คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : SF : เมียแต่ง 4 (100PER)
그대를 바라볼 때면 모든 게 멈추죠
ือแรึล พาราบล แมยอน โมึน เ มอมูโย
เมื่อใที่ันไ้มอุ ทุสิ่มันหยุารเลื่อนไหวไปหม
언제부턴지 나도 모르게였죠
ออนเบูทอนี นาโ โมรือเยอทโย
ัน็ไม่รู้เหมือนันว่าเป็นแบบนี้ั้แ่เมื่อไหร่
แสอรุ่อรุสอส่อผ่านเ้ามาในผ้าม่านสีทึบ สอส่อระทบผิวอสอร่าบนเียนาให่ เหมือนเป็นสัาเือนอเ้าวันใหม่ วันทำานอใรหลายๆนไ้เริ่ม้นในแ่ละเ้าอทุวัน
เ้าอใบหน้าหวานยัหลับาพริ้มราวับเหนื่อยล้า ลมหายใผ่อนเ้าอออย่าสม่ำเสมอ วแนเรียวอลำออันแสนเ็ส์ี่ใหุ้ลำอระหส์ที่มีรอยสีุหลาบประปรายมาึ้นนลมหายใร้อนๆรลำอ สอแนแร่อนที่นอน่ำว่าภรรยาวัอเอวบาที่ไร้เสื้อผ้าปปิราวับลัวว่าอีนะหายไปไหน ผ้าห่มที่ล่นลมาปิแ่สะโพอทัู้่ไม่มิเท่าไหร่นเห็นสะโพมนที่มีรอยสีุหลาบเป็นุๆออนอผ้าห่มมานิหน่อย
ร่าบอบบาและร่าายำยำอายที่ออำลัายมาอย่าสม่ำเสมอ อีทั้เสียลมหายใสอประสานราวับเป็นอันและัน หาใรมาเห็นภาพนี้ิว่าทัู้่รัันไม่น้อยเลย..
“อือ”
เสียราทุ้มในลำอย่าัใ เมื่อแสสอผ่านผ้าม่านเ้ามาแยาเพียน้อยนิ านยอลลืมาึ้น้วยวามัวเียและเหนื่อยล้าาารทำิรรมมา่อนืน ทันทีที่วามเปิรับเ้าวันใหม่ สิ่ที่เห็นอยู่้าายับเป็นลำอระหและาเรียวที่อยู่เหนือหัวไปเพียนิเียว ลีบปาหยัูบลำอรอยสีุหลาบที่เาทำเมื่อืนเบาๆไปนถึาเรียว้ำๆไปมานพอใ
“อือ านยอล ไม่เอาะนอน” เสียเล็บ่นุ้ิ้พยามหลบปาร้อน ิ้วสวยมวัใทั้ๆที่ยัไม่ลืมา
“มอนิ่ิส” ยันายึ้นไปเล็น้อย แนบริมฝีบาลไปับอวัยวะเียวันับร่าเล็ บเม้มเบาๆไม่ลุล้ำ่อนผละออ้วยวามเสียาย
“ทำไมื่นเ้า” เปลือาเรียวำเป็น้อลืมาึ้นมาในที่สุ มอนที่ใ้แน้ำหัวัวเอไว้ับหมอนแล้วใ้้านนิ้วเลี่ยแ้มเาไปมา ู่ๆแ้ม็เห่อร้อนึ้นมาเสียื้อๆับารระทำอลูเยท่านเ้าสัว
“ไปทำาน ไม่อยาไปเลย”
“อือ ลุไปอาบน้ำสิ เี๋ยวเรียมุให้”
แบฮยอนเอ่ย วาเรียวเล็ผลุบมอ่ำไม่ล้าสบา ู่ๆาเมื่อืน็ลอยเ้ามาในหัวราวน้ำป่าไหลหลา รั้นี้เาเป็นนสมยอมทอายให้นที่ื่อว่าเป็นแ่สามีที่พ่อับมาแ่าน แม้ในรั้แระ่าทอบีแ่ไหน สุท้าย็แหาให้เาเอานเือบเ้า แถมยัเป็นนวบุมเมส์ราะนี่ั้หลายรอบ
บ้าเอ่ยแบฮยอน ไหนบอไม่อบปาร์านยอลไละ!...
ทำไมหัวใ้อเ้นแรแบบนี้้วยละ!?...
“หื้ม?” ิ้วเ้มเลิึ้น้วยวามประหลาใับท่าทาออีน แบฮยอนในอนนี้่าแ่าับนี้วีนเมื่อวานอย่าสิ้นเิ
“ไปเถอะน่า เี๋ยวะสายนะ เป็น CEO ไม่วรไปสาย.. ผม็แ่…..”
“็แ่…?” ใบหน้าหล่อเหล่าเยิบเ้ามาใล้นรู้สึถึลมหายใอุ่นๆรแ้มสา
“ถ้าไม่ไปผมะนอน่อ” ไม่พูเปล่า ร่าบาั้ท่าะนอนหันหลัให้ ร้อนในที่แล้หยอล้อ้อรีบไปอาบน้ำ
“รับๆุภรรยา ะรีบไปอาบน้ำเี๋ยวนี้เลยรับ ฟอ” านยอลเอ่ยอย่านร้อนรน ไม่;ายิมวามหอมอพวแ้มใสไป ่อนรีบเ้าห้อน้ำไปทันที
“บ้าเอ่ยยย านยอล.. เฮ้อ ผม็แ่.. ็แ่...อยาทำหน้าหน้าที่ภรรยาใหุ้บ้า” เสียหวานเอ่ยเบาราวระิบนเหมือนับพูัวเอ มือเรียวยึ้นมาทาบแ้มใสที่โนหอมไปเมื่อรู่ ลีบปาบายิ้มออมาอย่าห้ามไม่ไ้
แบฮยอนไม่อยายอมรับเลยริๆว่าเริ่มหวั่นไหวับานยอลเ้าแล้วสิ… ารที่อีนแสออเมื่อรู่มันทำให้ิใอแบฮยอนเลิเปิเปิไปหม สัมผัสอันหอมหวานเมื่อืนยัรึารึใไม่หาย เสียหอบหายใยามร้าใบหูารเลื่อนออ้านล่าอย่าหนัหน่วใล้ทำให้แบฮยอนเสพิเ้าไปเ็มที มันรู้สึีมายามเรียวลิ้นเลื่อนไปทั่วผิวาย สัมผัสทุอย่าอานยอลทำให้เาอยาไ้อย่าไม่มีที่สิ้นสุ ราวาสิ่เิมเ็มมาเนิ่นนาน านยอลรู้ีว่าุไหนะทำให้แบฮยอนรู้สึีและอ่อนระทวย เารู้ัร่าายแบฮยอนียิ่ว่าอะไรทั้หม...
มันทำให้แบฮยอนอิไม่ไ้ว่า..
เราเิมาเป็นอันและัน แม้ยัไม่ไ้รััน..
แล้วานยอลละ.. ะิเหมือนแบฮยอนหรือเปล่า?..
언제부턴지 나도 모르게였죠
ออนเบูทอนี นาโ โมรือเยอทโย
ัน็ไม่รู้เหมือนันว่าเป็นแบบนี้ั้แ่เมื่อไหร่
어느 날 꿈처럼 그대 다가와
ออนือ นัล ุมอรอม ือแ ทาาวา
เธอเ้ามาราวับว่ามันือวามฝัน
내 맘을 흔들죠
แน มามึล ฮึนึลโย
มาทำให้หัวใอันหวั่นไหว
운명이란 걸 나는 느꼈죠
อุนมยอีรัน อล นานึน นือยอทโย
มันเหมือนเป็นพรหมลิิสำหรับัน
.
.
.
.
“เรียบร้อยรับ” แบฮยอนรูเนไทนเ้าที่ พลาัปเสื้อสูทใหู้เรียบร้อย
“ถ้าเธอทำให้ันทุวันะี” วาลมโผลุบมอนัวเล็แ่ปลายาที่ำลััสูทให้อย่าั้ใ แ้มสีมพูที่เป็นธรรมาิ ับริมฝีปาิ้มลิ้มที่เม้มเ้าหาัน้วยวามประหม่า มือเรียวหยุึ ่อนเยมาสบาเา
“ถ้าุ้อาร ผม็เ็มใะทำให้ มันเป็นหน้าที่อภรรยา”
“ัน้อารให้เธอทำมันทุวันแบฮยอน..”
“รับ ผมะทำมันทุวัน ผมะไปเรียมอาหารเ้าุ้อทานมัน” แบฮยอนอมยิ้มน้อยๆ พยัหน้าไป้วย พลาหมุนัวหันหลัให้ าเรียวที่ำลัะ้าวออไปลับ้อหยุนิ่เมื่อถูแรอรัาน้านหลั
“ันอยาให้เธอรู้ไว้.. แม้เราะเริ่ม้น้วยารถูบัับแ่าน แ่ันอยาให้เธอรู้เอาไว้อย่าหนึ่ ว่าันแ่านับเธอ้วยวามเ็มใ..” แนแร่ออีนแน่นึ้นอีราวับลัวว่าร่าบอบบารหน้าะหายไป
“ทั้ๆทีุ่มีแฟนและุ็รัแฟนุมาั้นเหรอ?” เสียใสเอ่ยถามนิ่ ไม่ไ้ปิเสธอ้อมออานยอล เาเพียยืนให้อีนอไว้แบบนั้น
“ันะัารเรื่ออนานะให้เร็วที่สุ ันไม่ไ้ิ่อนานะั้แ่ลับมาอยู่ับเธอ เธอรอันไ้มั้ย?..” านยอลเอ่ยถาม้วยวามไม่มั่นใ
“รอ? แล้วผมะไ้อะไร ผม็มีแฟน นั่นือสิ่ทีุ่็รู้ เรา่าน่ามีนรัอันและัน” ร่าเล็หมุนัวหันหน้าลับมาทั้ที่วแนยัไม่ลายาเอว
“ันอยาเริ่ม้นใหม่ับเธอ… ันอยามีลูับเธอ รอบรัวอเรา..” ้านนิ้วยาว้อนาไ้รูปให้เยมอัวเอ
“รอบรัวอเรา?..” ราวเป็นประโยำถามแ่หาเหมือนั้ำถามับัวเอเสียมาว่า วาเล็ผลุบลพลาใ้วามิ..
เาแ่านแล้วนั่นือวามริ..
เารู้สึีับานยอล
วามรู้สึที่มีให้อินำลัะเปลี่ยนไป...
“เื่อใันนะ… อนเย็นเราไปิน้าว้านอัน”
“.......” แบฮยอนไม่อบ แ่ลับมอใบหน้าหล่อเหล่าอสามีัวเอ้วยวามสับสน ไม่รู้เมื่อไหร่ที่พยัหน้าอบรับอีนนเห็นรอยยิ้มที่แสนละมุนนั่น
เมื่อเห็นว่าแบฮยอนอมยิ้มทั้ที่แววาูสับสน านยอลไม่รอ้าริมฝีปาัวเอลไปบนลีบปาสีแสแทนำอบุ เาไม่ไ้ลุล้ำเ้าไปัววามหวานแม้อยาทำมันใแทบา ลีบปาหยับเม้มเบาๆพลาูบ้ำๆ
“อือ พะ พอแล้ว ุ ไปิน้าว เี๋ยวไปทำานไม่ทันนะ” แบฮยอนเอ่ยอ้อมแอ้ม้วยใบหน้าแ่ำ มือเรียวผลัออีนออแ่ไม่แรมา ลายสะิเสียมาว่า
“ันไม่อบในัที่เธอเรียว่าุๆ ทั้ๆที่ันเป็นผัวเธอแท้ๆ ทำไมห่าเหินนัละ หื้ม?” านยอลเอ่ยุทีริทีเล่น
“็…” ไม่รู้ะอบร่าสูยัไ ไ้แ่อ้อมแอ้มในลำอ แบฮยอนไม่เยประหม่าหรือเินอะไรเท่านี้มา่อนเลย ให้ายเถอะ!
“ลอเรียพี่านยอลสิรับนี” น้ำเสียทุ้มเอ่ยิใบหูเล็ึ้นสี ไม่วายเป่าลมร้อนหยอแล้อีน
“....” แบฮยอนเม้มปาแน่น ใบหน้าหวาน้มหน้าุ้วยวามลาอาย แ่โนนเผ็ารเยาึ้นไปนสบามที่้อมาราวับิน
“เร็วๆสิรับ พี่้อรีบไปทำานแล้วนะรับ” สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้แบฮยอนอเายิ่แ้มแว่าเิม เห็นแล้วน่าฟัเป็นบ้า ถ้าไม่ิว่าำแหน่ CEO้ำอ เาะับร่าเล็นี่ฟัแ่เ้าเลยอยู!
“พะ พี่าน..ยอล…” เสียใสเอ่ยออมา้วยวามประหม่า นเผลอไปสบวามเา และไ้รับูบหวานๆยามเ้าเป็นราวัล เป็นฮยอนรู้สึเหมือนัวะระเบิเสียให้ไ้รนี้..
“น่ารั ป่ะรับ ไป้าล่าัน พี่อยาินอาหารเ้าอเมียนนี้ะแย่” านยอลยิ้มแ้มปริ เอ่ย้วยน้ำเสียเ้าู้นโนสายาอเมียัวเล็้อนเ้าให้
“ไปสิรับ ถ้าไปสายผมะบอุหิปาร์ให้ัเินเือน” ว่าแล้ว็สบัหน้าหนี พลาเินออาห้อไป้วยวามรู้สึใหม่และหัวใที่เ้นรัว วามิใหม่ผุึ้นมาในหัวแบฮยอนน้อยิ้ม..
รอบรัวอเรา…
แบฮยอน้อารที่ะเริ่ม้นใหม่ับรอบรัวอเรา…..
I Love You
듣고 있나요
ทึโ อิทนาโย
ไ้ยินไหม?
Only You
눈을 감아봐요.
นูนึล ามาบวาโย
ันลายเป็นนาบอ
모든 게 변해도 변하지 않아
โมึน เ พยอแนโ พยอนาี อานา
แม้ว่าทุสิ่ะเปลี่ยนไป…แ่มีสิ่หนึ่ที่ไม่เปลี่ยน…
_____________
1 เือน่อมา
ั้แ่วันที่านยอลบออยาสร้ารอบรัวอเรา เา็พยามทำมันริๆ เราุยัน้วยเหุผลมาึ้น และเายัไม่ไ้เลิับนานะ านยอลเป็นนบอแบฮยอนเอเพราะไม่มีเวลา และแบยอน็เ้าใ านยอลานเยอะมาแทบไม่มีเวลา เาออาบ้านไปทำานและลับมาบ้านรเวลาทุวันแทบไม่ไ้เถลไถลที่ไหน ไม่วายยัหอบานลับมาทำที่บ้านร้อนนลู่หาน้อมานั่เลียร์านที่พอะ่วยไ้แทน
แบฮยอนและานยอนำลัไปันไ้้วยีทุนลวามเห็นแบบนั้น ท่านเ้าัวบยอนและนายท่านระลูปาร์ูะมีวามสุมาว่าใรเพื่อน ทุน่ารออุ้มหลานนแรอระูล มันเหมือนเป็น้อพิสูน์ว่าน้ำยาอานยอละีมาน้อยแ่ไหนที่ะทำให้เมียัวเอั้ท้อไ้..
สาวใ้ภายในบ้านและบอี้าร์่าแปลใใน่วแรๆที่นายท่านและนายหิอระูลแสออร่าสีมพูหวานแหววันแทบทุวันนลายเป็นวามเยิน าเสียทะเลาะันบ่อยๆในรั้แรที่เอันลับ้อไ้ยินเป็นเสียราแผ่วๆเบาๆแทบทุวันที่โฟา… ร้อนนสาวใ้ภายในบ้านไม่ล้าเ้ามา้อนรับูแลนายท่านและนายหิเท่าที่วร อีทั้เหมือนะเป็นวามเยินอบ้านไปแล้วเมื่อนายท่านระลูปาร์ลับมาบ้าน ทุน่ารู้ีว่าวรออาในบ้านและไปหาทำอย่าอื่นนอบ้านแทน… รู้ใ่มั้ยว่าทำอะไรัน..
เื่อเถอะ เี๋ยวไม่นานุหนูัวเล็็ออมาวิ่เล่น..
แหวะ อ้ว โฮ
เสียโออาัึ้นห้อน้ำั้นล่าอัวบ้าน แบฮยอนที่ำลัะทำับ้าวรอสามีลับมาาที่ทำาน ลับ้อทิ้ทุอย่าแล้ววิ่มาอ้วในห้อน้ำอย่า่วยไม่ไ้ ทุอย่าในห้อรัวูเหม็นนเาทนไม่ไ้ แบฮยอนอ้วออมานไม่มีอะไระสำรอออมา มือเรียววัน้ำล้าปา ่อนเินเาะแะออาห้อน้ำมา้วยใบหน้าีเียว
“นายหิไหวมั้ยะ เี๋ยวอาหารอนายท่านมินนาัารเอะ นายหิพัผ่อนเถอะะ” สาวใ้พยุนายหิอัวเอให้ไปนั่โฟาอย่าี ปรับเบาะเอนให้นอนสบายมาึ้น “นายหิไปพั้าบนมั้ยะ แ่มินนาว่าไปหาหมอีว่าะ นายหิูแย่” เอ่ย้วยวามสัย์ริ ใบหน้าหวานีเียวราวนะเป็นลม
“ไม่เป็นไรรับมินนา พัรนี้เี๋ยว็หายรับ แบฝามินนาทำอาหาร้วยนะรับ เี๋ยวานยอลลับมาะหิว” ลี่ยิ้มเล็น้อยอย่านไร้เรี่ยวแร
“ไ้่ะนายหิ มีอะไรเรียมินนานะะ”
“รับ เอ่อ ว่าแ่พี่ลู่หานละรับ วันนี้ไม่เห็นมาเลย” วันนี้แบฮยอนไม่เห็นเลาอสามีัวเอั้แ่เ้า ั้แ่วันนั่นลู่หานมัะมาอยู่เป็นเพื่อนเาทุวัน พอวันนี้หาย บ้านเลยูเหาๆประหลา
“ุลู่หานเพิ่โทรมาบอ่อนหน้านี่่ะ ว่าสัพัะเ้ามา อนนี้ำลัื้อออยู่่ะ”
“อืม อบุนะรับ” แบฮยอนพยัหน้าพลายิ้มน้อยๆ ่อนนอนหลับาพริ้มนเ้าสู่ห้วนิทรา
.
.
.
.
“ปล่อยันเี๋ยวนี้นะนันใ้ั้น่ำ ันะไปหาานยอล!”
“ุานยอลไม่อยู่่ะ รุาลับไป้วย ่อนที่ันะให้บอี้าร์มาลาอุ”
“ันไม่ไป แมีสิทธิ์อะไร ันเป็นแฟนเ้าอบ้านหลันี้ อยูเถอะ านยอลลับมาันะให้ไล่พวแออให้หม”
เสียแหลมโหวแหวโวยวายหน้าบ้านทำให้ร่าบาที่นอนหลับอยู่โฟาสะุ้ื่น แบฮยอนันัวึ้นมา รู้สึีึ้นมาเยอะหลัาที่พัผ่อนไปั้แ่่วลาวัน วาเรียวเหลือบมอนาฬิารผนับ้าน็ูเหมือนว่าสามีอเาใล้ะลับมาบ้านเ็มทีแล้ว แ่เสียัโวยวายไม่มีท่าหยุ้ำยัูเหมือนื่ออเาะเ้าไปอยู่บทสนทนา้วย เรียให้แบฮยอน้อลุึ้นไปู้วยใบหน้าไม่สบอารม์
“นายหิอพวแมีไหน เรียออมาุยับันเี๋ยวนี้!”
แบฮยอนเินออมา็พบว่าเป็นใรที่มาโหวแหวะโนอยู่หน้าบ้าน รอยยิ้มร้ายที่ไม่ไ้ใ้ผุึ้นบนใบหน้าเรียวหลัาห่าหายไปนานนับเือน ่อนสอาเรียวะเินออไป้วยใบหน้าเรียบนิ่ไม่แสวามรู้สึใๆพร้อมวาาอันเรียบนิ่อย่าที่เยใ้ับานยอลในรั้แแรที่เอัน
“มีอะไรรับุนานะ!? เสียัโวยวาย ไร้มารยาท” ใบหน้าเรียบนิ่ไม่แสอารม์ใๆ มือเรียวโบมือไล่สาวใ้ที่ยืนรหน้าหิสาวที่ึ้นื่อว่าเป็นแฟนสามีอัวเอ
“รี๊ แออมาไ้สัที านยอลอยู่ไหน! แทำอะไรานยอล!”
นานะปรี่เ้ามาหาแบฮยอน แ่็ถูสาวใ้ััวไว้ นแบฮยอน้อสบัมือไล่อีรั้พร้อมับใ้สายาเรียวเล็าโทษนสาวใ้ภายในบ้านยอมปล่อยให้หิสาวเินเ้ามาใล้นายหิอัวเอ
“านยอลไปทำาน มีอะไร ันสามารถฟ้อเธอไ้้อหาบุรุบ้านนอื่น” ไม่ำเป็นที่แบฮยอนะ้อใ้ำสุภาพับนรหน้า
“ันไม่เื่อ! แััานยอลไม่ให้มาหาันใ่มั้ยนัเมียแ่”
“นีุ่รับ นี่มันยุไหนแล้วรับไอ้ำเลยรัที่้อััหน่วเหนี่ยวนะ ไม่ิบ้าเหรอว่าานยอลเป็นฝ่ายไม่ไปหาเอนะ” แบฮยอนเหยียยิ้ม้วยวามสมเพ เาไม่ใ่นาเอที่ะ้อทำเป็นโลสวยยอมนาร้ายหรอนะ
“เหอะ! อย่าานยอลเนี่ยนะะยอมทนอยู่ับแ เป็นแ่เมียแ่ เี๋ยวานยอล็หย่าับแแล้วมาแ่านับัน” นานะเิหน้าึ้น้วยวามมั่นใแม้ในใะแอบหวั่นใบ้า็าม านยอลไม่ิ่อเธอมาเือนว่าแล้วหลัาที่เาลับมาบ้านราวนั้น
“อ่อเหรอรับ ็รอูว่าเมียแ่แบบันับแฟนแบบเธอใระโนทิ้่อนัน หึ ไม่มีอะไรแล้วใ่มั้ย อัว” แบฮยอนเอ่ย้วยน้ำเสียเรียบนิ่ แสะยิ้มมุมปาราวยะแยเ็มทน ่อนหมุนัวเ้าบ้าน เาเสียเวลามาุยับนแบบนี้ไ้ยัไ อีทั้อาารมึนหัวลับล้ายลับราะลับมาอีรอบ
“แ นัเมียแ่” ู่ๆนานะ็ปรี่เ้ามาระาผมนแบฮยอน้อเบ้หน้า้วยวามเ็บ
“แบฮยอน!!!!!” เสียทุ้มเสียัลั่นเรียให้ทั้สอน้อมอ แบฮยอนเบิาว้าเมื่อบุลที่เรียื่อเาไม่ไ้ิ่อันมานานนับเือน
“อิน!” เอ่ยเรียื่ออีน เบ้หน้า้วยวามเ็บหนัศรีษะที่โยเล็บิยัไม่ปล่อย
“เหอะ! แฟนแมาแล้ว็ปล่อยานยอลอันมา!” นานะยัไม่ลละวามพยามยาม เล็บยามที่ิผมอีนผลัไปหาร่าายหนุ่มผิวสีแทน นแบฮยอนเเ้านอแร่เ็มแร
“โอ้ย”
“แบฮยอน! นี่เธอมันะมาไปแล้วนะ!” ิมอินรับร่าเล็อแฟนเ้ามาบับอ้อมอ ใบหน้าแบฮยอนีนเาัวล วามมอหิสาวรหน้าไม่วาา บฟันระับวามโรธนเส้นเลือนูน พยามสูลมหายใไม่ให้เ้าไปทำร้ายผู้หิรหน้า
“หึ น่าสมเพ! เมื่อี้ยัปาีอยู่นี่ ไหนพอแฟนมาลับออเาะะละ รีบบอมาีว่าว่าเอาานยอลไปไว้ที่ไหน!”
เพี๊ยะ
ใบหน้าสวยหันไปามแรบ แบฮยอนำมือแน่นวาเรียวเล็แ็ร้าว ในเวลานี้เาไม่สนอี่อไปว่าอีฝ่ายะเป็นผู้หิหรือเป็นอะไร
“อย่ามาพูาแบบนี้ับัน!”
“รี๊ แ แล้าบันเหรอ”
นานะรู่เ้ามาั้ท่าะบ แ่็โนอินผลันล้ม ประวบเหมาะทีู่่ๆแบฮยอน็เิอาารมึนหัวนร่าเ ร้อนถึิมอิน้อมาพยุ
“ทำอะไรัน!!!” เสียทุ้มทรอำนาัึ้นเรียทุนให้มอไปทา้นเสีย แบฮยอนที่อยู่ในอ้อมแนิมอินเบิาว้าพยามประอัวเอไปหาอีน แ่เหมือนร่าายไม่เอื้ออำนวยนัเมื่ออาารปวหัวรุนแรน้อยมือนว
“านยอละ ฮึ เมียแ่อุบนานะ นานะแ่มาถามหาุเอะ แล้วแฟนอเมียแ่านยอล็ผลันานะนล้มเหมือนที่านยอลเห็น ฮึ ฮื้อ” หิสาวบีบน้ำา บลบนอแร่ ยิ้มเยาะให้แบฮยอนอย่าเหนือว่า
“านยอล.. มันไม่-”
“หุปปาอเธอแบฮยอน ันเื่อนานะ!” เสียทุ้มะออย่าเหลืออ ทั้หึหวนแทบบ้าที่เมียัวเอไปให้ิมอินอ วามมอทัู้่ไม่ละสายา และเ็มไป้วยวามโรธ ผิหวั
“ทำไมุไม่ฟัผมบ้า! ไหนุเยบอให้ผมเื่อใุไละ แล้วุเยเื่อใผมบ้ามั้ย เยมั้ย!?” แบฮยอนรวบรวมแรฮึสุท้ายผลัออินออ เินรเ้าไปหาานยอลพร้อมระานานะออาัว มือเล็ระมทุบออีนรัว้วยวามผิหวั และหึที่านยอลปล่อยให้นานะอ น้ำาที่ไม่ิะห้ามไหลออาวานพร่ามัวไปหม
“ันเื่อในสิ่ที่เห็น หยุเี๋ยวนี้แบฮยอน!” านยอลเอ่ยเสียนิ่ ับไหล่เล็่อนะผลัออไป้วยวามโมโห..
ุบ
“โอ้ย”
“แบฮยอน! มึ ไอ้านยอล!” อินเ้ามารับแบฮยอนไม่ทัน ทำให้ร่าอแบฮยอนลไปยัพื้นีเมน์เ็มแร อินเ้ามาประรอแบฮยอน พร้อมะรเ้าไป่อยนรหน้า
“โอ้ย ะ เ็บ ฮึ” วามุเ็บแปลบแล่นผ่านทาท้อน้อย มือเรียวุมมันไว้ัวอ
“แบฮยอนเป็นอะไร เลือนี่ แบฮยอน เลือ!” อินละวามสนใาานยอลมาูร่าเล็ ่อนเบิาว้าที่เห็นเลือไหลออาาเรียวไหลเป็นทา..
เลือั้นเหรอ?
าเรียวมอไปยัหว่าาอัวเอ มือ้าหนึ่แะลไปยึ้นมาู้วยแววาสั่นระริ ่อน้อนมอานยอล็พบว่าอีนยืนใเ่นันและำลัเินเ้ามา้วยใบหน้าใ แู่เหมือนานยอละไม่ทันิมอิน
“แบฮยอน แบฮยอนอย่าหลับ อร้อละ” อินอุ้มร่าเล็แนบอไปที่รถอัวเอ่อนที่านยอละเ้าถึัว ไม่รอ้า รีบนำร่าเล็ึ้นรถแล้วเหยียบไปโรพยาบาลให้เร็วที่สุ
.
.
“ะ านยอละ” นานะทำใีสู้เสือ ร่าระหส์เินเ้าไปแะแน แ่็ถูสะบัออและถูมอ้วยสายาที่เปลี่ยนไป ในสายานั่นมันไม่มีแม้แ่วามรัที่านยอลมีให้เธออีแล้ว
านยอลเปลี่ยนไป..
“เธอมาที่นี่ทำไม? ันบอว่าบ็ือบ ทำไมพูไม่รู้เรื่อห้ะ!” านยอละอ วาลมยั้อมอพื้นที่เ็มไป้วยเลืออร่าเล็ หัวใเามันเ็บไปหมยามที่อินอุ้มภรรยาเาไปแทนที่ะเป็นัวอานยอลเอ
“ไม่ริ านยอลอย่ามาล้อเล่นนะ!”
“ันไม่เยล้อเล่น เลิือเลิ บือบ! อย่ามายุ่ับรอบรัวอันอี แบฮยอนือเมียอันนเียวำไว้! ออไปาบ้านันเี๋ยวนี้!” เสียทุ้มุันว่าที่เยเป็น ในวาแทบร้อนเป็นไฟ เาเินออมาโยไม่สนใเสียหวีร้อออีนรั รีบวิ่ไปที่รถสปอร์อัวเอ เพื่อามอีนไป แม้ไม่รู้ว่าอินพาเมียัวเอไปโรพยาบาลที่ไหน แ่็เป็นโรพยามบาลที่ใล้ที่สุ
โรพยาบาลระลูิม..
어쩌다 내가 널 사랑했을까
อออา แนา นอล ารัแฮทึลา
ันะรัเธอไ้ไหม?
밀어내려 해도 내 가슴이 널 알아봤을까
มีรอแนรยอ แฮโ แน าือมี นอล อาราบวัทึลา
แม้ว่าเธอะผลัไสัน็าม หัวใอันมัน็ยัมีเธอ
_________
เป็นัที่านยอลิ ิมอินพาภรรยาอเามาโรพยาบาลอระูลิม ร่าสูเินึ่วิ่ไปหน้าห้อุเิน ็พบอินำลันั่อยู่ริๆ หัวใอเาปวร้าวไปหม เาไม่ไ้ั้ใให้มันเป็นแบบนี้ เาหึ เาหวนหน้ามืไปหมนไม่ฟัเหุผลอภรรยาัวเอ ับไปฟันอื่นเพียแ่เห็นายนรัอภรรยาประออยู่..
“มึ! มึมาทำไม” ทันทีที่อินเห็นานยอล ็ลุาเ้าอี้รไประาอไอ้นที่ทำนรัเา้อนอนอยู่ในห้อุเินแทบะทันที
“ูมาหาเมีย แบฮยอนอยู่ไหน?!” านยอลไม่สนใว่าิมอินะทำหน้ายัไ เาสนใเพียแบฮยอนเท่านั้น เาเป็นนทำให้แบฮยอน้อเ้าห้อุเิน..
“เหอะ! มึยัมีหน้ามาพูอีเหรอว่าแบฮยอนเป็นเมียมึ!” อินะอเสียัลั่น
“..........” วาลม้อใบหน้ามเ้มผิวสีแทนไม่ละสายา
“มึไม่วรที่ะแ่านับแบฮยอน! นที่วรเป็นเ้าบ่าวที่ยืน้าแบฮยอนวรเป็นูไม่ใ่มึ!”
“หึ อิาเหรอ?” เอ่ยเสียเรียบ พลาแสะยิ้ม
“มึ!” ระาอเสื้ออีฝ่ายเ้ามาอย่าแร ้อหน้าเม่นไม่มีใรยอมใร ่อน้าแปลใที่านยอลไม่โ้อบลับใ้เพียำพู
่าน่าลสิ้นี…
ทั้ๆที่ิมอินูแลแบฮยอนแทบายแ่อีนลับไ้แ่านับนที่เารัโยไม่้อทำอะไร แม้วันนี้เาบัเอิว่าึ้นมาึเิอยาไปหาแบฮยอนบ้า ้วยวามิใน้านีอัวเอมันะเสมอ ในทุๆวัน็ไ้แ่ิว่าแบฮยอนถูท่านเ้าสัวบยอนทำอะไรสัอย่าถึมีเหุผลที่มาหาเาไม่ไ้ บวับที่เามีานเ้ามานแทบไม่มีเวลาพัในลอ 1 เือน ึาาริ่อไป..
ทันทีที่ับรถเ้ามาในบ้านอนรั มันเป็นเรื่อบัเอิหรือเรื่อลร้าย็ไม่ทราบที่เาไปเห็นนรัำลัถูผู้หินรัอนที่แบฮยอนแ่าน้วยำลัทำร้ายนอเา อินรีบลารถไปทันท้วทีที่แบฮยอนโนผลั วามรู้สึไม่พอใประัเ้ามาเ็มอ ไหนะใบหน้าีเียวอแบฮยอนทำให้เาุิสสัยึ้นมาเสียไม่ไ้ว่าแบฮยอนเป็นอะไร ไอ้บ้านั่นมันไปไหน ทำไมปล่อยให้ผู้หิอัวเอมาทำร้ายนรัอเาแบบนี้!
แ่ไม่ว่า้วยเหุผลใ็าม ไม่เท่าสายาที่แบฮยอนใ้มอสามีแ่ในนาม มันมีมาว่านั้น ึ่เาไม่ไ้ิไปเอ ไหนะถ้อยำัเพ้อ่าๆนาๆและผลัเาออทั้ที่แบฮยอนไม่เยทำ
แบฮยอนไม่เยเป็นแบบนี้….
นรัอเาเปลี่ยนไปอย่าเห็นไ้ั ลอระยะเวลาหนึ่เือนที่ห่าัน
ใอนายเปลี่ยนไปแล้วใ่มั้ยแบฮยอน…
ปึ
เสียเปิประูห้อุเินออมาพร้อมับร่าอุหมอุาว ิมอินผละออาร่าสูอานยอลแทบะทันที และรเ้าไปถามอาารนไ้่อนสามีัวริ..
“หมอรับ แบฮยอนเป็นยัไบ้ารับ” เอ่ยถาม้วยวามร้อนรน
“ใเย็นๆนะะ นไ้ปลอภัยแล้ว่ะ แ่สลบไปเพราะใ” รอยยิ้มอุหมอยิ้มอ่อนๆ พลามอผู้านสอนสลับัน
“ผมอห้อที่ีที่สุอโรพยาบาลนี้ให้ภรรยาอผม้วยรับ” านยอลเอ่ยเสียเรียบ แม้ในใเาะร้อนรนแทบเป็นบ้า ในใเป็นห่วแบฮยอนแทบาย
“ไ้่ะ ุเป็นสามีอนไ้ใ่มั้ยะ?” เธอเอ่ยถามานยอลให้แน่ใ
“ใ่รับ”
“โีนะะที่ระทบระเทือนไม่แรมา ไม่ั้นเ็อาะเสี่ย่อารแท้ไ้นะะ รุาระวัเรื่อยอหนัหรือระทบระเทือนถึเ็ในท้อให้น้อยที่สุนะะ อนนี้เ็ปลอภัยีนะะ แ็แรมาเลย” เธอเอ่ยพลายิ้มเป็นมิร
“หมอหมายวามว่ายัไ” และแน่นอนว่าิมอินไม่ใ่นโ่ที่ะไม่รู้ว่าหมอำลัพูว่าอะไร..
“แบฮยอน..แบฮยอนท้อเหรอรับ?” เอ่ยถาม้วยวามแน่ใ านยอลรู้สึเหมือนอบาร้อนึ้นมาเสียื้อๆ ุอไปหม วามรู้สึผิยิ่มาึ้นไปอีหาแบฮยอน้อและเาเือบทำให้เมียัวเอแท้..
“เอ๋ นไ้ท้อไ้ประมา 6 สัปาห์แล้ว่ะ เี๋ยวิันะให้พยาบาลพานไ้ไปพัผ่อนที่ห้อามทีุ่อ รอูอาารสัสอวัน็ลับบ้านไ้แล้ว่ะ อัว่อนนะะ”
“อบุรับ ุหมอ” านยอลเอ่ย พลาเินเลี่ยออไปโทรบอนที่บ้าน วาลมเหลือบมอิมอินที่ยัยืนนิ่อยู่อย่าไม่ใส่ใ
__________
ทันทีที่านยอลโทรบอรอบรัวทั้สอระูล บรราุหิ็รีบพาับมาที่โรพยาบาล้วยวามรู้สึร้อนรุ่ม ทั้ลัวหลานัวน้อยในท้อะเป็นอะไร ทั้โรธลูายัวีที่ไม่ยอมบับแม่นาแบบสาวนั่นนเป็นเรื่อทำให้ลูสะใภ้นโปร้อมานอนโรพยาบาลแบบนี้
ปั
“าาน แบฮยอนและหลานันเป็นยัไบ้า?” เสียเปิประูห้อพัVIP ัลั่นพร้อมับารเินเ้ามาในห้ออุหิโรและุหิโบมี
“ุแม่ เบาๆสิรับ แบฮยอนหลับอยู่” านยอลหันไปุมาราอัวเอ ่อนหันลับมาูภรรยาัวน้อบที่เริ่มมีใบหน้าหุหิทั้ที่ยัไม่ลืมา
“อ่าวเหรอ? แม่อโทษ เอ้ะ แล้วนั่น… ิมอิน?” สายามริบอุหิมอไปยัฝั่ร้ามอลูานัวเอ
“สวัสีรับ” อินเอ่ยทัทายไม่ให้เสียมารยาท ที่เายัอยู่รนี้ เพราะอยาุยับแบฮยอนให้รู้เรื่อ
“สวัสี้า อินมาทำอะไรที่นี้เหรอ?” ปาร์โรเอ่ยถาม้วยวามไม่รู้ เธอิว่าแบฮยอนเลิิ่อแล้วะอี ่อนมอหน้าานยอล้วยวามวย
“ุแม่รับ ผมให้อินมาเอแหละรับ”
านยอลเอ่ยบอมารา ใริเาไม่้อารให้อินอยู่รนี้้วย้ำ แ่เาเอ็อยาให้แบฮยอนเลียร์ับนรัอเ้าัวใบเสียวันนี้ เรื่ออเาและนานะมันบไปแล้วริๆ เาสั่ลู่หานัารหมเรียบร้อยแล้ว.. เหลือแ่นที่ยืนมอร่าภรรยาอเานี่แหละ..
“อิน เธอไม่วรอยู่ที่นี่ เธอ้อออไป่อนที่เ้าสัวบยอนะมา.. อร้อละอิน แบฮยอนำลัะสร้ารอบรัวใหม่ ไ้โปรลับไปในที่อเธอ..” ุหิโบมีเอ่ยึ้นมาอย่าเว้าวอน ะว่าเธอเห็นแ่ัว็ไ้ ใ่ว่าเธอออยาใร้าย แ่เธอไม่อยาให้เ็นนี้้อเ็บัวเพราะเ้าสัวอี เ็ผู้ายนนี้วรัใาลูายอเธอั้แ่วันที่แบฮยอนแ่านแล้ว้วย้ำ
“อผมุยับแบฮยอน แล้วผมะไปรับ” เอ่ยเสียนิ่ไม่แสอาารใๆบนใบหน้า สายายัับ้อร่าบาที่ยันอนหลับพริ้มหายใเ้าอออย่าสม่ำเสมอ มืออี้า็ถูนที่ึ้นื่อว่าเป็นสามีอบุมแน่น
‘ริๆ้าๆแบฮยอน้อเป็นิมอินนนี้ไม่ใ่หรือไ?!...’
‘ลอสี่ปีที่บันมา มันไม่มีวามหมายอะไรเลยหรือไ… ทำไมไม่ใ่ิมอินนนี้..’
ถ้อยำ่าๆนาๆ่าัเพ้อร่าเล็ภายในใ
ุหิโบมีและุหิโรมอหน้าิมอินอย่าไม่สู้ีนั เธอรู้ีว่าเ็ผิวสีแทนนนี้รัแบฮยอนมาแ่ไหน แ่หารัันไปหามันไม่ใ่็ือไม่ใ่ ไม่ใ่ว่าิมอินะไม่เหมาะสมับแบฮยอน ออะเหมาะสม้วย้ำไป ิมอินลูเ้าอโรพยาบาลระูลิมที่ีที่สุในเาหลีใ้
แ่ทว่า รัแ่ไหน็แพ้วามใล้ิ..อยู่ี
ทั้านยอลและแบฮยอน่าหลุมรัันั้แ่แรเอแ่หาไม่รู้ัวทัู้่… ใร่า็ูไม่ออ แ่ลับไม่ใ่ท่านเ้าสัวบยอนและนายท่านระูลปาร์...
“อือ” เสียแหบแห้เรียอินให้หลุาวามิมามอใบหน้าหวานที่เยสใสบันี้ลับีเียวไม่่าาเมื่อเ้านั
“แบฮยอน” านยอลยิ้ม้วยวามีใ แม้ในใะลัว่าแบฮยอนะไม่ให้อภัย็ามที่หลไปเื่อำพูอนานะ
เาับนานะบันเมื่อหลายวันที่่อนเิเรื่อ วันนั้นานยอลลับไปที่อนโที่เาและนานะเยอยู่้วยันอีรั้ แ่รั้นี้เาั้ใมาัวามสัมพันธ์ทั้หม และมัน็เป็นอย่าที่ิ นานะไม่ยอม ึ่เา็ไม่ไ้แร์เธอเหมือนเมื่อ่อนและไม่ำเป็น้ออยู่ เาเินออมาแบบนั้นและรีบลับมาหาภรรยาที่รออยู่บ้าน แ่เาไม่ิว่านานะะยัล้าไปหาเรื่อเรื่อแบฮยอนถึบ้าน ้ำเายัเ้าใผิทำร้ายร่าายนัวเล็นลูอเราเือบแท้..
ปาร์านยอลมันนโ่โยสมบรู์แบบริๆ
“แบฮยอนลู” ุหิเอ่ย้วยเสียสั่น ั้ท่าะเ้าไปหาแ่ลับถูบยอนโบมีึมือไว้่อน
“ุพี่โระ น้อว่าลูแบหิว เราไปหาผลไม้มาให้ลูแบีว่านะะ” บยอนโบมีเอ่ย เธออยาให้เรื่อราวอนทั้สามบันรนี้ ไม่ว่าเปล่า รีบึมือุหิโรออาห้อไป้วย
นระทั้ในห้อพัผู้ป่วย VIP เหลือแ่านยอล แบฮยอน และอิน เพียเท่านั้น…
“นะ น้ำ” น้ำเสียแหบแห้เบาราวระิบ แ่มัน็ัพอที่ะให้ทั้สอนไ้ยิน
ิมอินยืนนิ่มอารระทำอานยอลที่ลุไปรินน้ำใส่แ้วให้ร่าเล็บนเีย ใบหน้าอแบฮยอนเอียมอนที่ลุาเ้าอี้ไปเอาน้ำ ระพริบาถี่ล้ายับนใล้ร้อไห้ ใบหน้าหวานที่เยมอแ่เาในสายาไม่แม้แ่ะหันมาที่เาราวับในวาเรียวเล็นั่นไม่ไ้มีเาอี่อไป แม้ยืนอยู่้าๆเียแ่แ่นละฝั่ลับไม่ทำให้แบฮยอนรู้ว่ายัมีเาที่ยืนอยู่รนี้..
“่อยๆินนะ”
แ้วน้ำถูบรรุหลอสีาวถูประรอให้อีนื่มนหม านยอลนำแ้วไปวาแล้วนั่้าแบฮยอนามเิม มือหนาอบุมเมือเรียวพลาใ้นิ้วโป้เลี้ยไปมา
“ะ านยอล มาทำไม” เสียใสเอ่ยเบาราวระิบ วาเรียวมอนที่ึ้นว่าเป็นสามี้วยวามรู้สึหลายอย่า อยาะโรธแทบายที่โนะอใส่ ที่อีนเื่อำพูนอื่น ที่ไม่เื่อใ ทั้ผิหวั ทั้รู้สึหว เ็มไปหม
“แบฮยอน พี่ พี่อโทษ อโทษนะรับ” ยมือเรียวมาุมแนบับใบหน้า ้อนามอ้วยแววาริั านยอลลืมไปเสียแล้วว่าอินยัยืนอยู่รนี้ เพียแ่แบฮยอนฟื้นึ้นมา เา็ไม่อยาสนใอะไรอี่อไป
“บะ แบเป็นอะไร?” แบฮยอนส่ายหัว เอ่ยถามเสียแหบแห้แม้ื่มน้ำไปแล้ว
ทำไมไม่อยาโรธแม้อยาเลียแทบาย
เพียแ่ื่นึ้นมาเอใบหน้าอนที่นอน้วยันนับเือนวามโรธที่มีเมื่อเ้า็หายไปหมราวับไม่เยเิึ้น็
ทำไมถึรู้สึรัมาเหลือเิน…
รัั้นเหรอ?
“แบฮยอน แบำลัท้อ ท้อลูอเรา” านยอลูบลบนหลัมืออย่าแผ่วเบา ่อนนำมือลไปวาที่ท้อแบนราบแล้วมืออเาทับทาบลไปอบุมบนมือเรียวเล็ที่แสนบอบบา
“ทะ ท้อ?” วาเรียวผลุบลมอมือที่ถูทับทาบ้วยมือให่บนหน้าท้อ ่อนเลือนมามอใบหน้าหล่อม ในวาลมโไม่ไ้ายแววล้อเล่นแ่อย่าใ
“ลูอเรา รอบรัวอเรา” านยอลยิ้มอบอุ่นส่ไปให้ เารู้สึมีวามสุ เหมือนมีพยานรัอเรา แม้เาไม่เยเอ่ยให้ร่าเล็ไ้ยิน แ่นับวันวามรู้สึยิ่ัเนมาึ้นทุที
“ฮึ ฮื้อ ทำไม ทำไมทำแบบนี้ พี่านยอลรู้มั้ย ฮึ ว่าแบเ็บ ฮึ ถ้าลูเป็นอะไรึ้นมา ฮึ แบะไม่ให้อภัยพี่!” ถอยำัเพ้อถูับออมาพร้อมับน้ำสีใสที่ไหลออมา แ่ร่าเล็ลับโผล่เ้าออีนแทน
อินมอภาพรหน้า็หันหน้าหนี้วยวามเ็บ วามแ่ำแ่หาไม่มีน้ำไหลออมา มันเ็บเินว่าสิ่ใที่เาเยเอ ไม่้อถามำอบ็ัเน ว่าแบฮยอนไม่ไ้รัเาอี่อไปแล้ว..
“พี่อโทษรับ อโทษ แบะบีะ่าะให้พี่ทำอะไร็ยอม อโทษ พี่ับนานะเราเลิันแล้วริๆนะ อโทษที่ไม่เื่อใ” านยอลับมือเล็ที่เป็นำปั้นทุบัวเอแม้แบฮยอนะึมือลับ็าม
“แล้วทำไม-”
“พี่หึ พี่หว พี่มันโ่ ไม่ยั่ิ บพี่เลยนี ทุบีพี่เลย”
“มะ ไม่เอา พอแล้ว” แนเล็ึลับมาเมื่ออีนั้ท่าะเอามือเาไปทุบอี
“ให้อภัยพี่ไ้มั้ย อโทษรับ อย่าโรธพี่เลยนะ อโทษริๆ” านยอลเอ่ยเสียสั่น ับมือเล็ึ้นมาูบ้ำๆอีรั้อย่าไม่รู้ัเบื่อ
“........” แบฮยอนไม่อบ พลามอารระทำอลูเยเ้าสัวบยอน้วยวามรู้สึหลายอย่า
“อโทษ...”
“รัันบ้ามั้ย?...ที่ผ่านมา หรือแ่แ่านเพราะโนบัับ” ในที่สุำถามที่เยอยาถาม็เอ่ยออไป แบฮยอนับนลีบปาล่าแน่น ลัวว่าอีนะปิเสธ
“ั้แ่แรเอ…....” านยอลอบไม่แม้แ่ะใ้เวลาิมัน้วย้ำ…
“......”
“มันอาะูไม่น่าเื่อ แ่พี่รัแบั้แ่แรเอริๆ พี่เยบอว่าพี่เ็มใแ่านับแบฮยอนั้แ่รั้แรที่เอ ำสาบานในโบสถ์พี่ล่าว้วยวามเ็มใ สัาว่าะรั เารพ เิููแลันและัน” านยอลยัพู่อไป วาลมมอหน้าภรรยาัวเล็้วยแววาริใ “พี่รัแบฮยอน”
“พี่านยอล…..” เอ่ยเสียแผ่ว น้ำสีใสไหลออาวาเรียวเล็้วยวามรู้สึีใ ทั้ที่อยาโรธอีนนอยาหย่าให้รู้แล้วรู้รอ แ่เพียำว่ารั มัน็ลบวามินั้นออไปนหม..
ร่าเล็โผเ้าอพลาสะอึสะอื้นราวเ็น้อย านยอลลูบผม้วยวามใร่รั ูบมับปลอบประโลมนสายาเหลือบไปเห็นิมอินที่ยืนมออยู่ านยอลเือบลืมไปแล้วว่าิมอินยัอยู่รนี้ ถึเวลาที่แบฮยอน้อบเรื่อนี้สัที.. แม้อยาะฟัำว่ารัาร่าเล็มาแ่ไหน็าม..
“แบฮยอน..” เสียทุ้มเอ่ยึ้นมาอย่าเหนื่อยล้า เาไม่อยาฟัอะไรอี่อไปแล้วทั้นั้น…
“ อิน!” ผละออาอ้อมออสามีแทบะทันทีที่ไ้ยินเสียุ้นเย แบฮยอนหันวับไปมอแทบทันที เาไม่ิเลยว่านที่ึ้นื่อว่าแฟนะยืนอยู่รนี้..
“ันเ้าใแล้วแบฮยอน ันเ้าใทุอย่าแล้ว” น้ำเสียัเพ้อ้ำยัไม่ล้าแม้แ่ะมอใบหน้านรัที่ำลัะลายเป็นอี
“อิน ัน ัน…” อโทษ…
ำพูนั้นถูลืนอไปทันที มือเรียำผ้าปูที่นอนแน่น ปาเม้มเ้าหาัน้วยวามรู้สึผิเ็มประา หันหน้าไปอีทาไม่ยอมสบานรั ไม่ใ่ว่าไม่อยามอ แ่มันน่าละอายเินว่าะมอใบหน้าเ็บปวออีน
“นายไม่้อพูอะไรแล้วละแบฮยอน… ันเ้าใแล้ว” อินอมยิ้มน้อย แม้รู้ว่ารอยยิ้มนั้นะฝืนแ่ไหน็าม
“ะ อโทษ.. ัน ัน..”
“พอเถอะแบฮยอน.. อย่าพูอะไรไปมาว่านี้เลย ันวรปล่อยนายไปั้แ่วันที่นายแ่านไป้วย้ำ อโทษที่ทำให้ลำบาใและทะเลาะับเ้าสัวบยอน.. นายไม่้อัวลว่าันะเสียใหรือเปล่า ันไม่เป็นอะไร ใ้ีวิับรอบรัวอนายเถอะนะ ันะเป็น เพื่อน อนายเสมอ…” อินพูรัวไม่เว้น่อว่าให้แบฮยอนไ้พู
“ฮึ” แบฮยอนยมือบใบหน้าที่เ็มน้ำา หยาน้ำาหยอแล้วหยาเล่าไหลออมาเปรอะเปื้อนแ้มทั้สอ้า แบฮยอนร้อไห้นัวโย ายบาสั่นระริราวลูนในอ้อมออสามี
“ูแลัวเอ้วยนะแบฮยอน นายไม่ไ้ัวนเียวอีแล้ว.. ันลานายรนี้เลยละันนะ อบุที่เป็นวามสุให้ันลอ 4 ปี..” อินเอ่ยเสียสั่น เยหน้าึ้นระพริบาเพื่อไล่บาอย่า “รัันนานๆนะ ฝาูแลแบฮยอน้วย” ูเหมือนประโยหลัะไม่ไ้พูับนที่ำลัร้อไห้
านยอลเยึ้นมออินลับไ้รับรอยยิ้มน้อยๆส่มาให้ และเา็ไม่ใ่นที่อิมานั ลีบปาลี่ยิ้มเพียเล็น้อยามประสาผู้าย ่อนิมอินะ้าวเินออไปโยไม่หันลับมามอทัู้่อี…
ทุอย่ามันบแล้ว..
.
.
.
อินเินออมาาห้อพัพิเศษ ไม่มีใรไ้เห็นหยน้ำาอเาแม้ระทั่แบฮยอน ร่าสูเินล่อลอยันหมแร สอแ้มเปื้อนไป้วยน้ำาที่ไม่ิะเ็ออ ไม่รู้เมื่อไหร่ที่พาัวเอมาถึรถ ร่าสูพิรถอัวเอ้วยวามหมแร ่อยๆทรุล้าๆ เาไม่มีแม้แ่เรี่ยวแรที่ะหายใ มันเ็บไปหม เหมือนโนวัหัวใออไปทั้ๆที่ยัเ้นอยู่ ยอมเป็นนเินออมาทั้ๆที่รัแบฮยอนไม่แพ้ใร…
“เฮ้ ุ มานั่ทำอะไรรนี้”
“........” อินไม่อบ เาไม่อยาเสวนาับใรทั้นั้น ร่าสูลลุึ้นพลาเินไปยัฝั่นับไม่แม้แ่ะมอหน้านถาม้วย้ำ
“อ่า ให้าย เสียมารยาทะมั เฮ้ ุ” เสียแหบหวานสบถออมาเหมือนไม่่อยพอในั
แ่ใ่เรื่อที่ิมอิน้อสนใมั้ย? ็ไม่
ปิ้บ (เสียปลล็อรถ)
“ย่าส์ ไอ้นไม่มีมารยาท ไอ้นำ นเาอุสาห์เ้ามาถาม้วยวามเป็นห่ว โนสาวทิ้มานเป็นบ้าหรือไ”
ึ
“มีอะไร” ถามเสียห้วน ิ้วเ้มมว้วยวามไม่พอในั น้ำาที่เยไหลออมาเมื่อรู่ลับเหือแห้ไปหมเหลือแ่วาที่ยัแ่ำ
“อ่า นึว่าเป็นใบ้ะอี” เสียแหบหวานบ่นพึมพัม แ่มัน็เรียวามโมโหานรหน้าไ้พอสมวร
“ถ้าไม่มีอะไร อัว เะะ!”
“เห้ย เี๋ยวๆ โอเ ผมะพูับุีๆ ือรถผมเสีย อิรถไปลที่ลีนิ xxx ไ้มั้ย?”
ิ้วเ้มมว้วยวามประหลาใ ไอ้หน้าานมนี่ะไปทำอะไรลี่นิเา? เพิ่ไ้มอหน้านมาวนประสาท ้พบว่าอีนสูผอมผิวาว ใบหน้าหล่อิหวาน อ่า ออะหวาน้วย้ำ ล้ายๆแบฮยอน..
ให้าย เาิถึแบฮยอนอีแล้ว..
“พอีผมเอาสุนัไปรว แล้วทิ้มันไว้ที่นั่น แ่รถผมันเสีย ผมะอุิรถไป้วยไ้มั้ย?” มือหนาเสยผมึ้นอย่าอารม์เสีย
“ทำไมไม่โทรบอนอื่นมารับ” ถามเสียเรียบ
“โทรศัพท์แบหมรับ”
“นายื่ออะไร?”
“ห้ะ?” หรี่ามอ้วยวามับผิ อะไรือมาถามื่อเา
“ถ้าะไป้วยันผม้อรู้ัุไว้ เผื่อุไม่ไ้อิรถผมไปอย่าเียวแล้วเิปล้นึ้นมา ผมะไ้ับถูน” เอ่ยเสียเรียว มือหน้าเรียมเปิประูรถ
“นีุ่ ะบ้าหรือไ? ผมไม่ปล้นุหรอผมรวย” พูพลายัิ้ว
“เหรอ? ั้น็ไปเอนะ” เปิประู พร้อมที่ะลไปนั่ ทำไมเา้อมาเสียเวลาพูับนแปลหน้า้วยละเนี่ย
“โอเ ็ไ้ๆ ผมื่อ โอเฮุน” ส่เสียิ๊้ะในลำอ นี่ถ้าแบไม่หมไม่พึ่หรอนะ
“โอเ ึ้นรถรับ ุโอเฮุน”
“เยส” ทำท่าไป้วย พร้อมับเปิประูึ้นไปนั่ ่อนรถะเลื่อนัวออาโรพยามบาลระูลิมไปทันที...
ความคิดเห็น