The Strange Tales Of Panorama Island

ลำดับตอนที่ #249 : 初心ＬＯＶＥ ♡ วันนี้ก็ขอให้โชคดี ૮ ˶ᵔ ᵕ ᵔ˶ ა (50%)

初心ＬＯＶＥ

Playlist: Naniwa Danshi – Sachiare 「サチアレ」

.

1

คิคุโนะ คาซึสะ ตื่นนอนต้อนรับวันใหม่อย่างสดชื่น ถึงกว่าจะได้กลับบ้านก็ค่ำมากแล้วเพราะต้องไปช่วยตกแต่งสถานที่ร่วมกับเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆ ก่อนเข้านอนก็ยังคุยไลน์กับคนโน้นคนนี้ไปทั่วไม่ได้หยุด สุดท้ายกว่าจะได้เข้านอนก็ปาไปตั้งเที่ยงคืนกว่า แต่เพราะว่านี่คืองานวัฒนธรรมที่คาซึสะอาจตั้งตารอยิ่งกว่าใคร เนื่องจากกิจกรรมประจำห้องชั้นไฮสคูลปี 2-B ที่ทุกคนลงมติเอกฉันท์ให้เปิดเป็นคาเฟ่ขนมหวานเพราะมีทายาทร้านขนมเค้กชื่อดังอย่างโอนิชิ ริวเซย์อยู่ทั้งคน และเพื่อให้ทุกคนได้มีส่วนร่วมกันอย่างเต็มที่ หัวหน้าห้องจึงเห็นควรให้เพิ่มส่วนเวทีสำหรับการแสดงร้อง เต้น เล่นดนตรี รวมถึงการเล่นละครเวทีประกอบเพลงเพื่อสับเปลี่ยนกันมาสร้างความบันเทิงให้กับลูกค้าตลอดทั้งวัน (“เรามีมิสกับมิสเตอร์อาโอะฮารุปีก่อนอยู่ในห้องทั้งคน ยังไงก็ไม่เงียบเหงาแน่นอน!” รองหัวหน้าห้องช่วยกล่าวเพื่อสร้างความฮึกเหิม) โดยที่ทุกคนต่างก็เห็นพ้อง

และด้วยเหตุผลนั้นเองที่จะทำให้คาซึสะตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เมื่อเธอที่เป็นหนอนหนังสือจำพวกวรรณกรรม นวนิยาย หรือบทภาพยนตร์ต่างๆ จะได้รับเกียรติถูกเลือกให้เป็นคนเขียนบทละครร่วมกับเพื่อนสนิทอย่างซาโอโตเมะ อิจิโกะ ซึ่งอันที่จริงหล่อนก็ไม่ได้มีส่วนร่วมอะไรด้วยเลยแม้แต่น้อย นอกจากหอบขนมนมเนยมานั่งกินไป เมาท์ไป วิจารณ์บทละครของเธอไปอยู่ข้างๆ แต่พอคาซึสะย้อนไปว่า “งั้นแกก็มาช่วยเขียนซะสิ!” ถ้ายัยเพื่อนตัวดีไม่ทำเนียนกินขนมหรือหยิบมือถือมาเล่น ก็จะลุกขึ้นขอตัวออกไปยืดเส้นยืดสายนอกห้องแทน กระทั่งถึงโค้งสุดท้ายที่หล่อนจะถูกรองหัวหน้าห้องนิชิฮาตะ ไดโกะ ขอร้อง...ถึงขนาดอ้อนวอน...ให้ช่วยไปทำหน้าที่พนักงานเสิร์ฟแทนฟูจิอิ อายานะที่ได้รับอุบัติเหตุถูกรถเฉี่ยวชนจนต้องใช้ไม้ค้ำ และคนเดียวที่เพื่อนๆ ลงความเห็นว่าสวยพอที่จะเรียกลูกค้าหนุ่มๆ ได้ (เมื่อไดโกะพูดมาถึงตรงนี้ คาซึสะก็เบ้หน้ากรอกตามองบน) ก็มีแค่อิจิโกะที่ไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิดเดียว!

แต่ก็ใช่ว่าคาซึสะจะไม่พอใจอะไร เธอกับอิจิโกะยังคงเป็นเพื่อนรักเพื่อนร้ายที่เข้าขากันดีในหลายๆ เรื่อง แต่การที่คนขี้เกียจ ขี้บ่น ขี้รำคาญ จะไปให้พ้นๆ ความรับผิดชอบของเธอบ้าง แล้วส่งหัวหน้าห้องโอฮาชิ คาซึยะมาคอยแวะเวียนถามไถ่เรื่องบทละคร ทั้งยังช่วยออกความเห็นอย่างกระตือรือร้นมากก็ถือว่าเป็นเรื่องดี...หรือบางทีคาซึสะอาจต้องบอกว่าดีมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ

ในเมื่อเธอแอบชอบหัวหน้าห้องโอฮาชิมาครึ่งปีแล้ว ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามปกปิดเรื่องนั้นเอาไว้กับตัวเองแค่ไหน หรือเพื่อนสนิทของเธอจะปิดปากเงียบเหมือนอย่างที่เป็นอยู่แล้วเพียงไร แต่ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ทุกคนในห้องก็ดูเหมือนจะรู้ว่าเธอชอบเขา จากการโห่ร้อง เป่าปาก มีสีหน้ากรุ้มกริ่ม ในตอนที่เธอกับเขาจะแค่บังเอิญได้พูดคุยกัน หรือแม้แต่แค่ทักทายส่งยิ้มให้กันบ้างในบางที หากการที่โอฮาชิไม่แสดงทีท่าว่าถือสา ยังคงพูดคุยกับเธอเป็นปกติ ซ้ำยังหัวเราะรวนไปด้วยเมื่อถูกพวกเพื่อนๆ แซว ถึงคาซึสะจะไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าผู้ชายใจดีอย่างนั้นจะมีใจตรงกับเธอ แต่แค่เขาไม่รังเกียจก็ถือว่าดีมากแล้ว

คาซึสะจึงกระตือรือร้นกับวันงานวัฒนธรรมที่เธอได้มีส่วนร่วมเล็กๆ น้อยๆ กับคนที่แอบชอบเอามากๆ ขนาดไปถึงโรงเรียนก่อนทั้งหัวหน้าห้องและเพื่อนสนิทของเขาอย่างฟูจิวาระ โจอิจิโร่ ซึ่งมักจะสลับกันมาเป็นที่หนึ่งเสมอ จนสองคนนั้นต่างพากันส่งสีหน้าประหลาดใจ เมื่อเลื่อนบานประตูเข้าห้องมาแล้วจะได้เห็นเธอเงยหน้าขึ้นโบกไม้โบกมือให้จากเก้าอี้ที่กำลังนั่งดูดนมกล่อง พลางพิมพ์ข้อความไปหาเพื่อนสนิทที่เชื่อว่ายังคงนอนหลับอุตุบนเตียงอยู่แหงล่ะ!

“โห! มาแต่เช้าเลยเหรอคาซึสะ!” โจอิจิโร่เป็นฝ่ายเอ่ยปากร้องทักก่อน “ทั้งที่เมื่อวานกลับดึกตั้งขนาดนั้น แถมยังคุยในกรุ๊ปแชตเป็นคนสุดท้ายอีกต่างหาก”

“อะไรเล่า!” คาซึสะย้อนไปกลั้วเสียงหัวเราะที่พวกเขาก็เปล่งออกมาไม่ได้ต่าง “โจกับโอฮาชิเองก็กลับดึกเหมือนกันนี่นา”

“สงสัยตื่นเต้นที่จะได้เห็นโอฮาชิร้องเพลงสิท่า”

“ก็ทุกคนนั่นแหละน่า!” คาซึสะแกล้งโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่ทุกคนเขาก็ดูออกกันทั้งนั้น แม้แต่เจ้าตัวที่ก็ยิ้มออกมาเมื่อคาซึสะทำทีเป็นเหลือบมองขณะดูดนมกล่องเข้าไปอีกอึก

“พูดแล้วนึกเพื่อนซี้เธอเลยคาซึสะ ตั้งแต่ที่ยัยนั่นหาว่าฉันพาเด็กต่างโรงเรียนมาแนะนำให้ไอ้เคียวเฮก็บ้าใหญ่ มันชอบกันก็ไม่จีบกันสักทีล่ะวะ! อ้อ โทษทีๆ หมายถึงยัยอิจิโกะที่เถียงหัวชนฝาว่าให้ตายยังไงก็ไม่ได้ชอบ! ไม่ได้ว่าเธอนะคาซึสะ” ให้คนที่ถูกพาดพิงถึงสำลักเครื่องดื่มที่ก็โชคดีว่ายังสามารถไหลผ่านลงคอไปได้ด้วยดี “แล้วตอนไปคาราโอเกะด้วยกันทีไรยัยนั่นก็จะแย่งไมค์ฉันทุกครั้ง บอกว่าฟังเสียงหมาเห่ายังดีกว่าฟังฉันร้องเพลงอีก โห! พูดแล้วขึ้นเลย! ว่าแล้วฉันโทรศัพท์ไปปลุกยัยนั่นดีกว่า เอาให้หน้าบูดมาโรงเรียนเลย ยัยนั่นจะได้รู้ว่าเล่นผิดคนแล้ว หึๆ”

“นายนั่นแหละที่เล่นผิดคน! อยากถูกอิจิโกะฆ่าตายหรือไง!”

หากโจอิจิโร่ก็จะเพียงยกมือขึ้นแทนคำตอบที่คาซึสะก็ไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไรเป็นการไล่หลังออกไป

ครั้นถูกทิ้งให้เหลือกันแค่สองคนแล้ว โอฮาชิก็จะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามด้วยระยะที่ห่างจากปกติเล็กน้อย เมื่อพวกเขานำโต๊ะนักเรียนสองตัวมาต่อกันแล้วปูผ้าคลุมสีชมพูอ่อนทับลงไป เหมือนกับการตกแต่งอื่นๆ ภายในห้องเรียน — ที่ถูกเปลี่ยนเป็นคาเฟ่ขนมหวาน ‘พิงกุฮารุ’ — ซึ่งเน้นโทนสีชมพูเหมือนกับร้านที่นัมบะของริวเซย์ หากเพิ่มการประดับประดาเข้าไปด้วยผ้าม่านลายลูกไม้ ลูกโป่งทั้งทรงกลมและทรงหัวใจหลากสีสัน แผ่นกระดาษที่วาดเป็นตัวการ์ตูนหน้าตาน่ารัก และพู่ประดับห้อยอยู่ทั่วกำแพงและเพดานจนดูละลานตา ที่คาซึสะจะขอรับความดีความชอบจากการยัดทุกอย่างเข้าไปแบบไม่แคร์สื่อ ถึงจะถูกเพื่อนๆ ติงมาว่ามันจะเยอะเกินไปแล้วหรือเปล่า แต่หลังจากได้เห็นผลงานที่เสร็จสมบูรณ์เมื่อคืนวานร่วมกับสมาชิกกว่าสิบชีวิตด้วยกัน ไดโกะก็ถึงขั้นน้ำตาซึม เข้ามาจับมือเธอเขย่าแรงๆ พร้อมกับคำชื่นชมถึงทักษะทางศิลปะเทียบเท่าปิกัสโซ่เป็นการใหญ่ (คาซึสะจะถือว่าเป็นคำชม) จนโจอิจิโร่ต้องมาลากตัวออกไป ท่ามกลางเสียงหัวเราะขบขันของเพื่อนๆ ที่ทำให้คาซึสะมีรอยยิ้มกว้างไปจนตลอดเส้นทางกลับบ้าน ก่อนเข้านอน หรือแม้แต่ในตอนที่ตื่นเช้ามาอย่างสดใส เพื่อพบกับดวงอาทิตย์ที่เปล่งประกายราวกับอัญมณีผ่านแววตาและริมฝีปากคู่นั้น

“วันนี้เราก็มาพยายามด้วยกันนะคาซึสะ!”

“อื้อ!”

และคาซึสะหวังว่ามันจะคงอยู่เรื่อยไป

Wake up　あの日君と　出会えなかったら

ถ้าฉันไม่ได้พบเธอในวันนั้น

こんな素敵な朝を　知らなかったろう

ฉันก็คงจะไม่ได้รู้จักยามเช้าที่แสนวิเศษแบบนี้

— ซาจิอาเระ, นานิวะ ดันชิ

2

ซาโอโตเมะ อิจิโกะ ตื่นนอนต้อนรับวันใหม่ด้วยความหงุดหงิด จากการโดนศัตรูคู่อาฆาต...ในพักหลังมานี้...อย่างอีตาโจอิจิโร่โทร.มารัวปลุกไม่ได้หยุดจนกว่าเธอจะรับสาย มันเป็นเรื่องที่ชวนหัวมากเมื่ออิจิโกะไม่เคยปิดเสียงมือถือ เพราะอย่างน้อยก็ไม่เคยมีใครอาจหาญพอที่จะกล้าโทรศัพท์มาปลุกคนอย่างเธอในตอนเช้าตรู่ หากเจ้าตัวที่สะลึมสะลืออยู่ก็เลื่อนมือขึ้นไปคว้าเครื่องมือสื่อสารจากใต้หมอน กดกลับตอบรับโดยไม่แม้แต่จะดูรายชื่อคนที่โทร.เข้ามา ครั้นได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกอันไม่น่าอภิรมย์ก็จะทำให้เธอต้องเดาะลิ้น งึมงำตอบรับปลายสายผ่านน้ำเสียงแหบแห้งไปว่าอะไรบ้างก็ไม่รู้ พอคิดว่าจะกลับไปนอนหลับต่ออีกสักนิดสมองก็ดันตื่นตัวเข้าแล้วให้อิจิโกะเป็นต้องยอมแพ้ กระนั้นเธอก็ยังคงนอนหลับตากอดตุ๊กตาตัวใหญ่อยู่บนเตียง ถึงจะเข้านอน ไม่สิ...ผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อนตั้งแต่หัวค่ำแล้วก็ตาม

เนื่องจากว่าอิจิโกะได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่เป็นพนักงานเสิร์ฟ เพื่อนๆ จึงไม่บังคับให้เธอต้องอยู่ช่วยเตรียมสถานที่ในวันก่อนหน้าจนถึงดึกดื่น ที่ถึงแม้ว่าคนขี้เกียจจะไม่อยากทำหน้าที่อะไรทั้งนั้น นอกจากการออกไปเดินเล่นตระเวนหาของอร่อยๆ กินแล้วกลับมานั่งดูเพื่อนร่วมห้องทำกิจกรรมบนเวทีอย่างสนุกสนานกันไป แต่พอเจอสีหน้าอ้อนวอนของรองหัวหน้าห้องนิชิฮาตะเข้าไป อิจิโกะก็นึกทำลายความสามัคคีภายในห้องด้วยความเห็นแก่ตัวของตัวเองไม่ลง

และเพราะอย่างนั้นเธอถึงได้เข้าไปมีส่วนร่วมกับเหตุการณ์ที่ไม่ต้องการ อย่างการได้เห็นเด็กผู้หญิงหน้าตาสะสวยมากจากโรงเรียนสตรีชื่อดังมายืนรออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน อิจิโกะรู้จักฮานาโซโนะ ชิรายูริ ในฐานะเพื่อนของเพื่อนอย่างโจอิจิโร่ที่เคยได้นั่งร่วมโต๊ะด้วยกันในร้านอาหารครอบครัวครั้งหนึ่ง รวมถึงคนที่แสดงออกว่าสนใจทากาฮาชิ เคียวเฮ เพื่อนของเธออีกคนอย่างออกนอกหน้า เพราะอย่างนั้นหล่อนจึงโบกมือทักทายเธอด้วยความกระตือรือร้น ก่อนที่จะเอ่ยปากถามว่า “แล้วเคียวเฮคุงล่ะ?” — อย่างที่อิจิโกะคิดเอาไว้ไม่มีผิด — โดยไม่มีการอ้อมค้อม

และการได้เห็นเจ้าของนามคนที่ว่าเดินพ้นรั้วโรงเรียนออกมาคนเดียวแต่หัววัน แทนที่จะอยู่เล่นกีฬาหรือพูดคุยหัวเราะกับกลุ่มเพื่อนเป็นโขยงเหมือนอย่างทุกที ก็จะทำให้อิจิโกะนึกฉุนขึ้นมา เธอไม่สนใจจะอยู่รอทักทายเพื่อนร่วมห้องเมื่อบอกลาเพื่อนต่างโรงเรียนแล้วย่ำฝีเท้าปึงปังจากไปอย่างรวดเร็ว

อิจิโกะโกรธโจอิจิโร่เสียจนอยากจะโทรศัพท์ไปด่าเรื่องอะไรก็ได้เพื่อระบายความหงุดหงิดใจ ถ้าไม่ใช่ว่าวันนี้เขาต้องอยู่ช่วยตกแต่งสถานที่ เหมือนกับเพื่อนสนิทอย่างคาซึสะที่ก็คงจะกำลังดี๊ด๊าน่าดูอยู่กับหัวหน้าห้องโอฮาชิ...หรือคนที่หล่อนแอบชอบ และคอยพูดชมเขาให้ฟังอยู่เรื่อยว่านิสัยดีอย่างนั้น น่ารักอย่างนี้ ซึ่งอิจิโกะไม่มีอะไรจะเถียง แม้เมื่อมาถึงเรื่องคนที่ตัวเองแอบชอบแล้วจะเถียงไม่ค่อยลงอย่างเช่นว่าเคียวเฮโง่อย่างโน้น น่ารำคาญอย่างนั้น หลงตัวเองอย่างนี้ ถึงขนาดวางกระจกเอาไว้บนโต๊ะเรียนเพื่อจะได้จัดแต่งทรงผมหรือส่องดูใบหน้าตัวเองได้ทุกเมื่อ อาจเป็นเพราะเหตุผลทั้งหมดเหล่านั้นที่จะทำให้เพื่อนสนิทตั้งแต่ประถมคือมนุษย์คนเดียวบนโลกที่อิจิโกะกล้าสารภาพว่าชอบผู้ชายเพี้ยนๆ แบบนี้โดยไม่อับอาย (อันที่จริงก็อายนิดหน่อย) หลังจากไปร้องคาราโอเกะด้วยกันกับพวกของโจอิจิโร่ในเย็นวันที่คาซึสะต้องอยู่ติวภาษาอังกฤษเพิ่มเติมเพื่อไปแข่งตอบคำถามระดับภูมิภาคกับเพื่อนต่างห้องที่ก็เป็นเจ้าของคะแนนท็อปเหมือนกัน ก่อนที่อิจิโกะจะแน่ใจว่ามันอาจพัฒนาเป็นความรักเข้าให้แล้ว ในตอนที่เธอกลับบ้านมานอนร้องห่มร้องไห้เพราะคิดว่าสุดท้ายแล้วเคียวเฮอาจจะคบหากับชิรายูริที่ภายนอกช่างดูเหมาะสมกันเสียยิ่งกว่าอะไร

โชคดีที่นัยน์ตาไม่ได้บวมเป่งอย่างที่กังวล อิจิโกะเลยยังสามารถแต่งหน้ากลบเกลื่อนไปโรงเรียนได้ แม้ว่าจะไม่มีอะไรช่วยปิดบังอารมณ์ที่หม่นหมองและหัวใจที่ห่อเหี่ยวได้เลยก็ตาม

“โย่ อิจิโกะ!”

ไม่แม้แต่ในตอนที่เธอจะได้ยินเสียงตะโกนทักทายด้วยความเริงร่าระหว่างทางไปยังตึกเรียน ก่อนเด็กหนุ่มตัวสูงกว่าจะวิ่งมาผ่อนฝีเท้าอยู่ข้างกันกับเธอที่วันนี้กลับไม่ยอมหยุดฝีก้าว หรือจะแค่ขวับมองหน้าแล้วเริ่มต้นลับฝีปากบ่นว่าอะไรก็ตามเท่าที่เธอจะสรรหามาได้

“นี่ๆ อิจิโกะๆ”

หากเมื่อยังคงไร้สัญญาณตอบรับจากคนที่ก้าวฉับๆ นำไป เคียวเฮก็จะโดดมาขวางหน้าเธอไว้ เล่นเอาตกอกตกใจจนผงะถอยหลังไปแทบไม่ทัน

“ดูดิๆ ฉันทำสีผมใหม่มาล่ะ เป็นไงๆ ดูดีใช่มะ!” ครั้นพอได้ยินเขาพูดอย่างนั้น อิจิโกะเลยอดทำใจแข็งต่อไปไม่ไหวขณะแหงนเงยมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยรอยยิ้มเผล่เหมือนกับดวงอาทิตย์อันแสนเจิดจ้าที่ยิ่งดูเข้ากับผมสีน้ำตาลทองของเขา เหมือนกับทุกครั้งคราวที่มันจะส่องสว่างเข้ามาทำให้หัวใจของอิจิโกะพองโตได้อยู่เสมอ “เมื่อวานฉันถึงได้รีบกลับบ้านไง แต่ทำไปทำมาพี่ฉันดันทะเลาะกับแฟนจนไม่มีกะจิตกะใจจะทำต่อ ฉันเลยกัดสีได้มากสุดแค่นี้แหละ ทั้งที่ตั้งใจว่าอยากได้สีอ่อนกว่านี้แท้ๆ"

“เพราะนายมัวแต่ไปเดตมากกว่าล่ะมั้ง”

อีกแน่นอนที่คนปากไวอย่างอิจิโกะย่อมอดไม่ได้ที่จะค่อนแขวะ

“ฮะ? เดตอะไร?”

“กับคุณฮานาโซโนะนั่นไง”

“ฮั่นแน่อิจิโกะ! หึงฉันอย่างที่โจมันชอบแซวป่ะเนี่ย!”

พอถูกยียวนกวนประสาทด้วยเรื่องที่เถียงไม่ออกแล้วเลยทำทีเป็นตัดบทด้วยการเดาะลิ้นแสดงความเหนื่อยหน่ายออกไป ทั้งที่ในใจไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว อันที่จริงอิจิโกะกำลังลิงโลดเป็นอย่างมากเมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้ไปทำอะไรกับชิรายูริอย่างที่เธอคิด ถึงเมื่อวานจะต้องเสียน้ำตาด้วยเรื่องเข้าใจผิดก็ช่างปะไร เพราะนั่นไม่ใช่หรอกหรือถึงเรียกว่าความรัก หากอิจิโกะก็จะยังคงแสร้งทำเป็นตีสีหน้าบูดบึ้ง เดินผ่านเคียวเฮไปลิ่วๆ ให้เจ้าตัวต้องก้าวยาวๆ ตีคู่ไปด้วยพร้อมเปล่งเสียงหัวเราะขบขันไม่ได้หยุด

“อิจิโกะ! คนที่รับสายเมื่อกี้คือเธอจริงๆ ใช่ป่ะ!”

ก่อนคนทั้งสองจะได้หยุดฝีก้าวกันปุบปับเมื่อขึ้นบันไดไปยังห้องเรียนบนชั้นสอง จากเสียงตะโกนของเพื่อนร่วมห้องคนที่อิจิโกะจะกล่าวโทษว่าเป็นตัวต้นเหตุในหลายๆ เรื่อง...แย่ ซึ่งจะรีบวิ่งมาหาทันทีที่ได้มองหน้าสบตากับเธอ

“ไม่ใช่ฉันจะเป็นผีที่ไหนล่ะ!”

“โห! เสียงเธอตอนตื่นนอนนะโคตรน่ารักเป็นบ้า! ฉันงี้ใจเต้นเลย! ไม่อยากจะเชื่อ! ทำใจไม่ลงว่ะ!” และคำชมจากคนที่ญาติดีกันไม่เคยได้ก็ไม่ได้ทำให้อิจิโกะรู้สึกดีใจเลยสักนิด!

“หุบปากไปเลยไอ้โจ! อย่าได้บังอาจโทร.มาปลุกฉันตอนเช้าอีก!” เธอยืนชี้หน้าใส่โจอิจิโร่อย่างคาดโทษ “แล้วก็อย่าชอบฉันขึ้นมา...เป็นอันขาด!”

“ก็แหงดิ ในเมื่อสี่ห้องหัวใจเธอมีแต่...” ว่าแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอสลับกับเพื่อนซื่อบื้อของตัวเองที่ดูเหมือนว่าจะยังคงไม่รู้สึกรู้สา น่าโมโหเสียจนอิจิโกะอดรนทนไม่ไหวจนต้องตะโกนด่า ขณะวิ่งไล่หวดโจอิจิโร่ที่ก็จะรีบเผ่นหนีไปทั้งที่มีกฎว่าห้ามวิ่งบนทางเดินอย่างรวดเร็ว

เมื่อนั้นเคียวเฮก็จะหัวเราะออกมา

忘れないでいつでも　キミのそばにいるから

อย่าลืมนะว่าฉันคอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ

僕ら笑いあえる　今日もサチアレ

พวกเราสามารถหัวเราะด้วยกันได้ วันนี้ก็ขอให้โชคดี

— ซาจิอาเระ, นานิวะ ดันชิ

2022年06月08日
_______________

★ รีบไล่ควายเอาฟิคลงเพราะคลิปมาริโอ้คาร์ทของลีดเดอร์ลงวันนี้ งานเปิดตัวหนังของเคียวเฮก็บังเอิญเป็นวันนี้ และอีกสองวันเราจะได้หยุดยาวสามวันไปดู Top Gun และเล่น The Quarry ด้วยกันแบ้ว! มึงก็อย่าด่ากูร่ะที่ช่วงนี้ลงฟิคทีละนิดละหน่อย เพราะงานกูยุ่งเกินปุยมุ้ยมากๆ แต่ก็อารมณ์ดีมากๆ อยากประกาศให้โลกรู้ว่ารักนานิวะมากๆ >_< ถึงอย่างนั้นก็ขอให้เชื่อใจกูว่าฟิคแต่ละเรื่องมันจะจบ เพราะกูรู้สึกว่าตั้งแต่เลิกบ้าวงเดิมแล้วอะไรก็เป็นไปได้ มีความสุขกับการแต่งฟิคมากจริงอะไรจริง เฮ้อ แต่ที่จริงก็แต่งอีวิลวิทอินจบบทนำแล้วแหละ แต่โหย ต้องใช้เวลาเกลาเพราะมีแต่ฉาก gore ที่กูไม่ถนัดเลย เห็นเลือดแล้วมือสั่น

★ แต่งไว้ตั้งแต่สมัยชอบทราวิสเจแปน เพลงโทคิเมคิ ที่ตอนนั้นกูบ้ามาก (ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่แต่ทนฟังบ่าได้) เพราะอยากแต่งอะไรใสกิ๊งเลยเลือกงานวัฒนธรรมที่กูชอบจากเรื่องฮาสุมินที่บ้ากว่า บาปบุญที่กูแต่งค้างไว้ได้แค่นี้ทั้งปี ทีนี้กูก็คิดว่าเฮ้อ อยากใช้เพลงใสๆ ของนานิวะมาก แต่ไม่มีฟิควัยเรียน (ที่ดี ที่ชอบ) ให้แปลงเลย จนไปคุ้ยฟิคเก่าแล้วเจอเรื่องนี้ที่ชอบพล็อต ชอบตัวละคร ชอบบรรยากาศ ชอบทุกอย่าง (แล้วทำไมไม่แต่งต่อ!) / ที่จริงตอนแรกจะทำแค่คาเฟ่เฉยๆ แต่กูจำไม่ได้แล้วว่าไปเจอจากไหนที่มีเล่นละครด้วย ก็เลยจิ๊กมาหน่อยสิ ให้ทำทุกอย่างมันไปเล้ย รวยๆๆ! และด้วยความที่มึงยังหาเมนในนานิวะไม่ได้สักที จะโจเดี๋ยวมึงก็ว่าแกล้งเอาปลาซานริโอ้ให้ ตัด จะมิจิเอดะกูก็คิดว่าคนนี้โควต้าไทกะ ตัด ริวเซย์หน้าหวานมาก ไม่มีวันไปด้วยกันไม่ได้ ตัด ไดโกะดูเพื่อนพระเอกมาก มึงไม่เคยมีเมนแนวนี้ ตัด เคนโตะสีเหลืองก็จริงแต่คนนี้เมนรองกู ตัด ก็จะเหลือแค่คนเดียวคือลีดเดอร์โอฮาชิ ซึ่งในเมื่อกูก็ชอบเค้า กูก็ต้องอยากแนะนำเมนดีๆ ให้มึงบ้าง รับรองว่าจะไม่ซ้ำรอยเจสซี่เก็นตะอย่างแน่นอน U_U (ว่าไปโอฮาชิเหมือนคามิคิเลยว่ะ ตัวเตี้ยเหมือนกัน น่ารักเหมือนกัน เป๊ะ!) ที่พอเอามาเปลี่ยนแล้วเปิงมาก พล็อตออกมาดี๊ดี กูมีใจจะแต่งกว่าสมัยเก็นตะอีก เฮ้อ วงไม่ใช่ทำอะไรก็ผิดละนิ แต่มึงบอกมาเถอะว่ามึงรู้ว่ากูจะเลือกใครให้! เพราะมึงจงใจส่งชื่อคล้ายคาซึยะมายังไงล่ะ! เนียนมากมั้ง!

★ และอย่างที่มึงรู้ว่ากูใช้ชื่ออิจิโกะมาตั้งแต่สมัยที่ได้ดูโนไนพอยซั่นเบอร์รี่ในงานเทศกาลภาพยนตร์ญี่ปุ่น (นามสกุลซาโอโตเมะก็เอามาจากพระเอก พี่ยูกิๆ ฮ่าๆ) แต่เพราะไม่ได้ชอบอะไรมากเลยไม่ค่อยใช้ แต่ทีนี้เว้ย! ตอนเล่นฟอลกายด่านฟรุ๊ตชู้ต เคียวเฮตะโกนว่าอิจิโกะสองครั้งเพราะมันกลิ้งใส่จนตก (แล้วก็ตะโกนว่าซุยกะต่อ 55555) หลังจากช็อตนั้นก็หัวเราะขำ บอกว่ามัตเตะๆๆ เท่านั้นใจกูก็ร่วงตก...หลุมรักขึ้นไม่ไหวทันที

★ ขอเมาท์หน่อยว่ากูเริ่มสนใจนานิวะเพราะดูดิแอนเซอร์จากสักรายการ จำไม่ได้ เหมือนตอนนั้นรอดูสโตนส์ป่าววะ เคียวเมย์ไหม แต่ก็แค่ชอบเพลงยังไม่ได้ชอบวง ตอนนั้นรู้จักแค่มิจิเอดะ โจเพื่อนอุมิ กับเคียวเฮช่องเกม ฮ่าๆ แล้วกูก็จำได้ว่าคนแรกสุดที่โดนใจคือบ่าวผมดำ ซึ่งคือเคนโตะเว้ย! แต่เพราะหน้าโทนเดียวกับริวเซย์กูเลยงงๆ ละคือไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเคนโตะก็อยู่ช่องเกมด้วย แต่ก็ไม่ได้คิดจะตามวงนี้อยู่ดีเพราะกูไม่ชอบวงไทป์ใสๆ เด็กๆ จนเอ็มวีเต้นออกกูก็สิ้นเลย ทั้งที่ก็เสื้อผ้าหน้าผมเดียวกับในเอ็มวีหลัก แต่กูก็มาวี้ดว้ายเคียวเฮได้ไงไม่รู้ หรือเพราะท่าเต้นวะ ลองไปดูท่อนที่เคียวเฮร้องเรย์ออฟไลท์อินมายอายแล้วอยู่ตรงกลางดิ แต่ก็นั่นแหละ ทำกูบ้าไปเลยคนับ

★ เพลงซาจิอาเระแต่งโดยคุณคิตากาวะจากยูซุ! มันเก๊าะต้องให้คอเจร็อคอย่างมึงสิวะ! เดี๋ยวกูรับอุบุเลิฟไว้เอง อิ___อิ (หรือห้องบีควรเปิดซุ้มล้างรถด้วยวะ) และเป็นมุกแน่นอนที่อิจิโกะด่าเสียงของโจ เพราะกูว่าเค้าเสียงดีเป็นที่สองตีคู่มากับไดโกะ แน่นอนว่าที่หนึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกจากโอฮาชิที่กินรอบวง / มึงเลิกด่ากูได้แล้วเพราะโอฮาชิเป็นปูริน >_< และกรี๊ดดดด กูเพิ่งมามึ๊งว่าทากาฮาชิกับโอฮาชิมีจุดร่วมเหมือนกันคือ 'ฮาชิฮาชิ' เว้ยมึง!

2022年06月17日
_______________

★ แต่งลวกๆ ไว้ตอนก่อนนอนไม่กี่วันก่อน สองวันก็เสร็จ แต่ตัดสินใจเกลาลงวันนี้เพราะเป็นวันที่หนังเรื่อง BL Metamorphosis ของเคียวเฮเข้าโรงวันแรกพอดีค่า เย่ะ! เป็นเรื่องที่เคียวเฮหล่อมาก หล่อฉิบหาย เห็นตัวอย่างกูก็จิตใจว้าวุ่น หวีดเคียวเฮกับมานะตอนถ่ายแมกด้วยกันไปล้านทวิต แต่เอาจริงตอนแต่งก็ไม่ได้ชอบพาร์ทนี้เท่าไหร่ คือสมัยตอนทราวิสกูตั้งใจแต่งพาร์ทนี้ให้ดราม่าเพราะอะไรรู้ไหม เพราะสุดท้ายจะได้ใช้เพลง STAY ปิดเว้ยมึง! เพลงที่ทราวิสคัฟเวอร์แล้วกูรักมาก สเตจชุดขาวในโชคุระยังคงตราตรึง กูจำทุกช็อตทุกท่อนของอุมิได้อยู่เลยแม่งเอ๊ย เรื่องมันเศร้าขอเหล้าเข้มๆ U_U แต่ก็นั่นแหละนะ กูไม่เชื่อในรักทางไกล คนเราย่อมต้องมุ้ปอร เพราะฉะนั้นกูเลยไม่เน้นดราม่าน้ำตาท่วมละ ไหนๆ เพลงในบั้มของนานิวะที่ไปลองฟังตัวอย่างมาก็มีแต่ใสๆ เลยว่างั้นก็ใสให้มันสุดไปเร้ย! โคคุโบะพรีเมียมไม่ได้มาเล่นๆ! / คนที่คาซึสะไปแข่งตอบคำถามด้วยในหัวกูคือไทเซย์ ดีนะที่ควิซคลับยังมีบ่าวโอซาก้าเป็นหน้าเป็นตาอยู่ตั้งหนึ่งคน 55555 / ส่วนที่โจบอกเสียงนางน่ารักเพราะมาจากชีวิตจริงสมัยเรียนม.ปลายที่เพื่อน (ต่างห้อง) โทร.มาถามเพราะเราไม่ไปเรียน เพราะอะไรไม่รู้ แต่สุดท้ายก็ไป แล้วมันก็ถามว่าใครมารับโทรศัพท์ ทำไมเสียงน่ารัก เพราะปกติเสียงเหี้ย (หน้าก็เหี้ย สันดานก็เหี้ย 55555) และกูยังบ่าได้พิมพ์ชื่อชุนสุเกะกับเคนโตะเลยนี่หว่า โอ๊ยกูนะจะบอกว่าเคนโตะคือเมนรองจริงๆ แต่เพราะยังติดภาพเด็กน้อยในช่อง JGR อยู่ ถึงกูจะแน่ใจว่าน้องนี่มีของ ก็รอกูหาฟิคเปิดตัวให้เป็นพระเอกไม่ก็พระรองสักเรื่องในเวลาอันไกลนะ

★ เนื้อเพลงท่อนที่เลือกมาอันบนคือของโอฮาชิเลย ส่วนอันล่างจริงๆ จะเอาของเคียวเฮมาแต่ไม่เปิงใจ เลยเอาท่อนรวมตอนต้นมาเพราะอยากได้คำว่าซาจิอาเระ >_< แต่มึงรู้ไหมว่ากูท้อกับอะไรสุด ก็การพิมพ์ชื่ออิจิโกะยังไงล่ะ! โคตรจะบ่าม่วน แต่ก็อยากได้เป็นจดหมายเหตุของฟอลกายก็เลยยอมกัดฟันสู้ เห้อ ทำไมไม่ใช่ส้มที่ตกลงมาใส่นะ พิมพ์มิคังยังม่วนกว่าอีก U_U

TB