คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : SO WHAT? CHAPTER 11
SO WHAT?
CHAPTER 11
“คิดผิดมาก”
“ผิดยังไง นั้นแปลว่าฉันไว้ใจนาย” กล้าพูดออกมาอย่างนั้นได้ยังไงผมก็คนนะครับหัวใจเนี่ยเต้นตุบๆเหมือนฟังดนตรีร็อกยังไงอย่างนั้น
“ฉันอยากกดเธอ ต้องทำยังไง” เธอทำหน้าซีดแล้วใช้มือทาบหน้าผมที่ยื่นเข้าไปใกล้ไว้ถ้ามีขวดหรือไม้อะไรสักอย่างอยู่แถวนี้มันคงประทับเข้าที่หน้าผมแล้ว “ล้อเล่นน่า ทะลึ่ง”
“ใครกัน”
“เธอนั้นแหละ ยัยลามก” ยูทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบแล้วเรียบเฉยอีกเช่นเคยเธอเป็นพวกพูดน้อยเล่นแรงชอบคิดมากกว่าที่เป็นยัยนี่ผมก็รู้แค่นี้แหละ...
“อยากลวนลามเธอ ต้องทำไง” เอาจริงๆผมไม่ได้ล้อเล่นหรอกทุกคำที่พูดจากปากก็มาจากความรู้สึกตอนนี้ต่างหาก ‘อยาก’ เข้าใจไหม
ก่อนเธอมาผมดูหนังผู้ใหญ่พออาบน้ำยัยนี่ก็มาอารมณ์ตอนนี้ค้างมากแต่ถ้าบอกไปอีกคนจะคิดว่าเป็นที่ระบายหรือของเล่นอะไรเทือกนั้นที่ชอบพูดบ่อยๆ
“ถ้าอยากให้อยู่ก็อย่าเข้าใกล้”
“เธอมาเองไม่ใช่ไง” อะไรของผู้หญิงประเภทนี้...ไม่เคยเจอและไม่เข้าใจอย่างแรง
“งั้นกลับ” ยูลุกขึ้นแต่ด้วยมือไวระดับปีแสงอย่างผมเลยดึงเธอนั่งลงไม่ใช่ที่โซฟาแต่เป็นตัก
“นาย...”
“อะไร หล่อหรือน่ารัก” ผมกอดเธอไว้แล้วยื่นหน้าเข้าใกล้เธอมากขึ้นแต่ยูทำหน้าเจ็บปวดแล้วกัดฟันทำไมมองแล้วฟินๆพอมองไปที่แขนเท่านั้นแหละเลือดไหลทะลุเสื้อเลย
“ซิบ” เธอคงด่าในใจผมจับสะโพกเธอนั่งลงบนโซฟาแต่อีกคนกลับทำตาโตแล้วยกเท้าใครจะไปสนกันละผมแกะกระดุมเสื้อเธอออกอย่างทุลักทุเลเพราะยัยยูมันเยื้อมือไว้ไง
“เห้ย ไม่ใช่คนคิดเป็นแต่เรื่องบนเตียงแยกแยะเป็น ปล่อย” น่าเบื่อจริงๆเห็นกันเป็นพวกลามกโรคจิตหรือไงแล้วไอ้ที่รั้งๆไว้เนี่ยก็เห็นมาหมดทุกซอกทุกมุมดูเหมือนว่าเราสองคนจะห่างหายกันและกันไปนานเลยทำให้ยัยนี่ลืมความสัมพันธ์ฉันและเธอ...
“หน้านายมันบอกอีกอย่าง”
“อ่านใจฉันออกหรือไงวะ”
“มันฟ้อง” ผมดึงเสื้อที่เธอกุมอยู่ออกจากมือแต่คงแรงไปเลยเห็นลูกไม้สีแดงสถานการณ์นี้ต้องเป็นแมนผมหยิบหมอนแล้วฟาดเข้าที่หัวเธอ
“โทษๆ อ่ะปิดไว้” ยูมองผมแบบใบหน้าเดิมๆคือไร้ความรู้สึกอ่ะเธอดึงหมอนจากมือไปกอดไว้ผมเลยค่อยๆถดเสื้อลงและต้องต่อสู้กับตัวเองต่อเมื่อเห็นแผ่นหลังยัยคนตรงหน้าเธอ... “สักหรอ”
ที่ว่าทุกซอกทุกมุมก่อนหน้านี้ผมต้องวงเล็บด้วยว่าแค่ด้านหน้ายัยนี้สักรูปตัวอะไรสักอย่างที่เหมือนนกและไฟรวมๆกันอยู่ตรงซี่โครงด้านข้างจะว่าง่ายๆก็ใต้จั๊กแร้อ่ะมันเล็กมากและมีตัวอักษรคล้ายๆภาษากรีกโบราณสักยาวต่อลงไปอีกเรียงตัวอักษรแนวตั้งอ่านว่าอะไรวะ
“เซฮุน!!! ลูบทำไมไอ้ ไอ้...” เธอลุกขึ้นแล้วหยิบกล่องยาทำแผลไปจากตักผมแล้วเดินไปทางห้องแต่กลับมาฟาดหมอนใส่หน้าผมอย่างแรงและผลุบหายเข้าไปจริงๆ
งงวะกับอีแค่จับรอยสักทำไมต้องโกรธขนาดนั้นแต่อยากรู้มากกว่าที่เธออารมณ์แปรปรวนคือ...
ตุบ ตุบ ตุบ
“เฮ้ยผู้หญิงหรือผู้ชายสักให้”
“รำคาญ!!!”
“ตอบมา!!!”
“เกย์”
“เธอให้ผู้ชายสักให้หรอ ร้านไหนวะ!!!”
เธอเงียบไปแล้วสงสัยคิดชื่อร้านไม่ออกสักตรงนั้นก็ต้องถอดเสื้อในดิร้านไหนจะพาพวกไปเผา
“โอ๊ย หงุดหงิด”
“ประสาท” ยูเดินผ่านหน้าผมที่นั่งอยู่ตรงประตูหน้าห้องไปยังห้องครัวต้องตามนานๆทีมีคนเล่นตัวมาให้กวนประสาท
บางครั้งผมก็ปวดสมองตัวเองเหมือนกันรู้สึกเหมือนเป็นพวกโรคจิตชนิดหนึ่งชอบเดินตามผู้หญิงเข้าใจยากคนนี้รู้ตัวอีกทีก็คือตามเธออยู่
“อะไรอีก”
“ไปเที่ยวกันป่ะ”
“ไม่”
“ตอบเนี่ยคิดยัง” ทำหน้าเป็นอย่างเดียวคือเบื่อโลกตั้งแต่เจอเธอมาเนี่ยเคยเห็นยิ้มแค่ครั้งเดียว “เธอยิ้มเป็นไหม”
“อยากรู้อะไรนักวะ”
“อ่าว ผิดหรอ”
“เออ!!!”
และเป็นรอบที่สามสิบหกที่เธอเดินหนีผมและเป็นรอบเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผมตามเธออีกครั้งอยู่ใกล้กันแล้วมันคันหรือยังไง
“เธอ กับ ฉัน เราเป็นอะไรกันวะยู ตอบหน่อยดิ๊”
“ของเล่น” บ้านป้า...คิดได้ยังไงถึงจะเคยพูดไปแต่ก็ไม่ได้คิดจริงนะเว้ยอันที่จริงไม่เคยได้เล่นเลยหลังจากพูดอ่ะนะขอเล่นมันก็ต้องได้เล่นสิครับถึงจะเรียกว่าของเล่น
“เป็นแฟนกันไหม ชาตินี้ไม่เวิร์กชาติหน้าค่อยว่ากัน”
“ก็ดี...” ทำไมมันง่ายจังวะเธอตอบแบบง่ายๆเลยใบหน้าเนี่ยเฉยชาไม่มีความยินดียินร้ายอะไรสักอย่างยูเสี่ยงตามมามองผมแล้วเล่นโทรศัพท์ของผม...สงสัยลบคลิปแต่ลบไปเหอะนั้นไม่ใช่ปัญหาของผมแค่เอาไว้ดู
“ชวนไปบ้านพ่อ ไปป่ะ”
“ไม่”
“เฮ้ยเป็นแฟนกันแล้วเดทสิไปเดทกัน”
“ถามหน่อย ทำไมชอบชวนไปบ้าน?” ไม่รู้ว่าจะชวนไปไหนก็กลัวอยู่กันแต่แบบนี้เธอจะเบื่อไปก่อนทุกๆนาทีไม่มีอะไรนอกจากคำว่า ‘เถียง’
“แล้วอยากไปไหนไม่พูดใครเขาจะเดาออกครับคุณ”
“พ่อไหน” เริ่มสนใจละสิ
“พ่อฉันไง” ยูเดินมาใกล้แล้วตบเข้าที่หัวอย่างแรงจนหน้าแทบทิ่มกับพื้นผู้ชายบางคนเขาก็ต้องการผู้หญิงที่ให้เกรียติและมีมารยาทนะแต่ยัยคนตรงหน้านี่แบบ...
“ไปหากางเกงมาให้ใส่ที”
“ทำไมฉันต้องทำตามเธอบอกวะ”
“ก็แล้วแต่นะ” สุดท้ายผมก็ต้องเดินไปเอามาให้เธอหวังว่าคงใส่ได้ผมโยนใส่หัวยัยยูที่เดินตามหลังแล้วเดินไปนั่งโซฟา
YOU PART
หมอนี่ขาเล็กชะมัดแล้วมันก็รัดขาฉันหน่อยๆฉันจัดการเอาเสื้อเชิ้ตยัดในแล้วติดกระดุมถึงคอไม่รู้ว่าฉันจะไปตามคำชวนเขาทำไมแต่ถ้าอยู่ในห้องนี้นานๆมันก็ไม่ปลอดภัยเท่าไหร่
“ไปยัง” เซฮุนหันมามองฉันแล้วหาเสื้อที่อยู่ใต้หมอนพิงโซฟามาใส่ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถข้างทีวีแล้วเอาโทรศัพท์กระเป๋าตังมาให้ฉัน...ทำไม
“ยืนบ้าอะไร จะไปไม่ไป” พูดอย่างกับฉันเป็นคนชวนฉันเดินตามเซฮุนไปตามทางเดินหมอนี่โยนผ้าใบสีขาวตัวเองมาที่เท้าฉันแล้วทำหน้าเหวี่ยงๆ “แล้วไม่ใส่ เฮ้อ!!!”
ก็นึกว่ามันโยนมากวนตีนฉันไงใครจะรู้ว่าโยนมาให้ใส่วะ มันกระชากเท้าฉันแล้วใส่ผ้าใบให้ทีละข้างก่อนจะผูกเชือก...ทำอะไรของมัน
“ทำให้ยากตลอดๆ”
เซฮุนขับรถพาฉันมายังนอกเมืองสังเกตจากเส้นทางแล้วมันไม่ใช่ทางไปบ้านที่ฉันเคยไปดักยิงหมอนี่เขาขับรถมาได้สักชั่วโมงกว่าๆไม่มีคำพูดอะไรหลุดจากปากดูเหมือนว่าจะเป็นใบ้ตามฉันไปแล้ว
บางครั้งไม่เข้าใจตัวเองว่าทำอะไรอยู่พอได้อยู่ใกล้ๆแล้วมันเริ่มชินเคยรู้สึกไหมอยู่ด้วยแล้วไม่กลัวอยู่ด้วยแล้วเป็นตัวเองได้คล้ายๆ...เพื่อนมั่งฉันก็ไม่เคยมีเว้นแต่แจฮยอง
เมื่อไม่กี่ชั่วโมงหมอนี่ท้าฉันเป็นแฟนอย่าเรียกว่าขอเลยมันแปลกๆและฉันก็ตกลงไปอย่างไม่คิดชีวิตจุดประสงค์มันก็อีกอย่างกับความรู้สึก...ใครจะตายก่อนใครก็เริ่มที่วันนี้แหละ
“นายจะพาฉันไปไหน”
“บ้านพ่อไง”
“นี่มันไกลมากเกินไป”
“นอนไป๊ พูดมากน่ารำคาญ” ฉันพูดไปแค่สองประโยคเองนะเว้ยไอ้สวะ
ไม่อยากจะด่าเดี๋ยวจะยาวฉันหยิบโทรศัพท์บนตักขึ้นมากดดูส่วนคลิปฉันลบไปตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้จับแล้วฉันเลื่อนดูอัลบั้มรูปภาพที่มีแต่ภาพแปลกๆ มือใครสักคน แหวน ตั๋วเครื่องบิน ด้านหลังผู้หญิงมันเป็นภาพขาวดำทั้งหมดฉันเลยไม่รู้ว่าความหมายภาพพวกนี้มันยังไงและไม่น่าเชื่อ...เซฮุนมีรูปฉันยิ้มวะ ฉันยืนอยู่ด้านหลังลู่หานกับแบคฮยอนและกุมท้องตัวเองอยู่...
“...” ฉันหันไปมองเซฮุนที่กดเปิดประทุนด้านข้างทางเป็นทางโค้งชันของเนินเขาด้านล่างคือทะเลเขายื่นแว่นมาให้ฉันแล้วมองถนนต่อ
“ใส่ดิเดี๋ยวก็ขี้เหล่เพราะลมโบกหน้าหรอก”
“แล้วทำไมไม่ใส่เองวะ”
“ฉันหน้าตาดีอยู่แล้ว ลมทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” เออ! ฉันจะใส่ทำไมเมื่อตัวเองก็หน้าตาดีอยู่เหมือนกันใส่ไปจะมองเห็นวิวรอบข้างได้ยังไง
“ไม่ชอบใส่แว่น” ฉันวางไว้หน้ากระจกแล้วรดเข็มขัดเมื่อเซฮุนเหยียบคันเร่งให้เร็วมากกว่าเดิม “อยากแหกโค้งหรือไง”
“เดี๋ยวก็ตบให้เลือด ปากแบบนี้ทิ้งได้ทิ้งนะ”
“กับเพศแม่ เก่งไปหมด”
พอหมดแนวข้างทะเลก็เข้าสู่เส้นทางเนินเขาแทนมีรถไม่กี่คันที่วิ่งสวนทางไปมาฉันมองกระจกไปด้านหลังกลัวใครจะตามและได้ตายเข้าจริงๆแต่กลับไม่มีสักคัน
“นายปิดประทุนได้ไหมฉันจะนอน”
“ใกล้ถึงแล้ว จะนอนทำไม”
ไม่นานรถก็ผ่านพ้นแถบภูเขาและเข้าสู่เส้นทางเล็กๆที่ด้านข้างเต็มไปด้วยพืชเกษตรกรรมอย่างโสมก่อนจะเข้าสู้บ้านไม้ที่ออกแบบคละกับกระจกใสสามารถมองทะลุด้านในได้พอมองไปด้านข้างฉันก็เห็นพวกดอกไม้ต้นไม้ที่ผลิเป็นสีม่วงบ้างสีส้มบ้างและดอกทิวลิปหลากสีที่ปลูกอย่างสวยงามส่งกลิ่นแตะจมูก
“จะลงไหมป้า”
“ห๊ะ” ฉันเงยหน้าไปมองเซฮุนที่เปิดประตูรถให้อยู่เขาจ้องหน้าฉันนิ่งๆแล้วเลิกคิ้วขึ้นเป็นคำถามฉันจึงก้าวลงจากรถเซฮุนปิดประตูแล้วจูงมือฉันเดินเข้าบ้านพอเดินผ่านคนรับใช้พวกเขาก็ก้มหัวให้หมอนี่แล้วมองฉันเหวี่ยงๆ
เขาพามาห้องนั่งเล่นที่เต็มไปด้วยโซฟารอบนอกคือกระจกสามารถมองเห็นภูเขามากมายได้ชัดเจนยอมรับเลยว่าฉันชอบที่ๆดูสงบแบบนี้เซฮุนกระตุกมือฉันแล้วมองไปยังผู้หญิงที่ดูน่าจะมีอายุฉันก้มหัวตามเซฮุนเขาเดินไปที่เธอคนนั้นแล้วหอมแก้มซ้ายขวา
“พาสาวมาหาฮะ”
“มานี่มา...” เธอหันหน้ามามองฉันที่เริ่มจะปรับโหมดจากยัยบ้าเป็นยัยเอ๋อก่อนจะตบเบาะข้างๆเบาๆเป็นการเชิญชวนฉันเดินเข้าไปแล้วนั่งลงที่พื้นเหมือนเซฮุน...ฉันกำลังทำบ้าอะไรอยู่ “นั่งข้างบนสิเด็กคนนี้”
“ย่าครับอย่าดุนักสิฮะ” โอเคกูโง่เอง...ฉันขึ้นไปนั่งด้านบนข้างๆท่านเธอจับใบหน้าฉันแล้วพลิกหันซ้ายขวาแล้วลูบปลายผมเบาๆ
“ทำไมเหมือนแม่แกนักละเซฮุน”
“แม่ผมสวยกว่าเธออีก” ให้ตายเถียงไม่ออกเลยวะก็ยอมรับอยู่หรอกว่าแม่เซฮุนสวยจริงๆพออยู่กับคนมีอายุแล้วฉันเกร็งสุดๆแม้แต่ปู่ย่าตายายฉันยังไม่โผล่หน้าไปหาเลย
“ชื่ออะไรละเธอ นั่งเงียบเหมือนป่วย”
“ชื่อ...”
“ฉันไม่ได้ถามแกนะเซฮุน” เด็ดไม่เบาเริ่มจะชอบคนข้างๆแล้วสิตรงสุดๆ
“ชื่อยูค่ะ”
“แล้วเป็นลูกเต้าเหล่าใครทำงานอะไรเรียนที่ไหนแล้ว...ทำไมถึงมาชอบไอ้หลานตัวดีของฉันได้ละ หน้าอย่างแกได้อย่างนี้ก็บุญแค่ไหนเซฮุน” เธอสวดฉันแล้วพ่นคำพูดอันร้ายกาจใส่เซฮุนจะมันนั่งกลืนน้ำลายแล้วหันมาหาฉันต่อ “ตอบสิย่ะ”
“เอ่อ พ่อฉัน...” ตอบยังไงเป็นมาเฟีย? ค้ายา? เป็นคนไม่อยู่ในกฎหมาย? เฮ้อ... “พ่อฉันทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ค่ะ แม่เป็นแพทย์ เรียนที่เดียวกับเซฮุนค่ะ” อย่างน้อยพ่อฉันก็ช่วยตายายขายบ้านในโครงการแล้วกัน
“ลูกคุณหนูหรอ ทำอาหารเป็นไหม”
“เป็นค่ะ” แต่ไม่ชอบทำเลยสักนิด
“แล้วเรียนเป็นยังไง”
“ดีค่ะ” ฉันต้องฉันตอบสายตาและคำพูดที่กดดันแบบนี้อีกนานไหมเซฮุนไม่ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นเลยสักนิดหมอนั้นนั่งนวดขาให้ย่าตัวเองแล้วหัวเราะอยู่คนเดียว
“เซฮุน เธอไม่เหมาะสมกับแกสักนิด อย่างนี้มันเข้ากันไม่ได้หรอก”
“อ่าวย่าไม่เหมาะยังไงครับ”
“แกมันตรงข้ามไปหมดไง ทิ้งเธอซะ” ตลกแล้ว...เธอจับมือฉันแล้วบีบเบาๆก่อนจะหันไปมองหลานที่ทำหน้าตาสับสนอยู่ “อย่างเธอต้องคู่กับมินซอก ไปเถอะฉันจะแนะนำให้เธอรู้จักหลานชายฉันอีกคน”
“เอ่อ คือ ... คุณค่ะ”
“เรียกย่า ไม่ต้องมีคุณฉันไม่ได้อยู่สูงขนาดนั้น” เคยเจอใครบางคนแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองไหมฉันกำลังเป็นอยู่ไงย่าเซฮุนนี่มันกระจกฉันชัดๆ “ไปเถอะ”
“ย่านั้นแฟนผมนะ อะไรกัน”
“ฉันบอกแล้วว่าแกไม่คู่ควรกับเธอเลยสักนิด ถอยไป” เซฮุนกันทางย่าไว้และฉันอยากจะบ้าเมื่อถูกอีกคนดึงแขนฉันเป็นแผลอยู่นะเว้ย
“เธอจะเลือกไปกับใครระหว่างฉันกับเซฮุน”
“เซฮุนค่ะ” มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่ฉันจะขัดใจคนแก่มือที่กุมมือฉันอยู่สะบัดออกอย่างรวดเร็วเธอมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าและเบนไปมองคนข้างๆฉันก่อนจะจิ้มเข้าที่หน้าผากเขาอย่างแรง
“ผ่าน!”
“เจ็บนะฮะ” เซฮุนกุมหน้าผากตัวเอวแล้วมองย่าแบบงอนๆ “จะไม่ผ่านได้ไง ดูเธอสิทั้งรวยและ..ส..ซวย” ประโยคสุดท้ายเขาก้มลงมากระซิบที่ใบหูฉันก่อนจะปล่อยมือที่แขนแล้วจับข้อมือฉันไว้แทน
“แต่ยังไงฉันก็คิดว่าเหมาะกับมินซอกมากกว่า เดี๋ยวแนะนำให้รู้จักพาเธอไปพักผ่อนซะหรือจะเที่ยวชมไร้ก็ได้” ย่าเซฮุนเดินไปที่โซฟาแล้วหันหน้ามามองเราสองคนอีกครั้งเธอทำหน้านึกคิด “จะค้างไหม หรือมาแล้วกลับเหมือนเคย”
“ม ไม่...”
“ค้างครับย่า”
“โอเค เธอนอนห้องฉันนะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอเยอะเยะเลยแล้วเจอกัน” ย่าเดินตามคนใช้ไปเมื่อ เธอกระซิบบางอย่าง
“ยูๆๆ” ฉันหันไปมองเซฮุนปลายจมูกเราชนกันฉันเลยผลักหน้ามันออกไปไกลๆ
“อะไร”
“ทำไมชอบรุนแรง หิวไหม”
“หิว” เขาเดินเข้ามาใกล้ “ไม่ต้องจับ” ฉันปัดมือที่เอื้อมมาทิ้งแล้วมองเซฮุนที่กรอกตาอย่างน่าเบื่อ
“อย่าเผลอแล้วกันฉันจะจับให้หมดเลย”
“โรคจิตหรือไง”
“น้าครับ จัดโต๊ะอาหารให้หน่อยนะ” เซฮุนหันไปมองผู้หญิงมีอายุที่เดินผ่านแล้วสั่งแบบส่งๆฉันก้มหัวให้เธอเล็กน้อยแต่เธอกลับยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตรอาจจะมีอยู่คนเดียวที่ยิ้มให้ชั้นส่วนคนรับใช้คนอื่นน่ะหรอ...จิกซะ
“ค่ะ”
พอทานข้าวเสร็จมันก็ลากฉันมาเดินเล่นด้านนอกอาหารที่กินไปเมื่อครู่มีแต่ของพื้นบ้านที่ฉันไม่เคยได้ทานเลยพ่อฉันเลี้ยงฉันมาในแบบตะวันตกกินง่ายอยู่ง่ายพอมาจอของอร่อยฉันเลยกินไม่ยั้งไง
“เธอเป็นอะไรทำหน้าเหมือนถูกแทง” ไอ้ลามกถึงคำพูดมันไม่ส่อแต่หน้าตามันส่อออกมาหมดและไม่ยากที่ฉันจะเดาออก
“อิ่ม จุก”
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ”
“ประสาทหรือไงวะ” ฉันนั่งลงบนพื้นหญ้าข้างดอกทิวลิปที่ส่งกลิ่นหอม
“จะนั่งทำไมมันเปื้อน” เขาดึงผมฉันเบาๆแล้วชันเข่านั่งมอง
“หนักหัวนายหรือไงเซฮุนหุบปากแล้วไปไกลๆทีเถอะ”
“ทีกับคุณย่าทำไมมันเรียบร้อยจังละยู” เซฮุนนั่งลงข้างฉันแล้วดึงหญ้ามาโรยบนหัวฉันแต่นี่มันมากเกินไปไงฉันเลยกำดินที่โคลนต้นทิวลิปมาโรยหัวมันบ้าง
“มันเรื่...”
“เรื่องของฉัน ไม่ต้องพูดเดี๋ยวได้เคลียร์บนห้องเล่นอะไรเนี่ยผมฉันยิ่งดูแลดีๆอยู่”
“แล้วฉันเป็นควายหรอถึงเอาหญ้ามาโรย”
“เธอชอบสีเขียวไม่ใช่หรอฉันเลยเอามาประดับให้” ไปเอามาจากไหนฉันชอบสีแดงต่างหากหมอนี่มันมั่วได้โล่จริงๆ
“ทีหลังไม่ต้อง”
“ไปดูไร่กันป่ะ ย่าฉันขายองุ่นนะจะบอก”
“เออ”
“เรื่องกินเนี่ยขอให้บอกเถอะ” แล้วใครบอกให้เขามาชวนละวะสำหรับผู้หญิงเรื่องกินมันก็เป็นเรื่องใหญ่ทั้งนั้นและ “เธอชอบไหม”
“อือ”
“พามาแค่นี้ชอบฉันเลยหรอ อะไรจะใจง่ายขนาดนั้น...”
“แล้วแต่นายจะคิดเลยเซฮุน!!” ฉันเดินนำหน้าอีกคนเพราะเห็นไร้อยู่ไม่ไกลที่นี่ไม่ค่อยมีคนงานเท่าไหร่อาจจะเพราะพักกลางวันองุ่นมากมายเริ่มออกผลและเริ่มโตเต็มที่
“กินได้...อ่ะ” เซฮุนดึงมาลูกหนึ่งแล้วยื่นมาที่จมูกฉันบอกตามตรงว่าตลกไม่ออกฉันกินเองได้เว้ย
“ทำไมถึงทำดีกับฉันวะ”
“เผื่อเธอสนใจไง”
“แล้วตอนที่ข่มขืนฉันละ”
“ถ้า...ขอโทษจะทันไหม”
ฉันหันกลับไปมองเซฮุนที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเราอยู่ห่างกันประมานสองก้าวเขามองฉันนิ่งแววตานั้นดูว่างเปล่ากว่าจะคาดเดาอะไรออกเซฮุนต้องการอะไรไม่รู้แต่กับฉันมันเข้าทางเลยวะ อะไรจะง่ายขนาดนี้
“จะดูแลเธอให้ดีทุกอย่าง”
“แล้วจะคอยดู...”
ความคิดเห็น