ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : OS - Forget me not (Nosung)
Nosung } Forget me not
“เจโน่!”
เจโน่ หันไปมองตามเสียงเรียก ร่างโปร่งของ แจมิน วิ่งตรงมาทางเขาพร้อมรอยยิ้มสดใสก่อนจะกระโดดกอดร่างสูงแน่น กลีบปากคลี่ยิ้มออกมาบางๆ
“โอ๊ย คิดถึงจัง~”
แจมินที่เกาะร่างสูงแน่นพูดเสียงใส เจโน่หัวเราะเบาๆให้กับท่าทีเหมือนเด็กน้อยของเพื่อนชาย ฝ่ามือใหญ่ลูบผ่านกลุ่มผมลื่นด้วยสัมผัสนุ่มนวล ลมหายใจอุ่นของทั้งสองเป่ารดผิวกายของกันและกัน
“อะไรของนายเนี่ย”
จีซอง เด็กชายหัวทองโผล่หน้าออกมาจากมุมทางเดิน ตากลมกลอกไปมาอย่างลังเลใจแล้วจ้องมองใบหน้าของรุ่นพี่ตัวเองที่เกยอยู่กับไหล่แกร่งของอีกคน
แจมินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วเพ่งตามองเด็กน้อยเจ้าของผมเหลืองทองที่คุ้นตา ก่อนจะเผยยิ้มกว้างออกมายิ่งกว่าเดิม ขาเรียวเล็กหย่อนลงยืนกับพื้นด้วยตัวเอง เรียวแขนขาวผ่องโบกไปมากลางอากาศเป็นเชิงทักทาย
“จีซองอา~!”
“ค..ครับ”
จีซองสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเดินไปหาแจมิน เจโน่มองท่าทีเขินอายของร่างเล็กแล้วคลี่ยิ้มออกมาบางๆอย่างนึกเอ็นดู มุมปากแต้มยิ้มอ่อนหวาน...
อ่อนหวานเสียกว่ารอยยิ้มที่มอบให้แจมิน
ดวงหน้าหวานน่ารักของจีซองเงยขึ้นสบตากับร่างสูงเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าหลบอย่างรวดเร็ว เจโน่หัวเราะเบาๆจนตาโค้งเป็นประกาย
“ไม่ต้องเขินหรอกน่า...เป็นรุ่นน้องแจมินใช่มั้ยเราอะ?”
ฝ่ามืออุ่นวางลงบนกลุ่มผมนุ่มเบาๆ เจโน่โน้มตัวลง ใบหน้าเขาอยู่ต่ำจากจีซองเล็กน้อย ตาหวานเชยขึ้นมองใบหน้าเขินอายของอีกฝ่าย
“ฮะ..”
“จีซอง...ใช่มั้ย?”
“ครับ...” ร่างเล็กผละออกมาก่อนจะเซเล็กน้อย
“เฮ้ อย่าแกล้งรุ่นน้องเราสิเจโน่” แจมินปั้นหน้าบึ้งใส่เจโน่อย่างไม่พอใจก่อนจะหันมาหาจีซอง “มาทำอะไรแถวนี้เหรอจีซอง?”
“เพื่อนผม...ฝากมาให้ฮะ” จีซองยื่นจดหมายสีหวานซองเล็กๆให้ แจมินรับมาพร้อมกับรอยยิ้มงงงวย
“เพื่อน? ใครเหรอ?”
“บอกไม่ได้ฮะ” จีซองส่ายหน้ารัวเร็ว เจโน่หรี่ตามองก่อนจะถามขึ้น
“แน่ใจเหรอว่าเพื่อน? ไม่ได้เขียนมาให้เองหรอกเหรอ ฮึ?” เสียงที่เคยนุ่มแข็งขึ้นเล็กน้อย
“เพื่อนจริงๆฮะ...พี่ไม่ต้องกังวลนะ ผมชอบพี่แจมินแบบรุ่นพี่รุ่นน้อง” จีซองฝืนยิ้มบางๆ “ผมไม่แย่งพี่หรอกฮะ”
ร่างเล็กรีบเดินออกมาจากตรงนั้นก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ตาเรียวเหล่มองสองคนข้างหลังเล็กน้อยจากมุมทางเดินอีกฝั่ง
“จะเขียนให้พี่แจมินได้ไงล่ะ...ในเมื่อผมส่งให้พี่อยู่ทุกวันอ้ะ!” จีซองร้องเสียงหงุงหงิงกับตัวเองก่อนจะเบะปากเล็กน้อย ร่างเล็กดิ้นแล้วกระแทกหลังกับกำแพงอย่างขัดใจก่อนจะเดินลงบันไดไปอีกชั้น ซึ่งเป็นชั้นของม.สอง
“เป็นไงบ้าง ให้ไปหรือยัง?” เพื่อนรักเดินเข้ามากอดคอแล้วถามเสียงหวาน “พี่เขาว่าไงบ้าง?”
“ให้แล้ว แต่พี่เขาก็ไม่ได้ว่าไงอะ” มือเล็กปลดแขนเพื่อนออกอย่างห่อเหี่ยวก่อนจะนั่งลงแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างเศร้าๆโดยไม่สนสายตางงงวยของเพื่อนชาย
แต่เขาก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินบทสนทนาของเพื่อนผู้หญิงในห้อง...
“แก~พี่เจโน่ 3/8 น่ารักอะ~”
“แต่ฉันว่าพี่แจมินน่ารักกว่านะ~”
“เจโน่สิ เดี๋ยวนี้หัดเถียงเพื่อนเหรอ!” เด็กหญิงแว้ดขึ้น “บูชาเพื่อนแล้วจะเจริญนะ”
“จ้า” อีกฝ่ายกลอกตามองบนเล็กน้อย
“แต่พี่เจโน่กับพี่แจมินก็น่ารักนะ...โน่มินอ้ะ! ตัวติดกันตลอดเลย น่ารัก~♥” เพื่อนหญิงอีกคนโผล่หน้าเข้าไปพูดด้วยแววตาเพ้อฝัน
“เจโน่นี่ใครวะ” เพื่อนหนุ่มตรงหน้าทุบโต๊ะเบาๆแล้วโน้มตัวลงมากระซิบถาม จีซองเบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนจะส่ายหัวตอบกลับไป
“ไม่รู้ดิ”
“ไม่รู้จริงดิ?”
“อืม..”
“เออ แล้วไป” เขาพ่นลมหายใจก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยไม่เลิก “แต่นี่ไม่รู้จักจริงๆเหรอ?”
“เออดิ เซ้าซี้ว่ะ” จีซองจิ๊ปากก่อนจะคว้าจดหมายที่เพิ่งเขียนเสร็จ แล้วลุกขึ้นจากนั้นก็เดินออกจากห้องไปด้วยท่าทีหงุดหงิด
“เอ๊า...”
กู่ถั่มอ๊ะไร๋ผิ๊ด
“...” จีซองมองซ้ายขวาให้แน่ใจว่าไม่มีใคร นิ้วเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบถุงใสออกมา ข้างในมีดอกไม้สีฟ้าเล็กจิ๋ว
มือเล็กหมุนปลดล็อกเหมือนที่ทำทุกๆครั้ง แต่ทว่าครั้งนี้กลับเปิดไม่ได้...
เปลี่ยนรหัส?
“ทำอะไร”
“!” จีซองยื่นแข็งทื่อเมื่อได้ยินเสียงของเจโน่ ร่างเล็กสั่นสะท้านเล็กน้อย ตาคมเหลือบมองหาทางเดินที่วิ่งหนีสะดวกๆ
“ถามว่าทำอะไร มาทำอะไรที่ล็อกเกอร์พี่” จีซองรู้สึกได้ว่าเจโน่กำลังเดินมาใกล้ เงาของคนข้างหลังทาบทับลงบนเงาของเขา “เด็กม.สองใช่มั้ยเราอะ?”
ร่างเล็กรีบรุดวิ่งหนีไปทางด้านซ้าย ออกอาคารเรียนแล้วเลี้ยวขวาไปหลังอาคาร
“เฮ้ย!” เจโน่ร้องเสียงดังก่อนจะวิ่งตามออกมาอย่างรวดเร็ว
“ตามมาทำไมเนี่ย...” จีซองกระซิบกับตัวเองเบาๆขณะที่วิ่งไปหลังอาคารเรียน “อ๊ะ..”
จีซองร้องเบาๆเมื่อสะดุดอะไรบางสิ่งที่อยู่บนพื้น ร่างบางที่กำลังจะล้มลงถูกคว้าโดยผู้ชายข้างหลัง...
“พะ..พี่เจโน่”
“จะตอบได้หรือยัง...ทำอะไรกับล็อกเกอร์พี่” เจโน่หอบหายใจเสียงดังพลางเอ่ยถามสิ่งที่ต้องการรู้ ดวงตาสีเข้มจ้องมายังจีซอง
“มะ ไม่มีอะไรหรอกครับ..” มือเล็กกระชับสิ่งของในมือแน่นจนจดหมายยับยู่ยี่
“อะไรน่ะ” มือใหญ่พยายามคว้าสิ่งที่อยู่ในมือจีซอง แต่สามารถคว้าไปได้เพียงแค่ถุงดอกไม้เล็กๆเท่านั้น
“อ๊ะ อย่านะครับ...”
“นี่ดอกอะไร...?”
“ดอก Forget me not...หรือดอกอย่าลืมฉันที่เรียกกันนั่นล่ะฮะ” จีซองตอบด้วยเสียงแผ่วเบา คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจางๆ ปากเบะงอเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ
“อืม ชื่อดีนี่...ว่าแต่นี่เอามาให้พี่เหรอ?” เจโน่ยิ้มกรุ้มกริ่มจนตาหยีเมื่อพูดประโยคหลัง
“เพื่อน...เพื่อนฝากมาให้ฮะ”
“ฮู่ว~เพื่อนอีกแล้วเหรอ?” เจโน่พ่นลมออกมาพลางเอียงคอมองรุ่นน้องตรงหน้า เขากัดริมฝีปากตัวเองอย่างชั่งใจ “เชื่อดีมั้ยล่ะคราวนี้?”
“เพื่อนครับ เพื่อนอีกคน...”
“บอกชื่อได้มั้ยคราวนี้?”
จีซองชะงักเล็กน้อยก่อนจะนึกถึงเจ้าของเสียงหวานก่อนหน้านี้
“แก~พี่เจโน่ 3/8 น่ารักอะ~”
“ครับ...เฮริน 2/4”
“โอ๊ย ทำอะไรลงไปเนี่ย...” จีซองทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด ของเหลวสีใสเม็ดเล็กๆผุดออกมาจากดวงตากลม ปากเล็กเผยอออกหายใจหนักๆ
‘ครับ...เฮริน 2/4’
‘เหรอ...อืม พี่นึกว่าจีซองชอบพี่ซะอีก’ เจโน่ยิ้มบางๆ ‘พี่เห็นจีซองมานานแล้วนะ’
‘เราเพิ่งเจอกันนี่ครับ..’
‘ไม่ พี่คอยมองจีซองมานานแล้ว...’
‘ค..ครับ?’ หัวใจของจีซองเต้นระรัวไม่เป็นส่ำ ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ ถ้าหัวใจเขาเป็นลูกโป่ง...ตอนนี้มันคงพองโตจนแตกไปแล้ว
‘พี่ว่าพี่ชอบจีซองล่ะ ฮ่าๆ’ ร่างสูงลูบหัวจีซองเบาๆ เสียงนุ่มหัวเราะออกมาฝืนๆ ปลายนิ้วเล่นผมของเด็กชายด้วยสัมผัสอุ่นละมุน ‘แต่จีซองคงไม่ได้ชอบพี่สินะ?’
‘ไม่ครับ...’
‘อืม...คิดแล้วว่าต้องตอบแบบนี้...นี่เค้าเรียกอกหักหรือเปล่านะ? ฮ่าๆ’
“ไม่ใช่สักหน่อย...”
มัน...ไม่ใช่สักหน่อย
ไม่ใช่...
ตอนนั้นน่ะ...
ตั้งใจจะตอบว่า ไม่ครับ ผมชอบพี่มากๆเลย ต่างหากล่ะ
สายไปแล้ว...สินะ?
“เฮริน~เธอยิ้มอะไรแต่เช้าน่ะ~”
“วันนี้พี่เจโน่ชวนฉันคุยด้วยล่ะ พี่เขายิ้มน่ารักมากเลยนะ!”
“โอ๊ย อิจฉา!!”
เสียงผู้หญิงในห้องคุยกันดังสะดุดหูจีซอง ร่างเล็กผุดลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินออกจากห้องไป ร่างเล็กเดินเข้าห้องน้ำด้วยท่าทีเร่งรีบ มือเล็กหมุนเปิดก๊อกอย่างหัวเสีย จีซองกวักน้ำขึ้นมาลูบหน้าตัวเอง
“เฮ้อ...” เขาถอนหายใจเบาๆแล้วมองตัวเองในกระจก
“นายมันขี้ขลาด...จีซอง”
วันนี้วันที่ 14 กุมภาพันธ์...ทั้งๆที่ตั้งใจจะไปสารภาพรักแท้ๆ
ถึงจะรู้ว่าเขา...ไม่ได้ชอบแล้วก็ตาม
แต่ดันมาเป็นหวัดนอนซมอยู่บ้านแบบนี้...ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย!
“ฮึก...” จีซองซุกหน้ากับหมอนนุ่ม เตียงนอนที่เคยอุ่นนุ่มกลับให้ความรู้สึกแข็งกร้านและเย็นเยือกขึ้นมาทันตา ร่างเล็กนอนขดตัว ปลายเล็บจิกผ้าปูที่นอนแน่น “ฮือ...อึก ฮึก...ฮื่อ”
เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วห้อง
ในวันที่ผู้คนต่างมีความสุข ทำไมเขาต้องมานอนร้องไห้อย่างนี้ด้วยล่ะ? โลกนี้มัน...
ไม่ยุติธรรม
วันปัจฉิมนิเทศน์
จีซองกำดอกไม้ในมือแน่นแล้วปล่อยให้มันร่วงผล็อยลงกับพื้นเมื่อรู้สึกเจ็บ
บางที...ถ้าทำอะไรแล้วมันเจ็บ...จะปล่อยบ้างก็ได้
ดวงตากลมสั่นระริกเมื่อมองภาพบาดใจตรงหน้า เฮรินถ่ายรูปกับเจโน่ด้วยสายตาหวานหยดย้อย ทั้งสองจับมือและแนบชิดกันตลอดเวลา ใบหน้าแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มที่ดูมีความสุข
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าวาเลนไทน์ที่ผ่านมาจีซองพลาดอะไรเยอะแยะเลย...
“พี่คะ” ร่างบางพูดเสียงใสก่อนจะเอื้อมมือไปโน้มคออีกฝ่ายลงมา ปลายเท้าเธอเขย่งขึ้น ริมฝีปากบางเคลื่อนไปกระซิบบางอย่างใกล้ๆกับใบหูเคล้าสีชมพูอ่อนๆของเจโน่
ดวงตาหวานของเด็กหญิงมองมาทางจีซองอย่างมีความหมาย กลีบปากสีชมพูยิ้มหวานให้จีซองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะผละออกไป มือเล็กโบกลาเจโน่ ตาคมเปลี่ยนทิศทางมาจากจีซองแล้วยิ้มกว้าง
เมื่อร่างเล็กรู้ตัวว่ากำลังถูกมองก็เดินหนีออกไปทางมุมอาคารที่เขาเคยวิ่งมาเมื่อครั้งนั้น...
ถึงแม้จะไม่ได้สะดุดล้มอะไรอีก แต่ก็ยังมีฝ่ามือใหญ่ตามมาคว้าเขาไว้อยู่ดี...แต่ทว่า ครั้งนี้เขากลับดึงร่างบางเข้าไปในอ้อมกอดด้วย
“อ๊ะ..” จีซองร้องออกมาเบาๆ มือเล็กยันแผ่นอกกว้างไว้อย่างตกใจ แต่มืออุ่นก็ยังคงดันหัวของจีซองให้แนบกับอกของเขาอยู่ดี
“เมื่อกี้มองอะไร ฮึ?” มุมปากของร่างสูงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีของร่างเล็กที่แสดงออกมา เขากอดคนตัวเล็กแน่น
“ไม่มีอะไรนี่ฮะ...พี่เจโน่ ปล่อย...”
“ทำไมต้องวิ่งหนีด้วยล่ะ?”
“ผมไม่ได้วิ่งหนีสักหน่อย ก็เดินมาดีๆแต่พี่ตามมาคว้าเอง”
“ปากแข็งจริงนะเรา” เจโน่ผละออกมา เขาใช้ปลายนิ้วไล้ริมฝีปากสีชมพูสดของจีซองเบาๆอย่างเย้ายวน ร่างสูงหัวเราะเบาๆ “ได้ยินหมดแหละ ที่แอบบ่นอะ”
“บ่นอะไร..?”
“บ่นกับกำแพงมุมทางเดิน...ได้ยินหมดแหละ”
“...” จีซองมองซ้ายทีขวาทีอย่างเป็นกังวล คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นปม เจโน่ใช้นิ้วของเขาคลายปมนั้นอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวล จีซองช้อนสายตามองร่างสูงอย่างสงสัย
“พี่...ชอบผมจริงๆเหรอ?”
“เคยชอบ”
ถ้าเปรียบหัวใจเป็นดั่งแก้ว...ตอนนี้มันคงแตกสลายไม่มีชิ้นดี
ถ้าเปรียบหัวใจเป็นดั่งกระดาษ...ตอนนี้มันคงยับยู่ยี่ทุกตารางนิ้ว
ถ้าเปรียบหัวใจเป็นดั่งถนน...ตอนนี้คงมีแต่หลุมบ่อเต็มไปหมด
ต่อให้เปรียบเป็นอะไร หัวใจของเขาก็ยังพังยับเยินอยู่ดี...
“ครับ...” จีซองพยักหน้าก่อนจะยิ้มบางๆ มือเล็กตบบ่าคนเป็นพี่เบาๆ ดวงตาและปลายจมูกแดงก่ำ ร่างเล็กพยายามกลั้นน้ำตาจนร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน “ผมเข้าใจ...คนเราเปลี่ยนไปได้ทุกวัน ผมผิดเองที่ไม่พูดให้เร็วกว่านี้ แต่..”
“...”
“ตอนนั้น...ผมไม่ได้ปฏิเสธความรู้สึกของพี่...” เสียงของจีซองสั่นพอๆกับร่างเล็ก น้ำตาที่พยายามกลั้นไม่ให้ไหลกลับทะลักออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “ผมแค่จะปฏิเสธคำถามของพี่ที่ถามว่าไม่ได้ชอบใช่มั้ย...”
“...”
“ไม่ใช่...ผมชอบพี่...มากๆเลย” กลีบบางบางสีชมพูอ่อนสั่นตลอดเวลาที่มันขยับพูด จีซองสะอื้นตัวโยน มือเล็กเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหยาบๆอย่างไม่ใยดี “ชอบจนไม่รู้จะชอบยังไงแล้ว...”
“น้องจีซองฟังพี่นะ..” มือใหญ่จับไหล่เล็กแน่น จีซองกลั้นก้อนสะอื้นแล้วมองหน้าเจโน่ผ่านม่านน้ำตาอันพร่ามัว
ก่อนที่มันจะมัวขนาดนี้...มันชัดมากๆเลยนะ ชัดมากๆ...
จีซองเห็นใบหน้าของคนตัวเองชอบ...ชัดมากๆ
“พี่เคยชอบน้องจีซอง” ดวงหน้าหวานส่ายไปมา ปากเล็กพึมพำพูดว่า ไม่ฟังแล้ว เขาพยายามแกะมือใหญ่ของเจโน่ออกจากบ่า “ฟังพี่ก่อน!”
“ฮึก...ไม่” จีซองดื้อดึงที่จะไม่ฟังสิ่งที่พูด เจโน่ถอนหายใจเบาๆแล้วล็อกคนตัวเล็กด้วยแขนข้างเดียว มืออีกข้างที่ว่างล้วงหาบางอย่างในกระเป๋ากางเกง เมื่อควานเจอแล้วเขาก็หยิบขึ้นมาชูให้ดูตรงหน้า
“จีซองรู้ใช่มั้ยว่าข้างในจี้นี้คือดอกอะไร...”
ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงักน่าเอ็นดู เจโน่ยิ้มบางๆแล้วลอบมองปฏิกิริยาของคนตัวเล็กในอ้อมกอด เสียงหวานพึมพำเบาๆ “ดอก Forget me not...”
“พี่ให้” มือใหญ่จัดการสวมสร้อยเส้นบางที่ห้อยจี้ขวดโหลเล็กๆซึ่งบรรจุดอก Forget me not ไว้ข้างในให้ร่างเล็กเสร็จสรรพ มือเล็กลูบสร้อยสีเงินเส้นเล็กบนลำคอตัวเองเบาๆ
“ให้ผมทำไมฮะ...”
“พี่เคยชอบจีซอง แต่ตอนนี้พี่ไม่ได้ชอบแล้ว” เจโน่พูดด้วยใบหน้าจริงจังก่อนจะถอนหายใจเบาๆแล้วคลี่ยิ้ม “ตอนนี้พี่ว่าพี่รักเลยล่ะ”
“ฮือ...ทำไมไม่พูดเร็วๆล่ะ...คนบ้า” จีซองร้องไห้ออกมาอีกครั้งแล้วโผเข้ากอดร่างสูง
“แล้วทำไมเราไม่ฟังล่ะ ฮะ?”
“ตอบมาก่อน...ให้สร้อยนี้กับผมทำไม...”
“พี่จะจบม.สามแล้ว...ถ้าตามแผนที่วางไว้ พี่จะไม่เรียนต่อทีนี่” แขนแข็งแกร่งโอบรัดตัวเล็กของจีซองแน่น “นี่คือดอก Forget me not หรือดอกอย่าลืมฉัน...ที่พี่ให้เพราะพี่จะบอกน้องว่า...”
“...”
“อย่าลืมพี่นะ :)”
- - - - - - - - - - - - - -
ตามรีเควสค่ะ จุบุๆ ♥
ทำยังไงให้พล็อตแอบชอบรุ่นพี่ไม่เหมือนใคร
...มันก็คล้ายๆกับเรื่องอื่นที่เคยแต่งนั่นแหละ55555
...มันก็คล้ายๆกับเรื่องอื่นที่เคยแต่งนั่นแหละ55555
ใส่ความหมายให้นิดนึง ดอก Forget me not
ช่วงนี้เห่อค่ะ ไม่ว่ากันเนอะ55555555
หวังว่าจะชอบนะคะ
ขอบคุณที่รีเควสเข้ามาค่ะ :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น