หัวใจในวันวาน(มีebook)

ลำดับตอนที่ #12 : อีกฝั่งของท้องฟ้า(6)

โดยให้ต้นเพื่อนร่วมชั้นขึ้นเป็นประธานนักเรียน ส่วนฉันเองเป็นรองประธานนักเรียน และบีก็ได้เป็นดีเจควบคุมห้องโสตทัศนศึกษา ได้ทำหน้าที่เปิดเพลงช่วงพักเที่ยงอย่างที่หวังไว้

โรงเรียนบุรีวิทยาเป็นโรงเรียนประจำอำเภอเล็กๆ มีนักเรียนแปดร้อยกว่าคน นักเรียนส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของคนในอำเภอ แม้ว่าเป็นโรงเรียนมัธยมประจำอำเภอ แต่ตัวโรงเรียนกลับตั้งอยู่ในตำบลเล็กๆ ห่างจากตัวอำเภอเกือบเจ็ดกิโลเมตร เพราะในตัวอำเภอมีโรงเรียนขยายโอกาสที่มีนักเรียนตั้งแต่ชั้นอนุบาลหนึ่งถึงชั้นมัธยมศึกษาปีที่สามอยู่แล้ว และมีพื้นที่จำกัด โรงเรียนมัธยมจึงตั้งอยู่ในอีกตำบลที่ห่างออกมา

แม้การเรียนการสอนจะยังไม่ทันสมัยทัดเทียมกับโรงเรียนประจำจังหวัด แต่ก็เป็นโรงเรียนใกล้บ้านที่ชาวบ้านแต่ละหมู่บ้านในอำเภอวางใจส่งลูกหลานมาเรียน

ทางโรงเรียนมีรถรับส่งเป็นรถสองแถวขนาดใหญ่วิ่งตามเส้นทางต่างๆ สำหรับนักเรียนที่ไม่มีรถส่วนตัว แต่เด็กนักเรียนก็มีทั้งขับรถจักรยานยนต์มาเรียน และหมู่บ้านใกล้โรงเรียนก็มีทั้งเดินมาเรียนและปั่นจักรยาน

หมู่บ้านของฉันอยู่ห่างจากโรงเรียนประมาณหนึ่งกิโลเมตร ฉันจึงมีแก๊งจักรยานที่มีพี่ๆ น้องๆ ในหมู่บ้านบ้านใกล้เรือนเคียงกันปั่นมาโรงเรียนทุกวัน

แต่บางวันอยากเดินออกกำลังกาย กลุ่มที่เดินไปโรงเรียนก็มี ซึ่งทุกคนรู้จักกันเกือบหมดเพราะเรียนโรงเรียนประถมศึกษาที่เดียวกัน และสังคมบ้านนอกนั้นแคบ ไม่ได้แค่รู้จักกันธรรมดา แต่รู้ถึงว่าเป็นลูกหลานใคร บ้านอยู่ตรงไหน

วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันเลือกปั่นจักรยาน เพราะใส่เสื้อประจำโรงเรียนที่ใส่คู่กับกางเกงวอร์ม จึงเหมาะกับการปั่นจักรยาน ถึงที่บ้านจะมีรถมอเตอร์ไซค์ แต่ฉันกลับชอบปั่นจักรยานกับเดินมาโรงเรียนมากกว่า

แล้ววันนี้ก็แปลกกว่าทุกวัน เพราะระหว่างทางไปโรงเรียนสายตาฉันก็สะดุดกับร่างสูงโปร่ง ผิวขาวจัดของเด็กผู้ชายในชุดนักเรียน ทั้งที่วันพฤหัสบดีนักเรียนทั้งโรงเรียนต้องใส่เสื้อประจำโรงเรียน คือเสื้อคอโปโลสีเหลืองสำหรับนักเรียนมัธยมปลาย สีฟ้าสำหรับเด็กมัธยมต้น แต่เขากลับใส่ชุดนักเรียน และยังเป็นชุดนักเรียนที่ใส่กางเกงนักเรียนสีดำ ทั้งที่โรงเรียนของฉันนักเรียนชายใส่กางเกงนักเรียนสีกากี

เมื่อเห็นว่าเขาเดินมากับบอลรุ่นน้อง ม.3 ที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน ด้วยความอยากรู้ฉันจึงปั่นจักรยานเข้าไปใกล้

“บอลเดินเร็วๆ หน่อย สายแล้ว เดี๋ยวได้เข้าแถวข้างหลังหรอก” ฉันทำเป็นทักทายหาเรื่องคุย

แถวข้างหลังคือแถวสำหรับคนมาสายที่ต้องโดนทำโทษให้วิ่งรอบสนามก่อนเข้าชั้นเรียน

“โอ๊ย พี่มีน อีกตั้งยี่สิบนาที ทันอยู่แล้วครับ ท่านรองประธานนักเรียน” พูดพลางยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา พอเพื่อนหันมาพูดกับฉันผู้ชายในชุดนักเรียนก็หันตาม

เพียงแค่สบตา ตึ้กตั้ก ตึ้กตั้ก…แค่เห็นหน้าหัวใจก็เต้นแรง คิ้วเข้ม ตาชั้นเดียวแต่ไม่ดูเล็กเรียวเป็นอาตี๋ จมูกโด่ง ปากแดงระเรื่อตามธรรมชาติ

หล่อ! หล่ออย่างกับดาราเกาหลีในซีรีส์ที่ฉายช่วงเช้าของช่องเจ็ด! ฉันเบรกรถโดยอัตโนมัติ ทำให้น้องทั้งสองคนหยุดเดิน