คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : chapter 11 หรืออยากได้บ้างล่ะ เอ๊ะ!!นี้ยังไง
11
❄ หรืออยากได้บางล่ะ...เอ๊ะนี้ยังไง ❄
ท้องฟ้ายามค่ำคืนเต็มไปด้วยดวงดาวที่ส่องสว่างเต็มท้องฟ้าที่ไร้ซึ่งแสงของดวงจันทร์คอยฉายแสงสีนวล ยังมีนางฟ้าตัวน้อยๆบินลัดเลาะบรรดาต้นไม้ต่างๆก่อนจะมาหยุดอยู่บนหน้าต่างบานหนึ่งที่เปิดแง้มเอาไว้
นางฟ้าตัวน้อยบินเขาไปภายในก่อนจะหยุดลงตรงหน้าเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่นอนหลับอยู่
“แจ็ค..ตื่นได้แล้ว” นางฟ้าตัวน้อยเอื้อมมือไปแตะจมูกแจ็คเบาๆ
แจ็คค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นนั่งพร้อมกับเหยียดมือยืดเส้นยืดสายพร้อมกับก้มลงมองร่างตัวเองที่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะกลับมาเป็นปกติแล้ว
แจ็คมองสำรวจไปรอบๆดูเหมือนว่า..ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย แต่สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับร่างของหญิงสาวที่นอนพิงเตียงอยู่ข้างๆ
เด็กหนุ่มค่อยๆก้าวเท้าลงมาก่อนจะหยุดลงที่ร่างของเอลซ่า สองแขนที่ดูออกจะผอมสมตัวค่อยๆช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มอย่างเบามือก่อนจะเดินไปที่เตียงแล้วค่อยๆวางลงเธอลง
แจ็คปัดผมที่ปรกหน้าเธอออกอย่างเบามือ พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับริมฝีปากบางที่เพิ่งสำผัสไปเมื่อตอนเย็น
แต่นั้นก็ยังไม่น่าหงุดหงิดเท่ากับที่เอลซ่าเรียกเขาว่าเด็กในตอนนั้น...
แจ็ควางแขนลงข้างๆร่างของเอลซ่าที่นอนหลับพริ้มอยู่ก่อนจะโน้มตัวลงไปช้าๆ ใบหน้าค่อยชุกลงที่ต้นคอขาวนวลราวกับหิมะของเธอก่อนจะค่อยๆ....
...กระชิบข้างหูร่างบางที่นอนหลับพริ้มอยู่
“หลับฝันดีหล่ะ”
แจ็คว่าจบก็หยิบไม้เท้าของเดินก่อนจะเดินไปทางหน้าต่าง “นางฟ้าตัวน้อย เจ้าอยู่ที่นี้กับเอลซ่านะแหละเดี่ยวข้ามา”
“เจ้าจะไปไหนน่ะ..”
“ไปเดินเล่นเฉยๆ บางทีพวกเด็กในเมืองอาจจะยังไม่นอน คงต้องหาอะไรสนุกๆให้เล่นสักหน่อย” ทันทีที่พูดจบแจ็คก็กระโดดลงจากหน้าต่างก่อนจะลอยหายไปในอีกด้านนึง โดยไม่รอฟังบางอย่างที่อย่างฟ้าตัวน้อยกำลังจะพูด
“ข้าก็แค่จะมาบอกเจ้าเรื่องเมืองแมกเทอร์ซ่า โธ่..ไม่อยู่รอฟังกันบ้างเลย” นางฟ้าตัวน้อยบ่นก่อนจะบินลงมานั่งที่เตียง เจ้าตัวจิ๋วทำหน้ามุ๋ยก่อนจะหันไปหาเอลซ่าที่นอนหลับพริมอยู่ข้างๆตน
“เฮ้--อ เอลซ่าเจ้าก็อีกคนรู้ไหม..ตอนนี้เทพผู้พิทักษ์ทุกคนอย่างเจอเจ้ามาก รวมถึงบันนี้ด้วย ทำไมตอนนั้นเจ้าถึงไม่บอกไปล่ะว่าเจ้าเป็นราชินีของอาณาจักรอาเรนเดลล์” นางฟ้าตัวน้อยได้แต่บ่น
.
.
.
.
.
แกร๊ก..
บานประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เด็กสาวตัวน้อยเดินถือตุ๊กตาเดินเข้ามาก่อนจะหยุดลงที่ข้างๆร่างของเอลซ่าที่นอนหลับอยู่
“พี่เอลซ่า..อลิซขอนอนด้วยคนได้ไหม” เด็กน้อนส่งเสียงเรียก
“หื้อ..”เอลซ่าคอยๆลืมตาขึ้นก่อนจะหันมองไปทางต้นเสียง “อลิซ..ยังไม่นอนอีกหรอ”
แอ๊ะแต่เดียว..เรามานอนตรงนี้ได้ไง ก็จำได้ว่านอนอยู่ข้างล่างนี้ แล้วแจ็คไปไหนซะแล้วล่ะ เอลซ่าคิด
แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะไม่มีเวลาคิดอะไร เพราะตอนนี้มีแขกตัวจิ๋วเดินถือตุ๊กตามาอ้อนถึงห้อง
“อลิซนอนไม่หลับ ถ้าอลิซหลับไปแล้วตื่นมาอีกครั้งพี่เอลซ่ากับแจ็คก็จะไม่อยู่แล้ว..นี่พี่เอลซ่าอยู่ที่นี่กับอลิซต่อไม่ได้หรอ” เด็กน้อยปีนขึ้นเตียงอย่างทุลักทุเลก่อนจะโผเข้ากอดเอลซ่า
“เอางี้ ถ้าพี่มีโอกาสได้กลับมาอีกครั้งพี่มีบางอย่างจะเซอร์ไพร์อลิซด้วยนะ แต่ก่อนอื่นอลิซต้องเป็นเด็กดีที่เข้านอนแต่หัววันก่อน นี่ก็ดึกมากแล้ว เดียวพี่ไปส่งที่ห้อง..” เอลซ่าลูบหัวเด็กน้อยตรงหน้าอย่างเอ็นดู บ่อยครั้งที่เธอเห็นอลิซเป็นอันนาสมัยเด็กๆ น้องสาวคนเดียวและคนสำคัญที่เธอห่วงยิ่งกว่า..
..ชีวิตของเธอ
“อลิซพยายามแล้วแต่อลิซนอนไม่หลับ” เด็กน้อยหลบสายตา
“งั้นมาฟังนิทานก่อนนอนหน่อยมั้ยล่ะ??”
เอลซ่าเลิกคิ้วสูงก่อนจะอุ้มอลิซมานอนข้างๆพร้อมกับค่อยๆห่มผ้าห่มผืนบางให้เธอ มือเรียวบางเอื้อมไปกอดร่างเล็กอย่างหลวมๆ
นิทานที่เธอเคยเล่าให้เด็กๆในเมืองฟัง แต่ดูเหมือนว่าตอนจบของนิทานเรื่องนี้มันจะเปลี่ยนไปนิดหน่อย...
“กาลครั้งหนึ่ง...ท่ามกลางโลกที่แสนจะธรรมดาจนน่าประหลาดใจ กลับมีเด็กสาวคนหนึ่งที่แตกต่างไปจากคนอื่น โดยที่ไม่มีใครเลยที่จะเข้าใจในสิ่งที่เธอเป็นเลยสักคน
เธอถือกำเนิดมาพร้อมกับดวงตาที่สามารถสาปคนอื่นให้กลายเป็นน้ำแข็งได้
ลึกลงเข้าไปในป่าในมีบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ห่างจากสายตาผู้คน แน่นอน..นั้นหมายความว่าจะไม่มีใครเลยที่จะมาเยือนบ้านหลังนี้ เด็กสาวอาศัยอยู่ในนั้นตามลำพังด้วยคำสั่งของพ่อและแม่ของเธอที่ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับคำสาปในตัวเด็กคนนี้ดี
เด็กน้อยขังตัวเองอยู่ภายในบ้านหลังเล็กๆพร้อมกับคำๆหนึ่งที่เธอท่องจนขึ้นใจว่า..
..ห้ามสบตาใครเด็ดขาด ด้วยหัวใจที่ไร้ความรู้สึกราวกับน้ำแข็งนี้ ฉันก็จะไม่รู้สึกโดดเดียวอีกต่อไป
เด็กน้อยใช้ชีวิตเรื่อยมาโดยมีเพียงคำพูดเหล่านั้นที่คอยสะท้อนออกมาจากแววตา นอกจากเรื่องในนิทานแล้วเธอก็ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับโลกภายนอกเลยและนิทานเล่มโปรดของเธอที่เธออ่านมันซ่ำๆอยู่ทุกวันก็คือ..
rise of the guardians
ในนั้นมีคนๆนึ่งที่มีบางสิ่งเหมือนเธอ แต่เขากลับใช่ชีวิตอย่างสนุกสนานไม่กังวัลกับสิ่งร้ายๆที่เคยเกิดขึ้นเขาดูสว่างและอบอุ่นต่างจากเธออย่างสิ้นเชิง
เธอเฝ้าฝันว่าคนๆนั้นมีอยู่จริงมาตลอด และสักวันหนึ่ง...เธอจะได้ยืนเคียงข้างเขา
กาลเวลาค่อยๆไหลผ่านไปอย่างช้าๆ พร้อมกับความว่างเปล่าที่ไม่รู้ว่าเหตุผลที่เธอเกิดมาทำไม แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอสัมผัสได้คือเธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อค้นหาคำตอบของมัน
สายลมในฤดูร้อนพัดกระทบบานหน้าต่างเป็นจังหวะ เด็กสาววางหนังสือเล่มโปรดที่อ่านทิ้งไว้ครึ่งเล่มก่อนจะเดินไปแง้มบานหน้าต่างออกเล็กน้อย เสียงนกร้องดังแว่วมาจากที่ไหนสักแห่ง
เด็กสาวจึงรวบรวมความกล้าทักเจ้านกตัวนั้นออกไปโดยที่ใบหน้าของเธอยังคงสวมผ้าปิดตาเอาไว้อยู่ “สวัสดีเธอมาจากไหนหรอ..”
“ฮ่ะ..เฮ้...บ้านหลังนี้มีคนอยู่ด้วยหรอ” แต่เสียงที่ตอบมากลับไม่ใช้เสียงของเจ้านกน้อยอย่างที่มันควรเป็นแต่เป็นเสียงของเด็กหนุ่มที่ดังมาจากไกลๆที่ไหนสักแห่ง
คิ้วของเด็กสาวขมวดจนชนติดกัน หากจะพูดว่าตอนนี้เธอตื่นกลัวคงจะไม่พอที่จะอธิบายออกมา....ร่างบางค่อยๆก้าวถอยหลังออกมาจากบานหน้าต่างจนไปชนกับโต๊ะเข้าเกล็ดน้ำแข็งเริ่มรวมตัวกันก่อนจะค่อยๆแช่แข็งโต๊ะทั้งตัว
ร่างบางเริ่มล้นลานจนทำอะไรไม่ถูก เธอถูกสอนมาตั้งแต่เด็กว่าพลังของเธอคือปีศาจร้ายและตามนิทานที่เธอเคยอ่านมาทั้งหมดราชินีหิมะล้วนแต่เป็นสิ่งที่ชั่วร้ายและมีพลังที่สามารถฆ่าคนได้ในพริบตา..
..และถ้าเธอเกิดสาปเขาให้กลายเป็นน้ำแข็งขึ้นมาหล่ะ นั้นหมายถึงเธอฆ่าคนไปหนึ่งคนเลยเชียวนะ
หญิงสาวรีบกลับหลังหันก่อนจะออกวิ่ง แต่ด้วยผ้าปิดตาที่เธอสวมมันเอาไว้ทำให้เธอสะดุดกับบรรดาหนังสือนิทานที่กองอยู่ตามพื้น
“เป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยหละ” เด็กหนุ่มที่อยู่ด้านนอกกระโดดมาหยุดอยู่ตรงบานหน้าต่างก่อนที่สายตาของเขาจะไปสะดุดตากลับหนังสือเล่มหนึ่งที่เปิดค้างไว้ในใบหน้าที่มีรูปวาดรูปหนึ่งที่ดูจะคุ้นตา
“นี้เจ้าอ่านนิทานเรื่องนี้ด้วยหรอ” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ท่าทางตื่นเต้น ก่อนจะกระโดดเข้ามาด้านในอย่างถือวิสาสะ แต่เมื่อเดินมาถึงหนังสือเล่มนั้นเขาก็ต้องสะดุดเข้ากับตัวอักษรที่เขียนแบบเด็กๆด้วยสีเทียนว่า..
I love him
jack frost is my frist love and I am gonna be his wife ^_^
“อย่าอ่านมันนะ” เด็กสาวรีบลุกขึ้นยื่นก่อนจะวิ่งตรงมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำพร้อมกับเอื้อมมือไปทางด้านหน้าอย่างสุดชีวิตแต่ด้วยความลืมตัวว่าตัวเองส่วมผ้าปิดตาอยู่ทำให้เธอวิ่งชนร่างของคนตรงหน้าอย่างจัง
เด็กหนุ่มมองร่างเด็กที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะสังเกตได้ว่าคนตรงหน้านั้นสวมผ้าปิดตาอยู่ “เธอตาบอดหรอ”
ร่างบางส่ายหัวรัว.. “แล้วผูกผ้าปิกตาไว้ทำไม” เด็กหนุ่มตรงหน้าเอ่ยถามพร้อมกับเอื่มมือไปดึงผ้าปิดตาของเด็กสาวออก
“อย่าเล่นอะไรบ้าๆนะเดียวก็โดนสาปให้แข็งตายหรอก” ดวงตาสีฟ้าสดใสรีบหลบสายตาไปอีกทางด้วยความเชื่ออย่าแน่วแน่ว่า หากเธอสบตากลับผู้ใดเธอจะสาปผู้นั้นให้กลายเป็นน้ำแข็งตลอดการ
“ตาสวยเจ้าดีนี้สีเดียวกับข้าเลย....” แต่คำพูดของเขากลับแตกต่างไปจากที่เคยคิด ดวงตาคู่นี้ที่ทำให้เธอต้องขังตัวเองไว้ในบ้านที่ห่างไกลจากผู้คน แต่เขากลับชอบมันงั้นหรอ..
“ไม่กลัวหรอ..ข้าสามารถสาปเจ้าให้กลายเป็นน้ำแข็งได้นะ”
“ความหนาวไม่เคยทำให้ข้าต้องหวาดกลัวมัน และดูเหมือนว่าข้าจะชอบมันซะด้วยสิ...”
“เจ้าชื่ออะไร...” เด็กสาวตัดสินใจเอ่ยถามออกไป
“แจ๊ค ฟรอส”
และนั้นคือจุดเริ่มต้นของเด็กสาวผู้ถูกสาปและเด็กหนุ่มผู้เปิดประตูนำพาเรื่องราวต่างๆมาหาเธอ เด็กหนุ่มได้สอนเธอเต้นรำ ได้พาเธอออกไปพบโลกที่แสนกว้างใหญ่ ที่ไม่ใช้แค่เพียงโลกในหนังสือที่เธอค่อยเปิดอ่านในสมัยเด็กๆและทำให้เธอได้รับรู้ถึงบางสิ่งที่ไหลเวียนอยู่ในตัวเธอนั้นคือ
สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า “ชีวิต” ที่ไหลเวียนอยู่ในตัวเธอ
และดูเหมือนว่าหัวใจดวงนั้นของเธอมันไม่ได้ไร้ความรู้สึกอีกต่อไป หากวันพรุ่งนี้เธอต้องเสียเขาไปเธอคงไม่สามารถใช้ชีวิตด้วยหัวใจที่แข็งกระด้างได้อีกต่อไปเพราะตอนนี้
หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเธอได้ถูกละลายเสียแล้ว
“ละ..แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นรู้สึกยังไงกับ แจ็คล่ะ” อลิซที่นอนง่วงเงียกึ่งหลับกึ่งตื่นพยายามถาม
เอลซ่าหันซ้ายหันขวาเมื่อไม่แห็นแม้แต่เงาของแจ็ค ฟรอส เธอจึงตัดสินใจตอบคำถามของอลิซ “ตอนนี้เขาคง...เป็นคนหนึ่งที่สำคัญกับชีวิตของเธอละมั้งนะ ก็เขาเป็นคนที่เด็กผู้หญิงคนนั้นอยากแต่งงานด้วยนี้”
เอลซ่าตอบแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวน้อยจะผล่อยหลับไปก่อนจะได้ฟังคำตอบอีกต่างหาก เมื่อเห็นอลิซนอนหลับพริ้มอยู่ตรงหน้าเอลซ่าจึงตัดสินใจทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งพร้อมกับ..
..รอยยิ้ม
แต่ดูเหมือนว่ารอยยิ้มของเธอจะไม่กว้างเท่าคนบางคนที่นั่งเล่นอยู่บนหน้าต่าง
แจ็คทิ้งตัวลงนอนบนหลังคา ดวงจันทร์สีขาวนวลสาดแสงลงมาที่เขาอย่างอบอุ่นราวกับจะพูดอะไรสักอย่าง ถึงแม้ตอนนี้มันจะไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากบรุษบนดวงจันทร์แต่ตอนนี้เขากลับไม่รู้สึกอ้างว้างดังเช่นเคย
.
.
.
.
.
แจ็คค่อยๆแง้มบานหน้าต่างก่อนจะกระโดดเข้ามาทางด้านในอย่างชำนาน
แจ็คเดินไปอีกทางก่อนจะถอดเสื้อที่ตอนนี้มันค่อนข้างจะคับเกินไป*สำหรับเขาออก เผยให้เห็นแผงอกกว้างน่าสัมผัสบ่งบอกว่าอย่างน้อยเจ้าตัวก็ดูแลร่างของเขาดีไม่แพ้ใคร ผิวขาวนวลราวกับหิมะยิ่งสะกดสายตาคนที่เห็นไว้ที่ร่างนั้น แต่ยังไม่ทันทีจะปลดเข็มขัดเสร็จร่างบางที่นอนอยู่ค่อยๆตื่นจากนินทราพอดี
*เสื้อตัวที่เอลซ่าเปลี่ยนให้แจ็คตอนที่แจ็คกลายเป็นเด็ก
และดูเหมือนว่าบางทีมันก็ไม่ค่อยจะถูกเวลาสักเท่าไร...
เอลซ่าที่ลุกขึ้นนั่งบนเตียงค่อยๆปรับสายตาให้ชินกับความมืดสายตาก็ต้องไปสะดุดกับแผ่นหลังที่ขาวที่ยื่นอยู่อีกทาง ก่อนที่สายของเธอจะสังเกตเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังถอดเข็ดขัดอยู่
เร็วกว่าความคิดหนามหิมะพุ่งออกมาจากทุกทิศเล็งไปทางร่างของแจ็คที่กำลังถอดเข็มขัดอยู่
“เจ้าบ้าแจ็ค!! เจ้าจะทำอะไรของเจ้าหน่ะ” เอลซ่ารีบยกผ้าห่มผืนหน้าขึ้นมาบังสายตาของเธอเอาไว้ แต่ไม่ใช้เพื่อที่จะบังร่างเกือบโป๊ของแจ็คหรอกนะ แต่เพื่อบังไม่ให้เขาเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของเธอต่างหาก
แจ็คหันหลังกลับมาทางต้นเสียงก็ต้องสะอึกเพราะหากเขาก้าวออกจากตรงนี้แม้เพียงเซ็นฯเดียวร่างของเขาคงโดนหนามน้ำแข็งเสียบทะลุจนพรุนอย่างสนุกสนานเป็นแน่
แจ็งมองร่างเอลซ่าที่เอาผ้าห้มคลุมร่างของเธอที่กึงนอนกึงนั้นอยู่อยู่บนเตียงก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า
โอกาสเอาคืนเรื่องเมื่อตอนเย็นมาแล้ว ^^...
แจ็คเดินไปที่เตียงก่อนจะดึงผ้าห้มที่คลุมร่างของเอลซ่าออก เผยให้เห็นใบหน้าของเธอที่แดงก่ำอยู่ในตอนนี้ เขายื่นใบหน้าเข้าไปใกล้เอลซ่าที่นั่งเกร็งอยู่ตอนนี้ ร่างบางเลยตัดสินใจแก้ปัญหาโดยการเบี่ยงหน้าไปอีกทาง
“หน้าแดงเชียว ไม่สบายรึเปล่าเนี้ย” ถึงแจ็คจะพอรู้สาเหตุที่คนตรงหน้าหน้าแดงก็เถอะแต่บางครั้งการได้แกล้งทำเป็นไม่รู้มันก็สนุกไปอีกแบบ
แจ็คโน้มหน้าผากไปแตะกับหน้าผากอีกฝ่าย ร่างบางเริ่มไม่รู้ว่าจะวางตาไว้ตรงไหนดีคิ้วบางเริ่มขมวดจนแทบจะชนกัน
แจ็คค่อยๆเอื่อมมือไปจับคางของเอลซ่าเบาๆก่อนจะเบนหน้าของเธอมาทางตนเอง “มองตรงนี้เอลซ่า ข้าอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้วไง”
“นี่แจ็ค....ถ้าวันไหนที่ข้าต้องวันร้ายขึ้นมา เจ้าจะปลุกข้าขึ้นมาจากฝันร้ายนั้นใช่ไหม..”
“ไม่...”
แจ็คว่าจบก็ดึงผมเปียของเอลซ่ามาแกว่งเล่น
“.....แต่ข้าจะเป็นคนดึงเจ้าออกมาจากฝันร้ายนั้นเอง” แสงไฟสีส้มนวลจากเทียนเล่มเล็กที่ตั้งไว่ที่หัวเตียงปลิวไสวเป็นระยะ แต่ถึงแม้มันจะเป็นเพียงแสงเล็กๆแต่มันก็ทำให้เอลซ่ามองเห็นความจริงใจที่ฉายออกมาจากแววตาของคนข้างหน้าเธอ
“ไปกันได้แล้วล่ะ” แจ็คว่าพร้อมกับดึงมือของเอลซ่าให้ลุกขึ้นยืน แต่ดูเหมือนว่าเธอยังไม่อยากจะไปสักเท่าไร
ร่างบางหันไปมองอลิซที่นอนหลับพริ้มอยู่บนเตียง
“อยากจะได้บ้างไหมล่ะ..เด็กๆก็น่ารักดีนะ” แจ็คโน้มตัวดันเอลซ่าจนชิดกำแพงแขนทั้งสองข้างวางขวางไว้ไม่ให้เธอได้มีโอกาสหนี แต่ที่สำคัญสภาพของเขาตอนนี้คือไม่สวมเสื้อแถมกางเกงก็จะหลุดแหล่มิหลุดแหล่
เอลซ่าหน้าแดงก่ำสายตาไล่จากแผงอกขาวจนไปถึงขอบกางเกงที่เกือบจะหลุดอยู่แล้ว ร่างบางสะบัดหัวแรงๆสองทีก่อนจะแอบเอามือไปสำผัสกับกำแพงด้านหลัง ไม่นานแท่งน้ำแข็งยักษ์ก็พุ่งออกมาจากกำแพงฟาดหัวแจ็คเข้าเต็มๆ
“สมน้ำหน้า” เมื่อได้จังหวะเอลซ่าก็ย่อตัววิ่งลอดแขนของแจ็คออกไปก่อนจะคว้าเสื้อฮูดสีน้ำเงินตัวเก่งไปทางแจ็คที่ยืนกุมหัวอยู่
เล่นอะไรสงสารใจฉันบ้างสิ ตาบ้า...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------- . . . . . . .
ไรต์หายป่วยแล้วค่ะ ครั้งนนี้ป่วยนานมาก ขอบคุณสำหรับการทวงถามนะค่ะ ^^
ความคิดเห็น