คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #117 : Crazy slayer
Application
"คึกคักกันหน่อยเร็ว!!!"
"หนึ่งตัว! สองตัว! สามตัว! ไปไหนกันแล้วล่ะ! ออกมากันเยอะๆ หน่อย อย่าปล่อยให้เหงาสิ!"
บท : เสาหลักคนที่ 9
ชื่อ - นามสกุล : ฮานะ ฮามาจิริ (Hana Hamajiri)
ชื่อเล่น : ฮานะ
เพศ : หญิง
อายุ : 17 ปี
อาชีพ : นักเรียนม.ปลาย
ฐานะทางบ้าน : กลางๆ
ลักษณะทางกายภาพ :: หญิงสาวหน้าตาดี รูปร่างผอมเพรียวมาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มและตาเบิกโพลงตลอดเวลาจนดูน่ากลัวในบางที มาพร้อมนัยน์ตาและผมสั้นสีเทา เธอนั้นมีบุคลิกที่ค่อนข้างจะแอคทีฟไม่ค่อยอยู่เฉย ส่วนใหญ่ชอบใส่ฮู้ดและกางเกงขายาวสบายๆ
ส่วนสูง/นํ้าหนัก : 159 ซม. / 45 กก.
กรุ๊ปเลือด : B
ลักษณะการพูด : มันจะพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนจนบางครั้งก็ดูหลอนๆ พิกล มักพูดไม่มีหางเสียงและบางทีก็พูดไปกลั้นขำไป หรือบางทีก็หัวเราะออกมาแบบไร้เหตุผล โดยเธฮจะแทนตัวเองว่า "ฉัน" ส่วนคนอื่นจะแทนจะ "นาย" หรือ "เธอ" ส่วนถ้าเป็นผู้อาวุโสจะใช้ "แก" เว้นแต่บอสที่จะเรียกว่า "บอส"
"นี่ไง..(กลั้นขำ)..อสูรที่เราต้องกำจัดน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า!!"
"เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ! มีอสูรอยู่ตรงนั้นหรอ มีกี่ตัวล่ะ? บอกฉันมาซิ!"
"แก..หึหึ..เป็น..ใคร!"
**แถม ตอนอ้อนจะแทนตัวเองด้วยชื่อ
"ฮินะหิวแล้วอ่าาาา" เธอพูดพลางเอนศีรษะไปซบไหล่กับหญิงสาว
นิสัย :
[ร่าเริงมากเกินไปจนดูน่ากลัว] : ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหน เธอก็ยังสามารถทำตัวร่างเริงได้แถมใบหน้าของเธอมักจะมีรอยยิ้มประทับเอาไว้ตลอดเวลา จนทำให้ใครหลายๆ คนรู้สึกกลัวเมื่อพบเจอกับเธอครั้งแรก
[รักสนุก] : เธอชอบความท้าทายและรักในการทำอะไรเสี่ยงอันตราย จนบางครั้งมันก็อาจจะมากเกินไปจนทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย
[ขี้แกล้งและขี้อ้อน] : ในเวลาที่ไม่มีอะไรจะทำ เธอมักจะชอบเล่นหยอกล้อกับคนในองค์กรคนอื่นๆ เพื่อตอบสนองความสนุกสนานของเธอเสมอ แต่ทั้งหมดนี้มันก็ยังเป็นข้อยกเว้นสำหรับสาวๆ เพราะเธอมีวิธีแกล้งเหล่าสาวๆ ตามสไตล์ของเธอโดยวิธีการอ้อนเหมือนแมว จนทำให้สาวๆ หลายๆ คนใจบางเลยทีเดียว
[อยู่นิ่งไม่ได้] : เธอเกลียดการอยู่นิ่งๆ มันแทบจะทำให้เธอบ้าตาย เธอชอบเคลื่อนไหวไปมาไม่ทางใดก็ถางนึง ถ้าไม่เดินหรือวิ่งไปทั่วก็มักจะเหวี่ยงแขนเล่นอยู่กับที่พร้อมยิ้มและหัวเระาอย่างสนุกสนาน แถมทำได้อย่างต่อเนื่องราวกับว่ามีพลังงานล้นเหลือ
[ไม่ยอมให้ใครตกอยู่ในอันตราย] : เธอจะคอยปกป้องคนที่ตกอยู่ในอันตรายด้วยชีวิต เนื่องจากปมในอดีตที่ทำให้เกิดความฝังใจเรื่องการปกป้องและช่วยเหลือ มันจึงทำให้เธอพร้อมเอาตัวเข้าแลกเพื่อปกป้องใครก็ตามที่เธอรักและเคารพ
[คาดเดาการกระทำไม่ได้] : ไม่มีใครรู้ในสิ่งที่เธอจะทำ ไม่มีใครสามารถคาดเดาสิ่งที่เธอจะทำได้เลยแม้แต่น้อย เนื่องจากใบหน้าของเธอแทบจะยิ้มอยู่ตลอดบวกด้วยการหัวเราะคิกคัก มันยิ่งทำให้คนอื่นยิ่งกลัวเธอมากขึ้นไปอีก
[ช่างสังเกต] : ถึงจะดูบ้าๆ บอๆ แต่ฮินะก็เป็นคนที่มักจะสังเกตรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ หรือความผิดปกติได้เสมอ
งานอดิเรก : ทำกราฟฟิตี้บนกำแพง
สิ่งที่ชอบ/สิ่งที่ไม่ชอบ :
ชอบ
การฆ่าอสูร : เป็นกิจกรรมที่สนุกสนานสำหรับเธอ
น้ำอัดลม : ช่วยให้มีความกระปรี้กระเปร่า
ไม่ชอบ
น้ำผัก : ไม่อร่อย
อสูรที่ตายง่ายๆ : น่าเบื่อไม่สนุกเลย
สิ่งที่เกลียด :
ผัก : ขมอ่า จาอ้วก
พริก : เผ็ด!
สิ่งที่กลัว :
แมลงสาบ : ม่ายยยย!! อย่าเอามันเข้ามา! ไม่นะ มันกางปีกแล้ว! อ้าาาาาาาาก!!!
เสียงดัง : คนมันตกใจเข้าใจมั้ยห๊ะ!!
แพ้ : -
ประวัติ : ครอบครัวของเธอนั้นประกอบด้วยพ่อแม่และพี่สาว แต่ด้วยความที่พี่สาวของเธอนั้นดีกว่าเธอแทบทุกด้าน มันจึงทำให้เธอมักจะถูกพ่อแม่เปรียบเทียบ จนบางครั้งเธอก็รู้สึกอึดอัดจนกลายเป็นคนขาดความมั่นใจ แต่อย่างน้อยๆ พี่สาวของเธอนั้นรักเธอมากและคอยห่วงใยน้องรักอยู่เสมอ พี่สาวมักจะคอยให้ความรักกับเธอและเธอก็รักพี่สาวมากๆ เช่นกัน แต่แล้ว..วันที่มืดมนของเธอก็มาถึง เนื่องจากอยู่ดี ก็ได้มีอสุรบุกเข้ามาในบ้านของเธอ ทั้งครอบครัวเห็นแบบนั้น พ่อแม่และพี่สาวของเธออาสาที่จะยื้ออสุรเอาไว้ และมอบหมายให้เธอไปหยิบปืนซึ่งเก็บเอาไว้ในห้องนอน เธอสามารถหยิบปืนได้และกำลังจะเหนี่ยวไก แต่ความกลัวมันได้กัดกินเข้ามาในใจของเธอ ความลังเลนั้นทำให้ฮินะต้องเสียพ่ออและแม่ไป เธอเพิ่งจะได้สติจากเสียงกรีดร้องของพี่สาว เธอเหนี่ยวไกปืนเข้าไปที่เบ้าตาของอสุร แต่กระสุนปืนธรรมดาริอาจจะต้านการฟื้นฟูของอสุรได้ มันได้ฟื้นตัวก่อนจะเหวียงร่างของพี่สาวชนกำแพงคนเสียชีวิตด้วยโทสะและพุ่งเพื่อหมายเอาชีวิตเธอ
/ฉึบ!/
เสียงการฟันได้เกิดขึ้นพร้อมคอของอสุรตนนั้นซึ่งหลุดออกบ่า พร้อมกับนักล่าอสุรคนหนึ่งได้ปรากฏขึ้นพร้อมกับดาบสีนิจิรินสีเขียวซึ่งตอนนี้สะท้อนแสงตัดกับเลือดของอสุร นักล่าอสุรคนนั้นมองเธออยู่ซักพักก่อนจะเอ่ยขึ้น
"เธอเป็นคนที่น่าสนใจดีนิ"
เขาพูกพลางยื่นมือมาที่ร่างของฮินะ เธอลังเลใจเล็กน้อย แต่ด้วยความที่ไม่เหลือใครในชีวิตอีกแล้ว เธอจึงจับมือชายคนนั้นเอาไว้ ก่อนที่ชายคนนั้นจะพาเธอไปยังสถานที่ฝึกของเขาเอง ในสถานที่ฝึกนั้นเขาพบกับชายแก่คนหนึ่ง พร้อมกับไม้เท้าเรียวยาว
"ช่วยสอนวิธีปราบอสุรให้กับเธอด้วยครับ"
นักล่าอสุรคนนั้นคุกเข่าลงพร้อมบอกกับชายแก่คนนั้น ที่แท้ชายแก่ก็คืออาจารย์ของนักล่าอสุรคนนี้นี่เอง ฮินะมีท่าทีสับสนยิ่งกว่าเดิมแต่ก็สับสนได้ไม่นานเนื่องจากอยู่ๆ ก็มีของแข็งอะไรบางอย่างกระแทกเข้าที่ศีรษะของเธอ และเมื่อสังเกตดูดีๆ มันก็คือดาบไม้ที่ชายแก่โยนมาให้เธอ
การฝึกได้เริ่มขึ้นแล้ว เธอได้รับการฝึกอย่างหนักจากผู้เป็นอาจารย์ จนเมื่อเธอสามารถใช้ปราณใบไม้ได้เธอก็ยังไม่หยุด เธอฝึกการใช้อิไอจนชำนาญถึงขนาดที่ว่ามองตามแทบไม่ทัน ภายใต้จิตใจอันแตกสลายจนเปลี่ยนนิสัยจากคนขาดความมั่นใจก็กำเนิดใหม่กลายเป็นคนอยู่ไม่นิ่งและชอบความท้าทาย
...จนเมื่อการฝึก 7 วันเข้ามาถึง เธอเดินทางไปเข้าร่วมทดสอบด้วยใบหน้าอันเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม ที่นั้นเธอได้พบกับผู้เข้าร่วมทดสอบมากมาย มันจึงทำการกระตุ้นความรู้สึกตื่นเต้นในตัวเธอขึ้นไปอีก
"น่าสนุกจริงๆ หึหึ"
วันที่ 1 : เธอเดินไปเรื่อยๆ ในป่าเพื่อหาจุดที่สามารถใช้เป็นที่นอนได้ และเมื่อยามราตรีมาถึงเสียงกรีดร้องของเหล่าผู้ร่วมการทดสอบและเสียงของการต่อสู้ดังระงมจนเธอนอนไม่หลับ เธอจึงออกจากที่นอนก่อนจะเดินออกไปหาความตื่นเต้น
"ดูถ้าจะกำลังสนุกกันอยู่เลย!"
เธอได้พบกับอสูรตนหนึ่ง มันเห็นเธอพร้อมกับพุ่งเข้ามา แต่เธอก็ปลิดชีพมันได้ก่อนจะวิ่งมาถึงตัวด้วยซ้ำ
"น่าเบื่อจัง.."
ด้วยเหตุนี้เธอจึงเดินต่อไปเพื่อหาอสูรสำหรับสังหารเพิ่ม
วันที่ 2 - วันที่ 5 : เธอทำกิจกรรมแบบนี้เหมือนๆ กันตลอด 4 วัน นั้นก็คือนอนพักในตอนเช้าก่อนจะเดินออกไปตามหาอสูรเพื่อสังหารเพิ่มความตื่นเต้น
จนกระทั่ง...
วันที่ 6 : ในยามราตรีซึ่งเธอกำลังออกเดินไปเรื่อยๆ นั้น อยู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงของผู้ร่วมทดสอบหลายชีวิตกำลังกรีดร้องระงม ฮินะไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปหาเสียงเหล่านั้น และสิ่งที่เธอพบก็คือ...อสูรรูปร่างกำยำกว่าอสูรทั่วไป มันมีความแข็งแกร่งมาก เธอจึงใช้กระบวนท่าอิไอแต่มันก็...
ไร้ผล มันแข็งแกร่งเกินกว่าจะตายในดาบเดียว
ฮินะจึงลองหาทางแก้ปัญหาและได้พบกับดาบจากศพของผู้ร่วมทดสอบซึ่งตกอยู่ เธอได้นำมันมาใช้เพื่อใช้ดาบคู่
"ไหนๆ มาดูการลองอะไรใหม่ๆ ดีกว่า"
เธอได้เปลี่ยนรูปแบบการโจมไปเป็นดาบคู่และใช้มันผสมผสานกับปราณใบไม้จนในที่สุดเธอก็บั่นหัวของอสูรตนนี้ได้สำเร็จ
ปราณ : ใบไม้
ดาบนิจิริน : เป็นดาบสีเขียวราวกับมรกต มีความสวยงามเป็นอย่างมากและถ้ายิ่งได้อาบเลือดดาบจะยิ่งสะท้อนแสงได้ดีขึ้นจนเกิดแสงสีเขียวอ่อนๆ
เครื่องแบบ : แบบที่ 2 แต่เปลี่ยนโทนสีจากเหลือง-ดำ เป็น เขียวอ่อน-ดำ
ความสามารถพิเศษ1 : รวดเร็วและใช้กระบวนท่าอิไอและต่อสู้ด้วยดาบหลายเล่มได้อย่างชำนาญ พร้อมประสาทการรับรู้ที่สูงกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย
ความสามารถพิเศษ2 : ฟรีรันนิ่งได้ในระดับหนึ่ง
รสนิยมทางเพศ/สเป็คที่ชอบ : หญิง : ชอบผญ. ที่แลดูนุ่มนิ่มน่าปกป้อง
บุคคลที่เกี่ยวข้อง :: -
เหตุผลที่มาเข้าร่วมหน่วยนี้ : ในตอนแรกที่เข้ามาฝึกก็เพื่อหวังแก้แค้นให้กับครอบครัว แต่พอฝึกไปจิตใจเริ่มเปลี่ยนไปก็เริ่มเปลี่ยนความคิดจากการฆ่าเพื่อความแค้นกลายเป็นฆ่าเพื่อความสนุกสนานและความตื่นเต้นแทน(เริ่มเปลี่ยนความคิดก่อนช่วงเข้าการทดสอบ 7 วันซะอีก)
เทคนิคในการฆ่า : หากเจออสูรมาไม่เยอะมาจะเน้นการใช้กระบวนท่าอิไอ แต่ถ้ามากันเยอะๆ หรือศัตรูดูแข็งแกร่งมากๆ ก็จะถือดาบคู่ส่วนอีกสองเล่มจะเก็บเอาไว้สำรอง
ความรู้สึกที่มีต่ออสูร : ฆ่าแล้วรู้สึกสนุกเป็นบ้าเลยโว้ยยยยยยยย!!!
ในยามสังหารอสูร : ยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข
ข้อมูลเพิ่มเติม : นางเป็นรุก
โรลเพลย์
(หน่วยคาคุชิกับช่างตีดาบไม่ต้องใส่นะคะ มี2สถานการณ์ค่ะ)
1) ยามรัตติกาลที่มองไม่เห็นแม้แต่แสงจันทร์ในยามคํ่าคืนเดือนมืดนี้ปรากฎร่างของคนๆหนึ่งขึ้นมา ในมือนั้นกระชับอาวุธเอาไว้แน่นราวกับรอคอยบางสิ่งบางอย่างที่จะปรากฎออกมาให้เห็น กระทั้งสิ่งมีชีวิตที่น่าเกลียดน่ากลัวพวกมันถูกเรียกว่าอสูรนั้นได้พุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็วจากความมืด หมายจะเอาชีวิต
:: "ออกมาแล้วหรอ? รู้มั้ยฉันรอนานแค่ไหน ฮ่าฮ่า!" หญิงสาวหัวเราะลั่นพลางใช้ดาบฟันเข้าไปที่ร่างๆ นั้นจนขาดครึ่ง ก่อนจะค่อยๆ เดินไปและใช้เท้าเหยีบร่างท่อนบนอันขาดครึ่งเอาไว้ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ ว่า "ตายง่ายจัง..ไม่สนุกเลย" จากนั้นจึงปลิดชีพอสูรตนนั้นอย่างง่ายดาย พร้อมกับแสงสีเขียวซึ่งสะท้อนออกมาจากดาบตัดกับสีแดงเลือดบนดาบของเธอ
"คืนนี้ยังอีกยาวไกล! หาอะไรสนุกๆ ทำดีกว่า!"
---------------------------------------------------------
2) "พี่ฮะๆพี่เชื่อในเรื่องของอสูรรึเปล่าฮะ?" เด็กน้อยดวงตากลมโตส่งสายตาแวววาวแสดงออกถึงความอยากรู้อยากเห็น "ผมเคยอ่านหนังสืออยู่เล่มนึงที่เค้าบอกกันว่าอสูรมีจริงแต่พ่อกับแม่ของผมบอกว่านั้นเป็นแค่เรื่องไร้สาระ" เด็กน้อยตรงหน้าดูมีท่าทีที่สับสนเล็กน้อย "พี่คิดว่ามันมีจริงรึเปล่า?"
:: "ของแบบนี้มันต้องเห็นด้วยตัวเองไอหนู!!"
"อืมมมม..... อย่างนั้นเหรอครับ ผมก็เชื่อแบบนั้นนะ" เขามีท่าทีที่ครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาทำให้เห็นฟันซี่หนึ่งที่เป็นรูโหว่ง "แล้วพี่คิดว่าอสูรน่ะจะมีตัวดีๆมั้ยอ่ะเพราะที่บอกๆกันมามีแต่ตัวที่น่ากลัวๆทั้งนั้นเลย"
:: "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ช่างมันเถอะคิดมากปวดหัวเปล่าๆ เนอะๆ"
"ฮ่ะๆผมก็คิดเหมือนกับพี่นะ คุยกับพี่นี่สนุกจังแต่ผมต้องไปแล้ว..." ท้ายประโยคนั้นเจือไปด้วยความเสียดาย เด็กน้อยกระโดดลงมาจากม้านั่งอย่างร่าเริงก่อนจะหันมายิ้มแย้มด้วยใบหน้าที่มีเลศนัย "ขอให้โชคดีนะครับคุณนักล่าอสูร" หลังจากจบประโยคขาสั้นๆทั้งสองข้างก็ออกวิ่งด้วยความรวดเร็ว
:: //หันหลังเดินกลับไปแต่ก่อนจะจากไปก็หันมายิ้มให้ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
แผ่นหลังน้อยๆนั้นก็ค่อยๆลับสายตาไป จนภาพเบื้องหน้านั้นเห็นแต่ความว่างเปล่าราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อกี้เป็นเพียงแค่ความฝัน ความฝันที่ไม่อาจจะเกิดขึ้นได้อีก....
คุยกับนักเขียน
ไรท์ ; สวัสดีค่าไรท์มีชื่อว่าใบหม่อนนะคะ มีนามแฝงว่าสมายด์ อยากทราบชื่อของทางนั้นจังเลยค่ะ!
♥ ; นามแฝงกล้วยครับ ชื่อก็...มิกซ์ครับ (แนะนำเรียกกล้วยคับ)
ไรท์ ; ชื่อน่ารักจังค่ะ/// ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณที่เข้ามาสมัครน้า แต่ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้เหรอคะ? //เลิกลั่กๆ
♥ ; พอดีช่วงนี้หาอะไรทำช่วงปิดเทอมน่ะครับ เผอิญมาเจอพอดีเลยอยากจะลองส่งตัวละครซักหน่อย
เข้าใจแล้วค่ะ ต้องบอกก่อนเลยว่าขึ้นชื่อว่า Yaiba ต้องมีคนตายอย่างแน่นอนรวมถึงการมีฉากที่รุนแรง คือในเรื่องนี้น่ะค่ะจะยอมรับได้มั้ยถ้าเกิดลูกๆของทางนั้นจะต้องโดนทรมาณ?และนอนแบบไม่ฟื้นขึ้นมาอีกTT
♥ ; สบายๆ ครับ จัดเต็มที่แต่ขอได้มั้ยครับ ถ้าสมมุติน้องตายจริงๆ ขอให้ตายพร้อมรอยยิ้มของน้องด้วยนะครับ
ดังนั้นแล้วเพื่อเป็นการฮีล?หัวใจ อยากจะให้น้องในเรื่องทำอะไรในเนื้อเรื่องดีคะ? ใช้ดาบฟันลุงข้างบ้านก็ได้ค่ะ//โดนตรบ รีเควสมาได้เลยค่า
♥ ; มีคู่ครับ
ถ้าเกิดมีส่วนที่ต้องปรับเปลี่ยนหรือเพิ่มเติมไรท์จะแจ้งให้ทราบอักทีนะคะ โชคดีค่า ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ 3
♥ ; UwU
---------------------------------------------------------
ความคิดเห็น