คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : พร้อมหน้า IIII
“…”
“…”
เอ่อ
ใครมาบ้านตูบ้างวะเนี่ย!!
สวัสดีครับชนชาวไทยทุกท่าน ผมหายไปมหลายวันคิดถึงกันไหม แบบว่าการบ้านกองทับหัวนังไรต์อยู่ แม้กระทั้งตอนที่เขียนก็ยังไม่เสร็จ มันโดดมาอัพ ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้ผมกำลังนับพลทหารอยู่ มองซ้ายมองขวาก็เจอแต่แขกหน้าแปลก(แต่หล่อ) หลายท่าน และสายตาก็ดันพ่วงไปหยุดที่สาวนางหนึ่งที่มาเคาะประตูเป็นคนสุดท้ายเมื้อตะกี้นี้แหละครับ
นางช่างกล้า!! ผู้ชายสิบกว่าคน!!!
อย่างที่บอกไปในตอนแรก ผู้ชายสิบเอ็ดคนครับ มีผู้หญิงคนนี้คนเดียวที่เป็นเพศเมียยิ้มหน้าระรื่นมองซ้ายมองขวาที่ล้อมไปด้วยเหล่าผู้ชายหน้าตาดีทั้งหลาย กระโปรงสั้นสีแดงเลิกขึ้นเห็นไปไหนต่อไหนจากและจากการแนะนำตัวครั้งแรกที่เข้ามานางบอกว่านางคือ เลขาของคุณพ่อเซนเขาครับ
ช่างเถอะ เรามาอธิบายสถานการณ์อื่นๆภายให้ห้องรับแขกอันแสนกระจิดริดกันดีกว่าครับ
เริ่มจากนายนนท์ที่นั่งลูบหัวไอ้ปลายที่คลอเคลียเหมือนลูกแมว ไอ้ปิ่นกับสองฝาแฝดที่นั่งขนาบข้างซ้ายขวา ไอ้แบล็คที่นั่งอ่านหนังสือโดยมีคุณพี่หน้าโหดนั่งมองด้วยรอยยิ้ม!?!
เออเว้ย ยิ้มแล้วหล่อกว่าเดิม จะทำหน้านิ่งๆทำไมเนี่ย!!
ตบท้ายด้วยคุณ(พ่อ)เซนที่นั่งทำหน้ากระอักกระอ่วนเพราะมีคุณเลขากระโปรงแดงนั่งกระแซะอยู่ข้างๆ
ระวังพ่อวิกส์เขาเปิดประตูออกมาเห็นนะครับ
“เดย์ ทำไมไม่นั่งล่ะ” ไอ้ปลายที่เลิกคลอเคลียไอ้นนท์หันมาถามผม
“แล้วมันมีที่ให้กูไหมล่ะ” ผมบอก ช่วยสังเกตเหอะ นั่งกันจนเต็มโซฟาละ มีอยู่สามตัวพวกนี้มันก็จองกันสามตัวรวด
ไอ้ผมเจ้าบ้านมันก็ไม่มีที่นั่งน่ะสิครับ
“มาแล้วๆ มากินข้าวกันเร็วๆๆๆๆ” เสียงดังปึงปังดังมาจากห้องครัว บานประตูเปิดออกผลั๊วตามด้วยพ่อวิกส์ที่ยิ้มกว้างปากแทบฉีก ผมชะเง้อมองข้างหลัง เห็นพี่เยียร์ถือถาดอาหารออกมาทำท่าจะร้องไห้น่าสงสารตาแดงเชียวพี่เยียร์ของผม(??)
“อะไรเหรอครับวิกส์” เหมือนได้รับการปลดปล่อยคุณ(พ่อ)เซนลุกพรวดก้าวยาวๆเดินเข้าไปหาสองคนนั้นอย่างรวดเร็ว เอิ่ม เหมือนไม่ใช่สองคนนั้น แต่ท่าทางจะเป็นพ่อวิกส์คนเดียวต่างหาก
พ่อฉีกยิ้มกว้างอีกรอบหันหลังไปคว้าจานที่พี่เยียร์ถือมาก่อนชูให้คุณ(พ่อ)เซนดู ดวงตาเต็มไปด้วยรอยระยิบระยับ
“เป็นไง น่าทานไหม”
“จ๊ะ น่าทานมากเลย” ผมแอบเห็นนะว่าคุณทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกน่ะ
“จริงเหรอ”
“จ้า” ตอแหลมากครับ
พ่อวิกส์ยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆจนผมอดเสียววาบไม่ได้ เลยได้แต่หาทางเอาตัวรอดด้วยการกระดึบขึ้นบันได จุ๊ๆ อย่าบอกพ่อวิกส์นะ
“เดย์ จะไปไหนอ่ะ มานี่หน่อยเร้วว” ซวยแล้วไงตู
“คะ ครับ” พ่อวิกส์เดินเข้ามาหา แต่ไหงรู้สึกว่าพ่อเขามีเขางอกบนหัวด้วยฟะ
“อันนี้เยียร์ของเดย์ทำนะ ไม่ใช่พ่อทำ อ่ะ เอาไป” ว่าแล้วก็ยัดจานที่เต็มไปด้วยอาหารสีสันฉูดฉาดราวกับจะบ่งบอกว่าฉันมีพิษนะ
เอ่อ มุกไม่เก็ทเหรอครับ แหม ผมอุตส่าห์เอามาจากหนังสือวิทย์
ผมหันควับไปทางคนทำที่หน้าซีดกะทันหันหลังจากที่ผมหันหน้าไปมองเจ้าตัวยกมือเกาท้ายทอยแถมด้วยเสียงหัวเราะแหะๆ
ไหนว่ารักผม แต่จะทำร้ายทางอ้อมเนี่ยนะ!?!
แต่สุดท้ายผมก็ต้องทานเข้าไปอยู่ดี ขอแอบกระซิบนิดนึงว่าถึงหน้าตาจะน่ากลัวไปหน่อยแต่รสชาติก็ไม่เลวเลยทีเดียวครับ
“สวัสดีค่ะทุกคน ดิฉันมินะนะคะ เป็นเลขาส่วนตัวของคุณเซนค่ะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างฉะฉานผมที่กำลังพิจารณาอาหารหน้าตาแย่แต่รสชาติดีอยู่ก็หันไปมอง
เข้ามานั่งตั้งนานเพิ่งอยากจะแนะนำตัวเหรอแม่คุณ
“มะ มิน” เสียงสั่นๆของพ่อวิกส์ดังกระซิบข้างๆหู ร่างเล็กๆของพ่อเบียดเข้าหลังผมเหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง
“พ่อครับ” ผมเอ่ยเบาๆอย่างเป็นห่วง แต่พ่อวิกส์กลับสั่นกว่าเดิมซบหน้าลงกับบ่าของผม
“เดย์ พาพ่อขึ้นห้องนะ” เสียงกระซิบเบากว่าเดิมตัวของพ่อเย็นเชียบ
คุณ(พ่อ)เซนเหมือนจะสังเกตเห็นถามด้วยความเป็นห่วงทันทีโดยไม่สนหน้าตกใจของเลขาคนสวยที่กำลังเดินเข้ามาหา
“วิกส์ เป็นอะไรรึเปล่าครับ วิกส์”
“ไม่เป็นไร เดย์พาพ่อขึ้นห้องนะ” พ่อส่งสีหน้าอ้อนวอน “ครับ”
“วิกส์” คุณ(พ่อ)เซนครางเสียงอ่อยมองตามร่างของพ่อวิกส์ที่ลากผมขึ้นชั้นสองท่ามกลางสายตาสงสัยของทุกคนรวมทั้งท่าทางเหรอหราของพี่เยียร์ที่ทำอะไรไม่ถูกด้วย
Week Part’
มินกลับมาแล้ว มินเขากลับมาแล้ว!!
ผู้หญิงคนนั้น แม่ของเดย์ หล่อนจะกลับมาทำไมในเมื่อเจ้าตัวเป็นคนทิ้งผมไปด้วยเหตุผลง่ายๆแค่ผมมันจน!! เขาไม่คู่ควรจะเป็นแม่ให้เดย์เลยสักนิด เซนกับมินเหมือนมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างอยู่ หรือเป็นเพราะเพวกเขาแกล้งปั่นหัวผมกันแน่!!
“พ่อครับ” เสียงของลูกชายคนเดียวที่ผมรักทึ่สุดดังขึ้น ผมผวา นี่ผมมาหลบหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
ผมกลัวที่จะเจอกับมิน
ผู้หญิงที่ผม “เคย” รัก
“เดย์ พาพ่อขึ้นห้องนะ” ผมกระซิบบอกเขาเสียงเบาแล้วซุกหน้าลงกับบ่าที่กว้างกว่าผมแค่นิดเดียว
เดย์ โตแล้วสินะ
“ครับ”
“วิกส์” ขอผมอยู่คนเดียวสักพักนะ
เซน…
ความคิดเห็น