ศัตรูที่รัก เฮอร์ไมโอนี่ + มัลฟอย

ลำดับตอนที่ #12 : กลับมาเป็นอย่างเดิม

ตอนที่ 12  กลับมาเป็นอย่างเดิม

เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นมาก็พบเพดานสีขาว  เธอมองไปรอบ ๆ ห้องสีขาว  เตียงสีขาว  หรือว่าห้องพยาบาล  และแล้วเธอก็พบร่าง ๆ หนึ่ง  นั่งอยู่บนเก้าอี้  แต่ศรีษะฟุบอยู่บนเตียง  มือของเขาจับมือเธอไว้

“แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่เรียก

“อ้าวเธอตื่นแล้วเหรอ”  แฮร์รี่สะลึมสะลือ  “เป็นไงบ้างล่ะ”

“แฮร์รี่ฉัน….”  เฮอร์ไมโอนี่ตั้งท่าจะถาม  “เธอไม่สบายน่ะ”  เขาตอบ  “ฉันกับคนอื่น ๆ ก็เลยพามาห้องพยาบาล”  

“เธอพาฉันมางั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่สงสัย  “เธอหมายความว่า”

“ใช่  เฮอร์ไมโอนี่  ฉันเป็นคนอุ้มเธอมาเอง”  แฮร์รี่ตอบโดยไม่มองหน้าเธอ

“คือฉันไม่รู้จะทำยังไง  ตอนนั้นเธอไม่สบายมากเลย  ฉันขอ…”  

“ช่างมันเถอะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้เขา  “ขอบใจนะที่ช่วยฉัน”

“เอ่อ ฉันว่าฉันไปบอกมาดามพรอมฟรีย์ดีกว่าว่าเธอฟื้นแล้ว” แฮร์รี่พูดตะกุกตะกักแล้วก็เดินไปที่โต๊ะมาดามพรอมฟรีย์แต่เธอไม่อยู่  เขาพบเพียงขวดยากับกระดาษโน๊ตบนโต๊ะ



ฉันต้องไปธุระก่อน  ถ้ามิสเกรนเจอร์ตื่นแล้วให้กินยานี่

            มาดามพรอมฟรีย์



แฮร์รี่กลับมาที่โต๊ะพร้อมขวดยา  “เธอกินนี่ก่อนเถอะ”

“แฮร์รี่ ๆ ” เสียงของรอนดังมาแต่ไกล  แต่คราวนี้โชคดีที่มาดามพรอมฟรีย์ไม่อยู่เขาเลยไม่โดนดุ

“อ้าวเฮอร์ไมโอนี่เธอฟื้นแล้วเหรอ”  รอนพูดเมื่อเห็นเธอนั่งอยู่บนเตียง

“เพิ่งตื่นเมื่อกี๊เอง” เธอตอบและกินยาเข้าไป

“แหยะ” เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเหยเก  พยายามจะกลืนยาลงคออย่างยากเย็น

“มีอะไรเหรอรอน”  แฮร์รี่ถาม

“เอ้อ  แฮร์รี่นายลืมไปแล้วเหรอว่าแองเจลิน่านัดนายไปคุยเรื่องควิดดิชน่ะ”  รอนพูดอย่างตื่นตระหนก

“เออ ใช่  ทำไมฉันลืมได้นะ”  แฮร์รี่พูดพลางดูนาฬิกามันบอกเวลา 10.45  เขานัด

แองเจลิน่าไว้ 10 โมง

“เร็วเถอะ  ฉันว่าตอนนี้เธอคงโกรธจนฆ่านายได้แน่ ๆ ”  

“ฉันต้องไปแล้วล่ะ  เฮอร์ไมโอนี่  ถ้าคุยกับแองเจลิน่าเสร็จแล้วจะมาหานะ” แฮร์รี่พูด  

“เร็วเข้า”รอนก็กึ่งลากกึ่งกระชากเขาให้รีบไปอย่างเร็วที่สุด

“อืม  ไปเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางมองรอนกับแฮร์รี่ออกจากห้องพยาบาลไป  หลังจากแฮร์รี่และรอนออกไปเฮอร์ไมโอนี่ก็นั่งเหม่อ  เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง  พลางคิดเรื่องเมื่อคืน  เรื่องที่มัลฟอยจูบเธอ  เรื่องที่เขาโอบกอดเธอไว้จนเธอสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากเขา  เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอเหม่ออยู่อย่างนานเท่าไหร่  

“เขาจะรู้ไหมนะว่าฉันไม่สบาย”  เฮอร์ไมโอนี่คิด  ไม่ได้เธอคิดอย่างนั้นไม่ได้นะ

“ลืม ๆ มันไปซะทีสิ เฮอร์ไมโอนี่” เธอพูดกับตัวเองและล้มตัวลงนอน

เธอต้องลืมเรื่องของมัลฟอยให้หมด  เธอสัญญากับตัวเองแล้วนี่

ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงเปิดประตูและเสียงฝีเท้าเดินตรงมาที่เตียงที่เธอนอนอยู่ ( เฮอร์ไมโอนี่นอนหันหลังอยู่ )

“มาแล้วเหรอแฮร์รี่  ฉันนึกว่าเธอจะไปนานกว่านี้…” เฮอร์ไมโอนี่หันไปแต่เธอก็พบว่านั่นไม่ใช่แฮร์รี่

“ฉันไม่ใช่เจ้าชายของเธอหรอกเกรนเจอร์”  มัลฟอยพูดน้ำเสียงเรียบ ๆ อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร  แต่แววตาสีซีดของเขากลับมีแฝงความเศร้าอยู่

“นายมานี่ได้ไง” เฮอร์ไมโอนี่ถาม  เธอก้มหน้าลงไม่ยอมมองตาเขา

“ฉันก็มาเยี่…ไม่ใช่  มาดูว่าเธอตายหรือยัง”  มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“งั้นนายก็คงผิดหวังล่ะสิ  ที่ฉันยังอยู่” เฮอร์ไมโอนี่กัดฟันพูด  ไม่มองหน้าเขา

“ใช่  ฉันอุตส่าห์หวังไว้ว่าโรงเรียนจะมีเลือดสีโคลนลดลงไปซักคนนึง” มัลฟอยตั้งใจเน้นย้ำคำว่า ‘เลือดสีโคลน’ ให้เฮอร์ไมโอนี่ได้ยิน

เฮอร์ไมโอนี่เกือบพูดคำว่า ‘นายไม่รักษาสัญญา’ ออกไป  แต่เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร

“นายก็ได้คำตอบแล้วนี่  จะมายืนให้รกหูรกตาฉันทำไม” เฮอร์ไมโอนี่เค้นคำพูดออกมาจากริมฝีปากอย่างยากเย็น  

“ออกไปซะฉันไม่อยากเห็นหน้านาย” เธอหันหลังให้มัลฟอย  เพื่อซ่อนน้ำตาที่ล้นเอ่อมาไม่ให้เขาเห็น

“ฉันก็ไม่อยากอยู่นี่นานนักหรอกนะ เกรนเจอร์”  มัลฟอยพูดประชด

“เชิญเธอนอนรอเจ้าพอตเตอร์ของเธอไปเถอะ  ยัยเลือดสีโคลน !!!”  เขาตะโกนดังลั่น ( โชคดีที่มาดามพรอมฟรีย์ยังไม่กลับ )

“ออกไปซะ!!!” เธอหันหลังให้มัลฟอยตะโกนเสียงดังพอ ๆ มัลฟอย  และเธอก็ได้ยินเสียงประตูปิดปังเป็นคำตอบ

เมื่อมัลฟอยเดินออกไป  เขาเอาหลังพิงประตู ( ที่ปิดอยู่ )  ใบหน้าขาวซีดของเขาแสดงความเสียใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด  ทำไมเวลาเขาพูดอย่างนั้นกับเฮอร์ไมโอหัวใจของเขาต้องเจ็บปวดเสียเอง  

“ทำยังไงฉันถึงจะลืมเรื่องเธอได้ซะทีล่ะ  เกรนเจอร์” เขาพูดเสียงสั่นเครือราวกับว่าเขาสับสนเต็มที