Tweet . with hwang taesu - ♥

ลำดับตอนที่ #126 : ~KEEP~ :: ~• From Audition // kiss the baby sky•., •~

PLOT No.4

คำตอบขอสีอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ ดำ

★ THE FIRST *

๑.      ชื่อ :: กลอย

๒.      อายุ :: 16 ปี

๓.      ทำไมถึงเลือกพล๊อตนี้ :: กลอยว่า . . กลอยถูกใจพล็อตนี้ที่สุดแล้วค่ะ >< แต่กลอยว่ายากตรงที่ว่าไม่มีคำใบ้เนี่ยแหละค่ะ คือกลอยต้องคิดค้นคาแลคเตอร์นางเอกออกมาให้ได้ . . ท้าทายดีค่ะ 55555+

๔.     ขอบคุณที่มาออดิชั่นค่ะ ^^. เต็มใจค่ะ

--------------------------------------------

★ THE SECOND *

๑.      ชื่อ :: ฮวังแตซู { Hwang Taesu }

ชื่อพระเอก :: คิมซองเจ  { Kim Sungje}

๒.      อายุ :: 24 ปี

๓.      บุคลิก :: เป็นคนนิ่ง ๆ แต่ยิ้มง่าย ยิ้มหวานและยิ้มเก่ง มีโครงหน้าที่เรียวเล็กใบหน้ามีขนาดเล็กและเกือบกลม มีดวงตาที่กลมโต และ ปากนิด จมูกหน่อย แต่ไม่โด่งมาก มีสีผิวขาวเนื้อไข่ มีรูปร่างสันทัด ตัวเล็ก สูงประมาณ 162 บางทีเธอก็ดูอ่อนแอ เพราะมีรูปร่างบาง และบางครั้งเธอก็ดูแรง แรงในแบบที่เรียกว่า แรงที่หน้าตาแต่การแต่งตัวไม่ได้แรงอะไรมากมาย เธอเหมือนผู้หญิงทั่วไปปกติ เพียงแต่เธอเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย แต่จะผิดใจกันได้ยาก ชอบมองทุกคนในแง่ดี อัธยาสัยดีชอบยิ้มทักทาย ชอบยิ้มเพื่อให้กำลังใจทุกคนเสมอ 

๔.     นิสัย :: มองโลกในแง่ดี มักจะยิ้มสู้กับปัญหา เป็นคนที่ชอบใช้เหตุผลมากกว่ากำลัง มักเข้าใจหัวอกของคนอื่นเสมอ มีจิตใจดี โอบอ้อมอารี รักเด็ก รักสัตว์ เธอเป็นคนที่ชอบพูดจาเรียบ ๆ ง่าย ๆ แต่ก็แฝงไปด้วยอารมณ์ในตอนนั้น เป็นคนโกรธใครไม่เป็น แต่ถ้าเมื่อใดได้โกรธขึ้นมาจริงๆมันอาจจะร้ายกว่าคนที่ชอบงอนคนอื่นบ่อย ๆ ก็เป็นได้ เธออาจจะเป็นคนที่โกรธแล้วน่ากลัว แต่ไม่มีวันที่เธอจะวีนแน่นอน เธอสัญญากับตัวเองว่า ปัญหาทุกอย่างถึงแม้มันจะเลวร้ายแค่ไหน ถ้าเราไม่ใช้อารมณ์ปนไปกับมัน มันก็จะดีขึ้นเอง เป็นคนที่เชื่อในพระเจ้า เธอจึงมีที่จิตใจที่สุขสงบ แต่ถึงแม้จะดูเป็นซิสเตอร์ขนาดนี้ . . เธอก็มีความหวานอยู่ในตัวสูง ชอบแทคแคร์คนอื่นเป็นอย่างดี มักคิดถึงใจจิตของคนอื่นมากกว่าจริงใจของตัวเอง ใครอยากทำอะไรก็ทำเธอะยืนมองทุกคนอยู่ใกล้ ๆ เป็นคนที่ชอบเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเพื่อคนที่รัก เพราะเธอเป็นคนที่ รักใครรักจริง ซื่อสัตย์ในความรัก ชอบคิดมาก และชอบคิดเล็กคิดน้อยเป็นประจำ ถึงแม้เรื่องมันจะผ่านไป 10 กว่าปี เธอก็ยังเก้บมาคิดถึงปัจจุบัน เป็นคนที่เจ็บแล้วจำ จำแล้วเก็บฝั่งใจและก็ให้มันเป็นความลับตายไปพร้อมกับตัวของเธอเอง . . เธอไม่ชอบการแก้แค้น ในบางครั้งเธออาจจะดูเหมือนเป็นคนเห็นแก้ตัวที่ว่า เธอยอมที่จะไม่พูดความจริงที่เจ็บปวด . . แต่เธอกลับเป็นมันไว้ในใจคนเดียว เก็บไว้ในใจให้ทรมานจิตใจของเธอไปตลอดชีวิต . .  

๕.     ทำงาน :: เป็นพนักงานเสริฟที่ภัตตาคารชื่อดังแห่งหนึ่ง

๖.      ชอบ :: ความจริงใจ , ความซื่อสัตย์ และความสุขคิมซองเจ 

๗.     เกลียด :: คนทรยศ , คนโกหก

๘.     จุดเด่น :: มีรูปร่างที่เล็กและน่าปกป้องเหมือนดั่งตุ๊กตาที่เด็กๆอยากได้เอาไว้ในครอบครอง ,, ชอบยิ้มให้กำลังใจกับคนรักไม่ว่าเขาจะทุกข์หรือจะสุขเธอจะยิ้มให้กับเขาเสมอ และ ทุกครั้งที่ได้เจอหน้า . .

๙.      อิมเมจคุณ ::

๑๐.  อิมเมจพระเอก ::

--------------------------------------------

★ THE THIRD *

๑.      อย่างที่รู้ คำถามพื้นๆ รู้จักกันได้ยังไงไหนเล่ามาซิ

:: เราเจอกันที่ทางลงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ตอนประมาณ 11.11 น. หรือ ห้าทุ่มสิบเอ็ดนาที ฉันเดินกลับบ้านคนเดียวหลังเลิกงานในเวลาตามปกติ แต่ความผิดปกติก็มีตรงที่ว่า ฉันเหมือนมีคนสะกดรอยตามมาตั้งแต่อยู่หน้าทางเข้าภัตตาคารอาหารมาจนถึงจุดทางลงรถไฟฟ้าใต้ดิน จู่ ๆ ก็มีกลุ่มเด็กผู้ชายวัย 17 - 18 ปี ประมาณ 4 - 5 คน วิ่งตรงเข้ามาจากด้านหลังของฉัน จากนั้นมีดด้ามแหลมและเล็กก็จี้มาที่หลังของฉันพร้อมกับคำพูดประโยคหนึ่ง "มีอะไรเอาออกมาให้หมด ไม่งั้นแกตาย!!!" ฉันตัวสั่นและรีบล้วงมือหยิบของมือค่าในกระเป๋าออกมาแต่จู่ ๆ ร่างของฉันก็เหมือนถูกผลักให้กระเดนติดกับกำแพงทางลงรถไฟฟ้าใต้ดิน ก่อนที่จะพบกับผู้ชายเสื้อยืดข้างในสีขาว มีเสื้อคลุมสีดำ และสวมกางเกงยีนสีขาว ต่อสู้กับวัยรุ่น 4 - 5 คนนั้นโดยลำพัง ฉันนั่งก้มลงไปกล้าดูเหตุการณ์นั่นและไม่นานก็เหมือนทุกอย่างสงบ มือหนาแตะมาที่ไหล่ที่สั่นทอของฉันแล้วก็พูดกับฉันว่า "ปลอดภัยแล้วครับคุณผู้หญิง" ฉันเงยหน้ามองเขาก็พบกับใบหน้าของผู้ชายที่มาช่วยฉันเมื่อตะกี้ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาฉันก็พบเขาที่จุดเดิมและเวลาเดิมตลอดเวลา...ฉันเชื่อว่ามันอาจจะเป็นพรหมลิขิตจนในที่สุด . . เราก็ตัดสินใจคบกัน >///< 

๒.      เขาหายหน้าหายตาไปเกือบอาทิตย์กลับมาพร้อมกับแผลฟกช้ำที่ใบหน้า คุณถามเท่าไรเขาก็ตอบเพียงตกบันได มอเตอร์ไซค์ล้ม ทั้งที่แผลมันไม่ใช่เลย คุณจะทำอย่างไร

:: ฉันยังคงมองที่รอยแผลฟกช้ำบนใบหน้าของเขา และก็ส่ายหน้าไปมาทันที . . ฉันรู้ว่านายไม่ได้ตกบันได ไมได้มอเตอร์ไซค์ล้ม . .
"ซองเจ บอกฉันมาเถอะ ว่านายไปโดนอะไรมา ?"
ฉันยังคงถามเขาในขณะที่จับแผลบนใบหน้าของเขา..
"ก็บอกไปแล้วไง.."
เขายังคงยิ้มให้กับฉันเพื่อปกปิดเรื่องที่เกิดขึ้น . . ฉันถอนหายใจและยิ้มให้กับเขาอีกครั้ง . . 
เอาเถอะถึงแม้ว่าความจริงจะไม่ได้เป็นเหมือนที่เขาบอก แต่คนที่รักกัน . . บางครั้งถ้าไม่รู้ก็ดี . . 
คนสองคนที่มาคบกัน ต่างคนต่างมาจากคนละทีและต่างคนต่างละนิสัยกัน . .
เขาไม่ชอบให้เรายุ่งเรื่องของเขา เราก็ไม่ควรจะยุ่งเรื่องของเขา เขาไม่ชอบให้เรายุ่งกับของของเขา เราก็ไม่ควรจะไปยุ่งกับของ ๆ เขา . . ฉันขอทำเป็นไม่รู้เสียดีกว่า . . ดีกว่ารู้แล้วเราต้องทะเลาะกัน และ รู้แล้วฉันต้องไม่สบายใจ . . ฉันตามใจนายนะ คิมซองเจ . . ไม่ว่านายจะทำอะไรก็ขอให้นาย คิดไตร่ตรองก่อนแล้วกัน*

๓.      วันหนึ่งเขากลับมาพร้อมกับสร้อยคอจี้เพชรเม็ดจิ๋วแต่ดูท่าทางจะแพงสำหรับเขามาก เพราะเขาไม่ได้รวยหรือมีเงินแต่อย่างใด คุณจะถามเขาหรือไม่ ถามว่าอะไร แล้วเขาว่าไง .. ซักพักโทรศัพท์เข้า เขาคุยด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนจะรีบออกไป คุณคิดยัง รู้สึกอย่างไร ..

:: ฉันนั่งอยู่ที่บ้านของตัวเองบนด่านฟ้า . . ชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคยนามว่า "คิมซองเจ" เดินเข้ามากอดฉันจากข้างหลัง..
 "จ๊ะเอ๋ ! ผมมาแล้วครับ มาหาคุณผู้หญิงเจ้าของใจของผม ^^"
ฉันหันไปมองเขาด้วยแววตาที่ดีใจก่อนจะยิ้มให้กับเขาเหมือนเป็นการทักทายกับการเจอกันของเราสองคน เขาเดินจูงมือของฉันไปนั่งตรงเก้าอี้หินอ่อนตรงระเบียงพร้อมกับหนุนนอนมาที่ตักของฉัน . . ฉันมองหน้าเขาก่อนจะยิ้มออกมา อย่างมีความสุข เขาเหมือนเด็กที่ได้นอนตักแม่ . . สีหน้าของเขาดูมีความสุขจัง . . เขาหลับตานิ่งแต่ก็ไม่ลืมที่จะทิ้งรอยยิ้มที่มีความสุขเอาไว้ให้กับฉัน . .
"อ้อ . . ฮวังแตซู !!! หลับตาก่อนสิ"
"หลับทำไม?"
"หลับเถอะครับ!"
ฉันหลับตาพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย . . ซองเจลุกขึ้นมาจากท่านอนตักของฉันก่อนจะหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าจากนั้น . . ของสิ่งนั่นก็มาอยู่ที่คอของฉัน . .
"ลืมตาได้แล้ว . ."
ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับมองไปกับสิ่งที่เข้ามาอยู่บนร่างกายของฉัน . . มันคือสร้อยคอจี้เพชรเม็ดจิ๋ว แต่ราคา . .สูงมาก ฉันเชื่อว่า นายคงไม่มีเงินซื้อมาให้ฉันหรอก . . คิมซองเจ !
"นายเอามันมาจากไหน?"
ฉันถามเขาด้วยแววตาจริงจังปนสงสัยกับของที่สวมอยู่ที่คอของฉัน
"ซื้อมาสิ.."
"ไม่เชื่อ ! จี้เพชรถึงแม้มันจะเม็ดจิ๋วแค่ไหน . . ราคามันก็ไม่ใช่เล่น ๆ บอกฉันมาเถอะคิมซองเจ!"
"ก็บอกซื้อมาไงหล่ะ . . ผมเอาเงินเก็บซื้อ ! รับไว้เถอะหน่า!!!"
เขาทำหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่ฉันถามเซ้าซี้ อาจเป็นเพราะฉันไม่ค่อยได้โต้เถียงเขามากหล่ะมั้ง ! 
"แต่.."
"ผมหิวแล้ว ไปกินข้าวกัน!!"
เขาพยายามจะเปลี่ยนเรื่องพูด ฉันมองหน้าเขานิ่ง ๆ ก่อนจะทำท่าลุกไปทางอื่น . . เขามีเรื่องปิดบังฉันอีกแล้ว . .
"จะไปไหนอะ . ."
ไม่ทันทีเขาจะลุกขึ้นตามฉันมา โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ฉันเหล่มองด้วยปลายหางตา . . ก็เห็นว่าเขาคุยด้วยโทรศัพท์ด้วยท่าทางเรียบเฉย แล้วก็หันมามองทางฉันนิด ๆในระหว่างการสนทนา แต่ฉันก็หันหน้าไปทางอื่นทันที . .
"แตซู . . ผมไปก่อนนะ แล้วเจอกัน !"
เขาเดินมาลาก่อนจะรีบเดินปนวิ่งออกไปจากตรงที่นี้ . . ฉันมองตามแผ่นหลังของเขาพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวเหมือนกับใจจะขาด ลมหายใจเริ่มจะหายใจไม่ออก . . บอกไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้น . .ในตอนนี้ !
คิมซองเจ . . นายปิดบังฉันเป็นครั้งที่ 2 แล้วนะ . . ฉันพยายามจะไม่โกรธ ฉันพยายามจะเข้าใจในสิ่งที่นายทำ . . แต่ทำไมฉันถึงได้อยากจะร้องไห้แบบนี้นะ . . ทำไมฉันถึงอยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ เพื่อให้ความสับสนนี้หลุดออกไปจากหัวสมองของฉันซะที . . คิมซองเจ . . นายยังรักฉันอยู่มั้ย . . ยังเห็นว่าฉันเป็นคนรักอยู่รึเปล่า . . สำหรับนาย . . !

๔.     อยู่ดีๆ เขาก็หายตัวไปเกือบเดือนแล้วไม่เคยติดต่อมา รู้ตัวอีกทีเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งท่าทางสวย เซ็กซ์ เอ็กซ์ บึ้ม แล้วพวกเขาก็อยู่ด้วยกันในคอนโดหนึ่ง คุณจะทำอย่างไร

:: กลางดึกวันหนึ่ง   ณ   ภัตตาคารหรูชื่อดังที่ ฉันทำงานอยู่ !
ลูกค้ามากมายเดินออกจากร้าน เพราะได้เวลาปิดทำการของร้านแล้ว
พนักงานทุกคนล้วนเปลี่ยนชุดและออกจากร้ายเพื่อทำการกับยังบ้านของตัวเอง
ฉันก็เช่นกัน . . ต้องเดินออกมาจากโดยลำพัง ต่างจากทุกวันที่คอยมีคนมารับที่หน้าร้าน . .
ใช่ . . คิมซองเจ . . ตอนนี้เขาหายไปไหนไม่รู้ เกือบเดือนแล้วไม่ติดต่อมาสักครั้ง แถมโทรไปก็ยังไม่รับอีกต่างหาก . . บ้างก็ปิดเครื่องบ้างก็มีผู้หญิงรับ แต่ก็บอกว่าไม่มีคนชื่อ คิมซองเจ . . ฉันก้มหน้าก้มตาเดินไปตามทางถนนคนเดิน . . แสงไฟมากมายต่างประดับประดาที่ตึกและต้นไม้ตามเทศกาลต่าง ๆ . . แต่ทำไมยิ่งฉันเห็น มันกับทำให้ฉันคิดถึงแต่เขานะ . . คิดถึงภาพเก่า ๆ ที่เราเดินมาด้วยกันในทางนี้ เราเล่นกัน เราหยอกล้อกัน เราเดินจูงมือกัน . . ความรู้สึกแบบนั้นมันหายไปเป็นเดือน หายไปโดยไม่มีบอกลาฉันสักคำ . . สายตาที่เหมอลอยไร้จุดหมายดันไปปะทะกับดวงตาของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเธอมีรูปร่างสูง ขาว และ หุ่นเอ็กซ์ เซ็ก บึ้ม มาก ๆ เธอมองหน้าฉันแล้วทำท่าทางไม่พอใจ . . ก่อนที่ฉันจะหลบสายตาของเธอแล้วก้มหน้าเดินต่อไป . . แต่ดวงตาคู่นี้ดังไปสะดุดกับรองเท้าสีขาวอันคุ้นเคยเข้า . .
"คิมซองเจ . . คืนนี้นายต้องทำให้ฉันมีความสุขนะ!"
ฉันหันไปมองตามชื่อที่ผู้หญิงคนนั้นพูด . . เขาจริง ๆ ด้วย ! คิมซองเจ จริง ๆ ด้วย !!!!
เขากับเธอเดินขึ้นรถคันหรูสีน้ำเงินไปโดยที่คิมซองเจเป็นคนขับแล้วผู้หญิงไฮโซเซ็กซี่คนนั้นเป็นคนนั่ง . . ฉันตัดสินใจวิ่งตามรถคันนั้นไป . . 
"ซองเจ!!!!!! คิมซองเจ!!!! . . ซองเจ !!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ฉันวิ่งไปตามถนนแล้วเอ่ยเรียกชื่อของผู้ชายที่ฉันรักเสียงดังจนคอเจ็บ . . แต่ก็ไม่มีผลรถคันนั้นเริ่มไกลห่างไปทุกที โชคดีที่มีแท็กซี่ผ่านมาพอดี . . ฉันจึงโบกแล้วบอกให้ตามรถคันข้างหน้าไป . . รถไปสิ้นสุดปลายทางที่คอนโดหรูระดับ 5 ดาวแห่งหนึ่ง . . ฉันลงจากแท็กซี่แล้วหยุดมองไปหน้าประตู . . ผู้ชายที่เดินโบเอวของผู้หญิงคนนั้น คือ คิมซองเจ จริง ๆ เหรอ .. ฉันไม่อยากจะเชื่อ . . ฉันไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองจริง ๆ คิมซองเจ . . มันไม่ใช่นายใช่มั้ย !
 >>>> จี๊ดดดด ! จู่ ๆ ทำไมหัวใจของฉันมันบีบตัวแบบนี้ . . รู้สึกเจ็บที่หัวใจจนอยากจะนอนลงกับพื้น . .
ฉันยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นเปอะเปื้อนเต็มใบหน้า . .
{ ขอให้พระองค์ . . ช่วยฉันด้วย . . ฉันไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว }
ฉันยืนพิงเสาอยู่ที่เดิมจนกระทั่งสว่าง . . ฉันไม่รู้ว่าฉันยืนเหม่อลอยแบบนี้ไปนานเท่าไหร่ . .
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันมายืนอยู่ที่นี้เพื่ออะไร . . ฉันไม่รู้อะไรทั้งสิ้น . .
มือเรียวของฉันล้วงกระเป๋าสะพายแล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องเดิมของตัวเองออกมา . . พร้อมกับกดเบอร์ที่โทรออกล่าสุด
( คิมซองเจ ;; โทรออก . . )
ชายร่างสูงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของฉัน . . เดินออกมาจากคอนโด โดยบังเอิญ เขาไม่เห็นฉัน . . แต่ฉันกลับเห็นเขาแค่คนเดียว . . ฉันไม่เห็นสิ่งอื่นแม้กระทั่งเสาที่ฉันยืนพิงอยู่ . . เขาหยิบโทรศัพท์ที่มีคนโทรเข้าขึ้นมาดู . . แต่กลับ . . ตัดสายทิ้งพร้อมกับเดินไปที่รถ . . คันสีน้ำเงินที่เขาคันเมื่อคืน . . รถคันนั้นมุ่งหน้าออกมาจากใต้ตึกเพื่อที่จะออกนอกบริเวณคอนโด . . ฉันตัดสินใจวิ่งเข้าไปขวางหน้ารถ . . ทันที !!!

แอร๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!

เสียงรถเบรกดังสนั่นจนทำให้คนอื่นหันมามอง . . 
น้ำตาเอ่อล้นเปอะเปื้อนใบหน้าทั้งรอยคราบเก่าและน้ำตาที่เอ่อล้นไหลอยู่ในขณะนี้ . .
เธอมองไปยังใบหน้าของผู้ชายที่มองเธออยู่ในรถด้วยความตกใจ . .
เธอมองเขาด้วยแววตาที่โกรธ + เศร้า และ ผิวหวังเป็นอย่างมาก !
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในรถเดินลงมาจากรถแล้วจับมาที่ข้มมือของฉัน . . 
เขากระชากมือของฉันแล้วลากไปขึ้นรถคันสีน้ำเงิน . . เป็นที่นั่งเดียวกับที่ผู้หญิงคนนั้นนั่งเมื่อคืน !
ในขณะที่นั่งไปในรถ . . ทั้งฉันและเขาไม่พูดอะไรกันสักคำ . . เขามองไปข้างหน้า ส่วนฉันมองไปข้างทาง . .
จนในที่สุดรถก็จอดนิ่งอยู่ที่ไฟแดง . .
"แตซู . ."
ในที่สุดซองเจก็ทำลายความเงียบสงัดที่ปกคลุมอยู่ . .
แต่ไฟก็ดันเขียวซะก่อน . . ซองเจมุ่งหน้าไปยังที่ ๆ นึง แล้วรถก็จอดสนิทอีกครั้ง . .
"คิมซองเจ . . ลงไปหาฉันข้างนอกหน่อยฉันมีอะไรจะให้ . ."
ฉันพูดด้วยสีหน้าธรรมดาถึงแม้ตายังแดงกร่ำเพราะร้องไห้ . . แต่ก็ยังยิ้มให้กับคนทรยศตรงหน้า . .
แล้วเธอก็เดินลงไปจากรถคันนี้ . . จากนั้นคิมซองเจ ก็เดินตามเธอลงไป . .
เธอหันหน้าให้กับแม้น้ำสายยาว . . ที่กว้างใหญ่ . . พร้อมกับหลับตาลงเบา ๆ
"แตซู . . ผม . ."
คิมซองเจเดินมายืนใกล้ ๆ กับเธอพร้อมกับขอโทษเธอจากด้านหลัง . .
แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อเธอหันมาแล้ว . . ตบไปที่หน้าของเขาจนต้องหันไปตามความแรงของมือ . .
         เพี๊ยะ !!!!!!
"สำหรับสิ่งที่นายโกหกฉันมาตลอด . . ฉันขอถามนายตก ๆ เลยนายรักฉันบ้างมั้ย?"
"แตซู . . ผม . ."
"นายคิดว่าฉันเป็นคนรักของนายบ้างรึเปล่า?"
"ผม . ."
"นายคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่โง่ ที่นายจะหลอกไปวัน ๆ ใช่มั้ย !!!"
"ผม . ."
         เพี๊ยะ !!!!!!!!!
ฉันตบใบหน้าของเขาอีกทีตรงรอยเดิม ตบซ้ำรอยเดิม ทำให้รอยมือนั้นแดงชัดขึ้นมาทันที . . เขามองใบหน้าของเธออีกครั้งก่อนจะดึงเธอเข้าไปกอด . . แน่น !
"ผมขอโทษ แตซู ผมขอโทษ !!! ผมมันเลว ! ผมไม่ต้องการให้คุณยกโทษให้ผม .. แต่ผมต้องการจะขอโทษ !!"
"ปล่อยฉัน . . ไอ้คนทรยศ !!! ปล่อย!!!!!"
ฉันผลักร่างของเขา . . จนล้มลงไปที่พื้น . .
"นายมันเลว ! นายมันชั่ว ! ฉันเกลียดนาย ! ได้ยินมั้ย ฉันเกลียดนายยยยยยยยย!!!!"
ฉันตะหวาดเสียงเป็นครั้งแรก . . ถึงแม้จะตะหวาดเสียงจนคอเจ็บ ! แต่มันไม่ได้ช่วยให้ความโกรธทุเราลงเลยแม้แต่นิด
"ผมขอโทษ..แตซูคุณฟังผมก่อนสิ !!"
เขาลุกขึ้นมาแล้วจับไปที่ต้นแขนของเธอ . . แต่เธอกลับดิ้นทุรนทุรายเหมือนคนเสียสติไปแล้ว !
{ คงเป็นอย่างที่พระองศ์บอก . . คนเราเมื่อรักมาก เมื่อถึงวันที่เกลียด ทุกอย่างจะเลวร้าย . . }
ฉันเหมือนจะขาดใจ . . ยิ่งเห็นคนตรงหน้าฉันยิ่งอยากจะตายไปจากโลกนี้ให้เร็ววัน . . แม้กระทั่งวินาทีนี้เลย !!!
"ซองเจ . . ออกไปจากชีวิตของฉันได้มั้ย . .!!"
ฉันพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้ซองเจหยุดนิ่งและมองมาที่ใบหน้าของฉันอย่างไม่เข้าใจ . .
"แตซู . ."
"ถือว่าเป็นคำขอร้องครั้งสุดท้าย . ."
" . . . "
เขาทำหน้าคิดแล้วก็มองที่ดวงตาและใบหน้าของฉันอีกรอบ  . .
"ไม่ !!! คุณได้ยิมชัดแล้วใช่มั้ย ! ผมไม่มีทางปล่อยคุณไป !! ไม่มีวัน !!!"
"แล้วนายจะจับปลาสองมืออย่างนั้นเหรอ !! คิมซองเจ นายคิดจะทำอะไรของนาย!! นายคิดอะไรอยู่ !"
"ผมไม่ปล่อยคุณไป . . ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะไม่ปล่อยคุณไปเด็ดขาด . ."
"นายมันบ้า !!! คิมซองเจ . . ฉันเกลียดนายมากตอนนี้ ! ฉันเกลียดนายมากจนไม่สามารถให้อภัยได้อีกแล้ว !!!"
"แต่ผมจำเป็น !! เข้าใจผมหน่อยสิแตซู ! คุณมันก็เป็นแบบนี้ ! ไม่เคยฟังเหตุผลของผมเลย !!!!"
"เหรอ? !!!! ใช่ ฉันมันเป็นแบบนี้ . . ฉันมันไม่ดีที่รักนาย ! ฉันมันไม่ดีที่เป็นคนงี่เง่าไร้เหตุผล..งั้นก็เลิกยุ่งกับฉันสักที!"
ฉันสะบัดแขนของคิมซองเจออกแล้วก็วิ่งไปตามทางของตัวเอง . . แต่ . . ซองเจ ก็ยังคงตามฉันมา . .
...
..
.
แอร๊กกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!! ตุ๊บบบบบบ !!!!!!!!
เสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินคือ .. ชื่อของตัวฉันเอง .. ชื่อที่เรียกโดย . . ผู้ชายที่ฉันรัก . .
"ฮวังแตซู !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
จากนั้นฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย . .

๕.     จบแบบไหนดี ( แฮปปี้ ,, เศร้าๆ ,, แยกทาง ,, คนตาย .. ใส่มาเลยว่าต้องการแบบไหน  )

:: นับตั้งแต่วันที่ฉันโดนรถชนในวันนั้น . . จนถึงวันนี้ . .
นับเป็นเวลา 1 ปีเต็ม ๆ ฉันนอนอยู่ในห้อง ICU ตลอด 1 ปีเต็ม . .
ไม่รับรู้อะไรภายนอกเลยแม้แต่นิดเดียว . .
และวันนี้ . . จู่ ๆ ฉันก็ลืมตาขึ้น . .และจำเรื่องทุกอย่างไม่ได้เลย . .
หนึ่งอาทิตย์ที่หลังทำการฟื้นฟู . . คิมซองเจ . . ผู้ชายที่ทำให้ฉันเจ็บปวดดูแลฉันดีตลอดเวลา . .
ทั้งวัน  ทั้งคืน  และ ก็ทุกนาที . .
ฉันจำเหตุการณ์หลังจากที่เราคบกันไม่ได้เลยสักนิด . .
ฉันจำได้แค่ว่า . . ฉันคือแฟนเขา . .
และจำได้ว่า . . เขาคือแฟนฉัน . .
แถมยังจำได้อีกว่า . . เรารักกัน . .
สุดท้าย . .ให้เรื่องที่เลวร้ายผ่านไป . . ลืมมันไปในอดีตเริ่มต้นใหม่ . . ซะดีกว่า . . !!!

๖.      สุดท้ายรู้สึกยังไงที่ต้องมาตอบคำถามไร้สาระ

:: ฮ่า ฮ่า :D เป็นคำถามไร้สาระที่ทำให้กลอยปวดหัวมากค่ะ ฮ่า ฮ่า :')

ขอบคุณที่เสียเวลามานะคะ ><