บ้านพักลูกสาวลูกชาย

ลำดับตอนที่ #119 : ทิพย์พิรุณ วิเศษสินธุ์

ใบสมัคร

ชื่อ-นามสกุล : ทิพย์พิรุณ วิเศษสินธุ์ 

ชื่อเล่น : หลังฝน

เพศ : หญิง

อายุ(ไม่จำกัด เอามาเถอะ) : 18

ลักษณะภายนอก : หลังฝนเป็นเด็กหน้าตาน่ารัก เรือนผมสีซีเปียเหลือบทองปล่อยยาวถึงกลางหลัง ดวงตากลมโตสีทองแดงทอประกายสดใส ตัวค่อนข้างเล็ก เสื้อของเธอจะเป็นเสื้อแขนยาวทุกตัว เป็นเด็กสาวที่มีออร่าสีทองราวกับเม็ดแสงล่องลอยอยู่รอบตัวเสมอ

อุปนิสัย : ดังคำที่ว่าฟ้าหลังฝนมักสดใสเสมอ หลังฝนเป็นเด็กที่ร่าเริง มีความมั่นใจ ดวงตาของเธอมักทอประกายระยิบระยับและดวงตาคู่นั้นอีกนั่นล่ะที่มักมองเห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น เธอยึดคติเหรียญสองด้าน มักมองโลกในแบบแปลกๆ เธอมองเห็นความหวังแม้ในสถาณการณ์ที่แย่ที่สุดและสามารถร้องไห้ให้กับสถาณการณ์ที่ดีที่สุด เหมือนฝนเป็นคนตรงไปตรงมา หัวเราะในตอนที่อยากหัวเราะ โกรธในตอนที่อยากโกรธ ร้องไห้ในตอนที่อยากร้องไห้ มักพูดออกไปตามที่คิดและหลายครั้งที่คำพูดนั้นช่วยดึงสติคนอื่นๆ ถึงอย่างนั้นคำพูดของเธอกลับอบอุ่นและน่าฟังอย่างน่าประหลาดนั่นทำให้เธอเป็นคนที่สบายใจเมื่ออยู่ใกล้ เป็นเด็กที่หัวไม่ค่อยดีนักทางวิชาการแต่กลับมีสัญชาตญาณที่ดีเหลือเชื่อ ในบรรดาทุกคน หลังฝนดูเป็นคนที่ไม่น่ามีทางคิดจะฆ่าตัวตายได้เลยสักนิด......แต่ก็อย่างที่รู้กัน ต่อให้เป็นหลังฝนตก ก็ใช่ว่าแอ่งน้ำที่ขังตามพื้นจะหายไป ถึงจะเป็นคนตรงไปตรงมาแค่ไหนแต่หลังฝนกลับปิดกั้นตัวเอง คอยเป็นผู้ฟังที่ดีแต่แทบไม่เคยเล่าเรื่องของตัวเองให้ใครฟังเลย ใต้ใบหน้าอันหลากหลายเด็กสาวเก็บซ่อนความเจ็บปวดไว้ "เพราะเป็นโรคที่ไม่มีทางรักษาหายแล้วก็ไม่อยากเป็นภาระของครอบครัว"นั่นคือเหตุผลที่หลังฝนบอกทุกคนทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย...

ลักษณะการพูด(EX ติดตลก ถามคำตอบคำ อธิบายมาให้ชัดเจน) : เรียกตัวเองว่าหลังฝน เรียกคนอื่นด้วยชื่อ มักพูดจาตรงไปตรงมา

ชอบ/เกลียด/กลัว : ชอบ การวาดภาพ นิยาย เครื่องบินกระดาษ /เกลียด วิชาคณิต ของเผ็ด / กลัว คนรู้ความลับ

ประวัติโดยย่อ(กรุณาขีดเส้นใต้ส่วนที่สำคัญด้วย) : หลังฝนเคยอยู่ในครอบครัวที่อบอุ่นจนกระทั่งคุณพ่อจากไปด้วยโรคร้าย โชคดีที่แม่ของเธอเองก็ทำงานทำให้ไม่มีปัญหาเรื่องเงิน ต่อมาแม่ก็แต่งงานใหม่ ครอบครัวกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง...แต่นั่นเฉพาะเวลาคุณแม่กลับมาจากที่ทำงาน เวลาแม่ไม่อยู่บ้านหลังฝนถูกพ่อเลี้ยงรังแกสารพัด เนื้อตัวมีแต่รอยทุบตีแต่ก็บอกแม่ไม่ได้เพราะไม่อยากให้แม่เป็นกังวล เพื่อจะปกปิดรอยแผลจึงมักแต่งตัวมิดชิดเสมอ เด็กสาวต้องใช้ชีวิตอย่างหวดกลัวอยู่ในบ้านหลังนั้น ที่เดียวที่เธอจะระบายความเจ็บปวดได้คือในหน้ากระดาษเท่านั้น แต่เพราะอย่างนั้นมันจึงเป็นเหมือนหลักฐานเมื่อกระดาษที่เธอวาดรูปหลุดไปถึงคุณแม่ แม่ของเธอรุ้ความจริงและทะเลาะกับพ่อยกใหญ่ สุดท้ายก็แยกกันอยู่ แม่ของหลังฝนโทษตัวเองจนเสียสติและเสียชีวิต สิทธิ์การเลี้ยงดูกลับไปสู่พ่อบุญธรรมและหลังฝนเลือกที่จะจบชีวิตดีกว่ากลับไปยังสถานที่นั้น 

ความถนัด(ในที่นี้คือแค่ถนัด ไม่ได้เก่งจนเป็นพรสวรรค์) : วาดภาพ จับโกหก อดทนต่อความเจ็บปวด

ของที่พกติดตัว(มีก็ได้ไม่มีก็ได้) : สมุดกับดินสอ เครื่องรางรูปอุ้งเท้าแมว

เพิ่มเติม : มีคู่ได้ไหมคะ เป็นคนที่หลังฝนกล้าเล่าความจริงให้ฟัง

ปล. คิดถึงไรท์มากค่ะ ไม่รู้ไรท์จะจำเราได้ไหม คุณแม่อายูมิกับคาโอริเองค่ะ ;w;