นถ่ายรูปไว้เราก็เลยเอามาให้นายดูไง” กอยล์เสริม  หวังว่ามัลฟอยจะพอใจ  แต่ผลมันกลับกลายเป็นตรงข้าม  

ตอนนี้หน้าซีดเซียวของมัลฟอยเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดขึ้นมา  เขาขยำรูปนั้นคามือพร้อมกับมองแครบและกอยล์ด้วยแววตาที่ทำให้สองคนนั้นขนลุก

“ใครสั่งพวกแกหา  ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”  มัลฟอยเขวี้ยงกระดาษทิ้งในมือทิ้งตะโกนลั่นห้องนั่งเล่นรวม  จนคนทั้งห้องถึงกับสะดุ้งพร้อมกัน

“ฉันคิดว่านายจะอยากดู”  แครบตอบละล่ำละลักมองมัลฟอยที่ดูเหมือนนกฟินิกซ์ที่กำลังจะตาย

( ก็มีไฟลุกท่วมตัวไง )

“ฉันเกลียดพวกมัน  โดยเฉพาะไอ้เจ้าพอตเตอร์”  มัลฟอยคำรามทิ้งตัวลงบนเก้าอี้  แต่แววตาสีซีดของเขาบัดนี้มันกำลังลุกเป็นไฟ

“งั้นเราก็หาเรื่องแกล้งมันซิ”  กอยล์ตอบหวาด ๆ ในใจเขาภาวนาให้มัลฟอยอารมณ์ดีขึ้นเร็ว ๆ

“แล้วพวกแกคิดว่าจะทำยังไงดีล่ะ  สมองกลวงโบ๋อย่างพวกแกเนี่ยนะจะคิดแผนการดี ๆ ได้”  มัลฟอยพูดรอดไรฟันออกมา  ถ้าขนาดถึงกับมีคนถ่ายรูปเอาไว้  ก็แสดงว่าต้องมีคนเห็นแฮร์รี่อุ้มเฮอร์ไมโอนี่เยอะเลยน่ะสิ  ยิ่งคิดถึงตรงนี้มัลฟอยยิ่งแค้นใจ  จนอยากจะจับแฮร์รี่หักคอเสียเดี๋ยวนี้เลย

“แต่แปลกนะไอ้เจ้าพอตเตอร์มันเป็นแฟนกับยายเกรนเจอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ  ไม่เห็นรู้เลย”  กอยล์พูด

“นั่นสิ  ตอนที่มันอุ้มยายเลือดสีโคลนนั่นมาน่ะ  คนเค้าฮือฮากันใหญ่เลยว่าคบกันเมื่อไหร่” แครบเสริม

“ฉันไม่มีเวลาฟังพวกแกพูดเรื่องไร้สาระหรอกนะ”  มัลฟอยโกรธจนลมออกหูเดินปึงปังขึ้นหอนอนไป

”นายว่าหมู่นี้มัลฟอยเป็นอะไรรึเปล่า  อารมณ์แปรปรวนอยู่เรื่อย”  แครบพูดขึ้นมาอีกครั้งหลังจาก

แน่ใจแล้วว่าเขาไปแล้วจริง ๆ ( ไม่งั้นมีหวังมัลฟอยได้สาปพวกเขาให้เป็นคางคกแน่ ๆ  )    

“ฉันก็ว่างั้นแหละ”  กอยล์เสริม  ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ แย่แน่ กอยล์พูดพลางทำหน้าสยอง

“ฉันว่าเราคิดหาเรื่องเล่นงานเจ้าพอตเตอร์กับพวกของมันดีกว่า  เผื่อมัลฟอยจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง”  

แครบพยายามหาทางออก  แต่ความจริงมันน่าจะเป็นทางตันมากว่า

“แต่นายมีแผนการณ์ดี ๆ ที่จะใช้เล่นงานไอ้เจ้าพวกนั้นเหรอ”  กอยล์พูด

“ไม่มี”  แครบตอบ  “แต่ก็ต้องคิด” เขาเดินวนไปเวียนมาพยายามคิดวิธีเล่นงานแฮร์รี่  แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้เขาคิดออกเลย  แต่มันทำให้กอยล์ที่มองดูเขาอยู่เวียนหัวซะมากกว่า    

แต่แล้วขาเขาก็ไปแตะโดนรูปถ่ายที่มัลฟอยขยำทิ้งเมื่อกี๊  และแล้วก็เหมือนมีใครมาเปิดสวิตส์ไฟในหัวของแครบ  เขาร้องออกมาทันที  

“ฉันนึกออกแล้ว”

“นายนึกออกว่าอะไร  ไหนว่ามาซิ”  กอยล์ถามอย่างกระตือรือร้น

แครบเล่าแผนการของเขาให้กอยล์ฟังอย่างอย่างละเอียด  เขาทำสีหน้าภาคภูมิใจอย่างมากกับแผนที่เขาคิดขึ้น ( โดยหัวสมองกลวงโบ๋ของเขาเอง )