Doll ผจญโลกกว้างแสนอลเวง (รับสมัคร)

ลำดับตอนที่ #13 : บทที่6 ตัวตนที่เปลี่ยนไป

เช้าวันรุ่งขึ้น...

"เคียร์ ตื่นได้แย้ววว เค้าจะกินข้าว"

โคฟุคุพูดเสียงดังไปทั้งห้องแต่เคียร์ก็ยังไม่ยอมตื่น

"หึม ไม่ตื่นหรอ งั้นเจอนี่หน่อยเป็นไงล่าาาา"

ตุบ!!

"ไม่ตื่นอ่าาา"

โคฟุคุใช้หนังสือฟาดที่หน้าของเคียร์แล้วเคียร์ก็ยังไม่ตื่น ทำทุกวิถีทางก็ยังไม่ตื่น

"ขี้เซาจริงๆเล๊ยย เอาเถอะ เห็นอย่างงี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ย"

โคฟุคุนั่งเฝ้าเคียร์รอจนกว่าเขาจะตื่น

"ยัยหัวเผือก!! ได้ยินฉันมั้ย"

เคียร์พูดเสียงดังแต่โคฟุคุกลับไม่ได้ยิน

"เธอคนนั้นไม่ได้ยินหรอกน่ะ"

ชายปริศนาปรากฏออกมาจากหมอกสีดำ

"ที่นี่คือจิตใจของคุณ จะพูดไปเขาก็ไม่ได้ยินหรอกครับ"

ชายปริศนาปรากฎออกมาจากควันสีดำมืดสนิท

"แล้วคุณเป็นใคร"

เคียร์ค่อยๆเดินถอยหลังไปทีละก้าวอย่างช้าๆทำให้ชายหนุ่มปริศนาต้องหยุดเดินลง

"นายคือมังกรโลกาตัวสุดท้ายสินะ"

เคียร์รู้สึกตกใจนิดๆที่ผู้ชายคนนั้นรู้ว่าเขาเป็นใคร

"เจ้าหนู อยากจะแก้แค้นให้แก่เหล่ามังกรใช้มั้ยล่ะ"

"คุณจะทำอะไร"

ชายปริศนาจุดเปลวไฟที่มือซ้ายของเขาแล้วค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆเคียร์ขึ้นเรื่อยๆ

"จ้องมาที่เปลวไฟฉันสิ ฉันจะแก้แค้นให้เพื่อนนายเอง"

________________________________________________________________________________

"ฉันจะแก้แค้นให้เหล่ามังกรที่ตายไป.."

ในอีกด้านของโคฟุคุ

"ไม่ตื่นอีกหรอเนี่ย นี่มันเกินเยียวยาแล้วนะย๊าาาา"

"อืม..."

เคียร์ค่อยๆลุกขึ้นมาด้วยหน้าตาที่ดูไม่มีความสุข

"อ๊ะ! เคียร์ตื่นแล้วหรอ"

"....."

"เฮ้ วันนี้ม----"

เคียร์ขยับมือไปบีบคอโคฟุคุอย่างรวดเร็วและด้วยความมือหนัก

"เคียร์!! นี่นายเป็นอะไรของนายเนี่ย!!"

"มันไม่อย่างนั้นนะ มันขยับไปเองน่ะ!!"

เคียร์ในด้านลึกๆพยายามควบคุมร่างกายแต่ก็ทำไม่ได้

"วันนี้... เค๊าอยากกินข้าวปั้นแล้ว!!!!"

โคฟุคุพูดออกมาเสียงดังแล้วเริ่มหายใจไม่ออก

"หนอยย เธอนี่มัน!! ในเวลาคับขันแบบนี้ยังจะมาหิวได้อีกหรอห๊าาาาาาา"

ฟึบ!!!

"โอ๊ย!!"

เคียร์ปล่อยมือและควบคุมร่างกายได้ตามปกติอีกครั้งแล้ว

"เมื่อกี้.. อะไรเนี่ย"

"อย่ามาทำอะไรแบบนี้ให้ได้เห็นอีกนะ!!!"

โคฟุคุพูดสั่งสอนเคียร์นิดๆ เคียร์ทำหน้าเหมือนกำลังเมินใส่

"ที่คอของเธอน่ะ... เป็นอะไรรึเปล่า"

เคียร์พูดเสียงเบาแล้วหลบหน้า

"หืม... เรื่องแค่นี้ สบายมากอยู่แว้ววววววววว"

โคฟุคุลุกขึ้นแล้วเอามือเท้าเอวและแสดงความซื่อของเธอให้เคียร์ได้ดู

"คุณเคียร์ โคฟุคุ!!!"

มิเรน แมรี่ และ ยูอิวิ่งมาด้วยความเร็ว

"มีอะไรงั้นหรอ"

"มีข่าวใหญ่แล้ว!! เนเน่กับเอนด์หายไป!!!"

มิเรนพูดด้วยความตกใจนิดๆแล้วหยุดพักหายใจซักพัก

"ใช่แล้วค่ะ หาที่ไหนก็ไม่เจอเลย ตอนแรกคิดว่าพวกคุณก็จะหายไปเหมือนกันแล้วซะอีก"

แมรี่เสริมเติมคำพูด

"ฉันไม่หายไปง่ายๆหรอกน่าา -w-"

โคฟุคุตอบด้้วยความมั่นใจ

"โคฟุคุซัง รอยแดงๆตรงคอนั่นอะไรหลอ"

ยูอิหันไปให้ความสนใจกับผงคอแดงๆของโคฟุคุ

"อ๊ะน่ะหรอ เอ่อคือ...."

เคียร์หันหน้าหลบ โคฟุคุก็มองเคียร์ด้วยสีหน้าที่ดูกังวล

"อ... อ๋อ นี่น่ะหรอ ฉันน่ะไปนอนหมอนสูงไปน่ะสิ อ...เอ่อคือ... คอก็เลยเคล็ดงี้แหละ อย่าสนใจเลยจ้า"

โคฟุคุพูดกลบเกลื่อนไม่ค่อยเนียนและก็อีกด้านก็แอบมองเคียร์ไปด้วย

"งั้นให้รีบลงมานะคะ ถ้าพบเบาะแสของทั้งสองคนนั้นที่หายไปก็บอกด้วยนะคะ"

"จ้า"

ปั๊ก!!

ประตูปิดลงและทั้งสามก็รีบลงไปที่โถ่งล่างให้เหลือเพียแค่เคียร์และโคฟุคุ

"ยัยหัวเผือก..."

"มีอะไรอีกล่ะ แล้วก็อย่าเรียกฉันว่ายัยหัวเผือกซักที!!"

.........

เคียร์ : ทำไมเธอต้องกลบเกลื่อนเรื่องนั้นล่ะ...

โคฟุคุ : นายไม่ได้ตั้งใจทำหรอกใช่มั้ยล่ะ

เคียร์ : .......

(เมื่อกี้เป็นแบบบทสนทนาจ๊ะ จะได้แยกออกว่าใครพูดอะไรนะ)

โคฟุคุ : เมื่อกี้เหมือนมีใครมากระซิบใช่มะ แล้วก็สะกดจิตเธอ

เคียร์ : มั่วแล้วๆ ฉันตั้งใจทำเองแหละ

โคฟุคุมองหน้าเคียร์ซักพักหนึ่ง

เคียร์ : มองทำไมล่ะ

โคฟุคุ : ทำไมทำตัวเหมือนกับตอนนั้นไม่ได้รึไง

เคียร์ : ห๊ะ! ตอนนั้นหรอ

เคียร์ชี้นิ้วมาทางตัวเองแล้วทำตากลมโต

โคฟุคุ : นายน่ะ ถึงจะปากแข็งไปหน่อยแต่ก็ร่าเริงมากเลยนะแถมยังอ่อนโยนด้วย แต่ในตอนนี้เหมือนกำลัง

ไม่อยากทำนิสัยแบบตัวของตัวเองเลยนะ

เคียร์ : ฉันก็ปกติดีนี่นา

เคียร์หลบสายตาแล้วก้มคอลง

ฟู่

เคียร์แก้มแดงขึ้นแล้วเอามือจับแก้มของตัวเองแล้วคิดในใจ

"ร้อนชะมัด!! หรือนี่เราเขินอยู่หรอ อ..อ..เอ่อ ว่ายังไงดีล่ะ ค...คือ... ไม่กล้า พ...พูดอะไรเลย ปากไม่ขยับ"

โคฟุคุ : เป็นอะไรไปล่ะเนี่ยเคียร์

เคียร์ : อ...เอ่อ...

ฝึบ!!!

โคฟุคุ : ห... เห้ย!!!

________________________________________________________________________________

ณ ด้านของคิมและเมไอเนียส

คิม : ช้าจังเลยนะพวกนั้นน่ะ

คิมพูดอย่างเอื่อยเฉื่อยและเย็นชา

เมไอเนียส : นั่นสิเนอะ ตอนนี้พวกของพี่ชายกับโคฟุคุจังจะเป็นอะไรรึเปล่านะ

เมไอเนียสพูดด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

โคฟุคุ : เอี๊ยดดดดดดดดด เมไอเนียสจัง คิมคุง เคียร์เค้า...

เมไอเนียส : อะไรงั้นหรอคะ!!

โคฟุคุ : รีบขึ้นมาเร็ว!!!

ทั้งสามก็รีบขึ้นไปที่ห้องของโคฟุคุ

คิม : ตัวร้อนมากครับ สงสัยจะเป็นไข้

โคฟุคุ : ห๊าาาา มังกรเป็น อุ๊บ!!

เมไอเนียส : มีอะไรหรอจ๊ะ

โคฟุคุ : ม...ไม่มีอะไรหรอกจ้า

โคฟุคุปิดปากในเรื่องที่เคียร์เป็นมังกรเอาไว้

เคียร์ : เอ่อ.... เห้ย!!!

เคียร์ : มาทำไมเยอะแยะเนี่ย!!

คิม : คุณเคียร์เป็นไข้อยู่นะครับ พวกเราก็ต้องมาเฝ้าสิ

เมไอเนียส : ใช่แล้วค่ะ ถ้าปล่อยให้เป็นอะไรไปล่ะก็คุณเคียร์อาจจะเป็นไข้หนักเลยนะคะ

ทั้งคู่แย่งกันพูดจนเคียร์ต้องนิ่ง

โคฟุคุ : เมไอเนียสซัง เราไปหาเอนด์กับเนเน่กันเถอะ ส่วนคิมช่วยเฝ้าเคียร์ไว้ให้หน่อยนะ

คิม : ครับ

ปั้ง!!!!

ประตูปิดเสียงดังแล้วทั้งสองสาวก็วิ่งลงไปที่โถ่งล่างเพื่อหาคนอื่นๆทันที

ในด้านของคิมและเคียร์

คิม : อยากได้อะไรมั้ยครับ

เคียร์ : ไม่เอาล่ะ ขอบใจนะ

เคียร์โน้มตัวลงนอนอีกครั้งแล้วมองไปที่หนังสือเล่มเก่า

คิม : คุณเคียร์คือมังกรสินะ

เคียร์ : !!!!

เคียร์สะดุ้งตื่นทันทีแล้วรีบลุกขึ้นมา

เคียร์ : นายรู้ได้ยังไง

คิม : เพราะว่าผมน่ะ..

ฟึบ!!!!

ร่างของคิมได้เปลี่ยนกลายเป็นร่างของชายปริศนาที่เคยปรากฎตัวอีกครั้ง

เคียร์ : คิม!!

เคน(ชายปริศนานั่นเอง) : ไม่ตองห่วงเรื่องของเจ้าหนูนั่นนะ ฉันใช้เวทย์ให้หนูนั่นมันหลับไปแล้วน่ะ

คราวนี้ก็เหลือแกแล้วสินะ

เคียร์ : ฉันไม่หลงกลอีกหรอน่า

เคน : งั้นหรอๆ งั้นถ้าเจอแบบนี้ล่ะเป็นไง

ร่างของชายหนุ่มพุ่งตรงเข้ามาหาเคียร์และได้กลายเป็นหมอกสีดำคลอบคลุมไปทั่ว

เคน : ถ้าอย่างนี้ก็จบแล้วล่ะ

________________________________________________________________________________

เคียร์ถูกสิงแล้ว!!! แม่จ้าววว คู่ของเคียร์และโคฟุคุของช้านน//โดนตบสองผั๊วะ

เจอกันใหม่ตอนหน้านะค๊าาา สวัสดีค่าาาาา >^<

CR.SHL