คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่12 นายไม่เคยรู้...บังยงกุก
คนเราก็มีความหลังที่ไม่อยากจะจดจำกันทั้งนั้นไม่ว่าใคร..อาจจะหลบซ่อนเอาไว้ในซอกหลืบของความคิด แต่ถ้ามีใครมาสะกิดมันเพียงนิด ...
ความทรงจำที่เลวร้ายก็คงฟุ้งกระจาย
ฮิมชานไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน...คุ้นตาเหลือเกิน สวนสาธารณะนี่เหมือนจะเคยเดินผ่านบ่อยๆใช่ไหม สองขาเล็กเดินไปเรื่อย รอบๆกายมันคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ก่อนที่เท้าจะนำไปอยู่หน้าสถานที่แห่งหนึ่ง
‘ผับทีเอส’
ใช่แล้ว..ผับทีเอสเมื่อ4ปีก่อนเขามาที่นี่เกือบทุกวัน มองไปหน้าผับตรงป้ายไฟของร้านก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นใครบางคนนั่งชันเข่าอยู่ตรงนั้น...ใบหน้านั้น...ของเขาไม่ใช่เหรอ
ชุดนักเรียนกับกระเป๋าเป้...เหมือนตอนนั้นไม่มีผิด 4ปีก่อนที่เขาตามยงกุกมาทำงานที่นี่ทุกวัน คิมฮิมชานที่อยู่ตรงนั้นกำลังนั่งรอคนที่แอบรักทำงานเสร็จ แต่แล้วร่างเล็กบางก็ลุกลี้ลุกลนหลังจากรับโทรศัพท์แล้วลุกเดินจากหน้าผับไป
ฮิมชานเดินตามคิมฮิมชานคนนั้นไป เรื่อยๆ เรื่อยๆ สวนกับทางที่เขาเดินมาเมื่อครู่นี้ เดินมาเพียงไม่นานก็มีคนกลุ่มนึงมาล้อมหน้าล้อมหลังคิมฮิมชานคนนั้นไว้ ใบหน้าแสนจะน่าเกลียด ท่าทางเหมือนพวกนักเลงทำให้คิมฮิมชานคนนั้นมองรอบกายอย่างระแวดระวัง
ฮิมชานยิ่งนิ่งมองคิมฮิมชานคนนั้นถูกลากเข้าซอกหลืบหนึ่งไป เสียงโวยวายดังลั่นขอความช่วยเหลือ ฮิมชานตั้งสติให้ดีก่อนจะวิ่งตามเข้าซอกนั้นไป ภาพที่เห็นทำเอานิ่งค้าง เพราะคนกลุ่มนั้นกำลังรุมกันถอดเปลื้องเสื้อผ้าองคิมฮิมชานคนนั้น เสียงกรีดร้องด้วยความรังเกียจดังระงมก่อนจะเงียบหายพร้อมใบหน้าเหยเกของฮิมชานคนนั้นเมื่อหมัดหนักกระแทกเข้าเต็มท้อง หยดน้ำตาริณไหลที่ปลายหางตา ก่อนที่ดวงตู่สวยจะหันมามองทางเขา..ริมฝีปากแดงขยับเป็นคำพูด
“ช่วยด้วย”
เฮือก!!!
ฮิมชานเบิกตาโพลงในความมืด
ฝันไป...
มองดูรอบกาย เขายังนอนอยู่บนเตียง ข้างๆมีร่างสูงของบังยงกุกหลับสนิทอยู่ ร่างบางถอนหายใจก่อนจะสูดอากาศเข้าไปเต็มปอดแล้วพ่นมันออกมาอีกครั้งอย่างระงับอารมณ์บางอย่าง...ความกลัว
หลายปีแล้วที่เขาไม่ได้ฝันถึงเรื่องนั้น ไม่ได้นึกถึงเลยด้วยซ้ำ แต่กลับมานึกถึงมันอีกครั้ง เพราะอะไรกัน...อาจเพราะผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆเขาตอนนี้กระมังที่ค้นควานเอาตะกอนที่นอนนิ่งฟุ้งกระจาย ตะกอนที่เขาใช้เวลาเป็ฯปีกว่าจะรอให้มันนิ่งสนิท แต่มันกลับฟุ้งขึ้นมาใหม่ได้โดยใช้เวลาไม่กี่วันที่ร่างสูงย่างเท้าเข้ามา
มองใบหน้าหล่อเหลาที่ห่างกันไม่ถึงคืบ...คิดถูกแล้วใช่ไหมที่ยอมให้คนๆนี้ค่อยๆปั่นหัวเขาไปทีละน้อย ยอมเป็นคนโง่เพื่อหวังอะไรลมๆแล้งๆ
แต่ถ้าให้เลือกระหว่างเป็นคนฉลาดรู้ทันทุกอย่างแล้วต้องเจ็บปวดกับการถูกตราหน้าจากเขาว่าเป็นคนบ้าโรคจิต กับเป็นคนโง่แต่เขายังคงยิ้มให้และหลอกล่อด้วยถ้อยคำอ่อนหวานทว่าเป็นการตลบตะแลง...คิมฮิมชานก็เลือกอย่างหลัง
1ปีกับการแอบรัก คอยส่งจดหมาย ตามไปดูที่ทำงาน ที่บ้าน ทำตัวเป็นสโตรกเกอร์ 2ปีกับการอยู่ด้วยความทรมาณจากคำนินทาทั่วสารทิศและการแอบมองห่างๆอย่างไร้ความหวัง อีก2ปีกับการเป็นเพื่อนร่วมห้องที่แสนจะห่างเหิน และคอยดูจากที่ห่างๆเท่านั้น
สุดท้ายแล้ว...5ปีที่ผ่านมา ได้แค่อ้อมกอดที่หลอกลวง...เขาก็พอใจจะได้
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
วันนี้คิมฮิมชานออกไปเรียนอีกตามเคย ยงกุกคิดว่าควรหาวิธีไหนที่อีกคนจะยอมให้เขาออกไปบ้านนอกบ้านบ้าง เมื่อใช้วิธีนุ่มนวลไม่ได้ผล...เขาควรจะแข็งข้อไหม แล้วถ้าเขาเกิดต่อต้านขึ้นมา สภาพเขาจะเหมือนจองแดฮยอนไหม
แค่คิดถึงตอนร่างเล็กโยกขย่มอยู่บนตัว ก็แทบจะอ้วกออกมา
จงออบกำลังเตรียมอาหารกลางวันอยู่ในครัว ปล่อยให้เขาอยู่บนชั้นสองเพียงคนเดียว ยงกุกคิดว่าเป็นการดีเหมือนกันเผื่อจะสำรวจหาช่องทางที่จะหนีออกไปได้บ้าง ชายหนุ่มเดินเข้าเดินออกห้องนู้นห้องนี้ดู พบว่าหลายห้องเป็นเพียงห้องว่างๆ ไม่มีใครอาศัยอยู่ มีห้องเสื้อผ้าอยู่หองหนึ่ง ในนั้นมีเตียงนอน อาจเป็นที่ที่คิมฮิมชานเลือกจะนอนในบางครั้ง อีกห้องเป็นห้องของจงออบ เขาไม่กล้าเข้าไปดู มันดูเหมือนละเมิดสิทธิส่วนบุคคลกันเกินไป
ถัดจากห้องของจงออบไปมีอีกห้องหนึ่ง เขาขยับลูกบิดจะเข้าไปดูแต่พบว่ามันล็อกอยู่...
สำคัญมากงั้นเหรอ?
สัญชาติญาณอยากรู้ทำให้เขาอยากจะเข้าไปดูให้ได้...หรือคิมฮิมชานจะซ่อนความลับอะไรเอาไว้อีก คนโรคจิตอย่างนั้นคงไม่ได้แอบสะสมของประหลาดหรือเลี้ยงสัตว์ประหลาดเอาไว้หรอกนะ
นึกขันกับตัวเองก่อนจะจ้องมองบานประตูนั้นนิ่ง
สักวันเขาจะรู้...ก่อนออกจากบ้านนี้ไปเขาจะรู้ให้ได้ว่าในห้องนี้มีอะไร
“ทำอะไรอยู่ครับ”เสียงที่ทักจากด้านหลังทำให้ยงกุกตกใจเล็กน้อย เขายิ้มแหยๆบอกว่าไม่มีอะไรก่อนจะเดินลงไปกินข้าวพร้อมร่างเล็กน้องชายของฮิมชาน
“ห้องนั้นน่ะ...มีอะไรเหรอ”ลองถามอีกคนดูถึงห้องที่ยังสงสัยไม่หายว่าทำไมถึงล็อก ทั้งที่ทุกห้องในบ้านก็ไม่ได้ล็อกสักห้อง
“ห้องทำงานพี่ครับ...ห้ามใครเข้า”
“แม้แต่นาย...”
“ใช่”สิ้นบทสนทนาเมื่อจงออบก้มหน้ากินส่วนของตัวเองไปไม่สนใจยงกุกอีก...
ทีบีซี
สั้นใช่ไหมล่ะ..สั้น และ ไม่มีอะไร
เพราะคนแต่งงุ่นง่านในใจ อารมณ์บลู ~ //วิ่งตีนปังตอ
(คนอ่าน : เกี่ยวอะไรกับช้านนนนนนน=[]=)
ความคิดเห็น